m^r
Zesenvijftig jaar en op de weg terug
15
Provincie acht doorgaan met Duurzaam Veilig-projecten te duur
Actielunch druk bezocht
m
I
woensdag 8 oktober 2003
Bezuinigingen
Huisartsen mogen niet over afrit
Provincie subsidieert uitwisseling
Auto raast met 101 km door Hulst
Jobspotting. Elke (zater)dag in deze krant.
i
Puinruimer
Oud-burgemeester Toine Kessen krabbelt op uit depressie
Functionele acties
Sport
Bacchanaal
Venlo
Maatwerk bij verkeersveiligheid
Hoor Ben Jansen
MIDDELBURG - De provincie
„et geen kans de verbetering
van de verkeersveiligheid op
oude voet voort te zetten. Er is
geen geld voor grootschalige,
gebiedgerichte projecten zoals
Duurzaam Veilig in West-
Zeeuws-Vlaanderen. Daarom
verschuift het beleid naar Ver
keersveiligheid op Maat, waar
bij het erom gaat het beschikba-
rebudget zo doelmatig mogelijk
te gebruiken. Dat betekent
werk met werk maken: wegen-
onderhoud combineren met
aanpassingen voor de verkeers
veiligheid
Behalve het ontbreken van geld
speelt ook een rol dat de pakket
ten maatregelen in het kader
van Duurzaam Veilig niet altijd
j kunnen rekenen op veel steun
onder de inwoners van de regio
tvaar ze worden uitgevoerd.
Van de aanleg van grote aantal
len drempels en rotondes en
de invoering van snelheidsbe
perkingen wordt weliswaar er
kend dat ze de verkeersveilig
heid bevorderen, maar ze wor
den toch bovenal als hinderlijk
ervaren. Zeker vanwege de ver
scherpte politiecontroles die
vaak met deze maatregelen ge-
van Duurzaam Veilig en het
streven het aantal slachtoffers
in het verkeer te verminderen,
blijven daarbij overeind. Een
verschil is wel dat het niet lan
ger noodzakelijk wordt geacht
dat maatregelen over de volle
lengte van een wegvak worden
doorgevoerd.
Poppelaars: „We gaan het geld
zo effectief mogelijk inzetten.
Dat betekent bijvoorbeeld dat
we op een provinciale weg waar
het asfalt moet worden ver
nieuwd, meteen een midden
scheiding aanbrengen. Zo maak
je werk met werk. Daarbij
concentreren we ons niet langer
op gebieden waarvan we vinden
dat die als eerste moeten
worden aangepakt, maar de
verbeteringen kunnen door de
hele provincie worden uitge
voerd."
De gedeputeerde erkent dat het
noodzakelijk blijft sommige lo
caties met voorrang aan te pas
sen. „Dan zullen we bezien of we
het onderhoud van de weg naar
voren kunnen halen. Ook dat is
werk met werk maken.
Voor de komende zeven jaar
heeft de provincie 9 miljoen eu
ro beschikbaar voor Verkeers
veiligheid op Maat.
De financiële aanleiding om de
verbetering van de verkeersvei
ligheid anders aan te pakken is
tweeledig. De kabinetten Bal
kenende zetten op het gebied
van de verkeersveiligheid aan
zienlijk lager in dan aanvanke
lijk stond het het Nationaal Ver-
keers- en Vervoersplan, dat de
Tweede Kamer anderhalf jaar
geleden heeft afgewezen. Voor
de provincie is het onmogelijk
de bezuinigingen van het Rijk
met een greep in eigen middelen
ongedaan te maken. Bovendien
bleken er veel meer plannen te
zijn dan geld. Gedeputeerde
A. Poppelaars (CDA, verkeer):
i,We hebben voor 40 miljoen eu
ro meer planriën dan onze be-
foting toelaat;"
laarom wordt gezocht naar een
andere aanpak. De principes
door Jeffrey Kutterink
VLISSINGEN - Zelfs de om hun
arbeidsethos bekendstaande
Zeeuwen zinspelen op een hete
herfst. Het beleid van Balke
nende 2 doet veel Zeeuwen wal
gen. Zo'n 400 leden schoven gis
teren aan bij een FNV actie-
lunch. „Het kabinet breekt alles
af. Wat is afgeschaft, komt nooit
meer terug. Er móet een eind ko
men aan die neerwaartse spi
raal. Actie!"
