Dolblij dat ik musicus ben
Muziek gaat dwars door het lichaam
Leven is mooi
maar ook hard
Kirov Opera
vertelt opnieuw
Boris Godoenov
lerug naar de
familie Strauss
De nieuwe
Wibi Soerjadi
29
Vonda
Shepard
ji/Todest Moessorgski oogstte
jvlmet zijn opera Boris Go-
fcnov vooral tegenstand. Het
srk was te origineel voor het
geland van 1869. Er zat geen
njte vrouwenrol in. Daarom
bramhij in 1874 met een t wee
ft aangevulde versie. Mét een
^te vrouwenrol. Andrei
Isrkovksi maakte in 1983 een
fljcenering daarvan voor het
•jjndense operahuis Covent
Garden. In 1990 werd deze regie
Eigevoerd door de Kirov Opera
risint Petersburg onder lei-
ftngvan Valery Gergiev. Net als
ia Londen speelde Robert Lloyd
ft titelrol. Ook temidden van
outer Russen als Olga Borodina
Sergei Leiferkus deed hij dat
aogst indrukwekkend, getuige
óeregistratie op dvd. Maar hoe
-ooidat alles wordt uitgevoerd,
st zijn juist de toevoegingen
«afbreuk doen aan dit drama,
ïie de recente uitvoering kent
aDeNederlandse Opera in de
tgie van Willy Decker weet hoe
oachtig die oerversie is: de on-
ftrgang" van een tsaar die wordt
verteerd, kapot van wroeging.
Eet nieuwe verhaal, met het
verhaal van de monnik die zich
opwerpt als de eigenlijke tsaar,
gkoppeld aan diens intrigeren
de Poolse prinses, leidt op zijn
achtst gezegd alleen maar af
van het in wezen psychologi
sche drama dat deze opera ooit
sas, Wat niet wegneemt dat
larkosvki het verhaal vertelt in
cogstrelende, rijke romantische
heelden, met massascènes en in-
:eme momenten in een sugges-
:ei'toneelbeeld, passend bij de
ïaditie van Kirov.
Hans Visser
Moessorgski - Boris Godunov
sar Kirov Opera o.l.v. Valery Ger-
M-Philips 075 089-9. Tijd: 221.00.
Zijn moeder danste de csard-
as, zijn vader kreeg natte
tgenbij een mooie polka en zijn
grootouders leefden temidden
van zigeunerorkesten. Boven
dien speelde hij zelf ooit onder
Robert Stolz, de laatste oper-
ettekoning die op zijn beurt
Strauss jr. nog had meege
maakt. En dat is te horen als Ni-
iolaus Harnoncourt de muziek
an die familie Strauss diri
geert. Het was daarom een goed
idee om hem ook dit jaar de lei
ding te geven van het traditio-
:ele Nieuwjaarsconcert in de
Gouden Zaal van de Wiener Mu-
skverein. Dat complete
Strauss-concert door de Wiener
Piiilharmoniker is nu verkrijg
bar op een dubbel-cd. En nog
«Ivoor de prijs van één.
Harnoncourt zorgde wederom
voor vertolkingen met een slim
depend ritme, neigend naar
Schrammel. Maar bovendien
'tracht hij daar een aantal ver
assingen. Geen ouverture tot
Die Fledermaus' of 'Zigeuner-
baron'. In plaats daarvan de
-ooit eerder op 1 januari uitge
voerde 'Chineser Galopp' en
teel andere minder bekende
stukkenNieuw was Von Webers
Morderung zum Tanz'geko
zen omdat het de eerste keer is
dat de wals in het symfonische
repertoire zijn intrede doet.
iwee Hongaarse dansen van
Brahms voerde hij uit omdat de
zezijn collega Strauss jr. zo be
donderde. Maar dan wel in een
Moit eerder gepubliceerde or
kestratie.
lammer dus dat hij nu niet, zo-
alstwee jaar terug, koos voor de
teel leukere oerversie van de
Radetzkymars' en zich beperk-
tetotde 'meeklaptoegift'.
