genotmiddelen horen niet in de pen van de huisarts
We moeten voor elkaar zorgen
PZCzaterdag 3 januari 2004 25
li
)ffensief tegen
lediwiet
Scarlett Kwekkeboom,
zakenvrouw
l iji-'i
)e h'Üisarts moet geen wiet op recept
uitschrijven. De effectiviteit is onge-
8, de bijwerkingen kunnen fors en on-
órspelbaar zijn. Het kabinetsbesluit om
'inabis'yia de huisarts en apotheek te ver-
jekkeh-is bovendien genomen op basis
a emoties en niet op basis van feiten, zegt
ger Dhmoiseaux, huisarts te Hattem. In
t vakblad Huisarts en Wetenschap zwen
kt hij dé discussie aan. „Hoogste tijd om
9
I "in
fcanridbislobby wat tegengas te geven."
aokter'Roger Damoiseaux zo fel gekant
'er),^/L.en mai"ihuana? „Nee, begrijp me
3d ijègt hij, „het is prima als mensen
i de afweging maken om het te gebrui-
maar het moet geen recept-geneesmid-
1 worden, zeker als niet goed vaststaat
t hét-Werkt."
augustus vorig jaar werd het voorschrij
ftvan cannabis wettelijk mogelijk, en
jdsdien kunnen ernstig zieke patiënten
wiet via de dokter krijgen. „Ik vraag me af
wat we moeten met de folder die het minis
terie van Volksgezondheid in augustus naai
de huisartsen stuurde. Achterop zeggen de
makers dat ze niet verantwoordelijk gehou
den kunnen worden voor schade als gevolg
van informatie uit de folder. Wat me opvalt
is dat er veel onzekerheden zijn en dat er
veel nadruk wordt gelegd op de bijwerkin
gen. Het ministerie stuurt dus wel een fol
der rond, maar denkt vervolgens kennelijk:
laat de dokter maar zwemmen in zijn eigen
verantwoordelijkheid.
Op z'n zachtst gezegd een rare gang van za
ken, vindt Damoiseaux, temeer omdat in
Nederland bij de introductie van nieuwe ge
neesmiddelen op de markt eerst gedegen on
derzoek moet zijn gedaan: „Er moet bewe
zen zijn dat ze werken en dat de bijwerkin
gen tenminste acceptabel zijn. Ik consta
teer dat in dit geval gewoon van die regel is
afgeweken."
Want bewijs van het medicinale effect van
canabis is niet voorhanden, vindt hij: „In
de Lancet, het vermaarde internationale
medische tijdschrift, werd vorige maand ge
publiceerd over een grootscheeps onder
zoek onder 600 patiënten naar de rol van
cannabis op spasticiteit bij MS-patiënten,
en uit de score bleek geen enkel verschil
vaatziekten. Maar artsen moeten geen ge
notmiddelen voorschrijven."
Medische effecten zijn tot nu toe niet toe te
schrijven aan cannabis, vindt de huisarts,
zelf trouwens redactielid van het landelijke
vakblad waarin hij de discussie een aftrap
heeft gegeven. Uit onderzoek blijkt dat
cannaboïden (de werkzame stoffen in can
nabis waaraan een geneeskrachtige wer
king wordt toegeschreven) het wat beheer
sing van pijn betreft niet beter doen dan co
deïne - de pijndempende component uit 're
guliere' geneesmiddelen. Bovendien zijn er
bijwerkingen. Damoiseaux haalt een recent
onderzoek aan, waaruit blijkt dat elf pro
cent van de cannabispatiënten de behande
ling staakte vanwege wanen, hallucinaties
en depressies.
