Ik voelde me wel een tv-ster
Marsepeinen
varkentje hoopt
op lang leven
GEBOEK:
Met een balletje kan
van alles gebeuren
Vuurwerk is
dit jaar een
stuk duurder
Illustraties Rotraut Susanne Berner, uit Sneeuw op de vensterbank
Leuk om het jaar af te sluiten
met luid geknal en weerga
loos gespetter van een heleboel
vuurwerk. Maar wel duur en dit
jaar zelfs nog duurder dan an
ders.
Voor je knallers en je huilers
moet je nu maar liefst tien pro
cent meer betalen. Niet misse
lijk, maar wel voor de goede
zaak. Deze keer word je niet ge
flest door de euro of de winke
lier. Nu is het de veiligheid die de
prijs omhoog drijft. Door onder
andere de vuurwerkramp in En
schede loopt Nederland mo
menteel voorop in het veiliger
maken van vuurwerk. Al het
vuurwerk dat verplaatst wordt,
dient namelijk speciaal verpakt
te worden. Op die manier kan er
onderweg niets mis gaan. En dat
kost geld. Maar zelf goed uitkij
ken is nog steeds gewenst, an
ders komt een te kort lontje je nu
nog duurder te staan.
na kerst nog zal verrassen, ja
renlang telkens opnieuw.
AHes is eraan gedaan om van
Sneeuw op de vensterbank een
boek te maken dat je graag ca
deau doet aan iemand die je
dierbaar is. Minstens evenveel
plezier beleef j e als j e er een
feestelijk strak papiertje om
laat doen dat je later thuis voor
zichtig zelf openscheurt. Voor
wie zolang niet kan wachten
hier alvast een voorafje, als ap
petizer. Niet het beroemde grie
zelgedicht 'De raaf' van Edgar
Allan Poe, ook niet 'Vrouw Hol
le' zoals het door Jacques Vriens
wordt naverteld, evenmin de
geestige tongbreker 'Aan de
weezee' van Franz Fühman of
de gedichten van onder anderen
Christian Morgenstern, Annie
M.G. Schmidt en Toon Teilegen,
maar 'Het marsepeinen varken
tje' van Franz Hohler, een din
getje van niks dit charmante
verhaaltje:
'Rond de jaarwis
seling stond in de
etalage van een
- J banketbakker een
marsepeinen var
kentje. Op een keer
zag hij door het
raam gen vracht
wagen'met echte
varkens voorbij
rijden. ,,Die wor
den geslacht", zei een wortel
taart, ,,en dan worden ze opge
geten." Het marsepeinen var
kentje haalde heel diep adem.
Gelukkig blijft mij dat lot be
spaard, dacht hijEn hij stelde
zich voor dat hij nog lang in deze
etalage zou staan en zou kijken
naar alles wat er op straat ge
beurde. Misschien zou ooit een
tweede marsepeinen varkentje
hem gezelschap komen houden
en dan zouden ze samen kleine
marsepeinen biggetjes krijgen,
waaraan hij alles zou vertellen
wat hij wist. Hij verheugde zich
heel erg op een lang en zinvol le
ven.
Kun je het nu nog over je hart
verkrijgen om dat marsepeinen
varken op te eten?'
En dan de tekeningen van Ro
traut Susanne Berner, stuk voor
stuk elegante, verrukkelijk een
voudige prentjes. Wonderstuk
ken zijn de vier beeldverhalen
aan het begin van elk hoofd
stuk. Kijk er niet verbaasd van
op als je bij een ervan een gezon
de winterkou op je wangen voelt
gloeien en je ook nog een vleugje
warme chocolademelk ruikt.
Het mooist zou zijn dat je in
de boekwinkel - omdat het
zo prachtig klinkt - om 'Apful,
Noes oend Sjneebalsjlagt' kimt
vragen en dat je dan toch
Sneeuw op de vensterbank van
Rotraut Susanne Berner mee
krijgt.
Op vakantie, ergens in een bui
tenland kan het je gebeuren dat
je een boek in handen krijgt
waarvan je zo gelukkig wordt,
dat je het iedereen onmiddellijk
van harte gunt. Tegelijkertijd
weet je dat het nooit in het Ne
derlands zal verschijnen. 'Ap-
fel, Nuss und Schneeball-
schlacht' is er zo een. Dit 'Grosse
Winter-Weihnachtsbuch' met
tientallen 'Geschichten, Lieder
und Gedi.chte' en boordevol vro
lijke illustraties van Rotraut
Susanne Berner is om zo te zeg
gen gewoon te buitenlands. Of
toch niet, want dit najaar was
daar dan - net zo oogstrelend
mooi als de oor
spronkelijke uit
gave - Sneeuw op
de vensterbank
met verhalen, lied
jes en gedichten
voor de winter,
sint en kerst.
