111 Nino mixt metal
met swingende latin
Spijt
29
Voor de echte fans
fratsen
Toch moderne
woensdag 29 mei 2002
Even verontschuldigt de
vlot babbelende 111 Ni
no-drummer Dave Chavarri
zich voor het feit dat hij en
vooral de wat minder
spraakzame percussionist
Roger 'Babalou' Vasquez er
deze middag lui en half on
deruitgezakt bij zitten. „Wij
zijn al dertien maanden lang
continu op toer. Dat is nogal
vermoeiend. Maar ik kan je
verzekeren dat we er van
avond op het podium weer
staan!"
En dat gebeurt een paar uur
later ook. Plaats van hande
ling is dan zaal The Max in de
Amsterdamse Melkweg. Ill Ni
no verzorgt het voorprogramma
van zijn wat populairdere
broertje P.O.D. en de band uit
New Jersey doet zijn uiterste
best om het veelal jonge P.O.D.-
publiek voor zich te winnen.
Dat lukt heel aardig. De van op
zwepende ritmes en Zuid-Ame
rikaanse invloeden doorspekte
metal van Hl Nino brengt de
sfeer er op z'n minst goed in. Dat
het totaalgeluid matig is, en de
conga's en timbales van de nu
inderdaad wel uiterst energieke
Vasquez in al hét geweld nauwe
lijks te onderscheiden zijn, is
echter een kleine smet op het op
treden.
Want de intensiteit mocht er in
de Melkweg dan onmiskenbaar
zijn, het is juist die combinatie
van heavy drums en swingende
percussie die de muziek van de
Amerikanen zo bijzonder
maakt en die live niet uit de verf
kwam. Het is ook diezelfde exo
tische veelzijdigheid die het de
buutalbum Revolution van 111
Nino zo bijzonder maakt. Een
vergelijking met het van oor
sprong Braziliaanse Sepultura
ligt wat dat betreft voor de
hand, Dave Chavarri heeft zelfs
een korte periode gedrumd in
Soulfly, de huidige band van de
voormalige Sepultura-voor-
man Max Cavalera.
En net als bij Sepultura liggen
ook 111 Nino's roots in Zuid-
Amerika. Chavarri is geboren in
Peru, zanger Christian Macha-
do en gitarist Jardel Paisante in
Brazilië. De overige drie band
leden, naast Roger Vasquez zijn
dat Lazaro Pina (bas) en Mare
Rizzo (gitaar), zijn weliswaar in
de V.S. geboren, maar hun ou
ders komen ook uit Zuid-Ame-
rika. En ook hen is de latin met
de paplepel ingegoten. ,,Ik ben
opgegroeid met de muziek van
mijn ouders", zegt Vasquez. „Er
was één radio in huis en die
stond de hele dag aan. Met
Zuid-Amerikaanse muziek. Er
was geen ontkomen aan, het zit
gewoon in me. Maar op latere
leeftijd ben ik natuurlijk m'n ei
gen muziek gaan ontdekken.
Kiss, Motley Crue, Queen, Mi
chael Jackson. Van alles."
En vervolgens ook heftige met-
albands als Metallica en Sepul
tura. „Sepultura en Soulfly zijn
beslist een voorbeeld voor ons",
neemt Chavarri het woord. „Het
zijn geweldige bands en Max is
een geweldige man. Onze eerste
toer was ook als support act van
Soulfly, daar zijn we Max nog
steeds erkentelijk voor. Maar
dat betekent niet dat wij die
band nadoen. Ik denk dat onze
muziek meer melodie in zich
heeft. Daarbij bevat Max' mu
ziek puur Braziliaanse samba
invloeden. Onze muziek heeft
veel meer diverse latin-invloe-
den. Niet in de laatste plaats
omdat we een latin-percussio-
nist in de band hebben", zegt
Chavarri.
Lief
Revolution is een met al te be
scheiden cd-titel. En de mannen
van 111 Nino doen er zelf ook al
lerminst bescheiden over. Cha
varri: „Wij hebben gezocht naar
unieke sound. Iets waar we trots
op kunnen zijn, iets waar onze
latin-roots duidelijk in te horen
zijn, maar wat ook heel heavy is.
