Het leven
mag iets
kosten
PZC
Er is iets met vader
Op de golven van taal, hersenspinsels en dromen
Echtpaar in het kwaad
24
Sterfbed
Willem Brakman
et duo Nicci French schreef voor de Maand van
het Spannende Boek de novelle Verlies, een van
de weinige kwalitatief goede geschenkboekjes
die de afgelopen jaren zijn verschenen. Het Echtpaar in het
Kwaad spreekt over de stem van Nicci French, of vrouwen
interessanter zijn dan mannen en waarom samen schrijven j e
huwelijk kan bedreigen.
vrijdag 14 juni 2002
Het gastenboek van het
schrijvershotel presenteert
ze als 'Mr. and Mrs. Sean
French', maar dat is 'definitely
not right'. Nicci Gerrard (1958)
kan haar agitatie nauwelijks
verbergen, maar haar echtge
noot Sean French (1959) grijnst
wat voor zich uit. Schouderop
halend: „What's in a name?"
Toch mag men zo langzamer
hand wel beter weten. Sinds
1997 publiceert het tweetal on
der de naam Nicci French best
sellende literaire thrillers. In
Nederland alleen al zijn meer
dan een miljoen exemplaren
van hun titels verkocht. In hun
boeken spelen steevast vrouwen
de lij dende dan wel leidende rol
Reden voor de Stichting CPNB,
dat als thema voor de Maand
van het Spannende Boek 'Zus
ters in het Kwaad' koos, om het
duo te vragen het traditionele
geschenkboekje te schrijven.
Het werd de novelle Verlies, een
beklemmend verhaal over het
echtpaar Rick en Stella, ouders
van twee kinderen, die hun vijf
jarige zoontje verliezen bij een
ongeluk. In tegenstelling tot
eerdere buitenlandse geschenk
auteurs, die een oud ongepubli
ceerd verhaal van de plank
plukten, ging Nicci French spe
ciaal voor de CPNB aan de slag.
„Het is een guur sprookje", zegt
Gerrard over Verlies. „Een van
de moeilijkste onderwerpen om
over te schrijven is de dood van
een kind. Zeker als je zelf een
ouder bent. Het is te pijnlijk om
daar aan te denken. Maar op
hetzelfde moment dat we dach
ten 'we kunnen er niet over
schrijven', besloten we het toch
te doen. Daar komt nog bij dat in
Engeland naar aanleiding van
de moord door twee kinderen op
Jamie Bulger nog steeds de dis
cussie speelt over de vraag op
welke leeftijd kinderen verant
woordelijk zijn voor hun daden.
Kan je een kind van tien aan
sprakelijk stellen? Bij ons wer
den die twee jongens onterecht
behandeld als volwassenen en
al voor hun proces veroordeeld
door de publieke opinie.
Gerrard, die twee kinderen uit
een eerder huwelijk heeft en sa
men met French nog twee doch
ters kreeg, vond het schrijven
van Verlies een Tantaluskwel
ling. „Het is haast niet voor te
stellen dat er iets verschrikke
lijks met je kinderen gebeurt.
Ais ik het nu teruglees, krijg ik
nog steeds de rillingen."
Sinds kort ligt hun zesde boek
De bewoonde wereld in de win
kel. Het is een thriller die - voor
al in het begin - naar adem doet
snakken. Een claustrofobisch
aandoend verhaal over een jon
ge vrouw die geblinddoekt er
gens gevangen zit. Ze kan zich
niet herinneren wat er is ge
beurd en voelt de dood in haar
gezicht hijgen. Ze kan zich ook
niet meer voor de geest halen
hoe haar leven ei'uitzag voor ze
werd ontvoerd. Gerrard: „We
wilden vanuit de duisternis be
ginnen. De vrouw ziet niets, ze
zit 'opgesloten' in haar eigen
hoofd." French: „Niet wetende
waar j e bent en wat j e is overko
men, leek ons het meest beang
stigende wat een mens kan ge
beuren."
Het zijn de simpelste ideeën die
de beste boeken opleveren, weet
French. „De bewoonde wereld
kwam voort uit het spelen met
het begrip duisternis. En Beze
ten van mij kwam voort uit de
vraag: wat kan er met je gebeu
ren als je op straat een volslagen
vreemde tegenkomt voor wie je
als een blok valt. Boeken die van
een meer gecompliceerde intri
ge uitgaan, vallen 'in the end'
toch vaak tegen."