De Nederlandse
bundel verschilt
nogal van de Duit
se. Sankt Nikolaus bijvoorbeeld
lijkt slechts heel in de verte op
onze sinterklaas, en Knecht
Ruprecht heeft niet veel meer
met zwarte Piet gemeen dan zijn
gekleurde velletje. Ook kerst
wordt in Duitsland anders ge
vierd dan wij doen. Om er toch
een 'typisch' Nederlands win
terboek van te maken schrapte
Rotraut Susanne Berner met
hulp van haar uitgever Jacques
Dohmen alles wat té Duits was.
Wat overbleef werd vertaald en
aangevuld met bestaande en en
kele niet eerder gepubliceerde
verhalen (21), liedjes (12) en ge
dichten (37) van Nederlandse en
Vlaamse auteurs. Van de snoe
perige kleurtekeningen die
moeiteloos een gulzige hebberd
van je maken bleef een deel ge
handhaafd.
In vier hoofdstukken neemt
Sneeuw op de vensterbank je
mee de winter door, vanaf no
vember tot aan het begin van de
lente. Maar met kerst voor de
deur zal geen volwassen voorle
zer het in het hoofd halen nog
het sinterklaasverhaal van Wim
Hofman - hoe geestig ook - aan
'kleintjes' voor te lezen. Ook tot
volgend jaar bewaard blijven de
'herfstgedichten' (van o.a.
Edward van de Vendel en C.S.
Adema van Scheltema), de sin
terklaasliedjes en Sint-Maar-
tens'liedjes. Alles daarna is meer
dan eens zoveel dat het je lang
Jan Smeekens
Rotraut Susanne Berner en Jac
ques Dohmen: Sneeuw op de
vensterbank. Querido; 118 pag.;
tot 1 januari 22,95 euro; daar
na 24,95.
dinsdag 24 december 2002
Met een beetje goede wil zou
Oscar Mijerink (14) vanuit
z'n eigen tuin een hole-in-one
kunnen slaan De afstand tot de
golfbanen van het Goese Meer
bedraagt hooguit 250 meter.
„Moet te doen zijn", lacht-ie
breeduit. „Helaas, er staan nog
wat huizen in de weg, dus..."
De jeugdgolfer geeft daarom de
voorkeur aan het echte werk op
de golfbaan; 75 hectare groot en
achttien holes om te putten.
„Dat is een flinke tippel hoor.
Van begin tot eind ruim zes kilo
meter. Kost een paar uurtjes,
maar het plezier is er ook naar."
Drie jaar oud was Oscar toen hij
z'n eerste club in z'n handen
had. „Maar het echte werk
kwam pas later. Eerst moest ik
heel wat lessen volgen van een
pro, een trainer. Je begint op de
driving-range. Daar leer je hoe
je een club moet vasthouden.
Hoe? Rechterhand onder en de
linker boven. Vervolgens de
swing, zeg maar de voorzwaai.
Tja, en dan is het de bedoeling
dat je de golfbal raakt. Liefst
ook in de richting van de hole.
Jeugdspelers beginnen altijd op
een baan met negen holes. Pas
na het behalen van het golfvaar-
digheidsbewijs mag je de grote
baan met achttien holes op."
Golfen kent heel veel spelregels.
„Met een balletje kan onderweg
van alles gebeuren. Vliegt in het
water, of ligt in de struiken of in
een bunker, een zandkuil. Op de
green mag je de bal marken. Je
pakt het balletje weg en legt op
die plaats een munt of iets der
gelijks.De afstanden tussen de
Oscar Mijerink: „Ikmoetnogle-
ren om de swing compact te
houden." foto Willem Mieras
holes zijn wisselend. „Par-3 zijn
de korte holes en bij par-4 is de
afstand langer."
Oscar speelt met handicap-5.
„Je kunt de baan van achttien
holes in 72 slagen ronden, maar
ik mag er 5 slagen meer over
doen. Natuurlijk probeer je al
tijd onder par te spelen en met
minder slagen de baan te ron
den. In principe kunnen spelers
met een handicap dus winnen
van betere spelers." Spelers, die
opzettelijk een hoge handicap
houden om zo prijzen te winnen,
worden duikboten genoemd.
Die zijn niet echt populair.
In z'n tourbag, de golftas,
sjouwt Oscar veertien clubs
mee. „Voor elke slag gebruik je
een andere club. Voor hoog en
ver is het model heel anders dan
de club om te putten."