Hans Visser
Nieuwjaarsconcert 2003 - Werken
rano.a. Strauss: door Wiener Phil-
ürmoniker o.l.v. Nikolaus Harnon-
m.DG 472250-2. Tijd: 106.21.
a, hij is wél alleen. Maar nee, hij is niet eenzaam. Want:
de nieuwe Wibi is opgestaan. In de plaats gekomen
van de oude Wibi, die twaalfeneenhalf jaar lang
getrouwd was met Marion, zijn manager, pr-assistente,
geliefde en muze. Marion is vertrokken van landgoed De
Wulperhorst in Zeist, waar Wibi Soerjadi sinds een jaar
woont en werkt. Fans vinden dat zijn muziek erop vooruit is
gegaan. Ondanks de pijn, beaamt Wibi: „Mijn verdriet is
mijn muziek ten goede gekomen."
Het enorme landhuis in Zeist
van Wibi Soerjadi staat
niet in verhouding tot de kleine,
tengere concertpianist. Inhoud
van het landgoed is 10.000 ku
bieke meter op vijf hectare
grond; Wibi is hoogstens een
meter zeventig en zijn tengere
gestalte vult nergens de ruimte;
sterker het lijkt of hij verloren
raakt in de hoge zalen en gigan
tische kamers van zijn woon
huis. Maar Wibi voelt zich er
thuis. De historie van De Wul
perhorst, die teruggaat tot 1850,
beslaat de periode die voor hem
en zijn muziek de meeste inspi
ratie heeft opgeleverd. De pe
riode van de Romantiek, de pe
riode ook van componisten als
Listz, Schumann en Chopin.
Soerjadi kan er bevlogen over
praten, zich verliezen in grootse
gevoelens als het gaat om het
muzikaal interpreteren van
emoties. „De kortst mogelijke
verbinding zoeken tussen wat je
voelt en hoe het klinkt. Alles
moet je loslaten, de muziek zélf
laten vertellen. Zelfs je vingers
zouden er niet tussen moeten
zitten", legt hij uit. Ook het zoe
ken naar antwoorden in de mu
ziek is voor hem een dagelijks
proces, dat gemiddeld zes uur in
beslag neemt. „Muziek vraagt
altijd: Waarom?" En: „Je vindt
geen oplossingen in de muziek,
wel de verklanking van je emo
ties."
Pijn bijvoorbeeld. Maar ook
rust, afleiding en uiteindelijk,
de totale bevrediging. De nieu
we Wibi, vertelt hij, wil zich
daarom weer helemaal storten
op de muziek. „Op een gegeven
moment laadt het spelen je op,
het haalt de druk weg. Tegen
woordig zou ik het liefst in cle
muziek blijven. Ik ben dolblij
dat ik musicus ben."
Wibi Soerjadi speelt vanaf zijn
elfde piano. Zelfs nog voordat
hij noten kon lezen, ging dit
vanzelf. Dankzij een fabelach
tige techniek en fotografisch
geheugen - Soerjadi speelt na
eenmalige bestudering een
compositie volledig uit zijn
hoofd - won hij op jonge leeftijd
diverse internationale concour
sen en werd hierdoor al snel als
'wonderkind' bestempeld.
Sindsdien treedt hij op in de
grootste concertzalen ter we
reld, waaronder Carnegie Hall
in New York en is hij een pu
bliekslieveling geworden door
zijn romantische vertolkingen.
Ook zijn volledige overgave aan
de muziek, waardoor hij tijdens
concerten nogal eens is flauw
gevallen, heeft een grote fasci
natie bij het publiek voor hem
teweeggebracht. „Muziek kan
me zo opslokken", zegt hij hier
over, „dat ik soms even hele
maal oplos." Ook komt het voor
dat de pianist zich aan het eind
van een concert kapot schrikt
van het applaus: „Omdat ik
mijn omgeving volstrekt kan
vergeten als ik speel."
Maar ondanks zijn grote gedre
venheid wil hij er nu harder te
genaan gaan dan ooit: „Ik ben
bezig met de nieuwe Wibi, een
nieuwe fase die mijn muziek an
ders maakt en dat horen de men
sen Op dit moment studeert hij
dagelijks op composities van
Liszt, die hij tijdens huisconcer
ten speelt. Voor volgend jaar
zijn veel uitnodigingen aange
nomen in het buitenland, in te
genstelling tot vroeger, toen hij
veel meer de boot afhield: „Ik
was aan het afbouwen, maar dat
is voorbijik sta nu meer open
voor alles."
Het is een ander geluid dan hij
anderhalve maand geleden liet
horen in een landelijke krant,
waarin hij poseerde als een ge
broken man, kapot door het ver
trek van zijn vrouw Marion.
Wibi veert op: „Ik dacht dat ik er
nooit meer overheen zou komen,
toen. Eerst kwam het moment
van: hé, wat is er aan de hand?
