Gideon staat ver van mij af Achter elke huizenveiling schuilen persoonlijke drama's PZC David Warren, zoon van 23 H D' Veilingen gaan vaak niet door Strijkgeld of plokgeld zaterdag 8 maart 2003 'oe is het om een literair .personage te zijn? Om je jeugd geboekstaafd te zien door de hand van je vader? David Warren, door velen gekend als Gideon uit het Geheim Dagboek van Hans Warren, zou het werkelijk niet weten. „Ik heb nog nooit een letter in die dagboeken gelezen en ik zal het ook nooit doen." Vier redenen voert David Warren aan. „Ten eerste is het niet normaal om in de diep ste zieleroerselen van je ouders te kijken. Het gaat over dingen die ik helemaal niet wil weten. Wat ik weet van mijn vader, heeft hij me zelf verteld of ik heb het meegemaakt. Da's meer dan zat. Zo wil ik hem kennen, en me hem herinneren. Ten tweede ben ik mezelf: een trekkerchauffeur van 44 jaar met een hond, Ur- van, en een stel hobby's die ver verwijderd zijn van het literaire leven. Ik wil niet weten hoe ik door de ogen van mijn vader ben. Dat personage Gideon staat hoe dan ook ver van mij af, al ben ik ervan overtuigd dat elk beeld dat vader heeft geschetst, volkomen eerlijk is." Zwaar weegt bij David ook het advies van vrienden en familie om het laatste deel, dat het jaar voor de dood van Hans Warren bestrijkt, beslist niet te lezen. David, hebben ze gezegd, lees het niet, want je doet Mario, die de laatste kwart eeuw vaders le vensgezel is geweest, wat aan. Nu hoef ik dat boek niet te lezen om te weten, dat de relatie vol komen scheefgegroeid was. Als ik daar door spierballenwerk wat ten goede aan had kunnen veranderen, had ik het veel eer der gedaan. Maar zo werkt het niet. En tenslotte hou ik hele maal niet van dat soort boeken. Gedichten en navelstaarderige verhandelingen zijn aan mij niet besteed. Als ik een boek lees, gaat het over techniek, vakliteratuur. Zwarte sneeuw Voor David Warren is het vol doende om een behoorlijk over zicht over zijn eigen leven te hebben. „Dat is al gecompli ceerd genoeg en ik ben blij dat ik mezelf en de mensen in mijn om geving een beetje begrijp. Ik kom natuurlijk niet uit een nor maal gezin, dat is duidelijk. Dat was trouwens al zonneklaar toen ik naar school ging. Als ik het niet snapte, maakten de kin deren op de dorpsschool in 's-Heer Abtskerke me dat wel duidelijk. Wij gingen daar naar school omdat ook de kinderen van de buren, van Harinck, daar op school gingen. Wij reden met elkaar van huis, in Kloetinge, David Warren: „Gedichten en navelstaarderige verhandelingen zijn aan mij niet besteed." naar school. Dat vonden de ou ders een veilig idee. Op die school was je vader boer, boe- renkecht, bouwvakker of schil der. Dichter was een beetje raar, dan hoorde je er niet echt bij. Bovendien was het bij ons thuis niet bepaald een vetpot. Dichter zijn klinkt wel leuk, maar het le vert weinig op. Mijn moeder heeft zich uit de naad gewerkt om ons groot te krijgen. Zij heeft, zoveel weet ik wel, zwarte sneeuw gezien. Getrouwd met een homoseksuele man met nauwelijks inkomen, drie op groeiende kinderen, een baan in het onderwijs en in feite in een vreemd land, want moeder is Engelse. Dan had ze ook nog eens haar huishouden in een ta melijk slecht huis. We moesten altijd overal pannetjes en teil tjes zetten als het regende. Denk erom: ditzijnallemaal inzichten achteraf, want wij zijn nooit iets tekort gekomen. Ik heb ook nooit wat gemerkt van huwe lijksproblemen. Ik weet niet an ders of ze sliepen apart, maar dat vind je ook normaal als je niks anders gewend bent." Totdat zijn ouders gingen schei den, David was toen 16 jaar, heeft hij nooit iets gemerkt van problemen. „Die moeten er wel geweest zijn, maar ik denk dat ze die voor de kinderen verborgen hielden. Voor ons hebben ze, vermoed ik, ook gewacht met uit elkaar gaan. Mijn oudste zuster, Alber- tina, woonde al op zichzelf en mijn jongste zus, Hannah, stu deerde in Amsterdam. Ik