PZC
korenmolen
Als ik de koningin ooit tegenkom, omhels ik haar
RUDEN RIEMENS
Gratie voor een
drugssmokkelaar
zaterdag 19 juni 2004
FOTOGRAFIE
Taxichauffeur Pedro Ruyzing
(46) kreeg in Thailand de dood
straf wegens heroïnesmokkel, maar
is al bijna vijf maanden thuis in
Enkhuizen.
Negen jaar zat hij in het beruchte
Bangkok Hilton: „Ik snap niet dat
mensen nog drugs smokkelen nu ze
de risico's kennen."
Ruyzing: „Het is raar om onder de
douche te gaan. Ik wist niet hoe zo'n
moderne kraan werkt met één hendel. Ik
kreeg er wel water uit, maar ik moest mijn
oroer roepen voor warm water. In de gevan
genis in Bangkok hadden we een emmer om
vvater over ons heen te gooien.
Het is ook heel bijzonder om zelf het licht
aan en uit te doen. Ik slaap nu weer op een
matras en eet aan tafel. Dat is raar als je dat
io lang niet hebt gedaan, ik begin er al weer
?en beetje aan te wennen. Dat ik mijn huis
uit kan lopen als ik dat wil en de straat op
gaan, dat is vrijheid! Ik hoef niemand meer
.oestemming te wagen om een eitje te bak
sen.
Die mobiele telefoons, iedereen heeft zo'n
ling! Ik ook, maar het duurde drie weken
voor ik ermee kon bellen. Het is puur scien
ce fiction hier! Ik zit iedere dag op het inter
net en dan merk je wel dat je negen jaar
oent weggeweest. Vorige week heb ik voor
iet eerst een cd gebrand met muziek. Ik ken
de alleen maar cassettebandjes van vroeger,
iedereen is ook veel ouder geworden. Men
den die zeggen: 'Hé, Pé, hoe is het?' Ik ken ze
dan wel, maar ik weet hun naam niet meer.
in het begin was het heel erg. Twintig keer
Dp een dag hoorde ik: 'Hé, jij bent in Thai-
and geweest. Mag ik je een hand geven?' An
deren zijn in je gezicht vriendelijk en zeg
gen achter je rug: 'Hadden ze hem daar
maar gehouden.'
ik was taxichauffeur, heb jaren niet gere
den en nu ben ik weer een beetje op de weg.
Het rijden zelf is niet zo'n probleem, maar
iet verkeer wel. Nu hebben fietsers voor
gang. De snelweg ga ik nog niet op hoor,
veel te druk! Op den duur wil ik gewoon
>veer op de taxi. Mijn baas wil me ook weer
:erug. Als ik wil heb ik morgen een baan,
maar ik durf nog niet. Ik heb nu een bij
standsuitkering en woon bij mijn moeder in
Enkhuizen. Ze geven me de tijd om te accli
matiseren. Ik dacht eerst dat ik na twee of
drie weken in Nederland zo weer aan de
slag zou gaan, maar dat valt tegen. Het is
hartstikke lastig. Ze zeggen dat je negen
maanden nodig hebt om weer te wennen als
je negen jaar bent weggeweest, maar ik
denk dat het nog wel langer zal zijn."
Ik word 's nachts wakker, badend in het
zweet en ik weet niet waarom. Ik kan me
geen dromen herinneren. Dan kijk ik om me
heen en als ik zie waar ik ben is het weer
goed. Ik ben ook ineens bang in het donker.
Als ik 's nachts naar de wc ga, doe ik het
licht aan anders durf ik niet.
Op het station ook, dan zie ik al die mensen
om mee heen, dan raak ik helemaal in pa
niek. Ik ben voor een intake-gesprek bij de
psycholoog geweest, die vindt dit volkomen
normaal en zegt dat er wel wat aan kan wor
den gedaan. Zij vinden dit normaal, maar ik
niet. In Nederlandse gevangenissen word je
begeleid en voorbereid op de vrijheid. In
Thailand niet, je moet je maar zien te red
den. Als je binnen een half uur je spullen
moet pakken ben je juist helemaal niet voor
bereid.
Koningin Beatrix was op staatsbezoek in
Thailand en op de vierde dag komen er in
eens twee Thais naar me toe: 'Ze zeggen dat
jij vandaag of morgen wordt vrijgelaten.'
