Rockvrouwen met ballen
Ketchup song verovert ook Nederland
Herinnering
Mooi en warm gezongen
Aanstekelijke
surfpunk
Begenadigde songschrijver
woensdag 11 september 2002
In navolging van tal van ande
re Europese landen valt ook
Nederland als een blok voor
'The Ketchup Song', inmiddels
de nummer 1 van de Mega top
100. Officieel heet de supervro-
lijke hitsingle 'Asereje', maar
omdat die titel nogal moeilijk is
te onthouden, neemt iedereen
maar de groepsnaam van het
verantwoordelijke zangtrio tot
aanhef: Las Ketchup, waarach
ter de Spaanse zusters Pilar, Lo
la en Lucia Tomate schuilgaan.
In 'The Ketchup Song', in eerste
instantie een hit in uitgaansge
legenheden aan de Spaanse
zonkust, hebben zij het in een
fantasietaaltje over de zigeu
nerjongen Diego. Die danst er in
een discotheek op geheel eigen
wijze op los, terwijl hij probeert
een liedje na te zingen. Vandaar
de aparte danspasjes, twaalf
achter elkaar, een beetje zoals
destijds (1996) bij die andere in
ternationale zomerhit, 'Maca-
rena' van Los Del Rio.
'The Ketchup Song' is tot nader
order de belangrijkste troef van
het debuutalbum Hijas Del To
mate, dat eergisteren in Neder
land uitkwam. Letterlijk ver
taald staat die codenaam voor
'Dochters van Tomate', waar
mee wordt gerefereerd aan de
vader van de meiden, die als fla
mencogitarist in Spanje een be
hoorlijke bekendheid geniet.
Corrie Konings heeft intussen
van 'The Ketchup Song' een Ne
derlandse versie op de markt ge
bracht.
Louis du Moulin
Las Ketchupde Spaanse zussen Pilar, Lola en Luciafoto GPD
Op het moment dat de zomer
bijna afgelopen is, ver
schijnt Endless Summer van de
Travoltas. Op deze vierde cd
brengen de Brabanders tien
nummers lang ultieme tienerro-
mantiek. Meisjes, auto's en
feestjes met drank bieden een
uitvlucht voor de saaie werke
lijkheid die onherroepelijk op
doemt.
De formule is beproefd, maar
zelden klonk de kruisbestuiving
van punkpop (Ramones) en de
Beach Boys zo goed. Surfpunk
noemen de Travoltas hun vro
lijk stemmende muziek die een
producer als Phil Spector de
handen moet doen jeuken. De
pakkende refreintjes en de
meerstemmige koortjes zijn
zoet, maar werken uiterst aan
stekelijk.
Zelfs in Amerika - waar ze on
langs optraden en bestolen wer
den - boeken de vijf zuiderlin
gen bescheiden succes. Hoe kan
Platenmaatschappij Uni
versal heeft volop vertrou
wen in de Israëlische zangeres
Noa. De persmap bevat behalve
haar nieuwe cd Now een video
band, een interview-cd en zelfs
een T-shirt.
Het mag kennelijk een paar cen
ten kosten om in Nederland een
doorbraak te forceren. Want de
vorige platen die de nu 3 2 - j arige
Noa (ofwel Achinoam Nini) hier
uitbracht, gingen aan de massa
voorbij.
Now is haar meest 'westerse'
plaat tot nu toe, ondanks een
gastrol van de Congolese zanger
Lokua Kanza. De eerste single
'Eye In The Sky', een akoesti
sche bewerking van een num
mer van The Alan Parsons Pro
ject uit 1982, is representatief
voor het album: mooi en warm
gezongen, maar verre van origi
neel.
In haar teksten zweeft Noa alle
kanten op - de wereldvrede en
het ook anders wanneer je een
nummer hebt dat Liv Tyler heet
en waarin als koortje de voor
naam van deze bevallige actrice
veelvuldig liefkozend herhaald
wordt. Briljant.
Peter van der Heide
Travoltas: Endless Summer (My
First Sonny Weissmuller/Kon-
kurrent), speelduur: 32.26 min.
haar zwangerschap zijn veelbe-
zongen onderwerpen - en hal
verwege de plaat komen zelfs
wat walvisgeluiden voorbij.
Now is dus vooral een 'luister
plaat' geworden.
Lekker als achtergrondruis,
maar niet opzienbarend.
Martin Groenewold
Noa: Now (Universal),
speelduur: 47.07 min.
