Wil
Mobieltje
als sieraad
Een mythe in duizend dagen
zaterdag 7 december 2002
Mobiele telefoontjes van
leer of hout. Zulke au
thentieke materialen zitten
in de pijplijn. Als het een
beetje meezit komen ze eind
volgend jaar op de markt,
met dank aan Siemens.
De S55 is het nieuwste troe
telkindje van de Siemens-
ontwerpers. Met de eigentijdse
S55 kun je ook foto's schieten en
versturen. Hij valt vooral op
door de aaneengesloten vlakke
toetsen. Voor de ontwerpers is
de S55 eigenlijk al lang en breed
voltooid verleden tijd. Want ze
denken verder. Bijvoorbeeld
aan het verwerken van leer,
hout, metaal of textiel op mo
bieltjes. Of aan telefoontjes die
doen denken aan sieraden.
Designafairs heet de zelfstandi
ge ontwerppoot van Siemens.
Met filialen in München, Erlan
gen, Seattle en Sillicon Valley is
het de kraamkamer van Sie
mens. Slechts sporadisch gaan
de deuren open voor nieuwsgie
rige gasten.
Zo mógen we de voormalige ma
chinefabriek uit de jaren '20 in
München betreden. „Vroeger
waren het de techneuten die de
designers aan het werk zetten.
Hier heb je de hardware, zeiden
ze toen. Doe er maar een jasje
om. Nu is dat andersom, want
design is cruciaal. Uit onder
zoek blijkt voor een koper het
uiterlijk van een mobieltje be
langrijker dan wat-ie allemaal
kan", zegt pr-chef Michael Ley-
er, „Een mobieltje is iets per
soonlijks. Die draag je bij je en
daarmee kun je je uiten. Mensen
willen er graag mee pronken."
Om erachter te komen welk de
sign aanslaat, put Designafairs
uit allerlei bronnen. „We kijken
goed om ons heen naar wat
andere branches doen, architec
ten, meubelmakers, de auto-in
dustrie", zet Jens Pattberg uit-
De jongste telg
van Siemens, de
S55, met zijn
opmerkelijke
toetsen.
een. Hij is design-opperhoofd
van de mobieltjes. „Verder wer
ken we onder meer samen met
het trendbureau van Lideweij
Edelkoort, Ettore Sottsas in Mi
laan, Audi Design, universitei
ten in Pasadena en Weimar en de
Design Academy in Eindho
ven."
Een designer van de S55 formu
leert het bondig: „Ik vind overal
inspiratie. Van een modeshow in
Parijs of de straat in Londen tot
een interieur in Milaan of een
concept-car in de VS." En naar
verluidt hoort ook de sixpack-
torso van Holly wood-ster Mark
Wahlberg in dat rijtje thuis.
Op rechthoekige pilaren liggen
prototypes van modellen die
ooit bedacht zijn en waarvan de
meeste het nimmer zullen halen.
De consument is onverbidde
lijk. Zo'n aanraakscherm zou
veel ruimte besparen, maar
Duitsers vinden dat maar een
vies idee. Bruine en roze kleuren
waren tot voor kort 'onmoge
lijk'.
Er ligt een driehoekig model,
met een in twee delen uitklap
baar toetsenbord. „Want waar
moet dat heen, als het display
groeit?" verwoordt Pattberg een
vraag die designers hevig kwelt.
Zet je de toetsen op een rij, kun
je het wel schudden. Toetsen
links en rechts naast het display
wordt ook al niet geaccepteerd.
Van creditcardontwerp tot weg-
werpmodel, bij Siemens denken
ze maar door. Wat kunnen we in
concreto verwachten? Nog niet
direct verrassende vormen - of
ze houden die liever nog even
onder de pet. Wel horen we dat
de authentieke materialen er-
Elk nieuw mobieltje begint op de tekentafel.
aan komen, want daar houdt de
consument van. Dat is echter
dan het eeuwige plastic, dat
gaandeweg lelijk wordt. „Leer
veroudert en wordt juist mooi
er", zeggen ze bij Siemens. Eind
2003 kunnen we vermoedelijk
de eerste leren mobiele telefoon
verwachten. Andere nieuwe
materialen zijn metaal, kera
miek en hout. Hout is nog zo
simpel niet. Het mag maar 0,2
millimeter dik zijn.
