Thee om
ie ziel te
zuiveren
Nieuw licht op Lady Day
Concertgebouw live
Toen de orkestmuziek nog geboren moest worden
23
Tan Dun in
Amsterdam
Trijntje Oosterhuis
met Nieuw Sinfonietta
Nieuw orkest,
oude tonen
vrijdag 3 januari 2003
en opera over thee. Maar ook een klassiek
liefdesdrama. Voor deze combinatie tekent de in
China geboren, in New York wonende componist
an Dun. Hij dirigeert zelf de productie bij de Nederlandse
pera In het orkest klinken natuurgeluiden.
Of de dames en heren musici
speciaal tijdens deze passa
at meer rechtop kunnen zit-
„Nu geeft het niet, maartij-
ens de uitvoering wel Het gaat
Ij deze muziek om een soort ri-
lel." Negen van de tien diri-
aiten zouden met een dergelij-
eopmerking orkestmusici,
waar ook ter wereld, tegen zich
nhet harnas jagen. Maar zo niet
Pan Dun tijdens een repetitie
iet het Nederlands Kameror-
est. Hij zegt het glimlachend,
iet de ongecompliceerde char-
Devan iemand die laat zien: ,,Ik
ta hier wel vooru, maar ik ben
lietzo'n autoritaire dirigent die
ihet leven zuur wil maken."
Jat klopt ook wel. Tan Dun
1957) is geen beroepsdirigent,
laar een componist die met en-
iousiasme zijn muziek uit-
oert. Dat doet hij tot ieders
•vredenheid, waar hij ook op-
reedt.
)e bekendste componist die
China heeft voortgebracht is in
Amsterdam om de Nederlandse
iremière van zijn opera Tea
.•oor te bereiden. Het werk, een
liefdesdrama in combinatie met
een legende over het drinken
fan thee in Japan en China, is
tot stand gekomen als copro-
ductie van zalen in die twee lan
den plus de Nederlandse Opera
en het Amsterdamse Muziek
theater.
De door Pierre Audi geregis
seerde voorstelling ging in okto
ber in Tokio in première. Miyuki
Shiraishi van het dagblad Asahi
sprak van een tragisch liefdes
verhaal, waarvan de muziek
'een verkwikking' en 'een lust
voor het oor' is. En zijn collega
van de Sankei-krant vond de es
sentie van de opera in de zinnen:
Thee laten groeien is moeilijk.
Thee plukken is moeilijker.
Maar thee drinken is het moei
lijkst.'
Tea zal na vijf voorstellingen in
Amsterdam naar Sjanghai wor-
den getransporteerd. Dit alles
steeds in dezelfde enscenering,
net dezelfde decors en solisten,
naar telkens met een ander or-
cest. Vandaar in deze weken de
neuwsgierige, verwonderde,
soms licht geamuseerde gezich
ten bij het Nederlands Kamer
orkest. Want bepaalde, aan de
Chinese opera ontleende klank
effecten, behoren niet tot het
normale arsenaal van een Wes
ters orkest.
Tan Dun kan het goed vinden
met de musici. Hij weet wat hij
wil en kan dat duidelijk maken.
Vaak zingt hij een melodie voor.
Of hij loopt naar de solocellist
om een pizzicato te demonstre
ren. „We maken een klankland
schap", roept hij tijdens een
wirwar van door elkaar krioe
lende blazerspartij en. Het slag
werk heeft het nog drukker.
Klankeffecten worden uitput
tend gedemonstreerd en bespro
ken. Tan Dun grijpt een kleine
gong om de klank met de hand
op een speciale manier te dem
pen. 'Super', roept hij, wanneer
de zeer toegewijde slagwerkers
het er weer eens goed van heb
ben afgebracht.
