Angie Stone blijft niet
in het verleden hangen
Ik wil mensen raken met mijn stem
Zes jaar wachten
op een nieuwe cd
Soulzangeres
als fakkeldrager
Debuutalbum
zangeres Do
et klinkt bijna
triomfantelijk: „Na
tuurlijk ben ik re
tro." Angie Stone (38) laat
goedkeurend haar blik en lan
ge nagels over haar nieuwe
cd glijden. De letters van
haar naam en van de titel Sto
ne Love zijn helemaal jaren
zeventig. Alsof Stone Love
stamt uit dezelfde tijd dat
Ann Peebles The Handwri
ting Is On The Wall maakte
en Millie Jackson Caught Up
- misschien wel de beste soul-
albums ooit door zangeressen
gemaakt.
Ze kinkt tevreden brom
mend. „Ik ben een traditio
nele r&b-zangeres die tot de
neo-soul wordt gerekend. Ik zou
niet weten wat en hoe ik anders
zou moeten zingen. Ik ben opge
groeid in en met deze muziek,
muziek die dan wel verandert en
zich aanpast aan de tijd, maar in
wezen nog steeds dezelfde is als
in mijn jeugd. Het heet wel
neo-soul, maar het is niet nieuw.
Het is soul revisited. Ik zie mij
zelf als fakkeldrager. Ik zet voort
wat Aretha Franklin, Marvin
Gaye en James Brown hebben op
gebouwd. Al voordat de Beatles
en de Supremes populair wer
den, waren er zangers die het
feest in gang zetten en ik houd
hun vlam brandende. Ik ben
daar enorm trots op. Ja, het is
ook een verantwoordelijkheid,
maar die neem ik graag op me.
Wat Aretha Franklin heeft ge
daan, heeft zo'n grote invloed op
ons leven gehad dat we die erfe
nis levend moeten houden.
Maar Stone Love, de derde cd
van Angie Stone, is helemaal
niet zo retro als de hoes doet ver
moeden. Stones soul is helemaal
van nu, met de inzet van shuffle-
beats, rappers en samples. Een
heel andere plaat dan de twee
voorgaande, Black Diamond en
Mahogany Soul, waarmee ze
zich moeiteloos nestelde tussen
de elite aan nieuwe, zelfbewuste
soulzangeressen als Lauryn Hill,
Mary J. Blige en Erykah Badu.
Verwachtingen
„Ik weet wat mensen van mij ver
wachten. De mensen verwachten
een nieuwe Mahagony Soul.
Nou, mooi, maar aan die ver
wachtingen zal ik nooit voldoen.
Dan worden vergelijkingen ge
maakt. Dan hoor je: 'Het lijkt er
op alsof je geprobeerd hebt een
tweede Mahogany Soul te ma
ken.' Ik denk dat we hier te ma
ken hebben met twee verschillen
de kunstwerken. Ik probeer juist
steeds iets anders te brengen. Ik
ben Angie Stone, de soulzange
res die nieuwe wegen bewandelt.
Ik mag mezelf dan retro noemen,
dat wil niet zeggen dat ik in het
verleden blijf hangen. Bovendien
is dat de enige manier om ruimte
voor jezelf te scheppen in het
smalle genre waarin ik werk. Ik
ben nu eenmaal niet een Out-
Kast, het hip hop-duo waarvan
je verwacht dat ze al die maffe
dingen doen, tot rock-'n-roll aan
toe."
„Al tijdens het schrijven van de
liedjes heb ik zo mijn ideeën hoe
de muziek klinken moet, maar de
uitkomst hoor je pas wanneer de
Angie Stone: „Ik weet wat de mensen van mij verwachten." foto GPD
productie klaar is. Ik wilde geen
donkere plaat, maar een heldere.
Er moest plezier afstralen, maar
geen oppervlakkigheid. Ik wilde
binnen mijn wereld blijven, als
je begrijpt wat ik bedoel. Helder
en plezierig zijn zo enkele ken
merken van hoe ik in het leven
sta momenteel. Daarom moest ik
zelf ook de productie doen. Zo
dat muziek en album zo dicht mo
gelijk bij mij zouden staan."
