Op reis door een leven vol van jazz
te 3L
In de geest van Jacques
Brei
Oscar Wilde verheft
liegen tot kunst
Kritische
hommage
outenng
i vrijdag
Saxofonist
Wayne Shorter
LTn,dag is het tweede stu k van
[Lugo Claus dat ZT Hollan
ds seizoen op de planken
Lgt Acteur Fed] a van Huêt
O een van de vier persona-
iMet elkaar proberen ze een
Ljkeonderlinge situatie van
K en overspel te overwin-
wordt vaak de
jenoemd die de afgelopen
Lmet name in de grote zaal
Wzicht van ZT Hollandia
Ca"alde Familiegeschiedenis-
oinnen een (geïsoleerde)
l-5- of plattelandsgemeen
ten zetten bi] ZT Hollandia -
Raar ooit wortel schoot - in
Dc'r meer 'De Bitterzoet' en
fcLeenane Trilogie' de toon.
lar Fedja van Huêt (1973),
Eeroutineerd op dit gebied -
Uigenoemde titels in het the-
Lj speelde hij op het witte
Ljt a 'Wilde Mossels' en de
Mining van 'De Bitterzoet' -
ke' altijd even kapot van die
„Het suggereert een klein
|ua!alleen over burgers, ter-
r;dit soort stukken juist vaak
Hover de buitenwereld zegt."
tHuèt verwijst maar meteen
Vrijdag, na 'De Metsiers'
^«de tekst van Hugo Claus
^ZTHollandia dit seizoen op
Y toneel brengt. George Ver-
Usch (Bert Luppes) komt op
Lmjdag vervroegd vrij uit
Igevang, waartoe hij werd
Lordeeld nadat hij incest had
Weegd met zijn dochter
me (Yonina Spijker).
zijn afwezigheid blijkt
:dat ook zijn vrouw Jean-
de Brauw) zich heeft
in, en wel met buurman
°(Van Huêt), hartsvriend
[dedne volwassenen elkaar
ferien, overheerst opmerke-
Igenoeg geen woede of haat,
m een wil tot verzoening,
fcperend voor Claus is dat de
Vsonages niet luisteren naar
ibuitenwereld - die hun acties
eteen zouden veroordelen -
ar dat ze toegeven aan datge-
iwat er bij hen echt van bin-
iiiitkomt", aldus Van Huêt.
ydag is een verhaal in een
laams kunstdialect, zich af-
elend in één huiskamer, maar
st proporties die 'eerder doen
jiken aan een Griekse trage-
edanaan een soap', vindt Van
uèt „Het verhaal is als een
utenng. Niet voor niets ver
fde titel op de eerste plaats
de dag waarop die in het
endom centraal staat, de
larop men vis eet. De per-
smoelen door het kwade
lomsamen weer in het reine
len, om weer liefde te voe-
Mark van Bergen
igdoor ZT Hollandia. Premiè-
agStadsschouwburg
Tournee (selectie) 26
119 maart Vooruit Gent; 4 en 5
Schouwburg Rotterdam; 25
jDeKnng Roosendaal; 29 en 30
l Stadsschouwburg Amster-
BjSf/m 8 mei De Singel Antwer-
HOmei Chassé Breda; 31 mei
■mreenlrum Brugge
vrijdag 21 maart 2003
wig jaar kreeg de legendarische saxofo
nist Wayne Shorter tijdens het North
Jazz Festival nog een Edison Award
'raiee zijn gehele oeuvre werd geëerd.
K zomer zou er zomaar nog eentje bij
sen komen als de jury besluit om er nog
i;ete geven voor zijn nieuwe album Ale-
Dat betekent niets minder dan plezier
-r'. Spaans. Een gevoel dat komt opbor-
als je naar deze prachtige cd van de
^zeventigjarige muzikant luistert. Op
reisdag 26 maart speelt Wayne Shorter
met zijn kwartet in het Concertge-
w in Amsterdam.