Dit doet pijn. Maar dan komt
toch het accepteren van de situ
atie. Daarna de rouw: een zwaar
gevoel van verlangen en verlies
tegelijk. En opeens is er dan die
wederopbouw, vanuit de vraag
'hoe vecht ik me hieruit'. Nu ben
ik bezig m'n eigen holletje te
maken en mezelf te vinden, tja
hoe zeg ik het: ik ben een nieuwe
Wibi aan het worden."
Het is niet alleen te merken aan
zijn muziek, die gevoeliger
klinkt en meer diepgang heeft
gekregen. „Anders", noemt hij
het zelf. Vreemd genoeg is het
ook de woonplek van de pianist
die nu een andere uitstraling
heeft. Alsof de excentrieke
Amerikaanse popster Michael
Jackson zijn grote voorbeeld is
geworden. En dan vooral wat
zijn levensstijl betreft.
Overal staan, zitten, liggen en
hangen knuffelbeestenHad een
half jaar geleden de ontvangst
hal van zijn buitenplaats nog
een statige, chique inrichting,
nu zijn de drie levensgrote
Goofy's - bekende Disneyfigu-
ren - niet te missen bij binnen
komst. En dat is nog maar het
begin. Op de eerste etage, waar
de privé-vertrekken van de pia
nist zich bevinden, worden we
begroet door Winny de Pooh op
manshoogte, evenals Mickey
Mouse, Teigetje met aan de
muur een handgeschilderde Da-
gobert Duck die toekijkt.
In de woonkamer, die sinds het
vertrek van Marion nu het 'hol
letje' van de pianist is gewor
den, hangen vier grote Disney-
afbeeldingen. Over de tafel in de
zithoek een deken met een af
beelding van Mickey Mouse, bij
de eettafel een Donald Duck.
Een tv-scherm in een kast neemt
vrijwel de gehele wand in beslag
met ervoor een grote fauteuil.
De pianist ontspant geregeld
met Disney films, die hij uren
lang kan bekijken. De afgelopen
jaren, zegt hij met een nerveuze
giechel, ging hij altijd naar
Disneyland in Orlando, mét
Marion, ja. Maar de laatste tijd
is dat er dus niet meer van geko
men. „Zo lekker simpel en onbe
vangen, die Disneyfilm", zegt
hij, „heb ik nodig als contrast
tot de gecompliceerde muziek
die ik speel." Hij wijst op een
grote, overdadig versierde
kroonluchter aan het plafond.
Daarna op Donald Duck eron
der. „De combinatie van die
twee", zegt hij, „dat ben ik."
Maar veel van de lol was er af,
vervolgt hij opeens gelaten, toen
Marion vertrok. Het huis opeens
zo leeg na een concert. En als
zijn vrienden vertrokken, was
dat 'een rot moment'. Toch red
de hij het. Hij toont het keuken
tje in de woonkamer: „Ik kook
nu mijn eigen maaltijden. Het is
allemaal van mezelf geworden."
Voor de gezelligheid houdt hij er
zeven katten op na, de voeder
bakjes staan op de keukenvloer
met erboven een Miceky Mouse-
klok. „En hier", wijst hij naar
het hoofdeinde van de lange,
klassieke dinertafel, „zit ik
's ochtends." Wijzend naar het
verre, andere hoofdeind van de
tafel: „Daar zit ik 's avonds."
Het gaat hem om het licht, legt
hij uit. Hij giechelt erbij. Dooi
de verborgen luidsprekers klin
ken Disneyliedjes.
Even later lopen we de biljart
kamer binnen. Er is een bar zon
der tap. Omdat elke ruimte zijn
eigen muziek heeft, klinken hiel
de songs van Ella Fitzgerald en
Louis Armstrong uit de luid
sprekers. Het biljart wordt door
Wibi niet gebruikt, de donker
rood beklede kamer ziet er le
venloos uit. Wibi zegt nog geen
tijd te hebben voor een avondje
biljarten: „Ik wil alles stapje
voor stapje weer oppakken.
Tot nu toe is hij druk geweest
met de inrichting van zijn bui
tenplaats, vooral het kiezen van
kleuren. Michelangelo-blauw
bijvoorbeeld, voor zijn studeer-
kamerwanden. Geel voor de
gangmuren en het trapportaal.