De enorme populariteit van r&b,
Angie Stone vindt het allemaal
maar zo zo. Veel kaf onder het
koren. „Te veel artiesten volgen
het pad van de trends. Ze zitten
met zijn honderden in een nisje
bij elkaar en kopiëren elkaar tot
iedereen op iedereen lijkt. In veel
wat doorgaat voor hippe en tren
dy r&b zit geen greintje creativi
teit."
Dat ze zelf op de goede weg is,
leidt ze onder andere af uit het
gegeven dat haar idolen bij haar
optredens opduiken. Ze was zo
trots toen Aretha Franklin in het
publiek zat, trots toen Stevie
Wonder haar een zoen kwam ge
ven in de kleedkamer, trots toen
Maurice White van Earth, Wind
Fire een duet met haar wilde
zingen, trots toen ze mocht optre
den met Luther Vandross. „Dat
is hun manier om te laten weten
dat Angie Stone het goed doet."
Een van de vele gasten op Stone
Love is soul-legende Betty
Wright. „Omdat ook zij zo'n zan
geres uit het verleden is die het
helemaal begrepen heeft." Ter
wijl Angie Stone weer door toe
doen van Betty Wright te horen
is op The Soul Sessions, de de-
buut-cd van de 16-jarige, blan
ke, Engelse soulsentatie Joss Sto
ne - geen familie.
„Zij is fantastisch, maar Joss is
te jong voor het repertoire dat ze
haar laten zingen. Het lijkt of
Betty Wright zich via Joss Stone
wil uiten. Dat bedoel ik niet zo
negatief als het wellicht klinkt.
Maar een meisje van zestien kan
niet geloofwaardig liedjes zingen
over gebroken harten en over
spel'. Het zal nog heel wat jaren
duren voor ze de passende levens
ervaring heeft. Kijk ook naar Ali
cia Keys, ook zo jong. Haar twee
de album laat al zo veel groei
zien. Joss Stone en Alicia Keys -
het is zo interessant om deze
twee meiden te volgen."
„Nu klink ik bijna als een oud
opoetje. Maar vergeet niet dat
ook bij mij de ontwikkeling niet
stilstaat. Ik kan ook nog heel
veel niet. Ook ik zal volwassener
moeten worden. En als ik die ont
wikkelingen dan in muziek weet
te vertalen, krijg je steeds andere
cd's. Daarom klinkt deze ook an
ders dan de vorige. We moeten
veranderen. Alles moet verande
ren. Al mijn cd's zullen reflecte
ren hoe ik me voel op dat mo
ment, waar mijn hart mee bezig
is, waar mijn geest mee bezig is."
Theo Hakkert
Angie Stone treedt vrijdag 9 juli
(23.15 uur) op tijdens North Sea Jazz
in Den Haag.
woensdag 30 juni 2004
Vijftig jaar geleden introdu
ceerde Elvis Presley de
rock-'n-roll met zijn single
That's Allright, Mama. Het zou
nog zes jaar duren voordat Ne
derland zijn eigen variant
kreeg: Peter Koelewijn, inmid
dels 63, ontketende in 1960 een
ware revolutie met Kom Van
Dat Dak Af.
„Wat een flauwekul!Peter Koe
lewijn kijkt even naar Helmut
Lotti, die net de studio binnen
loopt. „Zeg Helmut, wanneer be
gon de popmuziek? Met That's
Allright, MamaAch welnee. Je
zebel van Franky Laine was
toch gewoon popmuziek? Dat
plaatje stamt uit 1952. Of '51
zelfs."
Als er iemand is die de ont
staansgeschiedenis van de pop
muziek in twijfel mag trekken,
is het wel Peter Koelewijn. Feit
is dat hij in 1960 de Nederland
se popmuziek een flinke duw in
Peter Koelewijn
de goeie richting gaf met zijn -
live op één spoor opgenomen -
hit Kom Van Dat Dak Af. Het
was een revolutionaire song, no
ta bene als extraatje ingestu
deerd in een treincoupé, op weg
naar een auditie voor platen
maatschappij Bovema in Heem
stede.
„Een belangrijke inspiratiebron
waren de Amerikaanse soldaten
die in de jaren vijftig naar mijn
geboorteplaats Eindhoven kwa
men", vertelt hij. „Deze jongens
waren gelegerd in grote Ameri
kaanse bases in Duitsland. In de
weekenden trokken ze, in grote
open Amerikaanse sleeën, naar
de lichtstad om daar te drinken,
te dansen en achter de meisjes
aan te zitten. Maar het belang
rijkste was: ze namen hun eigen
nieuwe Amerikaanse platen
mee, waarvan de meeste in Euro
pa niet eens uitkwamen."
