Heinz komt tot leven
PZC
Lange reclame voor Britney
belt
na twintig jaar weer naar huis
E.
Burka als symbool van
Afghaanse onderdrukking
Het blijft een film van schijnheilige blagen
Stripkat
verfilmd
Crossroads
Shallow Hal
hh
donderdag 28 maart 2002
et is Heinz'. 'Groente Fruit'. 'Da Draussen
Lauft Ein Schaf'. En niet te vergeten 'Heinz,
Heinz En De Kinderen'. De echte liefhebber van
de eigenwijze stripkat Heinz begint al te glimlachen als hij de
titels van genoemde stripalbums onder ogen krijgt. Het zijn
de fameuze creaties van de Amsterdamse tekenaars René
Windig en Eddie de Jong. Heinz figureerde ook lange tijd als
dagstrip in vele kranten. Binnenkort keert hij terug, op het
witte doek, in een avondvullende tekenfilm.
Heinz, de fameuze creatie van de Amsterdamse tekenaars René Windig en Eddie de Jong.
Eddie de Jong (1950) en René
Windig (1951) zitten in een
hoekje van een café aan de Klo
veniersburgwal in Amsterdam.
De een heeft een biertje besteld,
de ander houdt het nog even bij
koffie. Aan de bar doet iemand
een truc met een ei. Deze omge
ving móet wel een inspiratie
bron zijn voor de creatieve gees
ten achter Heinz.
„Dat is het zeker", bevestigt Ed
die, de kleinste van de twee.
„Heinz, dat zijn wij zelf. Al
thans, we gebruiken veel dingen
die we zelf hebben meege
maakt." Daarbij zijn een ruim
tereis, ontmoetingen met Ollie
B. Bommel en WC-eend, een
verblijf in het vreemdelingenle
gioen en het worden omgeto
verd in een zoutpilaar vermoe
delijk niet inbegrepen. „Nee",
antwoordt Eddie. „Maar we
golfen wel. Net als Heinz. Hein
de Kort heeft ons ooit onge
vraagd opgegeven voor een cur
sus. We kregen een brief thuis
met de mededeling dat we op
een bepaalde tijd op de golfbaan
werden verwacht. Toen zijn we
maar gegaan."
René: „Op de golfbaan werkt
een leraar die lijkt op een bigge
tje. Dat is nou eenmaal zo. Op
een gegeven moment deed één
van onze medecursisten de uit
spraak: 'Ja zeg, ik ga me daar
golfen leren van een biggetje'.
Kijk, dan is er weer een grap ge
boren. Kort daarop hebben we
inderdaad een golfende big ge-
introduceerd in Heinz. We heb
ben ons wekenlang niet op de
baan durven vertonen, omdat
we vreesden dat die kerel zich
zelf zou hebben herkend."
Heinz, the movie, zo is de
avondvullende speelfilm voor
lopig getiteld. „Joost Ranzijn,
de producent, had ons al een
paar maal gepolst", zegt René.
„Maar destijds maakten we nog
de dagstrip, en we kunnen maar
een ding tegelijk. Nadat we wa
ren gestopt wilden we eigenlijk
andere dingen doen." René:
„Een halfjaar lang hebben we
niets gedaan, afgezien van het
opruimen van onze studio." Ed
die: „Maar in maart vorig jaar
benaderde Joost ons opnieuw
met zijn plannen. En in dit geval
stonden we er wél voor open.
Vanaf mei zijn we begonnen met
het bedenken van het verhaal.
En een paar maanden later, in
augustus, kwamen we in con
tact met Remco Polman van
Mooves, een animatiestudio in
Omdat het twintig jaar gele
den is dat E.T. in wereldpre
mière ging (en op het Festival
van Cannes de langste ovatie
veroorzaakte die we ons kunnen
heugen) komt de fameuze fami
liefilm opnieuw in de biosco
pen. Want met de 700 miljoen
dollar die de film al heeft opge
bracht is de grens zeker nog niet
bereikt. Tegelijkertijd worden
voor cd-rom en Game Boy nog
wat spelletjes op de markt ge
bracht, gerelateerd aan het in
middels overbekende verhaal
Nijmegen. Met die jongens heb
ben we een kort filmpje ge
maakt, gewoon om 'ns iets uit te
proberen."
