Alle handen hebben de beat Blues doet leven
Vijftien dames die nog steeds pret willen maken
27
Opera Trionfo
onen van Bach
Mayumana
uit Tel Aviv
Popa
Chubby
Girls wanna
have fun
vrijdag 14 februari 2003
♦v recensies na de première
Jvan 'Les mamelies de Tiré-
ofwel 'De borsten van Ti-
as'. logen er niet om. Een
succes voor het jonge ge-
jschap Opera Trionfo. Leuke
orstellig om te zien, goed ge-
Jd en puik gezongen. Bo-
rdien speelde het Nieuw En-
jbie onder leiding van Ed
—anjaard schitterend een
achtig voor dit ensemble ge
ijkt arrangement. Het klinkt
<#aal wat overdreven mis-
iien, maar nu solisten koor en
kestdit werk op cd hebben ge-
f lijkt de hele productie nog
.terte klinken.
j.jlenc voltooide zijn opera
in het einde van de Tweede
heldoorlog, op tekst van de
[liter Guillaume Apollinaire,
ichtoffer van de Eerste We-
Idoorlog. Het is een bizar ko-
üch anti-oorlogsverhaal dat
julenc voorzag van vrolijke
uziek die zo uit de vaudeville
ii kunnen komen. Ware het
et dat hij er vaak net die draai
ageeft waardoor de noten
terpredes passen bij dit ver-
ulvan een man die opeens een
m kinderen baart. Een
in stijl gezongen rol van
sard Loonen met een in top-
i verkerende Renate
ids als zijn vrouw.
Hans Visser
Mielies de Tirésias, opera van
asPoulenc. Dirigent Ed Span-
vIBnljant Classics 92056.
tihan Sebastiaan Bach had
grote familie en die was
•nog zeer muzikaal. Na eerst
rk van zijn ooms te hebben
genomen maakte Musica An
na Köln nu een cd met de mu
ivan een aantal zonen. Ook
minsten. Het is muziek
idetijd dat de barok en zeker
strenge stijl van hun vader
uts maakte voor de Sturm
dDrang, het losmaken van de
raden met het oude. Stuk voor
uk frisse enerverende compo-
die een ferme uitvoering
rijgen.
topper van de cd, met vooral
jbbelconcerten, is het fluit-
ncert van Wilhelm Friede-
ann. Virtuoos en van hoog
veau. Geschreven voor huise-
gebruik door musici die het
'de vingers hadden. Als kind
and de tweede zoon, Carl Phi-
p Emanuel, in de schaduw
zijn oudere broer, maar
ram daar in de loop der tijd
«i uit te voorschijn. Hij
beef een stuk dat een prach-
weerslag is van zijn: een
meert voor het toen nog ge-
uikelijke klavecimbel en de
dop in ontwikkeling verke-
Kdepiano forte.
:hann Christan staat op de cd
ït een Sinfonia Concertante
et hoofdrollen voor viool en
tlo En van Johann Christof
nedrich klinkt een concert
pr fortepiano en altviool. Een
vol onbekende achttiende -
rose amusementsmuziek van
Mg niveau in een prikkelende
tvoering.
H.V.
tcniana, muziek van de zonen van
S Bach. Musica Antiqua Kin. Ar-
brtil 579-2.
a het succes van
de Argentijnse
spektakelshow
De la Guarda komt in maart
het tweede internationale
project van Joop van den
Ende's Stage Touring naar
Nederland. Met de
olijfolieblik- en kliko-
percussie van Mayumana uit
Israël wordt opnieuw gemikt
op de sector jong en trendy.
Hogere handjeklap met
flippers, human beatboxen
met etenswaar en de kunst
van het vingerknippen.
Loom dalen de stokken neer
op grote vaten die als trom
mels dienen. In de bonbonnière
van rood pluche die het Teatro
Nuevo Apolo in Madrid is,
druppelen de spelers van Mayu
mana binnen voor de warming-
up. Backstage hangen, groten
deels in het Hebreeuws, de repe
titieschema's. „Groentesoep!",
klinkt het ineens in triomfante
lijk oer-Hollands. Als voorbe
reiding op drie weken Beatrix
Theater in Utrecht wordt de
driemans human beatbox act
waarin ober en clientèle het me
nu doornemen in de nieuwe taal
ingestudeerd, 's Avonds klinkt
weer de Spaanse variant in een
klankenspel van ham, vlees en
friet: „Jamon! Carne! Patatas
fritas!"
