oo
Vrijheid is improvisatie
Bij het weekend hoort een wedstrijd
PZC
Achter de schermen
van Het Klokhuis
ÖE jon&E OndERÉOEKER
jifV 'léf
'r<
GEBOEKT
7 Vt 'ht
woensdag 31 maart 2004
illustraties uit Zó gaat het bij Het Klokhuis...
Hoe maak je voor een klod
der knoflooksaus een kos
tuum? En hoe een pak voor een
potlood, een penseel, een kroon
tjespen? Gert-Jan Peer kan het
met één hand. Bij wijze van spre
ken, want een egelpak voor Aart
Staartjes kost ook hem gewoon
drie dagen peuteren.
In Zo gaat het bij het klokhuis
en zo maak je je eigen videofilm
vertelt kledingontwerper
Gert-Jan Peer hoe hij voor een
uitzending van Het IGokhuis
eens een pak moest ontwerpen
waar een mens in kon die toch
op een egel leek: 'We hebben
toen drieduizend satéprikkers
gekocht voor de stekels. Die heb
ben we met een verfspuitbus
van donker naar licht gespoten
en daarna al die stekels stuk
voor stuk door een stuk bruin
kant vastgelijmd. Daaroverheen
kwam schuimrubber; anders ste
ken die naalden natuurlijk in je
rug.' Het loodzware pak hangt
nu met duizenden andere kos
tuums - van kabouterkleren tot
ridderkostuums en van pakken
voor buitenaardse wezens tot
drakenkostuums - in het kle
dingatelier waar ook de kleren
hangen van Ta en To, Boy Zon
derman, Professor Fetze Alsvan-
ouds, Prinses Petronella, Yvette
de Vriesch,'Benema en Kwelder,
Pascom en Boontje,...
Het Klokhuis bestond eind vo
rig jaar vijftien jaar en dat werd
gevierd met speciale televisieuit
zendingen én met een boek dat
je een kijkje achter de schermen
geeft. Het scheelde trouwens
geen haar of het populaire pro
gramma was al in 1990 van het
scherm gehaald. Gewichtige
chefs aan dikdoenerige bureaus
vonden het veel te duur. Geluk
kig was er Nina de Waal met
haar 50.000 protesthandtekenin
gen van andere kinderen. Toen
daarna ook de Tweede Kamer
zich ermee bemoeide, moesten
de grote bazen toegeven dat ze
niet verder hadden gekeken dan
hun neus lang was. Meer dan
2200 onderwerpen zijn er sinds
dien gemaakt.
Zo gaat het bij het klokhuis en
zo maak je je eigen videofilm
vertelt in woord en beeld wat er
gebeurt vanaf het allereerste
idee voor een programma tot de
werkelijke uitzending. Tussen
die twee momenten zit altijd
wel een paar maanden. Een spre
kend voorbeeld van wat er in
die tijd zoal gebeurt, is het ver
haal over Sensaos, een meisje
dat meer dan 2000 jaar geleden
in Egypte was gestorven. Het be
gon met een telefoontje van het
Rijksmuseum voor Oudheden in
Leiden met de vraag of een ten
toonstelling over mummies mis
schien iets voor een Klokhuisaf
levering was.
Veel animo was er niet, want
'mummies, dat leek ons letter
lijk en figuurlijk nogal een
doods onderwerp'. Meer uit be
leefdheid dan uit echte interesse
ging iemand van het program
ma toch maar eens in Leiden kij
ken. Het bleek om een kist te
gaan met de mummie van een
meisje van zestien. Ze mocht
dan de dochter van een hoge
ambtenaar van de farao geweest
zijn, veel bijzonders leek het
nog altijd niet te zijn. Totdat
men een dag later in de krant
las dat Philips een 3D-scanner
had ontwikkeld waarmee het
mogelijk was op een computer
scherm een schedel van alle kan
ten, zelfs aan de binnenkant te
bekijken. En wat met een le
vend mens kan moet ook met
een mummie kunnen. Om een
lang verhaal kort te maken: met
medewerking van Philips, onder
zoeksbureau TNO in Delft, een
Engelse professor en het wassen
beeldenmuseum Madame Tus-
saud's in Londen kreeg Sensaos
na slim geploeter haar gezicht
terug. De foto's die van haar in
de twee Klokhuisafleveringen te
zien waren geweest, werden
zelfs afgedrukt op de voorpagi
na van kranten overal op de we
reld.
In negentien hoofdstukken over
telkens een speciaal onderdeel
vertellen tal van medewerkers
het verhaal over hun rol in het
programma zoals je dat als kij
ker uiteindelijk te zien krijgt.
Ooit kunnen bedenken dat een
Klokhuisonderwerp van acht mi
nuten anderhalve dag hard wer
ken vraagt? Weet je hoe groot de
beschilderde gordijnen zijn die
gebruikt worden voor binnen op
genomen buitenscènes? Waarom
grimeren zoiets is als van een
hoopje stront een gebakje ma
ken? Hoe je zelf een filmpje
•maakt? Wat je met koffieprut en
een stuk of dertig wc-rolletjes
kunt doen?
