PZC
Alles wat je wil weten
over een film maken
GEBOEKT
Badminton speel
je vanuit de pols
m
ErE GP.dERZtOER
Victoria duikt
weer in boeken
woensdag 15 oktober 2003
De favoriete scène van Liv.
foto's Victor Arnolds en Dinand van der Wal
Het begon bij Guus Kuij er die
Ineke Houtman belde om te
vertellen dat hij met een verhaal
bezig was over een meisje dat
verliefd is op een Marokkaanse
jongen 'met ogen zo zwart als
Afrika', en of ze samen weer
eens een film konden maken:
„Top," zei Ineke toen Guus was
uitgepraat. „Dat gaan we
doen." Over alles daarna
schreef Bibi Dumon Tak het
boek Camera loopt... actie!
Schrijver Guus Kuijer en film
regisseur Ineke Houtman ken
nen elkaar van de verfilming
van Krassen in het tafelblad dat
in 1979 bekroond was met de
Gouden Griffel voor het mooiste
kinderboek. De samenwerking
was de twee goed bevallen en
dus is er nu de film Polleke naar
de vijf boeken over Polleke.die
bij haar funky moeder woont,
die getrouwd was met Spiek...
Polleke's ingewikkelde pa.
maar nu verliefd is op nerd
Wouter.die Polleke's meester
is. Bibi Dumon Tak (ze schreef
eerder Het koeienboek en Wat
een circuswas vanaf het begin
aanwezig bij de^ijmopnamen.
Camera loopt.actie! gaat over
die anderhalf jaar op de set. Het
is een informatief boek met wer-
kelij k alles wat j e zou willen we
ten over werkelijk alles dat bij
het maken van een film komt
kijken en dat je ook nog als een
spannend verhaal over déze
film leest, van woord naar
woord tot je het uit hebt.
Toen na veel gedoe van geld
lospeuteren het boekverhaal tot
een filmverhaal (scenario) her
schreven en verdeeld was in 171
hoofdstukjes (scènes), iedere
medewerker aan de film (de
crew) wist wat er van hem of
haar verwacht werd en ook nog
de juiste acteurs gevonden (ge
cast) waren, kon eindelijk met
filmen begonnen worden. Het
maken van Polleke was een
enorme puzzelklus: de beste
plaatsen om te filmen bleken
Utrecht (Polleke's flat), Amster
dam (haar school) en Rotterdam
(met haar geheime plekje). Het
verhaal in een logische volgorde
opnemen zou jaren geduurd
hebben: ,Je filmt een scène bij
Polleke op school en ze fietst in
de volgende scène naar haar ge
heime plek. Dan moet de hele
ploeg eerst twee minuten filmen
in Amsterdam, daarna moeten
ze al hun spullen (lampen, ca
mera, decor) inpakken en naar
Rotterdam verhuizen. En daar
na weer naar Utrecht als ze naar
huis fietst.'
De opnameleider bedacht daar
om een handigere, filmbare
volgorde 'zodat alle scènes die
zich op dezelfde plek afspelen
achter elkaar gefilmd kunnen
worden. Op deze manier hoeven
ze maar één keer een filmset op
te bouwen op de geheime plek,
één keer op een school en één
keer in de buurt waar Polleke
woont.'
Toch lijkt het in de film zoals je
die nu in de bioscoop kunt zien
alsof alles achter elkaar is opge
nomen. Dat is het werk van de
editors die na de laatste draai
dag nog maandenlang met Ine
ke Houtman in de montageka
mer alle scènes en de allerbeste
opnamen plus nog het geluid
aan elkaar plakten. Bij het mon
teren van die eerste kladfilm
(van dik twee uur) en elke vol
gende gebruikten ze een compu
ter. Pas toen iedereen tevreden
was over de definitieve versie
van precies negentig minuten,
werden de originele filmrollen
tevoorschijn gehaald om eerst
met een fijn mesje 'in stukken
gesneden' en vervolgens met
plakband weer in de juiste volg
orde aan elkaar gezet te worden
met daarbij nog de stemmen van
de acteurs, de juiste bijgeluiden
en de speciaal voor de film ge
componeerde muziek. Ruim
dertig kopieën van dfe unieke
film draaien sinds vorige week
zaterdag in bioscopen overal in
het land.
Camera loopt... actie! is een
boeiend boek dat elke Polleke-
-fan wil hebben. Maar ook wie
gewoonlijk liever iets anders
doet als lezen, zal zich gemak
kelijk overgeven en zich door
Bibi Dumon Tak laten meene
men naar de wereld v;jn de film
die cool en sexy lijkt.