Voor Cor de Voogd en Cees Luit-
wiel is het voorgenomen kabi
netsbeleid duidelijk. „We krij
gen hier het Amerikaanse sys
teem", roept De Voogd. De vuist
ballend: „Je moet je overal extra
voor gaan verzekeren. Leuk als
je jong bent of veel geld hebt.
Maar ben je ouder, of heb je
minder te besteden, heb je rond
uit domme pech."
Ze snappen niet waar het kabi
net mee bezig is. „Neem nou die
medicijnknaak", schampert
Luitwiel. „Eerder was al duide
lijk dat invoering ervan meer
kost dan het oplevert. En waar
komt het kabinet mee? Ook
wordt eerder stoppen met wer
ken gepromoot. Maar wie kan
dat straks betalen? Wij ouderen
kunnen die premies niet op
brengen hoor. Moeten we dan
maar tot ons 70e doorgaan?"
Zijn stem verheffend: „Leuk
voor al die mensen op kantoor,
maar als je in een scheepsdok bij
de KSG staat, ligt dat wel even
anders. Dan heb je het met 62
half écht wel gehad."
De FNV verwachtte gisteren
zo'n 250 Zeeuwse bondsleden in
sporthal Baskensburg. Het wer
den er meer. Lunchpakketten en
stoelen waren er te weinig.
Actievoerders schuifelen langs de tafels met gratis broodjes en soep.
Eensgezind wijzen ze de plan
nen van Balkenende 2 af en ei
sen betere en socialere plannen.
Zoniet, dan gaat de beuk er in,
zeggen ze.
De FNV houdt actiebijeenkom
sten als deze door het hele land,
om mensen te informeren over
de kabinetsplannen en de bui
tenwacht te laten zien dat de
bonden nog wel degelijk een
vuist kunnen maken, aldus
FNV-bestuurder J. Plat. De
bond loopt onder andere te hoop
tegen de plannen met het pre
pensioen ('eerder stoppen met
werken is er niet meer bij'), ge
zondheidszorg ('premies om
hoog, maar pakket verder uitge
kleed') en de wao ('straks alleen
voor mensen die niets meer kun
nen, anderen rest de ww').
De laatste grote acties in Zee
land waren die bij de poorten
foto Lex de Meester
van de Koninklijke Schelde
Groep en die in de kleinmetaal
en de bouw. „De actiecomités
draaien al", weet FNV-bestuur-
der Plat. Zelfverzekerd: „Ko
men we er voor 14 oktober niet
uit, volgen ook in Zeeland harde
acties."
MIDDELBURG - De Zeeuwse huisartsen mogen geen ge
bruik maken van de nieuwe, selectieve afrit aan de A58 bij
Goes. Dat bericht de provincie aan de Stichting Huisartsen-
geneeskunde Zeeland, exploitant van de huisartsenposten in
Zierikzee, Goes en Vlissingen. De afrit, die op 11 september
geopend werd, biedt ambulances een snellere route naar het
Oosterscheldeziekenhuis. Tevoren moesten ziekenwagens
dwars door Goes rijden om bij het ziekenhuis te komen. De
huisartsen wilden de afrit eveneens benutten om vlotter terug
bij de huisartsenpost naast het ziekenhuis te zijn. De provin
cie heeft de afrit betaald en gebouwd, maar moest vergunning
voor vragen bij het ministerie van Verkeer en Waterstaat. Dat
gaf enkel vergunning voor een afrit ten bate van ambulance-
ritten met een spoedeisend karakter.
MIDDELBURG - De provincie Zeeland sponsort de uitwisse
ling die scholengemeenschap Nehalennia uit Middelburg met
buitenlandse leerlingen gaat houden. Het gaat om een bedrag
van vijfhonderd euro. Aan de uitwisseling doen naast Zeeuw
se scholieren, ook leerlingen uit Italië, Zweden, Noorwegen
en Turkije mee. De provincie zegt in een toelichting grote
waarde te hechten aan grensoverschrijdende activiteiten van
scholieren en studenten.
HULST - Naar aanleiding van klachten van omwonenden is
afgelopen maandagavond op de Tivoliweg in Hulst een snel
heidscontrole gehoudenDe hoogst gemeten snelheid was 101
kilometer per uur bij een maximum snelheid van vijftig kilo
meter per uur. In totaal zijn 320 automobilisten gecontro
leerd, 31 daarvan waren in overtreding.
