Scherven van oud geluk op nieuw album Rowwen Hez
Meat Loaf
De Buena Vista Social Ci
was voor mij een redding
Appetijtelijk
Handtekening
donderdag 10 april 2003
Ibrahim Ferrer
Bustehouders
Zonnige kant
Plaatjes
Om die woorden kracht bij te
zetten heeft Meat Loaf zich
teruggetrokken in het weinig
ingetogen Schloss Bensberg na
bij Keulen. Het blijkt een tot ho
tel omgebouwd paleis te zijn
waar vroeger de belangrijkste
regeringsgasten uit Bonn lo
geerden. Toch regeert er ook nog
steeds de grandeur van de Duit
se adel. De pompeuze klassiek
van een componist als Wagner
zou het hier goed doen en daar
mee is meteen de link gelegd met
de bombastische rockmuziek
van Meat Loaf.
In 1978 verbaasde hij de wereld
met het fenomenale album Bat
Out Of Hell. Die plaat maakte
hij met zijn excentrieke rechter
hand Jim Steinman. Het leverde
Meat Loaf ondermeer de mons
terhit Paradise By The Dash
board Light op en het megasuc-
ces van Bat Out Of Heil maakte
de dikzak in een klap onsterfe
lijk. Op zijn nieuwe cd Couldn't
Have Said It Better komt de
naam Steinman niet meer voor,
maar zijn muzikale geest waart
nog steeds rond.
,,Ik had graag nog eens een keer
met Jim willen werken, maar
het lijkt wel of hij er geen zin
meer in heeft. Ik heb een paar
jaar terug een keertje met hem
gedineerd en hij schotelde mij
de geweldigste songtitels voor.
Maar uiteindelijk heeft hij geen
liedje daadwerkelijk afge
maakt. Toch weet ik dat Jim dit
album goed zal vinden, omdat
veel van onze grondideeën er op
terug te vinden zijn."
Meat Loaf had echter niet het
geduld om op een oprisping van
Steinman te wachten. Samen
met de vrij onbekende producer
Peter Mokran en met behulp
van een rijtje gerenommeerde
songschrijvers zoals Dianne
Warren, James Michael en Mot
ley Crue-gitarist Nikki Sixx,
maakte hij Couldn't Have Said
It Better.
Zoals in de beste Meat Loaf-tra-
ditie werd ook dit album een
zware bevalling. Zonder een
spoortje toneel geeft Meat Loaf
aan dat het altijd zo bij hem
werkt. „Ik ben niet iemand die
het publiek probeert te belaze
ren. Bono doet dat, Fred Durst
van Limp Bizkit doet dat. Ik zal
nooit bewust het publiek oprui
en en ik ben wars van narcis
tisch gedrag, maar ik wil wel de
beste rockplaat aller tijden ma
ken. Om dat te bereiken laat ik
songs soms een jaar lang liggen
om te rijpen, dus het hele proces
neemt enorm veel tijd in beslag.
Die werkwijze hanteerde Jim en
ik ook op Bat Out Of Heil. Al
leen ben ik zowel mentaal als fy
siek nu beter in staat om-2elf
keuzes te maken."
Even gaat hij staan om te laten
zien dat zijn lijf in een prima
staat is. En toegegeven, vooreen
man die tot aan zijn veertigste
grossierde in allerlei soorten
eet-, drank- en drugsverslavin
gen, ziet hij er relatief nog appe
tijtelijk uit. De dag voor het
interview bleek tijdens een ex
clusief concert dat ook zijn stem
en conditie in puike vorm wa
ren.
,Je hebt dus gisteren ook het op
treden gezien? Welke zanger
doet mij dat na? Weet je, ik heb
soms nog steeds de zuurstoffles
nodig als ik van het podium af-
nieuwe cd staat, zingt zangeres
Patti Russo Everything from
Texas is big, larger than life, a
big man, with a big voice, who
sings big songs and has big hits.
Meat Loaf begint hard te la
chen.
„Prachtig toch, en het is nog al
lemaal waar ook. Samen met al
bums zoals Rumours (Fleet
wood Mac) en Hotel California
(The Eagles) is Bat Out Of Hell
een van de grootste en meest
verkochte albums uit de pophis
torie. En ik durf nu al te zeggen
dat Couldn't Have Said It Better
alle rockalbums van de komen
de tijd weg zal vagen. Luister
gewoon maar eens naar de ti
telsong. Dat is samen met Bat
Out Of Heil het beste nummer
dat ik ooit heb gemaakt."