En waarom Elly een beetje last
van tuit had? Het antwoord op
deze en andere vragen plus nog
eens honderden tips vind je in
dit interessante boek met aan de
rechterkant natuurlijk die hap
eruit.
Jan Smeekens
Piet Geelhoed en Yvonne Smits:
Zó gaat het bij Het Klokhuis en
zo maak je je eigen videofilm.
Lemniscaat; 160 pag.; €17,50.
Zie ook www.hetklokhuis.nl.
Van half april tot half mei is het
in Zeeland weer Maand van de
Vrijheid. In de aanloop naar de
ze evenementenreeks (met on
der meer het Festival Cultureel
Gekleurd, Bevrijdingsdag en de
uitreiking 'n de Four Freedoms
Awards) publiceert de PZC op
deze plek een korte serie over
jongeren en vrijheid. Vandaag
deel 2: muziekfreak René Geel
hoed uit Zonnemaire.
Zijn handen beroeren
vlotjes de toetsen van
de piano. René Geelhoed
(13) uit Zonnemaire demon
streert wat hij, uitgaande
van het notenschrift, eigen
lijk zou moeten spelen.
Maar hij beëindigt zijn mini-
concert met het swingend
ritme van een op boo
gie-woogie geënte improvi
satie.
Vrijheid voor een tweede
jaars scholier aan het Buys
Ballotcollege in Goes. Fietst hij
vrijdagmiddag van de bushalte
naar zijn in de polder gelegen
huis dan bekijkt René de wereld
heel anders dan op andere da
gen. „Dan zie ik opeens een boer
die op z'n trekker op het land
rijdt." Beelden waar hij, door de
drukte van 'alledag, de rest van
de week nauwelijks bij stilstaat.
De dagen van de Zonnemairse
gymnasium-plusleerling zijn
aardig gevuld. Met drie extra
vakken die de plus met zich mee
brengt, heen en weer bussen tus
sen Goes en Zonnemaire, huis
werk en slapen - vliegt de week
voorbij. Hij doet aan judo, is
graag buiten, computert ('maar
dat komt er niet zo vaak van')
en maakt vooral graag muziek.
Piano, trommels, drums, een
beetje mondharmonica en sinds
kort gitaar. Moeiteloos switcht
hij tussen het ene en het andere
instrument, niet gehinderd door
- door hemzelf of anderen ge
koesterde - verwachtingen.
Op pianoles zit hij al een jaar of
vier. Sinds evenzoveel jaar is hij
ook verbonden aan Harmonie-
René Geelhoed: „Vliegen kun je niet tot je tachtigste, muziek maken wel."
vereniging Nut en Uitspanning
in Zonnemaire, waar hij de
trommels beroert in orkest en
drumband. Lessen ja. Eindeloos
basisloopjes napingelen en toon
ladders instuderen, in plaats
van heerlijk in het luchtledige
te spelen. Want tja, dat hoort er
nu eenmaal bij. Zijn pianolera
res kent de klassiekers waar
René zelf niets van af weet.
„Het is fifty-fifty. Zo krijg je
toch een soort basis mee." Maar
niets zo lekker als improviseren.
„Luister", roept Geelhoed en
thousiast - terwijl hij het basis
riedeltje 'Meet Frank and John
ny' al pingelend in een frivoler
ritme giet. Poserend in de tuin
met zijn gitaar vertolkt hij zon
der enige terughoudendheid ('ik
kan niet zingen hoor') een mo
dern deuntje. Muziek maken is
voor hem vooral plezier hebben
en het gemak waarmee hij dat
doet straalt van hem af. Soms
leest hij een pianopartituur niet
goed en wordt hij daar door zijn
pianolerares fijntjes op gewe
zen. René zit er niet mee, zijn
pianolerares is écht heel goed.
Maar thuis borduurt hij vrolijk
verder voort op zijn zelf bedach
te variatie. Beroepsmuzikant
worden? Nee, daar ziet hij niets
in. Piloot worden is zijn droom
en daarna ziet hij wel weer ver
der. „Vliegen kun je niet tot je
tachtigste, muziek maken wel."
Discman
Leven en laten leven. Geelhoed
zegt het niet, maar straalt het
uit. Wonend in de polder kan
hij, zelfs achter zijn drumstel,
aardig zijn gang gaan. Alleen
met zijn zusje moet hij rekening
houden, maar dat is logisch. Je
moet ook je discman niet knal
hard zetten als je in de bus zit,
vindt hij. Dat drumstel dus,
waarop hij zich - want daarin
volgt hij geen lessen - volledig
en grenzeloos uit kan leven. Ach
foto Dirk-Jan Gjeltema
nee, corrigeert René. Als hij
drumt, vindt hij het juist vooral
leuk om bestaande muziek na te
spelen.
