PZC Mijn meubels moeten vooral lekker zitten 35 Ontwerper Jan te Lintelo m Nog meer mimosa zaterdag 2 maart 2002 Aanvankelijk ging hij de verpleging in. Maar na een paar j aar kroop het bloed toch waar het niet gaan kon en kwam Jan te Lintelo als nog in de meubels terecht.L Inmiddels maakt hij naam met een eigen collectie: Lin- teloo. Zijn ontwerpen heb ben royale afmetingen en een comfortabele, luie zit. „Mijn meubels moeten bovenal lekker zitten." Jan te Lintelo op de tafel die Henk Vos ontwierp voor het vroegere VNU-gebouw in Hoofddorp.,Die tafel past perfect bij mijn ideeën over wonen. foto's Linteloo [et zijn leef meubels, zegt hij De bank die hem een paar jaar geleden zijn eerste, grote, commerciële succes bezorgde heet niet voor niets Easy Living. Het is een royaal en comfortabel meubelstuk van maarliefst 2.75 meter breed, met grote, zachte donzen kussens en een lekkere, luie zit. „Mensen zijn anders gaan le ven", zegt Jan te Lintelo (48). „Ze willen niet meer zitten op een bank; ze willen er op hangen en liggen. Met andere woorden: ze willen er op léven. Het liefst met z'n allen tegelijk en met vol doende ruimte voor de krant en voor een dienblad. Na een dag hard werken willen ze 's avonds lekker relaxen." Op een ander ontwerp, de bank Fantasy Island met een afme ting van 2.15 meter breed en 1.65 meter diepkun j e niet eens zitten, alleen maar liggen. Het is een meubel om op ledige zondagmiddagen in te loungen, zoals dat heet. „Sinds de Bijen korf 'm in de collectie heeft op genomen blijkt die bank enorm populair te zijn bij studenten en bij mensen die kleinbehuisd zijn. Je kunt hem namelijk ook als logeerbed gebruiken. Bij mij thuis staat hij voor de open haard." Ook de Penthouse, ver krijgbaar als love-seat met voe- tenbank of als longchair, heeft een uitermate comfortabele uit straling. „Het enige nadeel van deze stoel is dat je er zo gauw op in slaap valt", weet hij uit eigen ervaring. Leefbaar Te Lintelo zegt één motto te hebben, en dat is dat zijn meu bels lekker moeten zitten. „Het comfort staat voorop. Als een fauteuil niet goed zit, dan komt- ie er bij mij niet in. Hoe mooi het ontwerp misschien ook is. Mijn meubels moeten leefbaar en ge bruiksvriendelijk zijn." In het Dutch Design Center in Utrecht, verzamelplaats van vaderlands design, is zijn volle dige Linteloo-collectie te zien en kunnen particulieren en de detailhandel hun licht opste ken. Eigenlijk had hij vroeger geen idee wat hij wilde worden. Thuis in Haaksbergen hadden ze een meubelzaak. Zijn vader kwam van de boerderij en was voor de oorlog met zijn broer in de wo ninginrichting gegaan. „Ons ei gen huis stond vol met de meu~ bels die in de winkel waren overgebleven", zegt hij. „Ik hielp op zaterdag regelmatig mee in de zaak en ging wel eens mee naar beurzen. Ook vond ik het leuk om de etalage in te rich ten. Toch trok het vak me aan vankelijk niet." Zijn oudere broer Tonny nam de zaak van Fauteuils Time Out High en Time Out Low. Fantasy Island, een bank waar je niet op zit maar op ligt, zoals Jan te Lintelo hier demonstreert. zijn vader over en breidde deze uit tot een van de meest toon aangevende designwinkels in Oost-Nederland. Jan, de jongste van vier kinde ren, ging de verpleging in. Hij werkte vier jaar in Enschede en leerde er veel. „Ik deed er in ie der geval veel mensenkennis op. Daar heb ik nog dagelijks pro fijt van." Maar na een paar jaar begon het toch te kriebelen, en na de militaire dienst vertrok hij alsnog naar de MTS Meubile- rings- en Houtbedrijven in Rot terdam. Te Lintelo volgde er de richting woninginrichting en meubelfabricage, liep stage bij Pastoe en bleef daar na zijn op leiding hangen. Na een half jaar - hij was 26 - werd hij export-manager en kreeg hij de taak om de befaam de Amsterdam-kast van Pastoe in het buitenland te promoten. „Ik kwam overal. In Japan, de VS. Die kast werd een groot suc ces." Na vier jaar vertrok hij bij Advertentie UCHTLA1 jj-) Je bent pas ingericht als je verlichting goed bent ingelicht! Middelburg: Geere Pass age 6-10,0118-623178. Temeuzen, Noordstraat 19,0115-648220 www.licbtland.nlinfo@lichtland.nl Pastoe en kwam hij bij Rohé te recht, een fabrikant van voor namelijk rotan-meubelen. Spaghettistoeltje „Maar rieten meubelen liepen absoluut niet in die tijd. Met ontwerper Gerard van de Berg heb ik toen een nieuwe stoel ont