Ze vertelt je over filmsterren,
over alle anderen die nodig zijn
om een film te kunnen maken,
over stress, over hoe acteurs tra
nen met tuiten kunnen huilen
maar op commando de kraan
dichtdraaien, over ruige meiden
die toffe jongens worden, over
een bloedhete dag die in de prul
lenbak wegsmolt, over het 'effe
fludde' met lampen van drie
duizend euro per stuk, en na
tuurlijk over Liv Stig die toch
nog Polleke werd en haar film
vriendje Mimoen liever een rot-
klap verkocht dan een zoen bo
ven op zijn mond.
Jan Smeekens
Bibi Dumon Tak: Camera
loopt... Actie! (met foto's uit de
film en misschien jouw geluks
nummer). Querido; 121 pag.;
14,95 euro.
Guus Kuijer: Polleke (alle vijf
boeken in één band bij elkaar).
Querido; 484 pag.; 13,50 euro.
De lezer moet ook wat raden
Je komt niet alles te weten.
De lezer moet ook wat te
raden hebben, meent schrij
ver Willem Bek (43) uit Mid
delburg. Hij houdt van mys
teries. Dat blijkt uit zijn
boek De schaduw, dat sinds
kort in de winkel ligt. Een
spannende ontsluiering van
een familiegeheim, vermeldt
de kaft.
Waar het verhaal zich pre
cies afspeelt, wordt niet
verteld. De hoofdpersoon San
ne, een meisje van dertien,
woont in een boerderij en fietst
dagelijks van haar dorp over het
jaagpad langs het kanaal naar
school in de stad. Naam van
dorp of stad worden niet ge
noemd, wel enkele straten:
Dorpsstraat, Romeinsestraat,
Jaagpad, de zeedijk.
„Ik heb zelf als scholier ook over
het Jaagpad langs het Kanaal
door Walcheren naar Middel
burg gefietst", zegt de in Oost-
Souburg geboren Willem Bek.
„Ik plak flarden van verschil
lende omgevingen aan elkaar
vast." Het uiteindelijke resul
taat bestaat niet, maar is wel
herkenbaar. Het verhaal zou
ook in het noorden van het land
kunnen spelen.
Zo werkt hij eigenlijk ook met
zijn hoofdpersonen. Voor de ka
rakters hebben niet de vrienden
of vriendinnetjes van zijn eigen
kinderen model gestaan. Maar
hij hoort natuurlijk wel eens het
een en ander van ze, dat hij kan
gebruiken. Of van de leerlingen
op school. Die zijn tussen de zes
tien en twintig jaar. Hij is name
lijk docent Engels aan het ROC
in Middelburg. Ook werkt hij als
tolk-vertaler, voor bureaus en
Europese instellingen. Maar hij
verandert altijd wat, zodat nie
mand herkenbaar is.
Het verhaal ontstond in zijn
Willem Bek: „Ik plak flarden van verschillende omgevingen aan elkaar vast."
fantasie, doordat hij in de buurt
regelmatig twee typische man
nen zag lopen, druk pratend met
heftige gebaren. Er was altijd
een schurftige hond bij. Hij
overdreef hun eigenaardighe
den enigszins en de gebroeders
Bor en Jorre waren geboren. In
zijn verbeelding woonden ze in
een bouwvallig huisje. Als je
nieuwsgierig van aard bent, wil
je dat ook van binnen zien. Dus
wordt stiekem een bezoek ge
bracht. Zo wordt een geheim
stukjes bij beetjes ontrafeld,
maar uiteindelijk niet geheel
prijs gegeven. Is er sprake van
moord of een ongeluk? Ieder
mag of moet het zijne daarvan
denken. Omdat steeds meer
hints worden gegeven, wordt
duidelijk welke verbanden er
bestaan en in welke richting het
verhaal gaat.
De hoofdpersoon Sanne is aan
vankelijk zeer opstandig en te
gendraads. Ze voelt zich niet be
grepen, ook omdat ze zelf niet
goed weet wie zij is. Uiteindelijk
leert zij veel over zichzelf. Dat is
een serieus onderwerp. De toon
van het boek is dan ook tamelijk
ernstig. Een grapje valt dus op.
Zoals over de geschiedenisle
raar Grim, een barse leraar die
alleen saai over de Trojaanse
oorlog kan vertellen. Maar een
boek dat Sanne leest over dat
onderwerp blijkt een spannend
sprookje. Haar conclusie: „Jam
mer dat Grim nooit sprookjes
vertelde."
Willem Bek publiceerde in 1998
zijn eerste kinderboek Vleder
bij een Belgische uitgeverijIn
foto Lex de Meester
1999 volgde Microbot en in 2001
Hersenspinsels. In de bundel In
het bos..., dat dit jaar ter gele
genheid van de kinderboeken
week is samengesteld door uit
geverij Van Goor/Prometheus,
is zijn verhaal Diep onder de
grond opgenomen.
De Middelburgse schrijver
hoopt dat De schaduw als eerste
van zijn boeken wordt vertaald.
