Dreiging van duistere
tracht wordt voelbaar
Woody weigert kikkers en slakken te eten
Slome kettingroker
belandt in misdaad
De stiefvader is
hier de boosdoener
Star Wars II
Filmfestival Cannes
In het genre van de huiselijke
paranoia-thriller nu eens
geen psychotische geliefde of
een buurman die seriemoorde
naar blijkt te zijn. Deze keer is
het de boze stiefvader. Vince
Vaughn speelt de man die de
plaats van de vader van de
twaalfjarige Danny (Matt
O'Leary) komt innemen met ge
paste kleurloze charme. Met
geld en mooie woorden werkt
hij zich razendsnel op tot ere
burger van het rustige kust-
plaatsje waar Domestic Distur
bance zich afspeelt, dus we
voelen op onze klompen aan dat
er iets niet deugt. Het valt zelfs
een beetje tegen dat hij maar een
ordinaire oplichter blijkt te zijn,
al moet zijn grootste misdaad
nog komen. De echte vader
(John Travolta) ziet het met
groeiende ongerustheid aan.
Regisseur Harold Becker (Sea
Of Love, Malice) is iemand die je
zoiets wel kunt toevertrouwen,
maar lijkt het niet erg getroffen
te hebben met het scenario van
Lewis Colick. De hele opbouw
wekt de indruk dat Colick wel
het assortiment thrillertechnie
ken beheerst, maar er geen ori
gineel gebruik van weet te ma
ken.
Na inleidende schermutselin
gen rond het gegeven dat de re
calcitrante Danny de voorkeur
geeft aan zijn echte vader raken
de gebeurtenissen in een
stroomversnelling. De jongen is
bij toeval getuige van een door
zijn stiefvader gepleegde
moord. Ook de kijker krijgt dat
tot in detail te zien. Dat staat
weliswaar garant voor een
schokkend moment, maar de
verdere mogelijkheden worden
daardoor ernstig beperkt.
Dat Colick zich in een paar on
waarschijnlijke bochten heeft
moeten wringen om het voor el
kaar te krijgen dat (bijna) nie
mand Danny's glasheldere ge
tuigenis gelooft, is nog tot daar
aan toe. Maar omdat de werke
lijke toedracht al bekend is,
wordt de kijker de mogelijkheid
ontnomen om mee te voelen met
de tergende twijfel die Danny's
vader bevangt. Zodat Domestic
Disturbance gedwongen op be
trekkelijk voorspelbare paden
belandt. Zal Travolta op tijd ko
men om zijn zoontje uit de klau
wen van het monster te redden?
Iets dergelijks dus. Tegen het
eind levert dat enig spektakel
op, maar er is in Domestic Dis
turbance toch te weinig waar
voor we naar het puntje van de
stoel schuiven.
Leo Bankersen
Domestic Disturbance: regie Harold
Becker; met John Travolta, Matt
O'Leary, Teri Polo, Vince Vaughn,
Steve Buscemi; te zien in Cine City
Vlissingen en Cinemactueel Bergen
op Zoom.
Billy Bob Thornton heeft een
van de meest karakteristie
ke koppen in de Amerikaanse
filmwereld. De altijd op droevig
staande ogen en de diepe groe
ven en plooien die zijn gelaat te
kenen, komen extra goed uit in
de oogstrelende zwart-wit foto
grafie van The Man Who Wasn't
There. Wat het ook fantastisch
doet in zwart-wit: sigaretten
rook. In het puriteinse Holly
wood mag tegenwoordig nau
welijks nog een sigaret worden
opgestoken, in Joel en Ethan
Coens hommage aan de film
noir wordt doorlopend gepaft.
Vooral Thorntons personage Ed
Crane steekt de ene sigaret aan
met de andere, en hij rookt ook
rustig door terwijl hij zijn werk
doet als kapper. Je zou zelfs
kunnen stellen dat met 'rustig
doorroken' de belangrijkste ka
raktereigenschappen van Ed
wel zijn samengevat, want voor
de rest is het een man van weinig
woorden die het leven maar een
beetje over zich heen laat ko
men. Ook zijn beslissing om zich
op het pad van de criminaliteit
te begeven wordt terloops geno
men In het voice-over commen
taar, dat in een echte film noir
niet mag ontbreken, horen we
Ed klagen over zijn werk: 'Ik
werkte dan wel in een kappers
zaak, maar ik heb mezelf nooit
beschouwd als een kapper.'