Een kruising tussen pakweg Se
pultura, Incubus, White Zom
bie. Het moest heavy en kwaad
klinken, maar anderzijds ook
heel melodieus en lief. Dat is Re
volution geworden en wij vin
den eerlijk gezegd dat het een
heel fris en vernieuwend album
is geworden. Het album is een
revolutie voor onszelf, maar ook
voor de metal in het algemeen."
Bovendien is het heel belangrijk
dat 111 Nino een vriendenband
is, zegt de drummer. „Ill Nino is
echt een eenheid. Zes vrienden
met hetzelfde doel: unieke mu
ziek maken. Dat maakt het ook
relatief makkelijk om het vol te
houden. We zijn al meer dan een
jaar onderweg en missen onze
families enorm. Maar de liefde
voor de muziek en het podium
maken alles goed. We toeren nu
met P.O.D.doen ook wat head
line-shows en straks de Ozzfest.
Dat is ook geweldig. In de zomer
hebben we twee weken vrij en
daarna gaan we weer verder.
Toeren en werken aan een nieuw
album. Op die plaat zal ons ei
gen geluid nog beter gestalte
krijgen. Misschien ontketent
het volgende album wel een ech
te revolutie."
Han Neijenhuis
111 Nino: 1/6 Ozzfest, Goffert-
park Nijmegen
De Amerikaanse band 111 Nino.
Duitsland staat niet bekend
als leverancier van alterna
tieve rockbands met internatio
nale allure. Scumbucket is dan
ook een buitenbeentje. Ronken
de grungerock en smeuïge gi
taarpop maken ze, met heerlijk
scheve melodieën die zich on
middellijk in het geheugen nes
telen, (wat niet gezegd kan wor
den van de Spaanstalige titels).
Zorgen de openingstracks van
hun nieuwe album Aficionados
al voor het nodige vuurwerk, het
slepende en gierende 'Mosca Del
Canto' doet de speakers waar
lijk springen van plezier. De
tweede helft van de plaat bevat
wonderschone liedjes. Aficio
nados is, toegegeven, net iets
minder overrompelend dan zijn
voorganger Finistra. Maar het is
wel Scumbuckets derde juweel
tje op rij.
Rob Broere
Scumbucket: Aficionados,
46.33 min.
platen verschenen. Vooral leuk
voor de echte fans van het Ame
rikaanse trio dat in 1989 debu
teerde met rauwe en gierende
gitaarsongs, die mede dankzij
de productie van J. Mascis sterk
aan Dinosaur Jr. deden denken.
Het latere werk werd steeds op
gewekter en toegankelijker en
daarmee ontpopte Bill Janovitz
zich als een uitstekende song
smid. Het is allemaal terug te
horen op deze gemakkelijk weg-
luisterende cd, waarop afgezien
van wat overbodige covers - de
Stones, Velvet Underground -
eigenlijk geen slecht nummer
staat.
Peter van der Heide
Buffalo Tom Besides: A Collec
tion Of B-Sides And Rarities,
69.03 min.
danks de lachwekkend stoere
foto's in het cd-boekje.
Martin Groenewold
Popa Chubby The Good: The
Bad And The Chubby, 47.33
min.
Tegendraadse maar pakken
de liedjes, met aanstekelijke
gitaarlijntjes en twee van die
ietwat kinderlijke, hese vrou
wenstemmen. The Breeders, het
bandje van oud-Pixies-bassiste
Kim Deal met haar zusje Kelley
had veel succes met de cd Last
Splash (1993). Toch viel de band
snel uit elkaar en Kelley begon
een eigen bandje, Kelley Deal
6000. Kim bleef schrijven voor
haar Breeders, maar worstelde
met ongemotiveerde muzikan
ten. Na bijna tien jaar zijn de
opnames dan eindelijk rond, en
zelfs zusje Kelley zingt weer
mee. Title TK zal het succes van
Last Splash niet evenaren, want
veel van die sympathieke pop
liedjes staan er niet op. Het is al
lemaal een stuk rommeliger,
met veel verschillende ideetjes
die slordig en wat ongeïnspi
reerd zijn uitgewerkt. The Bree
ders blijven een charmant soort
onschuldigheid hebben en het
rammelt ouderwets lekker,
maar opzienbarend is het niet.
Maaike Borst
Breeders: Title TK, 38.03 min.
De meer dan volslanke Popa
Chubby heeft een nieuwe
plaat gemaakt. En wat voor een!
