Als ik kippenvel krijg
weet ik dat het goed is
Kattaikkuttu... wat is dat?
Run op single Jamai
29
Verslavend goede nummers
Energiek Japans antwoord
Toch een blijvertje?
Joe Jackson helemaal terug
woensdag 19 maart 2003
India Simpson alias India.arie:.Iedereen heeft een missie."
Nee! Nee! Zachter Shan
non, zachter! India.arie
doet voor hoe ze in de studio
tekeer ging tegen haar pro
ducer en de technicus om het
geluid te krijgen dat ze wil
de. „Hij zei steeds: het kan
écht niet zachter. En ik: het
móet zachter. Ik ben een keer
zo kwaad geworden dat ik
met papieren bekertjes ging
smijten. Maar uiteindelijk
heb ik mijn zin gekregen."
Twee jaar geleden verraste de
Amerikaanse
zangeres/gitariste met haar de
buut Acoustic soul. Muzikaal
opmerkelijk omdat daarop het
singer/songwriter-genre werd
gekoppeld aan de elektronische
beats van de hiphop, en tekstu
eel bijzonder vanwege de posi
tief ingestelde boodschap die
eruit sprak. Behalve in grote
verkopen werd de waardering
voor het album vertaald in niet
minder dan zeven Grammy-no-
minaties, waarvan er vreemd
genoeg niet één werd verzilverd
Een teleurstelling die dit jaar
enigszins werd goedgemaakt
met twee Grammy's voor opvol
ger Voyage to India, waaronder
die voor het beste r&b-album.
Op deze plaat borduurt de zan
geres voort op het succes van het
debuut, zij het dat India ditmaal
werkt met een eigen band, die ze
ook meeneemt op haar Europe
se tour. ,,Ik weet niet of het
nieuw was wat ik met Acoustic
soul heb gedaan, maar het was
wel iets dat ontbrak in de wereld
van de zwarte muziek", zegt In-
dia.arie, gevraagd naar een
verklaring voor haar opzienba
rende doorbraak. „Muziek die
natuurlijker klonk, met echte
instrumenten. Niet volledig
akoestisch, maar ook niet zo
elektronisch allemaal. En mijn
teksten hebben een andere in
valshoek, vooral waar het gaat
om vrouwen. Hoe die de wereld
zien en hoe de wereld hen ziet.
Dat viel op en blijkbaar konden
veel mensen dat waarderen. In
mijn videoclips hou ik gewoon
mijn kleren aan. En ik roer za
ken aan in mijn teksten die niet
vaak aan bod komen in de popu
laire muziek."
India Simpson, dochter van een
profbasketballer en een zange
res, leerde zingen van haar moe
der. In haar tienerjaren was Mo
town geïnteresseerd in haar
moeder - ze zou deel uit gaan
maken van Martha and the Ven-
della 's - maar van een contract is
het nooit gekomen. Dochter In
dia werd wel ingelijfd door Uni
versal/Motown, nadat ze was
ontdekt tijdens een optreden op
Lilith Fair, het festival van
vrouwelijke singer/songwri
ters.
Uitdaging
Het kostte haar twee jaar om op
haar debuut het geluid te krij
gen dat zij wilde. „Ik kan je on
mogelijk uitleggen wat ik in die
tijd heb geleerd. De uitdaging is
dat de liedjes niet gaan lijden
onder de beats. Dat is de tegen
stelling. Het komt er uiteinde
lijk op neer dat ik mijn gevoel
moet volgen. Als ik kippenvel
krijg en mijn hart blij is, dan
blijft het erin, als het niet goed
voelt gaat het eruit.
Je gevoel volgen: dat is te vatten
als het gaat om gitaar spelen,
maar hoe doe je dat bij het pro
grammeren van een drumcom
puter? „Precies hetzelfde! Al
leen al de manier waarop je een
drumcomputer aanraakt maakt
veel verschil, of je dat zachtjes
doet of ruw. Maar het gaat ook
om de geluiden die je eruit haalt,
waar je de drums plaatst. En als
alles opgenomen is, kun je ze
nog naar de achtergrond ver
plaatsen of dimmen. En wat
vooral belangrijk is: 'nee' leren
zeggen. 'Dat is te luid! Dat is te
scherp! Luister maar eens naar
de drums op dit nummer van
Omar, die sound wil ik!'Ik weet
niet hoe je drums moet pro
grammeren, het is niet zo ge
makkelijk als het nu klinkt.
