PZC
Grens blijft een hoge drempel
P
I
Donker pad naar geest van Cameron Jamie
Lofzang op het Zeeuwse landschap
Caterina Spadea
exposeert werk
12
Samenwerking
lezers schrijven
kunst
acl
nil
zaterdag 20 september 2003
Rampenoefening
bestuurders en
hulpverleners
rond de tunnel
Protocol
Ruimte
Stammenstrijd
Film by the Sea
Film by the sea
IV
Dokter
Orkest Zeeuwse
Muzikanten
treedt op in
Aardenburg
Afschuwelijke plek
Kaarten
Techniek
Eenvoud
door Melita Lanting
GOES - Een bestelbusje staat in
brand in de Westerscheldetun-
nel. Al snel blijkt het geen gewo
ne brand te zijn. In het busje is
een bom ontploft. Een actie
groep eist de verantwoordelijk
heid op en dreigt met een nog
grotere aanslag. Zie hier het sce
nario van een grote rampenoe
fening voor de hulpverleners en
bestuurders aan de Bevelandse
kant van de tunnel.
Het ging gisterochtend om een
papieren oefening. De automo
bilisten hebben niets gemerkt
van het verzonnen onheil. Die
reden zoals altijd door de tun
nel. Voor de bestuurders en
hulpverleners was het echter se
rieus en hard werken. „Door er
een terroristische aanslag van te
maken, breng je een extra di
mensie aan. Je krijgt bijvoor
beeld te maken met de officier
van justitie en de wereldpers",
zegt A. Franssen, oefencoördi
nator van de regionale brand
weer. Deze bestuurlijke oefe
ning was de eerste voor de
Westerscheldetunnel sinds de
opening. Gebleken is dat met
name de voorlichting naar de
burgers en de pers beter moet.
„In dit soort gevallen heb je te
maken met de wereldpers en on
geruste burgers. Dat vereist
toch een andere aanpak."
Er wordt inmiddels gewerkt aan
een protocol voor gemeente-
voorlichters en politievoorlich-
ters. Daarin komt te staan wat
er allemaal moet gebeuren. Ook
de onderlinge communicatie
tussen de verschillende mana
gementteams moet volgens
Franssen beter. „Nu bleek dat
we nauwelijks met elkaar kon
den overleggen omdat iemand
óf in vergadering ging óf net uit
vergadering kwam. Je liep el
kaar telkens mis. Dat moet echt
veranderen." De oefening heeft
volgens gemeentevoorlichter
P. de Vree geen grote fouten in
het rampenbestrijdingsplan
voor de Westerscheldetunnel
aan het licht gebracht.
Binnenkort wordt een soortge
lijke oefening gehouden bij Ter-
neuzen.
door Wout Bareman
Hij zegt het zonder filosofische ge
dachten. Voorlichter Jan van Mou-
rick van de Zeeuwse politie: „Die grens
is een streep, die wij niet meer zien, die
niemand in het verenigd Europa eigen
lijk nog ziet. Maar het blijkt in de prak
tijk toch nog steeds een geweldige
drempel." Net als z'n collega Klaas de
Vos van internationale betrekkingen,
stelt Van Mourick vast dat de afwijken
de regelgeving een innige grensover
schrijdende samenwerking tussen de
Zeeuwse politie en de collega's aan de
andere kant van de grens in de weg
staat.
Al een jaar of tien kijken de Zeeuwse en
Vlaamse collega's elkaar regelmatig
recht in de ogen. Bij grenscontroles (af
valstromen, drugs, alcohol) stippelen
ze samen de marsroute uit. Het leidt tot
fraaie resultaten, zoals eerder deze
week nog, toen in gezamenlijkheid met
alle mogelijke betrokken diensten het
grenso verschri j dende afvaltransport
werd gecontroleerd. Met resultaat!
Handenvol chauffeurs werden met hun
'illegale' lading en een fikse boete teru-
gestuurd naar waar ze vandaan kwa
men. Een gezamenlijke drugscontrole
leverde afgelopen weekeinde alleen al
in de gemeente Terneuzen 200 gram soft
drugs, 24 joints en tal van illegale wa
pens op. Kat-in-het-bakkie zou je den
ken. Niks aan te merken op de grens
overschrijdende sterke arm. Maar dat
ligt, volgens politici en bewindslieden,
even anders.