René: „We doen het zo ouder
wets mogelijk. Want als ik een
computeranimatie zie, dan zakt
me de broek af. Dat begon al met
die Roger Rabbit-filmpjes; die
waren zo stinkvervelend. We te
kenen nog gewoon op papier, en
die jongens van Mooves zorgen
voor de digitale bewerking."
Eddie: „Het is nog uitproberen
wat wel en niet werkt. Het hele
project staat nog in de kinder
schoenen. We moeten vreselijk
wennen aan de filmwereld."
Eddie de Jong en René Windig
kennen elkaar van de middelba
re school. Rene: „Na schooltijd
bleven we altijd met een groepje
raddraaiers wat rond de school
hangen. Binnen de kortste keren
stonden we boven op het dak,
stenen door de schoorsteen te
gooien." Eddie: „Metz'ntweeën
waren we onverslaanbaar met
voetballen. En toen bleek ook
nog dat we beiden uitsluitend
strips lazen, en nooit boeken."
van de kleine botanicus van een
andere planeet die het vertrek
kende ruimteschip heeft gemist
en dan onder de hoede wordt ge
nomen door het tienjarig jonge
tje Elliot.
Voor de nieuwe release heeft re
gisseur Steven Spielberg de
moeite genomen zijn met vier
Oscars bekroonde sf-sprookje
een kleine face lift te bezorgen.
Van een echte 'redux'-versie,
zoals bij 'Apocalypse Now' een
half jaar geleden, is evenwel
geen sprake. Vergelijking met
Op school tekenden ze volop
strips en cartoons en richtten ze
hun eigen filmclubje op. „We
hebben destijds een tekenfilm
pje gemaakt op acht millimeter,
een beetje in de stijl van de Mon
ty Python-animaties", zegt Ed
die. „Heel simpel, zonder geluid
en met het goedkoopste camera-
tje dat er was. Dat is meer dan de
helft van ons leven geleden;
minstens 35 jaar."
In het midden van de jaren '70
werkten Windig en De Jong
kortstondig voor het weekblad
Donald Duck. René: „Het was
één van de eerste dingen waar
de originele versie leidt eerder
tot een zoek-de-verschillen-
spelletje. Dan blijkt dat bij
voorbeeld de federale agenten
die we op gezette tijden bezig
zien met hun speurtocht naar
E.T. niet langer zijn uitgerust
met vuurwapens maar met wal
kie-talkies. Het moest blijkbaar
minder angstaanjagend wor
den.
De Halloween-viering is wat
uitgebreider en de trucages met
de lippen van het ruimtewezen
zijn wat meer verfijnd zodat de
voor we betaald kregen. Maar
we hebben het slechts een jaar
volgehouden. Onze humor werd
er niet echt gepikt. We kregen
onze scenario's en tekeningen
altijd met rode pen doorstreept
weer terug."
Na de Donald Duck-tijd ver
schenen nog vier delen. Uit de
beginjaren stammen ook mees
terlijke parodieën op klassieke
strips als Dick Bos(ch) en we
derom Donald Duck, alsook ori
ginele creaties als Rockin' Belly,
zijn stoïcijnse visboer en de
lamzakkige kat-op-de-achter-
grond die later zou uitgroeien
tot Heinz.
In 1987 startte Heinz als zelf
standige dagstrip in Het Parool.
Van daaruit begon de stripkat
aan een onstuitbare opmars
door de dagbladen.
Op de zolderverdieping boven
het café hebben Windig en De
Jong kortgeleden hun nieuwe
werkruimte gevondenDie is al
leen te bereiken via de keuken
en twee smalle trappetjes. „Het
was hier een geweldige rotzooi
en we hebben zelf verwarming
moeten aanleggen", zegt Eddie.
„Maar dit is wel een ideale plek.
Van nature hebben we gemerkt
dat we boven moeten werken.
We hebben een poosje in een kel
der gezeten, maar dat is funest
voor de creativiteit. Bovendien
konden we er niet roken. Om
dingen te bedenken, moet je
kunnen roken."
