PZC Grens blijft een hoge drempel P I Donker pad naar geest van Cameron Jamie Lofzang op het Zeeuwse landschap Caterina Spadea exposeert werk 12 Samenwerking lezers schrijven kunst acl nil zaterdag 20 september 2003 Rampenoefening bestuurders en hulpverleners rond de tunnel Protocol Ruimte Stammenstrijd Film by the Sea Film by the sea IV Dokter Orkest Zeeuwse Muzikanten treedt op in Aardenburg Afschuwelijke plek Kaarten Techniek Eenvoud door Melita Lanting GOES - Een bestelbusje staat in brand in de Westerscheldetun- nel. Al snel blijkt het geen gewo ne brand te zijn. In het busje is een bom ontploft. Een actie groep eist de verantwoordelijk heid op en dreigt met een nog grotere aanslag. Zie hier het sce nario van een grote rampenoe fening voor de hulpverleners en bestuurders aan de Bevelandse kant van de tunnel. Het ging gisterochtend om een papieren oefening. De automo bilisten hebben niets gemerkt van het verzonnen onheil. Die reden zoals altijd door de tun nel. Voor de bestuurders en hulpverleners was het echter se rieus en hard werken. „Door er een terroristische aanslag van te maken, breng je een extra di mensie aan. Je krijgt bijvoor beeld te maken met de officier van justitie en de wereldpers", zegt A. Franssen, oefencoördi nator van de regionale brand weer. Deze bestuurlijke oefe ning was de eerste voor de Westerscheldetunnel sinds de opening. Gebleken is dat met name de voorlichting naar de burgers en de pers beter moet. „In dit soort gevallen heb je te maken met de wereldpers en on geruste burgers. Dat vereist toch een andere aanpak." Er wordt inmiddels gewerkt aan een protocol voor gemeente- voorlichters en politievoorlich- ters. Daarin komt te staan wat er allemaal moet gebeuren. Ook de onderlinge communicatie tussen de verschillende mana gementteams moet volgens Franssen beter. „Nu bleek dat we nauwelijks met elkaar kon den overleggen omdat iemand óf in vergadering ging óf net uit vergadering kwam. Je liep el kaar telkens mis. Dat moet echt veranderen." De oefening heeft volgens gemeentevoorlichter P. de Vree geen grote fouten in het rampenbestrijdingsplan voor de Westerscheldetunnel aan het licht gebracht. Binnenkort wordt een soortge lijke oefening gehouden bij Ter- neuzen. door Wout Bareman Hij zegt het zonder filosofische ge dachten. Voorlichter Jan van Mou- rick van de Zeeuwse politie: „Die grens is een streep, die wij niet meer zien, die niemand in het verenigd Europa eigen lijk nog ziet. Maar het blijkt in de prak tijk toch nog steeds een geweldige drempel." Net als z'n collega Klaas de Vos van internationale betrekkingen, stelt Van Mourick vast dat de afwijken de regelgeving een innige grensover schrijdende samenwerking tussen de Zeeuwse politie en de collega's aan de andere kant van de grens in de weg staat. Al een jaar of tien kijken de Zeeuwse en Vlaamse collega's elkaar regelmatig recht in de ogen. Bij grenscontroles (af valstromen, drugs, alcohol) stippelen ze samen de marsroute uit. Het leidt tot fraaie resultaten, zoals eerder deze week nog, toen in gezamenlijkheid met alle mogelijke betrokken diensten het grenso verschri j dende afvaltransport werd gecontroleerd. Met resultaat! Handenvol chauffeurs werden met hun 'illegale' lading en een fikse boete teru- gestuurd naar waar ze vandaan kwa men. Een gezamenlijke drugscontrole leverde afgelopen weekeinde alleen al in de gemeente Terneuzen 200 gram soft drugs, 24 joints en tal van illegale wa pens op. Kat-in-het-bakkie zou je den ken. Niks aan te merken op de grens overschrijdende sterke arm. Maar dat ligt, volgens politici en bewindslieden, even anders. Minister Donner van justitie en de Bel gische