PZC
Straks zeggen ze: zie je wel, Asperger
)fc«r»"4e S
T oorop herleeft
in zomersalon
Peuterspeelzalen
niet getroffen
door bezuinigingen
Meesterlijk zonnig paradijs
'Heropen
Van der G. f
Vooroordelen
lezers schrijven
Teek
Appels en peren
kunst
Bonetones
in 't Slop
1?
zaterdag 12 juli 2003
Obsessie
onderzoek
getuigen over \P'
ver Van der G. 5*^
1 pX G b#1'
Topjaar
Piekeren
O AutoTrack.nl
Corneille exposeert in Raadskelder Sluis
Maniertje
Wirwar
li
door Maurits Sep
Simon Jansen heeft het syndroom
van Asperger. Hijzelf en zijn fami
lie praten daar openlijk over. Maar
sinds deskundigen dezelfde autisti
sche stoornis vermoeden bij de moor
denaar van Pim Fortuyn, zijn zij bang.
Bang voor vooroordelen. Bang, dat
Simon nu ook gezien gaat worden als
gevaarlijk. „Maar je kunt niet alles op
Asperger steken", weerspreekt moe
der Anne-Marie. „Die moord heeft
niks met het syndroom te maken."
De eerste berichten in roddelbladen
over de mogelijkheid dat Volkert van
der G. Asperger heeft, sloegen in als
een bom bij het gezin uit Kloosterzan-
de. Anne-Marie Jansen was meer dan
boos, ze was ontzet. Vooral over één
passage, waarin het syndroom wordt
omschreven als een rare ziekte die
verklaart waarom een fruitvlieg en
een hondenvlo niet dood mochten,
maar professor Pim dood moest.
Simon (23) trekt het hoofd tussen de
schouders als zijn moeder over het ar
tikel praat. „Ik word meteen weer
bang", onderbreekt hij haar. Het is
heel gemakkelijk om Simon bang te
maken, verklaart Anne-Marie. „Dat
was ook zo met dat stukje. Ik reageer
de heel boos. Maar iemand met Asper
ger kan niet relativeren. Simon neemt
alles letterlijk. Ik moet voor hem rela
tiveren. En omdat ik dat op dat mo
ment niet deed, nam hij mijn boosheid
volledig over."
Simon: „Het was een heel subjectief
stuk, alleen maar negatief. Ik dacht: o
jee, mensen gaan dat lezen. Dan zullen
ze zeggen: hij heeft dezelfde proble
men als Volkert. Ik ben bang dat er een
stereotype beeld van Asperger ont
staat, dat wij gevaarlijk zijn. Netzoals
iedereen bij autisme aan de film Rain-
man denkt. Tom Cruise die een pak
kaarten neergooit en Dustin Hoffman
die ze kan tellen. Nou, dat kan ik niet
hoor. En ik ben ook geen moordenaar.
Hij wijst naar buiten. Voor de deur
staat zijn auto; als één van de weinige
autisten bezit hij een rijbewijs. „Wat
als ik iemand aanrijd en die overlijdt?
Let wel, het is gewoon een ongeluk hè.
Zeggen ze dan: zie je wel, Asperger?"
Die link mag niet gelegd worden,
beaamt Anne-Marie. „Ik zeg niet dat
Volkert het syndroom niet heeft. Maar
dat verklaart nog niet waarom hij
Fortuyn heeft vermoord. Elk mens
-—.kjawowf I
tT1 **MiSc//e v/
Weer l>r
Binnenland
°nderzopL
'><y- <v>fy*>
„Je kunt niet alles op Asperger steken" vinden Asperger-patiënt Simon Jansen en zijn moeder. „De moord die Volkert van
der G. pleegde, heeft niks met het syndroom te maken. Ik ben geen moordenaar."
heeft ook een eigen karakter." Het ob
sessieve gedrag dat deskundigen als
aanwijzing noemen voor een autisti
sche stoornis van Volkert, herkent
Anne-Marie wel in haar zoon. „In sep
tember 2001 kreeg hij een obsessie, na
de aanslag op de Twin Towers. Hij
leest dan alles, maar neemt het ook al
lemaal letterlijk. Hij heeft geen filter.