Minister Donner van justitie en de Bel
gische minister van Binnenlandse Za
ken Dewael bleken het er een dag of wat
geleden roerend over eens: Nederland
se en Belgische agenten moeten de
ruimte krijgen vaker over eikaars
landsgrens te opereren. Daarbij zou het
moeten gaan om rampen, rellen en an
der ongemak. Met als voorbeeld de pri-
overleg met zijn Belgische collega De
wael wel constateren dat de afspraken,
die dateren van 1995 toen de Europese
binnengrenzen wegvielen, 'behoorlijk
verslapt' zijn en moeten worden geac
tualiseerd, in de Vlaams-Zeeuwse sa
menwerking is absoluut geen sprake
van sleet. Volgens De Vos is het wél een
goede zaak dat mogelijke knelpunten
worden geïnventariseerd, zowel wat
betreft politie als justitie. „Want hoe je
het ook draait of keert, de wetten, regel
geving en bevoegdheden lopen natuur
lijk wel uiteen. En dat kan een goede sa
menwerking in de weg staan." Vóór juli
2004 moeten aan de hand van de inven
tarisatie oplossingen zijn gevonden.
Een Belgische Rijkswachter neemt een blaastest af tijdens een gezamenlijke alco
holcontrole. foto Peter Nicolai
ma samenwerking tijdens het Europees
Kampioenschap voetbal in 2000. Henk
Siersema van de Zeeuwse politie lever
de daaraan nog een beduidende bijdra
ge. Volgens Donner is het nadrukkelijk
niet de bedoeling dat Belgische agenten
in de toekomst Nederlandse burgers
kunnen aanhouden. Ook zouden ze wel
wapens mogen dragen, maar die niet
mogen gebruiken, tenzij een Belgische
agent in Nederland wordt aangevallen.
En andersom natuurlijk. Wel een wa
pen, maar - pas op - het niet gebrui
ken... tja! De ministers spraken elkaar,
in de uitleg van het akkoord, overigens
al direct tegen. Meende Dewael dat Bel
gische agenten ook in Nederland aan
houdingen zouden mogen verrichten,
dan werd dat weer ontkend door Don
ner. Maar in de strijd tegen drugsben
des, xtc-laboratoria en gewapende
overvallen zou een gezamenlijke aan
pak geen probleem zijn. Nee, in Heerlen
wordt zelfs een gezamenlijk politie
commissariaat (met Luxemburg) opge
zet. Het is volgend jaar operationeel.
„We weten elkaar op operationeel al ja
ren heel goed te vinden. In de praktijk
loopt het allemaal prima", constateert
Van Mourick tevreden. De communica
tienetwerken zijn op elkaar aangeslo
ten, de dienders beschikken over klei
ne, handige naslagwerkjes waarin ze de
gedragscode bij grensoverschrijdende
activiteiten kunnen opzoeken, er is
rechtstreeks contact tussen de meldka
mers, het veiligheidsgevoel aan weers
zijden van de grens wordt nu en dan ge
meten, er is een protocol voor grens
overschrijdende signalering en assis
tentie bij calamiteiten, ja, de Belgen
hebben hun Zeeuwse collega's zelfs
Franse les gegeven.
En dan kan minister Donner tijdens het
De Belgische politie heeft overigens in
eigen kring momenteel meer behoefte
aan het vinden van een oplossing voor
een probleem van heel andere orde: de
samenvoeging van Rijkswacht, ge
meentepolitie en gerechtelijke politie
in het kader van een rigoureuze politie-
hervorming heeft na vijf jaar nog steeds
niet geleid tot één hecht politie-appa-
raat. De operatie kostte bijna een half
miljard euro, maar nog steeds woedt er
binnen de korpsen - ingedeeld in 196
zones met daarboven de federale politie
voor de aanpak van de zware criminali
teit - een stammenstrijd. In sommige
korpsen gebruiken oud-rijkswachters
bijvoorbeeld nog steeds een andere ra
diofrequentie dan hun collega's. Van
eensgezindheid is nog steeds geen spra
ke en dat wordt fijntjes onderstreept
door het feit dat de vroegere rijkswach
ters en gemeentepolitieagenten nog
steeds in hun oude, van elkaar afwij
kende uniform rondlopen; de levering
van de 40.000 nieuwe uniformen heeft
wat vertraging opgelopen...
