PZC Paradijsje met zwarte randen W1 Dit is dus Afrika: Hakuna matata! Zanzibar Pretpark Honden Utrecht Landal VeKaBO Ruige Route zaterdag 20 juli 2002 Alleen al de naam klinkt als een sprookje: Zanzi bar, het Tanzaniaanse spece rijeneiland waar de Afri kaanse, Arabische, Indiase en Europese cultuur naad loos in elkaar overvloeien. Bob Hope bezong het, Billy Joel ook en Freddy Mercury werd er geboren. Het exoti sche eiland zou qua schoon heid moeiteloos kunnen concurreren met andere tro pische eilanden. Toch valt het de meeste Zanzibari niet mee rijk te worden aan het toerisme. De eerste ochtend in het hotel in Stown Town valt meteen al bij het wakker worden de ventilator boven het hemelbed uit. Geen pretje bij een tempera tuur die 's ochtends om een uur of acht al ruimschoots de vijfen twintig graden is gepasseerd. Al gauw blijkt dat de stroom is uit gevallen op heel Zanzibar. „Het is een ramp", verklaart gids Hassan plechtig. Niet vanwege ontdooiende koelkasten of het stilvallen van de airconditio ning. Nee, 's middags zal de En gelse cupfinal tussen Arsenal en Chelsea rechtsreeks op tv wor den uitgezonden. En als de stroom er dan nog uitligt, is dit voetbalmaffe eiland in last. Het is een van de kleine onge makken die je als verwende westerse toerist voor lief moet nemen, als je Zanzibar (be staand uit de eilanden Unguja en Pemba, beide ongeveer zo groot als Zeeuws-Vlaanderen) bezoekt. Een journalist van de Washington Post probeerde het, maar de mankon maar weinig enthousiasme opbrengen voor de archipel in de Indische Oce aan. „Telefoons doen het niet, van de veerboten weet je nooit of ze varen, de muggen dragen malaria en de armoede op het ei land is wijd verbreid. Magere katten jagen op magere ratten", zo vatte de Amerikaan zijn in druk samen. Daar staat echter veel tegen over. Als je tenminste toe kunt met wat minder weelde. Die is er voor de echt verwende toerist overigens wel te vinden, zij het tegen torenhoge prijzen. Wie door het fascinerende labyrint van nauwe straatjes in Stone Town - cle oude stad van Zanzi- bar-City - zwerft, komt bij het omslaan van elke hoek wel iets nieuws tegen: een moskee die net uitgaat, kleine, pittoreske winkeltjes met inheemse pro ducten of een schooltje van waaruit door het open raam kinderen te horen zijn die luid keels koranverzen reciteren. Maar ook de kenmerkende houtgekerfde voordeuren, prachtige oude huizen met kleurige, overhangende ve randa's en giechelende vrouwen in hun bui bui (sluier) die de laatste roddels uitwisselen en iedere toerist vriendelijk groe ten. Soms met het Swahilische jambo, dan weer met het Arabi sche salam alaykum. Natuurlijk is Stone Town, zoals zoveel plaatsen in Afrika, ten prooi gevallen aan gebrek aan onderhoud, ziet de oude stad er van dichtbij haveloos uit en worden aangename en voor Zanzibar zo typerende specerij luchtjes afgewisseld door de stank van vuilnis dat hier en daar achteloos tussen de wonin gen is gedumpt. Maar de stad, die een thuis biedt aan 16.000 inwoners, kan hoopvol zijn. Want aan de restauratie van het belangrijkste architectonische cultuurgoed wordt gewerkt. Stone Town is bovendien geno mineerd als mogelijke gegadig de voor de status van Wereld Erfgoed, waarmee de voortgang van de revisie voor de toekomst veilig zou zijn gesteld. Zeilers Zanzibar wordt al meer dan 2000 jaar bewoond. Hoewel de eerste bewoners waarschijnlijk Bantu-sprekende volkeren wa ren, afkomstig van het Afri kaanse vasteland, kreeg de ar chipel vanaf 700 voor Christus bezoek van Arabische zeilers. Later meldden ook Perzische kooplui zich voor de Oost-Afri kaanse kust, en zou de commer cie een hoge vlucht nemen, met een 'gouden' periode tussen de twaalfde en vijftiende eeuw. Begin zestiende eeuw maakten de Portugezen een eind aan de bloeitijd. Zij namen de archipel over om hem korte