In de laatste week van mei ging
onder de titel Killing me softly
de verfilming van hun Bezeten
van mij in Nederlandse premiè
re. De film werd door de meeste
recensenten als 'weinig overtui
gend' en 'zonder spanning' af
geserveerd. Beschaafd Engels
als ze zijn, beamen French en
Gerrard het niet, maar je hoort
ze denken 'het boek was beter'.
French: „Het was voor ons geen
normale film om naar te kijken.
Een omvangrijk team van men
sen is met het verhaal van ons
tweeën in de weer gegaan.Ger
rard: „Er zijn schrijvers die de
filmrechten van hun boek ver
kopen en daarna met ontzetting
naar de verfilming kijken. Maar
men heeft het verhaal nu een
maal van ons gekocht en er een
compleet andere draai aan ge
geven. Het is bizar om er naar te
kijken." French: „Het is net als-
Nicci Gerrard en Sean French schrijven samen onder de naam Nicci French:
den."
French, die wilden dat de lezer
werd meegezogen door het ver
haal in plaats van dat hij of zij
uitvogelde wie welk gedeelte
heeft geschreven. Afzonderlijk
schrijven Gerrard en French
ook boeken, maar hun toon ver
schilt hemelsbreed van die van
hun alter egoHij„Ik kan in
mijn eentje niet de schrijfstijl
van Nicci French benaderen.
Maar zodra we aan het praten
zijn over onderwerpen voor een
of iemand in je huis is geweest
en de meubels op een andere
plaats heeft gezet." Op de tot
standkoming van Killing me
softly had Nicci French geen in
vloed. „Maar we zijn nu wel be
zig met het schrijven van een
script gebaseerd op Beneath the
skin Onderhuids in Nederland
se vertaling)", zegt Gerrard.
Aanvankelijk stelde de uitgever
Nicci French voor als een jour
naliste, woonachtig in Londen.
Dat er twee namen schuilgingen
achter dit pseudoniem was op
verzoek van zowel Gerrard als
boek, praten we meteen met de
stem van Nicci French." Zij: Ja,
dat is zo eigenaardig. Hoe meer
boeken we samen schrijven, des
te minder snappen we er iets
van."
Hoe klinkt de stem van Nicci
French? Hij: „Duidelijk is dat
het een vrouwelijke stem is."
Zij: „Met een tamelijk intieme
klank, vind ik." Hij: „En aan de
andere kant ook tamelijk ste
vig. Zij,Het is ook de stem van
iemand die de problemen niet
uit de weg gaat, die echt het le
ven ondergaat en die tot de con
clusie komt dat de enige persoon
die zij kan vertrouwen zijzelf
is."
Nicci French schri j f t over gewo
ne mensen, die onverwacht in
uitzonderlijke situaties terecht
komen en daarmee om moeten
zien te gaan. Gerrard: „Wij wil
len dat mensen hun leven als
waardevol beschouwen. Het le
ven mag iets kosten. Veel thril
lers hangen van stoffelijke res
ten aan elkaar. Op elke pagina
wordt wel iemand over de kling
gejaagd. Wij zijn daar niet in ge
ïnteresseerd. Voor ons telt ieder
leven, zowel van de dakloze die
onder de brug bevriest als van
de premier van een land."
French: „Onze verhalen spelen
zich af op de uiterst dunne lijn
tussen een gelukkig leven en een
leven dat afstevent op een abso
lute ramp. Hoewel we aan het
eind toch allemaal doodgaan,
willen we het normale leven zo
lang mogelijk vasthouden. Wij
geloven niet zo in het scenario
dat je leven vergald kan worden
door kwaadaardige criminelen
die de wereld overnemen. Maar
we zijn lichtelijk paranoïde dat
de balans zo gauw kan door
slaan naar totale misère." Ger
rard: „Vooral tijdens onze ge
lukkigste momenten is er die
alledaagse angst dat het zo kan
misgaan. Geluk is een fragiel
begrip, het is zo weg. Mensen
denken dat ze hun leven onder
controle hebben. Ze betalen hun
hypotheek, belasting, tekenen
contracten. Ze denken dat ze
thriller
Michael Connelly. Stad van
beenderen. Als in Hollywood
Hills de beenderen van een 12-
jarige jongen worden gevonden,
raakt rechercheur Harry Bosch
betrokken bij een onderzoek dat
de ergste beelden uit zijn verle
den naar boven brengt. Als
Bosch ontdekt dat de jongen tij
dens zijn korte leven ernstig
mishandeld werd, zet hij alles
op alles om de dader te pakken.
