Palestijnse burgerij verpaupert
PZC
PZC
Geweld blijft uit in aanloop
naar verkiezingen in Kenia
Bomhoff spuwt
gal over eigen
LPF en kabinet
Duits lijden bij i
Stalingrad breekt
uit taboesfeer
Maatregelen Israël brengen middenklasse aan de bedelstaf
4
20 december 1952
vrijdag 20 december 2002
door Ad Bloemendaal
Dat hij ooit nog eens bij het
Rode Kruis zijn hand zou
ophouden. Abu-Ali Imter (59)
heeft het nooit voor mogelijk
gehouden. In zijn onberispelijke
pak zou hij zo kunnen poseren in
een toeristische advertentie
voor een welvarend Arabisch
land. Maar de Palestijnse gebie
den zijn allesbehalve welvarend
en Abu-Ali is zonder meer
straatarm. Zijn voornaamste
troost is dat hij niet de enige is.
Volgens cijfers van de Verenigde
Naties leeft nu al zestig procent
van de Palestijnen onder de ar
moedegrens, wat wil zeggen dat
ze moeten rondkomen van min
der dan twee dollar per dag per
persoon. En de armoede treft
hoe langer hoe meer ook de ge
vestigde burgerij. Niet minder
dan twintig procent van de
huishoudens in de Palestijnse
steden op de Westelijke Jor-
daanoever is tegenwoordig af
hankelijk van voedselbonnen
van het Rode Kruis. Bijna alle
ontvangers van die hulp zijn
'nieuwe armen', mensen die het
voor de Aksa-intifada begon
economisch aanzienlijk beter
hadden. In snel tempo voltrekt
zich een verpaupering van de
Palestijnse middenklasse.
Abu-Ali besloot naar het Rode
Kruis te gaan na de arrestatie
van zijn 18-jarige zoon Ali we
gens het gooien met stenen naar
Israëlische soldaten. ..Een Isra
ëlische officier vertelde me dat
All in ieder geval voor drie
maanden vastzit, maar dat ik
zijn aanhouding maar het beste
kan beschouwen als een blanco
cheque. Nou, dan weet je het
wel."
De duizend shekel (220 euro) die
zijn zoon als schaapherder per
maand verdiende was bijna al
les waarvan hij de laatste jaren
moest leven, samen met zijn
vrouw en dochter. ,,Nu komt er
niets meer binnen", zegt hij.
„We hadden nog wat spaargeld,
maar dat is nu op en wat we aan
voedsel krijgen, is niet genoeg."
Hij laat een brief zien van het Is
raëlische militaire bestuur,
waarin staat dat zijn zoon ge
vangen zit. De brief moet hij
overleggen om in aanmerking te
komen voor Rode Kruishulp.
„Wat we nu zien is de algemene
teloorgang van de middenklas
se", zegt Nader Said, hoofd van
de faculteit voor ontwikke
lingsstudies aan de universiteit
van Bir Zeit. „Steeds minder
mensen zijn in staat hun kinde
ren naar middelbare scholen en
universiteiten te sturen. Velen
zien af van regelmatig medisch
onderzoek, omdat het te duur is.
En wie vroeger een keer per j aar
een buitenlandse reis maakte,
blijft nu thuis."
„Maar dat is nog niet het ergste.
Uit veldonderzoek is ons geble
ken dat de kinderarbeid hand
overhand toeneemt. Zestig pro
cent van de werkende kinderen
is afkomstig uit middenklasse
gezinnen in de steden. Door
gaans verdiende de vader tot de
afsluiting een goed loon in Isra
el. In tegenstelling tot de chro
nisch armen hebben die mensen
vaak geen idee hoe ze zich in die
nieuwe toestand moeten gedra
gen. En dan krijg je kinderar
beid. Kinderen kunnen gemak
kelijker aan simpel werk komen
dan ouderen, omdat ze goedko
per zijn. En dan blijven ze weg
van school."
„Veel mensen uit de midden
klasse wonen nog in een mooi
huis. Daar hebben ze ooit al hun
spaargeld in gestoken. Maar ze
hebben geen cent meer te beste
den. De mensen steken zich ook
steeds meer in de schulden, bij
banken en bij familieleden. Het
aantal mensen dat bij zijn huis
groenten en fruit verbouwt, is
het afgelopen half jaar bijna
verdubbeld. Op die manier pro
beert de helft van de bevolking
van de Gazastrook en de West
oever het inkomen aan te vul
len."