was de jongste van de drie en ik bleef bij vader wonen. Dat was logisch, want moeder moest helemaal opnieuw beginnen en ik was aan tenminste niet dat ik het merk te. Er kwamen wel mensen over de vloer uit dat speciale milieu: van die snaken die ik meestal niet zie zitten, maar dat was daarvoor ook. Sommigen waren wel leuk, hoor. Gerrit Komrij, daar kon je mee lachen, maar de meesten waren slijmjurken. In het cafeetje De Koophandel, waar ik zat als ik niet bij de bu ren was, werden wel toespelin- vader is heel lang iets gebleven waarover David niet kon pra ten. „De frank viel nog niet eens toen Mario Molengraaf bij hem introk. Ik vond het wel raar; stuur je een ventje weg omdat het niet gaat en dan haal je er eentje binnen die nog jonger is. Maar ik wist dat mijn vader niet alleen kon zijn; iemand moest hebben om voor te zorgen en die voor hem zorgde. Hij maakte die plek gehecht. De buren, met wie we allemaal altijd een prima relatie hebben gehad, waren voor mij heel belangrijk. Jan zie ik als mijn grote broer en Henk is mijn maat. Ik zat altijd op die boerderij. Dat ik nu trekker chauffeur ben, komt doordat ik van jongs af aan ben geboeid door tractoren. Ik was dan ook, in die twee jaar bij mijn vader, nooit thuis. Dat aan de huwelijkproblemen van zijn ouders de homoseksua liteit van zijn vader ten grond slag heeft gelegen, drong pas veel later tot David door. „Hij ontving geen homo vriendjes, gen gemaakt op de geaardheid van mijn vader, maar ik wist echt van niks. Het ging in die pe riode niet altijd goed tussen mij en mijn vader. Hij heeft toen contact gezocht met mijn moe der en ik ben bij haar gaan wo nen, tot ik in dienst ging. Na mijn diensttijd in Duitsland, ben ik voor het eerst gaan besef fen hoe aangenaam, veilig en in spirerend het is om deel uit te maken van een groep die een ge meenschappelijk doel heeft. Dat is ook wat ik fijn vind aan werken, je doet iets en je doet het goed. De homoseksualiteit van zijn zich daar ook compleet emotio neel afhankelijk van en daar is het, mijns inziens, op den duur ook in mis gegaan." Het zijn weer inzichten achteraf die zijn kijk helder maken, maar deze keer zijn ze nogal rauw op z'n dak gevallen. „Hetfeit dat Mario nu gaat trouwen, met een vrouw wel te verstaan, doet mij geloven dat hij niet met een rela tie bezig is geweest maar met een project. Vader is gaandeweg steeds meer gemanipuleerd, tot er weinig meer van hem over was. Ik moet je zeggen dat dat inzicht wel pijn doet. Niet alleen bij mij, maar bij meer mensen." foto Willem Mieras De afgelopen zes jaar heeft Da vid zijn vader niet dikwijls meer gezien als de geestige figuur die hij vroeger was „Met vader kon je veel lachen. Van tijd tot tijd deed hij zo gek als een deur, net een indiaan. Kampioen one-li- ners was hij ook. En als hij het erg naar zijn zin had, ging hij plat-Borssels praten .Dat heb ik hem de laatste jaren nooit meer horen doen. Hij deed op den duur ook allemaal dingen waar hij een gloeiende hekel aan had." Dat Mario zijn vader, die nooit televisie, radio en telefoon in huis had willen hebben, zoveel mogelijk voor de camera's pro beerde te krijgen, kan David wel billijken. „Er moest per slot van rekening brood op de plank ko men en een goeie pr-man is Ma rio zeker. Maar het donderde niet wat voor programma het was. Ik weet nog, in het begin, dat vader bij Triviant moest op draven. Dat heb ik gezien. Het was zó zielig. Daar zat ie, een man die van heel veel dingen verstand had, maar hij wist niks. Hij had een bloedhekel aan sport en aan spelletjes en nu moest hij snel drukken als hij het antwoord op een sport- of een popvraag wist." Terwijl zijn beide ouders los van elkaar een heel nieuw leven op bouwden, deed David dat voor zichzelf ook. Hij was een poos vrachtwagenchauffeur, begon een expeditiebedrijf dat tien jaar goed liep, maar koos uitein delijk voor een baan bij grond- verzetbedrijf Dekker als trek kerchauffeur. In