Weer asielzoekersgezin op straat
Van den Bergen gebruikt
verdwijnend veer als alibi
Horeca Zierikzee
tevreden over
kaartensysteem
Ons huis is
groot genoeg
Succes ecobus bij
transferium Renesse
smaakt naar meer
Leiden noemt Vlissingse angst voor huisvesten uitgeprocedeerden ongegrond
Dineren voor
hulp aan
de Molukken
J
CREDITS
Goedkoper en
beter kan
GOES
door Edith Ramakers
VLISSINGEN - In één week tijd is in
Vlissingen een tweede gezin uit huis
gezet. Na de familie Abdulrahman,
afkomstig uit Irak. overkwam giste
ren een uitgeprocedeerd Armeens
echtpaar met twee kinderen hetzelfde
lot.
Ze kwamen ongeveer drie jaar gele
den naar Nederland. Het gezin heeft
bij vrienden in Vlissingen voorlopig
onderdak gevonden; onverzekerd en
zonder geld. Terug naar Armenië wil
len ze niet. Ze verkiezen de ontheem
den van Nederland te zijn. Achten
twintig dagen geleden ontving de
Armeense familie de definitieve af
wijzing. Het gezin wist dat daarmee
het Rijk de financiële bijstand zou
stopzetten en dat de verantwoordelij
ke instantie, in hun geval de Centrale
Opvang Asielzoekers (COA), de
vluchtelingen de boodschap moest
brengen.
Er zijn plaatsen in Nederland waar
vluchtelingen niet op straat komen te
staan. Een daarvan is Leiden. Van die
gemeenten kan gezegd worden dat ze
tegen het rijksbeleid ingaan. „Wij on
dermijnen het rijksbeleid geenszins",
reageert F. Delamarra, persvoorlich
ter van de gemeente Leiden. „Het Rijk
kan zeggen: deze zaak is afgehandeld.
We strepen de asielzoekers weg uit de
administratie, want de status tot ver
blijf wordt niet verleend. Maar wij
zien op straat dat de zaak daarmee
niet afgehandeld is. Als lokale over
heid hebben we een zorgplicht."
Over zorgplicht zegt Delamarra: „Het
Rijk neemt het besluit dat het verblijf
beëindigd moet worden en dat de
vluchtelingen uit vrije wil moeten
vertrekken. Die vin je wil ontbreekt
vaak. Het dossier is voor het Rijk ge
sloten, voor de gemeente niet." Hij
zegt dat het onduidelijk is wie uitvoe
ring aan het rijksbeleid zal geven.
„Wat wij constateren, is dat de men
sen hier nog zijn. Dan moeten we er
dus voor zorgen. Want dat ze er nog
zijn, ligt niet aan ons. Bij wie zit dan
de fout?"
Ook de politie komt in Leiden niet met
een bevel tot uitzetting. „Dat zou toch
strijdig zijn met ons beleid." De Leid-
se gemeenteraad heeft eind vorig jaar
voor deze manier van opvang geko
zen. „Het kost geld, maar voor die op
lossing hebben we gekozen. Wij zor
gen momenteel voor acht mensen van
wie het dossier beëindigd is."
Uitzichtloze positie
Het is volgens de gemeente Leiden on
gewenst voor elke samenleving dat
mensen op straat zwerven. „Dat pro
beren we te voorkomen. Deze acht
mensen verkeren ondanks de opvang
in een uitzichtloze positie. Vandaar
dat we veel in gesprek zijn met hen. We
bespreken de mogelij kheden voor
terugkeer naar het land van her
komst, naar een ander lapd of we kij
ken of er nog mogelij kheden zijn om
hier op sociale, medische of juridische
gronden te blijven." De Vlissingse ge
meenteraad koos eind vorig jaar niet
voor deze oplossing. Alleen de SP en
GroenLinks spraken zich duidelijk
uit voorstander te zijn van een model a
la Leiden. Eén van de grote angsten
was dat uitgeprocedeerde asielzoe
kers die geen status krijgen, niet meer
verzekerd zouden kunnen worden. De
gemeenschap zou voor de kosten op
draaien, als er iets met de mensen ge
beurt. Volgens Delamarra is die vrees
ongegrond.