Hij somt de kleurnummers op:
„En dit isdanBZ23040, daar zit
GO 0888 op. Ik ben overgevoelig
voor kleur en kan alleen oude
kleuren verdragen. Niets mag
fel zijn."
Ook zijn privé-schermzaal is op
die manier geschilderd en inge
richt. „Sommigen vinden het
hier een ouwe-mannen-bedoe
ning, maar ik noem het 'tijd
loos'. Schermen stamt uit de ro
mantische periode van dit huis,
van mijn muziek en ik voel me er
prettig bijMaar blijkbaar ben
ik in de verkeerde tijd geboren."
Ferrari's
De lol van het racen met zijn
twee racewagens komt boven
dien ook weer terug nu zijn dips
over het vertrek van Marion
minder hevig zijn, evenals het
rijden in zijn beide Ferrari's.
Ook de enorme verzameling
Disney knuffels voor de speciale
Disneykamer naast de slaapka
mer op De Wulperhorst, zijn in
aantocht. Die moeten uit het
voormalige landhuis van Wibi
en Marion in Twisk komen, dat
nog steeds niet is verkocht en
waar veel spullen nog even op
geslagen bleven.
Het lijkt dan ook of het allemaal
niet op kan voor de 33-jarige
pianist, die weliswaar een
nieuw leven is begonnen, maar
ook op dubbele lasten zit, van
wege het onverkochte eerste
woonhuis en de scheiding met
zijn vrouw. Wibi echter, barst
uit in gegiechel en wuift iedere
twijfel hierover weg: „Welnee,
ik zit absoluut niet tot mijn nek
in de schulden. Ik zou er niet te
gen kunnen, geen nacht meer
van slapen. Mijn zaken worden
goed geregeld, ik blijf hier hoe
dan ook wonen."
Het mooist aan zijn nieuwe
woonplek vindt hij om thuis te
spelen voor publiek in zijn eigen
concertzaaltje. „Het geluid
krijgt hier een echte klank,
dankzij de reflectie van het huis.
In Twisk was dat anders." Ook
het contact met het publiek is
directer geworden, nu toehoor
ders na afloop van een concert
vragen aan hem kunnen stellen.
Vroeger verzorgde Marion dit
contact met het publiek, maar
Wibi wil het allemaal anders
doen. „Je kan Marion zomaar
niet vervangen", vindt hij en be
rust daar nu in: „Er zijn tenslot
te ergere dingen in de wereld."
Margriet Hunfeld
De huisconcerten van Wibi Soerjadi
vinden t/m april plaats op zaterdag
avond op Landgoed De Wulperhorst
in Zeist. Aanmelden en reserveren
via 030-6986100 of via VVV Zeist
0900- 1091013.
vrijdag 21 februari 2003
Wibi Soerjadi:,,Je vindt geen oplossingen in de muziek, wel de verklanking van je emoties." foto Anette Vlug/GPD
Velen kennen Vonda Shepard
(39) alleen als 'die blonde
zangeres' van de populaire tv-
serie Ally McBeal. In de show
covert ze met name. Maar
Shepard is veel meer dan 'een
bijrolletje': de 39-jarige treedt
al sinds haar veertiende op en
heeft inmiddels vijf solo-al
bums op haar naam staan. Het
laatste heet Chinatown en is net
uit.
,Ik weet het nog precies: het was
half acht 's ochtends en ik stond
op het punt naar school te gaan.
Ik droeg zo'n legerbroek en had
mijn tas met schoolboeken in
mijn handen. 'Ik wil niet meer
naar school', zei ik tegen mijn
vader. 'Ik wil muziek maken.'
En tot mijn verbazing vond hij
het goed", zegt Vonda Shepard.
Meteen daarna schiet ze in de
lach. „Vreemd, hè? Maar ach,
mijn ouders waren nogal alter
natief, bohémiens."
Zestien jaar jong is Shepard als
ze voor een leven in de muziek-
business kiest. Gedurfd? „Ja en
nee. Nee, omdat ik toen al twee
jaar optrad in clubs. Ik leefde in
feite al voor de muziek. En ja,
omdat het niet niks is je school
op te geven. Ik zou het anderen
ook zeker niet aanraden. Nu lees
ik heel veel en leer mezelf zo van
alles. Maar later wil ik toch nog
wel eens terug naar school; ken
nis is belangrijk en ik vind nog
altijd natuurkunde boeiend.
