Sneeuw en ijs
waren nog
nooit zó mooi
PZC
De gast bepaalt het dagritme
Meekel
maakt
koffer
op maat
zaterdag 3 april 2004
Als je niet goed
in je vel zit,
kun je nooit met
hart en ziel een
bedrijf runnen
Spijt van de
mislukte
emigratie
heeft het gezin
Van de Winckel
niet
De kruiden groeiden er
goed; de grond was na
bijna drie jaar teelt ge
schikt voor biologische ge
wassen; de afnemers bleven
hen aan de andere kant van
de wereld trouw; de hoeveel
heid land gaf hun de moge
lijkheid een kudde koeien te
houden én het was bijna al
tijd lekker weer. Marleen
Kruiden leek dus een glan
zende toekomst voor zich te
hebben als Marleen Herbs
of Tasmania. Toch keerde
de familie Van de Winckel -
pa Ronald, ma Marleen en
vier kinderen - na 2,5 jaar
weer terug naar het vertrek
punt: Zeeuws-Vlaanderen.
Ronald van de Winckel knikt
schuldbewust. Hij was
rond de eeuwwisseling de initia
tor van de woeste plannen. Hij
wist zeker dat het kruidenbe-
drijf meer toekomst had in het
warme Tasmanië dan in de kou
de polder bij Axel. Ook baalde
hij destijds van alle muggenzifte-
rige regeltjes waaraan landbou
wers - zeker zij die zich met bio
logische teelten bezighouden -
in Nederland moeten voldoen.
En toch was hij, nadat hij
vrouw en kinderen zo ver had
gekregen met hem het avontuur
in te stappen, 2,5 jaar na het ver
wezenlijken van zijn droom ook
degene die hem uit elkaar liet
spatten. Heimwee.
De Tasmaanse grond is niet
slechter dan de klei- en zand
gronden tussen d'Ee en (het op
geheven) Hontenisse. Maar het
is geen Zeeuws-Vlaanderen. Het
verstand maakt dat niks uit: ho
me is where the heart is. Het
hart blijkt echter niet alleen
voor vrouw, kinderen en krui
den te kloppen, maar ook voor
de vertrouwde thuisgrond en fa
milie. Waren ze een halve eeuw
eerder met een boot naar het an
dere eind van de wereld gegaan,
dan had Ronald van de Winckel
(vandaag, 3 april, 48 jaar) de
rest van zijn leven immer met
een melancholiek gevoel rondge
lopen op Tasmanië.
Maar een dagje vliegen, maakt
een retourtje Nederland van
daag de dag een peulenschil en
internet maakt het vinden van
een geschikt bedrijf ten zuiden
van de Westerschelde een stuk
makkelijker. Dus kwamen de
Van de Winckeltjes zomer vorig
jaar terug. Ze streken neer in
Groede, op een oud boerderijtje
net buiten het dorp. Zeseneen-
halve hectare grond, iets minder
dan in Axel, maar voldoende om
er een leuk bedrijfje op te kun
nen zetten. Het zal weer wat
aanloopjaren kosten, maar er
zit wel degelijk toekomstmuziek
in de teelt en verwerking van
medicinale kruiden. „Het geluk
van mijn man gaat boven alles.
Als je ergens niet goed in je vel
zit. kun je nooit met hart en ziel
een bedrijf runnen. Dus is het
toch goed om weer terug te
zijn", zegt Marleen (42), hoewel
zij en drie van de vier kinderen
wel hun draai vonden op
Tasmanië.
Seizoenen
Spijt van de mislukte emigratie
heeft het gezin Van de Winckel
niet. Ze konden tenslotte niet
van tevoren weten dat het heim-
weevirus zo hard zou toeslaan.
Ze genieten nu bijvoorbeeld
meer dan ooit van de wisseling
van de seizoenen. Sneeuw en ijs
waren nooit mooier dan afgelo
pen winter. Ter verdediging
voegt Ronald er aan toe dat het
leven hier ook weer wat gezon
der is dan in Tasmanië. Het gat
in de ozonlaag is nergens zo
goed te voelen als op het Austra
lische eiland, waar het welis
waar constant zo'n 22 graden is,
maar waar je de stralingswarm
te immer voelt branden. Daar
naast neemt de hele familie een
schat aan kennis en levenswijs
heden mee van down under.
Niet zozeer over de kruiden
teelt, of het moet zijn dat een
aantal kruiden overal wel ge
dijt. Maar de levenshouding van
de mensen, keihard werken en
niet zeuren, sterkte het echtpaar
Van de Winckel.
„Tweedehands spullen zijn in
Tasmanië veel meer waard dan
hier. Alles wordt hergebruikt en
mensen leven heel eenvoudig.
