Zeeuws bataljon wijst blaam af
PZC
Beeldhouwers houden open huis
Koorleden kunnen
zich niet verstoppen
Operaseizoen sluit
af met Lustige Witwe
lezers schrijven
Imago VI
NIOD-rapport
Imago VII
Srebrenica III
Srebrenica IV
Sharon III
kunst cultuur
Oud-
Indiëstrijders
donderdag 18 april 2002
Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor reacties op in de PZC versche
nen redactionele berichten, artikelen of commentaren. De reactietijd
beloopt uiterlijk 7 dagen. Plaatsing van bijdragen betekent niet dat de
redactie de meningen en stellingen van de inzenders onderschrijft.
Open brieven, oproepen, gedichten en anonieme inzendingen worden
niet geplaatst. Bijdragen mogen niet langer zijn dan 250 woorden. De re
dactie behoudt zich het recht voor inzendingen te bekorten. Over ge-
weigerde brieven wordt niet gecorrespondeerd.
Met de advertentie 'Schaamte
in Zeeland' geeft Communica
tienet Zeeland een brevet van
eigen onvermogen af en speelt
daarmee het provinciebestuur
aardig in de kaart. Voor het
geëtaleerde 'jalousie de métier'
en het tenenkrommende taalge
bruik in de advertentie is
schaamte inderdaad op zijn
plaats. Het is een beetje dom dat
Communicatienet eraan voor
bijgaat dat een advertentie een
'end-of pipe'- product is van het
complete en complexe commu
nicatietraject. Je zou verwach
ten dat dit gezelschap van wel
50 'professionals' weet waar ze
het over heeft als zij bij monde
van voorzitter Koopen spreekt
over 'een of andere consultancy
uit Brabant'. Van Sluis Consul
tants is niet zomaar een of ande
re consultancy en al helemaal
geen reclamebureau, maar een
goed bekend staand landelijk
opererend communicatie-ad-
viesbureau met vestigingen in
Amsterdam, Den Haag en Bre
da, met 65 medewerkers en een
jaaromzet van bijna 6 miljoen
euro. We hebben hierin Zeeland
geen communicatie-adviesbu
reaus die een opdracht van deze
omvang aankunnen en het hele
strategische traject van onder
zoek, advies en uitvoering kun
nen concipiëren en begeleiden.
Maar helaas: tegenwoordig
noemt iedere advertentie-ont
werper zich een communicatie
specialist. Zo ook in Zeeland en
dat is rampzalig voor de goede
naam van het echte adviesvak.
E.E.M. van Bouwdijk
Bastiaanse-Ariëns
M. Smallegangehof 4
Middelburg
Het paarse kabinet heeft zeven
jaar uitstel gehad om een poli
tieke consequentie te verbinden
aan de verschrikkelijke gebeur
tenissen in Srebrenica, doordat
het NIOD zo lang moest onder
zoeken om een rapport van zo'n
3500 bladzijden te produceren.
(Zo'n anderhalve pagina per
dag dus, met hoeveel man en te
gen welke kosten?) Kan dit toe
val zijn? De publicatie van het
rapport lijkt zo lang uitgesteld
te zijn dat politieke consequen
ties eigenlijk alleen nog maar
een gebaar zijn. Immers, vier
weken voor de verkiezingen
worden toch geen moeilijke be
slissingen meer genomen en,
daarenboven, het kabinet Kok
blijft gewoon. Het is dan wel de
missionair, maar wat is het ver
schil? Deze hele vertoning lijkt
op een goedkope hypocriete
daad tegenover de buitenwe
reld.
C. van der Have
Pluvier 13
Philippine
Hierbij wilde ik reageren op het
artikel in de PZC van 15 april
over de campagne 'Welkom in
Zeeland'.
