Ik ben een
evenwichtig mens
Golden boy krijgt bij Domo laatste kans
Levi Leipheimer
Frank Vandenbroucke
dinsdag 26 februari 2002
De recente successen van Erik Dekker
hebben in Rabobank-kringen welis
waar voor vreugde gezorgd, maar er wordt
bepaald niet tevreden achterovergeleund.
De bankdirecteuren willen meer. Klassie
kers winnen is mooi, en de wereldbeker glimt
net zo fraai als de muntjes die het concern
verdient. Maar er blijft nog wel wat te wen
sen over. De ploeg van manager Jan Raas
moet in de grote rondes, de Tour de France
voorop, meedoen om de podiumplaatsen.
Mede daarom werd de Amerikaan Levi Leip
heimer aangetrokken.
Zelden zal een coureur, of
was het toch zijn vrouw,
zo'n indruk hebben gemaakt op
zijn eerste werkdag. Levi Leip-,
heimer tekende 26 oktober 2001
een tweejarig contract bij de
Rabobank. Diezelfde avond
werd in Valkenburg met de hele
ploeg toevalligerwijs het sei
zoen feestelijk geëvalueerd.
Leipheimer, de inkt van zijn
handtekening was nauwelijks
droog, mocht ook komen.
Het werd een onvergetelijke
avond én nacht. Met die kleine
kale Leipheimer en zijn hoog
blonde en heupwiegende vrouw
Odessa Gunn in de hoofdrol.
Dansen, het is iets wat wielren
ners niet graag doen. Slecht
voor de spieren. Maar deze
avond was dat anders. Odessa
trok de coureurs één voor één de
dansvloer op. De familie Leip
heimer maakte zo direct naam
en werd onmiddellijk in de
groep opgenomen.
Enkele weken daarvoor had
Leipheimer ook al indruk ge
maakt. In de Ronde van Spanje.
Zowel bergop als in de tijdritten
ging de 1.70 meter lange, nu 28-
jarige Amerikaan met de besten
mee. Op de slotdag, een tijdrit in
de straten van Madrid, passeer
de hij zijn US Postal-ploegmak-
ker Roberto Heras en mocht er
voor het eerst een Yank op het
erepodium klimmen. Achter de
Spanjaarden Angel Casero en
Oscar Sevilla werd Leipheimer
derde. De keus om, via een ui
terst streng dieet, een handvol
kilo's af te vallen, had geren
deerd.
Getekend
„Maar het was angstig hem na
die drie weken Vuelta terug te
zien, zo mager, zo getekend. On
ze kat woog bijna meer", aldus
Odessa, die als verslaggeefster
van de Amerikaanse tv-zender
Outdoor Life Network het pelo
ton op de voet volgt.
Al in de loop van het jaar had
Leipheimer aangegeven US
Postal de rug toe te willen keren,
maar de telefoon van zijn mana
ger Paul de Geyter had bepaald
niet roodgloeiend gestaan. Dat
veranderde gaandeweg de Vuel
ta. Uit vijf serieuze kandidaten
verkoos Leipheimer, mede op
advies van zijn ploegleider Jo-
han Bruyneel, de Rabo-ploeg
boven de vele extra lires van het
Italiaanse Mapei. Jan Raas, die
de Amerikaan al sinds zijn
tweede plaats in de afsluitende
tijdrit van de Driedaagse van de
Panne (begin april 2001) volgde,
hapte gretig toe.
„Levi is een allrounder met uit
gesproken kwaliteiten bergop
en i n de ritten tegen het horloge.
Zijn komst is in nauw overleg
met Michael Boogerd en Erik
Dekker gegaan. Die denken in
de Tour allebei meer speelruim
te te krijgen met Levi erbij
Leipheimer zelf is, Amerikanen
eigen, eerzuchtig. „Ik begin aan
dit avontuur met als doel voor
2005 een grote ronde, zeg maar
gerust de Tour de France, te
winnen. Ik heb die ambitie,
maar denk dat het niet reëel is
om dat streven al voor dit jaar te
hebben. Ik heb de Ronde van
de benen. Toch waren het niet de
wegen naar de top, maar de wit
te sneeuwvlaktes naar het dal
die hem het meest trokken. „Ik
was alpineskiër, deed alle disci
plines: de afdaling, de Super G,
de reuzenslalom, de slalom. Op
m'n zeventiende ben ik echter
gecrasht in een wedstrijd."