minister van Binnenlandse Za ken Dewael bleken het er een dag of wat geleden roerend over eens: Nederland se en Belgische agenten moeten de ruimte krijgen vaker over eikaars landsgrens te opereren. Daarbij zou het moeten gaan om rampen, rellen en an der ongemak. Met als voorbeeld de pri- overleg met zijn Belgische collega De wael wel constateren dat de afspraken, die dateren van 1995 toen de Europese binnengrenzen wegvielen, 'behoorlijk verslapt' zijn en moeten worden geac tualiseerd, in de Vlaams-Zeeuwse sa menwerking is absoluut geen sprake van sleet. Volgens De Vos is het wél een goede zaak dat mogelijke knelpunten worden geïnventariseerd, zowel wat betreft politie als justitie. „Want hoe je het ook draait of keert, de wetten, regel geving en bevoegdheden lopen natuur lijk wel uiteen. En dat kan een goede sa menwerking in de weg staan." Vóór juli 2004 moeten aan de hand van de inven tarisatie oplossingen zijn gevonden. Een Belgische Rijkswachter neemt een blaastest af tijdens een gezamenlijke alco holcontrole. foto Peter Nicolai ma samenwerking tijdens het Europees Kampioenschap voetbal in 2000. Henk Siersema van de Zeeuwse politie lever de daaraan nog een beduidende bijdra ge. Volgens Donner is het nadrukkelijk niet de bedoeling dat Belgische agenten in de toekomst Nederlandse burgers kunnen aanhouden. Ook zouden ze wel wapens mogen dragen, maar die niet mogen gebruiken, tenzij een Belgische agent in Nederland wordt aangevallen. En andersom natuurlijk. Wel een wa pen, maar - pas op - het niet gebrui ken... tja! De ministers spraken elkaar, in de uitleg van het akkoord, overigens al direct tegen. Meende Dewael dat Bel gische agenten ook in Nederland aan houdingen zouden mogen verrichten, dan werd dat weer ontkend door Don ner. Maar in de strijd tegen drugsben des, xtc-laboratoria en gewapende overvallen zou een gezamenlijke aan pak geen probleem zijn. Nee, in Heerlen wordt zelfs een gezamenlijk politie commissariaat (met Luxemburg) opge zet. Het is volgend jaar operationeel. „We weten elkaar op operationeel al ja ren heel goed te vinden. In de praktijk loopt het allemaal prima", constateert Van Mourick tevreden. De communica tienetwerken zijn op elkaar aangeslo ten, de dienders beschikken over klei ne, handige naslagwerkjes waarin ze de gedragscode bij grensoverschrijdende activiteiten kunnen opzoeken, er is rechtstreeks contact tussen de meldka mers, het veiligheidsgevoel aan weers zijden van de grens wordt nu en dan ge meten, er is een protocol voor grens overschrijdende signalering en assis tentie bij calamiteiten, ja, de Belgen hebben hun Zeeuwse collega's zelfs Franse les gegeven. En dan kan minister Donner tijdens het De Belgische politie heeft overigens in eigen kring momenteel meer behoefte aan het vinden van een oplossing voor een probleem van heel andere orde: de samenvoeging van Rijkswacht, ge meentepolitie en gerechtelijke politie in het kader van een rigoureuze politie- hervorming heeft na vijf jaar nog steeds niet geleid tot één hecht politie-appa- raat. De operatie kostte bijna een half miljard euro, maar nog steeds woedt er binnen de korpsen - ingedeeld in 196 zones met daarboven de federale politie voor de aanpak van de zware criminali teit - een stammenstrijd. In sommige korpsen gebruiken oud-rijkswachters bijvoorbeeld nog steeds een andere ra diofrequentie dan hun collega's. Van eensgezindheid is nog steeds geen spra ke en dat wordt fijntjes onderstreept door het feit dat de vroegere rijkswach ters en gemeentepolitieagenten nog steeds in hun oude, van elkaar afwij kende uniform rondlopen; de levering van de 40.000 nieuwe uniformen heeft wat vertraging