Op de achterflap wordt overi
gens aangekondigd dat de fans
van Harry Bosch geschokt zul
len zijn door 'het overdonderen
de einde'. Vertaling: Martin Jan
sen in de Wal. Uitgeverij de
Boekerij, 334 pag., €17,25.
Rita Monaldi en Francesco Sor-
ti: Imprimatur. Willem III van
Oranje en paus Innocentius XI
hebben eind 17e eeuw een com
plot gesmeed dat uiteindelijk
leidde tot de val van het katho
lieke koningshuis in Engeland
in 1688. Deze 'Glorious Revolu
tion' leidde tot een sterke daling
van het aantal katholieken in
Engeland. Dat beweren de Itali
aanse historici Rita Monaldi en
Francesco Sorti in deze span
nende, vuistdikke roman. De
twee baseerden zich op docu
menten die zij aantroffen in Va
ticaanse archieven en in het
archief van de familie van Inno
centius XI, de Odeschalchi's.
Imprimatur verscheen in april
in Italië en werd een onmiddel
lijke bestseller. Vertaling: Jan
van der Haar. Uitgeverij Cargo,
605 pag., €25,-.
Kenneth Cook: Aangeschoten.
Heruitgave van deze psycholo
gische thriller uit 1961 van de in
1987 overleden auteur Kenneth
Cook. Het boek vertelt het ver
haal van een jonge leraar die, op
weg naar zijn vakantieadres,
strandt in het broeierige plaats
je Bundanyabba, midden in Au
stralië. En er niet meer weg lijkt
te komen. Cook (1929) baseerde
dit verhaal op zijn ervaringen
als verslaggever in Broken Hill.
Aangeschoten is verfilmd onder
de titel Outback. Vertaling:
Dennis Keesmaat. Uitgeverij
Podium, 182 pag., €16,90.
Polina Dasjkova: De zachte tred
van de waanzin. Net als Alexan
dra Marinina wordt Polina
Dasjkova (1960) ook al de ko
ningin van de Russische mis
daadroman genoemd. Van haar
boeken zijn inmiddels twaalf
miljoen exemplaren verkocht.
In deze thriller staat Lena Pol-
janskaja centraal. Ze werkt
voor een literair tijdschrift en
zorgt voor haar dochtertje. Een
normaal bestaan, totdat de
broer van haar beste vriendin
overlijdt. Deze dromerige lied
jesschrijver zou zich onder in
vloed van drugs hebben opge
hangen. Maar Lena denkt
onmiddellijk aan moord. Er
volgt een gevaarlijke zoektocht
naar de waarheid. Vertaling:
Arjen Uyterlinde en Jos Von-
hoff. Uitgeverij De Bezige Bij,
445 pag., €19,50.
Ed Sanders: Amsterd@m Onli
ne. Thriller gebaseerd op de op
komst en neergang van Nina
Brink. Jane Ecker is een keihar
de zakenvrouw die een reeks
verlieslijdende bedrijven in
haar kielzog heeft achtergela
ten. Nu heeft ze haar zinnen ge
zet op de beursgang van inter
netbedrijf Amsterdam Online.
Met chantage verzekert Ecker
zich van de medewerking van de
louche advocaat Ben Finken-
stein. En dan heeft Ecker nog
een rekening te vereffenen met
de voormalige bestuursvoorzit
ter van het failliet gegane inter
netbedrijf FuturlT. Ed Sanders
is het pseudoniem van de Am
sterdamse advocaat Ewoud
Lietaert Peerbolte. Eerder
schreef hij de thrillers De
frontrunners (genomineerd
voor de Gouden Strop) en De
geldmakers. Uitgeverij The
House Of Books, 320 pag., €16,-
Carol Higgins Clark: Gevloerd
Deze debuutroman van de
dochter van Mary Higgins Clark
werd in Amerika in één klap een
bestseller. Privéspeurder zon
der kapsones, Regan Reilly,
wordt tijdens een schoolreünie
in Engeland geconfronteerd
met het lijk van een vroeger ka
mergenootje, dat in de struiken
ligt. Maar ze heeft zojuist een
andere opdracht aangenomen
aan boord van een cruiseschip
Geen nood, de misdaad achter
volgt haar over de oceaan. Aan
boord van het schip bevinden
zich geheime minnaars, een for
tuinjager, een juwelendief en
een moordenaar. Als Regan naar
huis koerst, wordt ze regelrecht
in de armen van de moordenaar
gedreven. Het is zo'n thriller
voor een vliegreis. Of een cruise,
natuurlijk. Vertaling Karin
Breuker. Uitgeverij Luitingh-
Sijthoff. 240 pag., €13,95.
