Mij past
alleen maar
nederigheid
Opa Tom Jones hiphopt
Het Nederlandse lied
is zo slecht nog niet
Meestergitarist
Carlos Santana
De laatste
missen van
Joseph Haydn
Pronken met
Ludwig van
Beethoven
Carnaval
met Kissin
De oude Joseph Haydn
schreef in het laatste deel
van zijn carrière tal van religi
euze werken. Dat was toen zo'n
beetje nog de enige muzikale in
teresse van de Nicolaas II, de re
gerende vorst Esterhazy, bij
wiens familie de componist in
dienst was. En zo schreef hij
jaarlijks voor hem een mis. Het
werk dat werd uitgevoerd toen
de Britse admiraal Nelson langs
kwam, heet daarom nu de
Nelsonmesse en omdat een an
dere werd uitgevoerd in aanwe
zigheid van de Oostenrijkse kei
zerin Maria Thersa, is dat nu de
Theresienmesse. Ze staan op een
dubbel-cd, onderdeel van een
serie waarop John Eloit Gardi
ner de laatste zes missen van
Haydn vastlegt met zijn Monte
verdi Choir, The English Baro
que Soloists en een keuze uit
zijn vaste staf van solisten.
Haydn bewijst bekend te zijn
met de in zwang geraakte Itali
aanse opera: explosies van emo
tie klinken naast hartverwar
mend mooie en troostrijke
intieme passages. Ze worden
uitgevoerd zoals dat van Gardi
ner en de zijnen mag worden
verwacht: uiterst verzorgd en
veel gevoel voor de veronder
stelde uitvoeringspraktijk van
Haydn. Dus alle aandacht voor
de dynamiek.
H.V.
Haydn, Nelsonmesse, Theresien
messe, Te Deum. John Eliot Gardi
ner. Philips 470 286-2. Tijd: 89.27.
Kan een opname ook te mooi
zijn? Misschien wel. Een
voorbeeld dat aardig in die rich
ting gaat is de opname die An-
ne-Sophie Mutter maakte van
het vioolconcert van Ludwig
van Beethoven. Begeleid door
The New York Philharmonic
onder leiding van Kurt Masur.
De uitstraling van deze cd is net
zo vriendelijk en gaaf als de uit
straling van haar portret op de
hoes suggereert. Op zich is daar
natuurlijk niets op tegen. Per
soonlijke rijpheid en deemoed is
tegenover Beethovens tragische
karakter van groot belang, leert
het motto van het cd-boekje. De
opname laat inderdaad verba
zingwekkend veel respect voor
de blijkbaar getormenteerde
ziel van de componist horen.
Het spel van Mutter is puntgaaf
tot in cle kleinste details en dat
geldt beslist ook voor de New-
Yorkers over aanvoering van
Masur. Niets is aan het toeval
overgelaten, ook niet in de beide
vioolromances die de cd com
pleteren. En dat is nu net het
probleem. Hier wordt niet ge
probeerd Beethoven te laten
ademen in dit muzikale avon
tuur, dit is met hem pronken.
Over zijn ziel heen.
Hans Visser
Beethoven, vioolconcert, vioolro
mances. Anne-Sophie Mutter, Kurt
Masur, New York Philharmonic. DG
471 349-2. Tijd: 49.18.
Meer dan dertig jaar geleden was hij de held van Wood
stock en anno 2002 heeft hij met Shaman het best ver
kopende album van de Verenigde Staten gemaakt. Een
kunstje dat hij twee jaar geleden ook al flikte met de cd Su
pernatural, waarvan eveneens miljoenen exemplaren over
de toonbank gingen. Meestergitarist Carlos Santana is dan
ook in zijn element. Dat de dollars binnenstromen, vindt hij
bijzaak. Het feit dat hij na zoveel jaar nog steeds artistieke
erkenning krijgt en niet als een 'golden oldie' de nachtclubs
af hoeft te struinen, weegt voor hem veel zwaarder. Niemand
kan Carlos Santana enig opportunisme verwijten, want de
man die zich ooit een weg knokte van het armoedige Mexi
caanse platteland naar de internationale top, leeft nog altijd
voor zijn gitaar. En voor zijn medemens, want een groot deel
van de opbrengst van zijn nieuwe plaat gaat naar Artsen
Zonder Grenzen.