Het draaiboek van de film komt
op tafel. Een dik pakket A4'tjes,
waarin Heinz uiteraard zijn ou
de kameraden Frits en Jodocus
ontmoet, maar ook latere 'bijfi-
woordjes 'home' en 'phone' er
iets overtuigender uitkomen.
Ook de muziek en geluidsmixa-
ge zijn aangepast naar de laat
ste technische standaard.
Wel is echt nieuw dat naast een
Engelstalige versie nu ook een
Nederlands ingesproken versie
in de bioscopen wordt gepresen
teerd, waarmee men wil inspe
len op het allerjongste publiek.
Die koters krijgen dan toch een
stevige dot emoties te verstou
wen als het lieve ruimtemanne
tje lijkt te zijn gestorven en het
guren' als Augustus ('Mij k van
vriend heet Augustus zeg na de
Heinz ben, ik') en Jan Jaip
van het eiland Janjapië ('N»e-
nee! Na het eten wordt er nut
meer gelopen! Tegen de reges!
„De film sluit grotendeels aai
op de laatste Heinz-delen", agt
René. „We waren op een pun1
aangekomen waarop de dags
troken al heel filmisch werda.
Vooral de dialogen van Jan er
Jaap zijn fantastisch om te be
denken. De bijfiguren hebben
altijd veel ruimte gekregen it
onze strips. Op een gegeven mo
ment zijn ze eigenlijk een eigen
leven gaan leiden." Eddie: „We
hebben nu een afgerond ver
haal, maar het kan best zijn dat
het nog totaal op de kop gaat.
We bedenken steeds nieuwe
grappen. Maar vier van de vijf
vergeten we weer, omdat ze
vaak in de kroeg ontstaan. De
dag erna vind je dan een schets
op een bierviltje, waarvan je
geen idee hebt wat 'ie precies
moet voorstellen.Het zal ver
moedelijk niet gemakkelijk zijn
om de typische Heinz-humor op
het witte doek overeind te hou
den. „De timing is heel belang
rijk. Die is natuurlijk anders
dan in een stripboek. Maar de
reacties op het proeffilmpje zijn
veelbelovend. Heinz liep alleen
nog maar richting de kroeg, en
de fans begonnen al te lachen.
We denken het publiek zeker
tachtig minuten te kunnen boei
en."
Martin Groenewold
Informatie over de Heinz-film is te
vinden op www.heinzthemovie.nl
verdriet van Henry Thomas als
Elliot nauwelijks meer te stel
pen is.
Van die thans 30-jarige acteur
hebben we sinds E.T. trouwens
weinig meer gezien, hoewel hij
binnenkort tegenover Leonardo
DiCaprio zal staan in Scorsese's
Gangs Of New York.
Pieter van Lierop
E.T.: regie Steven Spielberg; met
Henry Thomas, Dee Wallace, Peter
Coyote, Drew Barrymore. Te zien in
CineCity Vlissingen en Roxy Bergen
op Zoom.
Britney Spears is het popu
lairste tieneridool van dit
moment. Daarom worden haar
naam en beeltenis afgedrukt op
hoesjes van cd's die ze zelf vol-
zingt en op een keur aan prijzige
t-shirts, posters, kussenslopen,
koffiebekers, petjes en andere
hebbedingetjes. De marketing
afdeling van het product Brit
ney Spears achtte de tijd rijp
voor een film. Geen opzienba
rende beslissing, want alle popi
dolen van Elvis tot Prince en
van The Beatles tot The Spice
Girls belandden vroeg of laat in
de bioscoop met tot speelfilm
lengte opgerekte reclames voor
hun eigen imago.
De Britney-film is een op de be
levingswereld van de uit tiener
meisjes bestaande fanschare
toegesneden mix van melodra
ma en f eel-good movie. Serieuze
onderwerpen als tienerzwan
gerschap, overspel, en verzet te
gen het ouderlijk gezag worden
braafjes afgewisseld met een
kuise kalverliefde en uiteraard
enkele liedjes van Het Idool.
Dat de koningin van de Barbie
pop zich op wanstaltig softe
wijze vergrijpt aan Joan Jetts
klassieker 'I love rock and roll'
zal de fans niet deren. Over haar
acteerwerk zullen de liefheb
bers evenmin vallen. En eerlijk
is eerlijk: echt goed acteert
Spears niet, maar we hebben het
zeker wel eens slechter gezien.