Na afloop van de ochtendrepe
titie in de Beurs van Berlage in
Amsterdam nestelt hij zich in de
dirigentenkamer. Moe is hij
niet, maar dat komt nog wel,
zegt hijEr staan vandaag nog
twee andere repetities op het
programma. Hij houdt er van bij
de voorbereiding van zijn mu
ziek betrokken te zijn. Indezelf
de Beurs van Berlage dirigeerde
hij in het kader van het Holland
Festival 1996 zijn opera 'Marco
Polo'.
Nederland heeft een steentje
bijgedragen aan zijn carrière,
geeft hij toe. Ook enkele van zijn
Chinese collega's kregen hier in
een vroeg stadium voet aan de
grond. Het in Amsterdam geves
tigde Nieuw Ensemble introdu
ceerde hier rond 1990 diverse
interessante voorbeelden van
muziek uit het China van na de
Culturele Revolutie. Die van
Tan Dun viel meteen op door de
vitaliteit en de bijna kinderlijke
vreugde waarmee hij zich op al
lerlei stijlen stort en Oost en
West door elkaar gooit, waarbij
hij Westerse muziekinstrumen
ten 'Chinees' laat klinken, maar
tegelijk gebruik maakt van Eu
ropese compositietechnieken.
Alsof de muziekgeschiedenis
een gloednieuwe kist met onge
bruikte blokken is waarmee hij
gaat spelen, om met de Ameri
kaanse muziekcriticus Paul
Griffiths te spreken.
Zoals al zijn generatiegenoten
tijdens de Culturele Revolutie
stond hij op blote voeten in de
rijstvelden. Toen de politieke
dooi intrad kreeg hij een baantje
als arrangeur en bespeler van de
knieviool bij een operagroep in
Peking. Westerse muziek werd
toen nog met mondjesmaat ge
tolereerd. Toen Tan Dun de Vijf
de van Beethoven hoorde was
hij er van ondersteboven. Begin
jaren tachtig ging hij in Ameri
ka studeren. Sindsdien is hij al
leen naar China teruggegaan
voor zijn jaarlijke vakantie bij
Tan Dun: „Ik zou nergens anders dan in New York willen wonen. En dat hoor je in mijn muziek,"
zijn ouders, In het Westen be
hoort hij nu tot de succesvolste
componisten van zijn generatie,
krijgt hij opdrachten van de be
langrijkste orkesten en opera
huizen. Mensen vragen hem
vaak waarom hij voor de vocale
partijen in zijn muziek de En
gelse taal gebruikt, niet de Chi
nese. Omdat het Engels nu zijn
taal is. Punt uit.
De schoonheid van de natuur,
de helderheid van het water, de
zuiverheid van berglucht, dat
alles inspireert hem, zegt hij,
terwijl hij weer een sigaret op
steekt. Hij spreekt over het sja
manisme. Daarmee is hij opge
groeid. In alles schuilt een ziel,
in water, in steen in de bladeren
van een boom. Hij brengt een
van de legenden in herinnering,
die de ontdekking van de thee
verklaren. Een van de Chinese
keizers, lang voor onze jaartel
ling, had een kom met heet wa
ter in zijn hand waarin plotse
ling een blaadje van een
theestruik viel. De geur beviel
hem en hij waagde het er op.
Daarna wilde hij nog nauwe
lijks iets anders drinken.
Voor thee drinken nemen de
mensen in het Verre Oosten de
tijd, legt Tan Dun uit. Zowel in
China als in Japan zijn er
theeceremonieën, waarvoor
men zich in een aparte ruimte,
soms een paviljoen in de tuin, te
rugtrekt. De opera toont dat er
niettemin een groot verschil be
staat tussen de manieren waar
op dat in deze landen gebeurt.
Japanners maken er bijna een
religieus ritueel van, terwijl de
Chinezen er meer aards, vrolij
ker ook, mee omgaan „Natuur
lijk wordt er ook in die landen
normaal thee gedronken, zoals
in het Westen", zegt Tan Dun
„Maar als mensen de tijd heb
ben, zeker als er gasten zijn, dan
wordt er echt iets van gemaakt
en wordt er speciaal aardewerk
uit de kast gehaald."
