Dictator werd in cel menselijk
PZC
PZC
Afghaanse kinderen zijn grootste
obstakel voor Nederlands leger
Radioactieve isotoop
uit Petten heeft
maar een kort leven
Secretaresse Hitier
rekent in boek af
met schuldgevoel
Directeur Blanusa van Belgradose gevangenis bestudeerde Milosevic
6 februari 1952
woensdag 6 februari 2002
Hoewel Slobodan Milose
vic al vijftien jaar de
schijnwerpers op zich
weet gericht, is weinig be
kend over zijn psyche. Als
baas van de centrale ge
vangenis te Belgrado had
Dragisa Blanusa gedu
rende drie maanden de ge
legenheid de potentaat te
observeren. Hij dronk
whisky met hem, luisterde
zijn gesprekken af, verge
zelde hem op zijn laatste
reis. Aan de vooravond
van het monsterproces te
gen Milosevic in Den
Haag is Blanusa bereid
diens doopceel te lichten.
door Cees van Zweeden
Dragisa Blanusa (56) had
niet gedacht dat hij ooit dat
antwoord zou geven. Maar toen
een vriend hem op zijn mobiele
telefoon belde en vroeg waar hij
mee bezig was, zei hij: „Ik sta te
kijken hoe Milosevic zijn kleed
je uitklopt." Zoals veel Serviërs
koesterde Blanusa een stille
haat jegens de man die een spoor
van misère door de Balkan had
getrokken. Als directeur van de
centrale gevangenis te Belgrado
had hij zich heilig voorgenomen
het leven van Milosevic tot een
hel te maken.
Toen hij op 1 april van het vorig
jaar Milosevic naar zijn cel leid
de, kon hij het niet nalaten extra
zout in de wonde te wrijven.
Blanusa ontnam hem eerst zijn
broekriem en horloge, en kraai
de toen: „Ziezo, de dictator die
in een huis met vijfhonderd ka
mers woonde, is geëindigd in
een cel van 2 bij 3 meter." Maai
de triomfantelijkheid ebde snel
weg. „In zijn cel stond een Spar
taans stapelbed. Milosevic was
doodmoe, omdat hij dagen niet
had geslapen. Hij dronk een kop
thee, at een snee brood met jam,
en kroop in het onderste bed. Hij
trok de gerafelde deken over
zich heen, nam de foetushou
ding aan, en sliep direct in. Zijn
rug keerde hij naar de celdeur,
alsof hij wilde zeggen: 'De we
reld heeft mij verraden. Barsten
jullie allemaal maar!' Als je
een dictator in die positie ziet,
wordt hij plotseling menselijk."
Niets maakte de zwakte van
Milosevic aanschouwelijker
dan de bezoeken van zijn domi
nante vrouw Mira Markovic,
een atheïst. „Er was een priester
uit Montenegro op bezoek ge
weest. Uren had hij met Milose
vic gesproken, om hem bij zijn
vertrek een bijbel te schenken.
Ik zag hoe Milosevic de bijbel
aandachtig doornam, toen hij
alleen in zijn cel was. Toen Mira
de volgende dag kwam, liet
Milosevic zich ontvallen dat er
een godsdienaar was geweest."
„Wat? Een priester?" brieste ze.
„En hij liet ook nog een bijbel
achter," zei Milosevic. „Die heb
je toch niet gelezen?" Mira was
woest. Milosevic hoefde niet
lang over zijn antwoord na te
denken. „Natuurlijk niet", zei
hijzonder een spoor van aarze-
ling."
Milosevic koestert een heilig
ontzag voor Mira Markovic, die
wordt gezien als de kwade ge
nius achter hem. Onderhande
laars stelden vast dat Milosevic
altijd een ietsje onverzettelijker
aan de tafel terugkeerde, nadat
hij haar had gesproken. Zijn
toewijding aan Mira was totaal.
„Hij sprak haar altijd aan met
liefje of schattebout, alsof hij
haar net had ontmoet", stelt
Blanusa vast. „Hij gedroeg zich
als een tortelduifje."
Bekend was. dat Milosevic de
scepter hanteerde vanuit een
ivoren toren, opdat hij niet te
veel hinder ondervond van de
harde werkelijkheid buiten.
Televisie keek hij niet. En advi
seurs die hem de waarheid
durfden te zeggen, had hij even
min.
Tijdens zijn verblijf in de gevan
genis werd het complex om
ringd door enkele honderden
betogers van het type 65+. Maar
Milosevic scheen te denken dat
zij elk moment een stormloop op
het complex konden onderne
men om hem te bevrijden.
