Dandy drijft opnieuw
de spot met spionnen
Ontmoetingen met een griezelkonijn
Gevaarlijke blondine pakt de buit
Erotiek op leeftijd
Alle klokken moeten op Parijse tijd
Donnie Darko
Austin Powers
In Goldmember
vrijdag 30 augustus 2002
De Canadese komiek Mike Myers in twee van de vier hoofdrollen die hij speelt in de nieuwe Austin Powers-film.
e titel Austin Powers In Goldmember vat het
keurig samen. Net als in de voorgaande delen
Austin Powers: International Man Of Mystery en
Austin Powers: The Spy Who Shagged Me is de Canadese
komiek Mike Myers weer Austin Powers, een uit de jaren
zestig ontsnapte dandy die op vrolijke wijze de spot drijft
met het fenomeen superspion.
Goldmember is een variatie
op de, achteraf gezien, al
enigszins dubbelzinnige titel
van de derde James Bond-film
Goldfinger. „Ik ben een geile
donder", roept de jolige Powers
voor alle duidelijkheid nog.
Gewoontegetrouw neemt Myers
ook de rollen van zijn tegen
standers voor zijn rekening. Zo
als daar zijn de nichterige mees-
terschurk Dr. Evil, de perverse
Goldmember die zijn eigen
huidschilfers als lekkernij be-
De film Innocence gaat over
de herontdekking van een
jeugdliefde na een onderbre
king van bijna vijftig jaar. Hoe
wel de minnaars van toen in
middels oud en grijs zijn, zijn
hun gevoelens nog springle
vend, ook de seks. Erotiek op
leeftijd, het is een thema dat
weinig aan bod komt en dat al
leen al kan een reden zijn om de
ze nieuwe film van de Neder
landse Australiër Paul Cox te
gaan zien. Intiem en integer zijn
de trefwoorden voor dit ietwat
excentrieke relatiedrama dat op
de festivals van Montreal en
Vlissingen de publiekprijs
kreeg, en in Taormina door de
schouwt, en de sumo-worste-
laar Fat Bastard. Beyoncé
Knowles van Destiny's Child
debuteert als Austin Powers on
vermijdelijk rondborstige te
genspeelster. Sterren als Tom
Cruise, Kevin Spacey en Gwy-
neth Paltrow lieten zich strik
ken voor een gastrolletje met
zelfspot.
Hoewel Jay Roach (Meet The
Parents) opnieuw in de regie-
stoel zat moet toch vooral Myers
zelf, die naast vier hoofdrollen
pers werd onderscheiden. Cox
staat sinds de jaren tachtig be
kend als een filmmaker met be
langstelling voor buitenstaan
ders, zoals de eenzame oude
man en zijn stripteasemeisje in
het ontroerende Man of Flowers
(1983) en de blinde hoofdper
soon van Cactus (1986). Erotiek,
of het verlangen ernaar, hoort er
bij en is bij Cox iets heel zuivers,
iets spiritueels bijna.
Het is niet moeilijk om Innocen
ce te zien als een lofzang op de
ook tekende voor scenario en
productie, als het brein achter
de onderneming worden gezien.
De Austin Powers-trilogie zal
ongetwijfeld de geschiedenis
ingaan als een van de meest bi
zarre jaren zestig-persiflages
ooit gemaakt. Myers combi
neert de malle psychedelische
mode van die tijd met een al
even uitzinnige parodie op de
James Bond-films, die ook in die
jaren voor het eerst het licht za
gen.
Niets is Myers te dol, en voor
zijn humorhoef je niet te hebben
doorgestudeerd. Als je eenmaal
weet dat het Engelse werk
woord 'to shag' gewoon 'wip
pen' betekent is het gros van de
woordspelingen al verklaard.
Wie allergisch is voor puberale
dubbelzinnigheden zal die
seksobsessie snel vermoeiend
vinden, maar het moet gezegd,
in handen van de olijke Myers
houdt het toch ook iets onschul
digs.
Myers heeft de dolzinnige ont
sporing tot kunst verheven. De
scène met het urinemonster uit
Never Say Never Again inspi
reerde hem tot een even banale
als hilarische sketch waarin Dr.