Op de bon
In augustus is het Rode Kruis
een hulpactie begonnen die is
gericht op de 'nieuwe armen',
mensen die vaak nergens anders
terecht kunnen. Huishoudens
ontvangen maandelijks een
soort consumptiebon ter waar
de van negentig euro. Ze moeten
die bon binnen zes dagen beste
den in een geselecteerde winkel,
doorgaans in hun eigen buurt."
Het Rode Kruis heeft de groot
ste moeite het aantal ontvan
gers van de hulp beperkt te hou
den. Op de afhaaldagen van de
coupons worden de medewer
kers belaagd door nieuwe aan
vragers. „Kom alsjeblieft bij me
thuis kijken. Ik heb het veel
meer nodig dan mijn buurman,
die wel bonnen ontvangt", ver
tellen ze Marjukka Antila, die
de hulpverlening in Ramallah
coördineert. Maar de Finse Ro
de Kruiswerkster weet dat
schijn bedriegt.
Als er twijfels bestaan aan de
behoeftigheid van ontvangers,
gaat ze met een medewerker op
huisbezoek. „Het gebeurt nogal
eens dat we in een prachtig huis
worden ontvangen, maar als je
dan binnenkomt blijkt het zo
goed als leeg. Onze doelgroep
bestaat in de eerste plaats uit
mensen die als gevolg van het
conflict hun inkomstenbron
hebben verloren. Het probleem
is alleen dat bijna iedereen hier
zich slachtoffer voelt van de
buitengewone omstandighe
den." Antila prijst zich gelukkig
dat niet zij, maar het tot de be
delstaf gebrachte Palestijnse
ministerie van Sociale Zaken en
buurtcomités de eerste selectie
maken.
Het aantal Palestijnen zonder
inkomen zal alleen maar toene
men, voorspelt Nader Said:
„Ongeveer twintig procent van
het arbeidsleger werkte tot voor
kort in Israël. Dat is afgelopen.
Nog eens twintig procent is in
dienst van het Palestijnse Be-
stuux-. Als Israël Palestijns be
lastinggeld blijft confisceren,
stort het bestuur over een
maand of zes volkomen in. Nu al
is het uitbetalen van salarissen
ongeveer het enige dat het nog
doet.
Samen sterven
Als dat ophoudt, zit veertig pro
cent van het arbeidsleger zon
der werk. Steeds meer bedrijven
sluiten hun poorten, ontslaan
werknemers of verlagen hun lo
nen. Dat wijst in de richting van
een enorme crisis en meer ge
weld, waarvan niet alleen wij,
maar vooral de Israëliërs
slachtoffer zullen worden. Zo
gaat het namelijk: als we niet
samen leven, zullen we samen
sterven."
In het Rode Kruiskantoor kijkt
Abu-Ali na zijn gesprek met de
distributiemedewerkster wat
minder bedrukt.
Hij heeft te horen gekregen dat
hij waarschijnlijk in aanmer
king komt voor bonnen. Maar of
de toekomst er nu echt beter uit
ziet?
„De eerste intifada heeft ons be
schadigd en de tweede heeft ons
totaal kapot gemaakt", ver
zucht hij. „Er is voor ons geen
hoop meer, geen toekomst. Alles
wat we kunnen doen is op God
vertrouwen." GPD
door Wierd Puk
Zestig jaar na de 'Hel van
Stalingrad' herdenken
de Duitsers in de geschreven
media, op radio en televisie
het lot van de vaders en
grootvaders die zestig jaar
geleden stierven aan de Wol-
ga. Het was een veldslag zo
als de geschiedenis niet eer
der had beleefd.
„Om elk huis, elke fabrieks
hal en watertoren, elke muur,
kelder en uiteindelijk om el
ke ruïne werd gevochten",
berichtte een Duitse officier.
„Er was geen afstand, alleen
nabijheid. De krijgsgevange
nen trokken op hun mars
naar de kampen volledig uit
geput hun legermantels over
hun hoofden, knielden op de
besneeuwde grond en lieten
zich doodschieten."
Bij Stalingrad werd begin
1943 Hitiers Zesde Leger on
der generaal Friedrich Pau-
lus weggevaagd. Van de
250.000 Duitse soldaten die
naar het slagveld werden ge
stuurd, keerden slechts zo'n
vijfduizend terug. De rest
stierf in de gevechten of
kwam om van honger en kou
in krijgsgevangenschap.
Maar het zegevierende Rode
Leger verloor nog meer men
senlevens: naar schatting een
half miljoen soldaten vonden
de dood, zeshonderdduizend
rode gardisten raakten ge
wond of werden gevangen
genomen.