Alegria te promoten reist de frêle Ame-
ian de hele wereld af, dus ook Amster-
tDiep weggezakt in een rijkelijk gestof-
desofa ziet hij er kwetsbaar uit. Met
aschijnlijk engelengeduld verorbert hij
tord soep. Naast hem ligt een stapel
«n vol spirituele boodschappen dat
als onderzetter dient voor een boed-
aoeeldje. Maar vergis je niet in de iele ge-
te en de wat schaapachtige lach van
Shorter
®an staat bekend om zijn enorme veer-
acat,zoveel heeft de muziekgeschiedenis
duidelijk gemaakt. Telkens als iedereen
•verloren waande voor de jazz, sloeg de
^ant uit New Jersey weer hard terug
•as daar in 1995 eerst het comebackal-
Life dat hem direct een Grammy
'n
IMi
Wayne Shorter
Award opleverde. Toch meenden kenners
dat op die plaat zowel zijn spel als composi
ties de nodige glans ontbeerde. Dat zij er
naast zaten bewees Shorter toen hij in 1997
samen met zijn goede vriend Herbie Han
cock het album 1+1 opnam
Hij keerde als leider van zijn eigen kleine
maar uiterst smaakvolle groep volledig met
het sensationeel fraaie livealbum Foot
prints Live! Die cd leverde hem wederom de
nodige prijzen maar vooral verdiende lof
op. En nu is er dan Alegria. Een album
waarop hij invloeden van klassieke compo
nisten, Braziliaanse componisten vermengt
met nieuwe maar ook een paar oude compo
sities van zijn hand. Shorter legt uit: Ale
gria is eigenlijk een opsomming van mijn
hele carrière. De plaat verenigt alle invloe
den, het is als een muzikale reis door mijn le
ven."
Om dat leven van Wayne Shorter een beetje
te duiden moeten we teruggaan naar het
einde van de jaren vijftig In Newark, New
Jersey maakte de jonge saxofonist met zijn
flitsende en expressieve spel al op jonge
leeftijd veel indruk. Het leverde hem niet
voor niets de bijnaam 'The Newark Flash'
op.Eigenlijk was ik in die periode een vrij
onzekere en soms zelfs schuchtere jongen.
Eigenlijk was het bandleider Art Blakey die
mij ervan overtuigde dat ik meer was dan
een doorsnee saxofonist."
Wat heet. Blakey haalde Shorter bij zijn
band de Jazz Messengers. Al snel bleek de
jonge saxofonist veel meer te kunnen dan
alleen maar fantastisch sax blazen .Blakey
moedigde mij aan om te componeren en
doordat hij een meester was in het over
brengen van zijn eigen bevlogenheid, had ik
de smaak ook al heel snel te pakken. Al snel
kwam ik er achter dat ik het belangrijker
vond om nieuwe wegen in te slaan dan om
afgeronde maar voorspelbare liedjes te
schrijven."
Een jonge New Yorkse trompettist had de
ontwikkeling van Shorter van een afstandje
gevolgd en schroomde met om hem in 1964
bij zijn band te halen. Die trompettist was
niemand minder dan Miles Davis. Shorter
kan het zich bijna 40 jaar later nog heel goed
herinneren. „In een keer was ik lid van een
van de beroemdste kwintetten uit de jazz.
Spelen met Herbie Hancock, Tonv Williams
(drums), Ron Carter (bassist) en Miles was
een belevenis. Als je met de vier grootste
muzikanten uit de jazzhistorie mag spelen
dan geeft dat je spel opeens een andere di
mensie. Iemand als Miles maar ook Herbie
en Tony speelden geen composities maar
gingen het duel aan met de grenzeloosheid.
Het is een typische uitspraak van Shorter.
De saxofonist koketteert graag met dit soort
ogenschijnlijk vaagheden die in de praktijk
echter bloedmooie muziek opleveren.