opgelopen... Leidt dat bij de grensoverschrijdende samenwerking niet tot problemen? Jan van Mourick is er kort over: „Dat is een interne zaak. Daarover doe ik geen uit spraken. Wat ons betreft loopt de sa menwerking voortreffelijk." En inder daad, een week geleden nog hield de Belgische politie in Veurne een man aan, die de nacht tevoren op de Sche- pendijk in Terneuzen op een agent was ingereden. Drie surveillanceteams van de Zeeuws-Vlaamse politie achter volgden de man tot in Gent. Daar na men Belgische collega's het van hen over. Allemaal precies volgens het boekje. Alleen... de Nederlanders moesten bij de achtervolging hun pis tool in de holster houden. Want, zei Henk Siersema ooit: „Je mag nu een maal niet schieten in een vreemd land." Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor reacties op in de PZC nen redactionele berichten, artikelen of commentaren. De reV6rsc^ beloopt uiterlijk 7 dagen. Plaatsing van bijdragen betekentnietd redactie de meningen en stellingen van de inzenders onderschrift Open brieven, oproepen, gedichten en anonieme inzendingen niet geplaatst. Bijdragen mogen niet langer zijn dan 250 woorden f? dactie behoudt zich het recht voor inzendingen te bekorten 0 weigerde brieven wordt niet gecorrespondeerd. ver Vol verbazing zag ik alweer een negatieve lezersreactie. Over telkens hetzelfde minuscule minpuntje dat allang breed uit gemeten is in de pers en door de organisatie toegegeven, wat wilt u nog meer? Negen dagen lang kon men zich onder laten dompelen door het mooiste filmfestival van Nederland, een fantastisch aanbod aan betove rende, spraakmakende, inspire rende films, ontmoetingen met regisseurs, acteurs, musici, hel den en heldinnen. Er waren sterren en je kon jezelf ook ster voelen. Vlissingen gonsdenegen dagen lang, had allure, was spannend en kleurrijk. Een vol ledig perscentrum was er zelfs ingericht om elke dag een heuse Film by the Sea-krant af te leve ren en Omroep Zeeland bracht iedere dag verslag zonder daar bij de journalistieke vrijheid te schuwen. Is dit alles u soms ont gaan? Mij gelukkig niet! Margreet de Haan Sint Kruislaan 5 Vlissingen Als reactie op voorgaande brie ven vind ook ik dat het taalpro bleem inderdaad veel te weinig serieus genomen wordt. Zeker op niveaus waarbij nauwkeurig vertalen vereist is. Dat was het geval bij het overigens prachti ge filmfestival, waarop al ver scheidene jaren gepoogd wordt om ook minder bekende film landen aan bod te laten komen. Het taalprobleem kun je aan pakken door tolken in te zetten, maar daarmee los je het werke lijke probleem van de communi catie niet echt op. Met alle respect overigens voor de pro fessionaliteit van de tolken op alle terreinen. De meest concre te oplossing is dat er gewerkt moet worden aan het erkennen van een neutrale, internationale taal. De behoefte daaraan toenemen met het intensieverl worden van de contacten J de grens. Een neutrale taal et een einde rnde P kennen betekent ook van de culturele, politieke economische ongelijkheid tus sen volkeren. Zo'n neutrale taai betekent ook: geen diploma ke onenigheid over welkenati, nale taal de belangrijkste moet wezen. Esperanto is neutraalen wordt gesproken op internatio- nale congressen van de Espe ranto-beweging. Is dus een Ie- vende taal, want gesproken door mensen. Er is (vak)htera- tuur in vertaald, er is muziekin deze taal, en er zijn contacts met de Europese Unie enmetoe Verenigde Naties. Esperanto® ternationaal toepassen bete kent daarnaast: met behoudvan de eigen nationale taal een ver sterking van de eigen cultus ET' van volkeren, zonder nationa- lisme. HansSchutijm Troelstrawegiïi 3001 mee; J.As lint Zeel: oud- ïjks 