Van der Ploeg trots op zijn werk
Zesdaagse Oorlog sleept
zich al 35 jaar voort
PZC
4
Omstreden staatssecretaris van Cultuur neemt afscheid van de politiek Machtsstrijd tussen
5juni 1952
woensdag 5 juni 2002
doorWijbrand Schaap
Hij was de meest omstreden
staatssecretaris van Cul
tuur die Nederland heeft ge
kend. Rick van der Ploeg gaat de
geschiedenis in als de man die
culturele diversiteit, cultuur
participatie en kunsteducatie
op de kaart zette. Al zullen som
migen hem liever willen herin
neren als degene die gevestigde
orkesten, musea en toneelgezel
schappen van de kaart veegde.
„Ik kwam ooit op een vliegveld
een Arabische en een paar Ne
derlandse zakenmannen tegen.
Zij hadden samen een grote deal
te vieren. Al babbelend kregen
we het over onze echtgenotes.
De Arabier zei dat zijn vrouw
gewoon thuis zat, zoals het vol
gens hem hoorde. Een ander
vertelde trots dat zijn partner
sopraan was in Salzburg. Zegt
weer een andere Nederlander:
„Leuk. Mijn vrouw zingt ook
wel eens in de kerk."
Rick van der Ploeg, demissio
nair staatsecretaris van Cultuur
in het paarse kabinet, kan er
niet om lachen. „Ze wisten geen
van beiden dat 'sopraan op de
Salzburger Festspiele' betekent
dat je tot de absolute wereldtop
van zangers behoort. Op dat
moment viel voor mij die hele
deal die ze aan het vieren waren
in het water. Het had voor mij
geen enkele betekenis meer,
omdat ze niets begrepen van
cultuur."
Vorige week werd in Utrecht de
Kunstconnectie opgericht, een
branchevereniging voor kunst
educatie en -participatie. De
komst van deze organisatie,
waarin alle organisaties die zich
met kunst op school bezighou
den verenigd zijn, is een kroon
op vier jaar 'paars' kunstbeleid.
Wat een nieuw, rechts kabinet in
Nederland ook besluit over
kunst, het belang van kunston
derwijs staat voor iedereen
voorop en kunsteducatie is in
middels een wezenlijk onder
deel van het onderwijs.
Het gaat de staatssecretaris aan
het hart: „Het lijkt raar, maar
herinneringen aan je schooltijd
hebben bijna altijd met kunst
zinnige dingen te maken. Het
enige dat ik bijvoorbeeld van de
lagere school overgehouden
heb, is dat je elke maandagmor
gen een psalm of gezang uit je
hoofd moest leren."
Pas toen hij in Engeland wis- en
natuurkunde studeerde, ont
dekte hij het belang van grondi
ge culturele bagage. „Hoewel ik
een enorme 'nerd' was, zette je
het in de studentenverenigingen
niet op een zuipen, maar las je
stukken van Artaud of Brecht.
Dat hoorde erbij. Dat zie ik bij
Nederlandse studentenvereni
gingen niet zo gauw gebeuren."
Zijn Britse ervaring bracht hem
ook het belang van de 'canon'
bij: de lijst van schilderijen,
boeken, muziek- en theater
stukken, die bepalend is voor de
culturele geschiedenis.
„Ik ben er nog steeds niet goed
in, maar ik weet nu wel waar
Bach, Mozart en Beethoven over
gaan. Dat heb ik zelf uit boeken
moeten halen, ik heb er met
mensen over gesproken. Maar
liever had ik dat allemaal al op
school gehad. Je zou je zelfs
kunnen afvragen of je wel vol
waardig mee kunt doen aan de
maatschappij als je niet weet
wat de Winterreise is of als je
niet weet wat Mozart allemaal
gedaan heeft,"
Toch ziet een groot deel van de
gevestigde kunstorde hem voor
al als iemand die juist geen en
kel respect had voor de behoe
ders van de 'canon'. Bij groepen
als De Appel, Het Nationale To
neel, Orkater en een paar orkes
ten is de staatssecretaris niet
echt welkom meer. „In dat ver
zet zit iets dubbels. Er kwam
heel veel geld bij. Men zag dat,
en dacht: dat gaat dus naar ons
toe. Automatisch. Dat ik aan de
andere kant er juist voor wilde
zorgen dat er ruimte kwam voor
meer dan honderd nieuwko
mers, werd niet geapprecieerd."