Mij past alleen maar nede
righeid bij zoveel succes",
zegt Santana bescheiden. Op
Shaman werkt hij net als op Su
pernatural samen met een eer
ste keur aan muzikanten uit de
uiteenlopendste genres. Zo gaat
zijn gitaar onder andere duels
aan met de stemmen van Mi
chelle Branch, Seal, Macy Gray,
Chad Kroeger en Dido. In het
sluitstuk Novus komt zelfs nie
mand minder dan operazanger
Placido Domingo opdraven. ,,Ik
heb dagen en nachten achtereen
aan de basis van de liedjes ge
werkt", vertelt Santana. ,,Als er
weer eentje af was, overlegde ik
met producer Clive Davis wie
we voor de zangpartijen zouden
moeten vragen. En vervolgens
belden we hem of haar op." Vol
gens Santana waren de reacties
unaniem enthousiast. „Ze von
den het stuk voor stuk een eer
om met mij te werken."
Carlos Santana is een onverbe
terlijke wereldverbeteraar met
een grote hang naar spirituali
teit en mystiek. Dat blijkt ook
nu weer uit de titel van z'n al
bum. Shaman betekent heili
ge, of medicijnman", legt hij uit.
„Hij is iemand die evenwicht in
je leven kan brengen. Bob Mar-
ley maakte me ooit attent op de
Shaman. Ja, Bob was een man
van grote spiritualiteit. Hij ver
stond de kunst om het leven te
vieren, als je begrijpt wat ik be
doel. Zelf ben ik nog steeds be
zig die kunst onder de knie te
krijgen. Maar je moet er veel
voor doen. Anderen helpen, bij
voorbeeld. Samen met mijn
vriend Harry Belaf onte ben ik
bezig plannen te ontwikkelen
om ons daadwerkelijk in te zet
ten voor de armoede in sommige
Zuid-Afrikaanse landen. We
willen aan aids-preventie doen
en de bewoners helpen hun land
vruchtbaar te maken. Daar
naast willen we hen van boeken
over spiritualiteit voorzien.
Geen religieuze, want dat is een
corrupte business die alleen
maar om geld draait. Ik voel me
erg betrokken bij Zuid-Afrika.
Ik heb daar ook heel wat be
vriende muzikanten wonen. Zij
leren me de muzikale taal van
hun land."
Plicht
Vier jaar geleden heeft Carlos
Santana samen met zijn vrouw
Deborah de stichting Milagro in
het leven geroepen, die zich het
lot aantrekt van misdeelde kin
deren over de hele wereld. „Kin
deren hebben de toekomst en ze
moeten allemaal een gelijke
kans krijgen om vooruit te ko
men", vindt de meestergitarist.
„We moeten er een eind aan ma
ken dat ze in sommige landen
hun lichaam op straat verkopen
om aan geld te komen. Want er
zijn zoveel andere manieren.
Deborah en ik hebben het goed
en we kunnen ons financieel
veel veroorloven. Daarom is het
onze plicht om wat voor ande
ren te doen. In de jaren zeventig
zijn we min of meer met dat
werk begonnen. De groep Gra
teful Dead zette ons op het
spoor, want die had destijds ook
al een stichting voor het goede
doel."
Caiios Santana zit op de praat
stoel en slaat steeds meer aan
het fantaseren. „Ik denk er sterk
over een eigen televisiestation
te beginnen dat 24 uur per dag
mooie natuurbeelden en spiri
tuele muziek uitzendt. Want er
zij n zoveel mooie dingen op deze
planeet die je op zo'n kanaal
kunt laten zien. En het is nou
eenmaal zo dat hoe meer mooie
dingen je ziet, hoe gelukkiger je
als mens wordt. Wij zijn wat we
op de televisie zien. En aange
zien de tv alleen troep en slecht
nieuws uitzendt, zijn de kijkers
ook niet gelukkig."