Allesbehalve improvisatie dus.
„Ik hoef met drummen wel niets
uit een boek te spelen, maar als
je zelf iets verzint is dat lang
niet zo leuk als op de piano. Als
je drumt heb je alleen maar rit
me. Achter de piano heb je ook
nog melodie", luidt zijn toelich
ting. En vrijheid laat zich mis
schien wel het beste gevoelen
als er ook sprake van enige be
perking is.
Esme Soesman
Een zaterdag zonder volley
bal? Voor Lisa Weeber (13)
voelt dat als een zwembad zon
der water. „Zonder wedstrijd is
m'n weekend niet compleet", al
dus de speelster van Mevo '80 in
Zierikzee. „Het begint 's mor
gens al met het inpakken van je
sporttas. Vervolgens hup! het
busje in en dan met je team op
weg: Rotterdam, Hellevoetsluis,
Schiedam, noem maar op. Niet
naast de deur, maar zo kunnen
we wel met de C-meisjes een vol
le competitie spelen. Binnen
Zeeland lukt dat gewoon niet,
door een gebrek aan voldoende
tegenstanders."
In februari werd Lisa met haar
team - meisjes Cl - kampioen.
Geen rondrit door Zierikzee,
geen huldiging op het gemeente
bordes. Zoveel uitbundigheid is
ook niet nodig, vindt Lisa. „Het
is vooral óns feestje. Wij zijn al
weer begonnen aan de tweede
competitiehelft. Die feestparty
komt wel aan het eind van het
seizoen", lacht ze. „Dan kunnen
we alle kampioenen in één keer
huldigen."
Voor clubgenoot Tim Maat (15)
liggen de kaarten iets anders.
„We komen eigenlijk wat jon
gens tekort om mee te doen in
de competitie van de Nevobo.
Gelukkig kan ik op vrijdaga
vond meespelen in de bedrijfs-
competitie hier in Zierikzee. We
spelen dan met een jeugdteam
tegen volwassenen. Onlangs ver
sloegen we het team, waar m'n
pa in speelt. Leuk om thuis nog
eens over na te kaarten, als je
snapt wat ik bedoel."
Mieke van der Post - bestuurs
lid jeugdzaken van Wea Mevo'
80 is blij met de enthousiaste
jeugdleden. „De toeloop van de
jeugd is prima; we hebben zelfs
drie teams in de jeugdcompeti-
tie en drie jeugdteams in de re
creatiecompetitie. Probleem is,
dat in bepaalde leeftijdsgroe
pen wat jeugd ontbreekt. Daar
werken we hard aan om dat op
te lossen. We willen naar de
scholen om het volleybal te pro
moten en clinics te organiseren.
Met een aantal jongens erbij,
kunnen we misschien komend
Tim Maat en Lisa Weeber volleyballen bij Mevo '80 in Zierikzee.
seizoen meedoen in de jeugd-
competitie."
Vorig jaar hebben Lisa en Tim
al een keertje meegetraind tij
dens de nationale selectieda-
gen. „Ik merkte toen wel, dat
het niveau daar wel erg hoog
lag", vertelt Lisa. „Overigens
had ik er geen probleem mee,
dat ik niet verder mee mocht
doen." Ook Tim is realist. „Je
probeert het en je steekt er so-
C&n. /Ir3"ri/ÖL \-rV~^j£jsruqr. Unn. -jQ/ikJU, $>LUCn. ojJcn/UxoSZ.
LANDSCHAP MET MlÏN WIMPERS GESCHILDERD
foto Dirk-Jan Gjeltema
wieso een hoop van op. Mis
schien dat ik het dit jaar nog
een keer ga doen. We zien wel."
Naast het volleybal gebruikt
Tim z'n vingers ook voor z'n
tweede grote liefde: z'n gitaar.
„Speel sinds kort in een eigen
band: NTS. Beetje metal, zoals
Metallica. Komen eigenlijk nog
een zanger tekort. Zou wel han
dig wezen, dat hij ook nog kon
volleyballen. Een volleyballen
de zanger of een zingende vol
leyballer, allebei goed. Dan zijn
er twee problemen in één keer
opgelost."
Hans Segboer
Dj draait door
De Tsjech Michal Burës,
alias dj Blue, heeft maar
liefst 81 uur, zes minuten en 32
seconden achter elkaar 1635 pla
ten gedraaid in een discotheek.
Zijn prestatie is goed voor een
wereldrecord. Hij versloeg hier
mee de Amerikaan DJ Martin
Ross die met 74 uur het oude re
cord in handen had. Blue begon
zijn recordpoging vorige week
donderdag en stopte zijn laatste
plaat pas afgelopen zondaga
vond. Tijdens het draaien mocht
hij na elke acht uur slechts een
kwartier rusten.
