Ware liefde gedwarsboomd Ontroerend filmportret van Ramses Shaffy Show wereld en realiteit lopen steeds door elkaar Sommige ouders zijn heel vreemd Two Weeks Notice Chicago Vuurpijl aan piemel doet pijn 29 vrijdag 14 februari 2003 ijugh Grant en Sandra Bullock. k' n de meeste filmgenres dient het scenario om de 11 karakters een psychologische motivatie te geven voor L hun handelen, en om zodoende het verhaal voort te luwen. In het genre van de romantische komedie - of zoals je Amerikanen zeggen 'romcom' - is het script juist bedoeld óm de hoofdpersonen zo lang mogelijk uit elkaar te houden. Iedereen kan op zijn klompen aanvoelen dat de twee sterren elkaar uiteindelijk smachtend in de armen zullen vallen. Om deze honderd procent voorspel bare apotheose een minuut of honderd uit te stellen, wierp schrijver en regisseur Mare werkneemster. Andere vond sten zijn minder geslaagd, zoals een overdreven platte scène, waarin Bullock darmkrampen krijgt en de twee sterren midden in de file op zoek moeten naar een toilet. Gelukkig zijn dergelijke scènes De strategisch rond Valen tijnsdag uitgebrachte rom com Two Weeks Notice laat mooi zien hoe dat in zijn werk gaat,. j)e hoofdrollen worden vertolkt door Hugh Grant, die wordt neergezet als een verwende rijke ilayboy, en Sandra Bullock, die ve leren kennen als een onhan- maar briljante juriste met stevige progressieve principes. De twee komen tegenover el kaar te staan wanneer de Do nald Trump-achtige vastgoed maatschappij van Hugh Grant nieuwbouwplannen ontwik kelt, waarbij een mooi oud buurtcentrum in Bullocks New- Yorkse geboorte wijk Coney Is land gesloopt zou moeten wor den. Lawrence in zijn scenario de no dige hindernissen op om de wa re liefde zo lang mogelijk te dwarsbomen. Sommige scena riovondsten pakken leuk uit, zoals het idee om de tegenpolen Hugh en Sandy gedwongen sa men te laten werken als baas en in de minderheid, terwijl Law rence bovendien regelmatig aantoont dat hij lekker spitse dialoogjes kan schrijven, die niet zouden misstaan in de klas sieke screwballkomedies uit de jaren veertig. De geslaagde scè nes worden beter dankzij de ple zierige chemie tussen Grant en Bullock, terwijl ook de slechtere scènes nog verdraaglijk blijven door de inzet van de sterren. Wie beweert dat Two Weeks No tice weinig meer is dan een in vuloefening heeft natuurlij k ge lijk: de film wijkt nergens af van de gebaande paden, en de ster ren doen weinig om iets toe te voegen aan hun gevestigde filmimago's. Binnen de beper kingen van het genre is de film echter charmant en vlot genoeg uitgevoerd om te kunnen spre ken van een staaltje geslaagd entertainment. Fritz de Jong Two Weeks Notice: regie Marc Law rence, met Sandra Bullock, Hugh Grant, Dorian Missick en Alicia Witt, te zien in Cine City Vlissingen, De Koning Hulst en Cinemactueel Bergen op Zoom. Dany Deprez debuteerde in 1999 als speelfilmregisseur De Bal', waarin een beto verde voetbal op eigen kracht rondjes kon vliegen. In zijn nieuwe jeugdfilm Science Fic tion spelen nog veel wonder baarlijker zaken, waarover op voorhand echter niet te veel ver- mag worden. Deze Bel- i-Nederlands-Duitse co productie werd eerder vertoond op het kinderfilmfestival Ci- nekid. Deze keer geen sprookje, maar een spannende thriller over kinderen die menen dat sommige volwassenen wel heel vreemde wezens zijn. niemand weet precies wat de zonnebrildragende ouders van Andreas precies uitspoken in die kille designwoning