Zelf heeft Carlos Santana daar
Het was, verzucht Leo Bou-
dewijns, 'ooit bon ton om
op het Nederlandse amuse
mentslied neer te kijken.' Blijk
baar is dat veranderd. Samen
met oud-VAR A-radioman Co de
Cloet, stelde hij een dubbel-cd
samen met liefdesliedjes uit de
tijd waarin de radio nog een gro
tere rol had dan de televisie van
daag.
„Door mijn vrienden uit de
klassieke muziek werd vaak met
dédain over de lichte muziek ge
sproken", vertelt Boudewijns,
oud-directeur van Phonogram,
waar het gros van de Neder
landse artiesten voor werkte.
Je was pas écht artiest als daar
je platen werden uitgebracht. Ik
moet toegeven dat er veel
'maakwerk' bij was. Maar dat
vind je ook in de klassieke mu
ziek. Logisch, want al die orkes
ten die elke week een radio-uit
zending hadden moesten ook
elke keer vijf of zes nieuwe num
mers laten horen. Er kwam dus
steeds weer nieuw repertoire.
En daar zat vaak toch ook veel
goeds bij."
Zoals het liedje waaraan de cd's
hun titel ontlenen: Je moet nog
even aan me denken voor je sla
pen gaat. Het wordt ontroerend
in al zijn eenvoud gezongen
door Ina Verwoerd, begeleid
door Joop Walvis op het Cine
maorgel. „Het is geschreven
door een destijds bekend
VARA-omroeper, onder pseu
doniem, wiens vriendin na de
oorlog in Indië zat. Een authen
tiek gegeven. Verder was hij
geen echte liedjesschrijver.
Maar dit liedje heeft de kwali
teit van een Noel Coward."
Net als voor eerdere projecten
van Boudewijns en De Cloet ligt
aan de basis van deze cd's een
bundel liedteksten met bijbeho
rende verhalen. Voor deze cd's
kozen ze daaruit veertig titels.
Maar het vinden van de passen
de opnamen was niet eenvou
dig. „Zeker bij de platenmaat
schappijen is er spaarzaam
bewaard. Het historisch besef is
niet groot." De dubbel-cd blijkt
veel publiek te trekken.
Net als in het boek zijn ook op de
cd's de titels gerubriceerd. Bij
voorbeeld liedjes die ontston
den tegen de achtergrond van
mooie plekjes zoals 'Op de slui
zen van IJmuiden', gezongen
door Max van Praag bij het en
semble Accordeola van Jan Go-
rissen. Ook bloemen vormen een
thema, met een juweel uit het re
pertoire van Wim Sormeveld:
'Liedje met bloemen' van Mi
chel van der Plas en Jelle de
Vries.
Symbolisch
Grappig is het om te zien hoe
Boudewijns en De Cloet de keu
rige Teddy Scholten hebben in
gedeeld bij 'Trouw en ontrouw'.
Daar is wat voor te zeggen. Met
'Een beetje' van Willy van He-
mert en Dick Schallies won ze
ooit het Songfestival. Maar zel
den is er zo opgewekt gezongen
over de kans op vreemdgaan,
want: 'Dat speet je, maar ach
weet je, soms vergeet je wel een
beetje gauw je eedje van trouw'.
Maar even later zingt Nelly Ver
schuur vol vergeving 'Diep in
mijn hart', één van de favorieten
van Boudewijns. Maar hoe
schrijnend klinkt daarnaast
Corry Brokken met 'Net als
toen'. Ook van Van Hemert.
„Pas toen ik die teksten van Van
Hemert echt ben gaan lezen, viel
me op hoe knap die in elkaar zit
ten, met binnenrijm en tussen-
rijm."
Opvallend tussen al die teksten
zijn de vaak prima orkestarran
gementen, niet zelden van Jack
Buiterman. „Die hoefde maar
een keer een nieuw liedje uit
Amerika te horen en hij schreef
er een nieuw arrangement bij."
