.V1
221 Emancipatie achter slot en grendel
Ontucht in Clinge
WÊÊÊÊÊÊÊÊÊÊÊ
ier jaar lang stond ons gezin in het
T teken van de rechtszaak. Na eerst
een vrijspraak is de man die onze twee
jongste dochters seksueel misbruikte in
hoger beroep uiteindelijk toch
veroordeeld. De juridische blunders, de
zorgen om onze twee meiden en de rest
van het gezin, de bijna ontelbare 'peuten'
en'gogen' die ons gezin binnenstebuiten
hebben gekeerd, het geloof en ook zeker
ongeloof waarmee wij in onze omgeving
temaken kregen, kunnen we achter ons
laten. We zijn er als gezin sterker door
geworden, maar we hebben een lange en
zware weg moeten afleggen. En het
eindpunt is eigenlijk nog niet eens in
zicht." (Familie Schell, Clinge)
AD I Kooptoerisme onder druk
A I I Voetballen tussen de loopgraven
Eindeloos zeuren
Hard
Rijk
J
srh/ertentie-exploitatie:
H en Midden-Zeeland: 0118-484369;
MWS-Vlaanderen: 0114-372770.
jedactie: 0118-484413
rtW.pzc.nl
Lil: redactie@pzc.nl
postbus 18,4380 AA Vlissingen.
aterdag 26 april 2003
m
Oude
mensen
vertrouw
ik niet
meer
4T I
Illustratie Wim Hofman
Het Zeeuws-Vlaamse grensdorp Clinge
werd in de zomer van 1999 opgeschrikt
door een zedenzaak. Een 7 8-jarige Clingenaar
had zich vergrepen aan twee meisjes, zusjes,
bij hem in de straat. De zaak zou nooit aan het
licht gekomen zijn, indien de destijds elfjari
ge Stacy niet meteen aan de bel had getrokken
nadat ze door haar buurman was betast. Stacy
gaf haar toen veertien jaar oude zus Linsy de
moed haar jarenlange stilzwijgen te doorbre
ken. Linsy werd vij f j aar lang, van haar negen
de tot haar veertiende, misbruikt in zijn huis.
Wat begon met betasten, mondde al snel uit in
seks. De man heeft altijd ontkend. Linsy (nu 17
jaar)„Toen hij uiteindelijk veroordeeld werd,
vier jaar nadat ik het eindelijk durfde te zeg
gen tegen mijn ouders, was ik niet blij. Ook
niet opgelucht. Ik wist toch al lang dat hij het
gedaan had..."
Veel Clingenaren keken vreemd op toen de be
jaarde dorpsgenoot op verdenking van seksu
eel misbruik was opgepakt. Ze kenden hem als
een vriendelijke man die erg betrokken was bij
de plaatselijke voetbalvereniging. Zo kende
de familie Schell hem ook. De kinderen gingen
vaak in de weekeinden bij hem en zijn vrouw
eten. Pannenkoeken of oliebollen, altijd lek
kere dingen. Hij kwam ook bij hen over de
vloer; even een praatje maken over de vijver,
een borreltje drinken op een verjaardag.
„Hij was als een opa voor hen", zegt vader
Koos. „Ze kwamen jarenlang graag bij hem
over de vloer. Alleen Linsy op een gegeven mo
ment niet meer. Ik weet nog goed dat ze een
keer bij een vriendin was gebleven, terwijl ze
had afgesproken dat ze bij hem en zijn vrouw
zou gaan eten. Ik ben toen kwaad op haar ge
worden. Heb gezegd dat ze alsnog naar die
mensen toeging, ze hadden oliebollen voor
haar gebakken, ze rekenden op haar en ze was
er niet. Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop
slaan. Ik heb haar nota bene zelf naar hem toe
gestuurd..."
Stacy wilde haar ervaring niet geheim hou
den. Nog dezelfde dag dat de bejaarde buurt
genoot haar had betast, vertelde ze het tijdens
het avondeten aan haar ouders. Omdat ze hun
buurman kenden als vriendelijk, schonken
moeder Ankie en vader Koos er in eerste in
stantie niet zoveel aandacht aan. Koos: „We
zouden de volgende dag op vakantie gaan. Het
was hectisch in huis en ik heb Stacy beloofd
dat ik er bij thuiskomst met hem over zou pra
ten. Op de vraag aan Linsy of er met haar wat
was gebeurd, begon ze te huilen en kon ze er
niet over praten. Tijdens de vakantie is er niet
meer over gesproken. Pas bij thuiskomst,
drong het tot ons door."