Dat is niet leuk hoor, zo'n obsessie. Hij
heeft er net weer één achter de rug,
over het uitbreiden van zijn computer.
Het wachten is op de volgende."
Dat weet Simon van zichzelf. „Ik
schiet door. Het gebeurde ook met de
oorlog in Irak. Het rare bij mij is dat ik
niet zozeer angst heb over wat er met
de mensen gebeurt, maar over wat de
politieke consequenties zijn. Ik hou
erg van politieke discussies. Maar te
genwoordig hou ik mijn mond. Ik zit
in de linker hoek, net als Volkert. En
als hij Asperger heeft, wat gaan men
sen dan van mij denken? De kogel
kwam toch van links?"
Soms denkt Anne-Marie wel eens:
had hij maar een zichtbare handicap,
dan zouden mensen meer rekening
met haar zoon houden. „Maar dat
meen ik natuurlijk niet echt. Wij scha
men ons er ook niet voor dat Simon
Asperger heeft. Het is nu eenmaal zo.
Maar als je iets aan hem zou kunnen
zien, was het misschien wel gemakke
lijker. Want Simon leidt een droevig
leven."
Anne-Marie: „Hij zegt dat hij zijn hele
leven alleen zal blijven. Dat wil hij na
tuurlijk niet, maar wie wil er voor hem
zorgen? Hij neemt zelf geen initiatie
ven. Nog niet om te eten als hij een dag
alleen thuis is. Hij heeft een vaste
structuur nodig. Wie wil hem die ge
ven? Ooit zal hij op eigen benen moe
ten staan. Maar alles zal hem aange
leerd moeten worden.
Simon: „Ik ga niet in een dorp wonen
hoor. Ik wil in de polder zitten, op mijn
eentje, lekker rustig, geen last van an
deren." Zijn realiteit is niet dé reali
teit, merkt Anne-Marie op. „Ik leef
liever niet in de realiteit, daar is het
toch maar een grote bende", reageert
hij. En bekent: „Ik zie mijn leven don
kerzwart in." Anne-Marie sust. „Het
komt allemaal wel goed. Als we die
speld in de hooiberg maar vinden."
Die speld zou een baan zijn. Iets met
een duidelijke structuur, waar hij zich
prettig voelt en serieus wordt geno
men. „Dan heb je een workaholic aan
mij. Vakanties hoef ik niet. Dan raak
ik mijn structuur kwijt." Maar Simon
heeft, in tegenstelling tot zijn moeder,
de hoop op werk min of meer opgege
ven. „Niemand neemt mij toch serieus
als ik werk zoek. Echt, ik heb een saai
leven. Ik maak niks mee. Ik voel me als
een hele snelle auto, die altijd op de
handrem rijdt. Ik heb wel een uitke
ring. Ja, die Nederlandse verzorgings
staat is heel sociaal, ja. Maar ze den
ken alleen aan mijn welvaart, niet aan
mijn welzijn. Ik heb geen welzijn."
Zijn topjaar was 2000. Nooit, zegt hij,
had hij zich zo goed gevoeld en het is
daarna ook alleen maar weer slechter
gegaan. De reden voor die opleving
was dat eindelijk de diagnose Asper
ger werd gesteld. Simon: „Het was
aan alle kanten een opluchting voor
mij. Ik leefde op. Het was het beste
jaar van mijn leven." Anne-Marie:
„Alsof de hemel openging. Eindelijk
hadden we een handvat: dit heeft hij
en dat hoort erbijHet was ook een en
al herkenning. We hadden zo lang
naar antwoorden gezocht, nu hadden
we ze gevonden."
