PZC
Voor een kasteel
moetje hard werken
1
Je kijkt natuurlijk nooit in nachtkastjes
WOON
garderobebox
Redactie bijlagen: 0113-315680
www.pzc.nl
E-mail:redactie@ pzc.nl
Postbus 31,4460 AA Goes
Advertentie-exploitatie:
Noord-en Midden-Zeeland: 0113-315520;
Zeeuws-Vlaanderen: 0114-372770;
Nationaal: 020-4562500.
zaterdag 1 mei 2004
Meubels op herhaling
Een slotgracht, muren van 85 centimeter dik, eeuwenou
de balken, een monumentale schouw, gotisch gebeeld
houwde ramen en natuurlijk een toren. Het klinkt als een
kasteel ergens in het hartje van de Franse Loire-streek.
Niets is minder waar. De Sint Theresia Burgh staat mid
den in de polders bij IJzendijke.
foto's Peter Nicolai
een torenkamer. In de Theresia-
burgh ontbreekt die dan ook ui
teraard niet. In de torenkamer,
die hoog boven het polderland
schap uitsteekt, bevindt zich
een slaapkamertje met magni
fiek uitzicht. Bij een windvlaag
kun je het 'haantje' op de nok
van windrichting horen verande
ren.
Als perfectionist in hart en nie
ren moet van Verbuyt ook de om
geving van het kasteel perfect in
het plaatje passen. De oude
schuur die altijd al op het per
ceel stond, heeft hij daarom in
ruim vijf jaar volledig opge
knapt zodat hij precies dezelfde
uitstraling heeft als het kasteel.
Het grootste compliment voor
zijn werk aan de schuur ontving
Verbuyt van twee wandelaars
die vol bewondering naar al het
moois binnen de slotgracht had
den staan kijken. Verbuyt: „Ze
vroegen of de schuur misschien
ooit een kerkje was geweest.
Dat deed me toch wel wat." In
de slotgracht, die niet helemaal
rondom het kasteel loopt omdat
hij anders droog zou komen te
staan, zwemmen enkele van de
zeldzame moderne elementen
die men in of rondom de Burgh
zal aantreffen; koikarpers.
Dient de slotgracht van oudsher
ter verdediging van de kasteel
heer, in dit geval is dat omge
keerd. Verbuyt verdedigt zijn
gracht, en de karpers in het bij
zonder, fanatiek tegen indrin
gers als reigers.
Levenswerk
Dagelijks zien Verbuyt en
Brooks toeristen door de onver
harde Van Dunnéstraat trekken
om foto's te maken van het bij
zondere bouwwerk in de polder.
Volgens Verbuyt is er nog nie
mand zo 'brutaal' geweest om te
De muren van de Sint Theresia Burgh zijn 85 centimeter dik.
vragen of het kasteel te koop
was. „Je denkt toch niet dat ik
dit allemaal ga verkopen? Het is
mijn levenswerk en voor mij on
betaalbaar." Wel kwam een rij
ke directeur aan de poort die de
bouwtekeningen, ook van de
hand van Verbuyt, wilde kopen.
„Natuurlijk kun je een aanne
mer inschakelen die dit kasteel
voor je neerzet. Maar zonder die
historische materialen zal het
nooit zo worden als bij mij. Dat
kan niet. Om hem een idee te ge
ven van wat er allemaal bij
komt kijken als je ook met au
thentieke materialen wilt gaan
werken, heb ik hem een video
band van de bouw van het kas
teel meegegeven. Die tape heeft
hij twee weken later zomaar bij
me in de bus gestopt. Ik heb
hem nooit meer gesproken. Ik
denk dat hij genezen was..."
Momenteel werkt Verbuyt aan
een terras in de vorm van een
ruïne, achter in de tuin. Bouwte
keningen heeft hij niet. „De din
gen vormen zich als ik bezig
ben. Hoe het er uit komt te zien,
ligt aan de materialen die ik
voorhanden heb." De kasteel
heer zal ongetwijfeld nooit
klaar zijn. Maar hij wil toch nog
wel een keer op vakantie. Ooit.
De bestemming weet hij nog
niet, maar wel wat hij gaat
doen: kastelen bekijken.
Sheila van Doorsselaer
De Sint Theresia Burgh in de polders bij IJzendijke.
Carlos Verbuyt bouwde zijn kasteel zelf. Hij maakt daarbij gebruik
van oude, authentieke materialen.