Er is ook een praktisch probleem bij het
voorschrijven van mediwiet: bij gebrek aan
grootscheepse en representatieve onderzoe
ken is het goed doseren van de ruwe stof be
paald nog niet gemakkelijk: „Het benadert
het beruchte natte-vingerwerk." Tot nu toe
kwam slechts één patiënt in de Hattemer
dokterspraktijk huisarts Damoiseaux per
soonlijk wagen om wiet op recept. Dat zul
len er zeker meer worden. „Ik zie de bui al
op ons afkomen", zegt hij. „De interesse
bij het publiek is gewekt, en de cannabis-
lobby wakkert de belangstelling nog verder
aan." Zo'n cannabis-lobby bestaat, zegt Da
moiseaux. „Anders is het ook niet te.verkla
ren dat de ministerraad een beslissing op
emotionele gronden heeft genomen. De can-
nabislobby wijst erop dat er hele goede me
dicinale wiet op de markt is gebracht, die
wordt inmiddels zelfs ruim in Europa geëx
porteerd, en dat zal ook best. Daaruit blijkt
trouwens dat er toch een duidelijk commer
cieel belang achter steekt. Maar er is in het
kabinet toch vooral met emotie gereageerd,
is mijn mening. Er is uitgerekend dat er een
groep van 15.000 potentiële gebruikers in
Nederland bestaat. Mensen die met hun
ziekte met de rug tegen de muur staan en
hennep aangrijpen als de laatste strohalm
die ze nog hebben. En natuurlijk, is de op
vatting van de politiek, moeten we die men
sen terwille zijn. Maar dat gebeurt niet op
goede gronden Er wordt voorgesteld canna
bis voor te schrijven bij pijnbestrijding of
tegen braken en misselijkheid. Onterecht,
er zijn op die gebieden veel betere middelen
voorhanden. Ik probeer dat de patiënten
ook uit te leggen. Genotmiddelen horen
niet in de pen van de huisarts. Tenzij in de
toekomst alsnog bewezen wordt dat er me
dicinale effecten zijn.
Jelle Boonstra
Mijn vrijheid wordt voor een groot
deel opgeslokt door het bedrijf. Mis
schien zijn de mensen die bij mij wer
ken wel meer onafhankelijk dan ik.
Door hun vakmanschap zijn ze in een
positie dat ze ook voor een ander kun
nen gaan werken. Ze worden goed be
taald, ruim boven de cao kleinmetaal,
maar ze zijn niet afhankelijk van Scar
lett Kwekkeboom. Dat is goed. Als je
alleen maar hebt af te wachten wat
een ander bedenkt en beslist, dan ont
wikkel je geen verantwoordelijkheids
gevoel en dat hebben we juist hard no
dig. Wij maken en onderhouden syste
men die direct met veiligheid te ma
ken hebben. Daar heb je mensen voor
nodig op wie je kunt vertrouwen. Dat
speelt in meer opzichten een heel be
langrijke rol. Ik voel er niets voor men
sen te moeten controleren als ze bij
voorbeeld overuren schrijven. Ik moet
ervan uit kunnen gaan dat ze dat eer
lijk doen en dat het klopt wat ze opge
ven. Als ik merk dat ze de zaak bedrie
gen, is het heel erg mis. Je moet fair
zijn. Ik kan slecht tegen oneerlijkheid
en onrechtvaardigheid. We hebben
trouwens niet veel problemen. De
mensen die hier werken, zijn trouw
aan het bedrijf. Er is weinig verloop.
Dat heeft niet alleen met loon te ma
ken. De sfeer, de collega's,.flexibili
teit, veiligheid, zekerheid, die zachte
dingen wegen zeker zo zwaar als de
materiële zaken."
Kortzichtig
Kwekkeboom doet zaken op basis van
het uitgangspunt dat een overeen
komst moet leiden tot tevredenheid
van beide partijen. „Als één van de
twee het gevoel heeft door de ander te
zijn misbruikt, heeft zaken doen geen
toekomst. Je mpet elkaar weer op een
goede manier kunnen tegenkomen.
Soms is de overheid wat dat betreft
kortzichtig. Een tijd geleden vroeg
een gemeente in Zeeland offertes voor
een onderhoudscontract. Een groot be
drijf dook tachtig procent onder onze
prijs. Dan kan een wethouder wel den
ken dat hij een mooi bedrag over
houdt voor iets anders, maar de laag
ste prijs betekent niet altijd het beste
contract. Ik vind dat de overheid de
taak heeft niet alleen te kijken naar
de kosten op korte termijn, maar meer
aspecten moet overwegen. Binnen re
delijke grenzen heeft de overheid ook
verantwoordelijkheid voor mensen in
de eigen gemeente en regio. Ze heeft
een voorbeeldfunctie. Net als onderne
mers die hebben. Als salarissen om
laag moeten, dienen mensen aan de
top het goede voorbeeld geven."
Als eigenaar-directeur van Istimewa
voelt Scarlett Kwekkeboom zich niet
alleen verantwoordelijk voor haar on
derneming, maar ook voor de omge
ving waarin ze werkt. In smaller en
wijder verband, ,,Wij horen naar mijn
gevoel op te treden als sponsor voor
bijvoorbeeld sportverenigingen uit de
buurt. Dat doen we dan ook. In breder
verband moet het bedrijfsleven zich
inzetten voor de ontwikkeling van de
provincie, voor zaken als de Roosevelt
Academy; om maar iets te noemen.