Leidt dat bij de grensoverschrijdende
samenwerking niet tot problemen? Jan
van Mourick is er kort over: „Dat is een
interne zaak. Daarover doe ik geen uit
spraken. Wat ons betreft loopt de sa
menwerking voortreffelijk." En inder
daad, een week geleden nog hield de
Belgische politie in Veurne een man
aan, die de nacht tevoren op de Sche-
pendijk in Terneuzen op een agent was
ingereden. Drie surveillanceteams van
de Zeeuws-Vlaamse politie achter
volgden de man tot in Gent. Daar na
men Belgische collega's het van hen
over. Allemaal precies volgens het
boekje. Alleen... de Nederlanders
moesten bij de achtervolging hun pis
tool in de holster houden. Want, zei
Henk Siersema ooit: „Je mag nu een
maal niet schieten in een vreemd land."
Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor reacties op in de PZC
nen redactionele berichten, artikelen of commentaren. De reV6rsc^
beloopt uiterlijk 7 dagen. Plaatsing van bijdragen betekentnietd
redactie de meningen en stellingen van de inzenders onderschrift
Open brieven, oproepen, gedichten en anonieme inzendingen
niet geplaatst. Bijdragen mogen niet langer zijn dan 250 woorden f?
dactie behoudt zich het recht voor inzendingen te bekorten 0
weigerde brieven wordt niet gecorrespondeerd. ver
Vol verbazing zag ik alweer een
negatieve lezersreactie. Over
telkens hetzelfde minuscule
minpuntje dat allang breed uit
gemeten is in de pers en door de
organisatie toegegeven, wat
wilt u nog meer? Negen dagen
lang kon men zich onder laten
dompelen door het mooiste
filmfestival van Nederland, een
fantastisch aanbod aan betove
rende, spraakmakende, inspire
rende films, ontmoetingen met
regisseurs, acteurs, musici, hel
den en heldinnen. Er waren
sterren en je kon jezelf ook ster
voelen. Vlissingen gonsdenegen
dagen lang, had allure, was
spannend en kleurrijk. Een vol
ledig perscentrum was er zelfs
ingericht om elke dag een heuse
Film by the Sea-krant af te leve
ren en Omroep Zeeland bracht
iedere dag verslag zonder daar
bij de journalistieke vrijheid te
schuwen. Is dit alles u soms ont
gaan? Mij gelukkig niet!
Margreet de Haan
Sint Kruislaan 5
Vlissingen
Als reactie op voorgaande brie
ven vind ook ik dat het taalpro
bleem inderdaad veel te weinig
serieus genomen wordt. Zeker
op niveaus waarbij nauwkeurig
vertalen vereist is. Dat was het
geval bij het overigens prachti
ge filmfestival, waarop al ver
scheidene jaren gepoogd wordt
om ook minder bekende film
landen aan bod te laten komen.
Het taalprobleem kun je aan
pakken door tolken in te zetten,
maar daarmee los je het werke
lijke probleem van de communi
catie niet echt op. Met alle
respect overigens voor de pro
fessionaliteit van de tolken op
alle terreinen. De meest concre
te oplossing is dat er gewerkt
moet worden aan het erkennen
van een neutrale, internationale
taal. De behoefte daaraan
toenemen met het intensieverl
worden van de contacten J
de grens. Een neutrale taal et
een einde
rnde P
kennen betekent ook
van de culturele, politieke
economische ongelijkheid tus
sen volkeren. Zo'n neutrale taai
betekent ook: geen diploma
ke onenigheid over welkenati,
nale taal de belangrijkste moet
wezen. Esperanto is neutraalen
wordt gesproken op internatio-
nale congressen van de Espe
ranto-beweging. Is dus een Ie-
vende taal, want gesproken
door mensen. Er is (vak)htera-
tuur in vertaald, er is muziekin
deze taal, en er zijn contacts
met de Europese Unie enmetoe
Verenigde Naties. Esperanto®
ternationaal toepassen bete
kent daarnaast: met behoudvan
de eigen nationale taal een ver
sterking van de eigen cultus ET'
van volkeren, zonder nationa-
lisme.
