Pinkpop toch weer
bang voor rotte eieren
Het festival krijgt een kleurtje
W 9
Relaxen met The Orb
■Q
Eerlijke garagerock
IJzersterke raggae
Alanis bezingt Alanis
Loveparade Berlijn afgelast
zaterdag 22 mei 2004
Veel commerciële acts
prijken op het affiche
van Pinkpop 2004. Op inter
net spuien veel Pinkpop
pers kritiek. Maar tegelij
kertijd rest de constatering
dat de vijfendertigste editie
van Nederlands oudste festi
val (29, 30 en 31 mei) wel
licht de veelzijdigste tot nu
toe is.
Pinkpop 1998. Bezoekers die
in de voorste rijen van het
festival bivakkeerden en dege
nen die thuis voor de buis zaten,
weten het misschien nog wel.
Zangeres Anouk kreeg een ei
naar zich toegegooid en moest
haar truitje uittrekken om niet
al te besmeurd verder op te tre
den. Anouk past niet op een fes
tival als Pinkpop, zou de verkla
ring zijn voor de voltreffer.
Een jaar later 1999. Ook ex-Ta-
ke That-lid Robbie Williams
heeft het zwaar te verduren op
het hoofdpodium van Neder
lands oudste popfestival. Ter
nauwernood weet hij een sinaas
appel te ontwijken die hem uit
onvrede over zijn komst is toege
worpen. Hij snoert de criticas
ters vervolgens de mond door
het stuk fruit met een onmogelij
ke karatetrap terug het publiek
in te schoppen en verzoekt ieder
een die hem niet welkom heet,
hem met iets te raken. Niemand
durft meer.
Verwijten
Maar ook dit jaar is het weer
vrezen voor de rotte eieren en
dito tomaten gezien de behoor
lijk commerciële programme
ring. Op het festivalforum
www.graz.nl bijten tientallen
bezoekers fel van zich af. Zij ver
wijten de organisatie geen voe
ling te hebben met de bezoekers
en stellen dat ook dit jaar, net
als de vorige editie, niet uitver
kocht zal raken. 'De grote fout
van Jan Smeets is dat hij het
over een totaal andere boeg wil
gooien. En dat mislukt. Mensen
die dit jaar toch gaan zijn ver
stokte fans of jonge meisjes.
Maar vele Pinkpopgangers zoals
ik die al elf keer zijn gegaan, ha
ken nu echt af, zo meent een be
zoeker van het forum. Niet iede
re bezoeker van het forum is het
met deze stelling eens, maar de
bijval is behoorlijk groot. De
echte Pinkpopper lijkt te vrezen
voor een te commerciële toe
komst.
Maar wie veroorzaken nu eigen
lijk al deze commotie? Voortrek
ker van het - voor Pinkpoppers
- rariteitenkabinet is toch wel
de meidenband Sugababes. Van
alle meidenbands die vanuit En
geland de hitlijsten bombardeer
den, is dit drietal weliswaar het
spannendst. Maar dat een com-
Lang niet alle Pinkpop-liefhebbers vinden dat de Sugababes op het festival thuishoren.
merciële act als deze op een pop
festival als Pinkpop heel wat
wenkbrauwen kan doen fronsen
is duidelijk.
En ook N.E.R.D (de 'rockband'
van hitmachine The Neptunes
die scoorden met producties
voor Britney Spears en Justin
Timberlake) en The Black Eyed
Peas zijn niet alledaagse gasten
die het hoofdpodium van Pink
pop 2004 op pinkstermaandag
bezetten. Maar wel leuk voor de
iets meer hiphop gerichte bezoe
kers, dat zeker. Of is het een
knieval voor het jongere pu
bliek? Feit is dat een aantal van
de groepen het niet slecht zou
doen, of deden, op de
TMF-a wards.
Traditioneel
Als iemand de komst van boven
genoemde acts in een perspec
tief kan plaatsen, is het organi
sator Jan Smeets wel. De Lim
burger viert dit jaar zijn vijfen
dertigste Pinkpop en heeft al
veel kritiek gekregen op de pro
grammering. Uit de losse pols
kan hij zo een aantal bands noe
men die ook in het verleden op
onbegrip stuitten. „Dat de Pre
tenders op Pinkpop stonden,
vond men destijds al vreemd.
