PZC
Mijn meubels moeten
vooral lekker zitten
35
Ontwerper
Jan te
Lintelo
m
Nog meer
mimosa
zaterdag 2 maart 2002
Aanvankelijk ging hij de
verpleging in. Maar na
een paar j aar kroop het bloed
toch waar het niet gaan kon
en kwam Jan te Lintelo als
nog in de meubels terecht.L
Inmiddels maakt hij naam
met een eigen collectie: Lin-
teloo. Zijn ontwerpen heb
ben royale afmetingen en een
comfortabele, luie zit. „Mijn
meubels moeten bovenal
lekker zitten."
Jan te Lintelo op de tafel die Henk Vos ontwierp voor het vroegere VNU-gebouw in Hoofddorp.,Die tafel past perfect bij mijn ideeën over wonen.
foto's Linteloo
[et zijn leef meubels, zegt hij
De bank die hem een paar
jaar geleden zijn eerste, grote,
commerciële succes bezorgde
heet niet voor niets Easy Living.
Het is een royaal en comfortabel
meubelstuk van maarliefst 2.75
meter breed, met grote, zachte
donzen kussens en een lekkere,
luie zit.
„Mensen zijn anders gaan le
ven", zegt Jan te Lintelo (48).
„Ze willen niet meer zitten op
een bank; ze willen er op hangen
en liggen. Met andere woorden:
ze willen er op léven. Het liefst
met z'n allen tegelijk en met vol
doende ruimte voor de krant en
voor een dienblad. Na een dag
hard werken willen ze 's avonds
lekker relaxen."
Op een ander ontwerp, de bank
Fantasy Island met een afme
ting van 2.15 meter breed en
1.65 meter diepkun j e niet
eens zitten, alleen maar liggen.
Het is een meubel om op ledige
zondagmiddagen in te loungen,
zoals dat heet. „Sinds de Bijen
korf 'm in de collectie heeft op
genomen blijkt die bank enorm
populair te zijn bij studenten en
bij mensen die kleinbehuisd
zijn. Je kunt hem namelijk ook
als logeerbed gebruiken. Bij mij
thuis staat hij voor de open
haard." Ook de Penthouse, ver
krijgbaar als love-seat met voe-
tenbank of als longchair, heeft
een uitermate comfortabele uit
straling. „Het enige nadeel van
deze stoel is dat je er zo gauw op
in slaap valt", weet hij uit eigen
ervaring.
Leefbaar
Te Lintelo zegt één motto te
hebben, en dat is dat zijn meu
bels lekker moeten zitten. „Het
comfort staat voorop. Als een
fauteuil niet goed zit, dan komt-
ie er bij mij niet in. Hoe mooi het
ontwerp misschien ook is. Mijn
meubels moeten leefbaar en ge
bruiksvriendelijk zijn." In het
Dutch Design Center in
Utrecht, verzamelplaats van
vaderlands design, is zijn volle
dige Linteloo-collectie te zien
en kunnen particulieren en de
detailhandel hun licht opste
ken.
Eigenlijk had hij vroeger geen
idee wat hij wilde worden. Thuis
in Haaksbergen hadden ze een
meubelzaak. Zijn vader kwam
van de boerderij en was voor de
oorlog met zijn broer in de wo
ninginrichting gegaan. „Ons ei
gen huis stond vol met de meu~
bels die in de winkel waren
overgebleven", zegt hij. „Ik
hielp op zaterdag regelmatig
mee in de zaak en ging wel eens
mee naar beurzen. Ook vond ik
het leuk om de etalage in te rich
ten. Toch trok het vak me aan
vankelijk niet." Zijn oudere
broer Tonny nam de zaak van
Fauteuils Time Out High en Time Out Low.
Fantasy Island, een bank waar je niet op zit maar op ligt, zoals Jan te Lintelo hier demonstreert.
zijn vader over en breidde deze
uit tot een van de meest toon
aangevende designwinkels in
Oost-Nederland.