Ze worden uitgevoerd door een
keur van fantastische, vaak
j azzy klinkende radio-orkesten
Intussen allemaal weggesa
neerd: The Skymasters, The
Millers, het orkest Dick Wille-
brandts, de Zaaiers én The
Ramblers. Schitterend is alles
overgezet op de digitale schijf
jes. Een heerlijk feest der her
kenning met liedjes uit een tijd
die eindigde toen de popmuziek
om zich heen greep. Haast sym
bolisch eindigt één van de cd's
met The Fouryo's, het kwartet
dat het voorprogramma vormde
voor het legendarische debuut
van de Rolling Stones in het
Scheveningse Kurhaus dat ein
digde in een gigantische mat-
partij waarin het optreden van
de intussen ook al weer bedaag
de rockers smoorde. Boude
wijns herinnert zich die avond
nog terdege. „De Fouryo's wa
ren heel goede muzikanten.
Echte rock-'n-roll. Maar daar
hadden ze nooit moeten staan.
The Beatles, dat had nog ge
kund. Maar nu werden ze weg
gehoond."
Hans Visser
'Je moet nog even. aan me denken, 40
Nederlandse liefdesliedjes', Nikke
len Nelis NN 500.016-2. Het gelijk
namige boek verscheen eerder bij De
Fontein in Baarn.
Het is een bijzondere parade
van uiteenlopende karak
ters, ideeën en sferen die Robert
Schumann in zijn 'Carnaval'
voorbij laat trekken. Niet iedere
pianist slaagt er dan ook in ze
allemaal op hun waarde en per
soonlijkheid te schatten. Daar is
zelfs levenservaring voor nodig.
Tenzij zo'n stuk onder handen
komt van Evgeni Kissin.
Natuurlijk dartelt Arlequin
vrolijk uit de vleugel en hoe
voornaam, chique en teder is
daarna de Valse Noble. En hoe
mooi van tegenstelling portret
teert hij de introverte Eusebius
en de flamboyante Florestan,
elementen van zijn eigen per
soonlijkheid. Maar echt interes
sant wordt het in de stukken
waarin zijn verloofde Ernestine
en zijn toekomstige vrouw Cla
ra, die dan al zijn hart heeft ge
raakt, worden neergezet.
Met de eerste is hij snel klaar.
Het is daarom mooi dat op deze
cd ook de eerste sonate van
Schumann is te vinden, een wa
re hartenkreet, zo niet een bom
bardement van affectie richting
de nog jonge Clara. Romantisch
pianorepertoire dat voor de
even expressieve als dromerige
Kissin lijkt te zijn geschreven.
Op IJ december staat dit stuk
op het programma als hij op
treedt in het Amsterdamse Con
certgebouw.
H.V.
Schumann, Carnaval opus 9, Sonate
no. 1., Evgeny Kissin, RCS Red La
bel BMG 09026 63885 2. Tijd: 60.02
vrijdag 29 november 2002
Carlos Santana: „Ik kan als muzikant veel meer doen voor het welzijn van de mens dan een politicus of dominee.
foto G PD
nooit last van gehad. „Als ik te
rugkijk op mijn leven, is het ei
genlijk een aaneenschakeling
van triomfen. Hoewel ik vaak
door een woestijn ben gegaan, is
mijn leven niet gevuld met tra
gedies en tegenslagen. Ik heb me
altijd positief opgesteld en ik
heb nooit meer willen zijn dan ik
ben. Ik heb aan het begin van
mijn carrière de groten der aar
de in de rock-, blues- en jazzmu
ziek ontmoet en me daarbij
steeds op het standpunt gesteld
dat ik van die mensen kon leren.
Niet dat ik me met hen kon me
ten. Ik heb het nu over artiesten
als B.B. King, John Lee Hooker,
Miles Davis en Herbie Hancock.
Vergeleken bij hen zag ik mezelf
als een student die nog een lange
weg te gaan had."
„Blues is de fundering van mijn
muziek", betoogt Carlos Santa
na. „Jimmy Reed en Lightnin'
Hopkins waren mijn grote in
spiratiebronnen. De soul en
eenvoud in hun gitaarspel fasci
neerden me mateloos. Daarom
zal ik in mijn muziek altijd de
blues blijven eren. Zelfs al inte
greer ik nog zoveel Latijns-
Amerikaanse invloeden. Ik haal
in mijn muziek muren tussen
culturen neer. Want muren zijn
er om neergehaald te worden.