1 tl jaar land Toen m ppve »v lege bod raad: mini initii tana lisat toon luidt lerJ .mm trip» tijg lew, de ces: ie Ondergetekende gruwt van df ,0II1< gedachte onderzocht te moetenf' worden door lieden als 'dokter Rencken (PZC, 17-9). Regulien artsen zouden eens massaa door een medisch tuchtcollegi op de vingers gemept moetei worden. Wat een arrrogants kwal die man, wie denkt hij wetj dat hij is? Jaarlijks sterven heel veel mensen door allop thische 'medicijnen'. Ach j£y mevrouwtje, dat zijn nu een i' maal de 'bijwerkingen'. De gi! industrie vaart er wel bij. Bi artsen en apothekers valtveels tzt halen. Hele zakken vol kun krijgen waar je letterlijk vaJ^rki omvalt. Ik ben zelf bijna vergif tidgd door die zooi. Goed eta op tijd naar bed, oogkleppt voor, watjes in je oren en voor al... luisteren naar je eigen li chaam. Heeft men ooit gehoor vansamenwerking?Voordere jljjj met die gifkikkers: de zee in. Een i Christel van den Dobbelstit Nieuwstraat216, Vfesinji door Ernst Jan Rozendaal MIDDELBURG - De Ameri kaanse kunstenaar Cameron Jamie (Los Angeles, 1969) heeft internationaal de aandacht op zich gevestigd met performan ces, films en foto's. In de Vlees hal in Middelburg toont hij van af vandaag tekeningen. Ze zijn wel voortgekomen uit een serie performances en wie ze wil zien moet in het donker een installa tie over: een bergwand die Ja- mie in de expositieruimte heeft laten bouwen. „Ik wil mensen in mijn werk trekken." De expositie Drawings: Maps and Composite Actions is on derdeel van een project waar mee Jamie drie jaar geleden is begonnen en dat nog niet is af gelopen. Onder de titel Goat (geit) deed de naar Frankrijk uitgeweken kunstenaar een aantal performances in de San Fernando Valley, waar ook het plaatsje Northrigde ligt, de plek waar hij opgroeide. Veertien AARDENBURG - Het showor kest De Zeeuwse Muzikanten verzorgt zaterdag 4 oktober een concert in de rooms-katholieke kerk van Aardenburg. Het orkest is onderdeel van de stichting Arduin en bestaat vol ledig uit muzikanten met een verstandelijke handicap. De groep treedt regelmatig op in Zeeland en daarbuiten. In te genstelling tot een regulier or kest bespelen de 48 Zeeuwse Muzikanten hun instrumenten door middel van het kleurmu- zieksysteem. In Aardenburg speelt het gezel schap zowel klassieke als popu laire composities. De muzikale leiding van het geheel berust bij René Koelemaij. Het optreden begint om 14.30 uur. Een deel van de opbrengst van het con cert komt ten goede aan het uniformenfonds van de Aarden- burgsche Fanfaren. Dit gezel schap hoopt volgend jaar nieuwe uniformen te kunnen aanschaffen. Om geld bijeen te krijgen voor de aankoop heeft het gezelschap het voorbije jaar al verschillende activiteiten ge organiseerd. keer sprak hij daar af met niets vermoedende vrienden. Jamie kwam opdagen als een vampier, met een wit geschminkt gezicht, Dracula-tanden en een zwart pak met dito cape. „Het was geen Halloween, het was in ja nuari en in de lente", vertelt hij. „Ik deed rare dingen. Ik lokte gevechten uit, ik werd gearres teerd. Mijn performances zijn nooit precies gepland. Ik ga rare dingen doen, waarvan ik van te voren niet weet wat ze beteke nen. Pas als ik erover nadenk waarom ik iets heb gedaan, zie ik wat het betekent." „San Fernando Valley is één grote slaapstad, een geplande suburb die niet aan een grote stad is gebouwd. Het is een af schuwelijke plek, compleet zon der cultuur. Mensen worden er geboren, ze werken er en ze gaan er dood. Dat is alles. Net als een zombie of een geest keerde ik te rug naar de plek waar ik nooit gelukkig ben geweest, de stad waar ik wel fysiek aanwezig was maar waar mijn