Evil en zijn kloon Mini-Me bij
de dokter geheel onbedoeld een
schunnig schaduwspel opvoe
ren. Een tijdmachine is een met
roze bont beklede pooierbak die
uitgelaten op zijn vier wielen
zuiverheid van ware liefde. De
man en de vrouw die elkaar in
hun jeugd zo hartstochtelijk be
minden (Charles Tingwell en
Julia Blake) doen, wanneer ze
elkaar onverwacht opnieuw
ontmoeten, iets waar ze in Hol
lywood gek op zijn: ze volgen
hun hart. Dat de wereld van de
saaie echtgenoot (Terry Norris)
van de vrouw daardoor instort is
iets waar nogal luchtig over
wordt gedaan. Had hij maar niet
zo'n gesloten oester moeten zijn.
begint te dansen zodra het jaar
1975 wordt ingesteld. Een uit
stapje naar Japan, een duikboot
in de vorm van zijn boosaardige
eigenaar, een sentimenteel va-
dercomplex en een complot om
de wereld te vernietigen, Myers
draait er zijn hand niet voor om.
En mocht hij er niet meer uitko
men, dan kan hij al die onzin al
tijd nog laten uitmonden in een
carnavalsachtige uitbarsting
van zang en dans. Wie goed op
let ziet Steven Spielberg een
radslag maken.
Met die shownummers, waar
achter een oprechte liefde voor
de musical moet schuilen, toont
Myers zijn sterkste kant. Al die
andere ongein krijgt al snel een
hoog meligheidsgehalte, al is
het optreden van Michael Caine
niet te versmaden. Austin Po
wers In Goldmember is een
voorspelbare, maar wel enthou
siast uitgevoerde herhalingsoe
fening voor de fans. Het is ook
de zoveelste film waarin met
puberale seksgrappen en toilet
humor een gemakkelijke gooi
wordt gedaan naar de gunst van
het publiek. Dat stemt weer
minder vrolijk.
Leo Bankersen
Austin Powers In Goldmember: re
gie Jay Roach, met Mike Myers, Bey
oncé Knowles, Michael Caine, te
zien in Cine City Vlissingen, De Ko
ning Hulst en Roxy Bergen op
Zoom.
Geen schoonheidsprijs verdient
de wending die het verhaal
neemt wanneer bij de oude min
naar kanker wordt geconsta
teerd, en een sterfscène met or
gelspel en hemelse gebaren is
ronduit pathetisch. Toch storen
dergelijke kleine ontsporingen
niet al te veel, vooral door de op
rechte toon die wordt gezet door
het ontbreken van glamour en
het prachtige intieme, maar ook
humoristische spel.
Leo Bankersen
Innocence: regie Paul Cox, met Julia
Blake, Charles Tingwell, Terry Nor-
ris, te zien in Schuttershoftheater
Middelburg.
Tot tweemaal toe schuift in
Femme Fatale een reclame
zuil door het beeld, met daarop
in koeienletters de woorden dé-
ja vu. Of Brian De Palma hier
mee een ironisch commentaar
op zijn eerste buiten Hollywood
gedraaide film wil geven is de
vraag, want de regisseur staat
niet bekend om zijn zelfspot.
Toch is het bijna onmogelijk om
je als toeschouwer te onttrekken
aan het gevoel dat je dit al eens
eerder hebt gezien.
Het verhaal draait om een
vrouw die er na een uit de hand
gelopen juwelenroof vandoor
gaat met de miljoenenbuit.
Bloeddorstige medecriminelen
jagen haar op, maar door een
reeks manipulaties en listige
plannetjes weet de gevaarlijke
blondine steeds weer te ontko
men, links en rechts mannen in
het verderf stortend. De ge
schiedenis van deze fatale
vrouw bevat plotwendingen die
niet uitblinken in logica, en een
ontknoping waarin De Palma
op kinderachtige wijze het ta
pijt onder de voeten van zijn pu
bliek wegtrekt.
Op zich zouden die inhoudelijke
gebreken niet erg hoeven te zijn.
Bij De Palma is de inhoud - wat
hij vertelt - altijd ondergeschikt
geweest aan de stijl - hóe hij het
vertelt. In het verleden leverde
dat ijzersterke kijkfestijnen op
als Carrie, The Untouchables en
Carlito's Way. Femme Fatale
valt helaas niet in die categorie.
Weliswaar put De Palma rijke
lijk uit de hoogtepunten van zijn
eigen oeuvre - de verwijzingen
naar zijn grote idolen Alfred
Hitchcock en Stanley Kubrick
zijn ditmaal naar de achter
grond verdwenen ten faveure
van een hommage aan De Palma
zelf - maar de regisseur slaagt er
tiele manier intrigerend, en
worden we verrast door iets on
verwachts of grappigs. Probeert
de jongen zich 's nachts soms
van de wereld af te sluiten?Plast
hij daarom in zijn slaapkamerin
een plastic zak?
