Het zit wel goed met Tooske
PZC
Paul Gauguin was
altijd op zoek
naar het paradijs
Na een wedstrijd
ben je uitgewoond
GEBOEKT
Baby Spice
krijgt haar
eerste zangles
dE jon&E OndERZTEKER
vrijdag 12 april 2002
illustraties uit Paul Gauguin, Doe-boek voor kinderen
Toen Paul Gauguin begin
1850 aankwam in Lima, de
hoofdstad van Peru, was hij net
anderhalf. Een paar jaar later
al, in 1855 ging hij er weer weg,
terug naar Frankrijk. Zijn leven
lang is hij op zoek gebleven naar
het verloren paradijs uit zijn
kinderjaren.
'Zo'n mooi en aanstekelijk
boek' verdient een Zilveren
Griffel schreef de Griffeljury
twee jaar geleden in haar jury
rapport over Rembrandt. Aan
gemoedigd door het succes van
dat 'Doe-boek voor kinderen'
over de allerberoemdste schil
der uit de geschiedenis gingen
Ceciel de Bie en Martijn Leenen
aan de slag met het werk van een
van de invloedrijk
ste kunstenaars
van de twintigste
eeuw. In Paul Gau
guin nemen ze je
mee op een ontdek
kingsreis die je
zelfs helemaal naar
de andere kant van
de wereld brengt.
Paul Gauguin werd
op 7 juni 1848 in Parijs geboren.
Met zijn ouders en zijn zusje
Marie stapte hij in 1850 aan
boord van een schip dat hem
naar Peru zou brengen. Zijn va
der was van plan in dat Zuid-
amerikaanse land een krant te
beginnen. Maar zover kwam het
niet, want tijdens de oversteek
overleed hij aan een hartaanval.
Paul ging met zijn moeder en
zusje bij een schatrijke verre
oom wonen.
Je mag aannemen dat hij nog te
jong was om zich echt veel van
zijn vroegste kinderjaren te
kunnen herinneren, maar het
grote huis met zijn gigantische
kamers vol meubels in alle kleu
ren van de regenboog, de diners
en grote feesten, de spannende
indianenverhalen van zijn oom,
de paadjes tussen grote groene
bladeren in de reusachtige tuin
met al die wonderlijke dieren
hebben - zoals hij later zou zeg
gen - een onuitwisbare indruk
op hem gemaakt.
Hij moet dan ook een groot ver
driet gevoeld hebben toen zijn
moeder hem in 18 5 5 vertelde dat
ze terug naar Frankrijk wilde.
Daar in het saaie Orleans is vast
en zeker het heimwee ontstaan
dat hem later onweerstaanbaar
op zoek deed gaan naar het pa
radijs, dat allang niet meer be
stond.
Paul Gauguin begon pas goed
met schilderen nadat hij in 1888
in een dorpje in Bretagne was
gaan wonen. Hij was zeeman ge
weest en zakenman, en 'hobbie-
de' al een paar jaar een beetje
met penseel en verf toen een
vriend van zijn moeder hem een
schilderij van Claude Monet liet
zien. Hij was onmiddellijk 'ver
kocht': „Goh, Gustave, wat is
dat losjes geschilderd. Ik kan
elk verfstreekje zien. En wat een
mooie heldere kleuren. Dat is
héél wat anders dan het land
schap dat ik vandaag heb ge
schilderd. Dat ga ik ook uitpro
beren."
In Pont-Aven ontdekte Paul
Gauguin hoe hij voortaan wilde
schilderen: in zwierige lijnen
met grote vormen en helemaal
vrij om het te doen zoals hij het
in zijn hoofd had.
Na een dramatisch verlopen lo
geerpartijtje bij Vincent van
Gogh en een ongelukkige perio
de in een eenzaam gehucht aan
de Bretonse kust besefte hij dat
hij in Frankrijk weinig meer te
zoeken had. De
herinneringen aan
zijn kinderjaren in
Peru brachten hem
op het idee dat zijn
geluk in een exo
tisch land lag. Op 9
juni 1891 kwam hij
aan in Papeete, de
hoofdstad van Ta
hiti. Daar op dat ei
land met zijn prachtige natuur
en mooie vrouwen in felgekleur
de heup jurken voelde hij zich
gelukkiger dan ooit tevoren. En
tegelijkertijd toch ook verdrie
tig vanwege heimwee naar
Frankrijk en een ongeneeslijke
ziekte, maar nog het meest om
dat steeds meer tot hem door
drong dat het paradijs dat hij
zocht alleen nog in schilderijen
verbeeld kon worden.
Op 8 mei 1903 werd Paul Gau
guin gevonden door Tioka, zijn
buurman op het piepkleine ei
landje waar hij sinds 1901
woonde: „Na mate Koki. Na pe
te enate" - „Paul Gauguin is
dood. We zijn verloren!