Wanneer zich een mogelijkheid
voordoet om zijn toekomst op te
hangen aan een uiterst vage za-
kendeal, laat hij zich makkelijk
overhalen door een louche in
vesteerder. Dat hij het kapitaal
voor de transactie bij elkaar
moet scharrelen door de min
naar van zijn alcoholistische
echtgenote Doris (Frances Mc-
Dormand) te chanteren, lijkt Ed
al net zo weinig te deren als het
feit dat zijn vrouw al jaren
vreemd gaat.
Eds eerste criminele daad wordt
gevolgd door een onnavolgbare
reeks ongelukken en moorden
en een tweetal rechtszaken.
Duidelijk wordt daarbij dat
geen van de personages onfeil
baar is op het morele vlak, en
daarmee treffen de gebroeders
Coen de essentie van klassieke
film noirs als Double Indemnity
en The Big Sleep. Het camera
werk van Coens vaste camera
man Roger Deakins mag nog zo
contrastrijk zwart-wit uitpak
ken, de verschillen tussen de cy
nische schurken en helden be
vinden zich in een film noir
altijd in een grijs tussengebied.
Wie zich kan overgeven aan de
door de slome Ed Crane gedic
teerde traagheid van de vertel
ling, kan genieten van een rijk
gedetailleerd schouwspel waar
in de befaamde Coen-humor nu
eens zo subtiel en droog wordt
opgediend dat je extra goed
moet opletten om niks te missen.
Fritz de Jong
The Man Who Wasn't Thereregie
Joel en Ethan Coen; met Billy Bob
Thornton, Frances McDormand,
James Gandolfini, Michael Bad-
alucco, Scarlett Johansson, Tony
Shalhoub, Jon Polito; te zien in
Schuttershoftheater Middelburg
(vandaag 19.30 u., morgen 22.00 u.).
vrijdag 17 mei 2002
.Bi
et Star Wars
Episode I, The
'•T Phantom
I Menace keerde filmmaker
T George Lucas in 1999 terug
T'friar het afgelegen
j c^zónnestelsel in een ver
IL verleden, waar de befaamde
personages Luke
r Skywalker, Prinses Leia en
jo Darth Vader de eeuwige
f'strijd tussen Goed en Kwaad
P tochtten te beslechten in
een galactisch
J|, titanengevecht.
De gebeurtenissen die voor
afgingen aan de immens
succesvolle eerste Star Wars-
trilogie (1977-1983) worden in
'de tweede trilogie (1999-2005)
fë|$;dedoeken gedaan.
lf:;I}e.dne nieuwe films spitsen
vooral toe op de tragische
-geschiedenis van Luke Skywal-
kers vader Anakin. Deze wordt
opgeleid tot Jedi, een soort
ruimteridder die het Goede
tracht te beschermen met be
hulp van een geheimzinnige
Kracht. Uiteindelijk zal Anakin
Skywalker zwichten voor de
aantrekkingskracht van het'
Kwaad.
The Phantom Menace groeide
dankzij een ongekende media-
hype uit tot een mega-hit, maar
vele fans en critici waren teleur
gesteld. George Lucas, die al in
tweeëntwintig jaar geen film
meer zelf had geregisseerd, liet
uitstekende acteurs als Liam
Neeson en Ewan McGregor aan
hun lot over, en legde de nadruk
op de uit geavanceerde grafi
sche computers getoverde visu
ele hoogstandjes. De productie
had af en toe meer weg van een
razend knap maar zinledig vi
deospelletje dan van een speel
film, en leek zich primair te
richten op een publiek van tien
jarige jongetjes. De prominente
aanwezigheid van het verwende
kindsterretje Jake Lloyd en de
almaar irritant kletsende com
putercreatie Jar Jar Binks ver
sterkte die indruk alleen maar.
The Attack Of The Clones is in
alle opzichten volwassener: de
personages zijn ouder gewor
den, de toon is beduidend min
der kinderachtig en de dreiging
van de duistere krachten die aan
Anakin Skywalker trekken,
wordt voelbaar gemaakt. Het
verhaal begint als senator Pad-
mé (Nathalie Portman), een po
litica die zich opwerpt ais een
voorvechtster van democrati
sche vernieuwingen in een stag
nerende galactische republiek,
het doelwit wordt van een aan
slag. Jedi-ridders Obi Wan Ken-
obi (Ewan McGregor) en zijn
leerling Anakin (Hayden Chris-
tensen) worden aangewezen als
haar beschermers.