Percussioniste Eylon Nuphar,
multi-talent met sporen in de
sport-, film-, televisie- en mu
ziekwereld, is te ziek om op te
treden en rilt onder haar wollen
puntmuts. „Geen stem", bast ze,
„geen puf." Nuphar bedacht de
Mayumana-mix van percussie,
mime, dans en zang samen met
Boaz Berman die ze had ont
moet in de muziekscene van Tel
Aviv. Ze begonnen in 1996 met
'no money, no nothing', maar
inmiddels is het vriendenclubje
uitgegroeid tot een operatie van
zeventig man met een Mayuma
na Rhythm And Creation
School die nieuwe spelers op
leidt, een vaste show in de eigen
Mayumana Hall in Jaffa in de
gemeente Tel Aviv, een tweede
groep op wereldtournee en een
derde in wording. „Hij heeft me
ertoe gedwongen", wijst
Nuphar met een waterige grijns
in de richting van Berman, die
met carrières als Thai-boxer en
diepzeeduiker een even diverse
achtergrond heeft. „Nee, seri
eus, het is karma dat we elkaar
hebben ontmoet."
Mayumana (de naam is afgeleid
van het Hebreeuwse woord
mayumanut, vaardigheid) is
'ritme, beweging, muziek', vat
Berman samen. „Het heeft alles
wat wij leuk vinden in ons leven.
Dit is wat we doen. En dit is wat
we het beste doen." Op alles kan
getrommeld worden, mét alles
kan getrommeld worden, de
monstreert de groep in Madrid.
Van olijfolieblikken en plastic
emmers tot grote grijze kliko-
prullenbakken of de ledematen
van de spelers. Een pesterig
Zwemvliezenactvande Israëlische groep Mayumana.
Vingerknipact
pingpongballetje in een pan
blijkt minstens zoveel beat te
hebben als fluorescerende flip
pers die tegen elkaar aan wor
den gekletst. Om nog maar te
zwijgen van de vingerknipact
van Sergio Braams, op Cura?ao
geboren uit Surinaamse ouders,
in Enkhuizen opgegroeid en lid
van de originele Mayumana-be-
zetting die in 1998 een instant
hit werd in Tel Aviv.
Braams heeft op het podium
overduidelijk dat 'iets extra's'
waarop de leden van Mayuma
na, ongeacht of ze uit de dans-,
toneel- of muziekwereld ko
men, worden geselecteerd. Ey
lon Nuphar en Boaz Berman
waren zijn buren in Tel Aviv,
waar hij in 1993 via via verzeild
raakte.,Ze hadden me op straat
zien lopen maar durfden me
eerst niet aan te spreken. Een
vriend van mij die percussïeles
had van Boaz werd als bood
schapper naar me toegestuurd.
Mayumana werd in een periode
van anderhalf jaar bijna dage
lijks improviseren en repeteren
ontwikkeld voordat het materi
aal op publiek werd uitgepro
beerd. Nog steeds worden de
acts vernieuwd en technisch
aangescherpt, zegt Berman.
„Ook om het spannend te hou
den voor de spelers. Het niveau
gaat nog steeds omhoog."
De originele leden van de cast
trainen de nieuwelingen. Uit
meer dan 2500 audities werden
twintig nieuwe leden aangeno
men, de opleiding duurt twee
jaar. Alles hangt bij Mayumana
af van timing, wie de mist in
gaat verpest het voor de hele
groep. Een act waarbij ballen
als trommelstokken fungeren
en in een snelle sequentie wor
den overgegooid, is kennelijk de
voorgaande avond mislukt en
wordt tijdens de repetitie ge
drild. Bij de nieuwe lichting is in
Madrid de spanning soms te
goed voelbaar. Dan doen en
thousiasme en humor gekun
steld aan en lijkt het 'Stomp
meets Cirque du Soleil' waar
mee Mayumana door de publi-
citeitsmakers wordt aangepre
zen te veel eer. Braams spettert
wel, zijn uitstraling is die van
natuurlijk gemak „Maar die
zwemvliezenact heb ik inmid
dels ook wel 250 keer gedaan.