Dat back-to-basicsgevoel had
den we al langer; maar we zijn
ons er nu veel bewuster van. En
we zullen bij het bouwen van on
ze nieuwe woning ook zeker re
kening houden met wat we heb
ben geleerd. Zo denken we aan
een stalen dak, omdat de warm
te onder zo'n overkapping veel
beter wordt vastgehouden", be
toogt Marleen.
Trouw
Door het heen- en-weer-verhui-
zen zit Marleen Kruiden jaren
in een opbouwfase. De klanten
blijven het bedrijf trouw. Niet
zo heel gek, want het is heel ge
specialiseerd werk om kruiden
te telen en er vervolgens medici
nale extracten van te maken. Ro
nald: „Wij maken de kruiden
vloeibaar zeg ik altijd. Dat doen
we hier ook, maar het duurt na
tuurlijk altijd even voor we alle
kruiden weer zelf kunnen telen
op een nieuw bedrijf. In
Tasmanië waren we na 2,5 jaar
bijna weer zover en hier in Groe
de zullen we weer enkele jaren
nodig hebben. De productie
moet echter wel doorgaan, wat
betekent dat we onze kruiden
elders laten telen. We hebben
wel een voorraadje aangelegd,
maar deze zomer moeten we wel
weer extracten kunnen maken
om te kunnen blijven leveren."
Dat het allemaal gaat lukken,
spreekt voor de Van de Win-
ckels bijna vanzelf. Want of ze
nou in Axel, Tasmanië of Groe
de zitten, de kruiden teelt en
-verwerking zit hen in het
bloed. Groede is mooi:
Zeeuws-Vlaams en minder scha
delijke stoffen in de lucht dan in
de Kanaalzone. Het perceel
grond is nog niet echt groot,
maar er zijn mogelijkheden voor
uitbreiding als de zaak eenmaal
goed op de rails staat. Het is
jammer dat ze geen ruimte heb
ben om vleeskoeien te houden of
een bos aan te planten. Maar
ook op zes, zeven hectare kun je
leuke dingen doen. Bij het telen
van biologische kruiden en het
produceren van tincturen
maakt het echtpaar - als het de
kwaliteit ten goede komt - ge
bruik van de modernste technie
ken. Maar het erf krijgt weer
een middeleeuws aanzicht. De
veedrinkput en de ringsloot zijn
al in ere hersteld. Steeliepen en
andere inheemse bomen en strui
ken, benadrukken binnen een
jaar het streekeigene van het
erf.
René Hoonhorst
Anne-Marie van Goudoever:
„Je moet de juiste
uitstraling hebben."
foto's Mechteld Jansen
E en toeristische achtergrond
heeft Anne-Marie van
Goudoever niet. Met haar
Heao-opleiding en jarenlange
ervaring als directiesecretaresse
lag het niet direct voor de hand
om in het 'toeristisme' te gaan
wer-kenToch- doet ze dit alweer
drie jaar niet veel plezier;
„ik kwam te'rug van Bonaire'
waar ik had gewerkt en liep in
Zierikzee toen ik een bord zag
bij een uitzendbureau: 'Ge
vraagd hoofd receptie op vakan
tiepark', ik dacht laat ik eens in
formeren en nu werk ik alweer
drie jaar op Port Gréve in Brou
wershaven, en met veel plezier.
Het bevalt me goed en het is een
soort verslaving: de gast bepaalt
het dagritme en dat maakt het
T Toe neemt het orkest van
X X And ré Rieu een vleugel
mee naar de Verenigde Staten?
In een op maat gemaakte kist
van drie meter lang, 55 centime
ter breed en 1.70 meter hoog. En
waarin neemt directeur Gert
Stolker van Meekel Cases in
Middelburg zijn brochures, pen
nen en visitekaartjes mee? Pre
cies, in zo'n zelfde op maat ge
maakte koffer, maar dan een
stuk kleiner.
Flight cases. De naam zegt veel
mensen helemaal niks, beseft
Stolker. Maar wie wel eens naar
een concert gaat of in het thea
ter komt, ziet er altijd wel een
paar op het podium: van die
zwarte kisten rnet aluminium be
slag. Stevige dozen waarin appa
ratuur wordt vervoerd
De Engelse naam van de trans-
portkisten verklaart de oor
spronkelijke toepassing. Ze zijn
bedacht voor vervoer in vliegtui
gen. Instrumenten, lampen,
mengpanelen, alles moest scha
devrij van het ene optreden
naar het andere worden overge
bracht. En liefst in goed hanteer
bare en tilbare dozen Daarom
Wórden de flight cases gemaakt
van hout met een harde kunst
stof toplaag, aluminium beslag
zeer afwisselend." De overstap
van directiesecretaresse naar
hoofd receptie is Van Goud
oever niet tegengevallen. „De
grootste stap was het leidingge
ven. Ik moet nu een team aanstu
ren van tien mensen, Verder lij
ken de functies wel wat op el
kaar. Het secretaresse-vak is
veelzijdig en het spreekt me nog
steeds aan. Hetiseen moeilijk
vak en het wordt vaak onder
schat. Iedereen zou het eigenlijk
gedaan moeten hebben. Het is
een heel goede basis."