Ik ben werkzaam als senior co
pywriter bij het reclamebureau
TBWA\Direct Company in Am
sterdam. Bovendien heb ik tot
mijn achttiende gewoond in
Zeeuws-Vlaanderen. Daarom
voel ik me op twee manieren be
trokken bij deze campagne. Ik
sluit me voor een groot gedeelte
aan bij de kritieken op de pro
motiecampagne. De campagne
is allesbehalve origineel. Hij is
niet creatief, hij is niet origineel
en hij lokt op geen enkele ma
nier mensen naar de provincie
Zeeland. Dat je van Zeeuwse re
clamemakers meer commit
ment krijgt, zoals Communica
tienet beweert, is onzin. Het zal
een klein voordeel zijn om je
campagne te laten maken door
mensen die het product al ken
nen, maar als opdrachtgever
dien je in de eerste plaats te kie
zen voor het beste bureau, Als
we moeten werken voor een be
paald automerk, dan verdiepen
we ons daar zodanig in, dat we
er even later van overtuigd zijn
dat dit automerk het allerbeste
ter wereld is. Zo kunnen man
nen succesvolle campagnes ma
ken voor Always. Zo kunnen
niet-rokers leuke dingen beden
ken voor een sigarettenmerk. Zo
kunnen overtuigd Citroën-rij-
ders verbazend leuk werk ma
ken voor een Nissan. En zo kun
nen Noord-Hollandse
creatieven fantastisch werk
maken voor de provincie Zee
land.
Pascal Boogaert
Marsstraat 111
Haarlem
„Je raakt er ongemerkt steeds
meer van overtuigd dat niet de
Serviërs en de Bosniërs elkaar
afgemaakt hebben (PZC 11-4),
maar dat wij Nederlanders de
schuld van alles zijn."
Dat schreef R. P. Hamelink in
een ingezonden brief (PZC
d.d.15-4) over Srebrenica. De
Serviërs en de Bosniërs hebben
elkaar niet afgemaakt. Het Ser
vische leger - de soldaten die
protesteerden waren de eerste
slachtoffers - hebben op een sys
tematische manier een volke
renmoord in Joegoslavië ge
pleegd. Met hun angst voor de
Islam hebben de Serviërs, in de
naam van de vader, duizenden
Bosnische moslims uitgeroeid.
Om elk spoor van him bestaan te
vernietigen, is hun cultuur ook
bijna uitgewist. Eeuwenoude
moskeeën werden opgeblazen
en in hun plaats kwamen er par
keerplaatsen en kerken. Eeu
wenoude boeken werden tijdens
de grootste boekverbranding in
de geschiedenis (1992: de Natio
nale Bibliotheek van Sarajevo)
vernietigd. Vooral bruggen wer
den opgeblazen. Kampen, Om-
arska en Manjaca, waar Bosni
sche slachtoffers gevangen
zaten, waren een ware hel op
aarde.
De Serviërs waren zwaar bewa
pend en beschikten over wapen-
voorraden, opgebouwd tijdens
de koude oorlog. De Bosniërs
konden zich niet verdedigen
vanwege een wapenembargo
opgelegd door de VN toen het
'conflict' uitbrak. In Bosnië
heeft een volkerenmoord
plaatsgevonden. Net zoals tij
dens de Tweede Wereldoorlog.
Net zoals in Cambodja in 1975.
in Rwanda in 19 9 3in Sudan tij
dens de negentiger jaren. We
mogen, mijns inziens, niet spre
ken over Serviërs en Bosniërs
die elkaar vermoord hebben.
Philomene op 't Hof
Korte Poststraat 6
Sirjansland
De ingezonden brief van de heer
Hamelink uit Terneuzen van
(PZC, 15-04) is me uit het hart
gegrepen. Ik lig er wakker van.
Ook ik ben woedend over de
massale gekte die er in politiek
Den Haag en een deel van de me
dia heerst.
De 'Joegoslaven' hebben elkaar
op leven en dood bestreden en
onze jongens hebben getracht
daar iets tegen te doen. En dan
zou Nederland nu de schuld
krijgen. Het is een grof schan
daal. Ik stel voor dat we Mient-
Jan Faber het land uit zetten. Er
is nog een andere kant aan deze
medaille: Nederland staat in de
wereld bekend als het land van
de humanitaire hulp. Als het om
mensen helpen gaat, staan we
vooraan. Ik begeleid al tien jaar
Joegoslavische asielzoekers.
Het is ongelooflijk hoe snel deze
mensen zich hebben aangepast
aan onze samenleving. Ze spre
ken Nederlands, ze werken, ze
zijn er trots op dat ze Nederlan
der zijn geworden. Er zijn er
zelfs bij die al een eigen woning
hebben gekocht. Kortom, ze zijn
totaal geïntegreerd in de Neder
landse samenleving. Ze vallen
alleen nog op door hun naam.
Moet minister-president Kok,
die zoveel voor ons land bete
kent, nu opgeofferd worden?
Moeten we Frank de Grave nu
ten grave dragen? Als deze gekte
nog één week doorgaat, kunnen
ze me in Den Haag op mijn
klompen zien aankomen, want
ik trek mijn boerenpak aan en
ga naar Den Haag, 'Hagepre-
ken' houden. Ik hoop dat de heer
Hamelink met me meegaat. Ik
ben het zat.