In de opera vechten twee man
nen om het bezit van het legen
darische Boek van dc Thee, dat
alle geheimen bevat die te ma
ken hebben met de bereiding
van het heerlijke vocht. De strij
ders zijn de broer van een Chi
nese prinses en haar Japanse
minnaar. De prinses tracht de
vechtenden te scheiden en
wordt per ongeluk doodgesto
ken. Badend in het bloed houdt
zij een theepot omhoog. Thee
om de ziel te zuiveren
Water, steen en wind zijn be
langrijk in Tea. De rol van het
water spreekt voor zich, die van
het aardewerk ook en met wind
wordt het vuur aangeblazen.
Tan Dun geeft de natuurgelui
den in zijn muziek weer, waar
bij vooral het water prominent
aanwezig is. Er komen dan ook
kolven en teiltjes van diverse af
metingen in het orkest te staan,
net als in zijn vorig jaar door het
Concertgebouworkest gespeel
de 'Concerto for water percussi
on and orchestra'.
In dit alles zit een ziel, zegt Tan
Dun nogmaals alsof hij zijn ge-
fotoTaku Saiki/GPD
sprekspartner in vertrouwen
wil nemen. Tijdens zijn sjama-
nistische overpeinzingen vindt
hij een willig oor bij regisseur
Pierre Audi, die eveneens graag
de oer-elementen bij zijn werk
betrekt. Wie zich Audi's Monte-
verdi-producties herinnert ziet
nog de machtige steenklompen
en de spectaculaire vuur-effec-
ten voor zich.
De componist-dirigent en de re
gisseur begrijpen elkaar. Tan
Dun benadrukt dat zijn opera
aansluit bij het werk van Mon
teverdi, waarin het ritualisti
sche en het dramatische samen
komen. Ook Pierre Audi schrij ft
in het voorwoord van het pro
grammaboek, dat Tea meer te
maken heeft met de vroege 17e-
eeuwse opera dan met het 'he
dendaagse' muziektheater.
Mooi dat deze opera in Amster
dam wordt opgevoerd, de stad
van de Oost-Indische Compag
nie. Het waren onze onderne
mende landgenoten, die als eer
sten de thee naar het Westen
brachten. Tan Dun kijkt slim.
Ook dat detail is hem niet ont
gaan.
Aad van derVen
De Nederlandse Opera met 'Tea'van
Tan Dun. Muzikale leiding: Tan
Dun. Regie: Pierre Audi. Decor en
licht: Jean Kalman. Kostuums An-
gelo Figus. Video: Frank Scheffer
Solisten Haijing Fu, Nancy Allen
Lundy, Christopher Gillett, Step
hen Richardson en Ning Liang. Óp
7, 8, 9, 11 en 12 januari in Amster
dam Muziektheater.
De onvergetelijke zangkunst
van 'Lady Day' Billie Holi
day. Wat kun je daar nu nog aan
toevoegen? Toch is het mogelijk,
denken zangeres Trijntje Oos
terhuis, De Houdini's en Nieuw
Sinfonietta Zij brengen gedrie-
en een uitzonderlijk, 'jazzy'
nieuwjaarsprogramma. 'Billies
Blues'. De Amerikaanse jazz-en
blueszangeres Billie Holiday
(1915-1959) had een kort,
stormachtig leven vol kleine tri
omfen en vooral veel ellende.
Een intense levenssmart die is
terug te horen in haar gepijnig
de stemgeluid. Een stem die niet
is te imiteren. Dat beseft ook
saxofonist Rolf Delfos van
jazzsextet De Houdini's. Samen
met zangeres Trijntje Ooster
huis en het strijkorkest Nieuw
Sinfonietta Amsterdam hebben
De Houdini's het plan opgevat
om songs van Billie Holiday en
George Gershwin nieuw leven
in te blazen.
