Ik wil alle spinners die er zijn
Genieten van de stilte
PZC
Er gebeuren
vreemde dingen
in Zomerland
GEBOEKT
dE jOHGrE OndEREDEKER
Zingen op
songfestival
voor kids
dinsdag 27 mei 2003
Om het einde van de wereld
tegen te houden, moet
Ethan Feld eerder bij de Bron
zijn dan Coyote, alias de Veran-
deraar. Zijn vader kan hem
daarbij helpen, maar een zekere
Rob Zooikussen van 'Brein
+Baas Luchtvaarttechnologie'
heeft de uitvinder en zijn Zep-
pelina ontvoerd.
Kort na de dood van zijn moeder
is de elfjarige Ethan met zijn va
der verhuisd naar Clam, een
achteraf-eilandje in het ijskou
de water van de Puget Sound.
Het geniet vooral bekendheid
vanwege zijn fameuze regen
buien. Minstens één keer per
dag regent het er minstens twin
tig minuten, zomer en winter.
Dat wil zeggen, overal maar niet
op het meest westelijke puntje.
Een raadselachtig weersysteem
zorgt ervoor dat het daar in juni,
juli en augustus nóóit regent,
niet eens anderhalve minuut.
Zomerland heet de plek. De ei-
landjeugd hangt er rond in de
grote vakanties en iedereen gaat
er naartoe om te honkballen.
Zomerland heet ook het boek
van Michael Chabon over het
uitbundig sprookjesachtige
avontuur dat Ethan, zijn vrien
dinnetje Jennifer T. Rideout en
honkbalvriendje Thor Wignutt
er beleven.
'Alles begon op die gedenk
waardige dag toen Ethan met
zijn vader op weg was naar een
honkbal wedstrijd van de Hanen
tegen de Angels en hij midden
op de weg een klein dier, niet
groter dan een kat zag: „Een
vos", zei Ethan, maar al terwijl
hij het zei, had hij het gevoel dat
hij het eigenlijk mis had. Kop en
snuit van het dier waren die van
een vos geweest, en ook zijn dik
ke roodbruine pluimstaart,
maar op de een of andere ma
nier, tja, was het dier in zijn ge
drag niet... vosachtig geweest,
zeg maar. Het had zich niet ge
dragen als een vos. Zoals het er
bij had gestaan, op zijn achter
poten en met zijn rug een beetje
gekromd, terwijl het met zijn
voorpoten over de grond
schraapte, had het meer op een
aapjegeleken. ,,Ik dacht ten
minste dat het een vos was.
Maar nu ik erover nadenk, zou
het ook wel een lemuur geweest
kunnen zijn. Mm-hmm. Of
nee, eigenlijk denk ik dat het een
bushbaby was.'"
Even later krijgt hij het diertje,
'een schaduwstaart', nogmaals,
maar nu van dichterbij te zien.
Het blijkt spits uitziende hand
jes als van een wasbeer te heb
ben, een mensengezicht met een
puntige snuit, snorharen, lange
oren en zijn dikke vacht is keu
rig gekamd en in vlechtjes
gestrikt die op zijn hoofd met
felblauwe strikken zijn opge
bonden: 'Mijn naam is Scheer-
buik. Ik ben een weervos. Ik ben
zevenhonderdvijfenzestig jaar
oud en ben erop uitgestuurd om
jou eeuwigdurende roem en een
fantastische toekomst aan te
bieden.'
Nog zo'n wonderlijke ontmoe
ting heeft Ethan met een donker
mannetje van 109 met licht
groene ogen en wit, achterover
gekamd haar dat in een paar
denstaart is gebonden: ...)Mijn
naam is Chiron Brown. Toen ik
werper was bij de Homestead
Grays noemden ze me Ringvin
gerDe twee menen in Ethan
hun held gevonden te hebben in
de strijd tegen Coyote. De ge
vreesde Veranderaar heeft toch
het afgelegen en verborgen Ber-
kenbos van de 'feriekers' ont
dekt en probeert hun 'vlecht -
plek te verhupsen'. Als hem dat
lukt, betekent het niet alleen het
einde van het Berkenbos, maar
ook het einde van de Buren om
dat daardoor hun wereld voor
altijd verloren zal gaan.
Het is mogelijk dat je hier nu al
over zoveel onverklaarbaars ge
lezen hebt dat je wel twee keer
nadenkt voor je je aan het boek
waagt. Bedenk dan dat van dit
alles - en er volgt meer veront
rustend spannends - Ethan niets
bijzonder onverwacht of
vreemd vond. Bijna niets dan,
want toen hij zag hoe uit het
Berkenbos zeven kleine bussen
met feriekers kwamen scheu
ren, gingen toch zijn haren in
zijn nek overeind staan, trilde
wel degelijk zijn onderkaak,
hoorde hij echt zijn tanden
klapperen en kromden en ont-
kromden zijn tenen zich in zijn
schoenen.