Woede
„Ik vroeg hem wat Mira hem
had gezegd over de demon
stranten buiten", zegt Dragisa
Blanusa. „Hij antwoordde dat
ze had gesproken over tweehon
derdduizend betogers, die
kookten van woede."
Niettemin bleef Milosevic zijn
vrouw geloven. „Tot op het. laat
ste moment dacht hij dat hij be
vrijd zou worden. Toen ik zijn
cel binnenkwam met het nieuws
dat hij naar Den Haag ging,
bleef hij tijd rekken. Ik gaf hem
vijf minuten om zijn spullen te
pakken, maar hij draalde. Ik
moest hem bij de arm nemen
en zeggen: 'We moeten nu
gaan.'
Betogers
Milosevic was drie maanden
eerder in zijn huis gearresteerd,
na een dagenlang beleg dat
rechtstreeks op de buis was uit
gezonden. Blanusa, die een dag
tevoren over de uitlevering aan
Den Haag was ingelicht, wilde
soortgelijke taferelen hoe dan
ook voorkomen. Maar de gevan
genis werd omringd door een
groeiende schare betogers en te-
levisiej ournalisten
De directeur had een briljante
ingeving. „Milosevic moest de
gevangenis worden uitgesmok
keld, dat stond voor mij vast",
zegt hij. „Ik besloot daarvoor
een oud busje te gebruiken dat
iedere dag naar de gevangenis
kwam om brood af te leveren. Ik
stopte Milosevic met vier cipiers
in het busje, en beval de chauf
feur zo nonchalant mogelijk
naar het hoofdbureau van poli
tie te rijden. Hij mocht vooral
niet door rood rijden. Niemand
moest weten wie er in het busje
zat."
Binnenplaats
Het plan slaagde en 25 minuten
later stapte Milosevic op de bin
nenplaats van het politiebureau
uit de bus. De betogers en de te
levisieploegen hadden niets ge
merkt. Blanusa was de enige die
het busje had gevolgd, in een ou
de Mercedes. „Op de binnen
plaats droeg ik hem formeel
over aan een vertegenwoordiger
van het Haagse tribunaal. Milo
sevic richtte zich tot mij, en zei:
'Goed gedaan, u kunt nu uw los
geld gaan incasseren.' Ik liep
met hem mee naar de helikopter
die hem naar het vliegveld zou
brengen."
Het was 28 juni 2001, op de dag
af twaalf jaar nadat Milosevic
met een opruiende toespraak
ten overstaan van meer dan een
miljoen Serviërs in Kosovo het
startsein had gelost voor de
Aanhangers van Milosevic zwaaien in Belgrado met oude verkiezingsposters tijdens een demonstratie
voor zi jn vrijlating op 14 april vorig jaar. De ex-dictator dacht tot op het laatst dat hi j bevrijd zou wor
den uit de gevangenis. foto Sasa Stankovic/EPA
bloedige desintegratie van Joe
goslavië. Milosevic stapte de he
likopter binnen, en begroette de
bemanning met een joviaal
'Hallo jongens, hoe gaat het met
jullie?'. Het waren de laatste
woorden die Blanusa uit Milo
sevic' mond zou horen. De be
manningsleden antwoordden in
koor, zoals zij gewend waren.
„Uitstekend, president. En hoe
gaat het met u?" GPD
door Rudi Buis
Ze vormen een vloeibare
substantie of minuscule
brokjes, ze zitten in goed ge
sloten 'conservenblikjes' en
ze zijn hoogstens een week
houdbaar. Bovendien is zes
tig procent van de kankerpa
tiënten in Europa afhanke
lijk van dit materiaal. Het
gaat hier om radioactieve is
otopen die worden geprodu
ceerd in de 'liogefluxreactor'
in Petten.
Nog even, want de reactor
gaat binnenkort (tijdelijk) op
slot. Maar wat zijn nu eigen
lijk radioactieve isotopen?
Isotopen zitten in elk che
misch element, dus van zuur
stof tot ijzer. Isotopen in ele
menten zijn onzichtbaar,
maar toch hebben ze een be
langrijke eigenschap: na be
straling van zo'n chemisch
element krijgen de isotopen
een radioactieve lading, die
kan worden ingezet bij het
ontdekken en bestrijden van
kankergezwellen. Maar bij
voorbeeld ook bij de opspo
ring van haarscheurtjes in
grote metalen constructies.
Strips
De reactor in Petten werkt
vooral met de chemische ele
menten uranium en iridium.
Van deze metaalsoorten wor
den strips of schijfjes van on
geveer tien bij tien centime
ter in de reactor gelegd,
waarna ze worden bestraald.