Om z'n spoi-t betaalbaar te hou
den, is Oscar op de golfbaan ook
met andere klusjes actief. „Ik
zoek de verdwaalde ballen en
werk ook als greenkeeper, tuin
man." De komende maanden
gaat hij met z'n trainers Jan Ste
vens en Barbara van Strien wer
ken aan z'n set-up, de snelheid
van slaan. „Ik sla te hard. Moet
leren om de swing compact te
houden, lekker ontspannen te
slaan." Na z'n schoolopleiding
in Goes wil hij naar de Fontys-
opleiding voor golfers in Til
burg. „Dat lijkt me echt onwijs
gaaf: golfen en studeren, een
prima combinatie."
Hans Segboer
Stiekem oefent ze weieens
thuis. Op de opzwepende
deuntjes van Shakira smeert
de twaalfjarige Ilse van Baar
uit Sluis regelmatig haar
stembanden en zelfs de
heupwiegende moves van de
populaire zangeres beheerst
ze een beetje. Voor de leerlin
ge van het Oostburgse Zwin
college is zingen een ware
uitlaatklep. Zaterdagmid
dag (28 december) is ze op te
levisie te zien tijdens de
landelijke finale van Vara's
Kindersongfestival.
Niet met een song van Shaki
ra overigens, maar met 'Zo
als de Zee', een liedje uit het re
pertoire van Kinderen voor
Kinderen. Vorige maand won ze
daarmee de provinciale finale in
Middelburg en daarom mocht ze
vorige week naar het Rabothea-
terin Hengelo, waarde landelij
ke eindstrijd plaatsvond. „Ei
genlijk was ik helemaal niet
zenuwachtig, in tegenstelling
tot bij de provinciale finale. Er
waren twaalf kandidaten. Ik
moest pas als elfde zingen. Dat
vond ik jammer, want ik was
toen al erg moe van een lange
dag repeteren."
Bovendien zag ze vrijwel alle
kandidaten optreden voordat ze
zelf op het podium mocht. Af en
toe speelde daardoor een ge
dachte als 'o jee, die is veel beter
dan ik' op, maar tijdens haar op
treden ging het best lekker. Pas
tijdens de prijsuitreiking werd
de Sluisse brugklasser nerveus,
Ilse van Baar uit Sluis doet mee aan de landelijke finale van Vara's Kindersongfestival: „Als ik zing,
voel ik mij even helemaal vrijfoto Charles Strij d
maar dat hielp natuurlijk hele
maal niets. Het oordeel was im
mers al geveldIlse eindigde niet
bij de eerste drie kandidaten.
„Ik was best een beetje teleurge
steld. De dag na de opnames heb
ik daarom maar een 'baaidag'
opgenomen. Iedereen op school
vroeg natuurlijk hoe het was ge
gaan. Ik had graag verteld dat ik
goud, zilver of brons had ge
haald. Jammer, maar inmiddels
ben ik er wel overheen hoor!
Aan het Kindersongfestival
mogen kinderen tussen de acht
en dertien jaar meedoen. Voor
Ilse (12) was het daarom de eer
ste en laatste keer dat zij in de fi
nale stond. Een ervaring om
nooit te vergeten. „Ik werd be
geleid door een echte band.
Voordat de opnames startten,
moesten we twee keer repete
ren. Tijdens de laatste, generale
repetitie was ik al helemaal op
gemaakt. Er moest een heleboel
'stuifpoeder' op mijn gezicht. Ik
kreeg daardoor een hele donke
re kop, maar als ze dat niet doen,
lijkjeop televisie net een lijk! Ik
voelde me best wel een tv-ster."
Het liedje 'Zoals de Zee' heeft ze
de afgelopen tijd tot in dentreu-
re moeten horen -„Ik heb het nu
wel even gehad met de zee"-,
maar met zingen zal Ilse nooit
stoppen. „Als ik zing, voel ik mij
even helemaal vrij. Dan ben ik
even weg van alles en iedereen.
Als ik verdrietig ben, zing ik ook,
vaak. En op de fiets en onder de
douche." Toch denkt ze niet aan
een carrière in de muziekwe
reld. „In Nederland word je niet
zo snel bei'oemd. Dan moet je
naar Amerika verhuizen en dat
wil ik niet. Wellicht dat ik in een
bandje ga zingen, maar meer
niet. Ik wil gynaecologe wor
den. Waarom? Ik zie op televisie
vaak dat dat hoofdzakelijk door
mannen wordt gedaan. Maar ei
genlijk moeten vrouwen dat
toch doen?"
Raymond de Frel
De finale van het Kindersong
festival wordt zaterdag 28 de
cember om 17.00 uur uitgezon
den op Nederland 3.
IK HAD HET GEVOEL, DAT MijN DUIM
MI j N G ROTE TEEN OP STIEKEME WIJZE
tegen mij Samenspanden