Die zijn immers gebouwd uit
angst. Het is mijn taak om zo
veel mogelijk mensen blij te ma
ken. Muziek werkt voor dat doel
veel beter dan politiek of religie.
Ik bedoel: ik kan als muzikant
veel meer doen voor het welzijn
van de mens dan een politicus of
dominee. Ik breng met mijn
liedjes de boodschap dat alle
mensen gelijk zijn."
„Het heeft allemaal niets te ma
ken met leeftijd. Ik ben nu 55,
maar het beste van mijn leven
moet nog komen. Dat geldt voor
iedereen die ouder wordt, je
moet er alleen in geloven. Denk
niet dat ik iets bijzonders ben,
integendeel. Wat mij van veel
anderen onderscheidt, is mijn
geloof in mezelf. Want je bent
wat je denkt dat je bent. Als je
denkt dat je waardeloos bent,
dan ben je waardeloos. Maar als
je denkt dat je goed bent, dan
ben j e goed. Denk dus positief en
alles komt goed. Veel 5O-plus
sers krijgen depressieve buien.
Maar die roepen ze zelf op. En
als oudere muzikanten vinden
dat ze niet meer meetellen, dan
hebben ze het leven niet begre
pen. Want voor jonge mensen
maakt het niet uit hoe oud een
artiest is. Het gaat hen om de
muziek. Als je je hart voor jon
gelui opent en hen een goed lied
je biedt, dan omarmen ze je. De
wereld is van iedereen en niet al
leen van mensen tussen de 17 en
27. De wereld is van mensen met
een jong hart, laat ik het zo zeg
gen. Als je je ogen dicht doet als
je met je partner aan het vrijen
bent, dan weet je niet hoe oud je
bent. Het is allemaal pure ener
gie en spiritualiteit. In deze
eeuw zal de wereld beseffen dat
we geen dominees en politici no
dig hebben om een betere maat
schappij te krijgen. Wat we no
dig hebben is het geloof dat we
allemaal even belangrijk zijn.
Als iedereen dat beseft, zal zelfs
de paus zijn baantje kwijtraken.
Want hij is een van de mannen
die anderen alleen maar angst
aanpraat. En het instituut dat
hij vertegenwoordigt, kost veel
te veel geldGeld waarmee beter
de armoede en honger in de we
reld kan worden bestreden. Je
kunt op een zondag beter geen
geld in de collectezak van de
kerk gooien. Koop er maar een
paar schoenen voor een dakloze
voor. Dan ben je op de goede
weg."
Hans Visser
Tom Jones hiphopt. Hoe onwaarschijn
lijk ook de combinatie, voor zijn nieuwe
cd Mr. Jones ging het sekssymbool op leef
tijd in zee met ex-Fugee Wyclef Jean. „Ik
denk: 'Hoe krijgen we dit voor elkaar, hoe
komen we aan nummers?' Hij zei: 'Maak je
geen zorgen om de nummers, eerst de beats'.
Wat-ie me niet vertelde is dat we die num
mers zelf gingen schrijven."
Of er een juwelier in de buurt van het hotel
in de Amsterdamse binnenstad is, infor
meert de Britse pr-dame. Want Tom Jones
wil nog een bedeltje uitzoeken voor de arm
band van zijn kleindochter. Boven in zijn
suite ontstijgt opa Jones, met enige hulp van
een visagiste die zijn toch al gebruinde ge
zicht in de badkamer extra blos geeft, zijn
62 jaren. De wenkbrauwen even onnatuur
lijk donker als zijn krullen, strakke zwarte
broek, strak zwart truitje en veel zwaars en
glimmends om de polsen. Maar Tom Jones
is, zegt hij met klem, meer stem dan imago.
De lingerie die traditiegetrouw het podium
op wordt gegooid, negeert hij tegenwoordig
wijselijk. „Ik begon op een bloody clown te
lijken."