Shannon Sanders is daar de ex
pert in. Hij is niet alleen mijn
producer, maar ook een vriend
van me, dus hij weet wat ik wil.
Ook haarband weet inmiddels
precies wat India wenst. Dat
komt meestal neer op: minder.
De begeleiding op haar albums
is spaarzaam. „Het is een hele
kunst om een volledig opgetuig
de band van zeven man zo inge
houden te laten spelen. Bij mij is
het al gauw te hard, en dat we
ten ze. Ik kan alleen met deze
band werken omdat we hebben
getoerd en ze me heel goed ken
nen. Ik vraag constant aan ie
dereen: 'Kun je rustiger spelen,
kun je minder noten spelen?' Li
ve klinkt het wel iets voller, je
voegt meer toe omdat dat bij een
optreden leuk is. Maar het leuk
ste onderdeel van elk concert
vind ik nog steeds de akoesti
sche set. Gewoon zitten en spe
len."
Op Voyage to India heeft ze het
vaak over haar missie. Op vra
gen daarover reageert ze wat
voorzichtig. Ze wil duidelijk
niet overkomen als een soort
zendelinge. „Het is geen religi
euze missie, meer een spirituele
instelling. Iedereen heeft een
missie. Die van mij heeft te ma
ken met mijn liefde voor mu
ziek, en met de boodschap in
mijn teksten. Ik wil gewoon de
mogelijkheden die ik heb gekre
gen op een verantwoorde ma
nier gebruiken. Daarom zing ik
wat ik zing. Ik had ook de nega
tieve invalshoek kunnen kiezen.
Niemand heeft ooit gezegd dat
ik dat moest doen, op het mo
ment dat ik ging schrijven
kwam het er gewoon op die ma
nier uit. Daarom beschouw ik
het als iets goddelijks Geen ho-
cus-pocus met geesten die op
een dag aan me zijn verschenen
en me iets hebben ingefluisterd,
maar inspiratie die ik als godde
lijk invloed zie."
Blues
Haar muziek zou je een eigen
tijdse variant van de blues kun
nen noemen: lange, verhalende
teksten op repeterende muzika
le patronen, met melodieën die
voortkomen uit de akkoorden.
„Als je het zo zegt, kan ik me
daar wel iets bij voorstellen,
maar ik ben daar helemaal niet
bewust mee bezig, Mijn over
grootouders wonen in Memphis,
dus ik heb de blues ook ergens in
mijn bloed. Mijn moeder zingt,
en mijn ooms en tantes ook. Ik
denk daar niet zo over na. Al die
muziek die me heeft gevormd zit
daar ergens in mijn achter
hoofd. Het is wat ik ben. Dat is
het mooie van muzikaal vrij
zijn, alles eruit laten komen wat
in je zitDaarom begrijp ik men
sen niet die zich uitleveren aan
een producer. Wat is daar nog
leuk aan? Waar blijft dan je vrij
heid?"
Kees Groenenboom
India.arie speelt zondag 23
maart in Paradiso, Amsterdam.
Ik ben Bregje van de Ven, 26 jaar
oud en ik kom uit Zeeland. Nu
woon en werk ik in de provincie
Tamil Nadu in Zuid-India. Ik
geef Engels en dansles op de
Jeugdtheaterschool in Kanchi-
puram. Ik woon in het schoolge
bouw met achttien jongens en
drie meiden van acht tot twaalf
jaar oud, twee families en een
kok. De school is opgericht door
Rajagopal en zijn vrouw Hanne
de Bruin, ook een Zeeuwse.
De drie oudste jongens van de school in de makuvinai-les. Makuvi-
nai is een typisch Kattaikkuttu-instrument. foto Hanne de Bruin
Dit weekend ben ik naar het
theater geweest. Geen the
atergebouw met allemaal chi
que geklede mensen en dure toe
gangskaartjes. Integendeel. Een
open plek dichtbij een tempel in
een klein dorpje. Het publiek
zat op de grond. Iedereen kon
erbij komen zitten. Het pro
gramma duurde van maansop-
komst tot maansondergang.