Die dag zullen Koos en Ankie niet gauw verge
ten. De buurman kwam even buurten, infor
meren hoe de vakantie geweest was, maar op
het moment dat hij voet in de tuin zette, kromp
Stacy ineen en verschool zich achter haar
moeder. Ankie: „Dat is echt niks voor haar."
Die gebeurtenis deed uiteindelijk Linsy be
sluiten ook haar verhaal te vertellen.
„Het begon op mijn negende, wist ik veel dat
wat er gebeurde niet normaal was, daarom
vertelde ik het ook niet thuis. Hij heeft me
maar een paar keer gedreigd het thuis niet te
vertellen. Toen hij in de gaten kreeg dat ik niks
zei, kon hi j zij n gang gaanIk liet hem maar be
gaan."
Bij Koos sloegen alle stoppen door op het mo
ment dat Linsy met haar verhaal naar buiten
kwam. „Ik heb meteen naar de politie gebeld.
'Als jullie nu niet meteen komen, vallen er do
den De politie kwammaar greep in eerste in
stantie niet in. Koos: „Wij wilden dat die agen
ten naar hem zouden gaan en zeggen dat hij
niet meer welkom was bij ons in huis. Dat za
gen ze niet zitten. Wel wilden ze een achter
grondonderzoek naar hem verrichten, maar
dat was het dan wel. Na eindeloos zeuren van
onze kant, gaf de agent toe. Hij is op hem afge
stapt en heeft hem duidelijk gemaakt dat hij
uit onze buurt moest blijven."
Een dag later volgde de officiële aangifte. De
ontuchtpleger werd opgepakt voor drie dagen
verhoor. Koos heeft op straat staan kijken hoe
hij werd ingerekend.,Ik wilde het met mijn ei
gen ogen zien."
Het nieuws van de arrestatie ging door Clinge
als een lopend vuurtje, met als gevolg dat het
huis van de man, waar zijn vrouw nog woonde,
werd beklad. Ankie:,,Wij hebben dat niet ge
daan, dat kwam helemaal niet in ons op om zo
iets te doen. Wie het wel was, weten we niet."
De vrouw verhuisde, het voorarrest van de
man werd verlengd met dertien dagen. Hij
kreeg een 'Clingeverbod', tot de uitspraak van
de rechter een feit wasGroot was de schok van
de familie Schell toen ze hem korte tijd later
weer gewoon in de straat zagen.
Koos:,,'U hoeft niet meer bang te zijn, u ziet
die man niet meer'. Dat zei de politie. Foutje
van justitie. Linsy en Stacy kwamen die dag in
tranen thuis omdat ze hem hadden gezien, ge
woon in de straat. Hij was zijn huis aan het
leeghalen. Daarvoor had hij een ontheffing ge
kregen. Als ze dat nou ook aan ons hadden
verteld, hadden we er rekening mee kunnen
houden, hoefden wij onze dochters niet te
troosten, die weer nachtmerries kregen, in bed
plasten. Zo'n verdachte heeft meer rechten
dan de slachtoffers."
Slachtofferhulp werd ingeschakeld, hoewel
de familie Schell dat in eerste instantie af
wees. „We wilden niet zo iemand over de vloer.
Maar de vrouw die ons jarenlang heeft bijge
staan was een grote steun. Ze heeft ons er alle
maal doorheen gesleept."
Het duurde uiteindelijk zo'n anderhalf jaar
voor de eerste zitting in Middelburg plaats
had. Anderhalf jaar en een week. Toen de fa
milie Schell met knikkende knieën de recht
bank binnenkwam, bleek dat hen niet verteld
was dat de behandeling van de zaak een week
was verschoven. „Zit je daarvoor in de zenu
wen, dat kan er ook nog wel bij."
Die anderhalf jaar was een periode van ver
klaring op verklaring afleggen, psychologi
sche testen, stress en verdriet. Volgens Ankie
trokken de meisjes het op een gegeven moment
niet meer. Linsy: „Ze wilden precies van me
weten wat er op een bepaalde datum gebeurd
was en hoe vaak het allemaal was gebeurd.
Wist ik veel! Ik heb het echt niet geteld. Als er
ook maar de kleinste verandering in mijn ver
haal zat, dan werd ik daar op afgerekend. Het
liefst wilde ik helemaal niks meer zeggen."
Volgens Ankie is Linsy van de spontane meid
die ze vroeger was, veranderd in een gesloten
meisje, met een hoge muur om zich heen waar
bijna niemand doorheen komt. Linsy:,,Ik heb
wat tegen oude mensen. Ik vertrouw ze niet
meer. En overal waar ik ook maar kom, elk
grijs hoofd is hij."