zijn vrije tijd knapte David een old-timer-trekkertje op, bouw de zelf aquaria, restaureerde een antiek ploegje en doet sinds een paar jaar mee met ploeg- wedstrijden. De afgelopen acht jaar is Duitse herder Urvan zijn huisgenoot in de Goese flat, waar David al meer dan twintig jaar naar zijn zin zit. „In al die tijd ben ik het contact met vader blijven onderhouden, al had ik de laatste jaren lang niet altijd het gevoel dat ik wel kom was, althans niet als Mario erbij was. Ik ben niet de enige. Zelfs oude schoolmaten van mijn vader werden min of meer weggekeken. Of ze kregen ant woord van Mario als ze wat aan mijn vader vroegen. Als ik zin had om bij vader langs te gaan, keek ik eerst of de auto weg was. Stond die ook niet bij het zie kenhuis geparkeerd, dan wist ik dat Mario niet thuis was en kon ik nog een beetje gezellig bij hem buurten Maar eigenlijk was hij helemaal overgenomen, had zelf niks meer te vertellen. Ik denk dat mijn vader een ob sessie voor Mario was, en nog is." Bijenkorf In retrospectief vergelijkt Da vid de relatie die in het Kloe- tingse huis vergroeide met een bijenkorf. „Mijn vader was de bijenkoningin die tot meer pro ductie moest worden aangezet. Mario sleepte daar alles voor aan, stopte daar ongetwijfeld veel energie in maar reduceerde mijn vader wel tot een litera tuurmachine die niks te willen had. Hij heeft zich zodanig met mijn vader geïdentificeerd, dat die op den duur uit zijn eigen rol verdrongen werd. Mario heeft gezworen het ongepubliceerde werk van mijn vader te zullen bezorgen, maar ik heb hem ge vraagd dat niet te doen. Ik ben bang dat het te zeer gecorrum peerd wordt, nu vader er niet meer is om nog het laatste beetje voet bij stuk te houden. In het bundeltje Een stip op de wereldkaart, waarin Hans War ren afscheid neemt van de din gen die hem dierbaar waren, bladert David naar het gedicht over de witmarmeren Boeddha. „Dat beeld was een doel in zijn leven. Hij wilde graag tachtig worden en hij wilde die Boed dha, die een bevriende anti quair hem niet wilde verkopen, omdat die er zelf verliefd op was. Uiteindelijk, kort voor zijn dood, heeft hij hem toch gekre gen. Hij belde of ik niet eens kon komen helpen om dat zware ding van de achterbank te krij gen. Ik vind het een mooi ge dicht, Het gaat over een mooi beeld en over vader, zoals hij te genover de mensen stond. Zo wil ik hem onthouden." Mieke van der Jagt ■LZzi Het echtpaar ligt in scheiding. Hij is bij een vriendin, zij zit met de kin- deren bij haar moeder. Het huis, dat ze j^een paar jaar geleden met een forse hy- potheek kochten, staat leeg. Geen van Ltwee kan de rente in zijn eentje opbren gen. En allebei vinden ze dat de ander het gedoe met het huis verder maar I moet regelen. Het geld is op, maar de j hypotheekrente moet toch worden be- 1 taald. De voortdurende stijging van de huizenprijzen loste het probleem van dit voorbeeld voorheen stilletjes op. Er was immers altijd overwaarde om de hosten mee te verrekenen. Nu de room van de huizenprijzen af is en de econo mische groei stagneert, moeten er steeds vaker huizen gedwongen wor den verkocht. je advertenties voor huizenveilingen zijn maar droog. Feitjes op een rijZo'n buis, zo veel grond, zo laat, die zaal. Maar me ene regel boven de tekst verpakt toch een j wl verhaal Ex. art. 3.268 of ex. art. 514 wil ^ggen dat er dwang achter zit. Dat het ge buid van de hypotheekverstrekker op is. Of jj S'a^ °P En dat het pand dus verkocht moet worden om de cen- enbinnen te halen. Notaris Hans Eskens ^an Actus Notarissen in Heerhugowaard is BesPec>al»seerd in deze verkopingen. „Ach- drarria^ h,uizenveiling schuilen persoonlijke pn veiling is het schrikbeeld van de huisei- ri»aar eerste omdat de ervaring leert *\en "Uis bij een veiling meestal veel indergeld opbrengt dan bij een 'gewone' op, Waarbij de makelaar de tijd kan JrJ? om de meest gretige koper af te achtem Een tweede reden waarom een ptv ^.