Er zijn momenten dat je heel klein wordt
•ft
Verplicht sluitingsuur zorgt voor rumoer in Belgische dancings
23
riret
Paul Glerum, berger
m m i ...ii-r< 1."V. "V. "v iU..' vat hoonn hef wppr te lfriphplpn on
Z'n handen heeft hij geleend
van de Man van Staal. Klau
wen zijn het, gehard in de omgang
met vuistdikke kabels en ander
ruw materiaal. Shagjes draaiend,
sterke zwarte koffie drinkend.
„De wereld van Hollands Glorie,
van Jan de Hartog? Natuurlijk is
dat wat geromantiseerd. Maar
kloppen doet het wel. Die team
geest die in die boeken naar voren
komt, heb je in werkelijkheid heel
hard nodig. Je zit soms maanden
met elkaar opgescheept. Dat vergt
veel. Maar bergingswerk kun je nu
eenmaal niet in je eentje doen. En
moet je doden bergen, dan heb je
houvast aan elkaar. Dat is één van
de ergste dingen, doden bergen.
Dat drukt een heel groot stempel
op de ploeg. In Dubai hadden we
achttien lijken aan boord. Dat zijn
momenten dat je heel klein wordt.
Maar je houdt je groot."
Paul Glerum (45) is gepokt en ge
mazeld in de internationale ber
gingswereld. Hij bestreed branden op
tankers, redde scheepsbemanningen,
beleefde hachelijke momenten op de
Perzische Golf, zat zeven maanden
vast in Iran en werd de nacht van zijn
terugkeer vader. Zijn dochter Julia
Madelief werd twee maanden te vroeg
geboren. „Net nadat ik in de Golf was
gearriveerd, liet mijn vrouw Marian-
na weten dat ze in verwachting was
van ons vijfde kind. En toen ik terug
kwam, werd ik dezelfde nacht nog va
der. Veel te vroeg. Waarschijnlijk
kwam het door de commotie rond
mijn gevangenschap", glimlacht hij.
Het is een verhaal als in een spannend
jongensboek. In augustus 1997 reist
Glerum af naar het Midden-Oosten.
Hij is bergingsleider bij Smit Interna
tionale. De klus die geklaard moet
worden: de berging van het Kroati
sche vrachtschip Baltic in de Golf.
Maar terwijl de bergers bezig zijn,
komt er een noodsignaal binnen. Iets
verderop is een Amerikaanse Sea-
hawk-helikopter neergestort. Een
buitenkansje, denkt Glerum. Het op
vissen van de helikopter is zo gepiept
en levert zeker 150.000 dollar op. Dus
snellen de bergers toe en halenna toe
stemming van het bedrijfskantoor in
Bahrein, de helikopter in nauwelijks
twee uur tijd boven water. Ze leveren
hem netjes af op een Amerikaans oor
logsschip. Klus geklaard, money in
the pocket
Aan de ketting
Maar twee weken later grijpen de
Iraanse autoriteiten in. Ze leggen
twee zeeslepers en een drijvende bok
van Smit aan de ketting. Plotseling
zitten veertig bemanningsleden, van
wie vijftien Nederlanders, vast. Op
hun eigen schepen, dat wel, maar ze
mogen de haven van Bandar Imam
Khomeiny niet uit. De Nederlanders
Paul Glerum: „Het mooiste aan een schip is als alleen de mast boven water uitsteekt."
hadden toestemming moeten vragen
voor de berging van de Amerikaanse
helikopter. En dan breken angstige
weken aan.
De thuisbasis heeft nauwelijks con
tact met de bemanningsleden. Smit
Internationale opent onderhandelin
gen om hen vrij te krijgen en slaagt
daar, met hulp van de Nederlandse
ambassadeur, deels in. De sleepboot
Banckert en het grootste deel van de
bemanning mogen na twee weken
vertrekken. Alleen bergingsinspec
teur Glerum en de Filippijnse en Brit
se kapiteins blijven achter. Ze worden
drie weken lang verhoord en tijdelijk
ondergebracht in een qwesl house. De
drie maken het goed, verzekeren de
Iraniërs. Glerum zal dat bij terugkeer
beamen. „De behandeling was goed.
Alleen verbaal ging het er soms hard
aan toe."