Kijken naar dit op de vierkante
centimeter geïmproviseerde mi-
nidrama is vooral kijkennaarde
manier waarop Tsai Ming-liang
met zijn vaste acteurs, die ook
altijd een vader, moeder en zoon
spelen, zijn invallen compo
neert tot een filmfantasie. Of je
dat heel nuchter-realistisch of
juist symbolisch moet bezien is
vooral aan de kijker. Het balan
ceert tussen geestig, ontroerend
en bizar. Soms lijkt het een beet
je doelloos rond te zwalken, tot
het plotseling allemaal bij el
kaar komt in een bevrijdende
seksuele ontlading die de
hoofdpersonen onafhankelijk
van elkaar, maar toch gelijktij
dig beleven. Zelfs de vader zal
even terugkeren, in een juweel
tje van een slotbeeld.
Charmant extraatje is Thai's
kleine hommage aan Truffaut.
Terwijl de jongen een video be
kijkt van Les Quatre Cent
Coups met de nog jeugdige
Jean-Pierre Leaud, zien we de
zelfde acteur, ruim veertig jaar
ouder, op een kerkhof in Parijs
op een bankje zitten. Leaud had
voor die scène veel tekst be
dacht, maar moest van Tsai zijn
mond houden. Hij mag het ver
dwaalde meisje uit Taiwan zijn
telefoonnummer geven. De rest
is weer aan onze verbeelding.
Leo Bankersen
What Time is it There?: regie Tsai
Ming-liang, met Lee Kang-sheng,
Chen Shiang-chyi, Lu Yi-ching,
Miao Tien, Jean-Pierre Leaud, te
zien in Schuttershoftheater Middel
burg.
niet in om het twee uur span
nend te houden.
De film opent wel sterk. In een
virtuoos staaltje montage is de
kijker getuige van een spectacu
laire diamantenroof, die plaats
vindt tijdens het Filmfestival
van Cannes. De sequentie ont
leent veel van zijn spanning aan
het gebruik van voyeuristische
camera-opstellingen en beelden
uit bewakingscamera's. Na dit
opwindende begin zakt Femme
Fatale echter flink in. Dat komt
niet alleen door het matte sce
nario waarin De Palma's ge
bruikelijke obsessie met dub
belgangsters, sexy blondines
en voyeuristische mannen nogal
plichtmatig zijn ondergebracht.
Een groter probleem is hoofd
rolspeelster Rebecca Romijn-
Stamos.
Het voormalige model kan als
geen ander fotogenieke poses
aannemen, maar haar acteerta-
Rebecca Romijn-Stamos
De Taiwanese filmmaker
Tsai Ming-liang is een
goedlachse verschijning, maar
diep van binnen moet hij een
aartspessimist zijn. Grootstede
lijke vervreemding en gebrek
aan communicatie zijn tot nu
toe constante factoren in zijn
experimenteel getinte werk.
Tsai lonkt met zijn trage, tame
lijk merkwaardige films niet di
rect naar de gunsten van het pu
bliek, maar wordt inmiddels
wel internationaal erkend als
een van de grote vernieuwende
talenten.
Wie beschikt over enig geduld
en voldoende nieuwsgierigheid
zal trouwens merken dat zijn
nieuwste film What Time Is It
Thereniet zo moeilijk is. Tsai
laat eindelijk zijn gevoel voor
humor spreken, en vergeleken
met het raadselachtige The Hole
is deze nieuwe verkenning van
eigentijdse hunkering verras
send helder en eenvoudig.
Een jonge horlogeverkoper in
Taipei en zijn moeder proberen
ieder op hun manier de dood van
de vader te verwerken. De jon
gen klampt zich vast aan het
beeld van een meisje dat met
zijn horloge naar Parijs vertrok
ken is; de moeder stort zich in al
lerlei rituelen in de hoop in con
tact te komen met de geest van
haar overleden echtgenoot. Ook
de in Parijs gearriveerde toeris-
te lijkt iets te zoeken of te mis
sen, al wordt niet onthuld wat
dat is. Intussen zet de jongen al
le klokken die hij tegenkomt op
Parijse tijd, wat de verwarring
alleen nog maar vergroot.
What Time Is It There? is gort
droog en speels tegelijkertijd.
De camera beweegt niet, de op
namen zijn lang en aandachtig,
zodat we rustig kunnen zien wat
er gebeurt. Sfeer, en alles wat
niet wordt gezegd, zijn meestal
belangrijker dan de handeling
zelf. Vaak is het toch op een sub-
WhatTime is it There?: Een heldere en humoristische verkenning van eigentijdse hunkering.
lent is zeer beperkt. Pijnlijk
vooral een sleutelscène, waarii
zij een suïcidale uitbarst™
moet veinzen, maar weinig ver
der komt dan het hysterische
gejammer van eer.verwend
kind. Hoe ingenieus De Palou
zijn stijlmiddelen ook inzet het
ondermaatse acteerwerk 'van
Romijn-Stamos wordt zijn film
uiteindelijk fataal.