„chrikt is het openbare karakter an er komt toch keihard een ad- wtentje in de krant die duidelijk maakt dat vinBtk 6n met ^Unt opbrengen „Niemand dwri" Prettlg om zo te worden afgeschil- .zegt notaris Eskens. „De reacties in if i0UUrt en °P de school van je kinderen kun to k ^j^tellen. Je moet een zeldzaam dik- d hebben als dat je niets doet ORIALE VERKOPI w amkeTSïWfi^Jijrgeriijk Wetboek 25 maart 2003 om 15.00 uur zal t< staarTglkfcaotaris mr. J. H. Eskens (of dien nemer), geVefftlfl^-JeHeertiugowaard, in Posthoorn, Veluwew^fcaWaarland, in bl] opbod en afslag kraciffSte£M^kel 268 Notaris Hans Eskens: „Meestal wordt eenhuis bij een veiling ver onder de werkelijke waar de verkocht." foto Erwin Neles/GPD Volgens cijfers van de Nationale Hypotheek Garantie is het aantal veilingen van wonin gen vorig jaar verdubbeld Steeds vaker duiken de advertenties met veilingaankon digingen op. De notarissen hebben er nu weer zo dikwijls mee te maken dat Eskens onlangs een cursus heeft gegeven voor kler ken van notariskantoren. „Want iedereen voorziet dat hier straks meer werk in zit." Bij zijn kantoor is een klerk inmiddels full time bezig met het voorbereiden en afhan delen van veilingen. Geldgebrek is in alle gevallen de achtergrond van de veiling „Vaak hangt het samen met relatieproble men", is de ervaring van de notaris. De Vereniging Eigen Huis en hypotheekver strekkers bevestigen dat beeld. De hypo theekrente die door de partners samen werd opgebracht, moet na de strubbelingen in de liefde door een van de twee worden betaald. En dat lukt doorgaans niet. De schuld loopt dan op. Tot voor kort ging zo'n huis dan ge woon in de verkoop en bood het verschil tus sen aan- en verkoopprijs genoeg ruimte om in zo'n geval de achterstallige rentekosten met de bank te verrekenen. Maar nu de huizenprijzen niet meer stijgen als voorheen is het niet meer vanzelfspre kend dat een huis na de aankoop meer waard is geworden. Vooral bij koppels waar de relatieproblemen opduiken in de eerste paar jaar nadat ze hun nieuwe huis hebben betrokken, zijn de centen dus echt op. „En dan zie je dat mensen soms vluchten voor de problemen", zegt de notaris. „Een enkeling vertrekt met de noorderzon. Ik heb een keer een huis geveild waar de kogelgaten in de muren zaten. Dan weet je genoeg over de achtergronden. Anderen reageren niet op brieven van de bank of op uitnodigingen om over de sores te pratenZe steken hun kop in het zand omdat ze denken dat ze de proble men op die manier uit de weg kunnen gaan. De werkelijkheid is natuurlijk dat de pro blemen juist groter worden. Want voor de bank zit er dan soms weinig anders op dan ons opdracht te geven zo'n huis te veilen. En dat kost iedereen geld." Is het niet de bank die geld voor het huis wil zien, dan blijkt vaak dat een andere schuld eiser beslag op het huis heeft gelegd om aan zijn geld te komen. Voor de belastingdienst is dit een gebruikelijke methode, maar ook creditcardmaatschappijen of leveranciers van kleinere bedrijven grijpen nu weer va ker naar dit middel om hun rekeningen te vereffenen. Eskens: „Als de opdracht om te veilen bij ons binnenkomt, proberen we altijd eerst contact te zoeken met de eigenaar van het huis om samen naar oplossingen te zoeken Vaak komt er dan alsnog een regeling of is er iemand in de familie die ze uit de brand helpt. Maar het gebeurt ook vaak dat de huiseigenaar zich schuil houdt en pas actie onderneemt als de advertentie in de krant heeft gestaan. Soms slagen we er dan in om de bank te bewegen de veiling op te schor ten. Dan kan de eigenaar zelf zijn huis ver kopen. Dat heet dan vrijwillige verkoop, maar het is natuurlijk vrijwillig tussen haakjes. Lukt dat niet, of is de betrokkene onvindbaar, gaan we over tot de veiling Zonde, eigenlijk Want zowel de schuldeiser als de huiseigenaar schiet er dan bij in. Meestal wordt een huis bij een veiling na melijk ver onder de werkelijke waarde ver kocht. Dat komt