Ook in de jaren zeventig drukte Wayne
Shorter een enorme stempel op de ontwik
keling van de moderne jazz. Hij en de Oos
tenrijker Joe Zawinul, met wie hij samen op
het baandoorbrekende Bitches Brew van
Miles Davis speelde, besloten Weather Re
port op te richten. Die band wordt in de mu
ziekgeschiedenis gezien als de eerste band
die fusionjazz speelde. Shorter: „Net als
binnen de band van Miles hadden we binnen
Weather Report te maken met gelijkgestem
den. Maar weinigen pakten de ideeën van
Joe en mij direct op. Het voordeel was dat
wij beiden hadden meegewerkt aan de twee
meest experimentele albums van Miles Da-
vis: In A Silent Way en Bitches Brew Dat gaf
ons een voorsprong op de rest van de jonge
jazzmuzikanten die vernieuwingen wilden
doorvoeren. Voor Jaco gold dat echter niet.
Hij zat al heel snel op ons level en bij vlagen
vloog hij daar zelfs voorbij."
Een beetje te ver zelfs. Een veel te jonge Jaco
Pastorius stierf in 1987 op tragische wijze
en ook Miles Davis balanceerde jarenlang
op het randje van de afgrond voordat hij in
1991 stierf. Shorter moest ook tal van per
soonlijke crises overwinnen maar verzaakte
als muzikant nimmer. „Toen Weather Re
port uit elkaar viel had ik niet het idee dat ik
in een donker gat viel. Ik heb elk moeilijk
moment in mijn leven aangegrepen om mij
als muzikant te vernieuwen. Daarnaast
zorg ik er altijd voor dat ik mensen rond mij
heen verzamelde die mijn visie oppikten.
Of Shorter werd in sommige gevallen zelf
opgepikt. De saxofonist verwierf na
Weather Report een grote naam in de pop
muziek omdat mensen zoals Joni Mitchell.
Steely Dan's Donald Fagen en Don Henley
van The Eagles haast een moord deden om
Shorter een solo op een van hun albums te
laten spelen. „Zij brachten mij in aanraking
met nieuwe technologieën. Synthesizers,
computerdrums, nieuwe opnameprocessen,
ik vond het allemaal geweldig."
Met die wetenschap produceerde hij in de
jaren tachtig een aantal erg modieuze en
vernieuwende albums die echter door
jazzpuristen met hoongelach werden ont
vangen. Shorter haalt onverschillig zijn
schouders op als het onderwerp aan bod
komt. „Voor die mensen maak ik ook geen
muziek. Zij zijn niet bereid om met mij mee
te groeien dus heeft het voor hen ook geen
zin om naar mijn muziek te luisteren.
Overigens zullen deze puristen wel hun oren
spitsen bij het nieuwe album Alegria. Een
cd die Shorter opnam met een generatie van
nieuwe jazztoppers. Zo doet de al veel ge
prezen pianist Brad Mehldau mee. speelt
John Pattitucci de baspartijen en is drum
mer Brian Blade, die nu zoveel furore maakt
bij Norah Jones, aanwezig op Alegria.
Jean-Paul Heek
Saxofonist Wayne Shorter en zijn kwartet met
daarin John Palitucci - bas, Brian Blade - drums
en Danilo Perez - piano spelen op woensdag 26
maart in het Concertgebouw in Amsterdam
Marcel Sijm, Vera Mann, Christiaan van Hemert, Rob van de Meeberg en Martin van Dijk (vlnr) spelen In de schaduw van Brei.
et publiek heeft hem ongevaarlijk gemaakt, zegt
Marcel Sijm na lang praten over de vele facetten
van de Belgische dichter/zanger Jacques Brei.
„Typisch Nederlands om hem van zijn angel te ontdoen.
Maar hij heeft altijd om zich heen geschopt en geslagen en
liet zelfs vrouw en kinderen in de steek. Is dat die
gepassioneerde Jacques Brei? Wij willen daarom proberen
om iets van de echte Jacques Brei te laten zien, zijn passie,
zijn drijfveren, zijn verdriet."