Jan, de jongste van vier kinde
ren, ging de verpleging in. Hij
werkte vier jaar in Enschede en
leerde er veel. „Ik deed er in ie
der geval veel mensenkennis op.
Daar heb ik nog dagelijks pro
fijt van." Maar na een paar jaar
begon het toch te kriebelen, en
na de militaire dienst vertrok hij
alsnog naar de MTS Meubile-
rings- en Houtbedrijven in Rot
terdam. Te Lintelo volgde er de
richting woninginrichting en
meubelfabricage, liep stage bij
Pastoe en bleef daar na zijn op
leiding hangen.
Na een half jaar - hij was 26 -
werd hij export-manager en
kreeg hij de taak om de befaam
de Amsterdam-kast van Pastoe
in het buitenland te promoten.
„Ik kwam overal. In Japan, de
VS. Die kast werd een groot suc
ces." Na vier jaar vertrok hij bij
Advertentie
UCHTLA1
jj-) Je bent pas ingericht als je
verlichting
goed bent ingelicht!
Middelburg: Geere Pass
age 6-10,0118-623178. Temeuzen, Noordstraat 19,0115-648220
www.licbtland.nlinfo@lichtland.nl
Pastoe en kwam hij bij Rohé te
recht, een fabrikant van voor
namelijk rotan-meubelen.
Spaghettistoeltje
„Maar rieten meubelen liepen
absoluut niet in die tijd. Met
ontwerper Gerard van de Berg
heb ik toen een nieuwe stoel ont
wikkeld, die het bedrijf een mo
derne uitstraling moest geven.
Ik zocht het materiaal - chroom
en pvc-draad - en Gerard ont
wierp de stoel. Het spaghetti
stoeltje, werd hij ook wel ge
noemd. Dat was eigenlijk mijn
eerste kind."
Hij keerde terug naar Pastoe,
werd later commercieel direc
teur bij Gelderland, maar miste
op een gegeven moment de vrij
heid. „Ik wilde me verder ont
plooien, mijn eigen ding doen.
Ik had zoveel ideeën, die moes
ten eruit. In alle banen die ik
had gehad, was ik afhankelijk
geweest van anderen. Ik wilde
nu wel eens zélf producten creë
ren. Ik denk snel, en als mijn ge
voel zegt dat een ontwerp goed
is, dan wil ik het eigenlijk zo snel
mogelijk uitvoeren. Dan heb ik
geen zin om er nog eindeloos
met anderen over te bakkeleien.
Ik was 39 en dacht: als ik ooit
nog voor mezelf wil beginnen,
dan moet ik het nü doen, anders
ben ik te laat."
Hij verkocht z'n huis en betrok
een klein flatje in Utrecht. „Ik
stak al mijn geld in de zaak en
ging in 1992 met een paar ont
werpen van Nederlandse ont
werpers de boer op." Hij noem
de z'n collectie Linteloo, „want
dat voorzetsel 'te' ging er in het
buitenland toch al niet in." De
beginjaren verliepen moei
zaam. In 1996 waagde hij de
grote stap naar de internationa
le meubelbeurs van Keulen, de
toonaangevende vakbeurs in
Europa.Op die beurs werd de
Easy Living geïntroduceerd.
Een royale bank met veel kus
sens en met - en dat is misschien
wel het geheim van het succes -
een losse hoes die in de wasma
chine kan. „Dat was een gat in
de markt. Die hoezenbank ver
kocht als een gek en vloog de
wereld over. En toen begon het
te lopen." Nu, zes jaar later, om
vat zijn collectie naast banken
en fauteuils ook eetkamerstoe-
len, eettafels, voetenbanken en
bijzettafels. Ze worden gepro
duceerd in Nederland, Duits
land, Italië en Zuid-Afrika. Hij
ontwerpt de meubels niet alleen
zelf in overleg met zijn team,
maar neemt ook ontwerpen van
anderen in zijn collectie op, zo
als van Henk en Roderick Vos
(eigenaren van Maupertuus in
Groningen), Han van der Donk,
Gerrit Jan van Meurs, Hans van
Kooten en Gerard Vollenbrock.