tijd later weer te moeten afstaan aan de Engelsen en de Arabieren uit Oman. Laatstgenoemden con solideerden hun macht op Zan zibar uiteindelijk begin negen tiende eeuw. Het eiland werd zelfs zo belangrijk voor Oman, dat de sultan zijn residentie van de Perzische Golf naar Stone Town verplaatste. Tot aan de Tanzaniaanse revolutie van 1964, geleid door de legendari sche Julius Nyerere, zou dat zo blijven. Eén van de prominent ste Arabische erfenissen is dan Het slavenmonument in de tuin van de anglicaanse kerk in Stone Town, de oude stad van Zanzibar-City. foto Joost Bosman ook het Beit el Ajaib (het Huis der Wonderen), een in 1883 aan de boulevard gebouwd sultan- paleis. De verklaring van de naam is heel wat prozaïscher dan je wellicht zou vermoeden, want die kreeg het kolossale ge bouw vanwege het feit dat er een lift in zat en er elektriciteit aanwezig was. Naast het paleis zijn het oude fort (rond 1700 door de Portugezen gebouwd), het paleismuseum Beit al Sa- hel) en de vele moskeeën de be langrijkste attracties. Opmerkelijk is hoe dicht de isla mitische gebedshuizen naast de kerken staan. Hoewel 99 pro cent van de Zanzibari de (soen- ni-)islam aanhangt, worden de 1 procent christenen en de klei ne hindoe-minderheid geres pecteerd. Het levert met name 's avonds een wonderlijk schouw- en luisterspel op. Als tegen half zeven de schemering invalt, hoor je in Stone Town gelijk met de oproep tot islami tisch gebed de kerkklokken lui den. De vele dakterrassen bie den dan een fraai uitzicht over de oude stad, de zee met tiental len kleine bootjes en de zon die langzaam en in schoonheid wegzakt achter de horizon. Door die idyllische indruk, ver geet je bijna de donkere kant van Zanzibars geschiedenis. Met name door de komst van de islam naar Oost-Afrika groeide de slavenhandel. Aan het begin van de negentiende eeuw was Zanzibar zelfs het grootste sla- vendepot van Afrika en werden slaven vanuit onder meer Mala wi en Congo via de archipel naar de Arabische wereld getrans porteerd. Schattingen lopen uiteen van 10.000 tot 30.000 sla ven die per jaar werden verhan deld in de tweede helft van de negentiende eeuw. In Stone Town is de slaven markt reeds lang geleden afge broken. Alleen de cellen onder de Sint Monica-herberg getui gen nog van de gruwelen. Ze zij n niet groter dan vijfentwintig vierkante meter. In de ene kille en vochtige kelder werden vijf tig vrouwen en kinderen drie dagen zonder water, voedsel en sanitair opgesloten in droevige afwachting van hun verdere transport. In de andere cel vijf enzeventig mannen in dezelfde beroerde omstandigheden. Op de oude slavenmarkt zelf staat nu een anglicaanse kerk, ge bouwd vlak nadat de slaven handel in 1873 was afgeschaft. „Hier, op de plaats van het al taar, zaten de koopmannen in een halve kring om de slaven te keuren", schetst gids Hassan de ironie van de locatie. „Er werd net zolang op de slaaf ingesla gen tot hij ineenzakte. Hoe lan ger dat duurde, des te sterker en dus duurder de slaaf was." Buiten, in de kerktuin, herin nert alleen nog het sobere sla venmonument aan het duistere verleden van Zanzibar. Hassan verhaalt over de beruchte Mo hammed Tip Tip, een van de wreedste negentiende-eeuwse slavendrijvers. „Hij werd ver noemd naar het klikken van zijn pistool. Slaven die iets ver keerd deden, schoot hij direct dood." Hoewel steeds meer westerlin gen Zanzibar ontdekken, stroomt het grote geld nog steeds niet binnen voor de be woners. De regering van het ei land beloofde onlangs de inves teringen in de toeristische sector te verhogen, maar de impact daarvan op de locale be volking zal minimaal zijn: 90 procent van de hotels is in bui tenlandse handen. Maar er is nog iets. Zanzibar heeft zich ondanks de eenwor ding met de Verenigde Repu bliek Tanzania (de naam is een samenstelling van Taganyika, zoals