Zomerland is zo'n boek (denk
aan Harry Potter) waarvan je al
snel zeker weet dat wat je leest
ver voorbij kennis en verstand
ligt. Toch houdt het je 422 pagi
na's lang gevangen. Omdat alles
- als was het een droom, vreemd
en toch heel nabij - volstrekt ge
loofwaardig is. Een goede raad
nog; hou het zolang je het niet
uit hebt ver van je ouders. Be
loof ze dat ze het heus mogen le
zen, maar nog even geduld moe
ten hebben.
Jan Smeekens
Michael Chabon: Zomerland.
Anthos/Manteau. Vanaf 12 jaar;
€24,90.
Sven Bennink (links) en Marijn van der Maas zijn fanatieke spaarders van Beyblades of spinners, de felgekleurde tolletjes die te vinden zijn in chipszakken.
foto Dirk-Jan Gjeltema
Ze zijn te vinden in chipszakken, hebben felle kleuren en
lijken overduidelijk op de eveneens felbegeerde flippo's
van weleer. Dit keer veroveren de zogenaamde Beyblades of
spinners de schoolpleinen. Het kleine speeltje heeft kinderen
al veel uren speelplezier verschaft. Evenzoveel uren zaten de
ouders met de handen in het haar wanneer zij van hun kroost
de opdracht kregen om weer een zak chips te kopen.
Want dat is de tactiek van de
fabrikanten. Je stopt ge
woon een grappig ogend plastic
rondje tussen de chips en zie
daar: de verkoopcijfers schieten
omhoog. De elfjarige Sven Ben
nink van basisschool Onder de
Wieken in Burgh-Haamstede
weet er alles van. „Niet dat wij
nu meer chips kopen dan voor
heen hoor", lacht hij. Maar als
zijn moeder boodschappen
heeft gedaan, is steevast de
vraag van Sven en zijn broer of
ze aan de zakken chips heeft ge
dacht. „Want", vertelt hij, „ik
wil alle Beyblades verzamelen
die er te krijgen zijn.
Zijn klasgenoot Marijn van der
Maas kan er ook geen genoeg
van krijgen. „Bij ons thuis
wordt voor op zaterdag en op
verjaardagen chips gekocht.
Gelukkig hadden we laatst een
paar verjaardagen achter el
kaar." Het was tot voor kort een
ware strijd in huize Van der
Maas wie de Beyblades in zijn of
haar bezit kreeg. Zijn moeder
heeft daar iets op bedacht. „De
ené week is mijn broer de geluk
kige, de volgende week mijn
zusje en een andere keer mag ik
de Beyblades houden. Zo komt
iedereen aan de beurt."
De rage begon heel geleidelijk
op het schoolplein van de chris
telijke basisschool in Haamste
de. „Eén van onze klasgenoten
nam een keer een paar Beybla
des mee en sindsdien zijn vooral
de jongens helemaal weg van de
felgekleurde tolletjes", vertelt
de twaalfjarige Daan Geldof.
„De meiden iets minder, die
sparen vooreenpaardenuitzet",
weet hij. Toen in maart de ge
lijknamige tekenfilm Beyblade
op de Nederlandse beeldbuis
verscheen, was de hype hele
maal niet meer te stoppen.
Er zijn diverse Beyblades ver
krijgbaar. Van de zogenaamde
Glow-in-the-darks (lichtge
vende schijfjes) tot kleine en
groot uitgevallen tolletjes met
kartelrandjes. Voor een spel zijn
zogeheten aanvallers, verdedi
gers en volhouders nodig, waar
mee tegen een vriendje kan wor
den gespeeld. ..Eigenlijk moet
dat in een speciaal ontworpen
arena", weet Daan te vertellen.
„Die kun je los in de winkel ko
pen." De 'gevechten' eindigen
zodra één Beyblade stopt met
tollen. De drie vrienden beden
ken ook zelf spelletjes zoals
'dichtst bij de muur', een soort
Jeu de Boule met spinners,
waarbij ze om de beurt vanach
ter een lijn hun schijfje richting
de muur werpen. Wie het dichtst
in de buurt van de muur komt,
heeft gewonnen. „Maar", zegt
Daan, „we spelen toch meer tik
kertje en verstoppertje hoor."
Nadat de rage een tijdje stil lag,
heeft speelgoedfabrikant Has
bro de spaargekte met het ver
schijnen van een nieuwe serie
Beyblades weer snel nieuw le
ven ingeblazen. Maar op Marijn
na raken de jongeren uit groep 7
en 8 van Onder de Wieken eigen
lijk een beetje uitgekeken op de
Beyblades.
Sven: „Het is nu al zo dat we één
oud exemplaar tegen tien nieu
we willen ruilen.En Daan
denkt er zelfs over om zijn hele
verzameling binnenkort weg te
geven als de serie compleet is.