In 1995 werkten De Houdini's al
succesvol samen met het Nieuw
Sinfonietta. Toen stond een be
werking van 'Porgy and Bess' op
het programma. „Maar nieuwe
arrangementen voorBillieHoli-
day songs? In het begin zag ik
het plan helemaal niet zitten",
geeft Rolf Delfos toe. „Tijdens
een sessie luisterden we almaar
naar haar liederen. Zo goed, zo
intens, wat moet je daar nog aan
toevoegen. Dat gebroken stem
metje, dat kun je niet nabootsen
De schoonheid van Holidays in
terpretatie dwingt je om een he
le andere kant op te gaan met
haar songs."
Voor zangeres Trijntje Ooster
huis, bekend geworden met To
tal Touch, is jazz altijd een ge
heime liefde geweest. Eerder
speelde ze samen met jazzpia
nist Michiel Borstlap. „Popmu
ziek blijf ik altijd maken, maar
de artistieke ruimte die jazzmu
ziek biedt zou ik niet willen mis
sen. Mijn stem groeit erdoor.
Bovendien is jazz minder la
waaierig", glimlacht ze. „Er
wordt daadwerkelijk vol aan
dacht geluisterd naar je muziek.
En dat is bij popconcerten wel
anders."
Toen Oosterhuis gevraagd werd
om liederen van Billie Holiday
uit te voeren, ging ze de uitda
ging zonder meer aan. „Ik had
van tevoren nog nooit liederen
van haar gezongen. Maar ik pin
Trijntje Oosterhuis: „De artistieke ruimte die jazzmuziek biedt zou ik niet
willen missen." foto Rob Keeris/GPD
me niet vast op de interpretatie
van Holiday zelf. Het zijn
prachtige liedjes op zichzelf, en
die wil ik op mijn eigen wijze ten
gehore brengen." Toetsenist Er-
win Hoorweg en Rolf Delfos van
De Houdini's verpakten de lie
deren van Holiday en Gershwin
in een moderner jasje. „Vroeger
certserie een nieuwe ervaring.
„Deze wereld van grooves en
riffs is geen dagelijkse kost.
Maar het orkest heeft de smaak
te pakken Ik zelf heb sinds dit
project al 35 cd's vanBillie Holi
day verzameld", erkent Maar
ten Mostert, projectcoördinator
en cellist bij het Nieuw Sinfo-
hoorde je de strijkers alleen bij
de intro en de outro als begelei
ding bij het thema. Zo voorspel
baar", zegt Oosterhuis. „In deze
nieuwe arrangementen is veel
meer ruimte voor alle musici. Zo
zing ik de Holiday-klassieker
'Strange Fruit' uitsluitend be
geleid door strijkers, en ligt er
onder 'Good Morning Hearta
che' een dreigende groove. Af
wijken van de melodielijn doen
we niet. Je blijft vanzelfspre
kend het oorspronkelijke lied
herkennen."
Rolf Delfos knikt „Jazzconcer-
ten bestaan uit veel korte songs.
De kem van het lied moet dus
meteen glashelder zijn. Pas na
lang schaven komt zo'n pareltje
dan te voorschijn." Voor de
klassiek getrainde musici van
Nieuw Sinfonietta is deze con-
nietta. „Dirigent Wayne Mars
hall voelt ons ook perfect aan
Het is iemand die zowel in do
jazz als de klassiek helemaal
thuis is." Rolf Delfos knipoogt
naar Mostert. „Eindelijk heb
ben we een aantal strijkers zo
ver gekregen dat ze ook gaan so
leren, onder wie concertmeester
Peter Brunt. Ze weten wat ze te
wachten staat."
Mark van de Voort
NieuwjaarsconcertNieuw Sinfo
nietta met Trijntje Oosterhuis
(zang) De Houdini's, onder leiding
van Wayne Marshall, liederen van
Billie Holiday en George Gershwin,
vandaag Frits Philips Eindhoven
za. 4 jan. Concertgebouw Amster
dam; zo. 5 jan. Vredenburg Utrecht
Musis Sacrum Arnhem; di. 7 jan.
Concertzaal Tilburg wo. 8 jan.