Janet Evanovich: De zevende
hemel. Ex-maffioso Eddie De-
Chooch weigert voor de recht
bank te verschijnen als hij is ge
pakt voor sigarettensmokkel.
Premiejager Stephanie Plum
krijgt de opdracht hem op te
sporen, maar dat blijkt geen ge
makkelijke klus, want Eddie
kent alle trucjes en zijn pistool
gebruikt hij met graagte. Zoals
altijd is er ook in dit boek
Evanovich natuurlijk plaats
voor de nodige humor. Vertaling
J.J. de Wit. Uitgeverij The
Houseof Books. 300 pag.,€16,
,Wij hebben geen gescheiden werel-
foto Harmen de Jong/GPD
hun leven kunnen managen.
Maar er hoeft maar een klein
kinkje in de kabel te komen, of
ze maken amok en verpesten
het." French: „Daarom is geluk
zo kostbaar."
Samen leven, samen schrijven.
Hoewel ze al zes thrillers samen
zijn, heeft Nicci Gerrard ooit
wel eens de vrees geuit dat de ge
sel van de tekstverwerker wel
eens hun huwelijk zou kunnen
treffen. Gerrard: „In een 'nor
male' gezinssituatie hebben
man en vrouw ieder hun eigen
wereld. Ze gaan 's morgens de
deur uit om hun eigen dingen te
doen en komen 's avonds weer
samen. Wij hebben geen ge
scheiden werelden. Samenwer
ken is aan de ene kant fantas
tisch, maar geeft ook wel eens
complicaties." French: „Bij ons
doemen wel eens problemen op
die bij andere huwelijken ach
terwege blijven. We zitten vaak
genoeg vast met een boek, wat
weer ruzies tot gevolg heeft.
Gerrard: „En dan kan je je ner
gens verbergen."
Peter Kuijt
Het geschenkboekjé 'Verlies' wordt
de gehele maand juni cadeau ge
daan bij aankoop van ten minste
13,45 euro aan algemene boeken. De
thrillers van Nicci French verschij
nen bij uitgeverij AnthosHet schrij
versechtpaar is deze maand in
Nederland voor een boekhandels
tournee. Donderdag 20 juni zijn ze
van 15.30 tot 16.30 uur te gast in de
Drukkerij in Middelburg.
Zelfs mijn moeder noemt hem
altijd Vader Piet. Zo diep zit
bij hem de roeping van het va
derschap. Juist de laatste maan
den heb ik dat ervaren. Het is al
bijna een kwart eeuw geleden
dat ik het ouderlijk huis verliet,
maar in deze voor mij zware tijd
kreeg ik een warme en bezorgde
vader terug. Wie reikte mij een
hand als ik in de afgrond dreig
de te zinken? Vader Piet. Wie
was ongelukkig wanneer ik on
gelukkig was? Vader Piet. Wie
reageerde opgetogen wanneer
ik in de bittere dagen eens
een zoet ogenblik had? Vader
Piet.
En toen overkwam mij wat in
een gedicht van Driek van Wis
sen wordt beschreven: 'De tijd
komt onontkoombaar nader,/
dat men zich ergens tot mij
wendt/ en mij met stemmig sen
timent/ bericht: Er is iets met je
vader'. Eerst werd mijn vader
ziek, toen moest hij naar het
hospitaal, vervolgens werd hij
op de intensive care opgeno
men, daarna had hij beademing
nodig, zeker vijf keer dacht men
dat het afgelopen zou zijn. Won
derbaarlijk genoeg gebeurde
dat met. Hij ligt al tijden in het
ziekenhuis en hij moet er nog tij
den blijven. Maar als er niets te
genzit, zal hij niet naar de dood
maar naar het leven zweven.
Met dank aan de longmachine
met de poëtische naam Evita 4
en aan de medici van wie één de
feilloze diagnose stelde: 'Het is
duidelijk dat het onduidelijk is'.