Die stem, ook op spreekvolume overdonde
rend krachtig, is er altijd geweest. „Ik zong
als kind al, dat was voor mij iets heel na
tuurlijks. Ik wist dat ik die stem had, ik
hoefde er geen moeite voor te doen." De
mijnwerkerszoon uit Wales bedacht listig:
als ik van zingen mijn beroep kan maken,
hoef ik in ieder geval geen rotbaantje meer
te nemen voor het geld.
Tom Jones Woodward, bouwvakker, loon
slaaf in een papierfabriek en op 16-jarige
leeftijd vader en echtgenoot, zou ver komen:
Tom Jones.
wereldhits in de jaren zestig, met 'It's not
Unusual', 'What's up Pussycat', 'Green
green grass of home', de televisieshow 'This
is Tom Jones' het lucratieve Las Vegas
show-circuit. Een dip in het discotijdperk
waarin geen plaats voor hem leek, dreef hem
met een Amerikaans vijf-platencontract in
country western-klauwen. „De eerste
plaat was oké. Maar ze wilden er nóg een, en
nog een. Ik houd van country. Maar ik wilde
niet alléén maar country. En liedjes zingen
die ik niet leuk vind", trekt Jones een vies
gezicht, „is óók werk." Met de Prince-cover
'Kiss' sloeg hij in 1988 wereldwijd terug.
foto Robert Vos/ANP
„Ineens was ik weer helemaal in." Tom Jo
nes kon er weer jaren mee voort. Van Robbie
Williams tot The Cardigans verdrong de
jongere garde zich om voor 'Reload' (1999)
een duet met hem op te nemen.
Zijn fans, betoogt Jones zijn echt niet al
leen maar hysterische vrouwen die hun on
dergoed niet aan kunnen houden als hij zijn
heupen beweegt. Er zijn ook mensen, ja,
mannen, die hem door de jaren heen trouw
zijn gebleven om zijn stem.
Natuurlijk kijken vrouwen nu anders naar
hem dan vroeger, erkent Jones, wat wil je,
hi j is 62Maar hij heeft ook bewust zijn ima
go van slipjesminnend sekssymbool inge
toomd. „Ik ging ervan uit dat mijn stem zo
sterk was, dat ze zouden denken: 'Wow, wat
een stem!' En pas daarna: 'Hij ziet er goed
uit en hij beweegt ook lekker'. Maar mijn
imago werd sterker dan mijn talent." Hij
realiseerde het zich toen recensies alleen
nog maar gingen over laagvliegend onder
goed. Zoon Mark, inmiddels aangetreden
als manager, waarschuwde dat hij een kari
katuur van zichzelf aan het worden was.
„,Ik zei: 'Ach, ik maak toch maar een dolle
tje'. Maar het was een armoedig imago ge
worden, een sjofel imago."
Te oud
Sinds 'Kiss' zoekt Jones producers die 'mo
derne muziek' met hem willen maken en
zich niet laten afschrikken door zijn leef
tijd„Je hebt ze hoor, producers die denken
'Die is te oud, die verkoopt niet meer'. Maar
ik hou van moderne muziek, van wat je nu
hoort. Hiphop, r b." Wyclef Jean, produ
cer van zijn nieuwe cd Mr. Jones, was hem
opgevallen door de hit 'Killing me Softly'
van The Fugees en zijn werk met Whitney
Houston en SantanaToen ze vorig j aar alle
bei optraden bij een grote show in Hyde
Parkstelde J on es voor samen op te trekken,
elkaar wat beter te leren kennen. Vette pret,
speelt hij de scènes na, als ze samen restau
rants of clubs in Londen binnenkwamen en
Jean, gewend aan sterrenstatus, opzij werd
geschoven en de 'kids' op Jones afvlogen
voor handtekeningen. Zelfvoldane grijns:
„Hij heeft het er nóg over. Ik denk dat hij on
der de indruk was."