Sommige isotopen worden
dan 'geraakt', waarna ze ra
dioactief zijn. Afhankelijk
van de metaalsoort worden
de strips na enkele dagen of
enkele weken uit de reactor
gehaald en getransporteerd
naar het bedrijf Tyco Mal-
linckrodt, eveneens in Pet
ten. Dat bedrijf haalt de ra
dioactieve isotopen uit de
chemische elementen.
Injectie
De isotopen die door Tyco uit
uranium en iridium worden
gedistilleerd zijn bestemd
voor zowel de medische als
de industriële sector.
Tyco Mallinckrodt levert de
isotopen in vloeibare vorm,
bijvoorbeeld als een injectie.
Medici gebruiken de iso
topen vooral voor kankeron
derzoek. De industriële sec
tor zet de isotopen in voor
doorstralingsfoto's, waarbij
laswerk wordt gecontro
leerd.
De radioactieve isotopen uit
iridium worden in zieken
huizen ingezet tegen kanker
gezwellen. Het bedrijf Nu-
cletron in Veenendaal brengt,
deze isotopen in zeer kleine
'brokjes' aan op draadjes.
Deze fijne draadjes worden
in ziekenhuizen via li
chaamsopeningen van kan
kei-patiënten naar gezwellen
geleid, waar het radioactieve
materiaal de kankercellen
vernietigt.
Isotopen zijn vaak maar een
week bruikbaar, want de ra
dioactieve kracht vloeit
langzaam weg. De hoeveel
heid isotopen die een patiënt
nodig heeft is afhankelijk
van de kracht van het mate
riaal.
Na de distillatie door Mal
linckrodt worden de iso
topen opgeslagen in gesloten
'conservenblikken' en met
bestelbusjes afgevoerd naar
de afnemers. Volgens betrok
kenen is daar weinig gevaar
by.
Duur
Een paar blikken isotopen
bestellen is overigens slechts
voor weinigen weggelegd,
want daarvoor moet je in het
bezit zijn van een kemener-
gievergunning. Duur zijn ze
wel: elke behandeling met de
minuscule isotopendeeltjes
kost al gauw enkele honder
den euro's. Tyco Mallinck
rodt draait niet voorniets een
miljoenenomzet.
Na gebruik wordt het over
gebleven materiaal naar de
Centrale organisatie voor de
opslag van radioactief afval
(Covra) in Vlissingen ge
bracht. Daar verdwijnen de
geleidelijk in kracht vermin
derende isotopen voor lange
tijd, circa 150 jaar, onder het
beton. GPD
door Wierd Puk
In de nacht van 28 op 29 april
1945 roept Adolf Hitler zijn
privé-secretaresse, Traudl Jun-
ge, bij zich. De Führer, die zich
tijdens de bombardementen
heeft verschanst in zijn bunker
onder de Berlijnse Rijkskanse
larij, vraagt de 25-jarige Traudl
of ze 'wat heeft kunnen uitrus
ten'.
Als zij die waag bevestigend be
antwoordt, draagt Hitier zijn
secretaresse op om haar steno-
blok mee te nemen naar de con
ferentieruimte. Hier dicteert
Hitier aan de geschokte Traudl
Junge zijn politieke en zijn per
soonlijke testament. Een dag la
ter brengt hij zich, samen met
Eva Braun, om het leven.
Traudl Junge heeft, 57 jaar la
ter, haar ervaringen als laatste
secretaresse van de Führer uit
gegeven. Hitiers lijfarts, een an
dere secretaresse, de kok en een
kamerdienaar gingen haar
voor, maar Traudl is de laatste,
nog in leven zijnde ooggetuige
van de laatste dagen van de dic
tator.
Junge lijdt aan kanker en wilde
voor haar dood afrekenen met
het schuldgevoel dat zij een le
ven lang heeft meegedragen.
„Dit is geen rechtvaardiging",
schrij ft ze. „Maar ook geen zelf
beschuldiging." Het boek Bis
zur letzten Stunde moet worden
gezien als een poging te verkla
ren hoe een 22-jarige, naïeve
vrouw onder de indruk raakte
van Adolf Hitler.
'Een gemoedelijke, oudere heer,
vriendelijk en met een zachte
stem', ontmoette Traudl toen zij
van Berlijn was overgebracht
naar de Wolfschanze, Hitiers
bunker in Oost-Pruisen. Traudl,
een Beiers meisje, had via een
zus een baantje als secretaresse
op de Rijkskanselarij gekregen.
Na een voor haar succesvol ver
lopen interne type-wedstrijd,
werd zij op de trein gezet, rich
ting Hitiers hoofdkwartier. „Op
30 januari 1943 vroeg Hitier mij
of ik bij hem wilde blijven. Ik
kon de verleiding niet weer
staan, ik had van politiek geen
idee en vond het gewoon onge
looflijk mooi en opwindend.