Ook wil de 55-jarige ster nog
maar eens bevestigen dat het
maken van muziek nog steeds
zijn eerste prioriteit is. „Door
dat ik de laatste jaren steeds
meer in films als acteur opdook,
werd er wel eens getwijfeld aan
mijn muzikale betrokkenheid.
Dat is natuurlijk grote bullshit!
Ik ben iemand die dag en nacht
werkt.
Overigens is het opvallend, dat
Meat Loaf vaak veel betere kri
tieken krijgt voor zijn acteer
werk dan voor zijn zangkun
sten. Dat heeft volgens hem
alles te maken met de kortzich
tigheid van de muziekmedia.
„Ze hebben vanaf het allereer
ste begin mijn talent in twijfel
getrokken. Voor hen was ik niks
meer dan een dikke, aanstelleri
ge boer uit Texas die stomtoe-
vallig tegen het talent Jim
Steinman was aangelopen.
Toen al die lui echter voor de
eerste keer mij zagen acteren in
een film zoals The Fight Club,
beseften ze opeens dat ik nooit
een rol had gespeeld. Ik ben wie
ik ben. Zowel op het podium als
op het filmdoek."
Overigens is het algemeen be
kend dat Brad Pitt, zijn medeac
teur uit The Fight Club, een
enorme fan is van Meat Loaf's
muziek. „Brad groeide op met
Bat Out Of Heil. Toen hij en an
deren zoals Edward Norton en
Billy Bob Thorton mij voor het
eerst op de filmset tegenkwa
men, vroegen ze om een handte
kening. Dat was erg gek, omdat
ik weer enorm tegen die jongens
opkeek. Ik acteerde al in grote
musicals, zoals Hair, nog voor
dat ik Bat Out Of Heil maakte,
maar ze waren onder de indruk
van mijn acteertalent. Daarom
doet het mij helemaal niets als
een of andere journalist schrijft
dat ik een aansteller op het po
dium ben."
Aansteller of niet, voor zijn Eu
ropese tour heeft Meat Loaf
weer een vijfsterren band sa
mengesteld. „Het is de beste
band die ik ooit heb gehad en zij
zijn in staat om de moeilijke
songs van Bat Out Of Heil per
fect te spelen. Wat de mensen
kunnen verwachten die naar
mijn show komen? De beste
rockperformance die ze ooit
hebben gezien. Ik heb jarenlang
mijn bek gehouden om al die te
re zieltjes niet te beledigen,
maar nu doe ik dat niet meer. Ik
wil de wereld laten zien dat
Meat Loaf een van de grootste
rocksterren van dit moment is
en het interesseert mij niet dat
een aantal zielige journalisten
mij daardoor een arrogante
klootzak vinden."
Jeari-Paul Heek
Couldn't Have Said It Better (Po
ly dor/Universal), de nieuwe cd van
Meat Loaf, ligt nu in de winkels.
Op 23 april speelt Meat Loaf in de
Heineken Music Hall in Amsterdam
escheidenheid siert de mens. Maar die wijsheid
gaat niet op voor Meat Loaf. De zwaargewicht uit
Texas brult al jaren dat alleen een superster als
Bruce Springsteen in zijn schaduw kan staan. En dat meent
hijOver Couldn't Have Said It Better, zijn eerste
studioalbum in acht jaar, is hij eveneens weinig subtiel. „Het
is de beste plaat die ik ooit heb gemaakt. Nou ja, na Bat Out
Of Heil dan." En warempel, het is nog waar ook.
Ik ben een van de
grootste rocksterren
Meat Loaf: „Ik heb jarenlang mijn bek gehouden om al die tere zieltjes niette beledigen, maar nu doe ik dat niet meer." foto GPD
kom, maar dat heeft niets met
mijn conditie maar alles met de
intensiteit van mijn performan
ce te maken. Vroeger dachten
mensen in mijn omgeving dat ik
in dat soort situaties was geveld
door een hartaanval, nu stappen
de muzikanten gewoon over mij
heen als ik op de grond lig.
Prachtig toch?"
Het is duidelijk dat Meat Loaf
nog steeds probeert aan te tonen
dat zijn gedrag echt is. Het
stoort hem danig dat een groot
deel van de muziekmedia hem
afschildert als een vadsige op
schepper die kitscherige pom
peuze rocksongs zingt. Songs
die notabene ook nog eens door
anderen worden geschreven.