Ivoren toren
„Dat mensen zich bedreigd
voelden kwam dus daardoor, en
het kwam doordat ik me verzet
te tegen de ivoren toren- menta
liteit van veel kunstenaars en
gezelschappen. Die gaan vaak
nog uitsluitend van het aanbod
principe uit: iedereen moet naar
hen toe komen, in plaats van an
dersom."
,Zij zien kunst ook als een moge
lijkheid om je te onderscheiden
van anderen: ik ben kunstzinnig
en de rest wandelt in duister-
nis.Zodra iets populair wordt en
veel meer mensen het interes
sant gaan vinden, zeggen ze dat
het geen kunst meer is. Ik be
speur die voorkeur voor exclu
siviteit ook wel eens bij mezelf.
Maar de vraag is of dat wel zo
goed is. Als je een toneelklassie-
ker speelt op een manier die vol
strekt onverstaanbaar is, met de
rollen zodanig omgedraaid dat
niemand meer weet wie wat uit
spreekt, dat alleen maar een
paar diep ingewijden begrijpen
hoe het in elkaar zit, of in ieder
geval doen alsof ze het begrij
pen, dan kun je je publiek zo van
je vervreemden. En ik bestrijd
dat het dan pas kunst is. Het
mag bestaan, en het hoort erbij,
maar het gaat uiteindelijk om
iets veel breders. De Hamlet van
de Theatercompagnie is een
voorbeeld van een klassieker
die uitermate toegankelijk is, en
ook nog eens een commercieel
succes. Dat hoeft niet alleen
maar Ja zuster, Nee zuster te
zijn."
Groeistuipen
Een ander probleem was de
komst van nieuw publiek. Kun
stenaars worden dankzij het
succes van de kunsteducatie
steeds vaker opgezadeld met
klassen schoolkinderen in de
zaal die de boel verstoren. Van
der Ploeg beschouwt dergelijke
incidenten echter als groeistui
pen.
Het theater mag best wat min
der plechtig. „De klachten die je
hoort maken ook duidelijk hoe
eenzijdig het publiek is dat nu
vaak nog in de theaters zit. Ik
probeerde dat juist wat diverser
te maken, door nieuwe groepen
te werven, te raken, te pakken."
Culturele diversiteit was het an
dere kernwoord van het paarse
kunstbeleid. Van der Ploeg is
trots op wat hij daarin heeft be
reikt: „De deur is opengezet
voor nieuwkomers. Er is een
eerlijke kans gekomen voor
nieuwe makers met kwaliteit.
Dat kunnen jongeren zijn, al
lochtonen, maar ook nieuwe ge
zelschappen. Ten tweede: er is
315 miljoen euro voor cultuur
bijgekomen. Procentueel een
kwart meer dan voor zorg, on
derwijs of veiligheid. Daardoor
was er vernieuwing mogelijk
zonder dat er heel veel voor
moest worden afgebroken."
GPD
door Ans Bouwmans
De Canadese politiek is opge
schud door een strijd om de
macht, met de nodige politieke
intriges en schandalen. Premier
Jean Chrétien heeft zijn popu
laire minister van Financiën en
partijgenoot Paul Martin aan de
kant gezet. De breuk zorgt voor
interne strubbelingen in de re
gerende Liberale Partij.
Martin is een oude rivaal van
Chrétien en staat te boek als mo
gelijk nieuwe leider van de Li
beralen. De twee blijken het tot
het bittere einde oneens: vol
gens Chrétien is Martin niet ont
slagen maar hebben ze samen de
knoop doorgehakt. Er zijn ech
ter maar weinig Canadezen die
dat geloven.
Chrétien is in ingezonden brie
ven en commentaren in de me
dia neergesabeld als een para
noïde politicus die lands- en
partijbelang op het spel zet om
zijn imago te redden en de
macht in handen te kunnen hou
den. Hij moet uit de partij gezet
worden vanwege hardnekkige
domheid, foetert een lezer van
de Globe Mail. Het aantal
sympathiebetuigingen voor
Chrétien - 'Hij maakte de juiste
keuze want Martin zaagde de
hele tijd aan zijn stoelpoten' -
blijft daarbij achter. Chrétien
raakte in het nauw door een
stroom verhalen over corruptie
binnen de gelederen van zijn re
geringsploeg. Verschillende mi
nisters - maar niet Martin - zijn
beschuldigd van vriendjespoli
tiek en omkoperij. Overheids
contracten zouden naar bedrij
ven in Quebec zijn gegaan, om
de federale overheid te promo
ten in deze provincie. Bedrijven
van 'vriendjes' of donateurs van
de Liberalen zouden zijn voor
getrokken. Chrétien weet de
lekken aan de reeds begonnen
strijd om zijn opvolging, maar
ondertussen was zonneklaar
dat de 'schone' premier de teu
gels had laten verslappen.