'Luxury' is ook een trend. Weel
derige mobieltjes als chique
sieraden van pakweg drie- tot
vijfduizend euro. „Waarom?
Luxury draait om passie, inspi
ratie, alle zintuigen", verklaart
Pattberg. Hij opent een chique
doos. Het zijn net edelstenen
met de naam Luxury, by Sie
mens.
In het Color Material Lab lig
gen materialen en kleuren op
tafel uitgestald. Van een par
fumflesje tot een paarlemoeren
poederdoosje. Aan de muur bor
den met associaties van levens
stijlen ter inspiratie, geleverd
door Edelkoort. Het lijkt wille
keur: plaatjes van een hond,
snoeptrommel, kleden. Aan de
andere kant tonen prikborden
de vertaling in levensstijlen.
De kamer ernaast heeft de
naamplaat Stereolithography.
Wat designers bedenken met te
keningen op de computer krijgt
er plastisch vorm. De uitkomst
lijkt wel een zeepje, maar is pre
cies de vorm die de designer
voor ogen heeft.
Al met al heeft een nieuw mo
bieltje een 'draagtijd' van een
jaar. „Permanent ben je aan het
analyseren. Telkens kijken wat
de consument ervan vindt en of
het bij de doelgroep past. Dat
gebeurt in sessies over de hele
wereld. Na een half jaar is het
mobieltje in grote lijnen klaar.
Drie maanden voor lancering
kiezen we de kleuren", vertelt
Pattberg. Met het ontwerpen is
per mobieltje 1 a 2 miljoen euro
gemoeid - overigens een schijn
tje van de hele productontwik
keling.
Ondertussen kijken de desig
ners de toekomst in. Ze dromen
van mobieltjes waar alles in zit:
mp3-muziek, gaming, camera-
tje, entertainment, beeld. „Je
kunt ook denken aan een mo
bieltje met meerdere gebruiks-
scenario's, die je 's avonds om-
klikt tot watchphone. Verder
komen er suggesties van de
techniek. Bijvoorbeeld een in
gebouwde beamer. Of wat te
denken van sensorische dingen?
Datje met een telefoon kunt me
ten of het drinkwater safe is. Of
je niet ergens sporen van an
thrax tegenkomt. Zo'n mobiel
tje is toch handig als je naar een
restaurant gaat", grijnst Patt
berg.
Maarten van de Rakt
Jackie Kennedy was als First Lady altijd perfect gekleed
foto GPD
In het Musée de la Mode et du
Textile in Parijs zijn zeventig
mantels en avondjurken plus
bijbehorende accessoires te zien
die Jacqueline Kennedy tussen
1960 en 1963 als First Lady
heeft gedragen.
Jacqueline Kennedy hield van
mooie kleren en de Franse cou
turiers waren haar favorieten.
Alleen, dat mocht niemand in de
Verenigde Staten weten. Stel je
voor, alle First Ladies die haar
waren voorgegaan blonken uit
in eenvoudige japonnen van
Amerikaanse snit en daar zou de
jonge blom ineens de blits ma
ken met Europese haute coutu
re? Daar kon geen sprake van
zijn. De oplossing van Jacqueli
ne Lee Bouvier was zowel een
voudig als geniaal. Ze liet vrien
dinnen nauwlettend nagaan
wat de nieuwe trends in Rome
en vooral Parijs waren en haar
officiële couturier in de VSOleg
Cassini, kreeg vervolgens op
dracht kleding te maken in de
zelfde stijl. Amerikaanse mode,
nageaapt en wel. Maar de we
reld was verrukt van de nieuwe
wind die er in Washington was
gaan waaien. De republiek had
eindelijk zijn koningin. Ze zou
tot aan de dag van vandaag de
enige blijven.
In het Musée de la Mode et du
Textile in Parijs zijn mantels,
avondjurken en accessoires te
zien die Jacqueline Kennedy
tussen 1960 en 1963 droeg als
First Lady. Het is de enige keer
dat de originele modellen bui
ten de VS worden getoond en de
organisatoren zijn er danig mee
in hun nopjes. „Jacqueline Ken
nedy is er in geslaagd in 1036
dagen een mythe op te bouwen
vindt conservator Pamela Gol-
bin.
De liefde van Jacqueline Ken
nedy voor Frankrijk heeft ze
niet alleen van haar Franse
voorouders. Ze studeerde een
jaar lang aan de Sorbonne in
Parijs en hield aan die tijd voor
al het besef over dat een land dat
geen aandacht aan zijn geschie
denis en tradities besteedt, niet
volwaardig kan functioneren.