Want al vanaf zijn tweede jaar was
duidelijk dat Simon iets mankeerde.
Alleen wist niemand wat het precies
was. Deskundigen zaten, achteraf ge
zien, vaak in de goede richting, maar
nooit viel het woord Asperger. Zelfs
autisme werd niet genoemd. Dat hij
ook een leerstoornis had, maakte het
er niet gemakkelijker op. Niet voor de
deskundigen, en zeker niet voor Si
mon en zijn familie. „Ik zat vaak te
piekeren wat er mis met me was", her
innert Simon zich. „En ik", vertelt zijn
moeder, „heb vaak gedacht dat ik tij
dens de zwangerschap wel iets ver
keerd zal hebben gedaan." Simon
lacht. „Ik zeg wel vaker: jullie hadden
beter je best moeten doen."
Ja, Simon heeft een fijn gevoel voor
humor, plaagt Anne-Marie. Toch zijn
contacten met anderen niet eenvou
dig. Zich voorstellen aan een onbe
kende, doet hij niet uit eigen bewe
ging. Op café met vrienden houdt hij
zich afzijdig. „Simon zit rustig in een
hoekje met zijn glas jus d'orange en
observeert", zegt Simon. „Want als ik
alcohol drink, gaat het mis en raak ik
de controle kwijt. En dat wil ik niet. Ik
ben een echte controlfreak." Zijn
moeder nuanceert dat. „Hij houdt
zich niet helemaal afzijdig. Het hangt
af van wie er is. Als er goede vrienden
bij zijn, heeft hij het hoogste woord."
Het zijn kenmerken van het syndroom
van Asperger - vernoemd naar de Oos
tenrijker die de stoornis in 1948 als
eerste omschreef. Misschien, geeft
Anne-Marie toe, lijdt Volkert er ook
wel aan. Maar het verbaast haar dat
dat dan nooit eerder is ontdekt. „Si
mon heeft het in lichte mate. Als ik zie
hoe obsessief Volkert met Fortuyn be
zig was, dat was wel erg extreem. Dan
hadden ze die stoornis eerder moeten
opmerken."
Anne-Marie zoekt de verklaring voor
de moord bij de angst voor de politieke
stroming van Pim Fortuyn, niet bij
Asperger. „Volkert hield geheim dat
hij een wapen had en wat hij van plan
was. Simon kan niet eens liegen. Ik
hoef hem echt niet mee te nemen om
een cadeautje te kopen voor vaderdag,
want hij verklapt het meteen."
Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor reacties op in de PZC
verschf.
nen redactionele berichten, artikelen of commentaren. De reactief
beloopt uiterlijk 7 dagen. Plaatsing van bijdragen betekent niet dat!
redactie de meningen en stellingen van de inzenders onderschrijft
Open brieven, oproepen, gedichten en anonieme inzendingen word
niet geplaatst. Bijdragen mogen niet Banger zijn dan 250 woorden,De
dactie behoudt zich het recht voor inzendingen te bekorten. Over al
weigerde brieven wordt niet gecorrespondeerd.
In de PZC van woensdag 9 juli
het artikel gelezen over teken en
de ziekte van Lyme. Helaas ook
hier weer de waarschuwing
voor gebieden buiten Zeeland.
Inmiddels is er een onderzoek
van Alterra, het onderzoeksin
stituut van Wageningen Uni
versiteit, in 2002 geweest waar
bij in het gehele land onderzoek
is gedaan door vrijwilligers en
hieruit kwam naar voren dat er
duidelijk risicogebieden kon
den worden aangewezen, te we
ten op de Veluwe, in de Achter
hoek, de Utrechtse heuvelrug,
de Kempen, het zuiden van
Friesland, Drenthe en de Duin
gebieden.
Men sprak van de sterkste toe
name (van de besmetting met
Lyme) in Zeeland, Brabant,
Limburg en het noordoosten
van Groningen. Het artikel le
zende miste ik deze toch zeer be
langrijke informatie, en werd,
zeker bij mij, de indruk gewekt
als was er in Zeeland nog geen
gevaar!