Als het niet duizend keer is. Nu
heb ik het stadium bereikt dat ik
er niet meer zo bij na hoef te
denken, dat ik er gewoon van
kan genieten."
Braams is zanger en gitarist - hij
speelt in Israël in een reggae-
band. Maar wie in Mayumana
staat, moet alleskunner zijn.
Sommige rollen wisselen per
avond. Zoals wie de 'kepten' is,
zoals het op de schema's in de
kleedkamer geschreven staat,
de regelneef op en achter het po
dium. Wie buikdanseres, of de
slome sukkel wiens pingpong
balletjes in een ingenieus spel
met grote en kleine koekenpan
nen worden afgepakt, deze
avond in Madrid gespeeld door
een gepokte en gemazelde ac
teur met kantoorklerkuitstra
ling maar andere avonden even
goed door een jong meisje met
de lach aan haar broek. Braams:
,„Ze noemen mij hier danser.
Maar dat voel ik zelf dus niet zo.
Ik beweeg, dat is voor mij iets
heel natuurlijks. Als wij als kin
deren in Curafao uit school
kwamen en buiten gingen spe
len, trommelden we ook zo. En
dat vingerknippen deden we
ook allemaal. Mayumana ge
béurde op Curasao gewoon. Het
is voor mij een soort flashback."
Veel heen- en weer reizen is het
ook, flexibiliteit is een vereiste.
Braams treedt naast de show in
Madrid die straks naar Utrecht
verkast, ook nog regelmatig op
in Jaffa waar een artistiek direc
teur toeziet op het peil als de be
denkers in het buitenland zijn.
„We hebben zoveel werk nu in
Israël", zegt Braams.
„De mensen die voorheen ook
uitgingen in de Arabische ge
bieden, trekken zich terug en
blijven weer in Tel Aviv." Een
heel andere situatie dan toen hi]
tien jaar geleden naar Israël
kwam. „Israël in 1993 was hele
maal te gek. In die periode dacht
ik nog: het is allemaal propa
ganda, ze willen gewoon dat er
niet teveel toeristen hier naar
toe komen. Jahaa, naïef! Maar
ons theater, onze basis in Jaffa,
ligt in een Arabische wijk. En ik
kan alleen maar hopen dat we
op een dag ook één of twee Ara
bische spelers bij Mayumana
hebben."
Marjolijn de Cocq
Mayumana: Beatrix Theater
Utrecht, 4 t/m 23 maart.
Bluesmuzikant Popa Chubby
uit New York is een man die
er een uitgesproken mening op
na houdt. Hij moet niets hebben
van artiesten die in zijn ogen op
een goedkope manier het succes
najagen. Popa's visie op de
showbusiness is simpel: een
man of vrouw moet hard werken
en zich niet verschuilen achter
allerlei elektronische hulpmid
delen om z'n liedjes mooier te la
ten klinken.
Neem nou Chubby zelf: hij is ge
boren en getogen in de volks
buurten van New York, ontdek
te de blues op jonge leeftijd en
leerde zichzelf gitaar spelen. En
sindsdien is de fors uit de klui
ten gewassen zanger/gitarist
constant onderweg om overal
zijn muziek te laten horen.
Overal waar meer dan drie men
sen bij elkaar zijn, is hij bereid
een deuntje te spelen. „Ik ben zo
vaak de wereld rond geweest, ik
ben de tel allang kwijt", zegt
Chubby. En hij blijft maar door
gaan, want binnenkort staat de
corpulente snarenplukker weer
op de Nederlandse podia. Dit
maal om de release van een live-
dubbelalbum en een dvd te pro
moten. „Ik heb die dvd helemaal
zelf gemaakt", zegt Popa Chub
by niet zonder trots. „Ik ben er
drie jaar mee bezig geweest en
heb geprobeerd een beetje te la
ten zien hoef ik leef. Ik hoop dat
mijn fans me daardoor beter le
ren kennen."