Leen Jobse
Esdoornlaan 17
Middelburg
Vredesactivist Dispa uit Vlis-
singen vraagt onze instemming
in Lezers Schrijven (12-04) om
de shalom in Israël te bewerk
stelligen door een onvervalst
precisiebommentapijt uit te
voeren op dat land, met uitzon
dering van de zgn. 'bezette' ge
bieden dus. Geen wandelende
zelfmoordenaars, die relatief
kleine aantallen joden ver
moorden. Maar flink aanpak
ken die klus, hoe grondiger hoe
beter. Nu leert art. 13 van het
handvest van Harnas ons: „Dat
er geen oplossing voor de Pales
tijnse kwestie is, behalve dan
door de Heilige Oorlog (lees Ji
had). Initiatieven, voorstellen
en internationale kwesties zijn
tijdverspilling en vergeefse in
spanning..." Nu laat ik het wer
ken aan de oplossing voor dit in
tens moeilijke en dieptragische
conflict graag over aan onze
wijze leiders. Maar ik vraag aan
J. Dispa en allen, die denken te
weten waar ze het over hebben:
Neem eens de moeite om je ken
nis hierover te verrijken/verdie
pen alvorens zulke ongenuan
ceerde en simplistische taal uit
te slaan. Overigens heb ik op 15
april jl. een uiterst leerzame bij
eenkomst over 'toenemend anti
semitisme' bezocht. Jammer
dan ik na afloop, als steunbetui
ging aan Israël, geen overheer-
li j ke Israëlische wijn kon kopen,
om de vieze smaak van uw bom
en boycotoproep weg te kunnen
spoelen.
E. Bolle
Damplein 12a
Middelburg
door Jacques Cats
Ons Zeeuws bataljon kan het hoofd
rechtop dragen en ieder frank en
vrij in de ogen kijken." In de epiloog
van het boek 'Van burger tot vete
raan', waarin oud-Indiëmilitairen te
rugblikken op de periode 1944-1948,
rekent auteur Jan Kot uit Borssele af
met de verhalen die later zijn opgedist
over bedreven wreedheden en bloedi
ge praktijken. „Wij hebben, in ge
hoorzaamheid aan onze regering, on
ze plicht naar beste kunnen en naar
eer en geweten verricht. Daarom wen
sen wij alle blaam, die soms op ons ge
legd werd, radicaal af."
Volgens Kot heeft het geen zin er diep
op in te gaan dat het werk van de uit
gezonden Nederlandse militairen
destijds niet altijd even positief is ge
waardeerd. In de loop van de jaren is
daar veel over gepraat en geschreven,
tot in de hoogste regeringsinstanties
toe. Er zijn, stelt de auteur, ongetwij
feld fouten gemaakt en dingen misge
gaan. „Maar wij hebben slechts ge
daan wat we moesten doen, omdat we
meevoelden met zoveel ellende en
leed, met de schrijnende nood en ont
reddering bij ontelbare inheemse ge
zinnen, Indo en Hollandse families en
Chinese burgers. We hadden wel to
taal gevoelloos moeten zijn om daar
aan voorbij te gaan."
Regelmatige vragen vanuit de kring
van familie en bekenden hebben de
broers Willem en Jan Kot ertoe ge
bracht allerlei voorvallen uit de perio
de 1944-1948 vast te leggen. In het be
gin van de jaren negentig wasJan er al
voor gaan zitten om in de uitgave
'Gods trouw in de tropen' een be
schrijving van de Indië-reis gegeven.
Dat werd toen een meer persoonlijk
getint verhaal. Het nieuwe boek vol
ervaringen van soldaten die totaal
geen oorlogservaringen hadden opge
daan, moest wat algemener worden;
niet alleen interessant voor de naaste
omgeving maar ook voor wie direct of
indirect bij het bataljon 'Zeeland' be
trokken is geweest. Dat is mede be
werkstelligd door ook belevenissen
van andere strijdmakkers in het boek
te verwerken.
