Ik leef volgens
het getijdenboekje
Onze Jan was zo'n rustig jongetje
Robert Zonnevylle, 'oermens'
Moeder Mulder
van ansjovis, asperges en aardbei.
Gruwelijk lekker!
De liefde voor de Kreeft Co. gaat bij
Zonnevylle niet alleen door de maag.
De Oosterscheldekreeft draagt bij aan
behoud of zelfs het scheppen van nieu
we arbeidsplaatsen, stelt hij. „Dat is
in essentie waar we dit allemaal voor
doen. Hoe is het nou gegaan. Vier jaar
geleden bij de opening van het kreeft
seizoen heel simpel met 54 mensen op
een boot. Toen is het als een trein
gaan lopen. Inmiddels rukken we uit
met een hele armada met allerlei geno
digden van hoog tot laag in de maat
schappelijke ladder. Balth organiseert
tussendoor busladingen vol persrei
zen. Van Zwitserland tot Canada
heeft dat publicaties opgeleverd, ken
nen ze de Oosterscheldekreeft, én heb
ben ze Schouwen-Duiveland en de
rest van Zeeland leren kennen. Het mi
nisterie van Economische Zaken heeft
volgend jaar vijf miljoen euro subsi
die beschikbaar om het aantal toeris
tische overnachtingen in Nederland te
doen stijgen. Het Toerisch Bureau Ne
derland heeft daar het thema water
aan gekoppeld en begint hier, met
ons, de promotiecampagne. Ook dat is
puur dankzij de kreeft bewerkstel
ligd. Niet dat ik de wijsheid in pacht
meen te hebben, maar we moeten met
z'n allen in Zeeland eens gaan naden
ken hoe anders we het kunnen doen.
Je sterke punten beter uitbuiten, in
plaats van steeds maar achter de fei
ten aanlopen in Den Haag!
Te weinig
Zo, dat is er uit! Hoe vaak hij die wek
ker al heeft laten afgaan bij tegenover
Jan en Alleman. Als hobby-lobbyïst
heb je aan 24 uur in een etmaal te wei
nig. Mede-oprichter en bestuurslid
van de Stichting Streekproducten van
het Zeeuwse Land, lid van de stich-
tingsraad Zeeuws Landschap en Stich
ting Zonnestraal (voor bloemrijke ak
kerranden; Zonnevylle heeft ook nog
zo z'n andere aandachtsgebieden die
enig tijd van hem vergen. Maar wat er
ook gebeurt, een drukke werkdag ein
digt steevast in de moestuin en - bij
gunstig tij - aan de boorden van de
Oosterschelde. „Niets komt er tussen
mijn liefde voor de natuur. Ik ben een
oermens. Ik vis, kweek m'n eigen
groenten en kruiden en ik - je mag het
tegenwoordig bijna niet meer zeggen -
jaag ook. Wat ik vang, maak ik zelf
schoon, bak ik en eet ik zelf op. Alles
verser dan vers, het beste product van
eigen hand. Ik kan intens genieten
van alles wat groeit en bloeit. Prijs me
zeer gelukkig dat ik tot één van de wei
nigen hoor met een zeekraalvergun
ning. Wanneer ik met mijn zoons dat
schor op ga, dit jaar overigens veel te
weinig naar m'n zin, en je ziet verder
hé-le-maal niemand, dat is een voor
recht! Op z'n tijd pak ik ook wel eens
een stoel en ga ik in gewoon in de tuin
zitten. Anders red je het niet."
Met zijn netwerken, achtergrond en
ambities lijkt het slechts een kwestie
van tijd dat de nu 48-jarige Wemeldin-
ger zijn opwachting maakt op het pro
vinciale danwel landelijke politieke
podium. Als student was hij een tijd
medewerker van het WD-kamerlid
Hij leeft onmiskenbaar twee levens, of misschien nog wel
meer. Zoon van een dorpsdokter, notaris van beroep, maar
bouwend op de natuur en daardoor - zo noemt hij het zelf - altijd
'oermens' gebleven. Een drukke werkdag eindigt steevast in de
moestuin bij zijn huis in Wemeldinge. En is het tij gunstig, dan
zal Robert Zonnevylle bij het ochtendgloren of laat in de avond
nimmer verzaken om even zijn fuiken in de Oosterschelde te lich
ten voor vis en kreeft. Tussendoor snijdt de notaris zeekraal op
z'n eigen stukje schor en verschalkt hij zo nu en dan met het ge
weer een vers stuk wild.