Chrétien maakte vorige week
grote schoonmaak in zijn kabi
net, liet een politieonderzoek
instellen, degradeerde minister
Boudria van Publieke Werken
en stuurde minister Eggleton
van Defensie zijn ontslagbrief.
Daarna probeerde hij de schan
dalen te bagatelliseren. Ook al
bleek er misschien een paar mil
joen dollar te zijn verdwenen;
dan was dat allemaal bedoeld
voor het hogere doel: het behoud
van Quebec, de Franstalige pro
vincie die zich in 1995 bijna af
scheidde van Canada.
In plaats van zijn verwachte
pensioen, kondigde de 68-jarige
politicus plotseling aan nog drie
jaar aan te blijven. De vier mi
nisters die zich - met Chrétiens
toestemming - al aan het warm
lopen waren om hem ergens in
de nabije toekomst op te volgen,
moesten onmiddellijk stoppen
met hun campagnes. Martin liet
weten, daar eens goed over te
willen nadenken. Voor hij zijn
antwoord klaar had, hoorde hij
zondag op de radio, dat hij 'in
goed overleg' van zijn functie
was ontheven.
Martin (63) en Chrétien hebben
een moeizame relatie sinds hun
strij d om de leiding van de Libe
rale Partij in 1990. Martin kreeg
drie jaar later desondanks de
belangrijke post op Financiën
en de twee werkten 8,5 jaar sa
men in de regering. Maar het
was een publiek geheim dat
Chrétien hem liever niet als op
volger zag.
In februari 2003 maakt de Libe
rale Partij haar tussenbalans op
over het premierschap van
Chrétien. Verwacht wordt dat
Martin hem zal uitdagen en er
een felle interne strijd volgt. En
kele leden van de Liberale Partij
hebben zich sterk pro-Martin
uitgesproken ondanks oproe
pen aan de fractie om zich ach
ter de premier te scharen. Poli
tieke analisten sluiten zelfs het
uiteenvallen van de partij niet
uit.
Martin is populair omdat hij
verantwoordelijk wordt gehou
den voor de opleving van de Ca
nadese economie. Volgens een
opiniepeiling van CTV Nieuws
en de krant Globe Mail is zo
wel het land als de partij Chré
tien een beetje moe. Hij is arro
gant en komt niet vaak genoeg
onder de kiezers, meent de To
ronto Star. GPD
GEEN STAKING - De staking
die de communistische vak
bond in Frankrijk had uitge
roepen, is een vrijwel totale
mislukking geworden. Ge
middeld twee op de honderd
werknemers gaven gehoor aan
de oproep. Bij de Franse PTT
bleven zelfs slechts twee van
de 240.000 werknemers thuis.
FRUITTEELT - De Zeeuwse
fruittelers wacht een zwaar
jaar. De prijzen zijn drama
tisch laag. De aardbeien halen
op de veiling in Kapelle zelfs
niet eens de minimumprijs. De
Britse invoerbeperkingen
spelen vooral de teler van
kruisbessen parten.
ONTVOERING - Een groepje
Italiaanse studenten heeft bij
wijze van grap de bezoekende
Belgische koning Boudewijn
willen ontvoeren. Als losgeld
wilden de studenten een vijf
gangendiner met champagne
eisen. De politie heeft er ech
ter een stokje voor gestoken.
GRASMAAIERS - Tientallen
Zeeuwse gemeentebestuur
ders hebben in Kruiningen een
demonstratie van gazonmaai-
machines bijgewoond. De
bestuurders konden op die
manier bekijken welke gras
maaiers zij willen inschakelen
voor het kort houden van de
sportvelden.
Internet: www.pzc.nl
Internetredactie:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
E-mail: web@pzc.nl
Bezorgklachten:
0800-0231231
op maandag t/m vrijdag
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 13 30 uur
Overlijdensadvertenties:
maandag t/m vrijdag: tijdens kantooruren
zondag van 16.00 tot 18 00 uur
Tel. (0118) 484000.