Dat hadden ze gehoord van de bewaker van
de afdeling doodstraf. Die kijkt elke dag in
een boek wie er van 'doodstraf' naar 'levens
lang' gaat en wie er gratie krijgt.
Ik ken die bewaker en ga naar hem toe. Hij
zegt: 'Ja, er staan twee namen: die van jou
en van die donkere jongen, George.' Ik had
eerder al via vrienden van een Kamerlid ge
hoord dat onze zaak op de agenda van de ko
ningin stond. Maar ja, wat zijn wij nou op
haar agenda? Je zit daar niet voor niets! Als
ik de koningin ooit tegenkom, omhels ik
haar! Ik ben alleen maar vrij omdat zij in
Thailand was.
Toen we op de tweede dag van haar bezoek
tv zaten te kijken zei Machiel Kuijt nog:
'Dat is jouw naam die daar op dat papier
stond.' Geintje. Ik zeg nog: 'Jongens hou op.
Ik heb hier geen zin in!Hij belt me wel
eens. Dan hoor ik de gevangenisgeluiden
weer, het Chinees, het Thais. Het is gek,
maar dan mis ik dat wel."
„Ik werd omgeroepen, iedereen juichen. 'Ga
maar zitten', zegt die bewaker. 'Ik heb hier
een brief van de koning, je gaat naar huis.'
Het was een complete verrassing, want er
was in geen jaren een gratieverzoek ingewil
ligd! Ik kreeg een half uur om mijn spullen
te pakken. Ik had niet eens tassen, dus die
Pedro Ruyzing: Sodemieter, ik heb toch geluk gehad."
foto Erna Faust/GPD
kreeg ik van de andere jongens. Ik had geen
lange broek, geen schoenen, niets. Ik heb
mijn kleren, foto's en brieven in vijf plastic
tassen gestopt. Dat moest allemaal heel
snel. Mijn andere spullen heb ik verdeeld on
der de jongens: mijn tv, de ventilator en ook
de kastjes waar mijn spullen in zaten. Die
moet je van de bewakers kopen. Ik heb ze
alle zes aan Machiel Kuijt gegeven.
Toen ik klaar was ben ik op bed geploft:
'Zonder jullie ga ik niet weg.' Dat was even
dollen! Het was een ongelofelijke droom. Ik
moest tekenen voor van alles en nog wat.
Dat ging allemaal razendsnel, maar bij de
ingang liet de politie me tweeëneenhalf uur
wachten. De bewakers van de avondploeg
kwamen: 'Wat doe jij nou hier?' We hebben
elkaar de hand gegeven. Na negen jaar ben
je ineens niet meer ondergeschikt. Van de
politie moest ik toch weer handboeien om.
Ik zeg: 'Man ik ben vrijZij waren verant
woordelijk tot ik in het vliegtuig zat. Toen
we wegreden heb ik nog even achterom ge
keken. Ik dacht: 'Dit was het dus, nu is het
afgelopen!' Ze reden rechtstreeks naar het
politiebureau en stopten me in een cel die
nog veel smeriger was dan de Bangkwang.
Na een half uur stroomden er allemaal men
sen binnen met camera's en microfoons. Ik
dacht nog: 'Wat moeten die hier?' Ze spra
ken allemaal Nederlands. Ik werd uit de cel
gehaald en. mocht aan tafel zitten voor inter
views.
Dat waren journalisten die met de koningin
waren meegekomen. Alle kranten uit Neder
land belden, iemand van de ambassade
kwam feliciteren. Voor mij was het allemaal
onverwacht, maar minister Bot had het in
november al geregeld. Mijn ouders wisten
het een week eerder ook, maar mochten
niets zeggen."
„De ambassade heeft me geweldig gehol
pen. Ze zorgden dat ik na die nacht op het
politiebureau een ticket en een noodpas had
om het land uit te kunnen. Mijn vader was
heel ernstig ziek en ik wilde geen dag langer
blijven. Ik heb me in de gevangenis nooit
druk gemaakt over mijn gezondheid, maar
ik heb me wel afgevraagd of ik mijn ouders
nog terug zou zien en of ik er levend weg
zou komen. Toen ik in Nederland arriveerde
lag mijn vader in het ziekenhuis. Twee
maanden later is hij overleden.