Koelewijn zat als tiener vaak
urenlang bij de jukeboxen waar
op die muziek te horen was. Hij
luisterde elke zaterdagmorgen
naar de hitparade van The Ame
rican Forces Network (AFN) en
's avonds naar Radio Luxem
burg. „Er was wel rock-'n-roll
in Nederland, maar je kunt zeg
gen dat het vanaf Kom Van Dat
Dak Af ballen begon te krij
gen."
De keuze voor Nederlandsta
lige teksten was voor Koe
le-wijn heel natuurlijk. „Op
mijn twaalfde kreeg ik mijn eer
ste gitaar en schreef ik mijn eer
ste cowboyliedjes. In het Neder
lands, want dat was nou een
maal mijn taal."
Op de mulo in Eindhoven begon
hij halverwege de jaren vijftig
zijn eerste bandje. Daarin zaten
drie leden die later ook opdoken
in Peter en zijn Rockets. Op de
zelfde school zat Anneke
Grönloh, met wie op schoolfeest
jes vaak werd gemusiceerd.
„De auditie voor Bovema was
via een vriend geregeld. We na
men die dag nog twee liedjes op,
De Hele Stad Is Gek En Dol en
Jenny. De banden bleven op de
plank liggen tot Co de Kloet,
producer van het populaire ra
dioprogramma Tijd Voor Teena
gers, toevallig langskwam, de
liedjes hoorde en zei dat Bove
ma Kom Van Dat Dak Af onmid
dellijk hoorde uit te brengen.
Bij de première werd de plaat
drie keer gedraaid. De hit was
geboren."
Aansluitend scoorde de groep
met liedjes als Marijke, Laat Me
Los en 24.000 Kussen. Met Anne
ke Grönloh werd Ma, Hij Wil Zo
Graag Een Zoen opgenomen.
Daarna kwam de klad erin, om
dat Koelewijn te graag wilde
meevaren op het succes van op
komende groepen als The Beat
les en The Rolling Stones en zijn
stijl aanpaste.
„Als artiest heb ik vaker perio
den gehad waarin het minder
ging. Maar in tegenstelling tot
veel collega's ben ik gaan produ
ceren, al vanaf halverwege de
jaren zestig. Op die manier kon
ik gemakkelijk overleven zon
der populair te blijven."
Hij ontdekte artiesten als Bon
nie St. Claire, het Lowland Trio
en Ronnie en de Ronnies. Voor
hen schreef hij legendarische
liedjes als Ik Kan Geen Kikker
Van De Kant Af Duwen en
Beestjes. Veronica-dj Rob Out
voorzag hij van de nummer
1-hit Kom Uit De Bedstee M'n
Liefste, uitgebracht onder het
pseudoniem Egbert Douwe. En
zelfs Johan Cruijff wist hij in
1969 te bewegen tot het opne
men van een single: Oei Oei Oei
(Dat Was Me Weer Een Loei).
„Ik heb ontelbare projecten ge
daan", zegt Koelewijn. „Soms
succesvol, vaak helemaal niet.
Of ik een integere muzikant
ben? Absoluut. Ik schrijf liedjes;
ik hoef geen supporter te zijn
om een kampioenslied voor
Ajax, Feyenoord of PSV te ma
ken. Ik heb alle drie gedaan."
Als Gompie had hij midden ja
ren negentig een megahit met
Alice (Who The X Is Alice), met
de rappers Miker-G DJ Sven
zong hij een paar jaar eerder
Kom Van Dat Dak Af voor de
vierde keer de Top 40 in. „Dat
ik tussendoor veel betere liedjes
heb gemaakt die vrijwel nie
mand kent, frustreert mij niet.
Dat is onderdeel van het vak.
Als ik een liedje heb gemaakt,
mijn ei heb gelegd, is het klaar.
Of iets een hit wordt, weet je
toch niet van tevoren. Nee, zelfs
niet als je 45 jaar meeloopt."
Als producer van de Vlaamse
zanger Helmut Lotti viert Koele
wijn nog steeds grote successen.