Nieuwsgierigheid
Ceciel de Bie en Martijn Leenen
hebben met Paul Gauguin op
nieuw een bijzonder Doe-boek
voor kinderen gemaakt. Ze be
vredigen je nieuwsgierigheid
naar het interessante leven van
een kunstenaar die gedreven
zijn levenlang bleef zoeken wat
hij wilde vinden.
Natuurlijk bieden ze je volop
gelegenheid je ogen de kost te
geven op bijzondere schilderij
en waarvan enkele zelfs meer
dan paginagroot zijn afgedrukt.
Een belangrijk extraatje in hun
boek over de kunstenaar na wie
alles mogelijk was, zijn hun
doe- en kijkopdrachten om zelf
aan de slag te gaan.
Jan Smeekens
Ceciel de Bie en Martijn Leenen:
Paul Gauguin, Doe-boek voor
kinderen. V K Publishing,
18 euro.
Tooske Breugem, naar wie kinderen worden vernoemd: „Daar word ik stil van."
Druk, druk, druk. Het
credo van de moderne
mens op jacht naar eeuwige
roem is zeker van toepassing
op Tooske Breugem, veejay
en tv-babe. Het gezicht van
TMF, morgen de centrale
presentatrice van de tradi
tionele TMF Awards, duikt
binnenkort op in de straten
van New York waar ze voor
MTV Nederland wekelijks
de US Top 20 gaat presente
ren. Daarna stort ze zich op
de Drie Musketiers, de nieu
we musical van Joop van de
Ende. Oh ja, tussendoor
wordt er ook nog getrouwd.
Maar dit terzijde.
Tooske (27), blond, bruine
ogen, is blij dat ze even de
frisse lucht in kan na een dag vol
opnamen. „Of ik geleefd word?
Nee, vroeger misschien, nu ik
heb alles onder controle", klinkt
het gedecideerd. Razend popu
lair is de in Zwolle geboren
TMF-veejay. Daar getuigen tal
loze mailtjes op haar site van.
Fans krijgen netjes antwoord en
daarmee is de kous af. Wat haar
raakt is als nieuwbakken ou
ders hun dochter naar haar ver
noemen. Origineel waar. Laatst
nog werd dat speciaal gemeld in
het radioprogramma van Frits
Spits. „Daar word ik stil van."
Stil wordt het die middag niet,
want een paar meter verderop
wordt er lustig geboord terwijl
ook Tooske weinig stiltes laat
vallen. „Ja, de musical. Het bal
letje is gaan rollen door Rob en
Ferdi Bolland, die de muziek
voor de Drie Musketiers schrij
ven. Die kenden mij en mijn
stem - ik heb vaak bij ze gezon
gen in de studio. Voor de cast
van de Drie Musketiers zochten
ze frisse talenten met enige pop
ervaring. Bovendien - Joop van
de Ende was daar heel expliciet
in - wilden ze iemand die het on
verwoestbare van de liefde uit
straalt."
Tooske werd gevraagd voor de
rol van Constance, de grote lief
de van schermheld d'Artagnan.
„Lief, onderdanig, naïef, abso
luut geen bruisend type. Na het
script gelezen te hebben, stond
ik niet te springen van enthousi
asme. Samen met mijn vriend
Keith, die acteur is, hebben we
de scènes nog eens doorgeno-
men en bij nader inzien, zeg
maar tussen de regels door,
blijkt die Constance een sterke
re persoonlijkheid te zijn dan ik
eerst had aangenomen." Tooske
glimlacht van oor tot oor. „Het
aardige is dat Joop van den En
de mij nadien een hart onder de
riem stak. In de Telegraaf roem
de hij mijn natuurlijke stijl."
D at zit dus wel goed met Tooske,
die op deze manier latent aan
wezig vaderlands musicaltalent
links en rechts passeert. Terwijl
ze het beroemde boek van
Alexandre Dumas niet eens ge
lezen heeft. „Ho, ho, ik heb de
film, gezien, die met GérardDe-
pardieu."
Menigeen zou een gat in de lucht
springen, in Tooskes geval werd
het een sprongetje. Het gooit
haar toekomstplannen name
lijk behoorlijk in de war. MTV,
emigreren naar de VS, trouwen,
een appartement betrekken in
Brooklyn, die marsroute kwam
door die uitverkiezing ineens op
de tocht te staan. Toekomstig
echtgenoot Keith stelde zich
echter flexibel op, in december
keert Tooske naar Nederland te
rug voor de eerste repetities van
de Drie Musketiers.
Vooroordelen
Tooske (gymnasium, studie En
gels, Miss Overijssel) praat met
de zekerheid van iemand die
door de wol geverfd is. Gepokt
en gemazeld in het métier. Ze
sprak met Janet Jackson, Jenni
fer Lopez, Shaggy en Puff Dad
dy, om maar eens enkele sterren
te noemen. Geen diepte-inter
views, daarvoorleent een
vluchtig medium als TMF zich
niet, maar toch. En mocht het
voor menig bevooroordeelde
veertiger, die met zijn zoon of
dochter meekijkt naar de lawi
ne door Tooske of collega Daph
ne gepresenteerde videoclips,
het één en ander oppervlakkig
overkomen, is dat zijn of haar
probleem. „Weetje,vooroorde
len zijn toch niet uit te bannen.