Een dame van de ambassade vroeg wat voor
maat kleren en schoenen ik had, maar dat
wist ik niet. Toen heeft ze op het oog wat ge
kocht. Ze had op het vliegveld een kamertje
geregeld waar ik me kon opfrissen en nieu
we kleren aan kon doen. Met de ambassa
deur heb ik mijn eerste ijskoude Heineken
gedronken. Toen ik eindelijk in het vlieg
tuig zat dacht ik: 'Ga nou omhoog! Stijg
nou op!' Je blijft toch een beetje bang dat ze
je er weer uithalen. We vertrokken, ik keek
uit het raampje en zei: 'Dag Thailand.' Ik
sta nu op de zwarte lijst, maar dat kan me
niets schelen. Ik ben er lang genoeg ge
weest.
Op 24 januari stond ik op Nederlandse bo
dem. Er lag sneeuw, dat is raar hoor! De an
dere passagiers vroegen of wij ook op vakan
tie waren geweest. Een Thaise stewardess
verbood ons om uit te stappen: 'Je moet blij
ven zitten, even wachten!' Vier marechaus
sees haalden ons op. Je wilt niet weten wat
er in de hal allemaal voor pers stond te
wachten! Wij gingen via een zijuitgang bij
de slurf naar beneden. Daar stond iedereen:
familie en vrienden.... Ik ben op mijn knieën
gegaan en heb de grond gekust, want dat
had ik me voorgenomen."
Ineens was ik in Nederland en moest ik
me maar zien te redden. Ik leun zwaar op
mijn vriendin die ik al achttien jaar kenen
op andere mensen. Dat is niet leuk. Toenik
in Nederland aankwam bestond ik gewoon
niet meer: ik had geen SoFi-nummermeer,
want dat vervalt na vijf jaar, en ook geen rij
bewijs. Ik moest gewoon opnieuw worden
geboren.
Voor Machiel Kuijt, die de beschuldigingen
aanvecht, is het allemaal veel erger dan
voor mij. Ik ben een klootzak geweest en
was gewoon schuldig. Klaar. Dan moetje
boetenIk waarschuw altijd: 'Het is het
niet waard! Doe het nou niet!' Maar de afge
lopen drie jaar zijn er in Thailand vijftien
man bijgekomen wegens drugs, onder wie
tien Nederlanders. Had ik toen maar in de
krant gelezen wat er dan met je gebeurt. Als
je dat weet, denk je wel vijf keer na! Ik heb
maar één keer nagedacht. Nu, na al die pu
bliciteit over ons... Dan snap je gewoon niet
dat mensen het nog risico nemen.
Ik ben weken druk geweest met een boek
dat in november uitkomt. Twee keer ben ik
naar een school geweest om te vertellen
over wat mij is overkomen. In Roermond
had ik vier klassen achter elkaar, elk dne
kwartier. Ik vertel en zij stellen vragen. De
docenten waren verbaasd dat ik de klas zo
stil kreeg, zelfs echte lastpakken hielden
hun kop. Ik doe dat twee keer per maand
via de stichting van de website www.prison-
life.nl die opgericht is nadat ik in de gevan
genis terecht was gekomen. Ik heb twee
scholen gehad en ga nog naar Zwolle en
Texel. Ik wil dat wel blijven doen. het is
leuk en je kunt je verhaal kwijt! Het is een
uitlaatklep.
Ik geloof niet in God of zo, maar ik begin nu
wel eens te twijfelen hoor. Hoe krijg ik het
toch voor elkaar? Toen de doodstraf werd
omgezet in levenslang dacht ik nog: 'Doe
mij maar de doodstraf, ik wil hier niet eeu
wig blijven.' Ik ben al die tijd zelfs niet ziek
geweest, geen dag. De arts die me onder
zocht toen ik terug kwam, was onder dein
druk. Ik heb twaalf buisjes bloed gegeven,
alles is onderzocht maar ik ben kerngezond
Mensen vragen altijd hoe je dat uithoudt,ne
gen jaar in zo'n gevangenis. Voor alles wat
je wilt moet je betalen, als je niet betaalt
krijg je niets. Je moet leren het spel te spe
len, anders red je het niet. Mijn vriendin
heeft er nooit aan getwijfeld dat ik het zou
redden. Zij wist het, ik niet. Sodemieter
denk ik dan, ik heb toch geluk gehad!"
Theo Haerkens