„Ze zijn wel degelijk verzekerd. In
Leiden blijven ze onder de bestaande
regelingen voor vluchtelingen val
len."
door Nadia Berkelder
VLISSINGEN - Wat maakt die
paar mensen nou uit, als Ne
derland toch al vol is, vraagt
Elise de Boer zich af. Haar Ar
meense vriendin Lianna moet
binnenkort het land uit. Elise
kan niet zwijgend toezien. „Als
ik niets doe, kan ik haar net zo
goed op het vliegtuig zetten en
haar uitzwaaien.
Ze zitten allebei op de CSW in
Middelburg, zijn allebei veer
tien jaar. De één woont thuis,
de ander in het asielzoekers
centrum. Lianna is ruim drie
jaar in Nederland. Ze vluchtte
samen met haar moeder uit Ar
menië. Haar land is niet veilig,
vertelt ze. Armeniërs en Assy-
riërs zijn in een strijd gewik
keld. Of het burgeroorlog is,
weet ze niet zo goed. En hoe dat
allemaal precies zit met die
procedures, is haar ook niet
duidelijk. Moeder en dochter
moeten Nederland uit. Lian
na's moeder heeft een slechte
gezondheid en wordt binnen
kort geopereerd aan galstenen.
Zodra ze uit het ziekenhuis is,
moeten ze weg. Hulpoi'ganisa-
tie Inlia probeert nog een nieu
we procedure te beginnen.
„Medische problemen kunnen
een aanleiding zijn om een ver
blijfsvergunning aan te vra
gen", zegt J. Burger van Inlia.
Elise heeft Lianna leren ken
nen op het asielzoekerscen
trum. „Ik kom daar heel vaak,
we hebben één keer in de week
kinderkerk, dan halen we alle
kinderen op." Ze zijn vriendin
nen geworden en gaan nu naar
dezelfde school. „Ik vind het
heel knap dat ze mavo havo
doet, terwijl ze hier nog maar
drie jaar is. Andere kinderen in
het centrum volgen een speci
aal programma op het Schel-
demond."
Ze heeft weinig begrip voor het
asielbeleid in Nederland. „Ik
vind dat het te lang duurt voor
dat mensen horen of ze mogen
blijven. Ze slijten hun dagen
met wachten. Veel mensen
kunnen daar niet tegen. Ik weet
wel dat Nederland vol raakt als
iedereen mag blijven, maar
daar zit ik niet zo mee. Als wij
het moeilijk hebben, willen we
ook geholpen worden."
Er stopt een busje voor de deur.
Het Armeense gezin dat in
Vlissingen uit huis is gezet
komt bij de familie De Boer lo
geren. „Ik heb snel mijn kamer
leeg gemaakt", vertelt Elise.
„Ik slaap bij mijn zusje. Ons
huis is groot genoeg."
Elise de Boer met haar Armeense vriendin Lianna. foto Lex de Meester
donderdag 14 maart 2002
door Piet Kleemans
BURGH-HAAMSTEDE - Taxi
Centrale Renesse (TCR) wil een
tweede ecobus inzetten voor het
door haar verzorgde gratis ver
voer vanaf het transferium in
Renesse. De milieuvriendelijke
manier van personenvervoer
per elektrisch aangedreven bus
oogst veel waardering bij zowel
de klant als aanwonenden van
de route waarlangs deze stille
bus rijdt. TCR is vanwege de ho
ge investeringskosten nog op
zoek naar subsidiemogelijkhe
den.
Het transferium bij Renesse
werd in juli 1997 in gebruik
genomen. Bezoekers van de
badplaats kunnen er gratis par
keren en worden gratis naar
camping of strand vervoerd.