het land voor de revolutie van 1964 heette, en de naam Zanzibar) zo autonoom moge- Snorkel- en dolfijntochtjes, iedere horecagelegenheid op Zanzibar adverteert ermee. Wie geluk heeft, zwemt midden tussen de vrolijke flippers. Wie minder fortuinlijk is, krijgt niet eens een dolfijn te zien. En heb je echt pech, dan slaat je bootje om. Eigenlijk is het bootje te klein voor acht mensen. Maar je hebt twintig dollar betaald, en denkt er verder niet bij na. Die jongens weten wat ze doen... Twee uur ronddobberen later. De toeristen hebben net twee rugvinnen boven het water zien verschijnen, die met gezwinde spoed al weer aan de horizon verdwenen. En net op het mo ment dat de stuurman heeft be sloten terug te keren naar de kust, gebeurt het. Een twee me ter hoge golf dendert schijnbaar vanuit het niets af op de toeris ten, zonder dat de stuurman ook maar iets in de gaten heeft. Een fractie van een seconde later ligt alles en iedereen in het water. Gelukkig niemand gewond, al raakt een Belgische compleet in paniek, en drukt in een poging omboven te blijven andere te water geraakte toeristen kopje onder. Nadat iedereen weer bij zijn po sitieven is, moet de boot worden teruggekanteld. Dat lukt, waar door de drenkelingen zich nu kunnen vasthouden aan de ran den van het compleet volgelo pen vaartuig. Pas na een halfuur dobberen, ziet een andere sloep met Itali aanse toeristen wat er is ge beurd en schieten zij te hulp. Di rect richting de kust, dat is het enige dat de drenkelingen wil len en verwachten. Een misvat ting, zo blijkt. De bootsman, die zich tijdens de gedwongen zwempartij al meer om het lot van zijn bootje dan zijn passa giers had bekommerd, weigert zijn inmiddels halfgezonken schuitje achter te laten en heeft het inmiddels aangehaakt. He vige ruzie tussen de nog onder de diesel van de gezonken sloep zittende toeristen en de boots lieden breekt uit.Hakuna matatano problem my friend", proberen de Afrikanen de wes terlingen gerust te stellen. Maar als ook de tweede boot dreigt te bezwijken onder het gewicht van de half gezonken boot, is een Engelse toerist het zat. Hij heeft zijn zakmes al in de aan slag om de balast los te snijden. Grinnikend om zoveel onnodige ophef, geven de Afrikanen uit eindelijk toe. „Ze lachen er ge woon om, dit is hun dagelijkse realiteit", zegt een Fransman vol ongeloof .Geld retour kun je wel op je buik schrijven. „Mis schien gaat dat in Europa zo", zegt de touroperator, „maar ja, hier niet. Dit is Afrika. T N Unguja lijk opgesteld. Het eiland heeft dan ook nog een eigen regering en een eigen president. En wie op het vliegveldje Kisauni landt, moet door een heuse pas poortcontrole. Het voortdurende streven naar meer politieke vrijheid en frau duleuze verkiezingen leiden van tijd tot tijd tot onlusten op het tropische eiland. En daarbij zou de Revolutionaire partij (CCM) van de Tanzaniaanse president Benjamin Mkapa zo min mogelijk pottenkijkers dul den. Kwade (lees: oppositione le) tongen beweren dat de rege ring daarom het toerisme be wust ontmoedigt. Schichtig De zachte trekken in het karak ter van gids Hassan verdwijnen als het onafhankelijkheidsstre ven van Zanzibar ter sprake komt. Ietwat schichtig om zich heen kijkend, trekt hij op ge dempte maar felle toon van leer. „Voor 1964 woonden er nog maar 400.000 mensen op Zanzi bar, nu zijn dat er ongeveer een miljoen. Zie je dat ziekenhuis?", vraagt hij in het Engelse rayon van Zanzibar-Stad. „Het barst er van de medicijnen, maar nie mand krijgt ze. De artsen verko pen ze aan de elite. De gewone man moet zijn eigen medicijnen meebrengen, maar wie kan dat betalen?" Volgens Hassan zou Zanzibar een stuk beter af zijn wanneer de archipel onafhan kelijk van Tanzania zou worden. „We hebben hier spece rijen, kledingindustrie en toe risme. Bovendien hebben we tenschappers het