Iran lijkt er een langdurige kwestie
van te willen maken. Het land dreigt
met een juridische procedure en stuk
je bij beetje sijpelt door dat de Iraniërs
ook uit zijn op 'financiële genoegdoe
ning'. Als Paul Glerum begin april '98
op Schiphol uit het vliegtuig stapt,
geeft president-directeur Nico Buis
van Smit toe dat er geld aan te pas is
gekomen. Het zal Paul Glerum een
zorg zijn. Hij sluit Marianne en de kin
deren in de armen, verklaart zonder
blikken of blozen dat hij 'als het moet
zo weer terug gaat'. Het is je werk,
nietwaar? De kinderen hebben het
huis inNieuwerkerk versierd. 'Het is
feest, want PA is terug van gew:eest',
meldt een levensgroot spandoek aan
de gevel. 'Pa' komt uit een nest van ze
ven kinderen. Een christelijke opvoe
ding. Pauls vader is buschauffeur. Ze
wonen op de Kop van Schouwen. Paul
is van jongsaf aan de waterkant te
vinden. In het haventje van
Burghsluis waste hij als tienjarige de
kopjes af aan boord van de sportvis
sersboot van Kees Moermond. Als 16-
jarige vaart hij al uit met dertig man
aan boord. Zwemmen? Dat kan hij
wel, maar het is niet bepaald z'n hob
by. Hij kan zwemmen om zich te red
den als hij overboord mocht kukelen,
meer niet Het water trekt, de school
niet. De Christelijke Mavo in Zierik-
weerstanden stuiten - stapt hij aan
wal en houdt het precies tien maanden
vol bij het expertisebureau Touw
Maar die wereld vindt hij al snel 'te
eng'. Je mag als expert wel vaststellin
gen doen, maar daaraan geen mening
koppelen. Niks voor Glerum
In augustus 2002 keert hij terug naar
z'n oude stiel. Hij wordt hoofd bergin
gen bij sleep- en bergingsbedrijf Mul
traship in Terneuzen. Eerste op
dracht, in nauw overleg met z'n oude
baas Smit de berging van de gekap
seisde autocarrier Tricolor in het Ka
naal. „In die beginjaren duurde m'n
langste reis op zee precies 92 dagen.
zee kan hem gestolen worden, alleen.
zonder dat diploma kan hij niet naar
de Zeevaartschool in Vlissingen en
dat is nu eenmaal z'n ideaal. Wat hij
aan die Zierikzeese periode over
houdt? Marianne. Een ontmoeting op
de fiets en aan elkaar blijven plakken.
Direct na de Zeevaartschool stapt hij
aan boord van een zeesleper van Smit
In '76 is dat. Hij houdt het vijf jaar vol.
Daarna stapt hij over naar het echte
werk: bergingen. Vijfentwintig jaar
bij Smit van de ene klus naar de ande
re, wereldwijd. Als hij de indruk heeft
dat zijn functie in het geding is omdat
hij nu eenmaal een man is, die de
puntjes op de 'i' zet en alles tot in de
tail geregeld wil zien - en dat kan op
Non-stop varen, wacht op en af. Ik
had al snel door dat dat eigenlijk niets
voor mij was. Op zo'n reis slaat de ver
veling onherroepelijk toe. Ik wilde
meer actie. In een baan zonder span
ning functioneer ik niet optimaal. Ik
ben nog een tijd machinist op de Tak-
lift 4, die drijvende bok van Smit, ge
weest E n dan kon het best voorkomen
dat de motoren plotseling stopten.
Was Paul de olie vergeten. Verveling
hè. Bij storingen was ik op m'n best.
Ad hoe zaken aanpakken en oplossen;
niet lullen maar doen. In de berging
kwam ik helemaal tot leven. Tijdens
een berging doen zich iedere dag nieu
we problemen voor. Het betekent dat
je 24 uur alert moet blijven, niet mag
foto Peter Nicolai
verslappen. Dat is werk naar mijn
hart."
Hij blust scheepsbranden in de Golf,
bergt wereldwijd schepen, zit soms
weken, zelfs maanden aan boord van
schepen die door de bemanning zijn
verlaten en die op een verantwoorde
manier geborgen moeten worden en
klaagt geen moment. Hij houdt van
die wereld, koestert de teamgeest. „Je
stapt aan boord van zo'n brandend
schip met maar één opdracht: het vuur
blussen. Je leefde soms als varkens,
liep soms weken in dezelfde kleren
zonder je te wassen. Dan was aan
boord de stroom uitgevallen en had je
alleen je zaklamp. De verantwoorde
lijkheid lag ook helemaal bij jou als
bergingsleider. Decennia geleden zat
die wereld nog heel anders in elkaar.
Nu heb je je GSM, toen had je maar
heel af en toe contact met 'het kan
toorIk heb het wel gehad, op de
Paaseilanden, dat we eens in de twee
weken belden. Nu sta je contstant in
contact met de mensen op de wal. En
daardoor verschuiven de verantwoor
delijkheden. Je hebt het niet meer he
lemaal alleen voor het zeggen."