TCR zet daarvoor schone diesel
bussen in - waaronder twee ca
briolets - plus onder meer een
paardentram. In 1999 introdu
ceerde TCR een geruisloos naar
de kust suizende 'ecobus'. Deze
wordt elektrisch aangedreven
en biedt plaats aan 30 passa
giers. De ecobus bereikt een
snelheid van 35 kilometer per
uur en kan op één accu - van
1200 kilo zwaar - zo'n 60 kilo
meter afleggen.
Met de ecobus wordt volgens C.
Hage, mede-directeur van TCR,
zo'n tien proeent van het aantal
reizigers vervoerd. In voor- en
naseizoen rijdt de ecobus op alle
lijnen vanaf het transferium. In
het hoogseizoen wordt de mi
lieuvriendelijke en stille bus in
gezet op lijn 2 (richting Zeeuwse
Stromen) en lijn 3, richting
Hoogenboomlaan.
Filosofie
Hage:,Het past ook enorm goed
in de filosofie achter het trans
ferium: evenwicht tussen na
tuur en recreatie. We krijgen
vooral van reizigers erg positie
ve reacties op de ecobus." Na
deel van de ecobus is dat
exploitatie ervan duur is. Een
elektrisch aangedreven bus kost
in aanschaf 136.100 euro en zo'n
investering verdien je niet zo
maarterug; Hage: „Daarom zijn
we nu bezig met onderzoek naar
de subsidiemogelijkheden. Of er
een ecobus bijkomt is afhanke
lijk van de uitkomsten van dat
onderzoek." Het transferium en
het natransport vanaf het par
keerterrein worden door de ge
meente bekostigd uit de toeris
tenbelasting en de inkomsten
uit parkeermeters. De gemeente
hoopt door het natransport via
een stichting te regelen subsidie
te krijgen van het ministerie van
Verkeer en Waterstaat. Ge
meente-ambtenaar verkeer en
vervoer T. van de Ketterij ver
wacht daar op zeer korte ter
mijn uitsluitsel otfer. Het gaat
om een subsidiebedrag van
113.400 euro. Het succes van het
transferium bij Renesse leidde
in 1999 tot een experiment met
gratis openbaar vervoer gedu
rende zes weken in het hoogsei
zoen van Haamstede naar Wes-
tenschouwen. Dat wordt
volgens Van de Ketterij hogelijk
gewaardeerd. „Het aanbieden
van gratis openbaar vervoer le
vert een belangrijke bijdrage
aan de kwaliteitsverbetering
van het toeristische product."
De gemeente hecht daar grote
waarde aan en wil het daarom
ook in 2002 aanbieden.
OOST-SOUBURG - Het Moluks
Centrum Mae Uku (MCMU) za
melt met een Diner for Maluku
geld in voor hulp aan de Moluk
ken. Belangstellenden kunnen
vrijdag 26 april van 19.00 tot
22.00 uur in het gebouw aan de
Prins Hendrikstraat genieten
van een Molukse rijsttafel.
Er zij n 7 5 plaatsen beschikbaar.
Verder is er deze avond een info-
hoek aanwezig met de activitei
ten van stichting Horizon Hol
land. De stichting is een van de
weinige hulporganisaties die
nog altijd actief is op de Moluk
ken. De avond wordt opgeluis
terd door muziek van verschil
lende muziekgroepjes, karaoke
en de Molukse cabaretier Boetje
Badot. Laatsgenoemde biedt
via een veiling schilderijen aai?
waarvan de opbrengst ten goede
komt aan de pro j ecten van Hori
zon Holland.
Ed van den Bergen fotografeert mensen op de pont. foto Wim Kooyman
door Jan Jansen
PERKPOLDER - Een man met
een fototoestel op zijn buik ver
stoort in de salon het anders zo
voorspelbare ritme van een
overtocht tussen Kruiningen en
Perkpolder. Kennelijk nicuw-
gierig naar de passagiers die hij
door de lens beloert, wekt hij
andersom zelf evenveel nieuws
gierigheid; argwaan zelfs. Wat
moet die goser met zijn donkere
bril van ons?