Naast lezen schrijft de artieste
ook veelDat moet ze simpelweg
om te kunnen leven, zo legt ze
uit. Shepard: „Op papier kan ik
mijn gedachten ordenen en mijn
emoties kwijt. Daarom houd ik
een dagboek bij. Bovendien kan
ik een hoop kwijt in mijn song
teksten." Shepard heeft altijd
haar eigen teksten geschreven.
„Tussen mijn achtste en negen
dejaar begon ik met poëzie. Iets
later met liedjes." Piano speelt
ze dan al drie jaar. Als ze enkele
jaren later ook 'genoeg'is gevor
derd met haar zang, besluit ze te
willen optreden. „Ik was toen
veertien en een heel verlegen
meisje. Thuis durfde ik nooit te
zingen als ik wist dat iemand
luisterde. Dan hield ik bijvoor
beeld op zodra iemand mijn ka
mer in kwam. Op het podium
staan en zingen voor publiek
ging echter van een leien dakje.
Raar maar waar. En daar, in een
kleine club in Los Angeles, toen
ik mijn zes eigen nummers ten
gehore bracht - ik heb de setlist
nog - zag ik het licht. Dat was
wat ik zou doen." Inmiddels
heeft Vonda Shepard honder
den nummers geschreven en
geeft ze wereldwijd concerten in
plaats van bescheiden optre
dens in bars en clubs in Los An
geles en omgeving. Toch kennen
veel mensen haar vooral als 'die
blonde zangeres van Ally Mc
Beal', vijf jaar lang een van de
populairste tv-series. Dat vindt
ze echter geen probleem. „Ik
wist van meet af aan het publiek
mij met Ally zouden gaan asso
ciëren. De serie heeft mijn carri
ère een goede impuls gegeven en
die had ik wel nodig. Ik heb de
nodige tegenslagen gehad."
De New Yorkse die opgroeit in
Los Angeles moet werken voor
haarsucces. „Vier jaarlangging
ik de clubs af. Tot ik rond mijn
twintigste als achtergrondzan
geres mee mocht toeren met Ric
ky Lee Jones, een bekende Ame
rikaanse artieste. In die tijd
kreeg ik van Warner Brothers de
kans nummers op te nemen. Ik
heb er meer dan honderd inge
zongen. In 1989 werd ik door ze
gecontracteerd. Het leek me
heerlijk albums te kunnen ma
ken na al dat 'geclub'. De eerste
single van de eerste cd heette
'Don't cry Ilene' en die kwam in
de hitlijst op nummer elf. Dat
ging dus voortvarend. Maar de
cd liep niet, mede doordat War
ner Brothers mijn tweede single
niet goed promootte.
Shepard maakt een tweede al
bum. „De opnames voor dat al
bum namen veel tijd in beslag.
En drie maanden na de lance
ring van die cd werd ik zomaar
gedumpt door Warner Bro
thers." De zangeres valt in een
gat. Ze heeft geen geld en geen
baan. „Maar ik bleef schrijven.
Dat was ook mijn redding. Ik
leende 100.000 dollar van fami
lieleden en van Jackson Browne
en produceerde daarmee zelf
mijn derde album It's good Eve.
Het is nog altijd mijn lievelings
album."
Dat derde album trekt de aan
dacht van de mensen achter Ally
McBeal en Vonda Shepard gaat
met ze in zee. Naast de optre
dens in de serie maakt ze vier
'Ally-cd's'. Maar ook twee solo
albums. „Ik wilde per se ook met
mijn eigen werk verder. Dus
koos ik voor twee banen tegelijk
zogezegd." De serie is inmiddels
afgelopen. Shepard heeft de tijd
en rust genoten om haar vijfde
cd te maken: Chinatown. De
teksten van de liedjes zijn min
der vrolijk dan van de voor
gaande ed's. Shepard: „Dat
komt door mijn ervaringen.
Mijn leven tot nu toe heeft me
geleerd dat het leven mooi maar
ook hard is. Ik zie het goede en
het slechte, duisternis en licht
en daar zing ik over. Wat mijn
publiek daarvan vindt, weet ik
niet. Maar ik zing en schrijf voor
mijzelf. Om mijn gevoelens te
kunnen uiten. Klinkt dit erg
egoïstisch?"