„In de bergingswereld lopen heel veel
mensen rond, maar tóch is het ook een
kleine wereld. Nederland telt mis
schien tien, elf specialisten zoals ik.
Meer niet. Je kunt dit vak niet leren, er
is geen opleiding voor. Het is een
kwestie van feeling en het vermogen
te improviseren. Op den duur kun je
natuurlijk ook terugvallen op je erva
ring. Het is ook wel een roeping. Als ik
vroeger vier weken met verlof thuis
zat, begon het weer te kriebelen en
was ik blij dat ik weer aan de slag kon.
Nu, met die berging van de Tricolor
voor de deur, ben ik daar eigenlijk de
volle 24 uur mee bezig. Het moet alle
maal tot in de details geregeld zijn.
Die berging wordt een enorme klus.
We gaan er de zaagtechniek bij toe
passen, die we bij de berging van de
Koersk, die Russische onderzeeër,
voor het eerst met veel succes hebben
gebruikt. We mogen niet al teveel over
die berging naar buiten brengen,
maar ik weet wel dat we er onze han
den aan vol zullen hebben, alleen al
vanwege de sterke stroming ter plaat
se."
Op de berging van de Koersk kijkt hij
met voldoening terug. Maar ook met
gemengde gevoelens. Z'n stem wordt
wat zachter. ,,We haalden op 11 sep-
tember2001 de neus van de Koerskaf.
Eigenlijk was dat reden voor een
feestje, maar ik heb het niet gevierd.
Diezelfde dag stortten de Twin To
wers in. Ik kreeg te horen dat m'n zus
was overleden en, het allerergste, dat
m'n zoon Joachim niet meer te gene
zen was. Vorig jaar is hij gestorven,
aan kanker, na een lijdensweg van
twee jaar. Een levenslustige, open jon
gen van achttien jaar. Het ene moment
heel serieus, het andere moment zo
gek als een deur. Zo'n gat vul je nooit
meer op." Ze praten in het gezin veel
over Joachim. Esther (21) en David
(17) hebben hem gekend als grote
broer, bij Samuel (7) en Julia (5) was
dat minder. David treedt trouwens in
de voetsporen van z'n vader. Die doet
momenteel ook de Zeevaartschool
Ook berger? Dat is nog onduidelijk.
Hij gaat eerst een stukje varen.
Kunstje
Bij Multraship wachtte Paul Glerum
een uitdaging. Ooit ging directeur
Kees Muller met zijn sleep- en ber
gingsbedrijf Willem Muller world-wi
de. Met Multraship wil de familie dat
kunstje herhalen. Glerum heeft op
dracht gekregen binnen nu en drie
jaar een goed geolied bergingsteam te
vormen. Over een drijvende bok be
schikt hij al. De Cormorant keerde on
langs terug naar het Westerscheldege-
bied nadat in Novi-sad een kapot ge
bombardeerde brug over de Donau
was geruimd. De bergingsbaas is mo
menteel bezig met de aanschaf van
een goed bergingsvaartuig; het strik
ken van goede mensen is een volgende
stap „We beginnen als bedrijf na
tuurlijk wel onder aan de ladder.
Voordeel is dat ik het vertrouwen heb
van de directie, van Kees en Leendert
Muller. Het is een familiebedrijf en
dus zijn de lijnen kort; dat werkt ple
zierig. Ik heb bij Multraship een enor
me verantwoordelijkheid op me geno
men. Ik ben eigenlijk de enige man
met veel ervaring in de internationale
bergingswereld en dat vereist dat je
heel erg kritisch op jezelf bent. Nie
mand houdt je immers een spiegel
voor; je hebt nauwelijks een klank
bord. Dan is het belangrijk dat je kunt
rekenen op support van de directie."
Paul Glerum maakt zich op voor weer
een kunstje. De berging van de Trico
lor wordt een spectaculair karwei.
Dat prikkelt hem. Eerlijk gezegd ge
niet hij er met volle tuigen van. Z'n
blik dwaalt weg over het dek van de
Cormorant.Weet je wat het mooiste
aan een schip is? Als alleen de mast
boven water uitsteekt!"
Wout Bareman
T> elgische discotheken moeten in de toe-
-D komst tussen zes uur 's ochtends en twee
uur 's middags verplicht de deuren sluiten.
Dat is tenminste de strekking van een wets
voorstel, dat eerder dit jaar werd goedge
keurd. Het verzet onder het uitgaanspu
bliek en clubeigenaren is groot.