Alles aan Stalingrad was
overweldigend. De Russen
hadden niet eens voldoende
kampen om plaats te bieden
aan de negentigduizend ge
vangen genomen Wehr-
macht-soldaten. Die uitge
mergelde, tot op het bot
verzwakte krijgsgevangenen
aten gras, jaagden op ratten
en stierven bij bosjes. „Er
werd alleen maar gestorven",
schreef een overlevende.
Het lijden van de Duitsers
was lang taboe. Duitsers be
leden schuld en zwegen be
schaamd. Maar afgelopen
jaar kwam hierin verande
ring. Nobel-prijswinnaar
Günther Grass schreef een
boek over het lot van de
Vertriebenen, Duitstaligen
die uit de oostelijke gebieden
werden verdreven. En het
boek Der Brand van de histo- j
ricus Jörg Friedrich, over de
geallieerde bombardemen
ten op Duitse steden, ver
kocht in enkele weken vijf
tigduizend exemplaren.
En nu dan Stalingrad. Een
radiozender liet de afgelopen j
weken dagelijks fragmenten
voorlezen uit veldpost en het
massablad Bild drukte brie- I
ven af die Wehrmacht-solda-
ten van het slagveld naar j
huis stuurden. Het zijn be
klemmende berichten.
In Der Spiegel van deze week
en binnenkort in documen-
taires op televisie worden
deze ooggetuigenverslagen
begeleid door pogingen tot
analyse. Waarom, is de vraag j
die na de tragedie vele malen j
is gesteld, waagde de omsin
gelde generaal Paulus geen
uitbraakpoging? Hij durfde
Hitier niet te weerstaan en
offerde daarmee zijn mannen
aan de grillen van de Führer.
Bovendien, schrijft Der
Spiegel, identificeerden
Paulus' mannen zich mas- i
saai met het doel van Op
eratie Barbarossa, de code
naam van de veldtocht in j
Rusland. Opgeven was er
niet bij.
Schaamte
Na de nederlaag bij Stalin-
grad werd de omvang van de
tragedie in Duitsland ver
zwegen om de moraal van de
bevolking niet te verzwak
ken. En na de oorlog over
heerste de schaamte. Maar
nu, constateren de media,
vraagt een nieuwe generatie
nieuwsgierig naar de oor
logservaringen van hun
grootvaders, 'net als in Ame
rika of Franlaijk'. GPD
door Erwin Tuil
Gewezen LPF-ministerEdu-
ard Bomhoff bijt van zich af
in zijn laatste boek 'Blinde am
bitie', dat gisteren uitkwam.
Van enige mildheid voor zijn po
litieke omgeving tijdens zijn
korte ministerschap is geen
sprake.
De zo steil overkomende eco
noom en hoogleraar noemt de
LPF-staatssecretaris van Fi
nanciën Van Eijck een 'gifpis
ser', collega-minister Heins-
broek een 'desperado' en hij
vergelijkt de zeven LPF-be-
windslieden die hem uiteinde
lijk dringend verzochten op te
stappen met de inquisitie.
„Ik zat direct naast deze minis
ter-president als hi j in de Kamer
een hele dag stond te oreren
Vrijheid en verantwoordelijk
heid, dat is de balans van oixs sa
menleven... Van belang blijft de
conclusie dat bij veel van de ge
noemde kwesties'En zo ging
het verder, uur na uur", ver-
zucht Bomhoff
Johan Remkes zette zo af en toe
een peinzend gezicht op en ver
trok met bedachtzame pas voor
een sigaret in de coulissen. Ik
strekte af en toe mijn benen. Als
we tei-ugkwamen was de minis
ter-president nog steeds aan het
woord: ,....ik markeer dat het
Strategisch Akkoord volstrekt
helder is..." Aan het eind van de
lange dag had de MP wel eens
even een vriendelijk woord kun
nen spreken tegen zijn 28 colle
ga's die vol respect achter hem
zaten in de Tweede Kamer - het
duurste levend behang van Ne-
derland. In plaats daarvan
wilde hij van ons horen hoe bril
jant het allemaal was. En ik had
nooit de persoonlijke band met
hem om te kunnen zeggen: 'Jan
Peter, jammer dat je niet per
woord wordt betaald."'