Popa's levensstijl kan in een
paar woorden worden samenge
vat. gitaar in en uit de koffer en
podium op, podium af. Maar
Chubby loopt nooit de kantjes
eraf, want elke keer als hij weer
met een publiek wordt gecon
fronteerd, speelt hij alsof z'n le
ven ervan hangt. Op die nieuwe
dvd is hij ook samen met echtge
note Galea te horen, een vrouw
die net als Chubby een passie
heeft voor bluesmuziek en ta
toeages. „Ze heeft al eens op een
plaat van mij gezongen, maar ik
ben nu bezig een soloalbum van
haar te produceren", vertelt
Chubby. „En misschien gaat ze
daarna met mij mee op tour
nee."
Een van de meest autobiografi
sche nummers op de dvd is Dad
dy Played The Guitar And Ma
ma Was A Disco Queen. „Dat
nummer staat nog steeds heel
dicht bij me", bekent Chubby.
„Ik vertel daarin over mijn
jeugd in de Bronx en Queens in
New York. In die arbeiders
buurten speelde ik niet bepaald
het lieve jongetje. Ik was lid van
een jeugdbende en steeds aan
het knokken. Vooral met disco
liefhebbers, daar hadden we een
gloeiende hekel aan. Ik droeg
een T-shirt waarop met grote
letters stond: Disco Sucks. We
bekogelden onze tegenstanders
soms met stenen vanaf de daken
van leegstaande flatgebouwen.
Ik gebruikte drugs, ik had kort
om weinig om trots op te zijn.
Maar ik heb me een weg uit die
ellende geknokt. En ik heb
sindsdien het hoofd aan alle
verleidingen kunnen bieden."
„Eigenlijk is blues me met de
paplepel ingegeven, want mijn
vader was ook gek op die mu
ziek en had honderden jazz- en
bluesplaten", vervolgt Popa
Chubby. „Toen ik ouder werd,
ontdekte ik naast muzikanten
als Freddie King en Muddy Wa
ters ook The Rolling Stones en
ik durf nu zonder meer te beken
nen dat die band misschien wel
de grootste invloed op mijn mu
zikale ontwikkeling heeft ge
had. Ik heb ze net weer op zien
treden en ik vond ze geweldig."
De eerste 'grootheid' die Popa
Chubby als tiener op zag treden,
was Jeff Beck. „Ik was diep on
der de indruk van zijn techniek,
want ik was net zelf begonnen
met gitaarspelen en realiseerde
me daardoor wat voorlange weg
ik nog te gaan had. Toen ik de gi
taar eindelijk een beetje onder
de knie had, moest ik op zoek
naar mensen met wie ik een
band kon beginnen. Dat werd
een frustrerende ervaring, want
bluesmuzikanten zijn in de
Queens nou eenmaal niet dik ge
zaaid. Daarom besloot ik van
lieverlee maar naar Manhattan
te verhuizen. Daar kreeg ik de
kans om met allerlei punkrock
bands te spelen en dat vond ik al
een hele stap vooruit. Maar uit
eindelijk kreeg ik ook daar
genoeg van, want ik wilde ein
delijk wel eens de echte blues
spelen. En dus begon ik in mijn
eentje de kroegen af te struinen
om de muziek te laten horen
waar mijn hart naar uit ging. Zo
kwam ik in contact met andere
bluesliefhebbers en kon ik na
jaren mijn eigen bluesband vor
men."
Popa Chubby is nog steeds een
van de weinige bluesmuzikan
ten in New York en het is zijn
verdienste dat hij in die stad een
heuse 'bluesscene' van de grond
heeft gekregen. Mooi om daar
op te treden, maar toch reist Po
pa het liefst door Europa. „Daar
zijn de mensen toch iets nuch
terder als het om muziek gaat",
stelt hij. „Amerikanen laten
zich te veel leiden door de troep
die MTV aanbiedt"
„Maar of grote platenmaat
schappijen hun visie ooit veran
deren? Niet zolang er nog men
sen zijn die zo stom zijn om zich
al die waardeloze producten
door de strot te laten duwen.