wikkeld, die het bedrijf een mo derne uitstraling moest geven. Ik zocht het materiaal - chroom en pvc-draad - en Gerard ont wierp de stoel. Het spaghetti stoeltje, werd hij ook wel ge noemd. Dat was eigenlijk mijn eerste kind." Hij keerde terug naar Pastoe, werd later commercieel direc teur bij Gelderland, maar miste op een gegeven moment de vrij heid. „Ik wilde me verder ont plooien, mijn eigen ding doen. Ik had zoveel ideeën, die moes ten eruit. In alle banen die ik had gehad, was ik afhankelijk geweest van anderen. Ik wilde nu wel eens zélf producten creë ren. Ik denk snel, en als mijn ge voel zegt dat een ontwerp goed is, dan wil ik het eigenlijk zo snel mogelijk uitvoeren. Dan heb ik geen zin om er nog eindeloos met anderen over te bakkeleien. Ik was 39 en dacht: als ik ooit nog voor mezelf wil beginnen, dan moet ik het nü doen, anders ben ik te laat." Hij verkocht z'n huis en betrok een klein flatje in Utrecht. „Ik stak al mijn geld in de zaak en ging in 1992 met een paar ont werpen van Nederlandse ont werpers de boer op." Hij noem de z'n collectie Linteloo, „want dat voorzetsel 'te' ging er in het buitenland toch al niet in." De beginjaren verliepen moei zaam. In 1996 waagde hij de grote stap naar de internationa le meubelbeurs van Keulen, de toonaangevende vakbeurs in Europa.Op die beurs werd de Easy Living geïntroduceerd. Een royale bank met veel kus sens en met - en dat is misschien wel het geheim van het succes - een losse hoes die in de wasma chine kan. „Dat was een gat in de markt. Die hoezenbank ver kocht als een gek en vloog de wereld over. En toen begon het te lopen." Nu, zes jaar later, om vat zijn collectie naast banken en fauteuils ook eetkamerstoe- len, eettafels, voetenbanken en bijzettafels. Ze worden gepro duceerd in Nederland, Duits land, Italië en Zuid-Afrika. Hij ontwerpt de meubels niet alleen zelf in overleg met zijn team, maar neemt ook ontwerpen van anderen in zijn collectie op, zo als van Henk en Roderick Vos (eigenaren van Maupertuus in Groningen), Han van der Donk, Gerrit Jan van Meurs, Hans van Kooten en Gerard Vollenbrock. „Als ik merk dat ik zelf niet het talent heb om iets uit te voeren, dan laat ik het graag aan ande ren over." Zo zag hij bijvoor beeld de tafel die Henk Vos ont wierp voor het vroegere VNU- gebouw in Hoofddorp. Een even strakke als robuuste eikenhou ten eettafel van zo'n drie meter lang. „Die tafel past perfect bij mijn ideeën over wonen." Vakantie Op vakantie in Zuid-Afrika zag hij in het guesthouse waar hij lo geerde tafels en stoelen van ge vlochten leer staan. „Prachtige meubels. Ik ben onmiddellijk achter de producent aangegaan. Dat heeft er uiteindelijk in gere sulteerd dat ik die meubels sa men met een aantal bijpassende eigen ontwerpen in mijn collec tie heb opgenomen." Zijn stand op de in januari ge houden woonbeurs in Keulen stond vooral in het teken van die Zuid-Afrikaanse meubels, ge combineerd met modern design. „Die ontwerpen sloegen in als een bom; het zag in mijn stand zwart van de mensen." Zijn collectie is eigenlijk twee slachtig, geeft hij toe. „Een lijn met moderne, strakke meubels, en een collectie met een roman tische uitstraling. Die beide we relden zitten ook in mezelf. De tijd is voorbij dat we complete, bij elkaar passende eiken- of kersenhouten meubelsetjes ko pen. Tegenwoordig mag de an tieke kast van oma naast de mo derne strakke designbank staan. Die mix heeft juist een enorme meerwaarde, en biedt mij ongekende mogelijkheden." Het verkoopkantoor van Te Lintelo heeft inmiddels tien mensen in vaste dienst. De zake lijke leiding van het bedrijf heeft hij overgedragen aan zijn partner Lars. De Linteloo-col lectie wordt onder meer ver kocht in Quitsland, België, Oos tenrijk, Zwitserland, Portugal, de Verenigde Staten, Canada en Rusland. Later dit jaar brengt Te Lintelo een eigen stoffencol- lectie op de markt. Ook kleedt hij restaurants en kantpren aan en maakt hij naam in hét pro gramma TV Woonmagazine, waarin hij als opvolger van Jan des Bouvrie regelmatig een me tamorfose mag uitvoeren. Visite „Heel erg leuk om te doen. Ik merk dat mensen erg vastzitten in hun interieur. Ze denken bij voorbeeld dat ze in hun huiska mer tien zitplaatsen moeten hebben, anders past de visite er niet in. Maar dat is onzin. Je moet je huis inrichten voor je zelf, niet voor de visite. Als je bezoek krijgt