Wel even plat bij de Schroebrag
Eerst rommelde
ze wat met haar
vriendin Sue
Pluk kan eigenlijk niet zonder Aagje
Tweede nummer
van Boris op
cd Down South
zaterdag 15 mei 2004
Draaien over Vlissingen. Het
korte commando van roei-
coach Carolien van de Vusse
klinkt voor een leek ietwat raad
selachtig in de oren. De bedoe
ling wordt echter snel duidelijk.
Met vereende krachten wordt
aan de Havendijk in Middel
burg de skiff van roeivereniging
Honte richting kanaal gedraaid.
'Tillen nu' schalt het vervolgens
over het water en hoog over de
hoofden van Rinske Dijkstra
(12) en Bart Jansen (12) kantelt
de boot 'over Vlissingen' het ka
naal in. „Handigheidje, om de
juiste richting te bepalen", lacht
Rinske „Het is weer eens wat
anders dan links- en rechtsom."
Beide roeiers staan op deze
woensdagmiddag startklaar
voor de wekelijkse roeitraining.
Rinske heeft na vier jaar roeien
inmiddels de techniek goed on
der de knie. „Leren roeien kost
gewoon tijd. M'n eerste boot
was een wherry, de meest stabie
le boot. Je evenwicht houden -
zeker bij het in- en uitstappen -
is vaak lastig. Ook het aanleg
gen en het gelijktijdig halen en
strijken van de riemen valt in
het begin niet mee. Je komt met
je riemen vaak in de knoop.
Maar als je je riemen hebt leren
'temmen', dan is roeien een fan
tastische sport."
Bart is het helemaal met haar
eens. „Ik roei nog maar sinds
een jaar. Weet je, ik wist in het
begin niet eens wat een roeiriem
was. Noemde het een peddel.
Nou, dat woord moet je nooit
van je leven op een roeiclub roe
pen, want dat is echt vet fout.
Weet je wat ook echt fout is?
Vergeten om 'veilig boord' te
houden. Dat wil zeggen, de bla
den van je roeiriemen horizon
taal te houden. Dat moet vanwe
ge de balans. Deed ik vorige
week helemaal verkeerd. Kieper
de ik zo uit de skiff het kanaal
in. Koud dat het was. Boven
dien was ik ook een beetje bang,
dat ik m'n voeten niet los zou
kunnen krijgen. Die zitten name
lijk vastgegespt tijdens het
roeien. Gelukkig schieten die
probleemloos los bij het kante
len. Tja, en toen terug naar de
wal. Speelde ik vopr sleepboot
met die skiff achter me aan. Ge
lukkig kreeg ik hulp vanaf de
kant en liep alles met een sisser
af."
Gevoelig
Favoriete boot van Rinske is de
skiff. „Het is een 'gevoelige'
boot. Je bent helemaal je eigen
baas en je ervaart de snelheid
heel direct. Lekker in je uppie
het kanaal op richting Vlissin
gen. Wel even platliggen bij de
Schroebrug, want anders kost
het je een buil op je hoofd."
Aanleggen, remmen, draaien, on
derdelen die tijdens deze trai
ning uitgebreid aan bod komen.
„Belangrijk, want op het water
ben je niet alleen", zegt Rinske.
„Uitwijken voor een stuk hout,
een zeilboot voorrang geven,
zonder schade aanleggen, je
moet het allemaal beheersen."
Probleemloos demonstreren bei
de roeiers het aanmeren en uit
stappen. Na de training klinkt
het ditmaal 'draaien over Veere'
en wordt de boot uit het water
gehaald. Einde oefening, op één
ding na: het afspoelen en afdro
gen van de boot, voordat hij in
de botenloods wordt gestald.
Verplichte job voor de roeiers.
„Onderhoud is behoud", aldus
Rinske. „Boten kosten veel geld,
dus een goede verzorging hoort
er gewoon bij,"
Hans Segboer
Omslagillustratie van 'Mijn vader zegt dat wij levens redden'.
Wist ze werkelijk van geen
kwaad toen ze nog dacht
dat al die mannen en vrouwen
's avonds naar de halve brug
kwamen gereden om er in hun
auto's van het uitzicht te genie
ten?
Een jaar of wat geleden werd bij
uitgeverij Davidsfonds/Infodok
een pakketje bezorgd met vijf
manuscripten en een dichtge
plakte envelop erin. Nergens
iets van een afzender. Wel stond
op alles 'Mijn vader zegt dat wij
levens redden' geschreven.
Een mysterie? Niet echt. Het
ging om een inzending voor de
'Prijs Knokke-Heist Beste
Jeugdboek 2004' en een van de
spelregels in deze belangrijkste
manuscripten wedstrijd voor
jeugdboeken in het Nederlandse
taalgebied is nu eenmaal dat tot
het allerlaatst - ook voor de uit
gever en de sponsor - geheim
blijft wie meedeed.