Twaalf uur lang. De acteurs
hadden geen microfoons en
speelden op de platte grond. Het
was daarom moeilijk om de
voorstelling van ver te volgen.
Meer dan duizend toeschouwers
van heinde en ver wilden alle
maal zo dicht mogelijk bij de ac
teurs zitten. Proppen dus. Het
publiek bemoeide zich nog meer
met het verhaal dan laatst in de
film. En deze keer met effect.
Als je als acteur een steen naar je
hoofd geslingerd krijgt, wil je je
spel wel een beetje aanpassen
Terwijl ik daar onder de maan
betoverd werd, schoot me in
eens iets te binnen. Ik heb jullie
nog niet verteld waarom onze
school zo bijzonder is. Mijnleer-
lingen worden namelijk opge
leid Kattaikkuttu-acteur.
Kattai wattes acteur?... Kattai
kkuttu is een eeuwenoude vorm
van volkstheater uit Tamil Na-
du; dezelfde theaterstijl als
waar ik die nacht naar zat te kij
ken. Kuttu betekent theater en
kattai betekent houtornament.
Het heet zo omdat de hoofd- en
schouderornamenten die de ac
teurs dragen van hout zijn ge
maakt.
In Kattaikkuttu worden stuk
ken uit een lang verhaal, het
Mahabharata, gespeeld. De in
drukwekkend geklede acteurs
zingen, dansen en acteren onder
begeleiding van een band. Kat
taikkuttu vervult een belangrij
ke rol voor de gewone mensen in
India die meestal niet kunnen
lezen of schrijven. In een voor
stelling wordt belangrijke in
formatie over dagelijkse pro
blemen en politieke kwesties
besproken
De school is in oktober 2002 ge
start. Alle kinderen krijgen nu
les in acteren en musiceren.
Vanaf volgend schooljaar gaan
ze zich specialiseren in het acte
ren of in het bespelen van een
specifiek instrument. Na vier
jaar zijn ze klaar voor het ac
teursvak. Dan wordt het echt
serieus. Nu kunnen ze nog even
van alles uitproberen. Alhoe
wel; over twee weken spelen ze
hun eerste voorstelling Spel of
Menes.
Bregje van de Ven
Het zijn goede tijden voor
liefhebbers van elementai
re rock-'n-roll. Nu zijn daar bij
voorbeeld The Kills, een duo dat
vorig jaar al van zich liet horen
met de E P 'Black Rooster'.
Maar met Keep On Your Mean
Side plaatst de - naar verluidt -
meest besproken band van Lon
den zich meteen bovenaan het
lijstje hippe groepen. Strokes,
White Stripes, Libertines en
Hunches zijn leuk, maar The
Kills gaan er met deze overwel
digende cd overheen. De Engel
se Jamie (Hotel) en de Ameri
kaanse Alison (W) hebben het
helemaal: cool, mysterieus en
verslavend goede nummers.
Met minimale middelen weten
de twee een rauw, bluesy geluid
neer te zetten (Royal Trux), ter
wijl Alison klinkt als een bruta
le PJ Harvey. The Kills geven je
een welverdiende schop onder
de kont!
Peter van der Heide
The Kills: Keep On Your Mean
Side (Domino/PIAS),
speelduur: 42.29 min.
Het trio The Mad Capsule
Markets, begin jaren ne
gentig begonnen als punkband,
komt uit Japan. Die roots zijn
nog goed terug te horen op 010,
de opvolger van 'OSC-DIS' (Os
cillator In Distortion), dat voor
een doorbraak in Amerika en
Europa moet zorgen. Dat kan
best, want het drietal is hele
maal van deze tijd. Bij vlagen
supersnel en superhard, Japan
ners weten wel raad met extre
miteiten. Dwars door al het ge
weld - van digitale hardcore tot
van metalnffs doordrenkte in
dustrial techno - klinkt toch
meestal nog een herkenbare
popdeun. Deze uitlaatklep is
het energieke Japanse ant
woord op Atari Teenage Riot,
The Prodigy en Rage Against
The Machine. En meteen stuk
ken leuker dan pretentieuze
aanstellers als Slipknot en Sys
tem Of A Down.