De Amerikaan levert met The
Good, The Bad And The Chubby
een verrassend gevarieerde en
stevige blues-cd af. Wekte
Chubby op zijn eerdere platen
nog de indruk dat 'moderne'
fratsen aan hem niet besteed
waren, deze keer waagt hij zich
meer dan eens aan rap. In com
binatie met toegankelijke jazz,
funk en vette gitaarrock levert
dat een aangenaam geheel op.
De bont-getatoeëerde Chubby
opent zijn cd met het indruk
wekkende 'Somebody Let The
Devil Out', over de aanslagen
van 11 september 2001. En ook
in de vervolgnummers heeft hij
best iets zinnigs te melden. On-
De verzamelaar met a-kant -
jes was er al, nu zijn dan ook
alle b-kantjes plus rariteiten op
één schijfje gezet. Zo gaat dat
als een band niet meer bestaat
en de platenmaatschappij pro
beert nog wat geld te verdienen.
Hier dus geen hits als het mees
terlijke 'Taillights Fade' of
nummers die op het handjevol
Qfpijt ergens van hebben, vind
O ik doorgaans redelijk zin
loos. Als je ergens spijt van hebt,
betekent dat negen van de tien
keer datje er toch niets meer aan
kunt veranderen en daarom
moetje er volgens mij ook niet
over zeuren. Toch heb ik spijt.
Spijt van mijn vorige column. Ik
klaagde over een vertraagde bus
en een liegende buschauffeur.
Dat had ik beter niet kunnen
doen. Vermoedelijk is er een
complot tegen me gesmeed waar
alleen buslijn 56 niet aan mee
werkt. Misschien lag het ook
aan mijn beltoon, mission im
possible, maar dat acht ik min
der waarschijnlijk.
Ik ging die dag naar Sas van
Gent. Om 10.00 uur vertrok ik
van huis (in Middelburg) en al
na een kwartier begon de ellen
de: lijn 104 ging niet. Op dat mo
ment dacht ik dat er nog geen
man overboord was, ik zou met
de trein naar Vlissingen gaan en
dan in Breskens de eerstvolgen
de bus nemenOnderweg naar
het station kioam ik lijn 5 6 tegen
en aangezien het qua reistijd
niet uitmaakte en ik liever lui
dan moe ben, stapte ik daarin en
reed gezellig mee tot aan de
boot. Vertraging tot dan toe: een
halfuur.
Ik liep gelijk door, de boot op, en
die bracht me keurig naar de
overkant. Daar moest ik een half
uur op de bus wachten, waar
door mijn vertraging opliep tot
één uur. In de tussentijd gingen
de batterijen van mijn discman
leeg en verregende mijn krantje.
Dat kon er ook nog ivel bij. De
bus kwam, ik stapte in en reed
mee tot Terneuzen. Daar moest
ik overstappen. Ik kreeg toen te
maken met de tweede ivraakac-
tie van Connexxion. De chauf
feur zei dat ik aan dezelfde kant
van de weg moest blijven en een
halfuur moest wachten. Dat
deed ik dus maar. Na dat halve
uur vertraginganderhalfuur)
kwam er inderdaad een bus,
maar toen ik instapte en vroeg of
de chauffeur me wilde waar
schuwen als we in Sas waren, zei
deze: 'Ik ga niet naar Sas.' Hij
trok daarbij een dusdanig ge
zicht dat ik op z'n minst ver
wachtte dat hij daar nog 'Lek
ker puh!' aan toe zou voegen,
maar dat deed hij niet. Hij zei al
leen dat ik aan de andere kant
van de weg moest zijn. Daar zag
ik op het bordje dat ik nog eens
dertig minuten moest wachten
op de goede bus. En die kwam.
Totale vertraging: twee uur. To
tale reistijd: vierenhalf uur. Om
even een vergelijking te maken:
met de NS, ik herhaal: met de
NS, van Middelburg naar Em-
men, is maar vier uur en een
kwartier
En daarom heb ik spijt van mijn
vorige column, omdat wel bleek
dat-ie niet helemaal goed was
gevallen bij de buschauffeurs.
Maar ja, spijt.Het heeft geen
zin. Bovendien heeft het me wel
deze column opgeleverd. Ik ben
benieuw wat de reactie van Con
nexxion deze keer zal zijn. Met
de slogan 'Mensen bij elkaar
brengen' ben ik het in elk geval
niet meer eens. 1-1, nu zij weer.
Annelies de Rooij