HansSchutijm
Troelstrawegiïi
3001
mee;
J.As
lint
Zeel:
oud-
ïjks
1 tl
jaar
land
Toen
m
ppve
»v
lege
bod
raad:
mini
initii
tana
lisat
toon
luidt
lerJ
.mm
trip»
tijg
lew,
de
ces:
ie
Ondergetekende gruwt van df ,0II1<
gedachte onderzocht te moetenf'
worden door lieden als 'dokter
Rencken (PZC, 17-9). Regulien
artsen zouden eens massaa
door een medisch tuchtcollegi
op de vingers gemept moetei
worden. Wat een arrrogants
kwal die man, wie denkt hij wetj
dat hij is? Jaarlijks sterven
heel veel mensen door allop
thische 'medicijnen'. Ach j£y
mevrouwtje, dat zijn nu een i'
maal de 'bijwerkingen'. De gi!
industrie vaart er wel bij. Bi
artsen en apothekers valtveels tzt
halen. Hele zakken vol kun
krijgen waar je letterlijk vaJ^rki
omvalt. Ik ben zelf bijna vergif
tidgd door die zooi. Goed eta
op tijd naar bed, oogkleppt
voor, watjes in je oren en voor
al... luisteren naar je eigen li
chaam. Heeft men ooit gehoor
vansamenwerking?Voordere jljjj
met die gifkikkers: de zee in. Een
i
Christel van den Dobbelstit
Nieuwstraat216, Vfesinji
door Ernst Jan Rozendaal
MIDDELBURG - De Ameri
kaanse kunstenaar Cameron
Jamie (Los Angeles, 1969) heeft
internationaal de aandacht op
zich gevestigd met performan
ces, films en foto's. In de Vlees
hal in Middelburg toont hij van
af vandaag tekeningen. Ze zijn
wel voortgekomen uit een serie
performances en wie ze wil zien
moet in het donker een installa
tie over: een bergwand die Ja-
mie in de expositieruimte heeft
laten bouwen. „Ik wil mensen in
mijn werk trekken."
De expositie Drawings: Maps
and Composite Actions is on
derdeel van een project waar
mee Jamie drie jaar geleden is
begonnen en dat nog niet is af
gelopen. Onder de titel Goat
(geit) deed de naar Frankrijk
uitgeweken kunstenaar een
aantal performances in de San
Fernando Valley, waar ook het
plaatsje Northrigde ligt, de plek
waar hij opgroeide. Veertien
AARDENBURG - Het showor
kest De Zeeuwse Muzikanten
verzorgt zaterdag 4 oktober een
concert in de rooms-katholieke
kerk van Aardenburg.
Het orkest is onderdeel van de
stichting Arduin en bestaat vol
ledig uit muzikanten met een
verstandelijke handicap. De
groep treedt regelmatig op in
Zeeland en daarbuiten. In te
genstelling tot een regulier or
kest bespelen de 48 Zeeuwse
Muzikanten hun instrumenten
door middel van het kleurmu-
zieksysteem.
In Aardenburg speelt het gezel
schap zowel klassieke als popu
laire composities. De muzikale
leiding van het geheel berust bij
René Koelemaij. Het optreden
begint om 14.30 uur. Een deel
van de opbrengst van het con
cert komt ten goede aan het
uniformenfonds van de Aarden-
burgsche Fanfaren. Dit gezel
schap hoopt volgend jaar
nieuwe uniformen te kunnen
aanschaffen. Om geld bijeen te
krijgen voor de aankoop heeft
het gezelschap het voorbije jaar
al verschillende activiteiten ge
organiseerd.
keer sprak hij daar af met niets
vermoedende vrienden. Jamie
kwam opdagen als een vampier,
met een wit geschminkt gezicht,
Dracula-tanden en een zwart
pak met dito cape. „Het was
geen Halloween, het was in ja
nuari en in de lente", vertelt hij.
„Ik deed rare dingen. Ik lokte
gevechten uit, ik werd gearres
teerd. Mijn performances zijn
nooit precies gepland. Ik ga rare
dingen doen, waarvan ik van te
voren niet weet wat ze beteke
nen. Pas als ik erover nadenk
waarom ik iets heb gedaan, zie
ik wat het betekent."