Leven en werk van de vijfen
twintig jaar geleden aan
longkanker overleden Jacques
Brei staat dit jaar centraal op
het Amsterdams Kleinkunstfes-
tival. In opdracht van dit festi
val schreef Lars Boom voor Vera
Mann en Rob van de Meeberg
een muzikale dialoog die door
Marcel Sijm werd geregisseerd.
Eerder maakten Boom, Van de
Meeberg en Sijm een succes van
'O Johnny'over Johnny Jordaan
en eerder dit seizoen maakten ze
een eigentijdse theaterversie
van de televisieserie "t Schaep
met de vijf Pooten'.
Maar al heel lang sluimerde het
idee om een voorstelling te ma
ken over Jacques Brei, die nog
geen vijf tig jaar mocht worden.
Schepper en vertolker van tal
loze chansons die stem gaven
aan de gevoelens van verdriet en
geluk van generaties. Of die an
ders wel domweg troostten of
ontroerden omdat hij altijd
weer de juiste woorden vond
voor de grote menselijke emo
ties. „Elk lied is zo krachtig als
een Hamlet-monoloog", zegt
Van de Meeberg. „Ik kan je zeg
gen dat met deze voorstelling
voor mij nu eindelijk eeaultie-
me droom uitkomt."
„Bij hem voelde je hunkering
naar de grote liefde, maar ook
de pijn van het onbereikbare
daarvan, dat geeft zijn werk de
meerwaarde. Hij weet wat hij
zingt, je hoort elke komma. En
dat deed hij met een ongekende
passie. Luister maar naar die
onlangs teruggevonden opname
uit de Rustende Jager in Bergen
Bezeten interpretaties. Een op
treden van langer dan vijfen-
vij ftig minuten hield hij niet vol.
Dan was hij op. Johnny Jordaan
had dat trouwens ook. Hun ma
nier van zingen was helemaal
echt."
Rob van de Meeberg maakte een
specialiteit van het neerzetten
van persoonlijkheden uit het
Nederlandse theater: WimKan,
Simon Carmiggelt en inder
daad, Johnny Jordaan. Hij was
in 'Grace' zelfs een treffende ko
pie van de cineast Alfred Hitch
cock en speelde die rol nota bene
in Carnegie Hall. Maar om nu
ook Brei te spelen? „Nee, dat
niet. Wie zou dat durven?", zegt
Van de Meeberg. „Ik speel Jojo,
zijn vriend, zijn chauffeur."
Hij omschrijft Georges Pasqui-
er, alias Jojo, als een vergeten fi
guur, een boezemvriend, maar
wel degelijk een 'medezwerver',
die altijd leefde in de schaduw
van Brei. „Toen ze elkaar leer
den kennen was hij een gesjees
de student rechten en ingenieur.
Hij leed aan een minderwaar
digheidscomplex en mislukte in
allesIn het stuk vraagt Vera aan
mijWat doe je? En dan zegt Jo
jo: 'Ik misluk'. Alles deed hij
voor Brei Behalve het poetsen
van zijn schoenen voor een op
treden. Dat beschouwde Brei als
een hoogst persoonlijk ritueel."
Jojo als metafoor van het immer
grote Brel-publiek. „Die fasci
natie voor Brei kan ik me goed
voorstellen", zegt Vera Mann.
„En ook los van zijn geweldige
teksten was hij een bijzondere
man. Teleurgesteld in veel fa
cetten van het leven. Neem de
inhoud van een chanson als
'Mon enfance', mijn jeugd. Hij
moet in de jonge jaren beslist
een ander kind dan de anderen
zijn geweest."