Als er verder nog bij een onder
zoek door huisartsen in Neder
land naar schatting in 2001,
61000 patiënten met een teken-
beet zich melden en waarvan
12000 met besmettingsver
schijnselen. Dit betekende een
verdubbeling ten op zichte van
1994! Gezien deze cijfers is de
verwachting dat het percentage
van besmette teken alleen nog
maar zal toenemen. Als bron
voor deze cijfers heb ik gebruikt
het artikel uit het Bulletin van
de Nederlandse Vereniging voor
Lymepatienten.
Internet: www.lymepatver.de-
mon.nl. Vele in het artikel ge
noemde sites, verwijzen of heb
ben een link naar deze
patiëntenvereniging.
P. C. Willeboordse
Vroonstraat 9
Serooskerke
Drie Zeeuwse exposities sprin
gen in het oog: impressionisti
sche schilderkunst in de Schots
Huizen in Veere evenals in w
Tak van Poortvlietmuseui
Domburg, expressionistisch
kunst in de Grote Kerk in Goes
Vaak word ik geconfronteej
met wél interesse, daarnaaj
ook een grote onzekerheid ta
opzichte van deze stroming®
„Wat mag ik hardop mooi
den zonder in mijn hemd t
staan?"
Nog gevoed ook door kritieke
als - op het impressionisme
„niets vernieuwends, niets
nieuws, alleen vakmanschi
Een kortzichtige uitspraak
Kunstbeleving is het ge
worden door lijn en kleur, dj
ontroering soms bij een
mooi stuk. Ongeacht v
stroming. De beleving is
soonlijk. Impressionisme 181),
Frankrijk - Monet: Impressie,
soleil levant: De onmiddellijk)
weergave van wat men zag
Geen toevoegingen of verant
ringen. Puur natuur. Het verfge-
bruik: in fijne, los naast elkaar
geplaatste toetsen in elemental,
re kleuren aangebracht. Nalik
net en ook Pissarro volgde
het ware een explosie in
schilderkunst: Renoir, Sis!
Cézanne e.a. De Haagse en Am
sterdamse School. Het expres-
sionisme: aandacht geconcei-
treerd op zo sterk moge]
uitdrukkingskracht. Niet
schoonheid, nee, de emotiesta:
voorop. Kenmerkend is de
vorming van het natuurbeeld
ter wille van de hevige, somses
tatische expressie en het ge
bruik van elementaire kr
ge kleuren. Heftige beweging
begin 20e eeuw. Van Gogh,Gat
guin, Salvador Dali, Kokosè
ka. Beide stromingen uniek ij
zich, eens vernieuwend,
boeiend. Het impressionist;
'verouderd'? Kom nou. De
twee stijlen naast elkaar is ap
pels en peren vergelijken. Kij
en geniet, volg de eigen vooi
keur. Kunst is 'wat door schooi
heid ontroert'.
Dieke Vaarzon Mot
Weegbreepa.il
Goi
door Ernst Jan Rozendaal
DOMBURG - Liefhebbers van
schilderkunst uit het eind van
de negentiende en het begin van
de twintigste eeuw kunnen deze
zomer op Walcheren hun hart
ophalen. Behalve aan de exposi
tie over Veerse schilders in
Museum De Schotse Huizen in
Veere en die over de schildersfa
milie Vaarzon Morel in het Ma
rie Tak van Poortvlietmuseum
in Domburg kunnen ze een be
zoek brengen aan de jaarlijkse
zomersalon Kunst in Domburg
in galerie Het Noorderlicht. Met
zo'n honderdvijfig werken is het
niet de kleinste van de drie.