vermoeden dat er fossiele brandstoffen te vinden zijn", mijmert Hassan over een zonnige toekomst van Zanzibar. „De vereniging met Tanzania in 1964 heeft ons geen goed gedaan." Hassan vraagt, zijn officiële sta tus als stadsgids ten spijt, voor zijn rondleiding geen commis sie. Hij is bescheiden en leeft van wat de toeristen hem toe stoppen. Maar zodra hij 5000 shilling (bijna vijf euro) in zijn hand krijgt gefrommeld, schroomt hij niet vijftienhon derd extra te vragen. „Ik moet mijn elektriciteit nog betalen, zietu." Joost Bosman Zes nieuwe attracties biedt familiepretpark Phantasia- land in het Duitse Brühl nabij Keulen. In het jaar dat het park 35 jaar bestaat is er onder meer een wildwaterbaan toegevoegd, een para-tower, spinning-coas ters en het Feng Ju Palace kas teel. Ook is deze week een begin ge maakt met de bouw van een ho tel, dat volgend jaar juli klaar moet zijn. Het wordt een sprookjesachtig hotel, opge trokken in Chinese stijl met 166 kamers, negen juniorsuites, drie keizerssuites en één presidenti ele suite. Informatie: 043-3566348 en www.phantasialand.de. Sinds kort is er een nieuw soort hotelbon op de markt: de hotelbon voor honden. Voor 35 euro kunnen drie hotelover nachtingen voor twee personen en één hond worden gekocht. Net zoals bij de gewone hotel bon moeten ontbijt en diner in het betreffende hotel genuttigd worden. Veertig hotels, verspreid over het gehele land en qua klasse variërend van twee- tot vier- sterren, doen aan de hondenho- telbon mee, die overigens uitsluitend via internet kan worden gekocht. Informatie: 06-50208876 en www.hondenhotelbon.nl. Voor wie in één oogopslag al les wil weten over uitgaan, slapen, eten en ontspannen in Utrecht, kan nu terecht op de nieuwe website www.utrecht- stad.com. Aldaar kan de toerist een com pleet overzicht krijgen van de meest interessante en bijzonde re bezienswaardigheden, acti viteiten, arrangementen en handige adressen, zo laat het Utrechts Bureau voor Toerisme weten. De site komt eind deze zomer ook in een Engelstalige versie beschikbaar. Landal GreenParks is recent gestart met de verhuur van de eerste appartementen in het nieuwe park Rehrenberg, aan het begin van het Saalbachtal en vlakbij Zeil am See en de ski pistes van Saalbach Hin- terglemm in Oostenrijk. Daar kunnen vanaf 20 december de eerste gasten verblijven. Nu zijn er 97 appartementen/chalets, in fases wordt het uitgebreid tot 154. Informatie: 070-3003535 en www.landal.nl. De Vereniging van Kam- peerboeren Nederland (Ve- KaBo) heeft haar website ver nieuwd. Nu kan nóg makkelij ker een accommodatie worden gezocht, meldt ze. „Binnen drie muisklikken". Door de categorie, de provincie en de plaats aan te klikken, ver schijnt een overzicht van ac commodaties en faciliteiten. Tegelijkertijd wordt een platte grond getoond zodat afgelezen kan worden waar de plaats pre cies ligt. Ook kan nu via de web site de VeKaBo-gids worden be steld. Informatie: www.vekabo.nl. De Ruige Route-tocht van de Stichting Natuurlijk Bij zonder heeft van de deelnemers een '8' gekregen. De vijf routes zijn meerdaagse avontuurlijke tochten, die te voet, per kano of op de fiets door bijzondere natuurgebieden gaan: Biesbosch, Dommeldal, Rivierenland Holland en Mil- lingen/Loevestein. De routes zijn kleinschalig (er kunnen per keer maximaal twaalf deelnemers mee), bieden bijzondere slaaplocaties en ver rassen de sportieve natuurlief hebbers op maaltijden die bestaan uit (biologische) streek producten. Prijzen vanaf 120 euro p.p., in clusief fiets en/of kano en een draagbare cd met info over het gebied. Ook wordt de bagage naar de volgende etappeplaats vervoerd. Informatie: 024-3277000 en www. ruigeroutenl foto Frans van den Houdt/GPD De marktna elke hoek kom je wel iets nieuws tegen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2002 | | pagina 27