met aan grenzend laboratorium, wie de geheimzinnige bezoekers zijn die van tijd tot tijd opduiken, en of die griezelige zwerver die do de vogels verzamelt er ook iets mee te maken heeft. De tienjari ge Andreas zelf wordt door zijn klasgenoten trouwens ook een je raar gevonden. Een veel te serieus ventje - perfect ge speeld door David Geclowicz - dat al de hele wereld heeft ge zien en in steden heeft gewoond waar ze nog nooit van hebben gehoord. Uitlachen dus! Science Fiction, naar een scena rio van Jean-Claude van Rijckeghem en Chris Craps, die ook meewerkten aan 'De Bal', speelt creatief in op het gegeven dat kinderen iets wat anders is al snel raar en gek vinden. Bo vendien kent de kinderfantasie nog weinig beperkingen, zodat het kan gebeuren dat een onder nemend buurmeisje (Fran Mi- chiels) het wel spannend vindt om te beweren dat de ouders van Andreas buitenaardse wezens zijn. Andreas zelf raakt aan het twij felen, en ziet steeds meer te kens van een duister complot dat hem zelfs op de vlucht doet slaan. De mooie en soms een tikkeltje mysterieuze beelden van de voortreffelijke cameraman Walther vanden Ende verster ken de geheimzinnige sfeer heel doeltreffend. Bovendien blijven we lang in onzekerheid over wat er nu precies gaande is. Zijn de ouders van Andreas echte aliens, zijn het misschien bio- Scène uit de jeugdfilm Science Fiction. terroristen of zijn dat allemaal overspannen verzinsels? Dat slim openhouden van alle moge lijkheden is een van de sterke kanten van Science Fiction. Het ontrafelen van het complot is op zichzelf al spannend genoeg, maar Deprez speelt tegelijker tijd met kinderangsten en de grillige vlucht die de verbeel ding kan nemen. Net als bij 'De Bal' vloeien realiteit en fantasie naadloos in elkaar over. Eerlijk gezegd valt de ontkno ping daarna zelfs een beetje te gen, en onderweg waren we al op een paar jeugdfilmclichés gestuit, zoals het milieuthema en pesten op school. Dat die enigszins brave trekjes - de pestkoppen worden de beste vrienden van Andreas - nauwe lijks storen is vooral te danken aan de levendige aanpak van Deprez die zich opnieuw als een voortreffelijk regisseur van kin deren ontpopt. Leo Bankersen Science Fiction: regie Dany Deprez, met David Geclowicz, Fran Mi- chiels, Wendy van Dijk, Koen de Bouw, te zien in Cine City Vlissin gen. Toen de jonge Amerikaanse Maurine Dallas Watkins in 1926 haar ervaringen als recht bankjournaliste te Chicago ver werkte tot een toneelstuk, kon ze vast niet vermoeden dat de melodramatische geschiedenis over moordenares Roxie Hart driekwart eeuw later nog steeds volle zalen zou trekken. Wat kins' succesvolle stuk werd in 1927 al eens zwijgend verfilmd als 'Chicago', in 1946 gevolgd door de sterke satire 'Roxie Hart', waarin Ginger Rogers schitterde als de tweederangs showdanseres die haar carrière probeert op te peppen door de hoofdrol op zieh te nemen in een breed uitgemeten showproces. Choreograaf en Broadwayre- gisseur Bob Fosse bewerkte 'Chicago' in 1975 tot een cyni sche theatermusical, waarin Roxies aalgladde advocaat Bil ly Flynn naar voren komt als een geboren manipulator, die de te kortkomingen van de Ameri kaanse juryrechtspraak kei hard misbruikt. Die kritische houding tegenover het steeds sterker door schreeuwerige me dia beïnvloede rechtsstelsel verklaart volgens velen ook het enorme succes van Fosses musi cal, toen deze in 1996 opnieuw op de planken werd gebracht. Het proces tegen