Balkenende is een 'competente
voorzitter, maar geen Margaret
Thatcher." „Hij wist wat hij wil
de: minister-president blijven
en nog meer stemmen verzame
len voor het CDA, en dus heb ik
hem nooit zien vechten in het
kabinet", schrijft Bomhoff. De
premier had bovendien nog de
neiging om over zichzelf te spre
ken in de derde persoon. Bom
hoff kon zich daar mateloos aan
ergeren.
De nadruk in zijn boek legt
Bomhoff vooral op de 87 dagen
die hij minister was en de ra
zendsnelle opkomst en val van
het eerste kabinet-Balkenende.
Hij klapt uit de school over de
wekelijkse ministerraad in de
Trêveszaal - not done in Den
Haag -, omschrijft de afspraken
die de LPF-bewindslieden
maakten over de proefballonne
tjes van Heinsbroek en het we
ken durende gedoe tussen
Heinsbroek en Bomhoff.
Dolkstootlegende
En natuurlijk mag de kwade ge
nius achter de val van het kabi
net niet ontbreken. De dolk
stootlegende die vanaf de dag
van de val van het kabinet in
LPF-kringen geventileerd
werd, wordt door Bomhoff met
vex-ve verdedigd. WD-leider
Gerrit Zalm trok de stekker er
uit. Hij heeft het allemaal be
dacht en uitgevoerd, in nauwe
samenwerking met enkele
WD-ministers en kamerleden
en dat allemaal ter meerdere eer
en glorie van hemzelf. Zalm wil
de zelf in het Torentje. In zijn
mildei'e passages begrijpt ook
Bomhoff achteraf wel dat het
vei'standshuwelijk tussen CDA,
LPF en WD gedoemd was te
mislukken. Vooral de opmer
kingen van Balkenende in de
Kamer dat de voorgaande kabi
netten op te ruime voet hadden
geleefd, ziet Bomhoff als directe
oorzaak van het vexvliegen van
het laatste restje liefde dat Zalm
nog had voor de coalitie.
Uiteindelijk is Bomhoff boos op
velen uit zijn politieke omge
ving. Velen hebben hem laten
vallen: de premier, vice-premier
Remkes, de liberalen, de LPF,
maar vooral Heinsbroek. Vol
gens Bomhoff heeft deze zelfs
Balkenende gebeld met de
vraag: „Wat moet ik doen om of
ficieel vice-premier te worden?"
Kringen rond de premier ont
kennen dit. Overigens is Bom
hoff ook over zichzelf niet altijd
even aardig. Al op de tweede pa
gina noemt hij zichzelf een 'lo
ser'. Maar hij bedoelde het goed
in de geest van Pim, zo vindt
Bomhoff, die duidelijk laat blij
ken dat de titel van zijn boek
niet op hem slaat maar altijd op
derden. GPD
Blinde Ambitie door Eduard Bom
hoff. Uitgeverij Balans, 176 pagi
na's. ISBN 90 5 018 605X, 12,95).
President Moi in de ereloge van het Nyayo-stadion, waar hij vriend en vijand verrast met de mede
deling dat hij iedereen vergeeft die hem pijn heeft gedaan en om vergiffenis vraagt aan de mensen
die hij pijn heeft gedaan. foto Eelco van der Linden/GPD
Tussen Kerstmis en de jaar
wisseling, op 27 december,
vinden in Kenia presidentiële
en parlementaire verkiezin
gen plaats. Het woord histo
risch mag worden gebruikt,
want het land neemt na bijna
een kwart eeuw afscheid van
Daniel arap Moi. Weinigen
ontkennen met een autoritaire
manipulator van doen te heb
ben gehad, die van Kenia een
arm en intens corrupt land
maaktevelen eren hem omdat
de vrede bewaard is gebleven.
door Eelco van der Linden
Het eerste parlementslid is
al gekozen. Zijn naam:
Gideon Moi, een van de zoons
van de president. Al zijn te
genstanders in het kiesdistrict
Baringo-Centraal, inclusief de
kandidaat van de oppositione
le en een in een winnende
stemming verkerende Regen
boogcoalitie, trokken zich 'uit
respect' terug. Ze zorgden zo
dat de parlementszetel die va
der Moi al 40 jaar in handen
heeft, in de familie blijft.
Een cadeautje, zoals dat hooit
bij het afscheid van een vrijge
vig man. De afgelopen 24 jaar
wist Moi stammen tegen el
kaar uit te spelen en personen
aan zich te binden via de meest
elementaire regels van het cli-
entèle-systeem. Grote en klei
nepersonen. Toen Moi gisteren
na een lange buitenlandse trip
weer voet op vaderlandse bo
dem zette, stonden er duizend
aanhangers op het vliegveld
om elk 2000 shilling (25 euro)
in ontvangst te nemen. Het
was hun beloofd en ze waren
bereid geweest er een dag en
een nacht op te wachten. Maar
de president was het kennelijk
vergeten. Tegen de woede-uit
barsting die volgde, durfde de
politie niet op te treden.