Stadsgehoorzaal Leiden.
De cd-industrie is dan wel in
gestort, de handel in histo
rische opnamen floreert. Het
eerste doosje in de serie 'Antho
logy of the Royal Concertge
bouw Orchestra' biedt op der
tien cd's met live-opnamen veel
moois, maar bevat ook een bui
tengewoon bittere pil.
Willem Mengelberg had zich
ziek gemeld. Zo kwam het dat
Carl Schuricht op 5 oktober
1939 het Concertgebouworkest
dirigeerde. De rokkostuums in
de uitverkochte zaal oogden nog
onbenspelijker en de toiletten
zagen er nog feestelijker uit dan
gewoonlijk. Want op die avond
werd het Amsterdamse concert-
seizoen geopend Schuricht
leidde het orkest in 'Das Lied
von der Erde' van Mahler, een
werk waarop het Amsterdamse
publiek zich altijd verheugde.
De uitvoering verliep voorspoe
dig tot ongeveer halverwege het
schrijnende slotdeel, 'Der Ab-
schied'.
Tot verbijstering van orkest en
publiek verhief een dame zich
uit haar zetel op een van de eer
ste rijen, liep tot vlak voor het
podium en riep 'Deutschland
über alles, Herr Schuricht' en
wandelde kaarsrecht de zaal
uit. Van haar is niets meer ver
nomen Niemand weet wie zij
was en waarom zij dat deed. We
kunnen niet aannemen dat de
vrouw dit in een vlaag van ver
standsverbijstering tot haar si
nistere actie kwam. Want het
moment - de pianissimo-passa
ge vlak voordat de alt de tekst
'Er stieg vom Pferd' inzette -
was perfect gekozen, zodat ie
dereen haar kon horen
Het incident werd vastgelegd
door de AVRO, die de concerten
van het Concertgebouworkest
placht op te nemen. Wie de vier
de cd uit de pas verschenen serie
van dertien, gewijd aan het
Concertgebouworkest in de ja
ren 1935-1950, beluistert is er
getuige van. Track 6, 19.34 om
precies te zijn, is de plaats waar
op we kunnen horen hoe vastbe
raden de dame haar sinistere
frase door de zaal slingert Dit
dus tijdens de uitvoering van
het werk van een door de nazi's
verfoeide joodse componist, een
half jaar voordat de Duitsers
Nederland binnenvielen.
De jaren vijftig zullen in exten-
so aan de orde komen in de vol
gende uitgave in deze reeks. Zes
doosjes moeten het in totaal
worden, met opnamen tot het
jaar 2000. Dit alles live vastge
legd door de Hilversumse zui len
en nu in omloop gebracht door
Radio Nederland Wereldom
roep.
Aad van derVen
Anthology of the Royal Concertge
bouw Orchestra, vol. 1, 1935-1950 -
Q Disc/Radio Nederland Wereldom
roep (13 cd's).
Het wordt tijd om een stap verder te zet
ten in de oude muziek, meent Simon
Murphy. Deze in Australië geboren dirigent
en altviolist brengt de 'Mannheimer Schule'
in kaart Met een door hem opgericht orkest
«aagt hij aandacht voor een onderschatte
periode in de muziekgeschiedenis.
larokorkesten houden gewoonlijk op bij
lach. Symfonieorkesten beginnen bij
Haydn Daartussen, halverwege de 18e
eeuw, bevindt zich een van de zwartste ga
ten van de Europese muziek, meent Simon
Murphy. We spreken over het ontstaan van
de symfonie. Die zou de muziekgeschiede-
is drastisch veranderen. De 29-jarige in
ustralië geboren, in Den Haag wonende
trigent en altviolist is oprichter en leider
an de New Dutch Academy. Met dit orkest
raagt hij aandacht voor de talrijke symfo-
ieèn die bijna vergeten componisten als
ranz Xaver Richter, Ignaz Jacob Holzbau-
ei'en Christian Cannabich hebben geschre
ven.