De bebaarde McGregor is dui
delijk in zijn rol gegroeid. Als we
hem zien uitzoeken wat precies
de bedoeling is van de gekloon
de legermacht die in een uithoek
van de republiek wordt uitge
rust voor de strijd, is het zowaar
geloofwaardig dat hij later zal
veranderen in Sir Alec Guin
ness, die de rol van de oudere
Obi Wan vertolkte in de oor
spronkelijke Star Wars-saga.
Ondertussen ontstaat er een
z wij meiachtige romance tussen
de koppige Padmé en haar ei
genwijze beschermer Anakin,
hetgeen de overwegend manne
lijke Star Wars-fans een uitste
kend alibi verschaft om ook hun
vriendinnetjes mee te nemen
naar de bioscoop.
Romantisch of niet, de verbluf
fende actiescènes vormen we
derom de hoofdmoot in deze
Star Wars-aflevering. In tegen
stelling tot het wezenloze The
Phantom Menace is het spekta
kel hier ingebed in een goed uit
gewerkt verhaal, dat de tijd
neemt om personages te intro
duceren en om de kij ker wegwij s
te maken in de complexe poli
tieke machtsspelletjes die ten
grondslag liggen aan de vele
schermutselingen.
Na afloop van The Phantom
Menace kon je alleen maar ho
pen dat deze trilogie in gods
naam snel voorbij zou zijn. The
Attack Of The Clones revan
cheert zich sterk, en maakt
nieuwsgierig naar het vervolg.
Fritz de Jong
Star Wars Episode II: The Attack Of
The Clones: regie George Lucas; met
Ewan McGregor, Nathalie Port
man, Hayden Christensen, Chris
topher Lee, Samuel L. Jackson,
Frank Oz; te zien in Cine City Vlis
singen, De Koning Hulst en Roxy
Bergen op Zoom.
Nathalie Portman alssenator Padmé, een vernieuwingsgezinde politica die
het doelwit wordt van een aanslag.
«L-Scène uitStar Wars Episode II: The Attack Of The Clones.
Tfevintig jaar lang had het Festival van Cannes met
'lede ogen moeten aanzien hoe Woody Allen tel-
Ikans de Europese première van zijn werkstukken
7gtfnde aan concurrent 'Venetië'. Dit keer echter heeft
llwerelds meest prestigieuze filmfeest dan toch ge
kregen waar het recht op meende te hebben: niet al
leen de première van Aliens nieuwe komedie Holly
wood Ending maar bovendien de primeur van 's mans
persoonlijke aanwezigheid op een festival. Het 55-ste
l^tófestival in het Zuid-Franse Cannes werd afgelo-
peh woensdag geopend.
woody Aliens films konden ze altijd krijgen al hield
ii.ze consequent buiten de competitie, maar de Ame-
T&aan zelf placht festivals net zo consequent te mij
den als de uitreikingen van de Academy Awards,
Waar hij 23 keer persoonlijk was genomineerd en
L .Hechts vier keer won. Zes weken geleden was hij in-
I''^ènswél present tijdens het Oscar-gala en eergisteren
F'^eeg hij dan onder uitzinnig gejuich de trappen in
p annes, vereerd dat zijn film was uitverkozen voor de
E: ^verture van het festival
r h Vu-S een Persconferentie verklaarde hij evenwel
r n*et een anc*ere religieuze ervaring had ge-
|r',had en nu ineens het licht had gezien. Hij zei het ge-
L vóel te hebben dat elk moment zijn paniek kon uit
breken, want hij zit nog steeds het liefste thuis. ,,De
jtiensen van de Academy wilden een speciaal saluut
brengen aan het op 11 september zwaar getroffen
[li uw* en ze hadden gevraagd of ik daar een
1 Korte inleiding bij wilde geven. Ik zal nooit 'nee' zeg-
'geq tegen iets dat goed is voor dqstad waar ik woon.
bl6£!
