na vieren
Terriër Ice loopt voorop in Danny's duistere wereld
PZC
RUDEN RIEMENS
Staffordshire is kostbaar
zaterdag 31 augustus 2002
FOTOGRAFIE
Danny Hilferink: „Zelfs als ik uitleg dat Ice geen pitbull maar een raszuivere,
lieve Staffordshire is, die absoluut niet zal bijten als je hem aait, geloven ze me
vaak niet." foto Jan Paul Kuit/GPD
Als Danny Hilferink met Ice
door Roermond stiefelt, doet
menigeen een stapje opzij. Ice
oogt als een pitbull, vandaar. Om
razend van te worden, vindt Dan
ny, een lange slungel van net 22
en vanaf zijn achttiende blind
door eigen dommigheid. Ice is een
raszuivere, lieve American
Staffordshire Terrier. Gediplo
meerd om richting te geven aan
Danny's donkere wereld. Een bij
zondere ontmoeting.
Danny's nieuwe, onmisbare
vriend mag alleen maar donders
goed luisteren. Geen geintjes op
straat. Daar krijg je op een kwade
dag ongelukken van. Rukken aan de
riem, soms zelfs onbarmhartig hef
tig, houden hem bij de les.
Niet dat Ice daar onder lijdt. Eigen
lijk weet 'ie niet beter. Net zeven we
ken oud, is Ice uitverkoren voor dit
heilzame hondenleven. Uit een nest
van drie puppies bij een fokker in
Reuver heeft deze donkergrijze reu
als enige een toegeworpen propje pa
pier keurig teruggebracht. Zijn twee
broertjes hebben er alleen maar in
gebeten. En zakten daarmee zwaar
voor het beproefde 'will to please'
examen, opgelegd door Dennis Hey-
sterkamp, hoofd van Desudo, school
voor blindengeleidehonden in Lely
stad.
Intense vreugde in het hoekhuis van
Nico en Jans Hilferink in Roermond.
Eindelijk een lichtpuntje in het vanaf
januari 1999 plotsklaps verduisterde
leven van hun jongste zoon Danny.
Een jongensdroom komt toch uit;
Danny krijgt een American Stafford
shire Terriër. Eerder en anders dan
verwacht, dat helaas wel.
Terwijl haar zoon en Ice samen met
een trainer van Desudo die middag
voor het eerst wegwijs raken op het
NS-station in de Limburgse bis
schopsstad, verduidelijkt Jans Hil
ferink: „Dat Danny een Staffordshi
re zou krijgen, was logisch. Mijn man
en ik zweren bij dit lieve ras, dat door
het gedoe met verkeerd opgevoede
pitbulls helaas een slechte naam
heeft gekregen. Onze oudste zoon
heeft er drie, waarvan er een zelfs we
reldkampioen is. Geen liever ras dan
deze terriër. Danny is ermee opge
groeid. Van ons mocht hij pas een
Staffordshire als ie op zichzelf zou
wonen..."
Maar na die avond op 26 januari 1999
kantelt de kleine wereld van het ge
zin Hilferink. Gelukkig zijn er poli
tieberichten van wat er zich die
avond in de Spoorlaan in Roermond
heeft afgespeeld. Want in Danny's
geheelde hersenpan gaapt nog altijd
een gat, hol van herinneringen.
Dat het die avond stortregende, heeft
Danny van horen zeggen, zo verzucht
hij moe, terug van de inspannende
speurtocht op de perrons van NS. En
dat Roy, zijn beste vriend van net ze
ventien, bij hem achterop de scooter
zat. Dat hij links van de weg en maar
dertig kilometer per uur reed, ook dat
tafereel is hem later verteld. Harder
kon ook niet, want Roy sleurde met
z'n ene hand een duobak mee. Ge
woon voor de gein. Net als Danny
naar rechts uitwijkt, komt een buurt-
jongen met een bloedgang van zeker
zeventig kilometer per uur met zijn
scooter aangescheurd. Opgeteld een
botsing van honderd kilometer, cata
strofaal voor hun jonge levens.