En ook Doe Maar vonden som
mige fans van het festival maar
niks. Of meer recent kon Oasis
ook niet echt op veel steun voor
af rekenen. Ach, er zal elk jaar
wel iemand zijn die kritiek zal
spuien. Daar luisteren we wel
naar, maar je moet er rekening
mee houden dat we met Pink
pop een traditioneel festival
neerzetten. En hierop is ook
plek voor de iets meer populaire
bands", aldus Smeets.
„Maar ik geef toe dat er voor de
doorgewinterde harde gitaarlief-
hebber dit jaar iets minder te be
leven valt dan voorgaande ja
ren. Geen Audioslave of Queens
of the Stone Age dus. Niet dat
het een nieuwe koers is die wij
opgaan, maar het uitblijven van
dat soort groepen is puur toe
val. "Verder kan Smeets nog re
kenen op een aantal gegaran
deerde festivaltoppers als dance-
sensatie Moloko, doorgewinter
de rocker Lenny Kravitz en het
progressieve, bombastische trio
Muse. Allemaal acts overigens,
die eerder ook op Pinkpop ston
den. Om maar aan te geven dat
de zoektocht naar verrassende
nieuwe groepen voor bezoekers
steeds moeilijker wordt op een
festival als Pinkpop. Daar is vol
gens Smeets één grote uitzonde
ring op: „Franz Ferdinand, die
groep moest en zou ik per se heb
ben. Want dat is juist wel weer
een debuterend bandje dat in de
komende jaren heel groot gaat
worden. Dan kunnen we toch
mooi zeggen dat we die op Pink
pop hebben gehad."
Nog iets opvallends aan de pro
grammering van 2004: ADHD,
The Sheer, After Forever en win
naars van popwedstrijd Nu of
Nooit, 37 Stabwoundz, zijn de
enige vier Nederlandse bands
die bovendien allemaal op
bij-podia mogen komen opdra
ven. Een bescheiden aantal voor
Pinkpop. Smeets: „We hebben
Kane, Anouk, Di-rect en dat
soort bands voorlopig wel ge
noeg gezien op popfestivals.
Eventjes 'nee' dus voor hen. En
ook in de toptien van de Neder
landse Gouden Tip (favorieten-
lijst die bezoekers op internet
kunnen invullen) vonden wij ei
genlijk geen groepen die het
waardig waren om op Pinkpop
te staan. En dan houdt het dus
op. Dat wil niet zeggen dat wij
de komende jaren de Nederland
se bands links zullen laten lig
gen."
Niels Guns
Of het nu Peter Tosh was of
Solomon Burke. Eén zwar
te artiest was er altijd wel op
Pinkpop. Maar niet eerder was
het programma zo donker ge
kleurd als dit jaar. Voor alle
bleekscheten: een kennismaking
met de soul van Pinkpop 2004,
zaterdag 29 tot en met maandag
31 mei in Landgraaf.
Lenny Kravitz
Een Happy birthday van het pu
bliek is op zijn plaats bij het op
treden van Lenny Kravitz, al zal
hij er zelf misschien niet graag
aan herinnerd worden dat hij 26
mei veertig wordt. De zoon van
een joodse vader en een zwarte
moeder hangt namelijk erg
graag de rockster uit. Niet al
leen in clips, maar ook in werke
lijkheid omringt hij zich met
vrouwelijk schoon: van Lisa Bo-
net (Cosby Show) en Vanessa Pa
radis tot Nicole Kidman. Geluk
kig doet Kravitz niet alleen als
of, hij is ook op het podium een
echte rockster, zoals hij al eer
der in Landgraaf bewees. Zijn
inmiddels tamelijk imponeren
de lijst van hits staat garant
voor een meezingende weide.
N*E*R*D
Met het woord hobbygroepje
doe je deze band eigenlijk te
kort, maar feit is dat Pharell
Williams en Chad Hugo veel
meer centjes verdienen als het
producersduo The Neptunes. Il
lustere namen als Britney
Spears, Justin Timberlake,
Jay-Z, Busta Rhymes, Usher en
No Doubt kwamen al bij hen
langs voor hun portie hitpoten
tie en straatritmes. Met name
Williams eist ook graag gastrol
letjes op in videoclips van zijn
klanten.