Woody Allen krijgt applaus na de vertoning van zijn film 'Hollywood Ending' als opening van Cannes.
foto Francois Guillot/EPA
Maar Cannes is een ander chapiter. De Fransen zijn
altijd genereus voor me geweest en voor de Ameri
kaanse cultuur in het algemeen. Zij waren de eersten
die iets in mijn films zagen, zoals ze ook de eersten
zijn geweest die schrijvers als Edgar Alan Poe en Wil
liam Faulkner op hun waarde wisten te schatten en
talrijke jazz-musici. Ik ben vaak door het Festival
van Cannes uitgenodigd geweest en was daar dank
baar voor. Ik vond het tijd worden één keer 'ja' te zeg
gen en meende dat het vertonen van Hollywood En-
ding een perfecte aanleiding vormde om het erop te
wagen."
Het was inderdaad een ideale openingsfilm: zeer
geestig en hij gaat ook nog over het filmvak. Woody
speelt Val Waxman, een regisseur die een aardige
staat van dienst opbouwde tot hij zelf ging geloven
wat ze in Europa over hem schreven, namelijk dat hij
een 'auteur' was; een heuse filmkunstenaar. Daarna
kreeg hij zo veel kapsones dat er alleen nog onbegrij
pelijke rommel uit zijn vingers kwam terwijl geen
producent meergeld in hem wilde steken. Zijn vrouw
(Téa Leoni) heeft hem in de steek gelaten voor een
gladde studio-baas (Treat Williams) maar uit schuld
besef besluit dit koppel om Val een allerlaatste red
dingsboei toe te werpenHij wordt gecontracteerd als
regisseur van 'The City That Never Sleeps'.
Woody Allen speelt Val Waxman als een variant op
zichzelf; een neurotische hypochonder die zich ge
dwongen ziet tot werk beneden zijn stand. En terwijl
hij nooit zal vergeven dat Téa zich van hem liet schei
den, dient hij haar nu dagelijks te verdragen als pro-
ducente. De hoog opgetaste stress veroorzaakt dat
Val psychosomatisch blind wordt. Dat wil hij even
wel niet laten merken en hij maakt de klus af, blind
als een mol. Het resultaat pakt nog rampzaliger uit
dan viel te vrezen, dat moet zelfs de regisseur toege
ven als hij zijn gezichtsvermogen weer terug heeft.
Maar dan volgt de finale met 'Hollywood ending':
door de Franse critici wordt 'The City That Never
Sleeps' herkend als 'een briljant meesterwerk van een
echt genie'. De film eindigt met Hal Waxmans uit
spraak: „I love the French!
Maar zijn alter ego Woody Allen verklaarde zich des
ondanks vastbesloten om te weigeren als ze zouden
proberen hem kikkers of slakken te laten eten. En zo
is dan het Festival van Cannes nu geopend met een
komedie die de draak steekt met zowel Amerikaanse
methodes van films maken als Franse manieren om
op films te reageren. Festivaldirecteur Gilles Jacob
kon daar de humor van inzien. Hij zwaait hier nu pre
cies 25 jaar de scepter en dan moet hij intussen ook
hebben geleerd om de 'zevende kunst' af en toe te re
lativeren.
Het is dezelfde souplesse waarmee hij vorig jaar Bri
an de Palma toestond tijdens de inloop van een gala
voorstelling scènes te draaien voor diens thriller 'Fe
mme Fatale'. Een actrice die vrijwel uitsluitend ge
kleed ging in snuisterijen van goud en diamant, wordt
op het toilet van het festivalpaleis - als onderdeel van
een sluw complot - beroofd van haar feestverpak-
king. De film, waarin Jacob zelf nog even meefigu-
reert, werd aanvankelijk niet goed genoeg gevonden
voor het officiële programma en erg sterk is hij inder
daad niet. Maar men heeft hem barmhartig toch een
eenmalige voorstelling gegund buiten alles om, maar
wel op dezelfde locatie als waar hij deels was opgeno
men.
Gouden Palm
Op het filmfestival in Cannes wordt ook dit jaar weer
gestreden om de Gouden Palm. Daaraan doen 22
films uit vijftien landen mee, waaronder een Israëli
sche en een Palestijnse. De Nederlandse korte film
'Speel met mij' van Esther Rots dingt mee. Ook 'De
laatste dag van Alfred Maassen' van David Lammers
en 'Onvoltooid 'tegenwoordig' van Johan van der
Keuken worden in Cannes vertoond. De winnaar
wordt 26 mei beloond met de Gouden Palm.
Pieter van Lierop