De sfeer is opmerkelijk, dezer
dagen in KeniaHet gevreesde
(etnische) geweld, kenmerk
van de verkiezingen in 1997 en
1992, is tot nu uitgebleven. Ie
dereen vreesde de lange arm
van Moi, die nooit zijn belofte
zou houden om af te treden. Of,
als hij het al zou doen, in ieder
geval keihard achter de scher
men zou doorgaan met het
manipuleren en 'sturen' van
degene die hij als opvolger
aanwees: Uhuru Kenyatta,
zoon van Jomo Kenyatta, de
man die Moi in 1978 zelf op
volgde. Een serene overgang
naar een Moi-loos tijdperk,
was even onvoorstelbaar als
het Moi-loze tijdpei'k zelf.
„Het is bijna surrealistisch. Ie
dereen lijkt van elkaar te hou
den", zegt Lawrence, een
werkloze leraar in Nairobi.
Nyiva, die werkt voor het
noodlijdende elektriciteitsbe
drijf, merkt op dat de oppositie
Moi als 'vredesambassadeur'
wil handhaven, iets wat ze
geen slecht idee vindt. „Het
enige goede dat hij heeft ge
daan is het bewaren van de
vrede; Kenia is geen Soedan of
Somalië gewoi'den. Wat we
wel zijn, weet ik overigens ook
niet."
Lawrence en Nyiva zijn op
weg naar het Nyayo-stadion,
waar Moi zijn allerlaatste gi"o-
te publieke optreden heeft als
president van Kenia. Voor de
39ste keer wordt de onafhan
kelijkheid gevierd. Het stadi
on is half leeg op de gepro
grammeerde aanvangstijd, en
het lange wachten begint. „Hij
wacht tot het voller wordt",
bromt mijn buurman op de tri
bune.
Na anderhalf uur is het stadi
on voller en gebiedt de spreker
het even ervoor ingestudeerde
handgeklap uit te voeren. Mu
ziek, geronk en gejoel. Daar is
hij: Daniel arap Moi, de 78-ja-
rige ongekroonde koning van
Kenia. Hij staat kaarsrecht op
een antieke open Landrover.
Zoals altijd strak in het pak,
een 'verkeerde das' om de nek
en de onafscheidelijke gouden
staf in de hand. Op de tonen
van militaire marsmuziek
maakt hij een ereronde over de
atletiekbaan.
Eenmaal gezeten volgen twee
uren van muziek, dans en klef
entertainment. Maar dan is er
de echte verrassing. „Ik ver
geef iedereen die mij heeft
misbruikt en ik vraag vergiffe
nis aan al diegenen die ik pijn
gedaan heb." De oppositielei
ders op de tribune grijnzen
breed, en zullen later vragen
voor welke dingen Moi precies
vergeven wil worden. Maar het
geeft allemaal niet. In zijn ha
perende Engels (en later in zijn
volgens kenners even gebrek
kige Swahili) zegt hij echt met
pensioen te zullen gaan, de
overgang vreedzaam te la
ten plaatsvinden en niet te zul
len regei-en via de volgende
president, 'wie het ook zal
zijn'.
Verliefdheid
Die dag en de dagen erna ver
keert het land in een roes. Een
vreemd soort verliefdheid lijkt
zich meesterte maken, zelfs bij
de grootste vijanden van Moi.
De teneur is: oké, Moi heeft ge
stolen, gecorrumpeerd en te
genstanders op vele manieren
uitgerangeerd, maar het was
met zo erg als elders in Afrika.
Kwamchetsi Makokha, een
politiek analist die zeker niet
in het Moi-kamp thuishoort,
meent dat de Kenianen hem
nog zullen missen. „Hij was
het authentieke Afrika: een
herdersjongen zonder scho
ling, zonder in het buitenland
opgepikte dogma's, zonder
communicatietechnieken. En
dan toch een halve eeuw aan
de top blijven. Het deed ons al
lemaal denken: als hij het kan,
kan ik het ook. En dat was in
zekere zin geruststellend."