Enthousiast: „Pas nog in mijn fuik,
zo'n joekel van een zeebaars. Op
de kop af tachtig centimeter! Die
moet ik dan toch even aan de buren
laten zien. Ik kan je verzekeren, daar
hebben verschillende mensen flink
van genoten. Als mijn dagindeling en
agenda het ook maar enigszins toela
ten, leef ik mijn leven zoveel mogelijk
volgens het getijdenboekje. Net als de
oude vissers. Wat dat betreft moet ik
nog een hoop leren. De wind, de maan
spreken voor hen boekdelen, vertellen
globaal wat ze kunnen verwachten.
En negen van de tien keer klopt het
ook nog. Zo fascinerend, vind ik dat."
Het lijkt wel alsof hij de wereld kent
en ]le beau monde hem. Netwerken -
en dan vooral gesmeed op culiniair op
gesmukte bijeenkomsten - zijn Zonne
vylle heilig. Ieder contact koesterend,
want je weet maar nooit waar het
goed voor is. Niet voor zijn eigen be
langen, die heeft de in Zierikzee kan-
toorhoudende notaris wel voor elkaar.
Maar alles vooral ten dienste van zijn
Zeeland. „Als er één aspect is waar ik
trots op ben, dan is het wel Zeeuw te
zijn, én op dat wat wij hier allemaal te
bieden hebben. Daar kun je veel meer
mee bereiken, dan wat er nu wordt uit
gehaald! Het wordt hier allemaal als
zo vanzelfsprekend aangenomen."
Op het afdakje boven de voordeur van
het monumentale pand aan het Haven
park staat met grote duidelijke let
ters: 'notarishuis'. Het straalt gran
deur uit, eenmaal binnen ruikt het er
gewoon naar de tandarts een paar pan
den verderop, die zijn vloeren kenne
lijk met het zelfde schoonmaakmiddel
laat boenen.
Comfortabel
Zonnevylle - lang, slank, aristocra
tisch voorkomen - zit er comfortabel
bij tussen het antiek ogende meubilair
in het voormalige Hotel Mondragon.
Al zou een extra kast zo langzamer
hand geen overbodige luxe zijn, geeft
hij zelf aan. De vloer achter zijn bu
reau ligt bezaaid. „Die hele hoek
daar", wijst hij naar een rij ordners en
bijhorende paperassen, „dat is één me
ter dossier kreeft.'" Zijn jongste para
depaardje.
Als voorzitter van de stichting Ooster
scheldekreeft laat hij geen gelegen
heid onbenut om de culinaire waarde
van het schaaldier uit de Oosterschel
de te promoten. Hij doet dat samen
met oud-directeur Balth Roessingh
van de WV Schouwen-Duiveland, die
tegenwoordig een eigen pr-bureau
runt. „Of het nou op ambassades is, in
het perscentrum van de Tweede Ka
mer, op een slow-food beurs in het Ita
liaanse Genua - de Oosterschelderegio
is als een pauw om mee te pronken.
Zo zonde dat hij z'n veren veel te wei
nig opzet. Waar en wanneer dat kan,
zullen wij die mogelijkheid altijd aan
grijpen."
Van de hak op de tak springen, nog
iets waar Zonnevylle goed in is. Op
eens vaart in zijn gedachten de laatste
weervisser op ansjovis onder de Oes-
terdam aan hem voorbij. „Het zou
toch doodzonde zijn als die traditie tel
oor gaat? Dus zijn we aan het kijken
of we die ook onder de internationale
vlag van de slow-food, kunnen krij
gen."