Ik ben blond, dus voor sommi
gen een dom blondje. Wie mijn
cv bekijkt zal zich een ander
oordeel vormen. Daarnaast in
teresseert het me hoegenaamd
niets wat men van mij vindt.
Misschien komt dat wel doordat
één van mijn broers verstande
lijk gehandicapt is. Door hem,
en het gezin waaruit i-k kom, ben
ik anders over de dingen gaan
denken. Er zijn zoveel soorten
mensen, het heeft mijn bewust
zijn, mijn leven verrijkt."
Henk Waninge
Haar eerste racket hield ze
vast op de tennisbaan.
Maar lang heeft dat niet ge
duurd. Want toen ze negen jaar
geleden een keertje met haar pa
meeging naar een badminton-
wedstrijd was Murielle Janse
(16) meteen verkocht. De ten
nisbal werd ingeruild voor de
shuttle en daar heeft ze nog geen
moment spijt van gehad. „Bij
tennis was ik gewend om met
een 'vaste' pols te spelen, terwijl
je bij badminton juist met een
'losse' pols moet slaan. Die om
schakeling kostte wat tijd. Ik
kreeg last van blessures, maar
dat is gelukkig allemaal verle
den tijd."
Dit seizoen speelde Murielle
met haar team van het Kapelse
Netwerk in de tweede klas. Niet
in Zeeland, maar in Zuid-Hol
land. Reden? „In dat district ligt
het niveau gewoon hoger. Je
krijgt met sterke tegenstanders
te maken en dat is natuurlij k een
uitdaging.Het was dan ook een
grote verrassing, dat het team
kampioen werd in die tweede
klasse. „We hadden zelfs zoveel
voorsprong op de nummer twee,
dat we een wedstrijd, vanwege
blessures, niet hebben ge
speeld." Feest dus in Kapelle,
hoewel het eigenlijke feestje
nog gevierd moet worden.
„Waarschijnlijk gaan we met
z'n vieren ergens lekker eten, of
we gaan een avondje karten. We
zien wel."
Feit is, dat het team volgend sei
zoen weer een trap j e hoger op de
Badmintonster Murielle Janse is ook actief als trainster van de
jeugd: „Leuk joh, dat kleine, spul; het zijn echt schatjes."
foto Willem Mieras
badmintonladder speelt. Voor
Murielle een nieuwe uitdaging.
„Ik probeer mijn niveau steeds
te verbeteren. Ik ben heel seri
eus met m'n sport bezig. Voor de
meeste mensen is badminton
een spelletje, dat je zomers op
het strand of de camping speelt.
Leuk als ontspanning, maar ze
zien het beslist niet als een
sport. Jammer, wantbadminton
is juist supertofHet vreet ener
gie, je bent voortdurend in be
weging, er is volop actie en na
een partij ben je uitgewoond."
Behalve de training bij haar
club Netwerk volgt ze ook elke
week de districtstraining bij
William van der Maas in Krui-
ningen." Daar krijg je juist veel
persoonlijke aandacht en dat
komt je spel ten goede.
Bij haar eigen club Netwerk is
de Kapelse inmiddels ook actief
als trainster van de jeugd.
„Leuk joh, dat kleine spul; het
zijn echt schatjes", zegt ze vol
enthousiasme.
Op de agenda staan voor de ko
mende tijd wat Grand Prixtoer-
nooien. Daar vallen punten te
verdienen voor de nationale
rankinglijst. Haar positie op die
lijst? „Geen idee, ik houd me
daar niet echt mee bezig. Ik kan
niet aan alle Grand Prixtoer-
nooien meedoen. Reden? Nouik
moet ook rekening houden met
m'n schoolopleiding. Die vind
ik net iets belangrijker."
Hans Segboer
Het klinkt misschien een
beetje raar, maar Baby Spi
ce Emma Bunton moet leren
zingen. Op advies van haar ma
nager Simon Fuller neemt Em
ma binnenkort voor het eerst
zangles.
Volgens haar manager kan Em
ma weliswaar aardig wijs hou
den, maar kan ze wel wat scho
ling gebruiken.
Hij is overigens niet de enige die
daar zo over denkt. Volgens een
vriend van de zangeres is het
geen geheim dat behalve Mel C
de meiden van de Spice Girls
over weinig muzikale talenten
beschikken. „Maar met een
beetje training kan Emma het
nog ver schoppen." Een revolu
tionair idee? Dat niet. Manager
Fuller wil gewoon dat een zan
ger ook daadwerkelijk kan zin
gen en dat is toch niet te veel ge
vraagd?
"Irïïwbz. utvn. o/xcmJujMfL