GPD
OOSTENRIJK - De Verenigde
Naties hebben de Grote Vier
(Sowjet-Unie, Frankrijk, En
geland en Verenigde Staten)
gevraagd om nog eens te pro-
beren het eens te worden over
een vredesverdrag voor Oos
tenrijk. Daarmee zou er een
einde kunnen komen aan de
bezetting van Oostenrijk door
die vier landen.
KINDERARBEID - De kan
tonrechter in Oostburg heeft
een hoteleigenaar uit Breskens
veroordeeld tot vier weken
celstraf en 500 gulden boete.
De hotelier had onder meer
twee Franse meisjes van veer
tien en zeventien jaar zonder
vergunning laten werken,
waarbij zij zonder pauzes da
gen van twaalf tot zestien uur
moesten draaien. Ook had hi;
volwassen werknemers zon
der vergunning in dienst. Bij
wijze van excuus beriep hij
zich op de seizoensdrukte.
MONUMENT-Koningin Juli
ana en prins Bernhard hebben
op het Jonas Daniël Meyer-
plein in Amsterdam het monu
ment onthuld dat herinnert
aan de februaristaking van
1941. Burgemeester d'Ailly
prees de heldhaftigheid, vast
beradenheid en barmhartig
heid die volgens hem aan de
staking ten grondslag lagen.
Uitgever:
J, C Boersema
Hoofdredactie:
A L Oosthoek
D Bosscher (adjunct)
A L. Kroon (adjunct)
Centrale redactie:
Oostsouburgseweg 10
Postbus 18
4380AAVIissingen
Tel. (0118)484000
Fax (0118)470102
E-mail. redactie@pzc nl
Vlissingen:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118)484000
Fax (0118)470102
E-mail redwalch@pzc.nl
Goes: Voorstad 22
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel (0113)273000
Fax (0113)273030
E-mail redgoes@pzc nl
Terneuzen: Willem Alexanderlaan 45
Postbus 145
4530 AC Terneuzen
Tel (0115) 645769
Fax (0115)645741
E-mail redtern@pzc nl
Hulst: Baudeloo 16
Postbus 62
4560 AB Hulst
Tel (0114)^72776
Fax (0114)372771
E-mail: redhulst@pzc.nl
Zierikzee: Grachtweg 23a
Postbus 80
4300 AB Zierikzee
Tel. (0111) 454647
Fax. (0111)454657
E-mail redzzee@pzc nl
Opening kantoren:
Maanoag t/m vrijdag
van 8 00 tot 17.00 uur
Zierikzee. Goes en Hulst-
8 30-17 00 uur
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV is een onderdeel van het Wegener-uinuein, ve uw
^5.nS vers'rek,e gegevens hebben wij opgenomen in een bestand dat wordt gebruikt voor onze
(abonnemonien)administratie en om u te (laten) inlormeren over voor u relevante diensten en pro
ducten van de titels en de werkmaatschappijen van Wegener of door ons zorgvuldig geselecteerde
aeroen Als u op deze informatie geen prijs stelt dan kunt u dit schntteiijk melden bii PZC aldefcng
iezersserv.ee. Postbus 3229,4800 MB Breda
Internet: www pzc.nl
Internetredactie:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
E-mail web@pzc.nl
Bezorgklachten:
0800-0231231
op maandag l/m vrijdag
gedurende de openingstijden,
zaterdags tot 12.00 uur
Overlijdensadvertenties:
maandag t/m vrijdag: tijdens kantooruren
zondag, van 16 00 tot 18 00 uur
Tel. (0118) 484000.
Fax(0118)470100
Abonnementen
(bij acceptgirobetaling geldt een
toeslag van 2.00
per maand 20 50
per kwartaal 55.10
per jaar 209.90
Voor toezending per post geldt
een toeslag
E-mail. Iezersservice@pzc.nl
Beëindiging van abonnementen
uitsluitend schriftelijk, 1 maand voor
het einde van de betaalperiode
Losse nummers per stuk
maandag t/m vrijdag 1.10
zaterdag 1,65
Alle bedragen zijn inclusief 6% BTW
Bankrelaties
ABN AMRO 47 70 65.597
Postbank 35.93.00
Advertenties
Alle advertentieopdrachten worden
uitgevoerd onder toepassing van
de algemene voorwaarden van
Uitgeverii PZC BV alsmede de
regelen voor het advertentiewezen
Tarieven kunnen tijdens kantooruren
worden opgevraagd
Voor gewone advertenties
Tel: (0118) 484240
Fax:(0118)470100
Voor kleintjes Tel (0118)484321
Fax: (0118)484370
n. Oedootu
Behoort tot ILfSQGHGr