„Ik kan geen songs schrijven,
maar negentig procent van de
popmuzikanten kan dat ook
nietZij doen het slechts om via
royalty's nog een aardig zak
centje bij te verdienen. Dat is zo
triest. Ik was multimiljonair na
het succes van Bat Out Of Heil
maar zakte daarna financieel
volledig in de modder. Door het
succes van Bat Out Of Hell II
(dat uitkwam in 1993 en de
nummer 1 hit I'd Do Anything
For Love bevatte) hoef ik mij
nooit meer zorgen te maken. Ik
laat het schrijven van liedjes
over aan mensen zoals Dianne
Warren, Jim Steinman of James
Michael. Zij zijn daar veel beter
in dan ik."
Zij weten ook vaag de grootheid
van Meat Loaf op een ironische
manier vorm te geven. In Tear
Me Down, een song die op de
De Cubaanse son en bolero
zijn al zo oud als de weg
naar Rome. Maar te oordelen
naar de in het westen grenzeloos
gestegen populariteit van de
vertederende oude Cubaanse
mannetjes-groepen, zou je
haast denken dat deze tranen
trekkers in een dansbaar jasje
een nieuw muziekgenre vor
men. Niets daarvan. De rage
mag dan soms knotsgekke vor
men hebben aangenomen, de in
middels stokoude musici die de
Amerikaanse gitarist Ry Cooder
om zich heen verzamelde in het
succesvolle Buena Vista Social
Club-project, zijn stuk voor
stuk hogelijk getalenteerde,
schromelijk miskende talenten.
De 76-jarige zanger Ibrahim
-Ferrer was zelfs al definitief ge
stopt met zingen toen Buena
Vista Social Club-arrangeur
Juan de Marcos Gonzales hem
in zijn huisje in Havana in 1996
kwam vragen of hij de volgende
dag een plaat wilde komen in
zingen. Ferrets rögm strekte
zich tot op dat moment niet ver
der uit dan Cubaanse muziek-
kringen. Hij was gefrustreerd
geraakt, omdat zijn naam stee
vast 'vergeten' werd, als het
aankwam op vermelding van
zijn naam op hoezen van platen
waar hij op meezong.
„Ik was in 1991 gestopt met zin
gen, omdat ik mijzelf er te oud
voor begon te voelen", vertelt
hij. Kenners zien in Ferrer juist
één van de laatste grote bolero
zangers op deze aarde. Op zijn
tweede solo-cd Buenos Herma
nos (goede broers) blijkt dat nog
eens. De cd is een behoorlijk af
wisselende staalkaart van po
pulaire Cubaanse muziek, met
bekende en minder bekende le
vensliederen vol nostalgie en
liefdesvreugd. De productie is
warm en de toevoeging van
niet-Cubaanse instrumentalis
ten als trompettist Jon Hassell
en accordeonist Flaco Jiménez
is subtiel en verrijkend.
Ferrer, door sommigen de 'Cu
baanse Nat King Cole' ge
noemd, glimlacht te'
heeft op de valreep zijn]
haald en kan dat soms
half geloven, zoals
roerende wijze te zien
Wim Wenders-film But
Social Club, waarin Fel
een kind zo blij en met
ongeloof en tranen op
way in New York w:
realiseert zich goed dat
ces niet louter en alleeni
muziek zelf ontstaan is,
tijd speelt ook een rol.
rende vrouwen van in dei
zien de swingende
opa's hier als onbereikba
tisch. Onschadelijk lieve?
lijke macho's die wetenhi
heupen beweegt.
„Jonge vrouwen in het p
_j-rekken zelfs hun slip
bustehouders uit en
naar mij toe", bekent de
met pretoogjes. „Zij
echt tegengehouden
anders wordt het een
de kleedkamer. Ik begin1
beetje te wennen aandii
situaties, maar in het bi
ik het niet geloven. Ik
wel eens de indruk dat
sen alleen al applaudisi
onze leeftijd. Als ik
was geweest, zou dat
ders zijn, denk ik. fcm
hier lijken ook
grijpen, terwijl zij
verstaan. Het zal tocheeÉ
harmonische aspect zijné
emotioneert, niet?"