Wereldwijd werden al miljoe
nen Lotti-cd's afgezet. De vol
gende plaat komt eraan. „Daar
naast wil ik binnenkort mijn ei
gen nieuwe cd gaan afronden.
De platenmaatschappij wacht
daar nu al zes jaar op, dus het
wordt onderhand wel weer een
beetje tijd."
Martin Groenewold
Waar menig Nederlands artiest
alleen maar van kan dromen,
heeft Do al bereikt. Ze stond met
haar single Heaven nummer één in
Engeland en trad op in alle grote con
certzalen van Amerika. Nu heeft de
22-jarige zangeres eindelijk de tijd
gevonden om haar debuutalbum uit
te brengen. „Ik doe het precies an
dersom."
Met het dancenummer Heaven, een
cover van Bryan Adams, scoorde ze
in 2002 een nummer één hit in Cana
da en Engeland. In Amerika bereikte
de single die Dominique Rijpmh van
Hulst, beter bekend als Do, maakte
met DJ Sammy Yanou, de derde
plaats. In Spanje en Duitsland
kwam ze in de toptien terecht. En in
Nederland? Daar bleef de single ste
ken op de zestiende plaats en wist
niemand dat Do uit Eindhoven
kwam. Pas een jaar later maakte de
'candlelight'-versie van Heaven daar
een eind aan. Do bereikte de toptien
van de vaderlandse hitlijst en inmid
dels weer een jaar later brengt de
22-jarige Dominique nu eindelijk
haar eerste album uit.
Gek vindt Do het niet dat het zo lang
heeft geduurd voordat Nederland is
gaan beseffen wie zij is. „Ik doe het
ook precies andersom. En het heeft
nogal lang geduurd voordat mijn eer
ste cd er is", vindt ze zelf ook.
Succes
Do die al zeven jaar in het vak zit -
sinds ze op haar vijftiende bij haar
eerste optreden in een plaatselijke ca
fé onmiddellijk een platencontract
kreeg aangeboden - heeft daar wel
een verklaring voor. „De danceversie
van Heaven was zo'n succes dat ik
sinds 2002 voornamelijk in Amerika
ben geweest voor optredens. Nor
maal gesproken gaat zoiets anders
om. Je neemt een album op en trekt
daar een single van. Als dat nummer
het goed doet, dan kom je met het
volgende van je album en je maakt
een tournee. Ik had alleen al een hit
en een tour voordat ik een album
had."
En zo kon het gebeuren dat ze nog
géén eigen album had, maar onlangs
wel samen met Marco Borsato avond
aan avond voor een volle Kuip in Rot
terdam het succesvolle duet Voorbij
zong.
Dominique Rijpma van Hulst heeft
al in alle grote zalen van Amerika op
getreden. Ze stond naqst artiesten
als Bryan Adams, Destiny's Child,
Kelly Osbourne en Tony Hadley
(ex-Spandau Ballet). Ze won een
World Music Award en nam afgelo
pen april nog een TMF-award in ont
vangst.
Na Heaven volgde er geen debuutal
bum, maar wel een tweede single. De
Duitse producer Yanou schreef On
and On en vroeg Do wederom als
zangeres. De danceplaat werd even
eens een groot succes. Do bereikte op
nieuw de bovenste plaats in de diver
se internationale hitlijsten. Tijd voor
het uitbrengen van eigen werk kreeg
ze niet. „Uiteindelijk vond ik pas hal
verwege 2003 de rust om aan mijn ei
gen album te werken", vertelt ze.
Extra trots is ze dan ook dat haar ti
telloze debuutalbum sinds maandag
in de winkels ligt. Volgens haar kun
nen mensen met dit album voor het
eerst kennismaken met de échte Do.
Gezien haar twee hitsingles Heaven
en On and On is het verrassend te
noemen dat haar debuutalbum geen
enkele dancebeat bevat. „Dance is
niet mijn soort muziek", verklapt ze
om er snel aan toe te voegen: „Al
vond ik het natuurlijk wel leuk om
deel uit te maken van het product. Ik
was op Heaven en On and On alleen
wel heel bewust de featuring, de zan
geres. Bij het uitbrengen van Heaven
heb ik er ook voor gezorgd dat als
een soort b-kant een akoestische ver
sie van het nummer werd meegeno
men. Door Heaven ook met piano en
strijkers te brengen, kon ik mezelf al
vast een beetje introduceren bij het
publiek. Als ik dat niet had gedaan,
dan zou het nu helemaal zijn ge
weest van: 'Oh Do, die maakt dance-
muziek.' Dat wilde ik niet."