haal je maar een paar stoelen van zolder" Het liefst zou hij zich volledig op het ontwerpen storten, maar de contacten met de leveranciers en fabrikanten nemen nu nog teveel tijd in beslag. „Het is nog te vroeg om dat door iemand an ders te laten doen." Het armzalige flatje heeft hij in middels ingeruild voor een roy aal Utrechts grachtenpand uit 1600, dat vol staat met ontwer pen uit de eigen collectie. „Ei genlijk is dat ook de voornaam ste reden waarom ik destijds voor mezelf ben begonnen: Ik wil meubels maken waar ik zelf behoefte aan heb." Corine van Zuthem T 7orige week schreef ik o V een mimosastruikje da over n mimosastruikje dat ik in Zuid-Frankrijk had Aange schaft en waarmee ik triomfan telijk thuiskwam, als een jager met een beer die hij zelf gescho ten heeft. Mijn mimosa was maar veertig centimeter hoog, maar stond al in volle bloei. Ik was bij een mimosakweker op bezoek geweest en ik ben - hoe wel ik zelf jarenlang planten heb verkocht - een echte im puls-koper: zo'n klant waar tuincentra gek op zijn omdat hij alles waar een bloem aan zit in zijn winkelwagen laadt. Zo'n prachtig bloeiend mimosastruikje kon ik natuur lijk niet laten staan. Mijn huisgenoten zijn een stuk praktischer dan ik. Zij bewon derden mijn mimosastruik, maar vroegen onmiddellijk daarna wat ik ermee van plan was. Tja, daar had ik nog niet echt bij stilgestaan. Mimosa kan een graad of acht a tien vorst verdragen, maar ik woon in een koud deel van Nederland waar ze zelfs in deze record-zachte winter nog een paar dagen heb ben kunnen schaatsen en waar in het in de koudste nacht der tien graden vroor. Ik heb vroeger wel eens een mi mosa tegen een zuidmuur ge plant; die hield het daar een j aar of vier vol, om daarna het loodje te leggen, net in de winter dat hij voor het eerst zou gaan bloeien. Deze nieuw-aangeschafte struik was niet goedkoop (acht tien euro) en ik zal hem dus tot een leven van kuipplant veroor delen. Nu is de kuipplant het zelfgeko zen noodlot van de impuls-ko per. Want kuiplanten moeten 's winters naar binnen en voor je het weet staat je hele huis vanaf november ieder jaar vol met overwinteraars. En mensen zo als ik, die moeite hebben met maathouden, kunnen zichzelf uit liefde voor de kuipplant in een situatie manoeuvreren waarin logees niet meer onder gebracht kunnen worden omdat de logeerkamer bezet is door oleanders, sinaasappelboom pjes en ieder jaar uitdijende da tura's, en de wastafel een winter lang bezet is door een niet-win- terharde waterlelie. Een paar jaar geleden, toen ik bij het uit bed stappen mijn voet lelijk bezeerde aan het puntige blad van een agave, heb ik dan ook besloten om alle kuipplan- ten quasi per ongeluk te laten bevriezen. Dat luchtte op, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en intussen begint mijn kuipplantenleger weer aardig op sterkte te raken. Een deel van de woonkamer is zelfs permanent bezet door een reus achtige boomvaren die ook in de zomer veel liever binnen bleek te staan. Naar sommige kuipplanten heb je overigens 's winters geen om kijken; mijn knolbegonia's zet ik na de eerste nachtvorst in de schuur en begin mei sjouw ik ze weer naar buiten. Dat is alles. Maar een mimosa vraagt meer aandacht. Die raakt nogal gemakkelijk in shock - een warmteshock als hij in een ver warmde kamer belandt en een droogteshock indien je zo on voorzichtig bent de potkluit te laten uitdrogen. En beide types van shock zijn fataal. Mimosa kan het beste buiten blijven, zolang het niet meer dan vijf graden vriest. Is het kouder dan eist de struik een koele, lichte ruimte. Ga er maar aan staan. Ach, woonde ik maar aan de kust of middenin een gro te stad waar eetcafé's voor een gunstig microklimaat zorgen. Daar kon mijn mimosa gewoon in de tuin. Maar, zelfs als je naast de visafslag in Breskens woont, of aan de voet van de Brandaris, is er nog een valstrik voor de goedwillende amateur tuinier: Mimosa houdt niet van kalkhoudende grond die aan de kust nu juist vaak voorkomt. Daar is wel een mouw aan te passen, want de plant kan wor den geënt op een onderstam van een kalkminnende soortgenoot. Dat is voor de kweker arbeids intensief en dat maakte mijn struikje terecht zo duur. Romke van de Kaa Een hele royale driezitter opgebouwd uit drie delen getiteld One by One.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2002 | | pagina 35