O.J. Simpson was op zijn hoogtepunt, en voor veel toeschouwers lagen de overeenkomsten tussen de be roemde basketballer en de van moord beschuldigde aandacht trekster Roxie Hart voor het op rapen. Een nieuwe verfilming kon na de hernieuwde internationale zegetocht van de theatermusi cal niet uitblijven. De van Broadway afkomstige choreo graaf en regisseur Rob Marshall verwerkte elementen uit alle il lustere voorgangers in zijn ver sie van Chicago, die na het suc ces bij de recente Golden Globe uitreikingen geldt als een seri euze kanshebber voor de Os cars. Marshall vermengt in zijn film min of meer realistische scènes met groots opgezette mu sicalnummers, die hun theatra le afkomst niet proberen te ver hullen. De realistische scènes zijn gesitueerd in een Chicago dat recht doet aan de tijd die Maureen Watkins in haar stuk beschreef. De met een opgewon den dictie gebrachte dialogen en mediacommentaren grijpen terug naar Ginger Rogers' 'Roxie Harten een daaraan ver wante mediasa^ire als 'His Girl Friday'. De borspronkelijke choreografieën uit 1975 zijn door verschillend'? mensen be werkt, maar de hand van de in swingende jazzballWtten gespe cialiseerde Bob Foss? blijft her kenbaar. Helaas slaagt Marshall er niet in om al die invloeden aaneen te smeden tot een consistent ge heel. Vooral de overgangen tus sen de musicalnummers en de in de rechtbank of de gevangenis gesitueerde filmscènes blijken problematisch. Theatrale zang en dansroutines worden in de montage doorsneden met dialo gen, zonder dat duidelijk wordt waarom de showwereld en de echte wereld op die manier door elkaar lopen. Op sommige mo menten kun je nog aannemen dat de musicalscènes zich alleen in het hoofd van Roxie Hart af spelen - een stijlmiddel dat de Deen Lars von Trier met veel succes toepaste in zijn muzikale melodrama 'Dancer In The Dark' - maar net zo vaak ont breekt een dergelijke motivatie. Geef mij dan toch maar de ou derwetse Hollywoodmusical, waarin karakters pardoes in een lied uitbarsten, omdat dat nu eenmaal zo hoort in een musical Persoonlijk kunnen de net-niet- spitse liedteksten van Fred Ebb mij gestolen worden, evenals de zouteloze jazzdeunen van com ponist John Kander. Kenners van de theatermusical hebben liedjes als 'And All That Jazz' en 'Razzle Dazzle' echter erg hoog zitten, terwijl beide producties van Chicago wereldwijd overla den zijn met prijzen. Wie van 'Chicago' genoten heeft in het theater, kan in de bioscoop con stateren dat Renée Zellweger en Richard Gere zich minder ge routineerd en soepel door de muzikale nummers heenslaan dan voormalig danserers Cathe rine Zeta-Jones, zonder dat het overigens afbreuk doet aan hun enthousiaste optredens. Op zijn best is Chicago een aardige be werking van een beroemde the aterproductie: de stijlvol uitge voerde musicalnummers geven een goede indruk van hoe het er op het toneel aan toe moet zijn gegaan. Als je Chicago echter puur als film bekijkt is de hele onderneming te gekunsteld en te rommelig van opzet om ge slaagd te kunnen noemen. Fritz de Jong Chicago: regie Rob Marshall, met Renée Zellweger, Richard Gere, Ca therine Zeta-Jones, Queen Latifah, te zien in Cine City Vlissingen, De Koning Hulst en Cinemactueel Ber gen op Zoom. Richard Gere in de filmversie van het toneelstuk uit 1926. Wat je er ook verder van vindt, Johnny Knoxville en zijn vrienden weten de goede smaak met succes te ondermij nen en hun film biedt precies wat het belooft. Een vijfentach