Ferrer is natuurlijk als eet
zo blij met de roem. Net ei
andere Cubaanse muzita
heeft hij zijn hele levenJ
hande baantjes verricht a
leven te kunnen blijven.Hj
onder meer timmerman,
structiewerker, suikerei
sjouwer en elektricien
jaar geleden was ik noga
nen aan het poetsen. Defi
Vista Social Club is vw
persoonlij k echt een reddii
weest. Vooral mijn financia
tuatie is sterk verbeterd,!
nu mijn vrouw, mijn
mijn kleinkinderen ende!
ren van mijn kleinkind®
derhouden. Maar verder!
gewoon nog dezelfde
als vroeger, hoof.'
RickTnl
Ibrahim Ferrer treedt op 2(«
in Carré
Ibrahim Ferrer
Liefdesmisère brengt bij een songschrij
ver vaak het beste naar boven. Bij Jack
Poels is dat niet anders. Het nieuwe album
van zijn band Rowwen Heze kreeg de titel
Dageraad. De dertien songs zijn met af
stand de persoonlijkste en warmste muzi
kale schilderijtjes die de Limburger ooit
maakte „Dit is de eerste maal dat ik echt
het gevoel heb dat ik niet beter kan."
Hij ziet er goed uit zo in het zonnetje op een
terras De gebruinde kop steekt mooi af te
gen de stugge grijze haardos. Ook oogt Jack
Poels wat magerder en het staat hem niet
slecht. „Ditismijntherapeutischeperiode",
zegt hij ter verduidelijking. Zoveel was wel
duidelijk na het beluisteren van Dageraad.
Nu is Poels sowieso niet de man die van zijn
hart een moordkuil maakt. Op het laatste
Rowwen Heze-album Vandaag bezong hij
op een wonderbaarlijke manier zijn pas ver
worven geluk. Hij was net vader geworden
van de kleine Jan en woonde met zijn vrien
din gelukkig samen in een fraai huis in het
altijd zo lyrisch bezongen Noord-Limburg
se dorp America. Om dat te benadrukken
haalde zelfs een foto van de New Foundlan-
der van de familie Poels de hoes van Van
daag.
Een paar jaar later is echter alles anders.
Poels woont nu soms alleen, soms met z'n
tweeën. Drie dagen per week is de iets groter
geworden Jan bij pa omdat zijn moeder en
vader uit elkaar zijn. Zelfs de New Found-
lander leeft niet meer. Tijd dus voor Dage
raad. Een album waar verdriet, scherven
van oud geluk maar ook nieuwe hoop in de
teksten van Poels bij elkaar komen.
Dit moet haast wel de plaat zijn die Jack
Poels altijd al had willen maken. „Het valt
is,danishijook numero unoPoels heeft de
moeilijkste tijd gelukkig achter de rug. De
reflectie van die moeilij ke periode is terug te
vinden op Dageraad.
Toch was dat volgens de voorman van Row
wen Heze totaal niet de bedoeling. „Ik was
eigenlijk van plan om een erg vrolijke plaat
te maken, omdat ik niet aan de verwachtin
gen van de mensen wilde voldoen. Na zo'n
breuk gaat iedereen er vanuit, dat je met
droevige songs op de proppen komt. Ik wil
de dat in eerste instantie verpakken in de
stijl zoals U2 dat deed met een song als
Beautiful Day. Een song over een man, die
ondanks zijn slechte toestand de zonnige
kant probeert te zien."
Poels slaagde daar niet echt in. Een groot
deel van de songs verhalen juist over het
persoonlijke leed dat samengaat met een
scheiding. Niet voor niets begint Dageraad
met het nummer Geluksknikker waarin hij
zingt: 'Het leven ging gewoon zijn gangetje,
ik deed gewoon mijn ding. Maar opeens was
mijn geluksknikker weg.' Poels: „Ik heb
echt geprobeerd om er iets vrolijks van te
maken. Zo staat er bijvoorbeeld een liedje
op met de titel Soep Van Gister. Als rasechte
Bourgondiër wilde ik al jarenlang een tekst
maken over allerlei soorten lekker eten.
Maar uiteindelijk zette ik toch een sfeer
neer waarin de desolate aanblik van een le
ge koelkast centraal staat en waarin ik mij
mer over de lekkere dingen die ik vroeger
kreeg voorgeschoteld."