Kasteelheer' Carlos Verbuyt
is eigenlijk eeuwen te laat
geboren. Van kindsbeen aan fan
taseerde hij over ridders, konin
gen, kastelen en bevallige prin
sessen. Die prinses heeft hij ge
schaakt, de exotische Loretta
Brooks is zijn kasteelvrouwe.
En natuurlijk woont een koning
niet in een rijtjeswoning, maar
in een kasteel.
Rond 1980 („het steekt toch niet
op een jaar?") begon Verbuyt,
werktuigbouwkundige, aan de
bouw van de Sint Theresia
Burgh. Het is een levenswerk ge
worden. Nu, 24 jaar later, werkt
Verbuyt nog elke dag aan zijn
paleis. Legt hij geen terras aan
in de vorm van een oude ruïne
(inclusief haard) in de kasteel
tuin, dan bouwt hij wel een kip
penhok met kantelen. Jawel,
ook de kippen wonen in een kas
teel.
Verbuyt wilde zijn kasteel de
sfeer van de riddertijd laten uit
ademen. „Dit bereik je nooit
met bouwmaterialen uit de
doe-het-zelf zaak", zegt Ver
buyt stellig. De IJzendijkenaar
houdt niet van half werk. Hij
reisde jarenlang zo vaak hij kon
naar Frankrijk en België om
daar oude, authentieke bouwma
terialen te halen, veelal afkom
stig uit kerken, te slopen kloos
ters, kastelen en zelfs schepen.
In de loop der jaren kreeg hij zo
zijn vaste adresjes waar hij alles
van zijn gading kan vinden. Bij
zo'n bezoek waant hij zich in
Luilekkerland en moet oppas
sen dat hij niet met hele vracht
wagens aan materiaal tegelijk
naar huis komt.
Op elk detail heeft Verbuyt ge
let. De vloer van de hele bene
denverdieping is een verhaal op
zich. Eerst moesten de bijna
tien centimeter dikke natuurste
nen vloerdelen op maat worden
gezaagd, voordat de muren kon
den worden geplaatst. Blikvan
ger in de woonkamer is de enor
me schouw, afkomstig uit een
Frans kasteel. Het gevaarte was
zo zwaar dat hij in twee stukken
naar IJzendijke moest worden
vervoerd. Verbuyt moest de
schouw zelf weer in elkaar puz
zelen.
Opvallend is de kleurschakering
van de schouw. Op de meeste
plaatsen is hij grijs-wit, maar af
en toe schemert er zwarte verf
onderdoor. De schouw een
nieuw verfje geven is uit den bo
ze, want dan gaat volgens Ver
buyt het hele verhaal achter de
schoorsteenmantel verloren.
Dergelijke schouwen uit die tijd
zijn van oorsprong wit, maar na
de dood van de koning werden
ze zwart geschilderd. De bewo
ners van het kasteel waar de
schoorsteenmantel vandaan
kwam, vonden een zwarte
schouw waarschijnlijk lelijk en
schilderden hem over.
Verbuyt wil echter dat de zwar
te verf zichtbaar blijft. Het nisje
waarin het familiewapen ooit
heeft gezeten, is leeg. Een fami
liewapen mag niet worden mee
genomen als de schouw wordt
weggehaald. De hele schoor
steenmantel is een stuk onge
schreven geschiedenis.
Om elke hoek van het de There
sia Burgh schuilt wel een verras-
De schouw is afkomstig uit een Frans kasteel.
sing. De trap is gemaakt van na
tuurstenen treden die tonnen we
gen. De eerste trede is zeer bij
zonder; het is een overblijfsel
van de stadswallen van Sas van
Gent. Elke zware massieve deur
heeft een eigen verhaal. Zal een
klusser de deur aanpassen als
die niet in de sponning past, Ver
buyt verlaagt liever het plafond,
zodat hij de bijzondere deur
toch in de originele staat kan ge
bruiken.
Zelfs het kleinste kamertje, het
toilet, is een historisch architec
tonisch hoogstandje. De 'troon'
bevindt zich in een klein aange
bouwd torentje. Verbuyt had
een hele zomer nodig om het to
rentje te bouwen. Het op maat
maken van de leitjes op het dak
bleek een monnikenwerk. Na
tuurlijk heeft een echt kasteel
r I
In de serie woonberoepen
staat wekelijks een beroep
op het gebied van wonen
centraal. De meest
uiteenlopende personen
komen aan bod: van
stucadoor en architect tot
ambtenaar
welstandscom missie of
glazenwasser. Vandaag:
de verhuizer
foto Camile Schelstraete
Naam: Peter Leendertse (42)
Woonplaats: Hulst
Beroep: verhuizer
Belangrijkste gereedschap: dekens en an
der inpakmateriaal
Als je er eens goed over nadenkt, is verhui
zen onnozel werk. Een belediging? Zo zou
je het kunnen opvatten, maar dit zijn de woor
den van een man met ervaring, verhuizer Peter
Leendertse van het familiebedrijf Diele-
man-Leendertse uit Hulst. „Is toch zo? Eerst
sta je alles in een vrachtwagen te laden, om
het er na een autorit weer allemaal uit te ha
len. Anderzijds heeft dit werk ook zijn char
me. Je kweekt een bepaalde band met je klan
ten. Bakje koffie, beetje kletsen. Ik bel na af
loop van de verhuizing ook altijd even op om
te vragen of alles goed is verlopen", vertelt
Leendertse.