Duitse en Zweedse uitgevers
hebben volgens hem interesse
getoond.
Hans Tabbers
Van tennisbal naar shuttle.
Van het gravel naar de
sporthal. Lijkt niet zo'n grote
stap, maar Ricardo Zweedijk
(16) weet intussen wel beter.
„Jarenlang heb ik getennist en
toen ik daar mee stopte en over
stapte naar het badminton
moest ik heel veel dingen afle
ren. Je bent gewend om vanuitje
schouder de slagbeweging te
maken, terwijl je bij badminton
juist vanuit de pols moet spelen.
Het spel gaat ook veel sneller.
Het 'voetenspel' is ongelooflijk
belangrijk. Goed en diep buigen
en op tijd 'instappen'. Daar heb
je in het begin best moeite mee."
Sinds drie jaar speelt Ricardo
bij Sinar, de badmintonclub uit
Middelburg. Opgericht in 1975
door Indische Nederlanders on
der de naam: Samen Indische
Nederlanders als Repatrianten.
De club had drie afdelingen:
tennis, badminton en zaalvoet
bal. Sinds 1987 is daar alleen de
badmintontak nog van over. In
tussen groeit en bloeit de club
als nooit tevoren. „Er is behoor
lijk wat jeugd bijgekomen,"
vertelt Ricardo. „We gaan met
vijf jeugdteams de competitie
in."
Broer Kevin (13) heeft ook al
drie jaar een badmintonracket
in zijn sporttas zitten. „We trai
nen elke woensdag in sporthal
de Kruitmolen. Vooral op spel
situaties. Bijvoorbeeld twee te
gen één, waarbij het de bedoe
ling is om een goede spreiding
van je spel te krijgen. Je tegen
stander echt alle hoeken van het
veld laten zien, snap je?"
Ook de smash is een vast item.
„Da's het leukst om te doen,"
lacht Ricardo. „Hard en ge
plaatst slaan. Hoewel, een drop
shot of een netdrop is ook wel
geinig. Tenminste als het lukt."
Samen in het veld als dubbel zit
er niet in. Reden? „Ricardo is
duidelijk beter dan ik," geeft
Kevin ruiterlijk toe. Dubbelen
doet Ricardo met de buurjon
gen. „Dat gaat lekker. Dubbelen
is vooral goed overleggen met
elkaar en de veldposities goed
verdelen."
Of hij dit seizoen in actie komt
in de competitie weet hij nog
niet. „Zaterdags heb ik een
baantje, dus dat wordt lastig.
Maar de Grandprixwedstrijden
wil ik zeker meedoen."
Broer Kevin doet wel mee. „Af-
De gebroeders Kevin (links) en Ricardo Zweedijk: „Een dropshot of een netdrop is ook wel geinig."
foto Ruben Oreel
gelopen seizoen heb ik nogal
wat wedstrijden gemist, dat was
dus niet echt super. De Grand
prixwedstrijden wil ik sowieso
graag spelen, omdat daar de
beste spelers in het veld komen
en je dus sterke tegenstanders
krijgt. Dit weekend is het eerste
Grandprixtoernooi van dit sei
zoen. Ik ben benieuwd."
Buiten schijnt de zon en waait
een zachte bries. „Dat mis ik
toch wel een beetje," mijmert
Ricardo. „Mijn oude liefde - het
tennis - ben ik nog niet helemaal
vergeten. Het kan best, dat ik
nog eens terugkeer naar het gra
vel, maar dit seizoen houd ik het
in ieder geval nog bij badmin
ton."
Hans Segboer
fAt/Xn. 4-n.
V
Ui/&}l/j/ Ln. ojsccSDxoS'
O
POTLOOD VOOR SNELTEKENAARS
Liv zag erg op tegen de romantische opnames.
Victoria Koblenko gaat het
even rustiger aan doen. De
actrice, onder andere bekend
van Goede Tijden, Slechte Tij
den, heeft het erg druk en wil
meer tijd aan haar studie beste
den.
Victoria speelt de rol van Isabel
la Kortenaer in de RTL4-soap.
De laatste keer dat we haar in de
serie hebben gezien, was op 30
september. Ze werd toen afge
voerd naar een psychiatrische
inrichting. Dat kwam Victoria
goed van pas, want zolang Isa
bella in de inrichting zit, kan zij
meer aandacht besteden aan
haar opleiding Politicologie en
Ruslandkunde. „Het wordt tijd
me op mijn studie toe te leggen.
Gewoon eens een tijdje alleen
maar student zijn en me daar
naast niet druk hoeven te maken
over andere dingen," zegt de in
Oekraïne geboren actrice.
Naast haar rol in GTST maakt
Victoria kans op een baantje bij
de Russische televisie. Ze wil er
graag een aantal entertain-
mentprogramma's presenteren.