Het bleek het einde van zijn ski
carrière, want hij brak een wer
vel. Het wielrennen, in de zomer
al de ideale ti-aining voor de
winterse bezigheden, kreeg
vanaf dat moment voorrang. De
video van Greg Lemond, zege
vierend in de Tour, diende als
leidraad. „Mijn broer en ik heb
ben het ding helemaal grijs ge
draaid."
Aanvankelijk was Leipheimer
nauwelijks succesvol. Hij kwam
weliswaar in de Amerikaanse
amateurselectie, maar leek geen
hoogvlieger. Op zijn 22e trok
Leipheimer, niet bang voor het
avontuur, met een vriend naar
België. „Het was een groot
avontuur, lang niet altijd even
makkelijk. Maar ik was erg ge
motiveerd, zat vol enthousias
me. De minder leuke kanten
vergat ik dan ook snel."
Dankzij zijn verblijf in België
Frankri j k nog nooit eerder gere
den. Maar heus, voor 2005 moet
het er van komen."
Daartoe zal hij de komende
maanden regelmatig de Alpen
cols en Pyreneeënpuisten ver
kennen en de tijdrittrajecten
minutieus voorrijden.
Al jaren doet de verzamelde
wielerelite zijn best Lance Arm
strong te kloppen. En nu zal dit
kale mannetje, met een weinig
imponerende erelijst en nauwe
lijks ervaring, dat zomaar gaan
lukken? Een renner die tot voor
kort slechts knecht mocht zijn,
nota bene van Armstrong zelf.
„Je moet er vertrouwen in heb
ben. Misschien dat andere cou
reurs er daarom niet in slagen de
Tour de winnen. Omdat ze niet
in zichzelf geloven. Voor 1999
geloofde toch ook niemand dat
Lance de Tour ooit nog zou win
nen. Maar hijzelf wel. Het lukte
hem omdat hij vertrouwen in
zichzelf had. Dat is de les die ik
van hem heb geleerd."
Leipheimer werd geboren in
Butte, Montana. In de Rocky
Mountains dus. Presteren op
grote hoogte zat hem al jong in
spreekt hij nu nog een klein
beetje Nederlands. Nu hij bij
Rabo rijdt, is hij weer gaan oefe
nen. „Ik blijf tijdens het seizoen
echter wel in Gerona, in Spanje
wonen. Omdat het weer om te
trainen er beter is."
Via de Belgische, door het rock
festival Torhout-Werchter ge
sponsorde ploeg, belandde
Leipheimer in 1997 in de kleine
Amerikaanse profformatie
Comptel Colorado Cyclist. In
1998 en 1999 reed hij voor het
iets grotere Saturn en in 2000
belandde hij bij US Postal Ser
vice. Geen van zijn ploegleiders
in die tijd, noch zijn collega's,
hadden toen kunnen voorspel
len dat Leipheimer vorig najaar
zijn naam zou vestigen en een
contract als kopman bij de Ra-
bobank-formatie zou afdwin
gen. Zou het een uitschieter ge
weest zijn? Heeft Rabobank wel
een juiste keus gemaakt? Of
gaat het net zoals met Peter Lut-
tenberger, de Oostenrijker die
zo veelbelovend was, maar in
het Rabobank-shirt volledig
faalde?
Leipheimer: „Ik ben gespannen
Levi Leipheimer (rechts) hoopt in de eerste maanden van het seizoen krediet op te bouwen bij zijn teamgenoten, onder wie Michael Boo
gerd. „Ik wil tonen dat ik een aanwinst voor de ploeg ben.foto Toussaint Kluiters/ANP
voor dit seizoen. De tijd is daar
om te laten zien dat ik geen een
dagsvlieg ben. Ik heb in Spanje
laten zien wat ik in mijn mars
heb. Volgens mij ben ik erg ge
schikt voor het rondewerk. Dat
vraagt evenwicht. Welnu, ik ben
een evenwichtig persoon, in al
les wat ik doe."