Roemrucht
De kring van geïnteresseerde lezers
had met gemak nog wat groter kunnen
worden als ergens voorin de uitgave
wat meer informatie was verschaft
over de ontstaansgeschiedenis van de
militaire eenheid. Voor niet-ingewij-
den mag als achtergrond dienen dat in
de periode, toen het Tweede Bataljon
door Ernst Jan Rozendaal
AARDENBURG - Als het aan
dirigente Emilia Tabatchnik-Li
had gelegen, zou het Zeeuws
Byzantijns Koor Sretsenije nog
even hebben gewacht met de op
name van een cd. „Maar zij is zo
kritisch", zegt secretaris Els
Kamp. De dirigente erkent dat
ze hoge eisen stelt. „Het koor is
goed, maar nog niet aan zijn
plafond."
Het album is enkele weken gele
den verschenen. Het is een regi
stratie van twee concerten. Na
vijf jaar - zaterdag geeft het
koor een lustrumconcert in Aar
denburg - was de tijd rijp voor
een cd, aldus Kamp.
Volgens Tabatchnik geeft het al
bum met Russisch-orthodoxe
kerkmuziek en volksliederen
uit Rusland, Oekraïne en Let
land een aardig beeld van wat
het koor kan. Hoewel: „Ze kun
nen nog beter. Af en toe gaat de
intonatie plotseling naar bene
den. Dat is het grootste pro
bleem." De dirigente stelt het
niet mooier voor dan het is.
Naar buiten toe niet, maar ook
op de repetities niet. Dat wordt
door de ruim zeventig koorle
den gewaardeerd. „Ik heb wel
eens aan iemand gevraagd:
'Waarom kom je als je de muziek
niet mooi vindt?' Dat merkte ik
namelijk aan de manier waarop
diegene meedeed. 'Ik kom om
dat ik zoveel van j e leer'was het
antwoord."
De koorleden kunnen zich bij
Tabatchnik niet verstoppen.
Het liefst zou ze elke stem indi
vidueel trainen. Soms laat ze het
koor in een kring staan met alle
sopranen, alten, tenoren en bas
sen door elkaar, zodat niemand
steun heeft aan zijn buurman of
Terneuzen, Scheldetheater
Staatlichen Muziektheater Sofia
Die lustige Witwe van Franz Lehar
door Arie Karreman
Franz Lehar was 35 jaar toen
hij Die lustige Witwe
schreef. Het libretto van Victor
Léon was eigenlijk eerst be
stemd voor Richard Heuberger.
Maar bij het horen van een aan
tal fragmenten was de librettist
nogal ontgoocheld. Veel te
braaf. Tot iemand voorstelde
'waarom geef je de tekst niet aan
Lehar, die beheerst tenminste
het Slavische accent'.
Lehar was direct enthousiast en
ging zes maanden aan de slag.
Voorzitter B. Koole van de reüniecommissie van het bataljon 'Zeeland' kreeg het eerste exemplaar van het boek uitgereikt door de auteurs J. en W. Kot.
foto Lex de Meester
het koor paste zich wonder
baarlijk snel aan. En dan het
professionele orkest uit Tagan
rog, waarmee alweer enkele ja
ren geleden werd samenge
werkt. Tabatchnik: „Ze
verbaasden zich over onze acht
stemmige harmonieën. Volgens
hen waren de beroepskoren in
Taganrog slechter dan wij."
De cd van Sretsenije is verkrijg
baar bij de Drukkerij in Middel
burg en bij concerten, info:
0118-627343 of http:
/members.tripodnet.nl/
ZeeuwsByzantijnsKoor. Zater
dag treedt het koor op in de Sint
Baafs in Aardenburg. Aanvang:
20.00 uur.
door Ernstjan Rozendaal
KAPELLE - De beeldhouwers-
groep Het Zeeuws Beeld houdt
open huis. Tot en met zondag
kan het publiek dagelijks een
kijkje nemen in het atelier van
het kunstenaarscollectief in
Kapelle en beelden van de twin
tig leden bewonderen in de aan
grenzende expositieruimte.
Het Zeeuws Beeld bestaat ruim
vier jaar. Na eerst enige tijd in
Wemeldinge te hebben gewerkt,
heeft de groep twee jaar geleden
een deel van de voormalige con-
servenfabriek Lika in Kapelle
betrokken. De oprichting van
het beeldhouwerscollectief had
in de eerste plaats een prakti
sche reden. Een beeldhouwer
satelier vraagt zoveel ruimte en
specifieke aanpassingen dat
niet iedereen zoiets aan huis kan
hebben. Vandaar het idee om
gezamenlijk een geschikte
ruimte - onder meer voorzien
Na de eerste uitvoering in het
Theater an der Wien werd het al
snel een wereldberoemd werk.