Het is inmiddels een goede ge
woonte geworden. Elk jaar
staan de deuren van de voorma
lige kerk in de Domburgse
Noordstraat open voor kunst
liefhebbers. Ook andere geïnte
resseerden - op weg van of naar
het strand - lopen er makkelijk
binnen. In samenwerking met
de Blaricumse kunsthandel
Studio 2000 organiseert galerie
Het Noorderlicht daar de zo
mersalon.
Het streven is de tijd van Jan
Toorop (1858-1928) te doen her
leven. In het begin van de
twintigste eeuw bracht de toen
beroemdste kunstenaar van Ne
derland zijn zomers door in
Domburg. Om zich heen verza
melde hij tal van collega's.
Kunstenaars die net als hij naar
ZIERIKZEE - De Boneto
nes geven zondagavond
een concert in tapperij 't
Slop in de Visstraat in
Zierikzee. Het optreden
begint om 18.00 uur.
Het trio -gitaar, contra
bass en snaredrum-
brengt een mix van stijlen,
geïnspireerd op rock 'n
roll, jumblues, rockabilly
en western swing. De
band bracht in januari dit
jaar de nieuwe cd Teil me
Mama uit. De Bonetones
bestaan uit Hans van den
Oord (gitaar/zang), Leo
van der Helm (contrabas-
/zang) en Rob Boshuijzen
(drum).
Walcheren togen voor een com
binatie van vakantie en werk, en
kunstenaars uit de streek. Toor
op organiseerde vanaf 1911
jaarlijks een kunsttentoonstel
ling. Niet alleen het Marie Tak
van Poortvliet Museum - een re
plica van Toorops tentoonstel
lingsgebouwtje in de duinen -
heeft die gewoonte nieuw leven
ingeblazen. Ook Het Noorder
licht is er een jaar of zes geleden
op ingehaakt.
De huidige expositie is samen
gesteld volgens de beproefde
formule. Er zijn flink wat wer
ken te zien van Jan Toorop
(voornamelijk grafiek en teke
ningen), Maurice Góth en Mies
Elout-Drabbe en Willem Frede-
rik Schütz, coryfeeën uit de
Zeeuwse kunstwereld van wel
eer. Hun schilderijen en teke
ningen zijn gecombineerd met
werk van tijdgenoten. Louis
Heymans is goed vertegenwoor
digd, er is een mooi schilderij te
zien van Isaac Israëls, twee wer
ken van Jan Sluijters, een stille
ven van Charley Toorop en ook
een groot werk van W.F.A.I.
Vaarzon Morel - een mooie link
naar de expositie die een paar
honderd meter verderop plaats
vindt.
Ook van mindere goden is gede
gen kunst te zien. Vaak gaat het
om Zeeuwse taferelen. Zo is van
Jan van Anrooy een gezicht op
de Engelkse kerk in Middelburg
te bewonderen, van Joseph Po-
senaer twee Domburgse tafere
len, een zicht op Zoutelande van
L. Delderenne en één van A.H.
Munnik en een stadsgezicht van
Zierikzee door W.A. Knip. Als
altijd vindt de tentoonstelling
een vervolg in de tuin van het
voormalige kerkgebouw. Daar
staan - overigens ook binnen -
beelden van Evert den Hartog.
Expositie: Kunst in Domburg,
t/m 7 september in galerie Het
Noorderlicht in Domburg, open
di t/m zo van 14 tot 18 uur.
door Emile Calon
GOES - De Zeeuwse peuter
speelzalen worden niet ge
troffen door de bezuinigin
gen op gesubsidieerde ID-
banen, voorheen Melkertba-
nen. Bij die peuterspeelzalen
werken namelijk nauwelijks
ID-ers, zo blijkt tijdens een
rondgang langs de Zeeuwse
gemeenten. Alleen in Ter-
neuzen zijn er drie gedeta
cheerd bij verschillende peu
terspeelzalen.
Het trio hoeft echter niet te
vrezen voor hun baan, zo ver
zekert D. Timmers van de
gemeente Terneuzen. De ge
meente en de stichting waar
voor ze werken, hebben in
tern een financiële oplossing
gevonden voor de bezuini
gingen.