„Hij is daarna dingen gaan doen
die hij beslist niet wilde", ver
volgt Van de Meeberg. „Die kar
tonfabriek vanzijn vader, die
hij zou moeten overnemen, is
hem opgedrongen. En toen hij
op zijn 21ste trouwde, was hij
nog bang van vrouwen. Hij kon
daar absoluut niet mee omgaan.
Maar bij Jojo voelde hij zich vei-
lig."
Jojo komt dan ook in diverse
chansons voor, zoals 'Le Bour
geois'. En bij diens dood in 1974
schreef Brei als afscheid 'Jojo':
'Zes voet onder de grond is Jojo
niet dood, zes voet onder grond
ben jij nog steeds mijn broer'. In
het spel van Rob van de Meeberg
komt hij nu inderdaad tot leven.
Na jaren rust wacht hij nu in het
voorgeborchte op de beslissing
of hij naar de hemel mag of de
hel. Maar Jojo heeft zich zo met
Brei geïdentificeerd, dat hij
eerst op zoek moet gaan naar
zichzelf.
Vera Mann speelt de muziekthe-
rapeute die hem daarbij moet
helpen: „Ik doe dat aan de hand
van zijn liedjes en herinnerin
gen." Dus een programma over,
maar zonder Brek de dichter, de
zanger, de verlaten minnaar, de
drinker, de gemankeerde ver
sierder. „In die zin wordt dit ze
ker een afwijkende voorstel
ling", erkent Van de Meeberg.
„Je ziet alleen twee mensen die
hij in zijn greep heeft. Want niet
alleen het leven van Jojo, maar
ook dat van haar blijkt door
hem te zijn bepaald. Twee men
sen die iets gemeen hebben,
maar die het toch niet lukt el
kaar te vinden."
Het grote thema in het werk van
Brei. „In die zin krijg je dus wel
degelijk een beeld van hem.
Maar het publiek kan beslist
ook rekenen op een groot aantal
van zijn chansons, zoals 'Mijn
jeugd', 'Marieke', 'Brussel' en
natuurlijk 'Ne me quitte pas'
Bovendien hebben we net als bij
'O Johnny' een paar nieuwe
liedjes aan dat repertoire toege
voegd. Op muziek van Martin
van Dijk. Liedjes in de geest van
Brei."
Dat laatste is voor regisseur
Marcel Sijm al een reden op zich
om deze voorstelling te maken.
„Want ook dooreen aantal nieu
we chansons te brengen in zijn
geest willen we een hommage
aan hem brengen Maar vooral
proberen we met deze voorstel
ling een antwoord te geven op de
vraag: 'wie was Brei'. Daar
naast willen we laten zien hoe
groot zijn invloed op anderen
tot nu toe is geweest. En we heb
ben hiermee uiteraard een
prachtige reden zijn teksten op
nieuw te kunnen interpreteren.
Vera Mann komt net als Brei uit
België. Hij was daar niet zonder
meer geliefd. „Om dat echt zelf
te kunnen beseffen was ik toen
nog wat jong. Maar ik weet dat
foto Diederik van derLaan/GPD
'Les F....' door de radio werd ge
boycot. En 'Les Flamandes' is
destijds veroordeeld, omdat dit
lied een belediging zou zijn voor
de Vlaamse vrouwen. Brei
noemde zich een Franstalige
Vlaming, maar ik ken geen Vla
ming die dat gelooft. Een Vla
ming spreekt geen Frans. En
wat is een Belg? België bestaat
alleen als staat
De beide spelers zien in die om
schrijving dan ook meer een
provocatie. Maar wellicht ver
wijst Brei daarmee ook naar zijn
wortels, oppert Van de Meeberg:
„Zijn moeder kwam uit Schaer-
beekbij Brussel en zijnvaderuit
West-Vlaanderen. Maarthuis
werd hij Franstalig opgevoed.
En dan nog. Toen hij naar Parijs
ging had hij een voor de Fransen
beroerd noordelijk accent. Hij
heeft lessen moeten nemen om
dat te verbeteren.