Ze zorgde er in recordtijd voor
dat via een groot aantal fund
raising-bijeenkomsten geld
werd verzameld voor een gron
dige restauratie van het Witte
Huis. Haar inspanningen leid
den ertoe dat de ambtswoning
van de Amerikaanse president
binnen een paar jaar tot officieel
monument werd verklaard. Op
al die bijeenkomsten was Jac
queline Kennedy het stralende
middelpunt. En natuurlijk per
fect gekleed.
Op haar buitenlandse reizen
droeg ze kleding die ze op geraf
fineerde wijze in overeenstem
ming wist te brengen met het
land of de regio die ze met haar
echtgenoot bezocht. De Koude
Oorlog was op haar hoogtepunt
en de reizen van Kennedy naar
Zuid-Amerika en India waren
diplomatieke hoogstandjes.
Onder geen beding mochten de
„achtertuin" van de VS en India
onder Russische invloed komen.
De keuze van de modebewuste
Jacqueline mocht dan voor het
merendeel een individuele be
slissing zijn; ze had wel degelijk
ook een politieke uitstraling.
Het jeugdige stel stond model
voor een beloftevol „nieuw
Amerika". Zo mocht Zuid-
Amerika Jacqueline Kennedy
bewonderen in kleurige mantels
en japonnen terwijl ze in Cana
da een felrode mantel droeg - in
de kleur van de Canadese vlag.
Hoogtepunt voor haar was
evenwel het bezoek aan Frank
rijk in het voorjaar van 1961.
Uit respect voor haar gastheren
had ze een complete garderobe
bij Hubert de Givenchy besteld.
Het was een keuze die zelfs in de
VS met instemming werd be
groet. Generaal De Gaulle was
verrukt van zijn tafeldame.
Eenzelfde reactie was korte tijd
daarna merkbaar bij Sovjet
partijleider Nikita Chroestsjow
in Wenen. De Rus was naar de
Oostenrijkse hoofdstad geko
men voor onderhandelingen
met de jonge Amerikaanse pre
sident en stelde zich aanvanke
lijk bot en onbeschoft op. Na
zijn ontmoeting met Jacqueline
ontdooide Chroestsjow merk
baar.
Jacqueline Kennedy was echter
geen Barbie-speeltje. Ze had
haar eigen opvattingen en liet
die herhaaldelijk vrij gepronon
ceerd blijken. Zo bemoeide ze
zich intensief met de vraag wie
er wel en wie er niet moest wor
den uitgenodigd voor een offici
eel diner op het Witte Huis. Op
de groslijst van uitnodigingen
maakte ze flink wat aanteke
ningen, zo blijkt uit de gasten
lijst ter gelegenheid van een
ontvangst voor de Franse
minister van cultuur, André
Malraux. Een prominent lid van
de Washingtonse elite kon het
bij mevrouw Kennedy wel
schudden: „Hij is anti-De Gaul
le", was haar commentaar en
zijn naam werd doorgestreept.
Anderen werden met een vraag
teken voorzien: „Heeft hij wat
met Frankrijk, en zo ja wét
dan?"
Als postuum eerbetoon aan
haar moeder was Caroline Ken
nedy naar Parijs overgekomen
om de expositie van de gardero
be van Jacqueline Kennedy te
openen. Dat ging op z'n Ameri
kaans, met een fund raising-
dinner waarvoor 500 euro per
couvert moest worden betaald.
Maar voor de talloze aanwezi
gen uit de Parijse jetset was dat
geen enkel punt. Ze waren er al
lemaal, vooral de couturiers.
Karl Lagerfeld, Giorgio Arma
ni, Pierre Cardin en uiteraard
filmdiva nummer een in Frank
rijk Catherine Deneuve, groot
bewonderaarster van leeftijds-
genote Jacqueline en vaandel
draagster van de eerder dit jaar
met zijn activiteiten gestopte
Yves Saint-Laurent.
Henk Glimmerveen
Jacqueline Kennedy - de jaren
in het Witte Huis; Musée de la
Mode et du Textile in Parijs (on
derdeel van het Louvre); Rue de
Rivoli 107 (metro Palais Royal).
Tot 16 maart dagelijks (behalve
maandag) geopend tot 18.00
uur. Toegangsprijs: €7.