Een kwart tot veertig procent
van alle Nederlandse peuter
speelzalen dreigt te moeten
sluiten door bezuinigingen
op de ID-banen. Door het
verlies van 'Melkertiers'
staan 100.000 plaatsen voor
twee- en driejarigen op de
tocht.
Door bezuinigingen van het
kabinet moeten bijna 20.000
ID-banen verdwijnen, waar
van een kwart bij peuter
speelzalen. Gemeenten kun
nen de peuterspeelzalen
alleen open houden door for
se prijsverhogingen voor de
ouders, of het geld weg te ha
len bij het maatschappelijk
werk, buurthuizen en
schuldhulpverlening, ver
wacht de MO-groep, de
branche-organisatie voor
welzijn en maatschappelijke
dienstverlening.
In Amsterdam, Rotterdam,
Den Haag en Utrecht zullen
de grootste klappen vallen,
verwacht S. van Gennip,
directeur van MO-groep.
Veertig procent van de peu
terscholen drijft daar op ge
subsidieerde werknemers.
Buiten de grote steden drijft
een kwart op ID-banen. Veel
al gaat het om peuterleid
sters die werken als assistent,
onder toezicht van een gedi
plomeerde collega. „Ver
dwijnen die, dan trek je
feitelijk de stekker uit die
peuterspeelzalen", aldus Van
Gennip. Volgens de Hulster
ambtenaar G. deBuckzijnin
Zeeland, in vergelijking tot
de Randstad, peuterspeelza
len relatief laat opgezet. Om
die reden werken er ook nau
welijks ID-ers, verklaart hij
het verschil.
In Nederland gaat ongeveer
zeventig procent van de
twee- en driejarigen naar de
peuterspeelzaal. Dat zijn on
geveer 200.000 kinderen, van
wie 28.000 in de vier grote
steden. Ouders betalen nu
gemiddeld 32 euro per
maand voor twee ochtenden
opvang in de week.
Andere sectoren in het
Zeeuwse krijgen wel degelijk
te maken met de bezuinigin
gen op de ID-banen. Ambte
naren van de gemeenten zijn
momenteel aan het onder
zoeken op welke manier die
kortingen opgevangen kun
nen worden. Heel veel ID-ers
werken in de gezondheids
zorg en de welzijnssector.
Voor hen worden oplossin
gen gezocht. Het is echter de
vraag of gemeenten het geld
vinden om die ID-banen die
nu bedreigd worden om te
zetten in reguliere banen, al
dus K. Lodder van werk
voorzieningsschap Lété.
Advertentie
Ook voor de nieuwste modellen kijk je op AutoTrack.nl
De autosite voor heel Nederland
door Ernst Jan Rozendaal
SLUIS - Vandaag begint in de Raadskelder
in Sluis een expositie met schilderijen, beel
den en grafiek van Corneille. Hij is een van
de bekendste kunstenaars van de beweging
Cobra. In meer dan vijftig werken toont hij
zijn universum: een zomers paradijs.
Corneille is een grote naam. Met Karei Ap
pel, Constant Nieuwenhuys, Christian Do-
tremont en Asger Jorn behoort hij tot de op
richters van Cobra (Copenhagen, Brussels,
Amsterdam), de beweging die direct na de
Tweede Wereldoorlog de ingeslapen kunst
wereld van de Lage Landen opschudde.
Hun uitbundige expressionistische tafere
len, vol fabeldieren die aan kindertekenin
gen doen denken, werden aanvankelijk
verguisd. Maar sinds de j aren zestig is Cobra
alleen maar populairder geworden. Het
grote publiek is gevallen voor de kunstvorm
die (daardoor) in kunstkringen met steeds
meer argwaan wordt bekeken.