Heeft de zoektocht naar de ech
te Brei na het repetitieproces al
resultaat gehad? Vera Mann
hoeft met lang na te denken.
„Hij blijft voor mij ongrijp
baar." En ook voor Rob van de
Meeberg zal hij altijd een mythe
blijven Ronduit uitgesproken is
MarcelSijm „Brei zat vol extre
men, die hij niet kon combine
ren. Brei was de strijd van liefde
en haat, van man en vrouw. Het
publiek is dat na zijn dood gaan
romantiseren, ze hebben hem
daarmee aardig gemaakt, onge
vaarlijk. Daarom: ze hebben
Brei gecastreerd."
Hans Visser
In de schaduw van Brei, een thea
traal concert. Tekst: Lars Boom
Chansons: Jacques Brei. Arrange
menten, nieuive muziek en muzikale
leiding: Martin van Dijk. Regie:
Marcel Sijm. Spel: Vera Mann, Rob
van de Meeberg. Te zien: Amster
dam, Theater Bellevue, t/m 29
maart (niet op zo en ma.); daarna
tournee door Nederland en België.
Voorlopige planning: 8 mei 2004
Middelburg en 15 mei 2004 Hulst.
De op en top Engelse dandy
Oscar Wilde hield van het
goede, maar vooral beschaafde
leven. Aan hypocrisie had hij
een broertje dood. Die hekelde
hij zeer geestig in zijn toneel
stukken en essays, 't Barre Land
en De Onderneming voegen
twee van zijn bekendste kome
dies aaneen tot De ideale ernst
of het belang van een echtge
noot.
Oud is hij met geworden, de En
gelse dichter en prozaïst Oscar
Wilde. In 1900 stierf hij op 46-
jarige leef tijd. Na twee jaar inde
gevangenis gezeten te hebben
op beschuldiging van een homo
seksuele relatie met een jonge
vriend droop hij als een gebro
ken man naar Parijs af. Korte
tijd later overleed hij daar, ver
geten en verlaten.
Voordien was hij een gevierd
idool. In het Londense society-
leven was hij een graag geziene
briljante causeur. Met zijn fijn
besnaarde humor en zijn hang
naar pure schoonheidsbeleving
verpersoonlijkte hij het intel
lectuele dandyisme, dat toen in
elitaire kringen veel navolging
had. Zijn bevallige schrijfstijl,
gekenmerkt door subtiele epi
grammen met paradoxale bete
kenissen, maakte hem tot een
typische literaire vertegen
woordiger van het fin de siècle.
Die overgecultiveerde levens
houding en zijn gracieuze esprit
weerspiegelen zich zonneklaar
in de door hem geschreven ko
medies, waaronder 'An Ideal
Husband' en 'The importance of
being Earnest'. Waren die 'well
made plays' in zijn tijd al bij
zonder populair, nu nog worden
ze met regelmaat gespeeld. Met
als aaneengevlochten titel De
ideale ernst of het belang van
een echtgenoot heeft 't Barre
Land samen met het Vlaamse
gezelschap De Onderneming
deze twee bekendste komedies
van Wilde in elkaar verweven.
Vijf jaar geleden heeft de coöpe
ratie van beide toneelgroepen
zoiets moois als Henry IV (naar
Shakespeare) opgeleverd.
In Een ideale echtgenoot dreigt
een jonge briljante minister zijn
carrière en zijn huwelijk te ver
spelen. In het verleden was hij
betrokken geweest bij lucratie
ve beurshandel met voorkennis.
Hij wordt hierom gechanteerd.
Maar met steun van zijn lief heb
bende vrouw komt alles weer
goed. Behalve dan dat de be
trokkenen opnieuw met een leu
gen door het leven moeten gaan.