Kortom: ik zei ja."
Aardige man
Junges relaas illustreert vooral
de 'banaliteit van het kwaad'.
Haar herinneringen betreffen
een ogenschijnlijk aardige man,
die dagelijks zijn zinnen verzet
door met z'n hond Blondie te
spelen en die tussendoor klaagt
over darm- en maagpijn. Het
lijkt bijna onmogelijk dat die
zelfde Adolf Hitler tegelijker
tijd de verantwoordelijkheid
droeg voor de dood van vijftig
miljoen mensen. „Ik had nooit
het gevoel dat hij bewust crimi
nele doelen nastreefde", schrijft
Junge. „Voor hem waren het
idealen."
Genoten
Van de tijd die zij met Hitier
doorbracht 'heb ik tot het bitte
re einde met volle teugen geno
ten', bekent Traudl. Pas later,
beweert de schijfster, begreep
zij de afmetingen van Hitiers
schuld. „Ik had het daarvoor
niet gemerkt. En met mij waren
er miljoenen anderen die het
niet zagen."
Traudl typte het originele ma
nuscript al in 1947. Zij was heel
huids uit de Berlijnse bunker
gekomen en werd gearresteerd.
Na zowel door Amerikanen als
Russen te zijn verhoord, kon ze
naar Beieren terugkeren. In
1947 werd Traudl als 'jeugdige
meeloper' gecategoriseerd en
verder met rust gelaten. Ze zag
af van publicatie van haar me
moires omdat ze vreesde dat
haar herinneringen 'te onbedui
dend' waren. „Bovendien was ik
bang voor bijval uit de verkeer
de hoek."
Traudl Junge bevestigt dat Hit-
Ier - van wie wordt beweerd dat
hij homoseksueel was - weinig
belangstelling had voor erotiek
'hoewel alle vrouwen gek van
hem waren'.
Bittere haat
Nooit heeft Hitier de omvang
gezien van de verwoestingen die
de oorlog in Duitsland aan
richtte. „Hij reed altijd in ge
blindeerde speciale treinen en
als hij in Berlijn was zocht de
chauffeur zoveel mogelijk stra
ten uit die niet getroffen wa
ren."
Na Hitiers zelfmoord voelde
Junge een 'bittere haat' jegens
de man die zij daarvoor be
schouwde als een 'vaderlijke
vriend'. „Hitier had ons in
de steek gelaten en hij liet ons
in die muizenval achter."
GPD
Traudl Junge: 'Bis zur letzten Stun
de. Hitiers Sekretarin erzahlt ihr
Leben'. Claasen Verlag, München.
272 pagina's. 19 euro.
Nederlandse troepen patrouilleren de
komende maanden door de Afghaanse
hoofdstad Kaboel. Britse soldaten
zijn al onder vuur genomen, dus zon
der gevaar is de vredesoperatie niet.
Op pad met groep Alfa 1 door Kaboel.
„Vervelend is vooral het enorme aan
tal kinderen.
door Frank Hendrickx
De soldaten van groep Alfa 1 nemen nog
even de procedures bij 'vuurcontact'
door. Overbodig is dat niet, want een dag
eerder zi jn Britse soldaten beschoten vanuit
een rode pick-up truck met geblindeerde ra
men. De Nederlanders moeten als ze onder
vuur worden genomen 'tunnelend naar ach
ter', rookbommen gooien en hopen op de
snelle komst van de QRF, de 'Quick Reac
tion Force' die altijd in de buurt van pa
trouillerende troepen rijdt.
„Het is weer eens wat anders dan wacht
draaien", zegt soldaat Gerrit-Jan de Vries
nonchalant als 'de viertonner' met acht le
den van Alfa 1 aan boord op weg is richting
district 8, een wijk rond het voetbalstadion
van Kaboel. Voor de meeste soldaten is het
de eerste keer dat ze een patrouilletocht
door de hoofdstad maken. Door de beperkte
capaciteit van de vliegvelden in Afghanis
tan beschikken de Nederlandse troepen nog
steeds over onvoldoende voertuigen, wat
het aantal patrouilles beperkt. „De eerste
weken zijn dan ook vooral verkenners de
districten ingegaan", zegt De Vries.
Attractie
Al snel blijkt dat de Nederlandse troepen
een prachtige attractie voor de jeugd van
Kaboel zijn. Kinderen rennen met opgesto
ken duimen naar de voorbij rijdende truck,
zwaaien en schreeuwen: „How are you?",
woorden die nagenoeg iedere Afghaan zich
na enkele maanden van buitenlandse aan
wezigheid eigen heeft gemaakt.