Advertentie
fp«t.
J
a
doorWout Bareman en
Conny van Gremberqhe
HULST - Hij is uitgedrenteld.
Het ooit zo vinnige pasje van
Antoine Alcide Louis Guillau-
me Marie is niet meer. Nee, van
een slepende tred is geen sprake,
maarToine Kessen gaat wel heel
wat bedachtzamer door het le
ven. Z'n ziekte heeft hem met
beide benen op de grond gezet.
Want eerlijk gezegd: hij was het
afgelopen jaar tot niets meer in
staat. Hij geeft het ruiterlijk toe;
bij kon 'zijn' gemeente Hulst
niet dienen zoals hij dat wilde.
Zijn ziekte belemmerde het
bem. Toen hij twee weken gele
den in intieme sfeer afscheid
nam van de ambtenaren, tilde
hem dat een beetje op. Voelde hij
zich beter dan met al die pillen
en na al die elektroshocks die ze
bem toedienden.
Bijna alle ambtenaren waren op
z'n afscheidsfeestje. Het onder
streepte zijn populariteit, vindt
hij „Weet je wat het leuke was?
Ze droegen allemaal een rode
sjaal, mijn handelsmerk. Ter
wijl ik er zelf geen om had.
Hij zegt het met een traantje in
de ooghoek. Want Hulst ligt hem
zó na aan het hart. Niemand be
seft dat, gelooft hij. Alleen z'n
vrienden, die paar vrienden.
Zoals Toon Biesbroek van het
makelaarskantoor en de oud
directeur van Neckermann. Of
ze daar in Hulst nu over rodde
len of niet ('vriendjespolitiek'),
het zal 'm worst zijn. Tijdens
zijn ziekte - en geloof warempel
maar dat het een ernstige ziekte
was - moesten hij en z'n vrouw
Marianne het helemaal alleen
zien te redden. Natuurlijk was
er wel eens een enkele bestuur
der die hem belde, maar het liep
niet over. Ja, iemand van het ka
binet van de commissaris van de
koningin belde hem een paar
keermeelevend op, en ambtena
ren. Maar daar bleef het bij.
Het heeft hem aan het denken
Bezet. MIk weet nog niet welke
richting ik straks op wil. Maar
wordt het zoiets als vervanger of
Puinruimer in een of andere ge
meente, dan zal ik dat graag
doen. Kan ik nog lekker even in
Hulst blijven wonen. M'n vrouw
vindt het hier heerlijk. En eer
lijk gezegd, ik ook."
Pas sinds een week of zes durft
hij weer - voorzichtig - over
straat. Voordien was hij een
huismus die leefde in huis en
tuin. Zonder te tuinieren overi
gens; hij heeft geen groene vin
gers. „Een paar weken geleden
ben ik de straat weer opgegaan.
Moest ik iets regelen. Ik had
nauwelijks honderd meter gelo
pen of ik was al zes man tegen
gekomen, die informeerden hoe
het met me ging. Begrijp je dat
zoiets benauwend is? Het was al
een enorme cultuurschok toen
Bennie, de bode met wie ik zó
veel jaar heb samengewerkt, me
thuis kwam ophalen voor het af
scheid van de ambtenaren. Al
die jaren had hij me aangespro
ken met 'burgemeester', nu was
ik plotseling 'meneer Kessen'
voor hem. Het verlies aan status
doet me niks. Ik deed al die din
gen niet om populair over te
komen. Ik was populair, maar
niet populistisch. Als ik in zo'n
rallywagen ging zitten, deed ik
dat omdat ik dat leuk vond. Ik
deed de gekste dingen, maar ik
stond nauwelijks stil bij de ge
volgen."
„Je bent een paaltje waar ieder
een tegenaan schopt", stelde hij
in 1986 al vast, koud burge
meester van het mooie Honte-
nisse, dat hij al snel in de aan
bieding gooide als 'de groene
long van Zeeuws-Vlaanderen'.
Het verhaal van de vliegtuigjes
met spandoek, de tuinpremie
voor nieuwkomers, de ludieke
actie om de ANWB ervan te
overtuigen dat Hontenisse toch
echt op de wegwijzers moest. En
de optredens in de radio- en tv-
programma's. Allemaal func
tionele acties van een man die
het ambt van burgemeester een
decennium later weer wel heel
erg relativeerde met de vaststel
ling 'burgemeesters zijn gek'.