Het wordt rap duidelijk als de
fotograaf op zijn doel afgaat.
„Mag ik u even lastig vallen? U
weet misschien dat deze boot-
dienst verdwijnt. Daarom ben
ik bezig met een fotoreportage
en nou zou ik ook graag een foto
van u maken. Mag dat?" Zelden
krijgt Ed van den Bergen (45) uit
Hulst een afwijzing. „Dat die
boot er straks niet meer is, blijkt
een fantastisch alibi. Zelfs arg
wanende types, zoals jij, zeggen
dan geen nee. Dat vind ik dan
wel mooi hoor. Dat zijn over
winningen hè." Zo herinnert hij
zich twee vrachtwagenchauf
feurs met stoere koppen uit
Rhenen die hij amper durfde
aan te spreken. „Ik stak een
beetje aarzelend mijn verhaal
af. Haalt er één een servetje van
de boot uit zijn zak. Ze gingen al
jaren regelmatig met de boot
mee en wilden een souvenir. Die
foto's hebben ze dus ook be
steld."
Op tig overtochten schoot Van
den Bergen zo al een prachtige
portrettengalerij bij elkaar. In
nostalgisch zwart-wit. Natuur
lijk heeft hij ook foto's van de-
boot, de fuik, het dek, maar
mensen zijn zijn belangrijkste
doelwit. „Ik vind het heel boei
end dat ze allemaal, met hun ei
gen sores en plannen, op weg
naar iets zijn. Dat is toch het
kenmerk van zo'n overtocht."
Ed van den Bergen is geen be
roepsfotograaf. Maar als ama
teur of hobbyist wil hij zich toch
ook niet laten afschilderen. Al
dik twintig jaar manifesteert hij
zich als een bevlogen fotograaf
die een professionele opleiding
volgde aan de foto-academie in
Sint-Niklaas. Enige bewust
zijnsvernauwing slaat soms toe
als hij zich helemaal op één on
derwerp richt. Zulke inspan
ningen leverden al enkele expo
sities op, bijvoorbeeld van
Saeftinghe, van de Cokesfa-
briek en van het leegstaande
klooster van de paters Maristen
in Hulst. Ook de uitgave van een
boek over de boot sluit hij niet
uit. Maar voorlopig zit hij, sa
men met 'collega' Bernard de
Ruijck, nog middenin het proces
van meevaren en afdrukken.
„Er gaat een magie vanuit om
dingen vast te leggen die er wa
ren en daarbij wil je niks missen.
Daar ben ik altijd bang voor.
Verdorie, er gebeurt van alles en
dan ben ik er niet bij
Grappig fenomeen
Geboren in Rotterdam, moest
hij als kind al mee met zijn
Zeeuws-Vlaamse ouders naar
opa in Clinge. Sinds hij werkt in
Hulst, maakt hij opnieuw veel
vuldig de overtocht. Ed van den
Bergen heeft dus wel iets met de
boot. „Ik ben niet tot tranen toe
geroerd, maar ik vind het jam
mer dat hij weggaat. Het is ei
genlijk een grappig fenomeen.
Je hebt een land en daaronder
bungelt nog een klein stukje dat
alleen over water of vreemde
bodem bereikbaar is. Dat is fas
cinerend."
Over enige tijd zijn de foto's te
zien in Hulst; waar en wanneer
precies is nog niet bekend.
door Ali Pankow
ZIERIKZEE - Op het venster of
de deur van vrijwel elk horeca
bedrijf in Zierikzee prijkt te
genwoordig een sticker met de
tekst 'Deelnemer Veilig Uitgaan
Zierikzee'. Het gele- en rode-
kaartensysteem ten behoeve
van een goede sfeer in het uit
gaansleven werpt vooral dank
zij die brede deelname zijn
vruchten af. De bedoeling van
het systeem is raddraaiers en
andere ongewenste bezoekers
een halt toe te roepen.