)e New Dutch Academy heeft een 'Mann-
leim-project' gelanceerd, genoemd naar de
stad die in de 18e eeuw 's werelds beste or
kest bezat en die, dankzij de steun van een
tavig in muziek geïnteresseerde keurvorst,
de woonplaats werd van talrijke belangrij
ke componisten. Wolfgang Amadeus Mo
zart verbleef enige tijd in dit 'Paradies der
Tonkünstler' en was in de wolken. De be-
nde muziekchroniqueur Charles Burney
fcisde er heen en noemde het orkest 'een le
ger van generaals'.
(Simon Murphy spoorde in Duitsland een
'"root aantal manuscripten op. Vooral de
Dirigent en altviolist Simon Murphy
foto Emily Hudig/GPD
universiteitsbibliotheek van Darmstadt
bleek veel partituren uit het Mannheimer
hofrepertoire te bezitten. Kopieën werden
in Den Haag geselecteerd en door middel
van de computer in een ordentelijke mu
zieknotatie omgezet Daarmee kon de New
Dutch Academy aan de slag gaan. Talrijke
composities komen voor het eerst na twee-
enhalve eeuw weer tot klinken. Daarbij
gaat het niet alleen om orkestwerken, maar
ook om kamermuziek, want een aantal or
kestmusici treedt op in kleine ensembles.
Murphy: „Dit zijn hoofdzakelijk jonge mu
sici, zeg maar de generatie na het Orkest van
de Achttiende Eeuw. Er bestaat in Neder
land een prachtige traditie op het terrein
van de oude muziek. En er is veel talent. Al
wil ik niet ontkennen, dat ik nog wel een
paar goede violisten kan gebruiken." Am
per een jaar bestaat het ensemble. Simon
Murphy spreekt van 'een bijna te groot suc
ces'. Hij kan de diverse activiteiten nauwe
lijks bijbenen. In maart 2002 gaf het orkest
zijn eerste concerten (Felix Meritis, Am
sterdam), waarna het werd uitgenodigd
voor het Festival Oude Muziek Utrecht, een
half jaar later. Ook speelde het al in het Am
sterdamse Concertgebouw. In de komende
maand geeft de New Dutch Academy zes
concerten in Den Haag (Oud-Katholieke
Kerk), waarvan live-opnamen worden ge
maakt voor het label Pentatonc.
Voor 2003 staan weer talrijke Nederlandse
kerken en concertzalen op de agenda. Ook
werkt het orkest mee aan een televisiepro
ductie, gewijd aan 300 jaar Sint-Peters-
burg.
Daarbij gaat het om muziek van Italiaanse
componisten, die drie eeuwen geleden een
belangrijke rol speelde in deze nieuwe, sterk
op het Westen gerichte Russische metro
pool.
Maar voorlopig draait het bij Murphy en
zijn musici om de 'Mannheimer Schule', de
bakermat van de orkestmuziek zoals die
zich in de 19e eeuw zou ontwikkelen. De
keurvorst van de eens zo machtige stad tus
sen Rijn en Neckar contracteerde de be
langrijkste musici die hij kon krijgen. Zij
kregen een aanstelling bij zijn gerenom
meerde orkest. Een groot aantal van deze
muzikanten was tevens - zoals in die tijd ge
bruikelijk - componist. Zo viel de ontwik
keling van een muzikale vorm als de symfo
nie - de populairste vorm daar in Mannheim
- samen met die van een virtuoze orkeststijl
De kleine Wolfgang Amadeus Mozart be
zocht de Duitse stad en trof een orkest aan,
bestaande uit circa tachtig musici. Een ex
treem aantal destijds. Hij hoorde voor het
eerst de klarinet als orkestinstrument.
„Moeten we in Salzburg ook hebben",
schreef hij aan vader Leopold.
Voor dat orkest van Mannheim, dat twee
maal zo groot was als het ensemble dat Jo
seph Haydn bij graaf Esterhazy leidde, wer
den werkelijk honderden symfonieën ge
componeerd. Daarvan is vrijwel niets tot de
concertzaal doorgedrongen. Volkomen ten
onrechte, meent de Australische musicus.
