PZC
vis-a-vis
Liever een goede fles wijn dan een nieuw paar schoenen
22
RUDEN RIEMENS
Leven met
een slakkengang
zaterdag 18 oktober 2003
R
Opgebrand
Eén zomer zoeken
O
O
Binnenkort vertrekt ze voor een
week of zes naar het Middellandse
Zeegebied om geschikte locaties voor
een sabbatsverlof te bezoeken. Oude
kastelen, soms met slaperige dorpjes
erbij die zijn verbouwd tot gastenver
blijven. Maud van Gent (42) stopte een
paar jaar geleden met haar drukke
baan als communicatieadviseur bij
Gak Nederland in Amsterdam om ruim
een jaar op reis te gaan. Ze deed er drie
kwart jaar over om de goede plekken te
vinden waar ze het sabbatsverlof kon
doorbrengen. Nu heeft ze er haar werk
van gemaakt om anderen die zoektocht
uit handen te nemen.
Daartoe richtte ze begin dit jaar met een
aantal anderen de stichting Slowlife
op, een netwerk dat het langzame leven in
het algemeen promoot en het sabbatsverlof
in het bijzonder. De stichting heeft een web
site met tips en locaties, een bestuur dat be
staat uit vrouwen die zelf ook een jaar of
meer vrijaf achter de rug hebben, een
nieuwsbrief en een verzameling adressen in
'droomlanden' als Frankrijk, Italië en Grie
kenland waar mensen voor langere tij d aan
het drukke bestaan kunnen ontsnappen en
een droom in vervulling laten gaan.
Maud had zelf ook een droom: een paarden-
vakantiebedrijf in Griekenland beginnen.
,,Die droom bleek te groot", zegt ze. „Er wa
ren daar geen hoefsmeden of dierenartsen,
dus ben ik bij anderen gaan werken om te
kijken of ik die taken zelf op me zou kunnen
nemen. Dat bleek geen haalbare kaart.
Het verlangen naar een simpeler leven is een
trend. Tijdschriften als Seasons en Landle
ven schieten als paddestoelen uit de grond.
De overheid stimuleert vanaf komend jaar
verlof met speciale spaarregelingen voor al
le werkenden. In Frankrijk en Italië is de
'slow food'-beweging ontstaan, die het ge
bruik van eerlijke, streekgebonden ingredi
ënten en een traditionele bereidingswijze
propageert.
Achthonderdduizend mensen voelen wel
iets voor een lange time-out. „Dat is ook niet
voor niets", zegt Maud van Gent. „Ruim
300.000 mensen zijn in de WAO beland door
burn-out of andere stressklachten. Boven
dien neemt de druk op de huidige generatie
dertigers en veertigers toe door de vergrij
zing: ze zullen veel langer moeten doorwer
ken dan hun ouders om die grijze golf te on
derhouden. Wij zeggen: stel de leuke dingen
van het leven niet uit tot na je pensioen,
want je hebt dan helemaal geen tijd of ener
gie meer om eropuit te trekkenNeem op tij d
een adempauze.
Van Gent leidt na haar sabbatsverlof een
ander leven dan ervoor. Ze woont niet meer
in het Amsterdam van de 'stresskippen',
maar in een klein dorpje bij Maastricht. Ze
werkt thuis en heeft tijd voor een hond.
„Vroeger dacht ik over een verhaal na ach
ter de computer. Nu ga ik met de hond wan
delen en tik het verhaal voor slowlife daar
na zo in.
Haar Slowlife-website ademt die rust: stuur
je een e-mail, dan krijg je een ontvangstbe
vestiging met de verzekering dat er mis
schien niet meteen, maar wel binnen twee
weken wordt gereageerd.
Voorzitter Ineke Setz, voorheen hoofd com
municatie bij de Consumentenbond, pakte
het na verschillende sabbaticals nog iets ra
dicaler aan. Ze woont nu met haar echtge
noot een groot deel van het jaar in Rome. Ze
schrijft er haar stukken voor haar commu
nicatie-adviesbureau en verdiept zich in de
geschiedenis van de Eeuwige Stad.
„Hoewel daar drie miljoen mensen wonen,
kun je er heel goed een langzaam leven lei
den", vertelt ze. „Er wordt hard gewerkt,
maar tussen de middag nemen ze een paar
uur om lekker te gaan eten. Daar komt dan
ook niks tussen."
Setz draagt sinds haar laatste exemplaar
sneuvelde geen horloge meer om haar pols.