Kiki van Bilsen
De Amerikaanse zangeres Vonda Shepard, ook te zien in de televisieserie
Ally McBeal. foto Bas Beentjes/GPD
De beste plaat van 2002 volgens muziek
tijdschrift Oor? 'Songs for the deaf' van
de rockgroep Queens of the Stone Age. Een
plaat die volgens de groep bij voorkeur hard
gedraaid moet worden. Want je kunt doven
en slechthorenden op twee manieren mu
ziek laten beleven. Je kunt ze muziek laten
zien en je kunt ze muziek laten voelen
Toen een maand geleden het Nederlands
Studenten Orkest een concert voor dove en
slechthorende kinderen gaf, was dat
nieuws. Het orkest speelde - luid, zoals het
hoort - de 'Sacre du Printemps' van Stra-
winski. De geluidstrillingen die dat veroor
zaakte kon door het jonge publiek in opge
blazen ballons worden opgevangen.
Steeds vaker hoor je over dansfeesten voor
doven, het lijkt er op alsof muziek voor do
ven bovengronds gaat. Bij het dansfestijn
Deaf Valley, 15 maart in Nighttown in Rot
terdam, moeten doven en horenden samen
uit hun dak gaan op subsonische (hele lage)
bassen en beats. In september vorig jaar was
er op verzoek van dove jongeren een aange
paste dancepartv tijdens het Nationale Do
ven Feest in Groningen. Of er muziek ge
draaid kon worden die 'dwars door hun
lichaam ging'.
Hoe dove jongeren muziek beleven, werd
vorig jaar op een prachtige manier aange
toond door de 18-jarige Daniël Schoevaart.
Op de webstite die de VPRO tijdens het
Lowlandsfestival bijhield, schreef Schoe
vaart in een column hoe het is een dove mu
ziekliefhebber te zijn. 'Ik vind het geweldig
om ergens te zijn waar ik constant trillingen
en beats voel, maar vooral het visuele speelt
een grote rol bij mij'.
Doventolk
Schoevaart bezoekt de grotere popfestivals
als Rock Werchter en kijkt thuis graag naar
videoclips. Muziek 'hoort een beetje bij de
cultuur waar ik me in bevind', schreef hij af
gelopen zomer. Schoevaart was in oktober
te gast in een speciale radio-uitzending voor
doven. Claudia de Breij draaide op 3FM mu
ziek met zware bassen. Met behulp van een
webcam werd de uitzending door een do
ventolk 'bewoord'.
Wie wil horen hoe slechthorenden klassieke
muziek horen, kan een speciale opname van
de Peer Gynt Suite bestellen bij de Nationa
le Hoorstichting. Het stuk van Edward
Grieg werd in november 2001 in een aange
past arrangement gespeeld tijdens de Week
van het Oor. Het Utrechtsch Studenten
Concert en het Kamerkoor Venus hadden
een wereldprimeur: voor het eerst werd
hoorbaar gemaakt hoe een slechthorende
muziek beleeft.
Fréderique Spigt kan bij doof Nederland
niet meer stuk. De Rotterdamse zangeres
nam in december de Amerikaanse oogmu-
ziekvertolker Mindy Brown mee naar een
concert in de Kleine Komedie in Amster
dam. Brown visualiseerde de teksten, maar
ook de sfeer van de muziek, zeggen de men
sen die erbij zijn geweest. Spigts concert in
NGT (Nederlandse Gebarentaal) was een
eenmalige gelegenheid, een uitzondering in
Nederland. Zo af en toe wordt er bij concer
ten of musicals getolkt, zoals een jaar gel
den bij de Joop van den Ende productie 'The
Chorus Line' gebeurde. Behoefte is er ge
noeg.
De Amsterdamse theatergroep Talking
Hands (verwant aan het Sign Dance Collec
tive) maakte twee jaar geleden een toneel
voorstelling over de beperkingen van 'oog-
muziek'. Mindy Brown speelde in 'Zipper'
een vrouw die in de dromen van de dove
Harry binnendringt. De vrouw in het to
neelstuk brengt muziek in het leven van
Hariy, die bij het vertolken van gezongen
teksten naar gebarentaal stuit op de beper
kingen van deze uitdrukkingsvorm. De mer
lodie en de emotie van muziek blijven voor
hem ongrijpbaar.
Werner Bosman
De cd met de aangepaste Peer Gynt is te bestellen
bij de Nationale Hoorstichting in Leiden, 071-
5234245. De colums van Daniël Schoevaart zijn
na te lezen op ivivw.doof.nl.
Steeds vaker is er bij concerten aandacht voor doven. Een maand geleden speelde het Nederlands
todenten Orkest zelfs speciaal voordoveen slechthorende kinderen. RobertVos/ANP