Toen ik de bloemlezing Route 65
doorbladerde, voelde ik de
schok der herkenning. Een goed
gevoel: poëzie is er niet voor de
dichters, maar voor de lezers. Ik
had 'Sterfbed' van Jean Pierre
Ra wie vaker onder ogen gehad.
Maar nu zag ik ineens een heel
ander gedicht. Geen verzame-
Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud,
voel ik de botten door zijn huid heen steken.
Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd.
Dus schud ik kussens en verschik de deken,
waar hij met krachteloze hand in klauwt;
ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud,
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.
Wij volgen éen voor éen hetzelfde pad,
en worden met dezelfde maat gemeten;
ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten
zoals hij bij zijn eigen vader zat:
straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten
hoe machteloos ik hem heb liefgehad.
Jean Pierre Rawie
ling gemeenplaatsen meer,
maar een diep gepeilde weerga
ve van een situatie. De dooc
naar het leven getekend zoge
zegd.
Het boekje waarin ik het vers te
genkwam, is een ietwat zonder
ling geheel. Het wordt aange
kondigd als 'een wegwijzer ii
gedichten en liedjes over oude
worden'. Er zijn verzen over de
kindertijd en over het einde. Je
vindt tranentrekkers voor moe-:
derdag en voor vaderdag. Naast;
het sonnet van Rawie staat Ger-
rit Achterbergs 'Mijn moeder
sterft'. Het hierbij afgedrukte
gedicht roept het allemaal
de herhaling van de dingen, het
onvermogen van de zoon te zeg
gen wat hij zou willen zeggen,
de vader die eenvoudig niet
meer kan spreken.
Aan het ziekbed van m'n vader
moest ik aan de dag denken dat
hij wanhopig aan het pas gedol
ven graf van zijn pa stond. Vlak
voor de Evita 4 werd aangeslo
ten, vertelde ik hem over twee
staartmezen die door de bomen
zwierven. De vogeltjes vormden
een schakel tussen onverenig
bare werelden: de buitenwereld
waar het voorjaar werd en
hospitaal wereld waar de winter
inviel. Het dringende dat ik had
moeten zeggen, kreeg ik met
over m'n lippen. Waarom die
angst voor grote woorden
wat grote momenten in ons
staan zijn? De dichter schuwt ze
niet in dit vers. Een gedicht voor
Vader Rawie, Vader Piet en voor
alle andere vaders.
Mario Molegraaf
Frank Bakker (samenstelling): Rou
te 65. Een wegwijzer in gedichtenen
liedjes over ouder ivorden - uitgave
RVU Educatieve Omroep, 80 pag.
Even leek het erop dat de deze week 80
jaar geworden Willem Brakman met el
ke roman ondoorgrondelijke r en raadsel
achtiger proza ging schrijven. Maar zie, zijn
nieuwe roman Gesprekken in huizen aan
zee is zijn meest toegankelijke sinds jaren.
Niet dat Brakman ineens een kristalhelder
boek heeft geschreven met een duidelijk in
trige, klare karakters en een vertelling van a
naar b serveert. Niets daarvan. Wie dat van
een roman eist, heeft bij Brakman niets te
zoeken, die zal na een paar bladzijden reeds
verdwalen in het absurde universum van
deze schrijver.
De PC. Hooftprijswinnaar van 1980 is een
meester van de suggestie. Hij schrijft proza
datje in een oogopslag herkent. Zijn boeken
worden bevolkt door wonderlijke figuren.
Dat geldt ook voor Gesprekken in huizen
aan zee, een titel die niet echt lekker bekt
maar dit boek vreemd genoeg toch als gego
ten zit. Na verhalen waarin Brakman in een
handomdraai Griekse goden en helden, een
Kafka of Flauberts Emma Bovary tot leven
wekt en Don Quichot door Scheveningen
laat rondlopen, heeft hij nu Virginia Woolf
een nieuw leven geschonken. Een volkomen
andere maar niet minder boeiende Woolf
dan die de Amerikaanse schrijver Michael
Cunningham een paar jaar geleden opvoer
de in zijn roman 'De uren'.