Nu, ter verantwoording geroe
pen: „Ja, is dat niet zo dan?! Je
doet het als burgemeester nooit
goed, je bent altijd de kop van
Jut. Maak je het de een naar de
zin, dan is de ander kwaad. Hoe
je het ook draait of keert, hoe je
ook probeert uit te leggen dat je
als burgemeester alleen maar de
voorzitter van het college en van
de raad bent, ze beschouwen je
altijd als die machtige man, die
alles regelt."
Toine Kessen: „Ik verberg het niet. Het was een ramp. Ik ben niet de enige hoor, dit land telt anderhalf miljoen depressieve mensen."
foto's Peter Nicolai
Van die zogezegde macht was de
laatste twee jaar weinig meer
over. Hij kwakkelde van crisis
naar crisis, kende heel even een
opleving, als een aangeschoten
hert. Maar vorig jaar december
was het iedereen duidelijk: Toi
ne Kessen zou niet terugkeren,
was in mei zelfs niet in staat te
verschijnen op het toen geplan
de officiële afscheid. Nee, het
was helemaal mis met hem.
Roddels waren er genoeg; ze sta
ken al snel de kop op. Hij zou in
een gesticht zitten, was gek ge
worden (had hij eerder niet
voorspeld dat een burgemeester
een beetje gek moet zijn?), was
ten onder gegaan aan drank en
vrouwen.
Het werkelijke verhaal is aan
grijpend. „Ik was een robot.
Aanvankelijk had ik nog wel de
gedrevenheid om door te gaan.
Zo'n herindelingproces wilde ik
absoluut meemaken, uit
plichtsbesef. Maar uit medisch
oogpunt was het onverstandig.
Op 17 december 2002 heb ik
bekend gemaakt dat ik niet zou
solliciteren. Dat deed pijn, maar
ik voelde me op dat moment he
lemaal niet goed. De medici
hebben alles op me uitgepro
beerd. Ik heb elf elektroshocks
gehad, onder narcose. Ik was
depressief en dat is een ziekte.
Het is iets anders dan ge
deprimeerd zijn. M'n hersens
maakten bepaalde stoffen niet
meer aan. M'n vrouw en ik wa
ren de wanhoop nabij. Alles ge
probeerd, second opinions
gevraagd, alle mogelijke medi
cijnen geslikt. Dan ging het een
weekje goed en daarna stortte ik
weer helemaal in. Ik had ner
gens meer belangstelling voor;
geen tv, geen kranten, geen boe
ken, niks. Ik heb nu hele gaten
in m'n geheugen. Nee, ik ver
berg het niet. Het was een ramp.
Ik ben niet de enige hoor, dit
land telt anderhalf miljoen de
pressieve mensen. De meesten
zijn er met wat pillen al snel
weer vanaf. Ik niet. Op den
duur had ik een heel medisch
team om me heen, met drie psy
chiaters, een internist, een der
matoloog en natuurlijk m'n
huisarts.
Met die elektroshocks in het zie
kenhuis in Vlissingen en met an-
ti-epilectica hebben ze me er
weer bovenop geholpen. Sinds
juni zit er progressie in. Ik ben
nu weer al een heel eind op de
goede weg terug, heb weer zin in
het leven. Ja, ik kan weer zin
gend opstaan, kijk tv, lees
weer."
En... hij sport. Dathad-iealheel
lang niet gedaan. Ja, in z'n stu
dententijd bracht hij het nog tot
tenniskampioen van Limburg,
maar daarna kweekte hij enkel
zitvlees met een vetrand. „Ik
fiets iedere dag tachtig kilome
ter op de hometrainer. Ja, met
zo'n speciaal broekje aan. Ik lijk
verdorie Leontien van Moorsel
wel. En dan loop ik ook nog eens
veertig kilometer op zo'n speci
aal apparaat. En ik roei, óók op
zo'n ding. Eigenlijk ben ik een
triatleet." Hij is veertien kilo af
gevallen.
Morgen neemt hij dan toch nog
afscheid, de zoon van een Lim
burgse burgemeester, die in de
voetsporen van z'n vader trad.