Levensgevaar
Roy overlijdt een dag later. De jongen
uit dezelfde buurt raakt zwaarge
wond en Danny in levensgevaar.
Twaalf dagen blijft de 18-jarige, net
bij NedCar aangenomen knul van de
wereld. Al op de derde dag krijgen de
ouders te horen dat hun zoon blind
zal blijven, mocht 'ie ooit uit z'n coma
komen. Door de enorme bloeduit
storting zijn de oogzenuwen afge
storven.
Terug op de wereld moet Danny
voortaan vertrouwen op helpende
handen. Dankzij revalidatieoorden
in Hoensbroek, Apeldoorn, Ermelo,
Sittard en Lelystad krijgt hij weer
grip op zijn ingeperkt bestaan. Ook
leert Danny al gauw de weg naar het
altijd met bloemen bedekte graf van
iijn weggerukte vriend Roy de Bie.
Als Danny vaker die kant op wil, ko
men er van gemeentewege paaltjes in
de berm en geribbelde rubbertegels
op het voetpad^ Zo voelt hij met zijn
wit-rode stok meteen aan waar links
of rechts af te slaan.
Danny wil meer dan alleen zijn ka
mer volpompen met rap van Tupac
Shakur, die hij af en toe met zijn
akoestische gitaar probeert bij te
houden. Nee, aangepast werk heeft
hij nog niet. Wel een vriendinnetje.
Ice vindt haar leuk, gelukkig maar.
Dat is prettiger met wandelen.
Boos is 'ie alleen op die knul uit de
buurt. Die reed die avond veel te
hard. Hoezo omkijken in wrok? „Hij
heeft het niet expres gedaan. Niet dat
ik contact met hem wil. Als ik hem te
genkom, zie ik hem niet staan."
Kwaad op zichzelf?,In het begin wel
Zo van: had ik maar de helm op ge
daan. Maar nu weet ik dat treuren of
jezelf de schuld geven geen zin heeft.
Het leven kan toch al heel kort uit
pakken. Kijk maar naar mijn vriend
Roy. Daarom heb ik ook geen tijd
voor dipjes; ik moet en wil vooruit."
Striphond
Daarvoor is hij vooral afhankelijk
van Ice, een terriër die met zijn vier
kante kaken en massieve kop met
guitige oortjes veel wegheeft van die
altijd hapklare striphond uit Tom
Jerry. En allesbehalve oogt als een al
tijd en overal aaibare Golden Retrie
ver of Labrador, ook en vooral in trek
bij blinden en slechtzienden.
Natuurlijk kan Danny best begrijpen
dat menigeen opkijkt van zijn keuze.
Lang duurt dat begrip niet. Danny en
Ice hebben ook een missie. Een terri
ër - en dan vooral een American Staf
fordshire - verdient een beter imago
dan dat van de straat. Daar hoort hij
nagenoeg dagelijks gemompel over
'kijk die blinde daar, die loopt met
een pitbull'.
Zoveel domme klets, om hels van te
worden. „Zelfs als ik uitleg dat Ice
geen pitbull maar een raszuivere, lie
ve Staffordshire is, die absoluut niet
zal bijten als je hem aait, geloven ze
me vaak niet. Alsof ik sta te liegen.
Eigenlijk ligt het gevaar eerder om
gekeerd. Allereerst is een pitbull al
tijd een gekruiste hond, een bastaard
dus. Verder moet iedereen weten dat
je een blindengeleidehond nooit
moet aaien, tenminste niet als hij op
straat is met zijn baas. Want dan is 'ie
aan het werk. Dantnoet 'ie juist heel
goed opletten. Ook in winkels moet je
zo'n blindengeleidehond niet aaien,
zelfs al is het een Golden Retriever."