tig minuten durende aaneen schakeling van idiote stunts van het soort dat de liefhebber al kent van het door Knoxville ge presenteerde MTV-programma 'Jackass'. Jackass The Movie, met een luidruchtige soundtrack van punk en hiphop, doet sterk den ken aan een uit de hand gelopen zelfbevredigingsact van crea tieve vandalen die vroeger als kleine jongetjes ook altijd al on der de builen en schrammen thuiskwamen. Nu binden ze voor het oog van de altijd hon gerige televisiecamera een vuurpijl aan hun piemel en rol len over de grond van het lachen als het pijn doet. Knoxville, Bam Margera, Chris Pontius, Steve-O en andere, veelal uit de skateboardscene afkomstige mafkezen leven zich uit in roekeloos rijden met win kelwagentjes en golfkarretjes, vermaken zich met poep en het zwaaien met geslachtsdelen, en vertonen een sterke neiging tot milde zelfverminking. Ze trak teren zichzelf op elektrische schokken, maken met papier gemene sneetjes tussen hun vin gers of laten zich door een ba byalligator in hun tepels bijten. Het is niet meer of minder dan dat, en wanneer de perverse nieuwsgierigheid die ieder van ons wel in zich heeft is gestild wordt het bij gebrek aan echte grappen al snel heel vervelend. Tenzij je een geestverwant bent natuurlijk. De ongein van 'Jackass' vult het gat dat zich kennelijk nog be vond tussen reality-tv en leed vermaakprogramma's. Wat dat laatste betreft, Knoxville en kornuiten zetten niet alleen ar geloze buitenstaanders voor paal. maar ook zichzelf, en dat valt in hen te prijzen. Niettemin zijn er in Jackass The Movie toch een paar gênante staaltjes geslopen. Bijzonder kinderach tig is het bijvoorbeeld om je in een winkelcentrum in Tokio uit te kleden en dan te laten zien hoe de klanten een goed heenko men zoeken. De Jackass-jon- gens kunnen er geen genoeg van krijgen. Door het met een schokkerige videocamera te fil men moet bovendien de sugges tie worden gewekt dat het alle maal 'echt' is, maar wie let op standpunten en montage zal op zijn minst het vermoeden krij gen dat niet alles zo spontaan is als het lijkt. Leo Bankersen Jackass The Movie: regie Jeff Tre- maine, met Johnny Knoxville, Bam Margera, Chris Pontius, Steve-O, te zien in Cine City Vlissingen, De Ko ning Hulst en Roxy Bergen op Zoom. Scène uit Jackass The Movie. pretcrFleury, maker van de documentai- A te Ramses, dankt zijn speciale fascinatie joor Ramses Shaffy aan het toevallige feit i^j als Amsterdams jongetje dertig jaar ff °PSroe^e tegenover het huis waar onaffy woonde. Pieter Fleury kwam er re- plmatig over de vloer en herinnert zich een j~e chaos met een veelheid aan katten, rekhoorns en lege flessen. Het schijnt een uishouden van Jan Steen te zijn geweest. Ramses hield niet van schoonmaken en ik 'genlijk evenmin", herinnert zich in de film °°p Admiraal, die langdurig zijn leven met Uitbundige acteur-chansonnier deelde in «wetenschap dat hij geen exclusieve rech- °n doen gelden, want Ramses Shaffy as een gulzige minnaar die het deed met anten én vrouwen. Het moet een bruisend artiestenleven geweest zijn, daar in de Der de Weteringdwarsstraat. Shaffy was toen al populair als toneel- en filmacteur (alleen in 1967 al speelde hij in drie films) en maakte furore als drijvende kracht van het klein- kunstprogramma 'Shaffy Chantant'. Louis van Dijk had de muzikale leiding, de nog prille zangeres Liesbeth List werd er gelan ceerd, maar Ramses Shaffy vormde de ziel. Het is speciaal de liedkunstenaar