Fax (0118) 470100.
Abonnementen
(bij aceeptgirobetaling geldt, een
toeslag van /,--)
per maand 19,25
per kwartaal: 52,--
per jaar 198.--
Voor toezending per post geldt
een toeslag
E-mail: abo@pzc nl
Beëindiging van abonnementen
uitsluitend schriftelijk, 1 maand voor
het einde van de betaalperiode.
Losse nummers per stuk
maandag t/m vrijdag: 1,-
zaterdag. 1,50
Alle bedragen zijn inclusief 6% BTW
Bankrelaties
ABN AMRO 47.70.65.597
Postbank 35 93 00
Advertenties
Alle advertentieopdrachten worden
uitgevoerd onder toepassing van
de algemene voorwaarden van
Uitgeverij PZC BV alsmede de
regelen voor het advertentiewezen.
Tarieven kunnen tijdens kantooruren
worden opgevraagd
Voor gewone advertenties
Tel: (0118) 484240
Fax:(0118)470100
Voor kleintjes: Tel. (0118) 484321
Fax: (0118)484370
i onderdeel van het Wegener-concern De door u
is verslrekle gegevens hebben wij opgenomen in een bestand dat wordt gebruikt voor onze
(abonnementen)administratie en om u te (laten) intormeren over voor u relevante diensten en pro
ducten van de titels en de werkmaatschappijen van Wegener of door ons zorgvuldig geselecteerde
derden Als u op deze informatie geen prijs stelt dan kunt u dit schriftelijk melden bij. PZC. atdeling
lezersservice, Postbus 18,4380 AA Vlissingen
Hoofdredactie:
A L Oosthoek
D Bosscher (adjunct)
A. L. Kroon (adiunct)
Centrale redactie:
Oostsou bu rgseweg 10
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118)484000
Fax. (0118)470102
E-mail: redactie@pzc.nl
Vlissingen:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118) 484000
Fax (0118)470102
E-mail: redwalch@pzc.nl
Goes: Voorstad 22
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel. (0113) 273000
Fax. (0113) 273030
E-mail: redgoes@pzc nl
Terneuzen: Willem Alexanderlaan 45
Postbus 145
4530 AC Terneuzen
Tel. (0115) 645769
Fax. (0115) 645741
E-mail: redtern@pzc.nl
Hulst: Baudeloo 16
Postbus 62
4560 AB Hulst
Tel. (0114) 372776
Fax. (0114)372771
E-mail: redhulst@pzc.nl
Zierikzee: Grachtweg 23a
Postbus 80
4300 AB Zierikzee
Tel. (0111)454647
Fax. (0111)454657
E-mail: redzzee@pzc.nl
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8.00 tot 17.00 uur
Zierikzee, Goes en Hulst
8 30-17.00 uur
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot 10.30 uur
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV i
Behoort tot UJGQGflGr
door Dan Perry
Tot 35 jaar geleden liep er dwars
door de Assaelstraat in Jeruzalem
een kluwen prikkeldraad. De huizen
aan de oostelijke kant stonden in Jor
danië, die aan de westelijke kant in
Israël. Arabieren en joden woonden
enkele meters bij elkaar vandaan, in
landen die eikaars vijanden waren. Zo
nu en dan glipte er eens een kip onder
het prikkeldraad door, herinnert Var-
da Cohen zich, maar geen mens die het
in zijn hoofd haalde dat ook te doen.
Toen werd het juni 1967 en plotseling
was er oorlog ophanden. Israëlische
militairen betrokken Cohens tuin en
Varda en haar man Shalom vertrok
ken. Aan de andere kant van het
prikkeldraad groeven Jordaanse mili
tairen zich in bi] het huis van de Pales
tijnse buren van de Cohens, de Bara-
kats. Ook zij vertrokken tijdelijk. „We
waren heel bang", zegt Talat Barakat,
destijds een jongen van 15.
Op 5 juni, vandaag 35 jaar geleden,
werd het oorlog. En hoewel hij de ge
schiedenis is ingegaan als de Zes
daagse Oorlog, duurt de oorlog nog al
tijd voort.
De euforie in Israël was groot, toen het
de Arabische legers had verslagen die
het land hadden willen vernietigen.