Het doet er allemaal niet toe. De
De burka. Vóór de Ameri
kaanse aanval op Afgha
nistan kenden slechts weinige
westerlingen dit vrouwonvrien-
delijke kledingstuk, maar in
middels is het al net zo'n inge
burgerd begrip als antrax,
clusterbom of poederbrief.
Ruim voor de gebeurtenissen
van 11 september besloot de
Iraanse regisseur Mohsen
Makhmalbaf (Gabbeh, Salaam
Cinema) om een film te maken
over de schrijnende leefomstan
digheden van de Afghaanse be
volking onder de Taliban, waar
bij hij de burka koos als het
meest in het oog springende
symbool van onderdrukking.
Het resultaat is Kandahar, een
clandestien in het Iraans-Af-
ghaanse grensgebied opgeno
men film waarin documentaire
beelden en speelfilmscènes sa
men gaan.
Makhmalbaf volgt de reis van
Nafas, een Afghaanse journa
liste die jaren geleden naar Ca
nada vluchtte. Zij keert terug
naar haar geteisterde vaderland
om te verhinderen dat haar in de
stad Kandahar achtergebleven
zuster zelfmoord pleegt, uit
Britney Spears
fans komen voor Britney en ze
krijgen Britney.
Geweld, seks en harde taal wor
den zoveel mogelijk vermeden,
zodat bezorgde ouders hun op
groeiende kinderen er rustig
naartoe kunnen sturen. Je kunt
je hooguit afvragen of Cross
roads met zijn verhaal vol tie
nerellende niet een wat al te me
lodramatische toon aanslaat.
De flinterdunne luchtigheid
wanhoop over het leven onder
de Taliban. Nafas' reis naar
Kandahar blijkt vol hindernis
sen en gevaren te zitten zoals ro
versbenden, onbetrouwbare
medereizigers en natuurlijk de
constante dreiging te worden
opgepakt door de Taliban.
De tegen wil en dank in een bur
ka gehulde journaliste houdt
een gesproken dagboek bij over
haar bijzondere reis. Haar in ge
zwollen Engels gesproken tek
sten maken de film af en toe
overdreven uitleggerig en poli
tiek correct, alsof je zit te kijken
naar een ouderwets stuk vor
mingstoneel.
Veel beter is Makhmalbaf wan
neer zijn personages er het zwij -
gen toedoen en hij de beelden
voor zich laat spreken. Zo loopt
Nafas een tijdje mee in een op
tocht van vrouwen die op weg
zijn naar een trouwerij. Lopend
in de woestijn en van top tot teen
gehuld in burka's zien de vrou
wen er eerder uit als sinistere
karakters uit een science fic
tion-film dan als bruiloftsgas
ten.
Uitgesproken surrealistisch is
de scène waarin kunstbenen
van Britney's liedjes ontbreekt
in de film goeddeels. Wat meer
uitbundigheid had misschien
geen kwaad gekund.
Fritz de Jong
Crossroads: regie Tamra Davis; met
Britney Spears, Anson Mount, Zoe
Saldana, Taryn Manning. Te zien in
CineCity Vlissingen, De Koning
Hulst en Cinemactueel Bergen op
Zoom.
aan parachutes uit een vliegtuig
worden gedropt, terwijl op de
grond mannen op krukken om
het hardst lopen om de mooiste
prothese te veroveren. De trage
die van het al een kwart eeuw
door oorlog, geweld en landmij
nen geteisterde Afghanistan
wordt in dit absurde tafereel tot
de wrange essentie terugge
bracht.
Aan het einde van de film weten
we niet of het Nafas zal lukken
om haar zus te redden. Dat on
zekere slot stemt niet minder
treurig nu de Taliban uit Afgha
nistan verdreven zijn. De ergste
fanatici zijn misschien verdwe
nen, maar uit recente televisie
beelden blijkt dat de burka
voorlopig onder grote delen van
de bevolking stand houdt, en
daarmee ook de onderdrukking
van de Afghaanse vrouwen.