Met nog 53 andere manuscrip
ten werd 'Mijn vader zegt dat
wij levens redden' vervolgens
verstuurd naar vijf juryleden.
Die kregen een half jaar de tijd
zich thuis door de stapel papier
van alles bij elkaar duizenden
dichtbedrukte A-viertjes te le
zen. Op 18 februari gingen ze in
Leuven met elkaar in de slag
over de zestien manuscripten
met de meeste stemmen. Van
vriendjespolitiek kon geen spra
ke zijn, want als je niet weet wie
wat schreef heeft iedereen even
veel kans op de hoofdprijs. Na
dat ze het met z'n vijven eens
waren geworden over manu
script 32, werden alle envelop
pen met daarin op een dubbelge
vouwen velletje papier de naam
en het adres van de afzender
opengesneden. Pas toen bleek
dat zowel debutanten als beken
de en populaire auteurs uit
Vlaanderen en uit Nederland
met een verhaal hadden meege
daan. Het laatst werd envelop
32 geopend. Op het briefje
stond: Do van Ranst, Landbouw-
straat 16, Hamme.
Jonge winnaar
Twee weken geleden mocht de
jongste winnaar ooit (29) in Het
Paleis in Antwerpen zijn prijs in
ontvangst nemen: een cheque
van 12.500 én het eerste exem
plaar van zijn boek dat hij als
manuscript had ingestuurd.
In Mijn vader zegt dat wij le
vens redden vertelt een meisje
van vijftien over wat haar bezig
houdt en over een gebeurtenis
die haar aanvankelijk uit haar
gewone doen haalt, maar uitein
delijk het begin van een nieuw
leven blijht. Ze woont met haar
familie in een huis precies in
een gemene bocht van een kilo
meterslange kaarsrechte en een
tonige weg. Anderhalve kilome
ter verderop ligt een brug die
halverwege hoog boven de rivier
plotseling ophoudt. Door de aan
blik van de brug verloor in de
bocht die geen mens verwacht
ai menig chauffeur de macht
over het stuur. Dan ramt een jon
gen van een jaar of achttien de
gevel van het huis. Een geluk bij
een ongeluk overigens, want net
als veel anderen zou hij waar
schijnlijk niets vermoedend de
brug opgereden zijn en dan mo
gelijk te laat ontdekt hebben
dat de brug maar een halve brug
is.
Gefriemel
Totdat hij van zijn verwondin
gen zal zijn genezen verzorgt
het meisje de jongen. En juist
daardoor geeft ze zichzelf de ge
legenheid te ontdekken of ze
van meisjes houdt of van jon
gens. Tot dan rommelde ze wat
met haar hitsige vriendin Sue,
maar verder dan een beetje zoe
nen en wat gefriemel wilde ze
het nooit laten komen: 'Soms
hoop ik dat Sue snel iemand
leert kennen die ook lesbisch is.
Maar soms hoop ik ook van niet,
omdat ik dan denk dat ik haar
dan kwijtraak, begrijp je? En
dan denk ik: misschien moet ik
haar niet tegenhouden als ze
met haar hand in mijn onder
broek wil. Maar stel dat ik het
fijn vind? Daar ben ik best bang
voor. Voor ik het toelaat wil ik
eerst iets met een jongen gedaan
hebben. Dan kan ik het vergelij
ken. Stel dat ik eerst Sue haar
zin geef en het fijn vind, dan
ben ik misschien ineens ook les
bisch, gewoon omdat ik niet be
ter weet.'
Do van Ranst debuteerde in
1999 met 'Boomhuttentijd' en
Mijn vader zegt dat wij levens
redden zou weieens zijn door
braak naar een groter publiek
kunnen betekenen. Zijn zesde
boek is in ieder geval een met
verbeelding en bewonderens
waardig inlevingsvermogen ver
teld verhaal over een kwetsbaar
meisje dat nieuwsgierig alles
over de liefde wil weten om zo
zichzelf te ontdekken.
Innemend onbevangen en toch
niet helemaal onschuldig is het
vermogen waarmee ze de werke
lijkheid naar haar hand zet als
die haar de baas dreigt te wor
den.
Jan Smeekens
Do van Ranst: Mijn vader zegt
dat wij levens redden.
Davidsfonds/Infodok. Vanaf 14
jaar; 108 pag.; 13,50.
Over het winnende boek:
www.davidsfonds.be.
Voor inlichtingen over de vol
gende Prijs Knokke-Heist Beste
Jeugdboek in 2006: Ineke De-
bels, Blijde-Inkomststraat
79-81,3000 Leuven. Tel:
0032-16.310600. E-mail: ine-
ke.debels@davidsfopds.be.
Rinske Dijkstra en Bart Jansen: „Als je je riemen hebt leren temmen is roeien een fantastische sport."
foto Lex de Meester
In 1968 wilden Fiep Westen
dorp en Annie M.G. Schmidt
een nieuw kinderboek maken.