Van alle Cobrakunstenaars valt Corneille
het meest in de smaak bij de massa. Dat zou
kunnen betekenen dat W.F. Hermans gelijk
had toen hij in 1946 over de in het Amster
damse Stedelijk Museum gehouden exposi
tie Jonge Schilders schreef: „Maar het
grootste talent zal waarschijnlijk Corneille
blijken te zijn, al heeft ook hij met invloeden
van Braque, Matisse en Picasso te kampen."
Feit is dat Corneille zich van die door Her
mans gesignaleerde invloeden heeft weten
te ontdoen. Elk werk dat hij maakt, draagt
zijn eigen, zeer persoonlijk stempel. Alleen
is het volgens velen een maniertje gewor
den. Dat zijn kleurige motieven tegenwoor
dig stropdassen, pennen, serviezen, scheer-
apparaten en een tram sieren, heeft het er
niet beter op gemaakt.
Voor wie Corneille een groot kunstenaar
vindt, biedt de Raadskelder in Sluis een uit
gelezen kans flink veel werk van hem bijeen
te zien. Dat gebeurt in Zeeland niet vaak. En
wie twijfelt aan het kunstenaarsschap van
de eenentachtigjarige Corneille Guillaume
Beverloo moet zeker ook een kijkje nemen.
Oog in oog met zijn werk verdampen name
lijk alle bezwaren. Al verrassen zijn onder
werpen niemand meer, van elk werk spat
nog steeds het talent af.
Corneilles universum mag bekend worden
verondersteld. Hij schildert veel vrouwen,
het liefst naakt in ontspannen en verleide
lijke poses. Zijn wereld wordt verder be
volkt door vogels en katten. Ze bewegen
zich tussen bloemen, bomen en een heerlijk
zonnetje. Dat alles in vrolijke kleuren en
trefzekere lijnen. De kunstenaars van Co
bra streefden de spontaniteit van kinderte
keningen na. In het werk van Corneille is
dat tot op de dag van vandaag goed waar
neembaar. Met een kinderlijke fantasie
schept hij zijn eigen, poëtische wereld. Hij
beeldt een zonnig paradijs uit.
Dat doet hij meesterlijk. Wie vermoedt dat
hij op de automatische piloot werkt, moet
eens de 'l'Africaine' bekijken, een aqua gra
vure waarop een Afrikaanse vrouw bevallig
ligt uitgestrekt. De glans van haar donkere
huid is met minimale middelen subliem
weergegeven. Dit is bepaald geen vrolijk ge-
klieder van een kind. De sfeer van Afrika, de
verwijzing naar inheemse kunst, alles zit in
één enkele overgang van licht naar donker.
Hoewel recent werk overheerst, is op de ex
positie in Sluis niet alleen het meest voor de
hand liggende werkte zien. De stropdasmo
tieven, zeg maar. Er zijn twee originele teke
ningen in Chinese inkt te zien, gemaakt in
1951. Twee paar oogjes in een wirwar van
lijnen. Niet meer dan dat, maar iets om heel
lang naar te kijken. Uit 1958 stammen twee
bijna abstracte lithos, in 'Les yeux de l'été'
uit 1966 zit weer wat meer tekening. In to
taal zijn veertig werken op het platte vlak te
zien, variërend van schilderijen tot goua
ches en zeefdrukken. Verspreid door de
ruimte staan zes houten beelden, in feite
combinaties van beeld en schilderij. Ten
slotte zijn nog een ei en een poes in keramiek
te zien, en twee grote borden, één met een
vogel en één met een vogel en een hand. Ze
bewijzen hoe magnifiek het aardewerk van
Corneille kan zijn als hij het niet door Dou-
we Egberts in een fabriek laat vervaardigen.
Expositie Corneille, t/m 10 augustus in de
Raadskelder in Sluis, open za t/m woe van 14-17
uur. Officiële opening vanmiddag om 16 uur.
Naakte vrouwen, katten en vogels: de stokpaardjes van Corneille, te zien in de raadskelder in Sluis.
foto Peter Nicolai