Geen dance dus op haar debuutal
bum, wel de akoestische versies van
Heaven en On and On en daarnaast
nog eens elf gloednieuwe nummers
die variëren van funk, r&b, soul en
klassieke ballads.
„Ik wilde een album met goede lied
jes maken", zegt Do. „Ik wilde mu
ziek brengen die mijn eigen persoon
lijkheid naar voren brengt. Liedjes
die bij mij passen en die reflecteren
naar de buitenwereld."
Dominique omschrijft de gekozen
nummers als 'liedjes liedjes'. „Ze
hebben stuk voor stuk een duidelijke
kop en een staart, zijn melodieus en
soms melancholisch en kunnen écht
worden gezongen. Ik vind het belang
rijk dat mensen bij elk liedje en bij el
ke tekst voelen wat je bedoelt. Ik wil
mensen raken met .mijn stem. Ik ben
een zangeres en niet een danseres of
een act. Echt zingen, dat is typisch
Do."
Vergelijk de 22-jarige Dominique
niet met haar Amerikaanse collega
Britney Spears. „Ik vind mezelf toch
meer een zangeres dan zij", reageert
ze onmiddellijk. Toch kan ze niet ont
kennen dat de eerste single van haar
debuutalbum, Love is killing me,
qua stem en qua geluid zo van Miss
Spears had kunnen zijn. „Ik wil met
dat nummer een andere kant van me
zelf laten zien", legt ze uit. „Een
kant die meer groovy, meer funky is
dan de meeste van mijn nummers. Ik
ben ten slotte nog maar tweeëntwin
tig. Daarom hebben we met Love is
killing me ook voor een geluid geko
zen dat op dit moment erg in is." Een
aarzeling volgt: „Dat kan inderdaad
lijken op Britney Spears."
Fris
Met Selfish is eveneens duidelijk ge
kozen voor een fris, modem geluid.
Trots maakt Dominique duidelijk
dat ze dat nummer zelf heeft geschre
ven, evenals Should I (r&b, soul) en
Close to you (soul). Aan de pure bal
led I believe werkte ze mee aan de
tekst. „Nee, ik speel geen muziekin
strumenten. Ik heb gewoon aangege
ven welke akkoordenschema's ik in
bestaande muziek mooi vond. De
mensen met wie ik samenwerk, on
der anderen Glenn Comeille en Ya
nou, gaven mij een onderkantje, een
beat en akkoorden, en daar maakte
ik zelf de melodie en de tekst bij."
Egoïstisch
Autobiografisch wil ze de nummers
niet noemen. Al putte ze voor Selfish
wel uit de jaren die ze in de muziek
industrie heeft doorgebracht. „Ik
heb gemerkt dat veel mensen alleen
maar iets van je willen omdat ze den
ken dat ze daarmee succes kunnen
hebben. Mensen zijn letterlijk heel
egoïstisch. Met Selfish heb ik zoiets:
wie de schoen past, trekt hem aan."
Do, die zich op haar debuutalbum be
wijst al een professionele zangeres,
betreurt het niet dat ze zich nu in eer
ste instantie alleen gaat richten op
Nederland en België. Het 'echte bui
tenland' komt volgens haar later.
Voorlopig hoopt ze dat haar muziek
hier aanslaat en voqr september
2005 heeft ze plannen om met haar
veertienkoppige live band 'een bij
zondere en sfeervolle' theatertour te
maken. „Tegen die tijd moet mijn
tweede album er zijn", zegt Do, die
duidelijk niet van plan is er nog eens
zoveel tijd overheen te laten gaan
voordat ze weer met eigen werk
komt.
Of ze tevreden zou kunnen zijn met
een zangcarrière in alleen Neder
land? Nee, dat niet, geeft ze toe. „Ik
denk dat ik met Heaven en On and
On heb bereikt wat ik wilde berei
ken. En misschien gaat het me nog
een keer lukken. Wat dat betreft
werkt succes verslavend. Het zou
mijn droom zijn als ik weer zover
kan komen, maar dan met mijn eigen
liedjes."
Sandra Put