omdat er weinig kopers zijn. Vaak zit er een klein clubje handelaren dat ervaring heeft met deze branche. Parti culieren nauwelijks. Die kennen de proce dure niet, of ze durven het gewoon niet aan. Aan de ene kant is dat begrijpel j kwant het komt soms zo ver dat de deurwaarder erop af moet om de vorige eigenaar eruit te krij gen. En garanties zijn er niet. Als de verwar ming het niet doet, heb je pech. En ik ken voorbeelden waar de keuken maar half was afgebouwd. Maar aan de andere kant kost een huis op een veiling vaak heel weinig Waarom zou een particulier daar niet van mogen profiteren?" Makelaar Wie het niet zelf aandurft om op een veiling te bieden, kan gewoon een makelaar inscha kelen om dat namens hem te doen. Het is ook goed voor de verkoper als er particulieren meebieden op een veiling. Immers: hoe meer bieders, hoe beter het is voor de uiteindelij ke prijs. Dus hoe meer geld er is om de rest schuld te voldoen." Wie tussen de rekeningen achterblijft, is de 'verjaagde' huiseigenaar, een ervaring rij ker, veel illusies armer. Want wie niet op de vlucht is geslagen, moet op zoek naar alter natieve huisvesting. De ervaring leert dat de vriendenkring sterk slinkt als het financieel bergafwaarts gaat. Hulp uit die hoek blijkt meestal niet eenvoudig. Eskens: „Voorheen streken gemeenten en woningbouwcorporaties nog wel eens met de hand over het hart. Dan kregen deze mensen een nieuwe kans. Maar ook in die hoek wordt het allemaal een stuk harder en zakelijker, dus houden ze de deur van huur woningen dicht. En dan proef je hoe schrij nend het allemaal is." Jan Vriend T 7 oorzichtigheid is troef, bij banken. Zij zien ook wel in dat een veiling niet in het belang is V van de klant. Omdat een huis bij een veiling doorgaans minder opbrengt dat bij een 'ge wone verkoop', proberen banken op alle manieren te voorkomen dat een huis onder de ha mer gaat Een voorzichtige schatting leert dat maar tien procent van de geplande veilingen ook echt in de veilingzaal terechtkomt. „Vaak is alleen het aankondigen van een veiling al genoeg om de eigenaar aan te sporen om zijn schulden alsnog te betalen", zegt notaris H. Es kens. Het gebeurt het ook vaak dat een huis tussen het plaatsen van de advertentie en de geplande veiling op een andere manier wordt verkocht. Vaak zijn het handelaren die in die periode met een bod komen. De rechter komt er dan aan te pas om te beoordelen of zo'n bod redelijk is. Bij zijn afweging neemt de rechter mee of de woningeigenaar niets tekort wordt gedaan Met andere woorden: of het huis niet 'onder de prijs' van de hand gaat. Het veilen van een huis gebeurt in een door de notaris gehuurde zaal De advertenties waarin de veiling wordt aangekondigd, brengen doorgaans tussen de dertig en zestig bezoekers op de been. Meestal zijn het handelaren, makelaars en belangstellenden. Bij de veiling heeft de notaris de regie, maar 'het spel' van het bieden en afmijnen is in han den van de afslager. Hij hanteert de hamer en wijst naar de bieders in de zaal. De afslager begint met het noemen van een 'denkbeeldige' prijs, waarna de bieders bij een steeds een beetje meer geld biedenHet opbieden gaat door tot er geen bieder meer zijn hand opsteekt en daarmee het 'hoogste bod' vaststaat. Het doel van het bieden is de prijs 'op te drijven'. Om bieders te stimuleren, betaalt de notaris de hoogste bieder altijd 1 procent van zijn eindbod. Dit noemen ze het 'strijkgeld' of 'plokgeld'. Na het opbieden begint het afmijnen. Dat gaat van start door het noemen van een bedrag dat tientallen procenten hoger ligt dan het hoogste bod. Daarna zakt het bedrag (meestal met 1000 euro per stap), tot iemand 'mijn' roept. Die is dan de koper van het huis. Als nie mand 'mijn' roept, moet de hoogste bieder het huis kopen. In de volksmond heet het dan dat de 'strijkgeldhaler er aan is blijven hangen'.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2003 | | pagina 23