hart ont brak. De hele performance met de vampier was dus een meta foor. Maar het is niet alleen een persoonlijk verhaal. In mijn af keer van San Fernando Valley zit ook mijn kritiek op Amerika, het land waar zulke plekken be wust zijn gecreëerd en waar ik ben opgegroeid tot wat ik nu ben. Het is altijd in suburbs als San Fernando Valley waar schietpartijen op scholen plaatsvinden of waar criminele bendes elkaar bestrijden, nooit in het centrum van een grote stad. Ze zijn niet de utopieën ge bleken die men ooit voor ogen had. Kritiek op die extreem ge welddadige maatschappij is een wezenlijk onderdeel van dit project. Ik ben niet voor niets in Europa gaan wonen." Jamie liet het niet bij perfoman- ces. Als kunstenaar is hij ook ge ïnteresseerd in de documentatie daarvan. Een performance is een kunstwerk van voorbij gaande aard. Veel kunstenaars leggen hun acties vast op video, om ze op die manier voor het na geslacht te bewaren. „Mijn per formances waren door niemand vastgelegd. Er waren alleen ge tuigenissen van mensen die ze hadden meegemaakt. Die had ik op schrift. Ik ben er hier in Ne derland mee naar een illustrator gestapt en ik heb hem gevraagd bepaalde passages te illustre ren." Dat heeft geresulteerd in veer tien stripachtige tekeningen van Dracula bij McDonald's, in een supermarkt, of te paard. Ja- mie: „Die tekeningen zijn na tuurlijk helemaal fout. De weergave is niet accuraat. De il lustrator heeft dingen weggela ten, hij heeft dingen veranderd onder invloed van het beeld dat hij heeft van Amerika. Het is ab soluut geen letterlijke weergave van een performance zoals je die op video zou hebben. Maar dat wilde ik ook. Ik hou niet van perfecte kunst, ik hou juist van dingen die fout gaan. Ik wilde geen documentaire van mijn performance, ik wilde een my the creëren." Zelf heeft Jamie ook tekeningen gemaakt, maar opnieuw met be hulp van illustratoren en kun stenaars die op straat portretten maken. Hij heeft ze bijvoor beeld gevraagd de helft van zijn hoofd te tekenen met daaraan een enorm oor. Of een vleermuis met aan de ene kant het hoofd van de kunstenaar en aan de an dere kant een geitenhoofd. Daarop is hij met inkt verder gaan schilderen en tekenen. „Ik beschouw die tekeningen als kaarten. Ik heb allerlei ele menten toegevoegd die doen denken aan lichaamsdelen of ingewanden, maar je kunt ze ook beschouwen als wegen op een landkaart. Voor mij zijn het wegen naar mijn geest, rou tes naar het onderbewustzijn. Ik werk graag samen met schilders en illustratoren omdat zij een interpetatie geven van een gebeurtenis. Dat is eigenlijk een heel klassieke manier van wer ken, want zijn niet de meeste schilderijen interpretaties van een historisch feit? Hoe vaak is de kruisiging niet verbeeld? Ik maak geen hippe kunst, ik sluit aan bij de traditie." Toch is de manier waarop Jamie zijn tekeningen presenteert al lerminst klassiek. Bezoekers van de Vleeshal moeten één voor één in het pikdonker met een lantaarn over een steil bergpad klimmen en dalen - de gebouw de bergrug reikt bijna tot aan het plafond van de monumenta le zaal om vervolgens de teke ningen te zoeken. „De duister nis verbind ik met de horror op veel van de tekeningen. Door de gruwelijkheden van mijn verle den worden mensen geconfron teerd met hun eigen angst of slechte herinneringen. Dat is geen opzet van mij, dat gebeurt vanzelf. Omdat de tekeningen in het donker worden geëxpo seerd, moet je ook je best doen om ze goed te zien. Bezoekers moeten zich soms echt in boch ten wringen. Dat zie ik als een experiment. Ik wil de kijkers daadwerkelijk mijn werk in trekken." Expositie: Cameron Jamie: Dra wings: Maps and Composite