Zelf zal ik er in ieder geval alles
aan doen om goede muziek te
maken. Ik ben altijd bezig met
mijn gitaar. Ik gebruik elke vrije
minuut van de dag om me te ont
wikkelen. Ik zit nooit te niksen
op mijn hotelkamer. Nee, dan
pak ik mijn gitaar en probeer
nieuwe dingen uit. Zeg maar ge
rust dat ik 24 uur per dag bezig
ben met muziek. Ik heb 60 gita
ren en die verslijt ik stuk voor
stuk."
Harry de Jong
Concerten Popa Chubby (selectie):
23 feb. Mezz Breda; 26 feb. Tivoli
Utrecht.
Popa Chubby
RTijftien dames op tournee door Neder-
V land. Dat moet een vrolijke boel wor-
«n.Misschien daarom de naam 'Girls wan-
öhavefun'. Dat het gezellig wordt, is voor
we van de meidenLies Schilp en Manuela
top, al zo goed als zeker.
techien dat er dit keer iets meer lijn in-
jjt'De donkerharige Lies Schilp (Herman
Broods Bombita's en Gruppo Sportivo) en
B blonde Manuela Kemp (Vrienden van
Mistel, eigen band en televisiepresentatri-
R) kijken elkaar aan en barsten in lachen
JC.Voor zover dat mogelijk is", proest de
«atste. „We zijn zelf ook erg benieuwd hoe
«tallemaal gaat lopen", geeft Lies Schilp
Manuela Kemp grinnikt. „Ik denk dat
«rréonze beste avond gaat worden."
«laat het Koninklijk Theater in Amster-
to nu precies de laatste in de rij optredens
)n van 'Girls wanna have fun', een groep
Jn in totaal zestien vrouwen. „Daarom
zegt Manuela Kemp. „Tegen die tijd,
®pns in april, geloof ik, moeten we het toch
yJemaal onder de knie hebben." Lies Schilp
..Het zal eerder ook wel goed gaan,
^es Schilp en Manuela Kemp zijn samen
voor een hoop 'fun'. Ze lachen uitbun-
f ze praten veel en helpen elkaar met op
to q Want ze moeten wel netjes op de fo-
samen gaan ze naar het toilet, ze tutten
babbelen er vrolijk op los: 'Doe jij je jas
r V'nd de mÜne zo'n vodje.' Het mag
jzdelijk zijn, het tweetal kan het prima
«t elkaar vinden. Ze komen over als dikke
BeH u 611 dle êezamenlijk voor een enor
me zorgen. Stel je met dat gegeven
zestien van dit soort girls in één ruimte
Lies Schilp (links) en Manuela Kemp.
voor, want dat is bij 'Girls wanna have fun'
realiteit.
„Oh, maar dat gaat heel goed", weet Lies
Schilp als oprichtster van de band. „Het is
misschien soms wat onoverzichtelijk, maar
uiteindelijk gaat het meestal goed." Eerlijk:
„Alleen ik word er wel eens gek van, omdat
foto George Verberne/GPD
ik de organisatie doe. Ik moet echt voor ie
dereen overal antwoord op hebben. Dan
belt er bij voorbeeld weer eentje metZeg, ik
rijd in de auto van de drumster. Wat voor
brandstof gaat daar in?" Lies Schilp en Ma
nuela Kemp giechelen „Dat soort dingen
maakt het juist zó leuk", vinden ze
Sprake van vrouwelijke haat en nijd is er
volgens Manuela Kemp ook zeker niet. „We
doen in het dagelijks leven allemaal ons ei
gen ding en eens in de zoveel tijd komen we
bij elkaar. Dan is het alleen maar lol, een
feestje. Als we het niet leuk hadden, zouden
we het ook niet doen. Nee, afgunst kennen
we niet."
We schrijven 1990, Den Haag, Het Paard,
dat toen nog was geopend en als de popu
lairste uitgaansgelegenheid van de Hofstad
kon worden gezien. Als geboren Haagse en
als zangeres kwam Lies Schilp regelmatig
in het popcentrum, Bij haar ontstond het
idee om met alleen maar vrouwen te zingen.
Ik dacht aan een hele groepblikt ze terug.
Geeft toe: „Ik was ooit zelf voor zo'n groep
gevraagd voor een optreden in Rotown in
Rotterdam. Ik vond het zo leuk, alleen al die
zangeressen daar waren onbekenden en ik
vond dat ik het maar eens goed moest doen."