Dinsdag hoorden we de uitvoe
ring van de de Staatsopera van
Sofia. Een zeer goed gezelschap,
waarbij als eerste opvalt de per
fecte costumering. Het decor,
bestaande uit vijf kamerscher
men was wel erg eenvoudig
maar door de prima belichting
toch goed passend in het geheel.
De eerste akte was erg statisch,
veel dialogen die niet altijd goed
te verstaanzijn in dit theater. De
tweede en derde akte waren
echter heel boeiend. Ook muzi
kaal vind ik deze akten interes
santer. Heel belangrijk was dat
ook het koor een zeer actieve rol
had in het spel met de solisten.
Er zat vaart in en vooral humor.
De solistische kwaliteiten wa
ren verschillend. De de rollen
van Baron Zeta en de weduwe
Hanna Glawari werden glans
rijk vertolkt met uitstekend ac
teren. Met als andere uiterste de
rol van Camille de Rosilon die
op bijna amateuristische wijze
zijn hoge noten eruit moest per
sen. De rol van Njegus zorgde
vooreen heel komische lijn door
het hele stu kHet koor zong uit
stekend. En dat kan ook gezegd
worden van het orkest. Het ge
heel was zeer gedisciplineerd,
maar tegelijkertijd heel ont
spannen met een perfekte ti
ming. De dirigent had alles heel
nauwkeurig onder controle.
In de Parijse nachtclub Maxim
eindigt de derde akte. Deze was
een lust voor oog en oor. Heel
uitbundig en kleurrijk sloot
hiermee de operette af. En daar
mee ook het rijk gevulde Ter-
neuzense opera- en operettesei
zoen.
van een 'natte hoek' - te huren.
„Maar het is ook inspirerend om
samen te werken", zegt Christi-
anne van Altena, lid van Het
Zeeuws Beeld. Ze krijgt bijval
van mede-lid Yvonne Oyevaar.
„Als je thuis werkt ben je veel
sneller afgeleid. De meesten
hebben het zo geregeld dat ze
hier per week bepaalde dagde
len komen. Dat is dus serieus
werken, niet flierefluiten met
een kilootje klei. Omdat we hier
met meerdere beeldhouwers
aanwezig zijn, kunnen we idee-
en uitwisselen, tips geven en el
kaar assisteren."
De twintig leden van Het
Zeeuws Beeld - afkomstig van
Walcheren en de Bevelanden -
hebben allemaal opleidingen
gevolgd, bijvoorbeeld aan de
Academie voor Schone Kunsten
in Eeklo. Een voorwaarde is na
melijk dat iedereen zelfstandig
kan werken. De kunstenaars
zijn wel amateur.
Uitgangspunt
„Onze ambities verschillen",
zegt Altena. „In eerste instantie
maakt iedereen hier werk voor
zichzelf. Er zijn erbij die expo
seren en hun best doen bekend
heid te krijgen, maar niet ieder
een. Wat dat betreft is het heel
gevarieerd. LTitgangspunt is wel
dat we ons als collectief twee
keer per jaar naar buiten toe
presenteren.
Dat doen we tijdens de kunst- en
natuuiToute in Wemeldinge en
tijdens deze open dagen. Dan la
ten we de mensen zien waarmee
we bezig zijn. Het is leuk om iets
te vertellen over je werk, maar
het is ook voor ons inspirerend.
Vaak komen hier mensen bin
nen die het een en ander weten
over beeldhouwen en het kan
heelstimulerendzijn. Sinds eni
ge tijd hebben we hier ook een
klein galerietje met een perma
nente tentoonstelling."
Het getoonde werk is divers. Fi
guratieve en abstracte beelden
wisselen elkaar af. De beeld
houwers beperken zich ook niet
tot een één materiaalsoort. Er
wordt uit steen gehouwen, er
worden beelden gemaakt in klei
en was en er wordt gegoten in
beton of brons. „Het is altijd
weer leuk om te laten zien wat je
gemaakt hebt"zegt Conny Bar-
bé, lid van het eerste uur. „Soms
vinden mensen het zo leuk dat
ze zelf willen gaan beeldhou
wen."