Van Goudoever haar takenpak
ket is veelzijdiger dan de func
tienaam in eerste instantie doet
vermoeden. „Het is niet alleen
de balie en receptie. Ik ben be
trokken bij het opzetten van
commerciële acties, ik heb een
eigen budget waar ik verant
woordelijk voor ben. Ik denk
ook mee met andere afdelingen
over bijvoorbeeld de schoon
maak; hoe kan je dat verbete
ren. Het is beslist verder kijken
dan de eigen balie."
Werken in de toeristische sector
betekent dat in de zomer lange
dagen gemaakt moeten worden.
„Daar tegenover staaf dat je in
de rustige maanden ook wel
eens wat eerder klaar bent."
Van Goudoever vertelt dat het
karakter van het werk verschilt
per seizoen. „In de zomer heb je
veel meer een ANWB- of VW-
functie. Boeken kan niet meer
omdat het park vol is. In de win
ter ben je vooral bezig met voor
bereiden en het bedenken van
acties. Ik vind de winterperiode
belastender dan de zomer.
Voor Van Goudoever staat als
een paal boven water dat wer
ken met toeristen vooral veel
mensenkennis vereist. „Je moet
begrijpen waarom iemand niet
tevreden is. Dat zit vaak niet in
die ene haar die in de badkamer
lag, maar daar ging heel veel
aan vooraf waardoor iemand in
eens epg'baoé wordt. Als je dat
beseft, is het makkelijker om
daar mee om te gaan. Ik zeg al
tijd dat voor receptiewerk een
diploma niet het belangrijkste
is. Je moet de juiste uitstraling
hebben; wie ben ik en waar sta
ik voor. Daarnaast is levenserva
ring vooral belangrijk. Dan
komt de rest vanzelf."
Melita Lanting
Gert Stolker:
„Openvouwen en klaar ben je."
op de hoeken en randen, en alu
minium vlindersloten die een
voudig zijn te openen/sluiten.
Meekel Cases - inclusief de voor
lopers van het huidige bedrijf -
maken de kisten al een kwart
eeuw. De naam Meekel herin
nert aan de oprichter: Piet Meek
el, ooit geluidsman bij de pop
groep Focus.
„We maken alles op maat", ver
telt directeur Gert Stolker.
„Van heel groot, zoals die kist
voor de vleugel van André Rieu,
tot heel klein, bijvoorbeeld een
kistje van tien bij tien centime
ter. De grootste die we ooit heb
ben gemaakt, was voor Fokker
Space Division. Dat leek wel
een container: 1 50 bij 1.80 bij
2.00 meter. De kleinste was voor
een lens van een videocamera."
Je moet er even aan denken dat
ze bestaan, zegt Stolker, maar
flight cases kun je overal voor
gebruiken. Popgroepen kunnen
niet meer zonder, hij heeft zijn
attachékoffertje zelf gemaakt,
een schoonheidsspecialiste kan
haar beautycase volledig naar
eigen voorkeur laten fabriceren.
„Mensen moeten ook nog ont
dekken dat het een handige ma
nier is om iets te presenteren. Je
kunt een presentatie in een kof
fer verpakken, openvouwen en
klaar ben je."
Elke vorm is te maken, zolang
het maar een vierhoek is. Smal
en hoog, breed en plat, een hoge
kist met een dun deksel, een la
ge kist met een hoog deksel (om
zware dingen gemakkelijk uit
de doos te tillen). Kisten die aan
de bovenkant opengaan, of aan
één van de zijkanten. „Je kunt
zelfs een flight case krijgen
waarvan alle zijden los kunnen
en die je met klemmen vast-
klikt", zegt Stolker.
Productie op maat - in dit geval
letterlijk - is de onderscheiden
de kracht van Meekel Cases,
zegt de directeur. In Azië wor
den standaard-kisten gemaakt
die de hele wereld overgaan.
„Maar omdat wij afhankelijk
zijn van maatproducten, is onze
markt veel kleiner. Een deel van
Nederland, met name Hilver
sum, Amsterdam en Rotterdam.
En in het buitenland een beetje
België, Frankrijk en misschien
binnenkort ook Engeland."
Maurits Sep