Thank God I'm in a rock
band. Ruyter Suys laat
een gespeelde zucht van ver
lichting volgen door één van
haar aanstekelijke lachsal
vo's. De gitariste van het
even ruige als ondeugende
rock-'n-rollgezelschap
Nashville Pussy is tevreden
en gelukkig met wat ze doet.
„Ik kan ook niets anders. Ik
denk trouwens dat geen van
ons vieren in de normale
maatschappij zou kunnen
functioneren." En weer is
daar die lekkere schaterlach.
Ook op het nieuwste album
Say Something Nasty
klinkt Nashville Pussy weer op
en top rock-'n-roll. Niet hoog
staand. Wel rauw, ruig en ener
giek. Maar bovendien is de band
ook op en top rock-'n-roll. Zoals
de bandnaam en albumtitel al
aangeven zijn de teksten van de
groep uit Atlanta Georgia door
spekt met sex, drugs, alcohol en
nog veel meer sex. Mannen
werk, zou je denken. Maar naast
zanger/gitarist Blaine Cart-
wright en drummer Jeremy
Thompson bestaat Nashville
Pussy toch echt uit twee vrou
wen. Ruyter Suys en bassiste
Katie Lynn Campbell.
„Waarom zou een vrouw niet in
zo'n band kunnen spelen? We
krijgen die vraag wel vaker.
Sommigen vinden ons vrouw
onvriendelijk. Onzin. Bullshit.
Onze teksten gaan soms over
pussies of orale sex. Nou, ik kan
je vertellen dat heel veel vrou
wen daar erg van genieten. We
zijn dus erg vrouwvriendelijk,
zou ik zeggen."
Even klinkt Ruyter Suys erg fa
natiek. Maar al snel horen we
weer die grijns. „Weet je waar
het eigenlijk om gaat? Het hele
idee achter deze band is dat wij
absoluut geen pussies zijn. Ka
tie en ik zijn vrouwen met bal
len. We zijn alle vier ons hele le
ven al heel erg rock-'n-roll
geweest. Al toen we op school
zaten en nog nooit in een band
hadden gespeeld. Deze manier
van leven, van vrijheid is gewei-
dig."
De 33-jarige Ruyter Suys kreeg
de rock-'n-roll thuis met de
paplepel ingegoten. De muziek
tenminste. Suys' moeder had
namelijk alle albums van Led
Zeppelin in huis en die werden
stuk voor stuk grijs gedraaid.
Met als gevolg dat de gitariste
Led Zeppelin in het algemeen en
Zep-gitarist Jimmy Page in het
bijzonder mateloos bewondert.
„Ik heb alles van Page gepro
beerd na te spelen. Z'n solo's zijn
wat hoog gegrepen, maar van
z'n akkoorden werk heb ik veel
geleerd. Maar wat ik vooral van
Page heb geleerd is dat ik dürf te
spelen. Ik speel niet op safe,
maar probeer altijd nieuwe din
gen uit. En durf ook fouten te
maken. Dat was iets wat Page
ook best vaak gebeurde. Ik heb
daarvoor genoeg Led Zeppelin
bootlegs beluistert. Maar ik
houd er van als iemand risico's
durft te nemen."
Led Zeppelin is volgens Ruyter
Suys kortom de allerbeste rock
band ooit. Maar ook is de uit
Vancouver Canada afkomstige
gitariste een enorme fan van
AC/DC en Motörhead, en dan
met name van bassist/zanger
Lemmy. Die invloeden zijn dui
delijker terug te horen in de no-
nonsense rock*van Nashville
Pussy.
„Angus Young van AC/DC is
ook een held van me. Geweldige
gitarist en een geweldige rock
band. Maar Lemmy is voor ons
het voorbeeld van hoe we graag
willen zijn. Hij is in de vijftig en
nog steeds op en top rock-'n-
roll. Hij speelt nog steeds even
ruig en hard als 25 jaar geleden.
Prachtig. We kennen Lemmy
trouwens goed. We hebben bijna
een jaar samen met Motörhead
door Canada en de V.S. getoerd.
Dan leer je elkaar wel kennen.
En dat is heel goed bevallen."
Momenteel toert Nashville Pus
sy door Europa. Ruyter Suys
kijkt erg uit naar de drie komen
de Nederlandse shows en met
name die in de Tilburgse 013 op
17 september. Suys' vader is na
melijk in Tilburg geboren, ver
klaart de gitariste met haar in
middels welbekende lach.
„Weliswaar is m'n vader op z'n
tiende met z'n ouders van Til
burg naar Canada verhuist,
maar hij is Nederlander. En ik
ben dus half Nederlands. Jullie
land is daarom speciaal voor
mij. Het is heel vreemd, maar ik
houd erg van Nederlands eten.