Van een afstand valt het haar pas echt op
hoe gestrest Nederland je kan maken. „De
laatste tien jaar zijn veel voorzieningen af
gebroken en wordt van werkenden een veel
grotere eigen verantwoordelijkheid ver
wacht. Ook hebben werknemers in deze
overgeorganiseerde maatschappij nauwe
lijks meer zelf de regie van hun leven in han
den. Om een straatkrant te verkopen, moet
je hier al een pasje hebben. Veel mensen ge-
Sinds twee jaar runt Saskia Zandvliet-Breteler samen met haar man Martijn een gasten
verblijf in Frankrijk. fotoGPD
ven zich in hun werk helemaal, en zijn dan
op een dag volledig opgebrand. Terwijl het
allemaal zo relatief is: het kantoor draait
zonder die mensen gewoon door.
Maud van Gent verdient met haar werk voor
Slowlife minder dan met haar vroegere lei
dinggevende functie, maar ze heeft ook
minder nodig: „Rustiger aan doen scheelt
een heleboel carrièrepakjes en compensa
tie-aankopen bij de Bijenkorf en ik hoef ook
veel minder eten weg te gooien omdat ik om
halfacht in de supermarkt niet meer wist
wat ik in huis had."
Eens per jaar was de communicatie-des-
kundige haar stem volledig kwijt. Dat is
over. Ze is eigenlijk ook nooit meer verkou
den. „En ik heb geleerd tot tien te tellen.
Tenminste, ja, ik denk wel dat ik dat nu be
ter kan." In elk geval doet Van Gent nu iets
wat veel beter bij haar past.,Ik ben van huis
uit geografe. Daar heb ik na mijn studie
nooit meer wat mee gedaan. Terwijl ik het
heel prettig vind om me in andere landen te
verdiepen."
Wie de website van Slowlife bekijkt, ziet
een keur aan romantische oude boerderijen,
burchten en landhuizen in schitterende
landschappen aan zich voorbij trekken. Be
zoekers kunnen voor periodes van telkens
een maand boeken, mee-eten of zelf koken,
niets doen, eindelijk dat boek schrijven of -
op sommige plekken - een deel van de huur
terugverdienen door in de moestuin te wer
ken of te helpen bij archeologische opgra
vingen in de buurt.
Sommige onderkomens hebben meer luxe
dan andere, maar er is altijd meer dan het
bedje en het kacheltje waarmee Van Gent
het moest doen. „Bij mijn bezoeken aan de
locaties let ik er op dat er in de wintermaan
den goed te leven is. Ook vind ik het belang
rijk dat er contact met de omgeving moge
lijk is. Veel van de adressen worden geleid
door Nederlanders die het drukke bestaan
zijn ontvlucht, maar als die daar geen woord
Frans of Spaans spreken, houdt het op.ft
moeten geen Nederlandse enclaves wor
den."
l'Abbaye du Palais in de Franse Limousin:
een twaalfde-eeuwse voormalige abdij*
een tuin van 5,5 hectare eromheen. Saskia
en Martijn Zandvliet-Breteler runnende
chambres d'hötes en de bij behorende gites
sinds twee jaar. Ze zijn het drukke levenii
het Gooi ontvlucht. „Mijn echtgenoot®
zo'n man die 's zondags het vlees komtsni;
den", lacht Saskia ZandvlietHaarman
was commercieel directeur van Martinair
Partyservice en maakte lange dagen. Zij
zorgde thuis voor hun drie kinderen. Lang
zaam rijpte het idee om uit de 'ratrace'te
stappen.
Toch was het spannend om de stap naarl*
onbekende te wagen, vrienden en familie
achter te laten. „Maar naarmate onze pis-'
nen concreter werden, ging het enthousias
me overheersen. We hebben hier zoveel
kwaliteit van leven. En als vrienden hier
langskomen, spreken we ze veel langeren
intensiever."
Toen ze de beslissing eenmaal hadden gei*
men, kochten ze na één zomer zoekende
Franse abdijOmdat ze allebei de hogere
hotelschool hebben doorlopen, kozen zee
voor er een gastenverblijf van te maken.Hf
werd Frankrijk omdat ze beiden de taalbi
heersen en het land goed kennen.
Ze denkt niet aan terugkeren naar Neder
land. „We zouden daar niet meer passen
Het viel me op toen ik terug was dat hettf
het Gooi vooral draait om wat je hebt,®
niet om wie je bent. Heel veel dingen zijn®
belangrijk geworden. Je kleding, frutselt]1
voor in huis, wat voor auto je hebt. Hierkc
pen mensen liever een goede fles wijn dan
een nieuw paar schoenen.
Komt het gezin Zandvliet-Breteler zelf®
een beetje aan het langzame leven toe?
„Nou, in de zomer werken we wel zeven®
gen per week heel hard. Maar rond dezetr,
van het jaar begint voor ons de rust. Dan
drinken we 's middags een glas wijn of g®
met de kinderen paddestoelen zoeken in®
bos."
(www.slowlife.nl.)
Martine
Hemst®1