Om de kosten van het boek in
kleur laag te houden, werd be
sloten tot voorpublicatie in 'Mar
griet'. Toen in 1971 'Pluk van de
Petteflet' uiteindelijk ver
scheen, bleef er een compleet
verhaal op de plank liggen.
•Nog geen vier maanden na het
overlijden van Fiep Westen
dorp, bijna negen jaar na de
dood van Annie M.G. Schmidt,
ligt er ineens een nieuw avon
tuur van Pluk in de winkel. Een
vervolg zeg maar op Pluk van de
Petteflet, een van de beroemdste
kinderboeken ooit in de Neder
landse taal verschenen. Het be
treft hier een afgerond avon
tuur, dat al in 1968 en 1969 in
Margriet is gepubliceerd, maar
in 1971 buiten het Pet-
teflet-boek is gehouden. De bio
graaf van Fiep Westendorp,
Gioia Schmidt, stuitte tijdens
onderzoek in 2001 op aanvanke
lijk slechts vijf tekeningen.
Doorspitten op de werkzolder
van de illustratrice leverde het
complete verhaal op, dat nu op
64 bladzijden in kleur is uitge
bracht. Pluk redt de dieren is
welbeschouwd het derde grote
verhaal over de jonge held en
zijn kraanwagentje: de redding
van de Torteltuin en de redding
van de Krullevaar vormen de
eerste twee.
In dit verhaal maken we kennis
met Spijtebijt, een bijtgraag jon
getje dat is opgegroeid bij twee
Griezel-beren uit Canada, maar
met zijn pleegtante op de Pet
teflet is komen te wonen. Het op
duiken en weer verdwijnen van
de beren doet Pluk via een grot
in een klimaatkas belanden. Als
Spijtebijt de kas stuk maakt, is
het aan Pluk om een milieu
ramp te voorkomen.
Beren
In vergelijking met de Tortel
tuin en de Krullevaar is het Spij-
tebijt-avontuur niet sterk. Spij
tebijt zelf is een aardig persona
ge, en dat geldt ook voor de
Weerman, de beheerder van de
kas. Maar de beren. Moem en
Psasj, lijken er met de haren bij
gesleept, terwijl de pleegtante
van Spijtebijt niet uit de verf
komt. Aagje, mevrouw Helder
der, mijnheer Pen en de majoor
spelen helaas slechts kleine rol
len.
Grootste zwakte evenwel is de
opbouw: Pluk heeft slechts één
hoofdstuk voor het redden van
de dieren in de kas, in het laat-
Illustratie van Fiep Westendorp in Pluk redt de dieren
ste hoofdstuk begrijpt Spijtebijt
waarom hij niet moet bijten. De
tekeningen zijn daarentegen
wel van het vertrouwde niveau.
Toegegeven, het is tevergeefs
zoeken naar illustraties van het
niveau 'Kluizelaar in bed', 'Zin
gende Stampertjes' en 'De oude
visser in de regen'. Toch laten
'Het verjaarspartijtje', 'Aagje in
de inktpoel' en 'Pluk en de Weer
man op de jeep' zien dat Westen
dorp met name eind jaren zestig
perfect aanvoelde welke toon en
sfeer Schmidt in haar kinderver
halen wilden leggen. Kortom,
ten tijde van Pluk leverde de sa
menwerking het mooiste werk
op.
Deze uitgave maakt wel duide
lijk, dat de keuze om destijds
Spijtebijt uit het Petteflet-boek
te houden, geen slechte is ge
weest. Wie het geduld kan op
brengen, doet er daarom verstan
dig aan het geld nog even in de
zak te houden en te wachten op
de uitgave van een boek waarin
alle verhalen van Pluk zijn opge
nomen. Want die uitgave komt
er ongetwijfeld.
Joep van Ruiten
Annie M.G. Schmidt Fiep
Westendorp: Pluk redt de dieren
- Uitgeverij Querido, 64 blz,
€12,50(5+). De Annie M.G.
Schmidt-week wordt van 17 t/m
23 mei gehouden met activitei
ten in tal van boekhandels in
het hele land.
Naast Boris' debuutsingle
'When you think of me' ver
schijnt volgende week nog een
nummer van de Idol.
Het gaat om het nummer 'Some
thing's wrong' van de groep
Down South. Boris zong al voor
dat de Idolshype was ontstaan
mee op de single van de band.
Producer TIP Nieskens heeft ge
probeerd om de single aan Bo
ris' platenmaatschappij BMG te
verkopen, maar die had er geen
interesse in. Het nummer zou
niet passen in het concept dat
ze met hem in gedachte hebben.
Down South mag de single wel
uitbrengen, maar mag de naam
van Boris niet nadrukkelijk op
het cd-hoesje plaatsen.
'Something's wrong' is ook te
horen op de complete cd van
Down South, 'One on one', die
begin volgende maand ver
schijnt.