„San Fernando Valley is één
grote slaapstad, een geplande
suburb die niet aan een grote
stad is gebouwd. Het is een af
schuwelijke plek, compleet zon
der cultuur. Mensen worden er
geboren, ze werken er en ze gaan
er dood. Dat is alles. Net als een
zombie of een geest keerde ik te
rug naar de plek waar ik nooit
gelukkig ben geweest, de stad
waar ik wel fysiek aanwezig
was maar waar mijn hart ont
brak. De hele performance met
de vampier was dus een meta
foor. Maar het is niet alleen een
persoonlijk verhaal. In mijn af
keer van San Fernando Valley
zit ook mijn kritiek op Amerika,
het land waar zulke plekken be
wust zijn gecreëerd en waar ik
ben opgegroeid tot wat ik nu
ben. Het is altijd in suburbs als
San Fernando Valley waar
schietpartijen op scholen
plaatsvinden of waar criminele
bendes elkaar bestrijden, nooit
in het centrum van een grote
stad. Ze zijn niet de utopieën ge
bleken die men ooit voor ogen
had. Kritiek op die extreem ge
welddadige maatschappij is een
wezenlijk onderdeel van dit
project. Ik ben niet voor niets in
Europa gaan wonen."
Jamie liet het niet bij perfoman-
ces. Als kunstenaar is hij ook ge
ïnteresseerd in de documentatie
daarvan. Een performance is
een kunstwerk van voorbij
gaande aard. Veel kunstenaars
leggen hun acties vast op video,
om ze op die manier voor het na
geslacht te bewaren. „Mijn per
formances waren door niemand
vastgelegd. Er waren alleen ge
tuigenissen van mensen die ze
hadden meegemaakt. Die had ik
op schrift. Ik ben er hier in Ne
derland mee naar een illustrator
gestapt en ik heb hem gevraagd
bepaalde passages te illustre
ren."
Dat heeft geresulteerd in veer
tien stripachtige tekeningen
van Dracula bij McDonald's, in
een supermarkt, of te paard. Ja-
mie: „Die tekeningen zijn na
tuurlijk helemaal fout. De
weergave is niet accuraat. De il
lustrator heeft dingen weggela
ten, hij heeft dingen veranderd
onder invloed van het beeld dat
hij heeft van Amerika. Het is ab
soluut geen letterlijke weergave
van een performance zoals je die
op video zou hebben. Maar dat
wilde ik ook. Ik hou niet van
perfecte kunst, ik hou juist van
dingen die fout gaan. Ik wilde
geen documentaire van mijn
performance, ik wilde een my
the creëren."
Zelf heeft Jamie ook tekeningen
gemaakt, maar opnieuw met be
hulp van illustratoren en kun
stenaars die op straat portretten
maken. Hij heeft ze bijvoor
beeld gevraagd de helft van zijn
hoofd te tekenen met daaraan
een enorm oor. Of een vleermuis
met aan de ene kant het hoofd
van de kunstenaar en aan de an
dere kant een geitenhoofd.
Daarop is hij met inkt verder
gaan schilderen en tekenen.
„Ik beschouw die tekeningen
als kaarten. Ik heb allerlei ele
menten toegevoegd die doen
denken aan lichaamsdelen of
ingewanden, maar je kunt ze
ook beschouwen als wegen op
een landkaart. Voor mij zijn
het wegen naar mijn geest, rou
tes naar het onderbewustzijn. Ik
werk graag samen met schilders
en illustratoren omdat zij een
interpetatie geven van een
gebeurtenis. Dat is eigenlijk een
heel klassieke manier van wer
ken, want zijn niet de meeste
schilderijen interpretaties van
een historisch feit? Hoe vaak
is de kruisiging niet verbeeld?
Ik maak geen hippe kunst,
ik sluit aan bij de traditie."
Toch is de manier waarop Jamie
zijn tekeningen presenteert al
lerminst klassiek. Bezoekers
van de Vleeshal moeten één voor
één in het pikdonker met een
lantaarn over een steil bergpad
klimmen en dalen - de gebouw
de bergrug reikt bijna tot aan
het plafond van de monumenta
le zaal om vervolgens de teke
ningen te zoeken. „De duister
nis verbind ik met de horror op
veel van de tekeningen. Door de
gruwelijkheden van mijn verle
den worden mensen geconfron
teerd met hun eigen angst of
slechte herinneringen. Dat is
geen opzet van mij, dat gebeurt
vanzelf. Omdat de tekeningen
in het donker worden geëxpo
seerd, moet je ook je best doen
om ze goed te zien. Bezoekers
moeten zich soms echt in boch
ten wringen. Dat zie ik als een
experiment. Ik wil de kijkers
daadwerkelijk mijn werk in
trekken."
Expositie: Cameron Jamie: Dra
wings: Maps and Composite Ac
tions, t/m 30 november in De
Vleeshal in Middelburg, ope
ning vanmiddag om 16 uur,
daarna di t/m zo van 13-17 uur.