Maar tochde druk zal nu groter
zijn. In Spanje startte hij als hel
per van Roberto Heras, hield
niemand rekening met hem. Nu
zullen alle ogen op hem gericht
zijn. „Ik heb geen hekel aan
druk van buitenaf. Het maakt
dat ik me ga focussen. Sterker,
enige druk werkt zelfs positief
bij mijHet geeft me de drive om
voort te gaan. Of ik typisch een
Amerikaan ben? Misschien
wel."
Levi Leipheimer zal zijn pijlen
weliswaar vooral op de
Tour richten, de rest van het
seizoen wil hij niet louter in
de wachtkamer zitten. „Ik rijd
niet te veel wedstrijden, maar
wil zeker koei'sen. Dat heb ik
nodig."
De Amerikaan hoopt in de eer
ste maanden van het seizoen
krediet op te bouwen bij zijn
teamgenoten, zodat ze hem in de
Tour onvoorwaardelijk steu
nen. „Ik wil tonen dat ik een
aanwinst voor de ploeg ben.
Door zelf te presteren. Maar ook
door Erik (Dekker) en Michael
(Boogerd) te helpen, waar en
wanneer ze mijn hulp ook maar
nodig hebben."
Edward Svvier
Brouwers (psycholoog) en Lie
ven Maesschalk (fysiotherapeut
had hij er op dat moment al
11.000 trainingskilometers op
zitten. „Die had ik alleen al no
dig om voor hetzelfde trainings
niveau van mijn ploegmaats te
komen."
De Frank Vandenbroucke van
2002 blijft verre van groot
spraak. De deemoed druipt er
eerder van af. „Ik hoef nu geen
applaus. En zelfs als ik snel iets
win, zal ik niet gaan zwéven.
Want straks in april finales rij
den in grote klassiekers, is van
een heel andere orde."
Al tijdens zijn eerste wedstrij
den op Mallorca ondervond
Vandenbroucke aan den lijve
hoe lang de weg is die hij nog
moet gaan. Lefevere: „Frank
schrok van het niveau in de
koers. Hij hield er zelfs een dipje
aan over. Gelukkig ging het
daarop in de Ronde van de Mid-
delllandse Zee weer behoor
lijk."
Sceptisch
Het is daarom dat de ploegbaas
sceptisch blijft. „Frank heeft na
zijn succesjaar 1999 niet veel
meer op hoog niveau gekoerst.
Ik denk dat hij eerst een grote
ronde moet rijden om daar weer
bij in de buurt te komen. Pas
daarna kun je vaststellen of hij
ooit nog kan terugkomen aan de
top."
Zijn fans hebben die grote ronde
niet nodig. De internetsite van
VDB loopt over van de 'geloofs
belijdenissen'. Alsof hun verlos
ser is teruggekeerd op aarde.
Daarbij loert een dubbel gevaar
om de hoek: VDB kan weer gaan
geloven dat hij niet meer nodig
heeft dan zijn klasse en het hele
land zal vol ongeduld wachten
op de eerste grote zege.
Voorlopig weet Vandenbroucke
dat hij geduld moet hebben.
„Het is al een mirakel dat ik
weer leef.Lefevere gaat er van
uit dat hij de druk van de hoog
gespannen verwachtingen aan
kan. „Hij heeft onderhand leren
leven met druk. Druk is iets wat
je zelf toelaat. Op dit moment is
het voor Frank zaak dat hij niet
afwijkt van de planning die we
samen hebben gemaakt."
Ad Pertijs
In de Omloop Het Volk is Frank Vanden
broucke (2 7er zaterdag weer bijEr is veel
veranderd in het leven van de man die de
openingsklassieker in 1999 soeverein won.