Fritz de Jong
Kandahar: regie Mohsen Makhmal
baf; met Nilofour Pazira, Hassan
Tantai, Sadou Teymouri. Te zien in
Schuttershoftheater Middelburg
(vr. 19.30 u. en ma. 20.00 u.) en 't
Beest in Goes (do. en za. 20.30 u.).
Schoonheid is minder wat men ziet dan
wat men droomt", zo luidt een befaamd
Vlaams spreekwoord dat ik ook nooit eerder
was tegengekomen tot ik eens ging opzoe
ken wat een citatenboek zoal over het glib
berig begrip 'schoonheid' had mee te delen.
Aanleiding voor die nieuwsgierigheid
vormde de film Shallow Hal. Daarin wordt
een keer de wijsheid gebezigd: 'Beauty is in
the eye of the beholder' en dat lijkt de bete
kenis van het Vlaamse gezegde aardig te
dekken. Niemand hoeft zich dus te storen
aan mijn mening dat er in Shallow Hal bit
ter weinig 'schoonheid' valt waar te nemen.
Ik denk dat voor 'humor' hetzelfde geldt.
Dat begrip is evenzeer subjectief. In de
nieuwe film van de gebroeders Farrelly -
eerder waanzinnig succesvol met 'There's
Een ongetrukeerc
i Gwynneth Paltrow
foto Glen Watson/GPD
Something About Mary' - is ook de humor
van pover gehalte. Naar mijn smaak dus.
Onder invloed van een toevallig tegen het
lijf gelopen goeroe, heeft de onuitstaanbare
acteur Jack Black geleerd om oog te krijgen
voor de innerlijke schoonheid van mensen.
Hij was altijd meedogenloos in zijn oordeel
over meisjes - terwijl hij er zelf uitziet als
een papperig onderdeurtje met de expressie
van een astmatische karper - maar ineens
presteert hij het om verliefd te worden op
een moddervet meisje dat in restaurants
veelvuldig door het meubilair zakt, hetgeen
Jack niet kan begrijpen omdat hij haar ziet
als de rank geschapen Gwynneth Paltrow.
Shallow Hal is een komedie met een schijn
heilige boodschap. Al te plomp krijgen we
het inzicht ingepeperd dat in onze maat
schappij overmatige waarde wordt toege
kend aan schoonheidsidealen die worden
gedicteerd door videoclips en modebladen
Of denk aan Hollywoodfilms zoals die van
Bobby en Peter Farrelly die in het verleden
het geheel voor zichzelf lieten spreken dat
mannen hoteldebotel worden van Cameron
Diaz. Maar nu moeten we van diezelfde Far
relly's aannemen dat zoiets geen pas geeft en
we meer oog moeten hebben voor het apart
soort schoonheid dat Paltrow belichaamt in
de scènes waarin knappe trucages haar de
verschijning meegeven van Eddie Murphy
in The Nutty Professor, maar dan met melk
wit vlees en gehuld in minirokje.
De domheid van de broertjes, die ooit onge
twijfeld geheel zichzelf waren toen ze
Dumb Dumber regisseerdenzit in het feit
dat ze niet proberen Jack Black overtuigend
te maken als iemand die oog krijgt voor de
specifieke charmes van mollige meisjes
maar hem hardnekkig blijven voorstellen
als iemand die ziende blind is en die enkel
onder hypnose tot adoratie kan komen van
een afwijkend postuur. En dat gebeurt dan
ook nog eens in een film die naar hartelust
zelfs objectief foeilelijke vrouwen opvoert
die tot hilariteit van de goegemeente mogen
worden uitgekreten voor giraf, nijlpaard en
erger. Het blijft toch een film van een paar
blagen die het ook grappig vinden om Jason
Alexander (als
een nog grotere eikel dan Jack Black) naar
het toilet te sturen met de mededeling: „Nu
ga ik even een raket afvuren!
Pieter van Lierop
Shalloiv Hal: regie Bobby en Peter Farrellymet
Jack Black, Gwynneth Paltrow, Jason Alexan
der, Tony Robbins, Rene Kirby. Te zien in CineCity
Vlissingen, De Koning Hulst en Roxy Bergen, op
Zoom.
De film Kandahar toont de schrijnende leefomstandigheden van de Afghaanse bevolking onder de Taliban.