Toch is de bezongen treurnis onderhuids en
schijnt hier en daar toch ook de zon door de
ruiten. Wanhoop en hoop liggen op Dage
raad heel dicht bij elkaar. „Ik ben vanuithet
idee vertrokken dat het zelfbeklag niet van
de plaat moest druipen. Achteraf is dat ook
een goede gedachte geweest. De weemoed is
zodoende toch op een natuurlijke manier in
mijn teksten geslopen."
Dageraad is ook een dappere plaat. De ge
beurtenissen en gevoelens die Poels bezingt,
vonden plaats in de kleine kring van de
dorpskern van America. Iemand als Neil
Young kan de persoonlijkste teksten over
zijn directe omgeving schrijven, zonder dat
hij er meteen mee wordt geconfronteerd
maar dat ligt voor dorpsbewoner Poels toch
wel even anders.
„Dat was op vorige platen ook al zo. Ik heb
vaak met mijn handen voor mijn oren in de
kamer gezeten als er een nieuw album uit
kwam, omdat ik wist dat er vanuit het dorp
of mijn naasten gereageerd zou worden op
de teksten. Er is toch altijd een spannings
veld, maar ik probeer mijzelf heel weinig
aan te trekken van de reacties in mijn omge
ving. Het enige wat ik altijd hoop, is dat an
dere mensen wat aan mijn teksten hebben.
Ik zie dat ook als mijn taak en het had in dit
geval ook iets therapeutisch."
Maar Poels heeft nu ook een andere artistie
ke uitlaatklep gevonden. Hij is aan het
schilderen geslagen. „Nadat Dageraad he
lemaal klaar was had ik iets anders nodig
om mijn zinnen te verzetten. Teksten moet
er uit, gevoelens moeten er uit maar ook de
plaatjes die in mijn hoofd zitten moeten
blijkbaar de ruimte krijgen." Een van die
schilderingen siert de hoes van Dageraad.
De afbeelding stelt de persoonlijke geluks
knikker van Jack Poels voor. „Ik heb de
knikker getekend samen met mijn zoontje
op de bank. We zaten net in mijnnieus
worven woning naar een tekenfilms
kijken en de hoofdpersoon was zijn
knikker kwijt. Dat bracht mij op het®
voor mezelf een geluksknikker te se-
ren, zodat ik er beetje bovenop zout®
Nu het hele opnameproces achterden
kan Jack Poels met een goed gevoel®
kijken op het hele proces. „Dageraw-
eerlijke plaat. Net als Vandaag is®
dagboek geworden. Je kunt preciesj
hoe ik mij voelde in die rotperiodeenj
echt niets anders uit kunnen komen.N
ze platen steeds meer mijn biografie1®
worden zijn, klopt wel maar het is Be
waar ik aan werk.
Maar ondanks dat klinken de zes L®
gers op Dageraad veel meer als een»
„Daar hebben wij met z'n allen»-
aan gewerkt. We hebben echt heel»®
oef end en in de aanloop van de op
hebben we een aantal verrassingsop"
in kroegen gedaan om de nieuweson?
testen. Kijk, dit is een rottige perm
mijmaar Rowwen Heze is er beter
worden omdat ik mezelf de laatsteti]
maal in het bandje heb gegooid.
Slechts over een nummer is er disc®1
weest. „Dat was de song VZinder
over het Limburgse jongetje Nick)' -
pen dat in 1998 vermoord is. Ternag
tenis is er beeldje geplaatst met dasj
vlinder. De dader is nooit gepakt e
het verhaal van zijn moeder in
waarin ze vertelde dat ze bang *as
moord in de vergetelheid zou rak®.,
onlangs Nicky's moeder gebelden j
het mooi dat wij het hadden gedaan
Jean-P®'1
Rowwen Heze
niet mee om met muzikanten samen te le
ven", zegt de Rowwen Heze-zanger „We
blijven toch van dat soort dromers die con
stant aan een liedje zitten te denken en
daardoor vergeten de vuilnisbak buiten te
zetten en het kind uit de schommel te ha
len." Een lifestyle, die een geordend gezins
leven in de weg staat. Dat is volgens Jack
foto GPD
Poels dan ook de belangrijkste reden waar
om hij nu een alleenstaande vader is.
Dat is overigens een status die in de ogen
van de zanger niet zo negatief is als het
klinkt. „Het gaat goed met mij. Mijn zoon
komt drie dagen per week bij mij en op die
dagen bepaalt hij de prioriteit. Ik ben de
kunstenaar, die liedjesmaker maar als hij er