De allerergste 'beren' op de weg van
een blinde met hond zijn zij die in
parken, plantsoenen of op pleinen
samendrommen, al dan niet met elk
hun eigen hond. „Pas als ik er vlak bij
ben, hoor ik dat ze honden bij zich
hebben. Wat ik helaas niet meer kan
zien, is of ze die honden ook aan de
lijn houden. Zo niet, dan ben ik ont
zettend opgefokt. Dan schreeuw ik
dat ze die hond niet los moeten laten
lopen, omdat Ice en ik daar schade
van kunnen oplopen."
„Ice heeft nog nooit een andere hond
gebeten, laat staan iemand anders.
Als 'ie wordt gebeten, loop ik het risi
co dat Ice bij de eerstvolgende loslo
pende hond als eerste toehapt. Zo
van: mij bijt je niet meer. Nou, dan
kan ik het wel schudden met Ice als
geleidehond. Dan kan ik niet langer
volledig op hem vertrouwen en moet
Ice terug naar Lelystad om opnieuw
te worden opgevoed."
„Nu hij helemaal klaar is - Ice heeft
zelfs een diploma - moet ie naar mij
leren luisteren. Dat is van beide kan
ten wennen. Ik moest vooral sneller
leren lopen. Want Ice is gewend om
stevig en zelfverzekerd door te lopen. -
Ook als hij merkt dat ik onzeker ben
En Ice moet uitstekend blijven luisde- -
ren, onmiddellijk en zonder geintjes.
Daarom moet ik hem stevig aan de
riem trekken. Harder dan bij een an
dere hond, omdat de pijngrens bij alt
ras veel hoger ligt. Zodra hij het tuig
om heeft, moet ie blijven werken en
niet af en toe een grasveldje opzoeken
om aan het gras te ruiken en al hele-
maal niet om te pissen. Als ik'zoek'
trap' commandeer, moet ie ook de h
trap bij de cd-winkel opzoeken en j
niet de lantaarnpaal."
Hans Tonën 1
rt i
Ook al kijkt Dennis Heysterkamp, eigenaar van Desudo in
Lelystad, uit naar de dag dat visueel gehandicapten niet
langer terugschrikken van zijn indrukwekkende hondenras,
toch geeft hij zijn goed getrainde terriërs niet aan iedereen
mee. Daarvoor staat er te veel op het spel. „Vergeet niet, dat
een terriër dubbel zoveel kost om op te leiden tot geleidehond.
In een Golden Retriever gaan honderdvij ftig tot tweehonderd
uren zitten. Kun je nagaan hoe lang je bezig bent met een hond
als Ice. Daarom geldt bij ons een aantal ijzeren criteria: heeft r'
de blinde ervaring met dit specifieke ras? Weet ie al met hon
den in het algemeen om te gaan? En niet in de laatste plaats
wijzen wij op de nadelen. Want het is toch een hond die wil
knokken, hoewel het een heel lief ras is." Juist om te voorko
men dat er later alsnog iets fout gaat, laat Heysterkamp een
reu al bij acht maanden castreren. Een tot geleidehond opge
leide American Staffordshire Terriër kost 14.973 euro, wat
volledig wordt vergoed door de overheid.
Ice is niet de allereerste terriër van een blinde. Wel een van de 3
hooguit vijf in Nederland. Hoewel kynoloog Heysterkamp
groot vertrouwen heeft in de combinatie Danny Ice, toont j
hij begrip voor buitenstaanders die opzij stappen voor deze
op een pitbull lijkende hond. „Inderdaad ziet men liever een
Golden Retriever, die zijn makkelijker en flexibeler. Maar de j
meeste beten komen van Retrievers. Komt omdat ze met zo j
velen zijn en zo aaibaar ogen." Van de vijfhonderd blindenge-
leidehonden in Nederland stamt negentig procent af van de
Golden Retriever, Labrador, Duitse of Mechelse Herder.
:I 1