De verdediging speelde het spel hard. Zo werd
een hele jaargang van het tienerblad Break
Out, waar Linsy op geabonneerd was, doorge
vlooid door de advocaat van de bejaarde on
tuchtpleger. Linsy zou het hele verhaal
verzonnen hebben; alles wat ze had verklaard,
zou ze uit het blad hebben gehaald, de rest er
bij verzonnen, samen met haar vriendin. Lin
sy: „Dus als puber mag je je ook al niet meer op
een jongerenblad abonneren. Had ik soms de
Knipmode moeten lezen? In de Break Out
stonden inderdaad verhalen van meisjes die
misbruikt zijn. Net zoals ik."
Ook Ankie kreeg het te verduren. De verdedi
ging voerde aan dat als Linsy verkracht zou
zijn, zij dat had moeten weten. Door de onder
broekjes in de wasmand... Ankie: „Als ik niet
zo stevig in mijn schoenen stond, had ik me die
beschuldiging heel erg aangetrokken. Vreemd
genoeg ging het volledig langs me heen. Hallo
zeg, ik heb vier kinderen, denk je nou echt dat
ik hun kleren uitpluis voordat ik ze in de was
doe? Die hele verdediging was uiterst zwak,
maar ja, die advocaat moest ook wat."
Groot was de teleurstelling én het ongeloof
toen twee weken later de uitspraak volgde:
vrijspraak. De rechtbank achtte de feiten niet
overtuigend bewezen. Ankie: „Vertel dat
maar eens aan je dochters. Dat bericht kun je
niet brengen."
Ankie kreeg zo'n slag dat ze in de ziektewet te
rechtkwam. Stacy raakte in paniek, was als de
dood dat ze hem weer ergens tegen zou komen.
Door de vrijspraak werd het 'Clingeverbod'
immers opgeheven. Linsy kon niet verkrop
pen dat ze niet geloofd werd. Ze moest in the
rapie. Blaasproblemen, hoofdpijn, buikpijn.
Klachten waarvan ze tot op de dag van van
daag nog steeds last heeft. De therapeut leerde
Linsy te praten over wat haar was overkomen.
Moeder Ankie: „We hebben er gelukkig altijd
goed als gezin over kunnen pratenPraten wel,
maar lezen was moeilijk. Het dossier was dui-
mendik en het was heel confronterend te lezen
wat er met onze dochters was gebeurd."
Het Openbaar Ministerie ging in beroep, maar
die zitting in Den Haag liet nog ruim een jaar
op zich wachten.
Na de vrijspraak kwam de roddelmachine in
het dorp weer op stoom. De vrouw van de da
der was inmiddels overleden, de man zelf het
dorp uit gepest. Sommigen hielden de familie
Schell hiervoor persoonlijk aansprakelijk. De
gang van zaken binnen het gezin was volledig
verstoord. Meelopen in de carnavalsstoet bij
voorbeeld, liever niet; straks staat hij langs de
kant van de weg te kijken. Dan is de lol weer
over. Vader Koos: „Er zijn momenten dat het
goed gaat, maar dat maakt het juist zo zwaar.
Je wéét dat je weer heel die mallemolen in
moet, je kan geen kant op." Moeder Ankie:
„Die hele zaak had ons hele gezin uit elkaar
kunnen drijven, we waren altijd zo strijdlus
tig, maar na die vrijspraak hadden we geen
energie meer."
In afwachting van het hoger beroep in Den
Haag, werden de twee meisjes weer door de
mangel gehaald. Een forensisch deskundige
psycholoog werd erbij gehaald om nog eens
kritisch te kijken naar de verklaringen van de
meisjes. Linsy: „Moest ik wéér alles vertellen."
N a vier jaar kreeg de familie Schell eind vorige
maand het antwoord waar ze zo lang op had
gewacht. De inmiddels 82-jarige dader werd
veroordeeld tot een voorwaardelijke gevange
nisstraf van een jaar met een proeftijd van
twee jaar. Daarnaast moet hij een forse scha-
dergoeding aan Linsy en Stacy betalen. Stacy
was de enige die een gat in de lucht sprong toen
ze de strafmaat hoorde. „Ik ben rijk!riep ze
toen ze van de schadevergoeding vernam. Lin
sy ziet dat niet zo. „Het is besmet geld. Bij alles
wat ik er van koop zal ik denken dat hij dat
voor me gekocht heeft."
Sheila van Doorsselaer