Na een rechtenstudie in Nijme
gen, acht jaar als medewerker
op het kabinet van de koningin,
zorgeloze jaren in de goege
meente Hontenisse en daarna
Hulst. Hij bezorgde beide ge
meenten mooie nieuwbouwwij
ken, extra werkgelegenheid, in
troduceerde hoogbouw in Hulst
praatte de grensoverschrij
dende samenwerking van de
grond en zegt nu: „Die tijd in
Hontenisse, de periode van 1986
tot 1990, was schitterend. Alles
was daar een hoogtepunt. Ik
had natuurlijk ontzettend veel
vrijheid, met wethouders die
nog gewend waren dat niet zij,
maar de burgemeester ant
woord gaf in de raadsvergade
ring. Wethouders, die er ook nog
een baan bij hadden. Ik kreeg de
ruimte. Al werd ik wel terugge
floten toen ik op eigen houtje
nieuw meubilair voor m'n ka
mer bestelde. Nee, ik mocht het
wel houden, maar wel werd me
duidelijk gemaakt dat ik over de
schreef was gegaan. Die wind
molens aan de veerhaven? Geen
probleem."
De wethouders waren ook 'not
amused' toen ze de rekening on
der ogen kregen van het baccha
naal, dat de bemanning van
twee marineschepen had aan
gericht in etablissement De Rei
zende Man. Kessen grinnikend:
„Wijzelf gingen dineren bij Toi
ne Raes. We dachten dat het
goedkoper was om de man
schappen te laten eten in De
Reizende Man. Wist ik veel dat
ze een wedstrijdje hielden wie
de meeste Courvoisier op kon.
Toen de burgemeesterspost in
Hulst in beeld kwam, moet hij
toenmalig minister Ien Dales
hebben toevertrouwd dat hij ei
genlijk die twee gemeenten wel
kon bestieren. Een herindeling
avant la lettre. In Hulst trof hij
een andere cultuur, met profes
sionele bestuurders, die hun ei
gen portefeuille koesterden.
Minder manoeuvreerruimte
dus. Uiteindelijk kreeg hij er
naast z'n wettelijke taken wel
'financiën' bij. „Ik heb me
enorm ingezet voor de komst
van een outletcentrum, maar de
provincie blokkeerde het. Jam
mer, want daarvan hadden we
nu veel profijt gehad. De BAM-
plannen, ook zoiets. Jammer,
jammer,." Of hij te gefocust was
op zijn zero tolerance-stand-
punt over drugs? „Nee, ik ben
nog steeds van mening dat van
koffieshops een aanzuigende
werking uitgaat. De politie
heeft de nummerborden wel
eens nagegaan. Negentig pro
cent van over de grens. Het
drugsbeleid is afhankelijk van
dé plaatselijke situatie."
Ja, geeft hij toe, misschien heeft
zijn harde aanpak hem parten
gespeeld in zijn verdere loop
baan. In Venlo stond hij num
mer één op de aanbeveling. Hij
was er ooit ambtenaar geweest.
Maar hij werd het niet. Wat rest
te hem verder dan af en toe de
knuppel in het hoenderhok te
gooien in Zeeuws-Vlaanderen.
Weglopen uit het gemeente-
overleg bijvoorbeeld, toen zijn
notitie over verdergaande sa
menwerking niet serieus werd
genomen. Vitten op collega Ron
Barbé ('privé hadden we een
prima contact') als die weer veel
te nadrukkelijk als 'de grote
baas' van Zeeuws-Vlaanderen
optrad. En: optreden voor een
goed doel als de zanger van
Meat Loaf, als rallycrosser door
de polders racen en het inzingen
van de carnavalskraker 'Mooi
van ver, verre van mooi'. Toen
verzamelde hij nog bieretiket
ten, nu staan ze in een doos op
zolder.
Zesenvijftig jaar en op de weg
terug. Burgemeester in een an
dere gemeente? Misschien. En
anders gaat hij analyses schrij
ven, als journalist. Een advies
bureau zou natuurlijk ook kun
nen. Maar antwoord geven op de
vraag hoe hij als kabinetsfunc
tionaris van koningin Beatrix
de majesteit heeft ervaren, doet
hij nog steeds niet. Dat is een
gentlemens agreement. Mabel
Wisse Smit? Okee dan: „Die
moeten ze afbranden. Weg met
dat mens. Straks blijkt nog dat
ze zwanger was van Klaas
Bruinsma en zich heeft laten
aborteren."
De teckels Pammel en Beertje
bespringen hem en blaffen in
stemmend.