Jones wilde dat Jean de hele plaat zou pro
duceren, verre van beducht voor een over
dosis hiphop. „Ik had goed geluisterd naar
wat hij met andere mensen had gedaan. Hij
had Whitney Houstons stem niet veranderd,
hij sleutelt niet aan stemmen. Hij gebruikt
geen trucjes, iedereen klinkt als zichzelf. Ik
vertrouwde hem. Het resultaat is 'Wyclef-
sound', typeert Jones zijn nieuwe cd. „En ik
zing erop zoals ik zing." Zoals Jean hem
vanaf het begin'had voorgehouden: ik wil
werken met Tom Jones, maar ik ga geen hip
hopzanger van je maken.
Jones' klassieke beeld van 'hoe maak je een
plaat' werd totaal omver geworden.
„Eerst de nummers, dat was ik gewend, en
dan bedenk je een aanpak, een stijl. Ik denk:
'Hoe krijgen we dit voor elkaar, hoe komen
we aan nummers?' Hij zei: 'Maak je geen
zorgen om de nummers, eerst de beats'. Wat-
ie me niet vertelde is dat we die nummers
zelf gingen schrijven. Hij speelde het heel
slim." In zijn New Yorkse studio liet Jean
tracks horen die hij had opgenomen, pakte
z'n gitaar.
„Dan zei ik: 'Klinkt goed, leuke groove,
maar het nummer dan?' Hij lokte me uit de
tent. Zoals bij 'Feel the Rain'. Dat toen nog
niet zo heette. Hij vroeg: 'Als je indruk wilt
maken op een vrouw, hoe ver zou je dan
gaan, wat zou je doen?' Een ontbijtje op bed,
was het eerste wat ik bedacht, dat vind ik
heel wat. Ik kan niet koken. Dus om dan eten
te bereiden en te serveren... zelfs voor mijn
eigen vrouw doe ik dat niet." Na meer dan
veertig jaar huwelijk krijgt ze nog wel af en
toe een kopje thee op bed. „Met een zakje,
dat is het."
Jean noteerde: 'I serve you breakfast in
bed but you say that ain't enough'. „'En ver
der?', vroeg hij me. Vuilnis buitenzetten, be
dacht ik. Dat werd dan: 'I take the garbage
out on a weekend, and you still say that aint
enough'. Ik probeerde me in de situatie te
verplaatsen. Wat moet ik doen om de aan
dacht van die vrouw krijgen? De kinderen
naar school rijden zodat zij kan uitslapen.
En hij maar opschrijven. Maar ik had nog
steeds niet door dat dit een nummer zou
worden. Tot hij zei: 'En nu het tweede cou
plet'. Fantastisch, het ging zo gemakkelijk."
Zoals de hele samenwerking voor Jones bij
na verbluffend gemakkelijk was. Wilde hij,
gewend aan studiohuur per uur, weten hoe
laat hij verwacht werd, dan was het ant
woord: 'Wanneer je wakker bent, wanneer
je zin hebt'. „En als ik hem vroeg of hij al een
idee had wat we zouden gaan doen, dan zei
hij: 'Welnee, we merken het wel als je hier
bent'."
Hij zal pas stoppen als hij écht niet meer kan
zingen, zegt Tom Jones. Want hij wil geen
spijt krijgen dat hij te vroeg gestopt is. Waar
het vandaan komt is dit: „Toen ik ploegen
diensten draaide in de papierfabriek, om
mijn vrouw en zoon te onderhouden, kwam
een oude man die daar ook werkte naar me
toe en zei: 'Ik hoor van mensen dat je kunt
zingen'. 'Ja', zei ik. 'En dat je echt goed
bent'. 'Ja',zeiik. 'Waarom probeer je daar je
beroep dan niet van te maken?' 'Dat probeer
ik ook', zei ik. Toen zei hij: 'Je moet beter je
best doen, je uiterste best. Je bent maar één
keer j ong. Als je j ong bentdenk j e dat j e alle
tijd van de wereld hebt. Maar als je oud
bent, zoals ik, zijn je herinneringen het eni
ge wat je nog over hebt. Dus je kunt er maar
beter voor zorgen dat het goede herinnerin
gen zijn'."
Marjolijn deCocq