Een uitgeleefde sofa en ander aftands meu
bilair vult de donkere ruimte. Café d'An-
vers, de roemruchte discotheek in de Ant
werpse rosse buurt, maakt zijn reputatie
overdag nauwelijks waar. Toch is dit de
housetempel van Vlaanderen. Manager Ben
Biets: „Op een ordinaire zaterdagavond
hebben we achthonderd man binnen, van
wie dertig procent Nederlanders.
De fameuze club die in 1989 werd geopend
aan de Verversrui in het Antwerpse Schip
perskwartier, was destijds de eerste house-
discotheek van België. Nog steeds wordt
Café d'Anvers geassocieerd met extrava
gantie, decadentie zelfs. Al mag je tegen
woordig gewoon in spijkerbroek naar bin
nen. Bij het uitgaanspubliek staat Café
d'Anvers, sinds 1992 eigendom van Neder
lander Pim de Roodes, volgens manager
Biets synoniem voor muziek en dj's van ho
ge kwaliteit. „Open van elf uur 's avonds tot
half acht 's morgens. Vraag is alleen: hoe
lang nog", zegt hij somber. „Onze uitgaven
zijn als gevolg van allerlei overheidsmaat
regelen op het gebied van veiligheid en au
teursrechten en allerlei belastingverhogin
gen de afgelopen vijf jaar verdubbeld. Als
de plannen om een verplicht sluitingsuur in
te voeren voor discotheken worden doorge
zet, betekent dat opnieuw een zware klap
en vooral een flinke hap uit ons budget. Ik
vrees dat veel dancings over de kop zullen
gaan."
Het omstreden wetsvoorstel, dat inhoudt
dat discotheken in België voortaan om ui
terlijk zes uur 's ochtends de deuren moeten
sluiten en minstens tien uur per etmaal
dicht moeten zijn, werd in maart door de
Kamer van Volksvertegenwoordigers goed
gekeurd. Even leek het onomkeerbaar maar
amper een week later werd de sluitingswet
alweer in de ijskast gezet door de Senaat.
Als gevolg van een aantal amendementen
'zo werd de bepaling dat disco's tussen 6.00
In dancing Versuz in Hasselt kan nu nog tot acht uur in de morgen worden gefeest.
en 14.00 uur gesloten moeten zijn vervan
gen door de meer algemene bepaling dat
dancings tien uur per etmaal gesloten moe
ten zijn) moet het wetsvoorstel opnieuw
naar het parlement. Maar dat is - in de aan
loop naar de Belgische kamerverkiezingen
op 18 mei - ontbonden. Vraag is of de nieu
we regering straks haar vingers wil bran
den aan het omstreden plan.
Gevoelig
Een verplicht sluitingsuur voor disco's ligt
immers gevoelig in een land waar nachten
lang stappen en kroegen die net zo lang
open blijven als er volk is, net zo vanzelf
sprekend zijn als friet-met-mayonaise. In
Brussel gaan kantoorklerken en ambtena
ren tussen de middag de disco in om even te
ontspannen en kunnen oudere jongeren tij
dens speciale middagfeesten zoeken naar
een geschikte partner. Hoe moet dat straks?
De indieners van het wetsvoorstel hebben
echter zo hun redenen voor een verplicht
sluitingsuur te pleiten. De vijf kamerleden
zijn stuk voor stuk afkomstig uit de Frans-
Belgische grensstreek en zijn de overlast
van dancings als La Bush in Esquelmes in
de gemeente Pecq (vijf kilometer van Door
nik en op 25 kilometer van het Noord-Fran
se Lille) meer dan zat.
La Bush, of The Tempel of House zoals de
discotheek wordt aangeprezen, is berucht
Elk weekeinde trekt de discotheek duizen
den Franse jongeren. In de desperate
Noord-Franse industriesteden valt voor
hen niets te beleven en dus trekken ze de
grens over, waar de hele nacht gefeest kan
worden. Op de website van La Bush wordt
reclame gemaakt met 48-urige dansmara-
thons. Buurtbewoners klagen steen en
been. Over geluidsoverlast, zwerfafval,
roekeloos rijgedrag als gevolg van overma
tig alcohol- en/of drugsgebruik. Elk week
einde opnieuw zou er in de Belgisch-Franse
grensstreek wel een dode vallen onder jon
geren die onderweg zijn naar een Belgische
dancing.
Tegenstanders van de sluitingswet voeren
echter aan dat een verplicht sluitingsuur al
leen maar meer verkeer tot gevolg heeft.
Jongeren die nu met het openbaar vervoer
naar de disco gaan en 's ochtends de eerste
trein naar huis nemen, gaan volgens hen op
zoek naar illegale undergroundparty's. Met
de wagen.