Het tweede stuk dat deel uit
maakt van deze geïntegreerde
voorstelling is 'Het belang van
Ernst'. Om zich vrijelijk te kun
nen bewegen geeft de gefortu
neerde jongeman Jack zich ook
uit voor Ernst. Wanneer de ware
liefde zich aandient, leidt de
persoonsverwisseling tot neteli
ge verwikkelingen. Temeer daar
zijn snaakse vriend, die alles
door heeft, zich als de echte
Ernst aandient.
Voor Martijn Nieuwerf, die sa
men met Peter Kolpa beide wer
ken vertaalde, is het een lang ge
koesterde wens om 'iets met Os
car Wilde bij 't Barre Land te
doen'; „Op de eerste plaats van
wege de sprankelende tekst en
de spitse taalgrappen. Dat idi
oom wilde ik tot inhoud maken.
Bij 't Barre Land zijn we altijd
sterk gefocust op taal. Of het nu
bij Tsjechov is of bij Shakespe
are of Goethe."
Het laten samenvloeien van bei
de komedies wordt opgevat als
een grappig en uitdagend expe
riment. Czeslaw de Wijs, die net
als Martijn Nieuwerf, ook in de
ze productie meespeelt, zegt er
dit over: „Na bestudering van
deze twee stukken zijn we tot de
ontdekking gekomen dat de
personages bijna straffeloos
van het ene stuk in het andere
kunnen doorwandelen."
Martijn Nieuwerf vult aan: „We
hebben zelfs nog een voorspel
Ook van Oscar Wilde. Een Flo
rentijnse tragedie, die door Pe
ter Kolpa is vertaald en be
werkt." Lachend: „Dat stuk is
niet meer frivool te noemen,
maar ronduit vunzig. Daarna
spelen we tot voor de pauze van
beide komedies gewoon twee
bedrijven. Na de pauze laten we
de resterende bedrijven lang
zaam bij elkaar binnenlopen,
waardoor ze samen één stuk
vormen."
Denk nu niet al te voorbarig dat
de lichtvoetige speelsheid en het
aanminnelijke geflirt met de
liefde verder geen diepere bete
kenis heeft. Martijn Nieuwerf
wijst erop dat het hele oeuvre
van Wilde, inclusief zijn essays,
doortrokken is van kritiek. Op
bijvoorbeeld de heersende mo
raal, en op de kunst van zijn tijd
Evenals op de beperking van de
persoonlijke en seksuele vrij
heid En op de hypocrisie, die de
liefde insnoert en die mensen
dwingt tot het leiden van een
dubbelleven, zoals in 'Het be
lang van Ernst'. Czeslaw de Wijs
voegt hieraan toe, dat vanwege
die tot norm verheven schijn
heiligheid 'het liegen bij Wilde
tot een elegante kunst is verhe
ven': „Het grappige is dat als de
mensen de waarheid zeggen, ze
dan niet worden geloofd."
Omdat het om ijdele figuren
gaat is de aankleding van deze
voorstelling geënt op mode-
ontwerpen van moderne
Vlaamse couturiers. „Het wordt
in tegenstelling tot onze vorige
voorstellingen een veel kleuri
ger geheel", aldus Martijn Nieu
werf „Maar net als onze manier
van spelen zal de aankleding
niet voor de hand liggend zijn.
Bij ons gaat het wezenlijk om
het zoeken naar nieuwe, kunst
zinnige vormen om aan oude,
maar nog onverminderd gel
dende waarheden een eigentijd
se betekenis te geven. Het leven
is een kunst, maar om in de geest
van Oscar Wilde te spreken, is
kunst voor ons ook leven."
Max Smith
't Barre Land en De Onderneming
met De ideale ernst of het belang van
een echtgenoot (selectie): vandaag
t/m zondag Theater Kikker Utrecht
1 t/m. 5 april Frascati Amsterdam; 9
en 10 april Schouwburg Rotterdam
23 t/m 26 april Monty Antwerpen
29 april Schouwburg Sint Niklaas,
14 mei Theater a/h Spui Den Haag.
Scène uil De ideale ernst of het be
lang van een echtgenoot.