FritzdeJong
Femme Fatale: regie Brian DéPal-
ma, met Rebecca Romijn-Stamos
Antonio Banderas, Peter Coyote té
zien in Cine City Vlissingen.
Met zijn speelfilmdebuut Donnie Darko
gooide de Amerikaanse scenarist en
regisseur Richard Kelly hoge ogen op enkele
internationale filmfestivals, waaronder het
Amsterdamse Festival van de Fantastische
Film waar hij bekroond werd met de pu
blieksprijs. Het bizarre drama over een
schizofrene jongen, die in opdracht van een
imaginair reuzenkonijn steeds ernstiger
misdrijven pleegt, is een jaar na zijn Ameri
kaanse première uitgegroeid tot een heuse
cultfilm. Commercieel kan de film echter
geen succes genoemd worden, en nu hij in
Nederland draait meteen schamele acht ko
pieën mag ook niet worden verwacht dat
Donnie Darko hier zal uitgroeien tot een
kaskraker.
Het is op zijn minst opmerkelijk dat een film
die zoveel enthousiaste gevoelens opwekt
bij ingewijden er niet in slaagt om via
mond-tot-mond-reclame uit te groeien tot
een publiekstrekker. Waarschijnlijk komt
dat, doordat Donnie Darko zich onttrekt
aan alle reguliere genres. Weliswaar heeft
de film onmiskenbaar trekjes van een scien-
len over de naderende presidentsverkiezin
gen. Maar in Donnie Darko's wonderlijke
wereld is tevens ruimte voor een even tra
gisch als onverklaarbaar ongeluk waarbij
de straalmotor van een vliegtuig zich in de
slaapkamer van een middelbare scholier
boort. Ook een briljante onzindialoog over
het seksleven van de Smurfen valt compleet
op zijn plaats, evenals een charmant in
beeld gebrachte kalverromance waarvan je
als kijker oprecht hoopt dat hij Donnie zal
bevrijden van zijn depressieve buien.
Je zou de film kunnen aanprijzen vanwege
het fenomenale, op de grens van sympathiek
en angstaanjagend balancerende spel van
hoofdrolvertolker Jake Gyllenhaal. Ook de
geïnspireerde dialogen en de geslaagde tru
cages, of de uiterst amusante bijrollen van
voormalig tieneridool Patrick Swayze en
coproducente Drew Barrymore verdienen
het om onder de aandacht te worden ge
bracht. Maar een opsomming van de vele
aantoonbare kwaliteiten doet de film
slechts in beperkte mate recht
Het echte wonder van Donnie Darko is, dat
Richard Kelly zoveel uiteenlopende ver
haallijnen, sferen en filmgenres aaneen wist
te smeden tot één geheel. Hoe de 27-jarige
regisseur dat voor elkaar kreeg? Ook na drie
keer ademloos kijken is het uw recensent
een raadsel. Maar wel een verdomd mooi
raadsel. Alleen zien leidt in dit geval tot ge
loven: Donnie Darko is een ongrijpbaar
meesterwerk.
FritzdeJong
Donnie Darko: regie Richard Kelly, met Jake Gyl
lenhaal, Jena Malone, Mary McDonnell, Dretc
Barrymore, Patrick Swayze, te zien in Schutters
hoftheater Middelburg.
Scène uit de film 'Donnie Darko'.
ce-fiction verhaal, waarin ideeën over tijd
reizen en parallelle werelden gepaard gaan
met fraaie special effects. Maar Donnie
Darko is tevens een diep gevoelig portret
van een geesteszieke jongeman en diens met
zijn ziekte worstelende familie. Daarente
gen doen Donnie's grimmige ontmoetingen
met het uit een andere dimensie afkomstige
griezelkonijn Frank juist weer denken aan
een surrealistische horrorfilm.
Richard Kelly maakte, kortom, een film die
zich nauwelijks laat beschrijven. Een bui
tenstaander zou dan ook gemakkelijk
kunnen denken dat Donnie Darko een alle
gaartje is, een samenraapsel van filmische
ideetjes van een beginnende cineast die te
veel hooi op zijn vork heeft genomen. Het
razend knappe van Kelly's film is echter dat
alle elementen in zijn film organisch in el
kaar grijpen. Hij vertelt niet zomaar een
verhaaltje, maar hij creëert vanuit het niets
een volstrekt geloofwaardig universum.
Dat universum vertoont oppervlakkige
overeenkomsten met een Amerikaanse bui
tenwijk anno 1988, waar tieners naar school
foto GPD gaan en volwassenen tijdens het eten kibbe-