Expositie en open dagen Het
Zeeuws Beeld, vanaf vandaag
t/m zondag aan de Vroonlandse-
weg 2 in Kapelle, open van 11-
17 uur.
van het Veertiende Regiment Infante
rie (2-14 R.I.) opdracht kreeg naar In-
dië te vertrekken, er bij de keuring
velen uitvielen. De noodzakelijjke
aanvulling kwam van het eerste ba
taljon van het Veertiende Regiment,
een roemrucht, voornamelijk uit het
Zeeuws-Vlaamse verzet voortko
mend gezelschap onder leiding van de
Hulster huisarts Casparie. De aan
vankelijke bestemming van het 800
man sterke bataljon Zeeland en Bra
bantse en Limburgse militairen was
Batavia. De nieuw gevormde Indone
sische regering, het machtige leger en
de aversie tegen Nederland maanden
echter tot voorzichtigheid en leidden
tot het besluit eerst uit te wijken naar
Malakka. Het gedwongen oponthoud
kwam goed uit: een mooie gelegen
heid voor de onervaren 'junglefigh-
ters', die amper de korte broek waren
ontgroeid, om aan tropentraining te
doen. Het was daar waar Jan Kot, 17
jaar oud, tijdens een oefening een ko
gel in zijn gezicht kreeg en tijdens zijn
drie maanden durende verpleging
verschillende operaties moest onder
gaan. 'Nog elke dag zijn we dankbaar
dat toen, in 1945, mijn leven niet is
uitgewist'.
Dat is later wel gebeurd met de levens
van andere strijdmakkers die rust, or
de, vrijheid en recht wilden brengen
waar willekeur en terreur heersten.
Toen bataljon 'Zeeland' eind 1947
werd afgelost en commandant J. van
Oort appél hield, werden eenentwin
tig namen afgeroepen. Eenentwintig
namen waarop geen antwoord kwam.
Ter nagedachtenis aan die 'sobats' zijn
in het boek foto's opgenomen van ere-
velden en van persoonlijke graven.
Na eerst op Java te zijn ingezet be
landde het bataljon later op Sumatra
waar taken van Brits-Indiërs werden
overgenomen. Omdat Wim Kot tij
dens bijna het gehele verblijf in de
Oost korte aantekeningen heeft ge
maakt konden, zoveel jaren later, de
gebeurtenisen met een grote mate van
nauwkeurigheid en in chronologische
volgorde worden weergegeven.
Reagerend op de verontrustende be
richten die in Nederland doordrongen
over het gedrag van de soldaten in Tn-
dië, meldde aalmoezenier L. van de
Vrande dat de Zeeuwse jongens, hoe
wel levend onder moeilijke omstan
digheden, zich uitstekend gedroegen
en dat het thuisfront hen diende te
steunen. „Het zijn geen moordenaars.
Zij hebben een sterk gevoel voor recht
en orde en daarvoor zijn we hier."
Naast de verhalen over gevaarlijke
acties is er in het boek ook ruimte voor
mooie herinneringen. Zoals die aan
het bedeljochie dat pleegkind van de
Zeeuwen werd en aan de reis naar Su
matra met de 'Ruys'. Zeeuwse jongens
op een schip dat in Vlissingen was ge
bouwd.
Jan Kot noteert achter in het boek dat
het een genoegen is te weten dat men
sen mede door het optreden van het
bataljon Zeeland weer in rust konden
leven en dat duizenden uit de handen
van moordenaars zijn gered. „Dat
geeft ons vreugde en rust, ook al heb
ben we alle politieke geharrewar niet
altijd begrepen"
-vrouw. De voor het Zeeuws By
zantijns Koor vereiste zang
techniek is universeel, aldus Ta
batchnik, maar de toepassing
wijkt af. „De taal is vreemd, de
muziek is vreemd, de dirigente
is vreemd", zegt de lachend. Ze
legt uit waarin dat zit. „Als een
Nederlands koor Russische
kerkmuziek zingt, wordt dat
heel rechtlijnig uitgevoerd.
Maar de bedoeling is het met vi
brato te zingen, zodat er warmte
in de klank komt. De meeste
stukken zijn ook zeven- of acht
stemmig. Dat maakt het extra
moeilijk. En dan is er nog de taal
die juist moeten worden uitge
sproken."
Verbazing
Al is Tabatchnik niet snel tevre
den, ze moet toegeven dat het
koor haar af en toe in positieve
zin verbaast. Zoals onlangs,
toen werd samengezongen met
een jongenskoor uit Kiev. De
Russische dirigent zette twee
keer zo snel in als zij gewend is.
'Daar gaat de Russische uit
spraak', vreesde de Tabatchnik,
die zat te luisteren. Maar nee,
Het Zeeuws Beeld heeft een deel van de voormalige conservenfabriek Lika in Kapelle betrokken. foto Dirk-Jan Gjeltema