„Als de megadancings om zes uur 's mor
gens moeten sluiten, zullen bezoekers tegen
de klok op drinken. Ook krijg je een concen
tratie van een paar honderd of misschien
wel duizend bezoekers tegelijk op straat.
Dat vergroot de verkeersonveiligheid al
leen maar", argumenteert de liberale sena
tor Vincent van Quickenborne. „Als er
overlast is moet de boosdoener door het lo
kale bestuur worden aangepakt. Nu wor
den alle dancings over één kam geschoren.
Alsof het allemaal tempels van verderf zijn.
Onzin natuurlijk. Bovendien zet deze wet
volgens mij de deur open voor een slui
tingsuur niet alleen voor discotheken, maar
straks ook voor cafés. Het hele Belgische
uitgaansleven komt daarmee op de helling
te staan."
Samen met senator en oud-judocoach
Jean-Marie Dedecker verzamelt Van Quic
kenborne op het internet (www.rechtopfui-
ven.be) handtekeningen tegen het verplich
te sluitingsuur. Al meer dan achtduizend
mensen hebben gereageerd. Ook vanuit Ne
derland: „Néééé! Geen sluitingstijden in
België. Ik kom speciaal uit Nederland fees
ten in België omdat het daarjuist zo relaxed
is. Worden ze in België nou ook al net zo re-
geltjesgeil als in Nederland, dat kón toch
niet. Waar moet dat heen?", schrijft Berteke
uit Noordwijkerhout, die regelmatig te vin
den is in dancing La Rocca in Lier.
Non-stop
Andy uit Rotterdam: „We gaan al tien jaar
lekker stappen in La Belgique vanwege de
kicke music, relaxte mensen en het allerbe
langrijkste: non-stop partying van de ene
naar de andere club en ik was van plan nog
jaren zo door te gaan. Waarom doen ze dit!
En ook op de internetsite wwiv.dance4ma-
tion.com regent het reacties tegen de nieu
we wet. Al meer dan twaalfhonderd mensen
tekenden een petitie tegen het verplichte
sluitingsuur waaronder veel Nederlanders.
„Het ergste is dat ze de discotheekuitbaters
helemaal niet gehoord hebben. Wij hebbed
niets tegen dit voorstel kunnen inbrengen",
zegt Barry Pavic van discotheek Versuz iri
Hasselt, voorheen Dockside. „In België is
het gebruikelijk dat de mensen eerst ergens
gaan eten, of naar de cinema gaan. Daarnq,
rond één a twee uur 's nachts gaan ze stap
pen. Versuz is geopend van tien uur 's
avonds tot acht uur 's ochtends. Als je disco
theken verplicht om zes uur 's ochtends de
deuren de sluiten, betekent dat in praktijk
dat alles twee uur vervroegd wordt Al rond
een uurtje of vier beginnen mensen zich óp
te maken voor het einde. Om vijf uur wordt
het laatste pilsje getapt en even later gaat
het licht aan. En dan? Op zoek naar de after-
party", vraagt Pavic's compagnon Yves
Smulders zich af.
De twee staan pal achter de actie van Van
Quickenborne .Het is verkeerd om alle
dancings te laten boeten voor de fout van
één boosdoener. Aan de basis van dit voor
stelt ligt megadancing La Bush. Die is open
van vrijdagmiddag tot maandagmorgen efi
trekt veel jongeren uit Frankrijk waar in te
genstelling tot in België, geen strikt slui
tingsuur geldtIk ken La Bush niet. Maar ik
ben ook geen voorstander van dit soort ma
rathons. Ik ken hier in de omgeving geen en
kele dancing die langer dan veertien uur
aan één stuk geopend is. En overlast? Wij
bestaan op 26 april één jaar en hebben in dié
tijd nooit klachten gehad. We hebben een
eigen beveiligingsdienst en kuisen 's nach'ts
de straat op Pecq, dat is ergens ver weg, in
een andere uithoek van België, maar heeft
niets uitstaan met de situatie hier
Ook Ben Biets ziet de vergelijking met
Zuid-België niet zitten. „Daar bestaat het
publiek uit vijf procent Belgen en 95 pro
cent Fransen. En laten we eerlijk zijn, dat is
nou niet bepaald het meest prettige uit-
gaansvolk. Ze zijn luidruchtig en ongemal-
nierd. Nee, ik ben niet tegen een verplicht
sluitingsuur. Om acht, negen uur is het wel
welletjes. De eerste tram rij dt om zeven uur,
de eerste trein naar Amsterdam vertrekt
een uurtje later Hou daar rekening mee, dót
is alles wat wij vragen."
Pascale Thcwissen