Peter van der Heide
The Mad Capsule Markets: 010
(Palm), speelduur: 49.43 min.
Twee jaar geleden zag je op
het Groningse showcase
festival Eurosonic iedereen lo
pen met draagtasjes en T-shirts
van Das Pop. Het debuutalbum
'I Love' van de Belgische band
werd gelanceerd met een groot
schalige promotiecampagne.
Terecht of niet, het was een fris
se plaat waarop clichés uit veer
tig jaar popmuziek met behulp
van de nodige elektronica in een
nieuw en dansbaar plastic jasje
werden gestoken.
Opvolger The Human Thing
klinkt, de titel zegt het al, een
stuk warmer. De Belgen citeren
nog steeds links en rechts uit
verschillende stromingen bin
nen de pop, maar de orgels, pia
no's en strijkers lijken ditmaal
wel echt. 'Feverman' heeft een
heuse rockgitaar-solo. Zanger
Bent van Looy zingt vanuit zijn
tenen. En horen we daar geen
pedal steel in 'Another World'?
Zou Das Pop dan toch een blij
vertje zijn?
Rob Broere
Das Pop: The Human Thing
(Francorchamps/Labels),
speelduur: 55.13 min.
Het is nauwelijks bij te hou
den hoeveel voormalige
'supergroepen' tegenwoordig
weer op tournee zijn. In de
meeste gevallen is het armoe
troef, omdat belangrijke leden
van de originele bezetting ont
breken.
Vaak komt het erop neer dat een
te dik geworden zanger zijn hits
van vroeger herkauwt met be
hulp van sessiemuzikanten. Hoe
anders is het met de Joe Jackson
Band. De groep die een kwart
eeuw geleden debuteerde met
het formidabele 'Look Sharp!'
en vervolgens de klassiekers
'I'm The Man' en 'Beat Crazy'
opnam, is he-le-maal terug. Op
Volume 4 klinkt het originele
kwartet precies als destijds: ge
dreven, hoekig, kaal, scherp en
aanstekelijk. Elf liedjes staan
erop, het ene nog mooier dan het
andere. En je krijgt er (tijdelijk)
ook nog een gratis live-cd bij
met zes oude 'hits'.
Martin Groenewold
Joe Jackson Band: Volume 4
(Rykodisc/Zomba), speelduur
cd 1: 25.06 min.
Speelduur cd 2: 44.11 min.
De eerste single van Jamai,
de winnaar van Idols 2003,
vloog gisteren de winkels uit.
Volgens een woordvoerder van
de Free Record Shop was de ver
koop om 15.00 uur 's middags
twee keer hoger dan de verkoop
van een gemiddelde topdriehit
in een hele week. Hij verwacht
dan ook dat het nummer 'Step
right up' volgende week in alle
hitlijsten op nummer 1 binnen
komt.
Free Record Shop denkt dat de
verkoop van 'Step right up' elke
andere single overtreft. De sin-
gle-cd bevat drie nummers.
Naast het gezongen nummer is
er ook een muzikale uitvoering
van 'Step right up'. Verder zingt
Jamai het nummer van Elton
John 'Sorry seems to be the har
dest word'.
Platenmaatschappij BMG
maakte maandag al bekend dat
er al 185.000 exemplaren van de
single aan de handel zijn gele
verd. Daarmee is 'Step right up'
in een klap bijna drie keer plati
na. Een record, want van de sin
gles 'Lopen op het water' van
Marco Borsato en Sita en 'Cand
le in the wind' van Elton John
gingen destijds 125.000 exem
plaren naar de winkels.
De overige negen finalisten zijn
overigens volgende week samen
met Jamai terug te zien in Ahoy'
Rotterdam Jim, Dewi, Hind,
Joël, David, Yuli, Marieke, Bas
en Zosja staan vier avonden
achter elkaar live met zijn allen
op het podium.
Het eerste album van Jamai
komt volgens BMG waarschijn
lijk in juni uit.