Supertalent Vandenbroucke raakte de weg
kwijt en zag zijn comeback tot twee keer toe
faliekant mislukken. Zijn 'laatste kans'
krijgt hij dit jaar bij Domo. En ook zijn
ploegleider Patrick Lefevere vraagt zich nu
af of Vandenbroucke er nu wel in slaagt op
nieuw een topper te worden.
Zijn nieuwe ploegmaats bij
Domo waren laatst tijdens
een trainingskamp in Mallorca
onder de indruk. Wat reed die
man gemakkelijk... De klasse
straalt nog altijd aan alle kan
ten af van Frank Vandenbrouc
ke. Geen wonder dat ook
Lampre-baas Algeri vorig jaar
heilig geloofde in de comeback
van de golden boy van het Belgi
sche wielrennen. Wat rijdt die
man gemakkelijk, riepen ze vo
rige winter ook daar.
Ze dachten de oude VDB in hun
midden te hebben gekregen.
Een man die zo heerlijk zelfver
zekerd over zichzelf sprak, dat
het de arrogantie voorbij ging.
Maar ook een man die deemoe
dig toegaf fouten te hebben ge
maakt en plechtig beloofde zijn
fans niet nog een keer teleur te
zullen stellen.
„Het ging goed tot nieuwjaar",
zegt zijn toenmalige Lampre-
ploegmaat Johan Verstrepen.
„Daarna merkten we al snel dat
hij weer fout bezig was. Frank
was weer veel te gemakzuchtig
geworden. Hij heeft nooit hoe
ven vechten en dat was vorig
jaar toch echt nodig."
Beetje klasse
Frank Vandenbroucke zei onder
meer lachend niet onder de in
druk te zijn van de trainings
ijver van concurrent Michael
Boogerd. Laat staan dat hij er
over dacht zichzelf zo af te beu
len. „Want ik heb ook een beetje
klasse, hè meneer."
Met zijn klasse alleen lukte het
evenwel niet terug te komen op
zijn oude niveau. Vandenbrouc
ke eiste overal het
kopmanschap op, ook al kon hij
dat nergens meer waarmaken.
Uiteindelijk trok ook Algeri zijn
handen van hem af. De Belg leek
definitief verloren voor de wie
lersport.
Zo gemakzuchtig is Vanden
broucke kennelijk ook weer
niet. Hij raakte in gesprek met
Patrick Lefevere, zijn oude
ploegleider uit de glorietijd bij
Mapei, en kreeg een contract om
zich voor de laatste keer te kun
nen bewijzen.
Lefevere toont zich nu gepast
sceptisch over de kans van sla
gen. „Dat is toch logisch. Na al
die jaren moet hij nog altijd be
wijzen ook in de koers weer zijn
mannetje te staan." Hij stelt
slechts vast dat Vandenbroucke
de zaken doeltreffender aan
pakt dan vorig jaar bij Lampre.
„Bij die ploeg heeft hij zijn pro
blemen nooit tot op de bodem
willen aanpakken. Depressivi
teit is niet zo maar iets. Daar
voor moet je steun zoeken bii
sterke mensen. Dat deed hij
nooit. Hij liet zich omringen
door mensen die hem niet tegen
durfden spreken. Met personen
die hij gemakkelijk wandelen
stuurde. Bij ons heeft hij betere
begeleiders. Mensen als Mu
seeuw en Vanmol respecteert
hij. Als er nu iets is, trekt hij di
rect aan de bel."
De taal van Vandenbroucke
klinkt inderdaad anders dan vo
rige winter. Vorig jaar wilde hij
alleen door de hoofdpoort te
rugkeren in het peloton. Nu
houdt hij het op de achterdeur.
„Ik vraag dit jaar niet om kop
man te zijn. Ik wil met Domo ge
woon de klassiekers meerijden
en wachten op de dag dat de om
mekeer komt", zei hij vlak voor
zijn eerste koers in Qatar. Sa
men met zijn begeleiders Jef
Frank Vandenbroucke begint bij Domo aan zijn derde poging om terug te keren aan de top.
foto Cor Vos/GPD