Lenny Kravitz
N*E*R*D staat voor No One
Ever Really Dies. Dat klinkt
nogal zwaar op de hand en doet
de muziek van het collectief
(Williams, Hugo en ene Shay)
weinig recht. N*E*R*Dis voor
al plezier maken zonder al te
veel rekening te houden met de
wetten van de hitparade en de
brede smaak. De groep heeft
een ruiger geluid dan The Neptu
nes-sound. Associaties voor de
vergrijsde popliefhebber: op
hun eigen website laten ze zich
aanduiden als 'de meest revolu
tionaire productietandem sinds
Quincy Jones en Rod Temper-
ton' (de tovenaars van de zwarte
muziek in de jaren zeventig en
tachtig, onder meer verantwoor
delijk voor de beste soloplaten
van Michael Jackson). Daar zit
wel iets in.
Sugababes
Zwart, Aziatisch, blank. De Su
gababes ruiken op zijn minst
een beetje naar vergaderingen
van marketingjongens uit de pla-
tenbizz. Ze stellen er hun mu
ziek tegenover. Vanaf hun zeer
aanstekelijke en prettig eigen
zinnige doorbraaksingle Over
load hebben ze meer 'credibili
ty' bij de serieuze popliefhebber
dan de Atomic Kittens van deze
wereld. Met het vertrek van
Siobhan Donaghy in de zomer
van 2001 leek een voortijdig ein
de te komen aan de Babes, maar
ze werd probleemloos vervan
gen door een ander: Heidi Ran
ge. Volgens hardnekkige geruch
ten wordt in de nieuwe samen
stelling gezellig verder geru
zied. De verhalen over de live
prestaties van het trio zijn erg
wisselend.
Black Eyed Peas
Black Eyed Peas keek de kunst
een beetje af bij The Roots. Het
echte grote succes kwam pas
met het derde album 'Ele-
phunk'. Een gastrol van Justin
Timberlake (Where is the love?)
en het binnenhalen van een blan
ke zangeres (Shut up) plaveiden
de weg naar topposities in de hit
parades. Zoetgevooisde refrein
tjes als suiker bij wat zwaarder
op de maag liggende rap, het is
een recept dat al vaker goed
bleek te werken.
The Roots
Het bewijs dat hiphop en mu
ziek uitstekend samengaan,
heet The Roots. Rapmuziek kan
zonder deejays en samples, ze
ker als de imponerende drum
mer ?uestlove de basis legt en
Blackthought de teksten zing-
zegt. De zes mannen uit Phila
delphia kijken graag over de
grenzen van hun genre heen.
Nog zo'n verademing: het gaat
nu eens niet over grote auto's,
juwelen en vrouwen in bikini,
maar over zaken die er echt toe
doen. Bang voor in Amerika
minder gangbare meningen zijn
ze niet.
ADHD
Van een beetje geleerdheid
raakt niemand tegenwoordig
meer onder de indruk. Met doc
torandussen kun je de grachten
dempen. Alleen in sommige sub
culturen ben je al 'professor' als
je je naam foutloos kunt schrij
ven. In de hiphopscene bijvoor
beeld.
Brainpower geldt daar als de
'stuud' bij uitstek. In de rap-
crew ADHD heeft hij de krach
ten gebundeld met zijn collega's
Maniak, TLM en Dicecream.
Het blijft een beetje bestudeerd
en blank.
Paul van der Steen
In de elektronische hoek
speelt de Engelsman Alex Pa-
terson nog steeds een vooraan
staande rol. Vijftien jaar nadat
hij met The Orb de basis legde
voor wat ambient house zou
gaan heten, is er nu Bicycles
Tricycles. Daarop klinkt The
Orb aangenaam vertrouwd. De
nagenoeg volledig instrumenta
le muziek is ideaal om thuis of
na het feest relaxend naar te
luisteren. Chili, al biedt deze ze
vende cd ook mogelijkheden tot
lichamelijke bewegingsoefenin
gen. Soms dromerig en met zwa
re baslijnen dubbend, dan weer
vervreemdend en donker. Tij
dens de kalmerende trip laat Pa-
terson zich bijstaan door onder
anderen Simon Phillips en John
Roome (Witchman). Ook Tho
mas Fehlmann - een aanjager
binnen de Berlijnse elektronica-
scène - is weer van de partij.
Peter van der Heide
The Orb: Bicycles Tricycles -
Cooking Vinyl/Bertus, speel-
duur: 63.53 inin.