De Slow-food Movement is een inter
nationale organisatie die zich inzet
voor het behoud en vastleggen van de
productie van traditionele streekge-
Naam:
Robert Zonnevylle
Geboren:
1 september 1955, Goes
Burgerlijke staat:
Gehuwd met Liesbeth Reigers-
man (48); drie zoons: Rudolph
(17), Jan Adriaan (16), Maarten
(8) en een dochter Emilie (13)
Woonplaats:
Wemeldinge
Opleiding:
Goes Lyceum, Stedelijk Scho
lengemeenschap Middelburg,
notariaal recht aan de Rijks
Universtiteit Leiden
Beroep:
Notaris
rechten. Ruim honderd landen zijn er
sinds de oprichting twintig jaar gele
den bij betrokken en onlangs is ook de
Oosterscheldekreeft binnen de gebor
genheid van de zogeheten Ark van de
Smaak gebracht. De notaris wil een
specifiek Zeeuwse tak in het leven roe
pen. „Oester, Schouwse
schröoselkoek, Walcherse schapen
kaas, het Zeeuws-Vlaamse paptaar
tje", somt hij lukraak op, „stuk voor
stuk smaakmakers om te koesteren en
die een plaats op de wereldwijde lijst
waard.zijn. Dat is pas welkom in Zee
land! Ken je het AAA-menu in Bergen
op Zoom? Nooit van gehoord! Cultuur
barbaar! Een fabuleuze combinatie
zaterdag 19 juni 2004
Annelien Kappeijne van de Coppello
en sindsdien heeft hij zijn contacten
in Den Haag in ere gehouden. Op pro
vinciaal vlak maakte Zonnevylle even
een uitstapje naar de natuurgezinde
partij Delta Anders, maar verder dan
het lidmaatschap van een partij wil
hij absoluut niet gaan. „Een baan in
de politiek trekt mij geenszins. De ho
rizon van een bestuurder reikt niet
verder dan het einde van zijn of haar
ambtstermijn, onder het mom: ik wil
mijn opvolger niet al te zeer binden.
Da's niks voor mijLaat mij maar
schuiven zoals ik nu doe. Die wegge
tjes naar Den Haag, Middelburg en
Europa ken ik toch wel. Kwestie van
opzoeken. Dat doen wij Zeeuwen veel
te weinig. Kijk naar Groningen, wat
die in een paar jaar bereikt hebben
door heel gericht, eensgezind campag
ne te voeren. Zeeuwen zijn veel te be
scheiden."
Marcel Modde
Robert Zonnevylle
foto Mechteld Jansen
Nee, moe Mulder is nog niet bena
derd door de Libelle of Margriet.
Zou niet zo gek zijn als dat wél was ge
beurd. Immers, zo langzamerhand wordt
de hele familie om een mening gevraagd.
Vooral nu, in tijden dat het landsbelang
op het spel staat. De Mulders zijn hot.
Jan doet het voor RTL4, diens zoon You-
ri verrijkt de NOS met zijn expertises en
inmiddels is ook broer Henk (journalist
bij het Dagblad van het Noorden) ont
dekt door SBS6. Moeder en oma Annie
Mulder bekijkt het vanuit Winschoten
met trots.
Voor een tachtig plusser (81) oogt me
vrouw Mulder nog opmerkelijk vief. Ze
zou ook voor een rijpe zestiger door kun
nen gaan, goed bij de tijd, gehoor en ge
zicht nog pico bello en lichamelijk is er
ook weinig te klagen. Het enige waar ze
last van heeft is van haar heupen, maar
dat manco mag eigenlijk geen naam heb
ben. Ze woont dan ook nog 'gewoon'
thuis in haar huis met voor- en achter
tuin aan de rand van het Stadspark in
Winschoten, een plek waar ze zich al
ruim veertig jaar thuis voelt. „Winscho
ten heb ik als geboren Blijhamster altijd
ideaal gevonden, niet te groot en niet te
klein. Dat past mij prima."
Aan de dagelijkse sleur van de huishou
ding merkt ze desondanks dat ze een dag
je ouder wordt. „Eigenlijk zou ik me
moeten laten inschrijven voor een of an
dere flat, maar ja, ik woon hier zo mooi
dat ik hier niet graag weg wil.
Moe Mulder is typisch Gronings, het
type doe maar gewoon dan doe je al gek
Annie Mulder: ,,Jan was nog niet eens
voor een feestje te porren."
foto Anne-marie Kamp/GPD
„Oh jawel hoor. Maar ja, wat helpt het?
Nee, ik spreek hem er ook nooit op aan
als hij hier eens langs komt. Hier thuis
hebben we het meestal over andere din
gen, over de kinderen en over hun huis
in Nieuwolda dat hij met zijn vrouw Jo
hanna aan het verbouwen is. Jan is en
blijft tot aan zijn dood verliefd op Gro
ningen. En op het Gronings. Dat zal er
bij hem nooit uitgaan. Vind ik wel mooi
van hem, hij zal zijn afkomst nooit ver
loochenen. Trots op Winschoten en
WVV. Met Henk praat ik vaker over zijn
werk. Ik lees zijn verslagen over FC Gro
ningen altijd. Ik wil dat de FC altijd
wint, maar ja, helaas, dat lukt nooit.