op wie Pieter Fleury zich wilde concentreren om dat daarin de mentaliteit en persoonlijk heid van Shaffy het best te traceren vielen, alsook zijn achtergrond. Hij was onder de naam Achmed Ramses Shaffi opgegroeid aan de Franse Rivièra als zoon van een Russische moeder die - licht verknipt blijkbaar - meende Anastasia te zijn en een Egyptische vader die was ver dwenen en vele jaren later een keer werd op gezocht in Parijs. We horen er de artiest over vertellen en ook over de keer dat hij - een kind nog - de trein nam naar het noorden en toegewijde pleegouders vond in Nederland. Nadien ging hij Amsterdam ontdekken en deel uitmaken van de subcultuur die zich zelf in de jaren zestig zag als het magisch centrum van de wereld. Eindelijk had hij een thuis gevonden en kwam tot de overtui ging dat. zoals Shireen Strooker zich herin nert, er uitheems bloed nodig was om een beetje leven in de Nederlandse brouwerij te krijgen. Daar heeft hij in elk geval het nodi ge aan bijgedragen Fleury's film biedt fraai nostalgisch beeld materiaal uit die tijd. Meest markant is de (indertijd door Louis van Gasteren opgeno men) scè^e waar Ramses voor het eerst een Nederlands paspoort in ontvangst neemt en de hele afdeling van de burgerlijke stand in zijn feestje betrekt. En allicht zijn er opna men van de optredens die de uitbundige Russische-Egyptische Nederlander fameus hebben gemaakt, zonder dat hij er enige welstand aan over hield.* Want het grootste deel van de honoraria bleven hangen bij de manager en wat ze wél uitbetaald kregen, werd er onmiddellijk doorgedraaid. Gouden plaat Eén keer heeft Ramses een Gouden Plaat gehaald, voor 'Sammy'. „Het is een mooi liedje, Shaf", herinnert Shireen Strooker zich tegen hem gezegd te hebben, om eraan toe te voegen: „maar met al die wolken, re gen en blauwe lucht, heeft het ook wel iets van het weerbericht." De zangerschijnt er om te hebben kunnen grinniken. Een be langrijk verschil met de documentaires die recent werden gemaakt over André Hazes en Normaal is dat daarin de aandacht werd geconcentreerd op het heden van de arties ten in kwestie, terwijl Pieter Fleury het hoofdaccent legt op Shaffy's verleden. Bij diens huidige status valt niet lang stil te staan zonder larmoyant te wordenHj heeft zo zwaar geleefd - zoals dat heet - dat hij er nu de tol voor betaalt. Te lang was 'wij zul len doorgaan', zijn motto. Vanwege zijn al coholisme werd verpleging in een inrichting noodzakelijk. We zien hoe nu Liesbeth en Joop hem daar gaan opzoeken, waarbij laatstgenoemde uit alle zakken van zijn jas gebottelde versna peringen tevoorschijn tovert. Intussen heeft Shaffy meer ordentelijk onderdak in een verzorgingsflat gevonden. Toch kun je zelfs de huidige Ramses geen zielepiet noemen Vrolijkheid en pathos kenmerken nog steeds zijn moeizaam geworden conversa tie. Alleen wanneer hij nog eens achter de piano gaat zitten en een prachtige versie ten beste geeft van 'Het Is Stil In Amsterdam', dan biggelen er tranen over zijn wangen. Maar niet van spijt, zou je menen. Eerder uit weemoed naar een leeftijd, een tijdperk en een stijl van leven. Wie dat kan herkennen, beleeft tijdens het kijken naar Ramses een aandoenlijke ervaring Pieter van Lierop Ramses: documentaire van Pieter Fleury, van daag (19.30 u morgen 22.15 u.). zondag (20.00 u.) en dinsdag (20.00 u.) te zien in Schut- tershoftheater Middelburg.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2003 | | pagina 29