Brakmans 4 7e boek in 41 j aar is dan ook 1 os
Willem Brakman werd afgelopen week 80 jaar.
jes gebaseerd op de geschiedenis van de be
roemde Engelse Bloomsbury Group, die in
het begin van de vorige eeuw een reactie was
op de strenge en benauwde Victoriaanse ze
den. Al wordt alleen de schrijfster Virginia
foto Roeland Fossen
Woolf, het stralende middelpunt van deze
fameuze kunstenaarsgroep, herkenbaar
opgevoerd. Zij heet hier Virginie Wolff. De
andere personages in Gesprekken in huizen
aan zee zijn onder anderen een neokan-
tiaanse filosoof, een schilderes Charley
(waarin je met een beetje goede wil Charley
Toorop kan herkennen), een estheet, een
wiskundige, predikant Aad Bons en een
aristocraat (ene jonkheer Koel). Het zijn
hooguit afgeleide types van de artiesten en
geleerden die deel uitmaakten van de Lon-
dense kunstenaarsgroep.
Brakman, zelf liefhebber van Proust, Kafka
en Tsjechov (hun invloeden zijn weer on
miskenbaar), heeft niet de buitenkant wil
len laten zienmaar de verinnerlijkte wereld
van dit illustere ensemble. Verder kun je
hooguit zeggen dat het gezelschap in dit
boek net zo eigengereid is als de Blooms-
bury-artiesten moeten zijn geweest. Die ge
droegen zich zo tegennatuurlijk mogelijk,
zij het dat de figuren in Brakmans roman
daarvoor geen moeite hoeven te doen, die
zijn van zichzelf al zo. Voor de 'thrillerele
menten' in het boek zorgt de onhandige po-
litiespeurneus Lupijn, die de moord op de
heer Wolff, de echtgenote van Virginie, pro
beert op te lossen. Verder wordt het verhaal
geregeld - en nogal hinderlijk - onderbro
ken door een opdringerige verteller die zich
met van alles en nog wat bemoeit.
Wie dit zo leest zou kunnen denken dat
Brakman een ongeloofwaardige detecti
veachtige roman heeft geschreven. Maar
het aardige, of beter het knappe is dat de
schrijver het onwaarschijnlijke aanneme
lijk heeft weten te maken. Alles wordt op
zijn kop gezet en gespiegeld in een surrealis
tische wereld, waarin het wemelt van de
overgevoelige en onberekenbare figuren die
met vilein genoegen allerlei bekentenissen
doen zonder dat het enig gevolg lijkt te heb
ben. Het lijken soms niet meer dan gestalten
die opgesloten zitten in hun fantasiewereld,
in dromen, visioenen en nachtmerries, want
er zit in deze Brakman ook weer veel dood
en verderf, wreedheid en wrok. De persona
ges verliezen zich vaak in intellectuele ge
sprekken vol zinnen met archaïsmen. Het
resultaat is vaak geestig, al is het soms op
het randje van meligheid.
Neem Neef Karei, achternaam: Brender a
Brandis (afgekort Br a Br), die vraagt: 'Bent
u weer aan het schrijven?' 'Ik schrijf altijd,'
zei mevrouw Wolff, 'overdag, 's nachts, tij
dens visites...' 'Wat is eigenlijk uw grond
thema?' vroeg neef Karei. 'Ik ben ongeluk
kig, help mij niet', zei mevrouw Wolff, 'dabs
een goed in de hand liggend thema, dat mij
veel troost geeft en bij tijden, zelfs gelukkig
maakt.' De humor zit vaak in achteloze ter
zijdes. Als de telefoon gaat, zegt mevrouw
Wolff'Laat maar bellenik hoor dat het niet
voor mij is.'
Brakman wordt wel verweten dat hij een
ontoegankelijk en moeilijk schrijver is. In
zijn laatste romans ontspoorde zijn vertel-
drift nog wel eens. In dit boek houdt hij de
teugels strakker, al valt lang niet alles te.
duiden. 'Helderheid hoeft het raadselachti
ge in het geheel niet uit te sluiten', schreef
Brakman in zijn essaybundel 'Vrij uitzicht
(2001) in een hoofdstuk over het werk van
W.F.Hermans. Die uitspraak slaat ook op
zijn eigen werk. Zijn zintuiglijk proza is
licht van gewicht maar niet oppervlakkig.
De personages slepen je mee op de lichte
golven van hun taal, hersenspinsels en dro
men. Het is alsof je op den duur zelf in eer
droom stapt waarin je als Alice in Wonder
land telkens voor verrassingen komt te
staan. Sla de Gesprekken in huizen aan zee
dicht en het is alsof je uit een aangename
sluimertoestand ontwaakt.
Nico de Boe'
Willem Brakman: Gesprekken in huizen aan zee-
Uitgeverij Querido, 224 blz., €18,95.