In oktober verschijnt een bijbe
horend kunstenaarsboek van
Jamie.
VLISSINGEN - De Italiaan
se kunstenares Caterina
Spadea exposeert momen
teel haar olieverfschilderij
en, aquarellen en krijtpot-
loodschilderijen bij restau
rant Grand Café Stefano's
aan de boulevard in Vlissin
gen.
Spadea is in 1939 geboren in
Domodossola. Als kind heeft
ze altijd al getekend. De zorg
voor haar familie en de gerin
ge financiële mogelijkheden
beletten haar te studeren of
een kunstacademie te bezoe
ken. In de jaren zeventig be
gon ze te schilderen met olie
verfZe ging cursussen vol
gen en verbeterde haar tech
niek. Haar landschapsschil
deringen en portretten zijn
naturalistisch en laten zien
dat harmonie en gratie tijd
loos zijn.
Behalve in Stefano's expo
seert Spadea vanaf 28 no
vember haar beschilderd
porselein en schilderijen bij
Atelier Loes Müller in deHo-
beinstraat in Vlissingen.
INT
éri
zich
van<
Kan:
de b
Staa
Haej
sat
suyt
ten I
jAntv
datd
mor
tlaa
Zij i
van
«de
;arei
Cameron Jamie: „Ik wil de kijkers daadwerkelijk mijn werk intrekken."
foto Lex de Meester
door Marianne van de Polder
HEINKENSZAND - Over de
dijk fietsen een paar mensen. Ze
zijn druk in gesprek, de gezich
ten naar elkaar toe gericht. Om
hen heen ontvouwt zich het ega
le landschap, dat zo kenmer
kend is voor Zeeland. Maar
de fietsers, die letten alleen
op de weg. „Mensen kijken
te weinig om zich heen", vindt
kunstenaar Reinder Tukker
uit Wemeldinge. Zijn olieverf
schilderijen, die tot en met
30 oktober te zien zijn in het
gemeentehuis in Heinkenszand,
zetten het Zeeuwse landschap
in de schijnwerpers.
„Ik ben geboeid door het
Zeeuwse landschap. Omdat het
open, maar tegelijkertijd ook
besloten is. Het landschap is elk
uur, elk seizoen, weer anders.
En ik vind het dan ook wel eens
jammer, dat men die schoon
heid niet ziet. De mensen van nu
zijn veel te gejaagd."
Tukker is een landschapsschil
der. Het liefst trekt hij, gewa
pend met schilderspalet en ezel,
de natuur in, om die vervolgens
zo realistisch mogelijk vast te
leggen. Tukker: „Ik zit het liefst
buiten, want er komt dan name
lijk altijd wel iemand naar je
toe. Voor mij is dat de charme
van het schilderen in de buiten
lucht."
Het liefst werkt de kunstenaar
met olieverf. Tukker: „Het
mooie van schilderen, vind ik
dat je er zoveel technieken bij
kunt gebruiken. Daar blijft het
boeiend door. Techniek vind ik
De olieverfschilderijen in het gemeentehuis in Heinkenszand, zetten het Zeeuwse landschap tajJ
schijnwerpers. foto Mechteld a
heel belangrijk, daar ben ik mis
schien heel ouderwets in. En
streng, ik probeer me zoveel mo
gelijk te houden aan de eisen
van perspectief en dergelijke."
Schilderen heeft hij eigenlijk al
tijd al als hobby gehad.
„Alles wat ik zie, kan ik teke
nen. Daar heb ik nooit enige
moeite mee gehad. Met moderne
kunst heb ik weinig, hoewel ik
de fantasie erin wel bewonder.
Je kunt er heel wat over filosofe
ren. Wat dat betreft is kunst een
ingewikkeld gedoe."
Bij de kunst van Tukker is het de
eenvoud die de show moet ste
len. „Ik laat zoveel mogelijk
weg", vertelt de autodidact.
Land, lucht en een enkele boer
derij: dat zijn de elementen die
in het werk van de 7 8 -j arige We-
meldinger de hoofdrol s]
Als een schilderij eenmaafct.n(i|
is, kan hij er bijna geen afe
van doen. „Het is tenslotte to*
een stukje van jezelf. ,.i
De expositie 'Sta esexe
in het Heinkenszandse ge®
tehuis is op maandag w J
met vrijdag te zien van
tot 12.30 uur, en op don®-- jj
avond vanl7.00 tot