Ac tions, t/m 30 november in De Vleeshal in Middelburg, ope ning vanmiddag om 16 uur, daarna di t/m zo van 13-17 uur. In oktober verschijnt een bijbe horend kunstenaarsboek van Jamie. VLISSINGEN - De Italiaan se kunstenares Caterina Spadea exposeert momen teel haar olieverfschilderij en, aquarellen en krijtpot- loodschilderijen bij restau rant Grand Café Stefano's aan de boulevard in Vlissin gen. Spadea is in 1939 geboren in Domodossola. Als kind heeft ze altijd al getekend. De zorg voor haar familie en de gerin ge financiële mogelijkheden beletten haar te studeren of een kunstacademie te bezoe ken. In de jaren zeventig be gon ze te schilderen met olie verfZe ging cursussen vol gen en verbeterde haar tech niek. Haar landschapsschil deringen en portretten zijn naturalistisch en laten zien dat harmonie en gratie tijd loos zijn. Behalve in Stefano's expo seert Spadea vanaf 28 no vember haar beschilderd porselein en schilderijen bij Atelier Loes Müller in deHo- beinstraat in Vlissingen. INT éri zich van< Kan: de b Staa Haej sat suyt ten I jAntv datd mor tlaa Zij i van «de ;arei Cameron Jamie: „Ik wil de kijkers daadwerkelijk mijn werk intrekken." foto Lex de Meester door Marianne van de Polder HEINKENSZAND - Over de dijk fietsen een paar mensen. Ze zijn druk in gesprek, de gezich ten naar elkaar toe gericht. Om hen heen ontvouwt zich het ega le landschap, dat zo kenmer kend is voor Zeeland. Maar de fietsers, die letten alleen op de weg. „Mensen kijken te weinig om zich heen", vindt kunstenaar Reinder Tukker uit Wemeldinge. Zijn olieverf schilderijen, die tot en met 30 oktober te zien zijn in het gemeentehuis in Heinkenszand, zetten het Zeeuwse landschap in de schijnwerpers. „Ik ben geboeid door het Zeeuwse landschap. Omdat het open, maar tegelijkertijd ook besloten is. Het landschap is elk uur, elk seizoen, weer anders. En ik vind het dan ook wel eens jammer, dat men die schoon heid niet ziet. De mensen van nu zijn veel te gejaagd." Tukker is een landschapsschil der. Het liefst trekt hij, gewa pend met schilderspalet en ezel, de natuur in, om die vervolgens zo realistisch mogelijk vast te leggen. Tukker: „Ik zit het liefst buiten, want er komt dan name lijk altijd wel iemand naar je toe. Voor mij is dat de charme van het schilderen in de buiten lucht." Het liefst werkt de kunstenaar met olieverf. Tukker: „Het mooie van schilderen, vind ik dat je er zoveel technieken bij kunt gebruiken. Daar blijft het boeiend door. Techniek vind ik De olieverfschilderijen in het gemeentehuis in Heinkenszand, zetten het Zeeuwse landschap tajJ schijnwerpers. foto Mechteld a heel belangrijk, daar ben ik mis schien heel ouderwets in. En streng, ik probeer me zoveel mo gelijk te houden aan de eisen van perspectief en dergelijke." Schilderen heeft hij eigenlijk al tijd al als hobby gehad. „Alles wat ik zie, kan ik teke nen. Daar heb ik nooit enige moeite mee gehad. Met moderne kunst heb ik weinig, hoewel ik de fantasie erin wel bewonder. Je kunt er heel wat over filosofe ren. Wat dat betreft is kunst een ingewikkeld gedoe." Bij de kunst van Tukker is het de eenvoud die de show moet ste len. „Ik laat zoveel mogelijk weg", vertelt de autodidact. Land, lucht en een enkele boer derij: dat zijn de elementen die in het werk van de 7 8 -j arige We- meldinger de hoofdrol s] Als een schilderij eenmaafct.n(i| is, kan hij er bijna geen afe van doen. „Het is tenslotte to* een stukje van jezelf. ,.i De expositie 'Sta esexe in het Heinkenszandse ge® tehuis is op maandag w J met vrijdag te zien van tot 12.30 uur, en op don®-- jj avond vanl7.00 tot

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2003 | | pagina 54