Hij kwam zeven jaar geleden als altviool
student naar Nederland en bleef er, als zo-
velen, hangen omdat hier vooraf voor de ou
de muziek het klimaat gunstiger is dan op de
meeste andere plaatsen in de wereld. En om
oude muziek ging het bij Simon Murphy al
vroeg.
Thuis werd vaak geluisterd naar de opna
men van Frans Brüggen en Gustav Leon-
hardt. „Zij waren en zijn nog steeds mijn
helden." Hij maakte toen al kennis met
Mannheimse symfonieën van Stamitz en
Richter. Vooral Richter vond hij geweldig
En nog steeds staat deze componist, die
ongeveer zeventig symfonieën schreef, bo
venaan zijn lijstje als het gaat om de toon
dichters die ooit zo actief waren in het
gigantische paleis van keurvorst Carl Theo-
dor Aan het conservatorium in Utrecht ging
Simon Murphy barok-altviool studeren
Het duurde niet voordat hij meespeelde in
Brüggens Orkest van de Achttiende Eeuw.
dat hij al zo lang van de plaat kende. „Een
geweldige ervaring, een droom die werke
lijkheid werd."
In de afgelopen decennia is de muziek van
de Barok uitvoering geëxploreerd. Tiental
len componisten van wie we nooit gehoord
hadden werden op lp en cd vastgelegd. Het
wordt tijd, vindt Simon Murphy, om meer
aandacht te schenken aan de overgang van
Barok naar de Klassieke Periode en de di
recte voorlopers en tijdgenoten van Haydn
en Mozart serieus te gaan nemen. „Dit is een
van de grootste gaten in het repertoire. Er
moet een soort top-honderd onder de com
ponisten ontstaan. Daar zitten Stamitz en
Richter niet bij. Ik ga niet zo ver te beweren
dat zij het niveau van Mozart en Haydn heb
ben, maar ze hebben prachtige muziek ge
schreven die niemand kent. Veel feestelijke
muziek ook. Het gaat hier om hofcomponis-
ten die in opdracht en voor bepaalde gele
genheden schreven. Dat moeten we natuur
lijk niet vergeten. Er werd daar aan dat hof
van Mannheim natuurlijk niet naar die mu
ziek geluisterd, zoals wij dat nu in het Con
certgebouw doen. Je zou de sfeer misschien
beter kunnen vergelijken met die van een
hedendaagse jazzclub."
Hoewel Simon Murphy er geen bezwaar te
gen heeft dat de mensen stil zijn wanneer
zijn ensemble speelt, zoekt hij toch naar een
oplossing om een meer informele sfeer te
creëren.Misschien dat we over twee jaar in
Den Haag een kamermuziekfestival kun
nen organiseren, waarbij we bijvoorbeeld in
winkels kunnen spelen."
De New Dutch Academy wil zich in de ko
mende jaren op Den Haag concentreren. In
Amsterdam en Utrecht is al zoveel oude mu
ziek. vindt Simon Murphy. Hoe het financi
eel allemaal moet, weet hij nog niet. De eer
ste concerten in Amsterdam, eerder dit jaar.
hebben de musici gegeven zonder honorari
um. Nu is er financiële steun van de AVRO,
die radio-opnamen maakt, en van de Duitse
ambassade
En dc cd-industrie lokt, ook al is die voorlo
pig niet in staat een vuist te maken.
Aad van der Ven
New Dutch Academy o.l.v. Simon Murphy speelt
vroege Mannheimse symfonieën in Den Haag
(Oud-Katholieke Kerk). Symfonieën in D en A
van Johann Stamitz en Symfonieën in Bes en c
van Franz Xaver Richter (8, 10 en 11 januari),
Symfonieën in C, Es en G van Richter en Symfonie
in Fvar^Stamitz (9,14 en 15 januari).