Met de verovering van de Sinaï-woes
tijn en de Gazastrook op Egypte, de
Golan-hoogvlakte op Syrië en de
Westelijke Jordaanoever en Oost-Je
ruzalem op Jordanië had Israël zijn
gebied verviervoudigd.
Hoewel ze er niet bij betrokken waren,
kwamen de Palestijnen naar voren als
de grootste slachtoffers van de oorlog,
veroordeeld als ze werden tot lange ja
ren van Israëlische bezetting. Maar
die bezetting smeedde hen ook tot een
vastberaden volk.
Gastlanden
In 1967 was Israël negentien jaar oud
en bestond het voor de helft uit woes
tijn. De bevolking leefde samenge
perst in een smalle strook land. Aan de
andere zijde van de landsgrenzen
woonde een groot deel van de 700.000
Palestijnen die in de oorlog van 1948
uit Israël waren gevlucht of verdre
ven. Velen van hen droomden over
hun terugkeer en een klein deel pakte
de wapens op en glipte geregeld de
grens over om aanvallen uit te voeren.
Israël hield de gastlanden van de
vluchtelingen verantwoordelijk en
voerde vergeldingsacties uit. In het
Midden-Oosten hadden zich al twee
oorlogen afgespeeld. Schermutselin
gen aan de grens en ruzie over het
schaarse water leidden tot een derde.
Daartoe aangezet door Israëls Arabi
sche vijanden blokkeerde Egypte, het
machtigste land van het Midden-Oos
ten, in mei 1967 de Straat van Tiran,
die voor Israël de poort naar het zui
delijk halfrond vormde, Egypte sloot
militaire verdragen met Jordanië en
Irak, in aanvulling op zijn verbond
met Syrië, en dreigde met oorlog. Isra
el mobiliseerde zijn reservisten.
„De oorlog deed de Arabische wereld
ineenstorten. Het was een vernede
rende nederlaag", zegt de Egyptische
historicus Abdel-Azim Ramdan. Hij
verwijt de toenmalige Egyptische
president Nasser Israël te hebben op
gejut tot een oorlog en te trots te zijn
geweest om de blokkade van de Straat
van Tiran op te heffen, al was zijn le
ger 'niet klaar voor een oorlog'. „De
Arabische wereld lijdt nog steeds on
der deze nederlaag", zegt hij.
In 1973, Nasser was overleden en op
gevolgd door Sadat, slaagde Egypte
er met behulp van Syrië in een klein
deel van de Sinaï te heroveren en zes
jaar later sloot het als eerste Arabi
sche land vrede met Israël. Jordanië
volgde het Egyptische voorbeeld in
1994, nadat koning Hoessein had be
sloten om in het belang van de Pales
tijnen geen aanspraak meer te maken
op de Westoever.
De Palestijnen echter waren in tien
tallen jaren nauwelijks iets opgescho
ten. Goed, de levensomstandigheden
in de bezette gebieden waren verbe
terd doordat boeren zich Israëlische
landbouwmethoden hadden eigen ge
maakt, de handel met Israël bloeide en
veel arbeiders hadden in Israël rede
lijk betaalde banen. Maar de voortdu
rende militaire druk en de almaar uit
breidende joodse nederzettingen, die
land en waterbronnen opslokten, de
den de spanningen zo hoog oplopen
dat er in 1987 een regelrechte opstand,
of intifada, uitbrak.
De eerste intifada duurde tot 1993,
toen Israël en de Palestijnse Bevrij
dingsorganisatie akkoorden sloten op
grond waarvan vrijwel de gele Gaza
strook en de steden op de Westoever
zelfbestuur kregen, met de bedoeling
dat er uiteindelijk een Palestijnse
staat zou worden gevormd. De twee
partijen slaagden er echter niet in het
eens te worden over de grenzen van
een dergelijke staat, de status van Je
ruzalem en de toekomst van de Pales
tijnse vluchtelingen en in september
2000 brak de tweede intifada uit.
Tal van Palestijnen zijn sindsdien op
straat door militairen doodgeschoten.
Anderen overleden in ambulances die
werden tegengehouden bij wegver
sperringen van het Israëlische leger.
Israëliërs zijn in hinderlagen gelokt
op wegen en bij Palestijnse zelf
moordaanslagen opgeblazen op
markten, in restaurants en bussen.