„Volgens mij doen alle leden van
de horeca-afdeling in Zierikzee
hieraan mee", zegt uitbater H.
Uitterhoeve van café 't Sloepje
aan de Melkmarkt. Hij is zelf
groot voorstander van het kaar-
tensysteem omdat de horeca
ondernemer hiermee een goed
middel in handen heeft lieden
die de sfeer bederven te weren.
Bovendien gaat er volgens hem
ook een preventieve werking uit
van die stickers. „Niemand zit
er natuurlijk op te wachten in
derdaad zo'n gele of rode kaart
te moeten uitdelen, maar als het
nodig is gebeurt het wel", zegt
Uitterhoeve.
Hij kent diverse praktijkvoor
beelden waarin een lastige
klant met een gele kaart een
waarschuwing kreeg dat hij
zich anders moest gedragen.
Zo'n klant wordt in dat geval
niet alleen scherp i n de gaten ge
houden in het etablissement
waar hij de waarschuwing
kreeg, maar eveneens in alle an
dere deelnemende horecabe
drijven.
Over de streep
Bij een rode kaart is de bezoeker
behoorlijk over de streep ge
gaan, Hij wordt dan voor een be
paalde periode geweerd uit het
bedrijf waar hij stennis heeft
gemaakt of hij heeft het zo ver
bruid dat hij enige tijd nergens
meer welkom is binnen de Zie-
rikzeese horeca.
„Dat komt aan hoor. Dan kun je
dus ook niet even een snackbar
binnenstappen om een frietje te
halen, want ook daar mag je dan
niet naar binnen", zegt eigenaar
F. Kramer van stadscafé De
Banjaard aan de Nieuwe Haven.
Ook hij is blij met de brede deel
name. Tevens acht hij het van
belang dat strak de hand wordt
gehouden aan de afspraken. Hij
kent een voorbeeld waarin ge
probeerd werd een weekje voor
afloop van de rode kaart-ter-
mijn weer een café binnen te
stappen.
„Het is goed dat de eigenaar dan
voet bij stuk houdt en zegt: sorry
jongen, volgende week ben je
hier pas weer welkom", aldus
Kramer.
Volgens Uitterhoeve wordt er
zorgvuldig gewerkt. „Er is een
speciale commissie ingesteld
die beoordeelt welke kaart
wordt uitgedeeld en voor welke
periode. Dat kan een maand,
twee maanden of een half jaar
zijn. De persoon in kwestie
wordt uitgenodigd voor een ge
sprek met de commissie en dan
is het aan die persoon zelf om
wel of niet te komen. Hij wordt
in elk geval netjes op de hoogte
gesteld van de maatregel."
Van klanten binnen zijn eigen
bedrijf zegt Uitterhoeve uitslui
tend positieve reacties over het
systeem te horen.
Voldoening
Voormalig horeca-ondememer
J. Meerdink proeft voldoening
over de wijze waarop het kaar
tensysteem thans functioneert.
Als uitbater van discotheek De
Steeg introduceerde hij het plan
al in 1997 naar het voorbeeld in
Hulst en Terneuzen.
Volgens horecman Meerdink
heeft het wel even geduurd voor
hij de horeca in Zierikzee warm
kreeg voor zijn idee. Volgens
hem brachten trieste gebeurte
nissen als de schietpartij in een
discotheek in Gorinchem de
zaak uiteindelijk in een stroom
versnelling.
GRATI
-jJUH0KIA331(r T.W.V.
Handig van Dutchtone:
Alle kosten voor gesprekken en diensten worden verrekend
met' uw geldbundel.
De geldbundel is onbeperkt houdbaar; het restant gaat
automatisch naar de volgende maand.
Wappen, bellen naar vast én mobiel voor hetzelfde tarief.
Lange Vorststraal 55