Op 16-jarige leeftijd trad hij in dienst bij zijn
vader. Nu geeft hij leiding vanuit kantoor, zijn
broer Jan regelt het 'baangebeuren'. „Mijn opa
Dieleman startte het bedrijf na de Tweede We
reldoorlog met paard en wagen. Later nam
mijn vader het over. We zijn meegegroeid met
meubelzaak Morres. Daar hebben we nu negen
vrachtwagens voor rijden. Daarnaast richten
we ons sinds een jaar of tien op particulieren.
Dat bleek een gat in de markt, zeker toen in
Hulst en Terneuzen nieuwbouwwijken de
grond uit werden gestampt."
Verhuizen met paard en wagen... het is een
enorm contrast met alle hedendaagse eisen en
wensen. Garderobeboxen, archiefdozen, kunst
stof schilderij dozen, elk jaar wordt er wel
weer iets nieuws uitgevonden. „Ik vind ook
dat een verhuizer fatsoenlijk gekleed moet
gaan. Hij moet natuurlijk kracht hebben en
handig zijn, maar een verzorgd uiterlijk is ook
belangrijk. Goede contactuele eigenschappen
zijn ook een must. Zo hebben wij twee ei-varen
verhuizers speciaal op 'seniorenverhuizingen'
gezet. Met alle respect, maar voor veel oudere
mensen is een verhuizing naar een verzorgings
huis de laatste die ze zullen meemaken. Zij
zijn vaak zenuwachtig, dat vergt toch een spe
ciale behandeling. Je mag ook niet vergeten
dat het vaak alleenstaande mensen zijn. Dus
ontkoppelen we de wasmachine even en halen
we de lampen van het plafond en de gordijnen
van de rails."
Een vlekkeloze verhuizing is volgens Leendert
se een kwestie van goed communiceren. „Ik
vraag klanten altijd hun dozen te nummeren
per kamer. Stickertje met het kamernummer
op de zijkant van de doos - handigheidje: plak
niet bovenop de doos, want na stapelen zijn de
etiketjes niet meer zichtbaar - en je spullen ko
men gelijk in de goede ruimte terecht. Het is
wel zaak om als klant vooraf goed te beslissen
wat wel en niet moet worden meegenomen. Op
het laatste moment van gedachte veranderen
is voor verhuizers vaak erg frustrerend."
Een verhuisbedrijf huur je in om zelf van een
hoop sores af te zijn, weet Leendertse,
„En om rugklachten te voorkomen. Natuur
lijk, elke verhuizer heeft weieens last van zijn
rug. Een eiken kast kan loodzwaar zijn, maar
die moet wel worden ingeladen. Twee keer per
jaar komt de Arbodienst langs om een cursus
'tillen' te geven. Daarmee beperk je het risico,
maar het is nooit helemaal te voorkomen. Het
gebeurt ook vaak door onbenullige dingen.
Even een doosje verschuiven, schiet het opeens
in je rug."
Of Leendertse vaak vreemde voorwerpen in
moet laden?
„Nee, eigenlijk niet. Dat wat verborgen moet
blijven, zie je toch niet. Je kijkt natuurlijk
nooit zonder toestemming in nachtkastjes,
maar het is opvallend dat die vaak al zijn
dichtgeplakt. We hebben dus nog nooit linge
rie gezien, haha! Je komt natuurlijk ook in de
meest uiteenlopende huishoudens. Bij de een
is alles netjes, bij de ander moet je eerst je
handschoenen aandoen om het gasfornuis vast
te pakken. Ik ga voor de verhuisdag ook altijd
even langs bij de klant, om te kijken wat er al
lemaal moet worden versjouwd. Als daar een
mooi vrouwtje woont, geef ik dat uiteraard
even door aan de verhuizers. Die hebben dan
gelijk zin om te werken!
Raymond de Frel