Israël blijft erbij dat het de Palestij
nen vorig jaar bij onderhandelingen
die op niets uitliepen het overgrote
deel van de Westoever en de Gaza
strook heeft aangeboden, plus aan
zienlijke concessies ten aanzien van
Jeruzalem. De Palestijnen houden vol
dat Israël een dergelijk duidelijk aan
bod niet heeft gedaan. Veel Israëliërs
zijn tot de slotsom gekomen dat de Pa
lestijnen door een genereus aanbod
van de hand te wijzen hebben aange
toond dat ze niet naast Israël willen
bestaan, maar Israël willen wegva
gen.
De haat is inmiddels overweldigend,
en wederzijds. AP
Israëlische militairen patrouilleren langs een prikkeldraadversperring op de Westoever. foto Jacqueline Larma/AP
Israël sloeg als eerste toe door een
groot deel van de vloot van de Egypti
sche luchtmacht te vernietigen, de
Gazastrook te veroveren en met zijn
pantservoertuigen op te rukken naar
het Suezkanaal.
Muren
Jordanië, dat de Westoever in handen
had, sloot zich aan bij de strijd, even
als Syrië, en toen de wapens op 10 juni
tot zwijgen kwamen had Israël de Go
lan, de Sinaï, de Gaza en de Westoever
in handen, plus Oost-Jeruzalem met
zijn Oude Stad. De muren en brokken
steen die Jeruzalem in tweeën deel
den, werden snel verwijderd en terwijl
de andere gebieden in afwachting van
vredesonderhandelingen in onzeker
heid bleven verkeren, annexeerde Is
raël de Arabische helft van Jeruzalem
en riep het de stad uit tot zijn eeuwige,
ondeelbare hoofdstad.
Toen de Cohens en de Barakats terug
keerden naar huis was het prikkel
draad verwijderd. „Het was alsof we
gered waren", vertelt Varda Cohen.
„We gingen naar de Oude Stad en ik
weet nog dat het er heel druk was en
dat er Arabieren op de stoepjes van
winkels zaten, helemaal perplex."
Aan de overkant van de straat heerste
een andere stemming. Talat Barakat
ging ervan uit dat de nieuwe situatie
tijdelijk zou zijn. „Ik dacht dat er snel
een oplossing zou komen. Ik wachtte
We wachten nog steeds."
Israël verwachtte dat de Arabieren uit
hun nederlaag dé les zouden trekken
dat ze Israël niet konden vernietigen
en dat ze vrede zouden aanbieden in
ruil voor op hen veroverd land. Maar
tegelijkertijd maakte Israël duidelijk
dat het niet van plan was al het gebied
dat het had veroverd terug te geven.
Vier maanden na de oorlog werd op
een Arabische top besloten Israël geen
vrede aan te bieden. En zo ontstond er
een status quo en begon Israël funda
menteel te veranderen. Waar het zich
eerst, hoezeer het met de holocaust
vers in het geheugen ook overtuigd
was van zijn bestaansrecht, kwets
baar voelde, begon het zich nu te ge
dragen als een regionale macht. En
ook anderen begonnen Israël zo te
zien.
In de eerste jaren van zijn bestaan re
gelde Israël zijn zaakjes het liefst zelf
en was het trots op zijn arbeiders en
boeren. Nu er echter goedkope arbeid
voorhanden was in de Westoever en de
Gazastrook begon 'dit te veranderen.
De economie bloeide op, maar dit ging
ten koste van de zelfvoorziening.
In het op seculiere, socialistische be
ginselen gegrondveste land begonnen
krachtige religieuze tendensen te
ontstaan. Vrome joden zagen de over
winningvan 1967 als een goddelijk in
grijpen en een mandaat om op de
Westoever, het hart van het bijbelse
Israël, te gaan wonen. Ook de joodse
gemeenschap in de Verenigde Staten,
die tot dan toe nodige reserves had te
genover Israël, raakte enthousiast.
Koude Oorlog
Toen de Russen zichzelf ingroeven in
Egypte en Syrië begon het conflict
deel uit te maken van de Koude Oor
log en de VS, die zich tot dan toe afzij
dig hadden gehouden, gingen Israël
politiek, militair en economisch steu
nen.
De Arabieren maten hun verlies niet
alleen in gebied en slachtoffers (meer
dan 8000 doden, tien keer zoveel als
Israël), maar ook in gekrenkte natio
nale trots.
foto Annette Vlug/GPD
Rick van der Ploeg: „De deur is opengezet voor nieuwkomers.