Het begon zo lief. Greg Cart-
wright, beter bekend als
Greg Oblivian van The Obli-
vians, bekoorde de liefhebbers
van mooie klassieke popliedjes
met schrijnende orgeltjes op het
Reigning Sound-debuut 'Break
Up Break Down'. Opvolger 'Ti
me Bomb Highschool' was al
een stuk heftiger, maar de lied
jes bleven overeind. Cartwright
heeft een gave voor simpele
nummers die wars zijn van alle
opsmuk en pretentie en daar
door een opwindende en jeugdi
ge charme hebben. Die charme
heeft Too Much Guitar ook,
maar het lieve en ontroerende
van het debuut is bedolven on
der krakende, schelle gitaren en
schreeuwerigere zangpartijen.
Cartwright blijft een van de
meesters op het terrein van de
vuige garagerock. Alles klinkt
zo urgent en eerlijk dat het lijkt
alsof hij de nummers nauwelijks
vijf minuten voor de opnamen
in elkaar heeft gezet.
Maaike Borst
Reigning Sound: Too Much Gui
tar - In The Red/Konkurrent,
speelduur 37.02 min.
Frederick 'Toots' Hibbert is
een van de belangrijkste ar
chitecten van de reggae. Vol
gens sommigen is het genre zelfs
vernoemd naar zijn single uit
1968: 'Do The Reggay'. Anno
2004 is Toots een levende legen
de. Geen wonder dat een keur
aan gerespecteerde collega's
hem terzijde stond om het nieu
we album True Love tot een
hoogtepunt in zijn oeuvre te ma
ken. Op de cd staan vijftien nieu
we interpretaties van oude hits
van Toots and The Maytals. Te
gast zijn reggae-iconen als Ken
Boothe, U Roy en Bunny Wailer,
maar er zijn ook minder voor de
hand liggende bijdragen van bij
voorbeeld Keith Richards, Ryan
Adams, No Doubt en Willie
Nelson. Het levert een spannen
de, afwisselende en ijzersterke
cd op, met slechts een enkel dip
je - het duet 'True Love Is Hard
To Find' met Bonnie Raitt is
niet sterk. Toots and The May
tals zijn volgende maand voor
drie optredens in Nederland.
Martin Groenewold
Toots and The Maytals: True Lo
ve - V2, speelduur: 54.44 min.
Weinig artiesten gebruiken
het woord 'ik' zo vaak als
Alanis Morissette. Alles wat ze
schrijft is autobiografisch. Op
recht, heet dat dan. Natuurlijk:
de worstelingen met de liefde
die Morissette bezingt zijn her
kenbaar. Maar de frustratie die
haar doorbraak-cd 'Jagged Litt
le Pill' (1995) zo bijzonder maak
te en die op 'Supposed Former
Infatuation Junkie' (1998) en
'Under Rug Swept' (2002) zo nu
en dan nog de kop opstak, is ver
dwenen. Het is eerder een melan
cholische mijmering over proble
men uit het verleden. Morissette
is gelukkig en boft maar met de
mooie en getalenteerde mensen
om haar heen, zo benadrukt ze.
Het maakt van So-Called Chaos
een evenwichtig, professioneel
album. Gelukkig zonder te veel
overdreven dramatische uitha
len, maar ook zonder een uitge
sproken gezicht. De persoonlij
ke dagboekachtige teksten zijn
daardoor allang niet meer in
dringend. De vraag rijst of deze
overduidelijk volwassen vrouw
niet eens wat meer om zich heen
in plaats van naar zichzelf moet
kijken.
Maaike Borst
Alanis Morissette: So-Called
Chaos - Maverick/Wamer.speel-
duur: 41.06 min.
De Loveparade in Berlijn
gaat definitief niet door.
Dat heeft de organisatie bekend
gemaakt. Vorige maand was het
al onzeker of het dancefestival
door zou gaan. De organisatie
van de Loveparade gaf niet op
en wilde met behulp van spon
sors en door een samenwerking
met het bestuur van de stad Ber
lijn verder gaan. „Maar jammer
genoeg hebben we niet genoeg
sponsors en niet genoeg geld bij
elkaar kunnen vinden", vertelt
Fabian Lenz, de manager van
het geheel. „Ik vind het heel erg
jammer dat de parade niét door
gaat. Vooral omdat er ontzet
tend veel jongeren zijn die er
naar uitkeken."
De organisatie is nu wel met ver
schillende Berlijnse clubs in
overleg om alternatieve feesten
te geven op 10 juli, de dag dat
de Loveparade eigenlijk plaats
zou vinden.