Schilp nuanceert haar woorden: „Het wa
ren stuk voor stuk goede zangeressenmaar
ik wilde er gewoon een aantal bekende na
men bij."
'Girls wanna have fun' werd geboren, in
eerste instantie als gelegenheidsband. „Ik
kende genoeg solozangeressen doordat ik in
de muziekscene zat", verklaart Schilp hoe
ze aan de 'juiste meiden' kwam. „Monique
en Suzanne Klemann van Loïs Lane deden
mee, en natuurlijk de andere twee Bombi
ta's, Inge Bonthond en Robbie Schmitz. En
Mieke Stemerdink van De Giganljes en Fré-
dérique Spigt zeiden direct ja We waren in
eerste instantie met z'n negenen."
De zangeressen traden op in Het Paard. „We
oefenden 's middags en we zongen 's a-
vonds. Meer deden we er niet aan. We wer
den begeleid door de huisband van Het
Paard onder leiding van Hugo Schneijder."
De groep groeide en wisselde in samenstel
ling. Het aantal optredens bleef beperkt.
„Slechts één keer per jaar stemden we onze
agenda's op elkaar af. Voor elk optreden ko
zen we een bepaald thema."
Na vijf jaar Het Paard werd 'Girls wanna
have fun' gevraagd om op te treden in
Nightto wn in Rotterdam tijdens Internatio
nale Vrouwendag. Lies Schilp vertelt dat
haar toen werd verzocht om ook vrouwelij
ke begeleiding mee te nemen. „Ik zat inmid-
dels al in Amsterdam en via Herman Brood
wist ik wel een aantal vrouwelijke muzi
kanten te regelen." Girls wanna have fun' is
nooit echt officieel opgericht. In totaal ho
ren er nu zestien dames bij de band (de harde
kern-girl Mieke Stemerdink doet niet mee
aan de nieuwe theatertour, omdat ze over
twee weken is uitgerekend). „En eigenlijk
zijn we met nog meer", aldus Schilp. „Myle-
ne de la Haye hoort er bijvoorbeeld ook bij.
Alleen niet officieel. Ze is onze vervang
ster." Lies Schilp komt met een vreemde lo
gica: „Als we haar officieel deel zouden la
ten uitmaken van 'Girls wanna have fun'
dan hadden we geen vervangster meer, dus
dat doen we maar niet." Er blijken meer re
gels te zijn bij de 'meidengroep'. „We treden
niet op als er drie van ons niet kunnen", gaat
Schilp verder. „Tja, en onze bandleden zijn
natuurlijk onmisbaar. Als het echt niet an
ders kan dan maken we wel eens gebruik
van een mannelijke muzikant, maar liever
niet. We blijven de girls natuurlijk."
En traden die girls vroeger slechts één keer
per jaar op in Het Paard, tegenwoordig heb
ben ze het een stuk drukker. „We halen al
leen maar de krenten uit de pap die wij leuk
vinden", glundert Schilp en de blonde haren
van Manuela Kemp schudden vrolijk mee
als ze driftig jaknikt. „Daardoor is het ook
altijd een feestje. Zo is het theaterprogram
ma waarmee we nu gaan toex*en ook een
krent. We werden gevraagd na een optreden
in het Amsterdamse Panama. Anderhalf
jaar geleden hebben we allemaal onze agen
da's moeten trekken om te kijken wanneer
het ons uit zou komen." Het resultaat: acht
tien optredens verspreid over twee maan
den door heel het landDaarna is het over en
uit, want dingen die leuk zijn moet je niet te
vaak doen, luidt het girlsmotto.
Sandra Put
Girls wanna have fun bestaat uit de zangeressen
Manuela Kemp. Monique Klemann, Suzanne
Klemann, Lies Schilp, Robbie Schmitz, Inge Bon
thond. Frédértque Spigt. Neel van der Eist, Vera
Springveer, Janice Williams en band Tessa Boom
kamp (drums). Dalai Marouf (gitaar). Kris Pels
(gitaar), Joyce Grimes (bas) en Marianne Stel
(toetsen).
Vrijdag 7 maart Theater Zuidplein Rotterdam;
voorts lourjiee door Nederland.