Jullie kaas en brood vind ik
heerlijk. Het zit kennelijk in m'n
genen. Ik kom dus graag in Ne
derland. En vind het ook erg
speciaal om daar te spelen. En
jullie houden er toch van om
flink te rocken? Angus Young
woont trouwens ook ergens in
Nederland, heb ik gehoord.
Klopt dat? Doe hem dan de groe
ten van me als je hem tegen
komt!"
Han Neijenhuis
Nashville Pussy: 15/9 Hof ter Lo
Antwerpen, 16/9 Kade Zaan
dam, 17/9 013 Tilburg, 18/9 Ve
ra Groningen.
Precies een jaar geleden werd
weer een datum in ons ge
heugen gekerfd. Niet de eerste
en niet de laatste waarschijn
lijk. De meeste mensen kunnen
zich hij extreme gebeurtenissen
nog precies herinneren waar zij
waren, wat zij deden en mis
schien zelfs wel wat er op dat
moment door hen heen ging.
Ik kan me nog goed herinneren
dat ik vorig jaar op televisie zag
hoe vliegtuigen de trots van
New York verwoestten. Onge
loof beheerste mijn gevoel bij
het zien van de beelden. Een ge
voel van medeleven toen de oog
getuigen en slachtoffers aan het
woord kwamen. Hetzelfde ver
haal met de moord op Fortuyn.
In eerste instantie dacht ik dat
Sfavtott
het een grap was. Geschokt was
ik toen bleek dat het waar was
en de shockerende beelden wer
den vertoond. Ook de sprong
van Herman Brood staat me nog
heel goed bij. Een passende
dood, maar voor mijn gevoel te
vroeg. Net als de dood van Bart
de Graaff; ik genoot van hem als
hij op televisie was!
De gevoelens, de beelden en de
plaats waar ik toen was, weet ik
me nog erg goed te herinneren.
Als ik navraag doe bij de mensen
in mijn omgeving, blijkt dat zij
dit herkennen. Sommigen wa
ren zich daar nog niet van be
wust, maar al snel blijkt dat ie
dereen eigenlijk nog veel dingen
weet van bijvoorbeeld die dag
des onheils 11 september. Na
tuurlijk is dat zo bij veel gebeur
tenissen die indruk op je hebben
gemaakt, maar bij dit soort ram
pen lijkt het alsof het nog een
tikkeltje heviger is. Ik denk dat
het komt doordat het niet voor
even is. De beelden worden vaak
nog lang erna vertoond. Het
wordt er als het ware ingewre
ven. Of mensen daar nou echt
behoefte aan hebben, is natuur
lijk nog maar de vraag. Het is in
ieder geval voor mij wel duide
lijk dat indrukwekkende ge
beurtenissen heel wat met zich
meebrengen. Je merkt ook vaak
dat er overal en veel over ge
praat wordt; als je bij iemand op
de koffie bent, als je in de rij
staat in de supermarkt of op een
verjaardag. Ik denk dat het
enigszins ook sensatie is, maar
dat is ook een vorm van omgaan
met indrukwekkende gebeurte
nissen.
Ik hoop dat dit ook een indruk
wekkende column is en dat ik,
als ik in de rij van de supermarkt
sta, bij de op sensatie beluste
mensen kan merken dat zij zich
zelf erin herkenden.
Sharon Janssen Andeweg
De cd Hitting The Ground
heet het solodebuut van
Gordon Gano te zijn, maar is
veel meer dan dat. En niet alleen
omdat de uit New York afkom
stige Gano de tien nummers
speciaal schreef voor de gelijk
namige film van regisseur Da
vid Moore.
Als zanger en gitarist van de
Violent Femmes maakte hij bij
na twintig jaar geleden naam in
het alternatieve circuit. En die
faam hielp hem voor deze gele
genheid een aantal gasten te
strikken die allemaal doen waar
ze goed in zijn. Mary Lou Lord is
verleidelijk, John Cale geeft na
saal wijze raad, Frank Black
schreeuwt lekker over the top,
Linda Perry (4 Non Blondes) is
ongekend warm en gevoelig en
Lou Reed cool als altijd. Uit
blinker is evenwel de fantas
tisch uithalende PJ Harvey in de
titelsong. Het wachten is nu al-
leen nog op het echte solodebuut
van deze begenadigde song
schrijver.
Peter van der Heide
Gordon Gano: Hitting The
Ground (Cooking Vinyl/Ber-
tus), speelduur: 32.19 min.
foto GPD
Nashville Pussy