„Als ik merk dat ik zelf niet het
talent heb om iets uit te voeren,
dan laat ik het graag aan ande
ren over." Zo zag hij bijvoor
beeld de tafel die Henk Vos ont
wierp voor het vroegere VNU-
gebouw in Hoofddorp. Een even
strakke als robuuste eikenhou
ten eettafel van zo'n drie meter
lang. „Die tafel past perfect bij
mijn ideeën over wonen."
Vakantie
Op vakantie in Zuid-Afrika zag
hij in het guesthouse waar hij lo
geerde tafels en stoelen van ge
vlochten leer staan. „Prachtige
meubels. Ik ben onmiddellijk
achter de producent aangegaan.
Dat heeft er uiteindelijk in gere
sulteerd dat ik die meubels sa
men met een aantal bijpassende
eigen ontwerpen in mijn collec
tie heb opgenomen."
Zijn stand op de in januari ge
houden woonbeurs in Keulen
stond vooral in het teken van die
Zuid-Afrikaanse meubels, ge
combineerd met modern design.
„Die ontwerpen sloegen in als
een bom; het zag in mijn stand
zwart van de mensen."
Zijn collectie is eigenlijk twee
slachtig, geeft hij toe. „Een lijn
met moderne, strakke meubels,
en een collectie met een roman
tische uitstraling. Die beide we
relden zitten ook in mezelf. De
tijd is voorbij dat we complete,
bij elkaar passende eiken- of
kersenhouten meubelsetjes ko
pen. Tegenwoordig mag de an
tieke kast van oma naast de mo
derne strakke designbank
staan. Die mix heeft juist een
enorme meerwaarde, en biedt
mij ongekende mogelijkheden."
Het verkoopkantoor van Te
Lintelo heeft inmiddels tien
mensen in vaste dienst. De zake
lijke leiding van het bedrijf
heeft hij overgedragen aan zijn
partner Lars. De Linteloo-col
lectie wordt onder meer ver
kocht in Quitsland, België, Oos
tenrijk, Zwitserland, Portugal,
de Verenigde Staten, Canada en
Rusland. Later dit jaar brengt
Te Lintelo een eigen stoffencol-
lectie op de markt. Ook kleedt
hij restaurants en kantpren aan
en maakt hij naam in hét pro
gramma TV Woonmagazine,
waarin hij als opvolger van Jan
des Bouvrie regelmatig een me
tamorfose mag uitvoeren.
Visite
„Heel erg leuk om te doen. Ik
merk dat mensen erg vastzitten
in hun interieur. Ze denken bij
voorbeeld dat ze in hun huiska
mer tien zitplaatsen moeten
hebben, anders past de visite er
niet in. Maar dat is onzin. Je
moet je huis inrichten voor je
zelf, niet voor de visite. Als je
bezoek krijgt haal je maar een
paar stoelen van zolder"
Het liefst zou hij zich volledig op
het ontwerpen storten, maar de
contacten met de leveranciers
en fabrikanten nemen nu nog
teveel tijd in beslag. „Het is nog
te vroeg om dat door iemand an
ders te laten doen."
Het armzalige flatje heeft hij in
middels ingeruild voor een roy
aal Utrechts grachtenpand uit
1600, dat vol staat met ontwer
pen uit de eigen collectie. „Ei
genlijk is dat ook de voornaam
ste reden waarom ik destijds
voor mezelf ben begonnen: Ik
wil meubels maken waar ik zelf
behoefte aan heb."
Corine van Zuthem
T 7orige week schreef ik o
V een mimosastruikje da
over
n mimosastruikje dat ik in
Zuid-Frankrijk had Aange
schaft en waarmee ik triomfan
telijk thuiskwam, als een jager
met een beer die hij zelf gescho
ten heeft. Mijn mimosa was
maar veertig centimeter hoog,
maar stond al in volle bloei.