Door Youri ben ik nu ook een beetje
voor FC Twente en Schalke. Tja, zo gaat
dat nou eenmaal."
Heeft u niet de indruk dat Jan bij Ba-
genoeg. Dat hele EK-gedoe, inclusief de
bijdragen van Jan, Henk en Youri, vindt
ze te veel van het goede. „Het is allemaal
zo opgefokt hè! We worden overvoerd
met al dat voetbal. Om niks eigenlijk.
Neem deze week. Hoeveel er al over ge
kletst is. Dat denk ik wel eens: moet dat
nou allemaal? Ach, de jeugd zal het alle
maal wel mooi vinden. En het komt na
tuurlijk ook door de commercie.
Die springt er gretig op in. Voor de jon
gens (ze bedoeld haar zonen Jan en
Henk, en kleinzoon Youri) vind ik het
wel leuk. Die moeten doen waar ze zin in
hebben. Nou, dat is onder meer praten
over voetbal."
Heeft u ze nog moederlijke adviezen mee
gegeven toen ze naar Portugal zijn afge
reisd?
„Nou, alleen dat ze een beetje op hun ge
zondheid moeten letten. Dat is het aller
belangrijkste. Kijk, hun vader is heel
vroeg overleden, die was nog maar 49.
Hartinfarct. Dat zit een beetje in de fami
lie aan de Mulders-kant. 't Is een beetje
erfelijk, hoewel ik heb begrepen dat Jan
er van gevrijwaard is. Maar Henk niet.
Hij is net als Jan een nachtwerker, kan
de hele nacht doorwerken als hij iets ge
daan moet en ook wil hebben. Als ieder
een slaapt, is hij in zijn element. Dat
tv-gedoe van Jan gaat ook met veel span
ning gepaard. Maar ja, als ze er plezier
in hebben moet je ze niet tegenhouden.
Het is hun leven."
Schrikt u nooit van Jan als hij bij Ba
rend Van Dorp weer eens flink tekeer
gaat?
rend Van Dorp soms toneel speelt?
„Och, dat zou best kunnen. Eerlijk ge
zegd heb ik dat idee wel. Maar nog
maals, we praten er nooit over. Hij hij
moet maar doen wat ie goed vindt. Ik
ben inmiddels na al die jaren gewend
aan zijn optreden in dat programma.
Maar denk niet, dat ik alles zie hoor.
Vaak schakel ik over naar Nederland 2,
kijk wat daar voor gasten zitten. En als
die me boeien, blijf ik daar hangen. Jan
of geen Jan. Bovendien, om een uur of
elf merk ik dat ik op leeftijd ben geko
men. Dan moet ik naar bed. Maar om
nog even terug te komen op Barend
Van Dorp en dat programma op Neder
land 2, ik vind Studio Sport gezapiger.
Het gaat er altijd keurig netjes aan toe.
Bij Barend Van Dorp gebeurt meer."
Was Jan vroeger ook zo opvliegerig aan
tafel?
„Nee hoor, helemaal niet. Jan was tot op
late leeftijd een rustig jongetje. Die was
nog niet eens voor een feestje te porren.
Vond ie allemaal maar gedoe. Hij leefde
voor het voetbal. Henk, die twaalf jaar
jonger is, was heel anders. Ook helemaal
voetbalgek, maar ook een heel druk baas
je. Kon nooit stilzitten. Zelfs niet als er
voetbal op tv was. Dan ging hij vijf minu
ten later al naar buiten om zelf met een
bal bezig te zijn. Dat ze zo met sport be
zig zijn, hebben ze denk ik van mij. Wij
zijn heel sportief aangelegd. Mijn broer
van 74 voetbalt nog altijd bij AS VB. Zelf
heb ik aan gym gedaan, gekorfbald en
gehandbald. Ik denk dat daaruit hun be
hendigheid met de bal voortkomt. Ik zie
het nu ook aan de zoon van Henk. Een
kraai van 3, maar als je ziet wat die nu
al allemaal met een bal kan. Geweldig!
Het zou me niet verbazen als hij later
een goede voetballer wordt."
Dick Heuvelman