Die maken dat je voor vol wordt aan
gezien. En je hebt een maatschappelij
ke verantwoordelijkheid. Daarom heb
ben we in het bedrijf plaats voor ge
vangenen die in de laatste fase van
hun detentie in het bedyijf iets wjllen
en kunnen leren. Ik vind dat ook die
mensen een faire kans inbeten krijgen
om terug te keren in de maatschappij.
Zij vinden het geweldig dat ze die krij
gen. We hebben er lang over nage
dacht of we dit op ons zouden nemen,
maar we hebben besloten het te doen.
Met goed resultaat. En soms met min
der. Ik zie die dingen binnen een cir
kel. We moeten voor elkaar zorgen. Ie
dereen moet kunnen leven. Mensen
die harder werken en meer prestaties
leveren, mogen het beter hebben.
Maar die moeten dan ook wel iets te
rug doen voor de samenleving. Zo is
de cirkel rond."
A.J. Snel
In Nederland zijn zo'n 15.000 potentiële gebruikers van mediwiet.
foto Maurice Nelwan/GPD
met patiënten die niét gebruikten, ik
spreek nu over het recentste onderzoek dat
bekend is. Natuurlijk zullen veel patiënten
het gebruik van cannabis best prettig vin
den, het gelukzalige 'highgevoel' zal best
verzachtend zijn in sommige omstandighe
den. Dat gevoel mag geen reden zijn om een
recept uit te schrijven", zegt Damoiseaux
in Huisarts en Wetenschap: „Rode wijn ver
oorzaakt bij de meeste mensen ook een ge
voel van welbehagen en is daarnaast nog be
wezen effectief in de preventie van hart- en
De naam van haar bedrijf
past haar. Istimewa, Maleis
voor 'het beste van het beste'.
Scarlett Kwekkeboom-Janse is
ambitieus. Valse bescheidenheid
is haar vreemd. Wie haar onder
neming bezoekt, treft in de hal
een aantal panelen met haar beel
tenis en met citaten uit artikelen
die in magazines zijn gepubli
ceerd, nadat ze als 'Zakenvrouw
van het jaar 2001' was aangewe
zen. Ze ziet die uitverkiezing als
een eer en ontleent er haar ver
plichtingen aan.
Het gaat goed met Istimewa Elek-
tro, haar elektrotechnisch instal
latiebedrijf in Vlissingen-Oost. Direc
teur Scarlett Kwekkeboom-Janse kan
tevreden zijn, maar dat zal haar waak
zaamheid niet doen afnemen. Ze herin
nert zich nog heel goed hoe moeizaam
de zaken gingen toen ze in 1993, na de
plotselinge dood van haar vader, aan
het hoofd van het bedrijf kwam. „Ik
heb toen in België werknemers moe
ten ontslaan; één keer zeventig tege
lijk. Ik kan er weer om huilen. Als ik
opnieuw weer in die omstandigheden
zou komen, zou ik het daar net zo
zwaar mee hebben. Je bent niet meer
in staat mensen een boterham te laten
verdienen, terwijl zij inzet hebben ge
toond en er zeker niet om hebben ge
vraagd zonder werk te komen. Heel
pijnlijk. Ik stond, toen ik de ontslagen
moest aanzeggen, te trillen op mijn be
nen. Dat blijft je bij. Je hebt als onder
nemer een zware verantwoordelijk
heid; daar moet je je dagelijks van be
wust zijn."
Vanzelfsprekend
Ze komt uit een gezin waar het onder
nemen als een vanzelfsprekende activi
teit werd gezien. „Mijn vader was elek-
tromonteur en besloot op een bepaald
moment dat hij beter voor zichzelf
kon werken dan in loondienst te zijn.
Mijn ouders kochten een café in Hein-
kenszand. Daar is mijn moeder een
slijterij bij begonnen en zo hadden we
op een gegeven moment drie zaken: de
elektrotechnische zaak, het café en de
slijterij. Op zondagochtend na de kerk
zaten bij ons in het café van die oude
kereltjes een borreltje te drinken. Ik
ben de oudste van vier kinderen, drie
meiden en een jongen. Wij konden in
de zaak van mijn vader ieder naar een
televisieprogramma van eigen keus
kijken. Een leuk, druk gezin hadden
we. Op een gegeven moment is mijn
vader naar het industriegebied ge
gaan en mijn moeder hield in Hein-
kenszand twee winkels over, die ze
combineerde met de opvoeding van de
kinderen. Zij is niet iemand die tradi
tioneel denkt."