Want dan is er 'toch niks meer
aan'. „Net als bij Pokémon
houdt het een keer op."
Margritta van den Berge
Een kilometerteller op z'n
schoenen? Kom nou, die
heeft Mark Dingemanse (14)
echt niet nodig. Niks geen dis
play met flikkerende cijfertjes.
De wandelsporter uit Wissen-
kerke kent de tussenstand des
ondanks feilloos uit z'n hoofd:
1895 wandelkilometers. Hoe hij
dat zo zeker weet? „Kwestie van
bijhouden. Kijk hier staat het
allemaal." Hij bladert in z'n
wandelboekje: datum, naam
van de tocht en natuurlijk de ge
lopen afstanden. Eendaagse,
maar ook veel meerdaagse toch
ten. „Hier bijvoorbeeld, de
Kempse wandeldagen, dat is
een driedaagse tocht. En kijk,
Vilt Valkenburg, ook schitte
rend om te lopen. Duurt vier da
gen. De afstand kun je zelf
kiezen. Meestal loop ik 15 kilo
meter. Lekker rustig in je eigen
tempo. M'n pa loopt langere af
standen. Die pakt desnoods 30
of 40 kilometer. Die heeft de hal
ve aardbol al onder z'n zolen
voorbij zien trekken: 22.447 ki
lometer!"
Zus Marina (16) is eveneens be
smet met het wandelvirus. „Wat
er zo leuk is aan wandelen? Je
komt op plekjes waar je anders
nooit mag komen. Volop natuur
om je heen. Prachtige land
schappen en ja, de ontmoeting
met dieren, die je vanuit je auto
nooit zal zien: eekhoorns, uilen,
herten. Genieten van de stilte
om je heen, lekker een beetje
kletsen met andere wande
laars." Zingend de paden op de
lanen in? „Zeker, ook dat. Maar
dan wel popsongs natuurlijk."
Een rugtas met eten en drinken
is overbodige ballast vinden
Mark en Manna.Kopen we wel
onderweg bij een controlepost.
Weet je waar ze lekkere broodjes
hebben? In België. Daar lopen
we vaak, in de omgeving van
Antwerpen. Lekker joh, door
die bossen."
Kramp? Dat woord kennen ze
niet. Ook de blarenprikker kan
z'n naalden in z'n koffer hou
den. Geen problemen dus. Of
jawel, toch nog eentje: dikke
vingers. „Komt door de bloeds
omloop", legt Mark uit. „Daar
om nemen veel wandelaars een
stressballetje mee. Kun je on
derweg je vingers in beweging
houden Ik gebruik zelf een
'wandelstokje' van vijftien cen
timeter. Gemaakt van een be
zemsteel. Helpt ook prima hoor
als je er steeds in knijpt."
Vanaf morgen komen er in de
wandelboekjes van Mark en
Marina flink wat kilometers bij
„In Goes gaan de Drie Zeeuwse
Wandeldagen van start. Toch
ten door de Zak van Zuid-Beve
land en langs het Veerse Meer.
Schitterende gebieden. Voor elk
wat wils. Vind je drie dagen
wandelen te veel? Nou, dan loop
je toch één dag mee met de Gan-
zestad Dagtochten, Kan ook.
Veel wandelaars gebruiken deze
tochten als training voor de
Vierdaagse van Nijmegen en
Apeldoorn. Die lopen wij niet.
De sfeer is daar geweldig, daar
mankeert het niet aan, maar wij
vinden het iets te massaal. Wan
delen met veertigduizend men
sen, nou nee. Dan krijg je file
vorming op het bospad."
Hans Segboer
Broer en zus Mark en Marina Dingemanse trekken er vaak samen op
uit om een stuk te wandelen. foto Mechteld Jansen
BRIL VOOR GESLOTE N OGEN
Ethan beleeft sprookjesachtige avonturen in zijn Zeppelina.
illustratie William Joyce, uit Zomerland
De volwassenen hebben hun
slag kunnen slaan. Nu is het
de beurt aan jongeren om hun
zangkunsten te laten horen op
het Eurovisie Junior Songfesti
val op 15 november in Kopen
hagen. Er doen zestien landen
mee. Nederlandse kinderen van
8 tot 15 jaar oud die de muzikale
strijd durven aangaan met Eu
ropese leeftijdgenoten, kunnen
zich tot 10 juni inschrijven bij de
AVRO. Iedereen kan een zelf ge
schreven en gecomponeerd lied
je insturen. Je kunt solo gaan,
maar ook samen met een band of
groep van maximaal acht perso
nen. Op 15 juni worden acht
kandidaten geselecteerd die te
zien zijn tijdens het Nationaal
Junior Songfestival. De win
naar vertegenwoordigt Neder
land in Kopenhagen. Via
www avro.nl kun je een aanmel
dingsformulier downloaden.