Ik was bij een mimosakweker op
bezoek geweest en ik ben - hoe
wel ik zelf jarenlang planten
heb verkocht - een echte im
puls-koper: zo'n klant waar
tuincentra gek op zijn omdat hij
alles waar een bloem aan zit in
zijn winkelwagen laadt.
Zo'n prachtig bloeiend
mimosastruikje kon ik natuur
lijk niet laten staan.
Mijn huisgenoten zijn een stuk
praktischer dan ik. Zij bewon
derden mijn mimosastruik,
maar vroegen onmiddellijk
daarna wat ik ermee van plan
was. Tja, daar had ik nog niet
echt bij stilgestaan. Mimosa kan
een graad of acht a tien vorst
verdragen, maar ik woon in een
koud deel van Nederland waar
ze zelfs in deze record-zachte
winter nog een paar dagen heb
ben kunnen schaatsen en waar
in het in de koudste nacht der
tien graden vroor.
Ik heb vroeger wel eens een mi
mosa tegen een zuidmuur ge
plant; die hield het daar een j aar
of vier vol, om daarna het loodje
te leggen, net in de winter dat hij
voor het eerst zou gaan bloeien.
Deze nieuw-aangeschafte
struik was niet goedkoop (acht
tien euro) en ik zal hem dus tot
een leven van kuipplant veroor
delen.
Nu is de kuipplant het zelfgeko
zen noodlot van de impuls-ko
per. Want kuiplanten moeten
's winters naar binnen en voor je
het weet staat je hele huis vanaf
november ieder jaar vol met
overwinteraars. En mensen zo
als ik, die moeite hebben met
maathouden, kunnen zichzelf
uit liefde voor de kuipplant in
een situatie manoeuvreren
waarin logees niet meer onder
gebracht kunnen worden omdat
de logeerkamer bezet is door
oleanders, sinaasappelboom
pjes en ieder jaar uitdijende da
tura's, en de wastafel een winter
lang bezet is door een niet-win-
terharde waterlelie.
Een paar jaar geleden, toen ik
bij het uit bed stappen mijn voet
lelijk bezeerde aan het puntige
blad van een agave, heb ik dan
ook besloten om alle kuipplan-
ten quasi per ongeluk te laten
bevriezen. Dat luchtte op, maar
het bloed kruipt waar het niet
gaan kan en intussen begint
mijn kuipplantenleger weer
aardig op sterkte te raken. Een
deel van de woonkamer is zelfs
permanent bezet door een reus
achtige boomvaren die ook in de
zomer veel liever binnen bleek
te staan.
Naar sommige kuipplanten heb
je overigens 's winters geen om
kijken; mijn knolbegonia's zet
ik na de eerste nachtvorst in de
schuur en begin mei sjouw ik ze
weer naar buiten. Dat is alles.
Maar een mimosa vraagt meer
aandacht. Die raakt nogal
gemakkelijk in shock - een
warmteshock als hij in een ver
warmde kamer belandt en een
droogteshock indien je zo on
voorzichtig bent de potkluit te
laten uitdrogen. En beide types
van shock zijn fataal.
Mimosa kan het beste buiten
blijven, zolang het niet meer
dan vijf graden vriest. Is het
kouder dan eist de struik een
koele, lichte ruimte. Ga er maar
aan staan. Ach, woonde ik maar
aan de kust of middenin een gro
te stad waar eetcafé's voor een
gunstig microklimaat zorgen.
Daar kon mijn mimosa gewoon
in de tuin. Maar, zelfs als je
naast de visafslag in Breskens
woont, of aan de voet van de
Brandaris, is er nog een valstrik
voor de goedwillende amateur
tuinier: Mimosa houdt niet van
kalkhoudende grond die aan de
kust nu juist vaak voorkomt.
Daar is wel een mouw aan te
passen, want de plant kan wor
den geënt op een onderstam van
een kalkminnende soortgenoot.
Dat is voor de kweker arbeids
intensief en dat maakte mijn
struikje terecht zo duur.
Romke van de Kaa
Een hele royale driezitter opgebouwd uit drie delen getiteld One by One.