„Ik vond van heel jong af aan het in
dustriegebied iets fascinerends heb
ben: de schoorstenen en de vlammen
die ik vanuit mijn slaapkamer kon
zien. Mooi zag dat er uit. Ik vind dat
nog altijd. Belasting van de omge
ving? Als je ziet wat bedrijven alle
maal doen voor het milieu, dan zijn
we naar mijn overtuiging goed bezig.
Die hele discussie over de Westerschel-
de Container Terminal; nou ja, dat
stukje strand bij de Kaloot is op lange
termijn toch niet voor de natuur te be
houden. We moeten oog houden voor
de economische belangen van de re
gio. Ik ben heel erg voor natuur, maar
je moet wel een beetje de realiteit blij
ven zien. Er moet ook iets worden ver
diend."
Zwarte tijd
Scarlett Kwekkeboom was 23 toen ze
managementassistente werd van een
vestiging van de onderneming van
haarvader in Antwerpen. In 1993
overleed haar vader en ze kwam - 25
jaar oud - naar Vlissingen om het heft
in handen te nemen. „Het eerste wat
ik dacht, was: 'Ik wil doorgaan met
wat mijn vader heeft opgebouwd.'
Dat bleek ingewikkelder dan ik des
tijds vermoedde. Het bedrijf verkeer
de in zware financiële problemen. Het
was een zwarte tijd. Ik moest delen
van de onderneming verkopen en men
sen ontslaan. Vreselijk. De crediteu
ren draaiden alle kranen dicht. En de
belastingdienst was onverbiddelijk.
Ik heb van alles geprobeerd, ik wilde
de fiscus aan het verstand brengen
dat het ging om brood op de plank
voor heel veel mensen maar dat had
geen enkele zin. Toen ik nog een laat
ste keer wilde praten, werd ik tege
moet getreden alsof ik een criminele
organisatie vertegenwoordigde. Ik
vind het vreemd dat een overheidsin
stelling als de belastingdienst zo op
treedt als je een maatschappelijk be
lang wilt verdedigen. Het druist in te
gen wat ik onder normen en waarden
versta. De Staat der Nederlanden
moet toch zorg hebben voor mensen
wier baan op het spel staat. Ik praatte
gewoon tegen een muur. Dat ik pro
beerde een toekomst zeker te stellen
voor heel veel mensen kwam gewoon
niet door, In Nederland, België en
Frankrijk hebben we uiteindelijk zo'n
driehonderd mensen moeten ontslaan.
En we hebben als gevolg van een fail
lissement een koper moeten zoeken
voor wat nog van het bedrijf over was.
Een handelsbedrijf heeft Istimewa
Elektro onderneming overgenomen en
ik kon als directeur blijven. Eind 1996
heb ik het bedrijf, na enkele turbulen
te jaren, teruggekocht en sinds 1 ja
nuari 1997 ben ik volledig eigenaar/
algemeen directeur."
De Zakenvrouw van het jaar 2001
heeft haar titel gekregen op basis van
de ontwikkeling van het bedrijf sedert
dat nieuwe begin. Op dit moment wer
ken er bij Istimewa ongeveer 120 men
sen. De onderneming ontwerpt, instal
leert, ispecteert en onderhoudt syste
men in de elektrotechniek en indus
triële installaties. Het gaat daarbij om
onder meer boorplatforms, verkeers
lichten, waterzuiveringen, bruggen en
sluizen. „We doen ons werk vanuit
een 'wij-gevoel'. Van techniek weet ik
niet veel en dat is, denk ik, vaak wel
een voordeel. Ik leg, zonder last te heb
ben van veel voorkennis, problemen
voor aan de specialisten die bij ons
werken en die de oplossingen moeten
vinden. Mijn drijfveer is onafhanke
lijkheid, maar eerlijk gezegd ben ik
niet meer compleet onafhankelijk.
Naam:
Pieternella Elizabeth Paulina Kwekkeboom-Janse
Geboren:
1967, Heinkenszand
Opleiding:
MDGO-opleiding mode/kleding Vlissingen, managementopleiding toegepas
te huishoudwetenschappen aan de Hogeschool Limburg.
Loopbaan:
In 1991 werd ze managementassistentebij een Belgische vestiging van de on
derneming van haar vader. Toen die in 1993 overleed, nam ze de leiding over
bij diens bedrijven in elektrotechniek en metaalnijverheid in Nederland en
België. Sinds 1 januari 1997 is ze volledig eigenaar en directeur.
foto Mechteld Jansen