De Nederlandse soldaten zwaaien terug,
maar de meeste gezichten blijven strak op
standje 'macho'. Als langs de weg een jon
gen met een kalasjnikov zit, doet groep Alfa
1 niets. „Iemand met een wapen is meestal
politieagent", legt een soldaat uit. „Maar
zeker weten doe je dat niet. Bovendien kun
nen wij er toch niet op af, dat moet de politie
doen."
De meeste soldaten hebben inmiddels twee
Afghaanse woorden geleerd: 'dag' en 'weg
wezen'. Vooral het laatste - 'boro' - komt
goed van pas als sergeant Barry Bastiaanse
in het politiebureau van district 8 een Af
ghaanse agent gaat ophalen die de troepen
zal vergezellen op hun tocht.
Kinderen storten zich onmiddellijk op de
wachtende soldaten. Ze staren naar de
vreemdelingen, willen een hand geven of
vragen nog maar eens: 'How are you?'
„Boro", probeert een soldaat na een aantal
minuten, maar de Afghaanse politieagen
ten blijken een veel effectiever methode te
hebben. Ze pakken een tak en beginnen
richting de kinderen te meppen. De Neder
landse troepen hebben weer wat lucht.
Lopend door een armzalige wijk rond een
verwoeste stoffenfabriek volgen honderden
kinderen weer iedere stap van de soldaten.
Sergeant Bastiaanse geeft een nauwkeurige
omschrijving van de wijk met modderhuis-
jes. „Het is dor, rauw, arm en verwoest." Hij
vindt bovendien de aanwezigheid van kin
deren een probleem. In de 'drills' is geen re
kening gehouden met het peloton kleine
schaduwlopers. „Als er een schot valt, ho
pen we maar dat ze kinderen net zo snel ver
trokken zijn als ze kwamen."
Effect
De aanwezigheid van ISAF (International
Security Assistence Force) blijkt in elk ge
val effect te sorteren. Buurtbewoner Abdul
Djabar meldt aan 'commander Bastiaanse'
dat het aantal inbraken drastisch is afgeno
men. Alleen 's nachts zijn er nog enkele
kraakjes.
De Nederlanders willen ook in het donker
gaan patrouilleren, maar de nieuw in het le-
Naar de mijnen
In België is een dienstweige
raar na vijftien maanden ge
vangenisstrafvan zijn militai
re verplichtingen ontslagen op
voorwaarde dat hij drie jaar
arbeid in een mijn verricht. De
Belgen zijn van plan ook ande
re dienstweigeraars voor de
keuze te stellen drie jaar in de
mijnen te werken.
Record
De Duitse pianist Heinz Arndt
wil in Antwerpen zijn wereld
recordpianospelen verbreken.
De vorige keer hield hij het 220
uur uit. Arndt mag de piano
niet verlaten en moet alles spe
len wat wordt voorgelegd. Hij
wordt onder het spelen gewas
sen en geschoren.
Whiskey
De inwoners van Glasgow
drinken geen koffie of bier,
maai- whisky. Acht vaten vie
len van een vrachtwagen aan
stukken en in een oogwenk
kwamen de Glasgowers toege
sneld met emmers, bussen,
potten en pannen.
Markt bestraat
In Middelburg is begonnen
met het herbestraten van de
Markt. Oude keitjes worden
vervangen door klinkers. Voor
het stadhuis wordt een brand
put gegraven zodat er bij
brand onmiddellijk bluswater
voorhanden is. Nu nog moeten
slangen worden uitgelegd
naar een open water.
De Nederlandse troepen vlak na aankomst in de Afghaanse hoofdstad Kahoel op 29 januari
2002. De Nederlanders willen nu ook nachtelijke patrouilles uitvoeren, desnoods zonder
samenwerking met de Afghaanse autoriteiten. foto Frank Hendrickx/GPD
ven geroepen Afghaanse politie is nogal ge
steld op haar nachtrust. Dat levert compli
caties op. Want om aan te tonen dat de hele
vredesoperatie in samenwerking met de Af
ghaanse autoriteiten gebeurt, zijn bij de pa
trouilles altijd plaatselijke politieagenten
aanwezig. Inmiddels willen de Nederlan
ders echter 'met of zonder' de Afghanen
's nachts op pad.
De eerste patrouille van groep Alfa 1 ver
loopt zonder problemen. Op een Engelse
eenheid na, zijn de troepen van ISAF nog
nooit serieus in gevaar geweest. De overgro
te meerderheid van de inwoners van Kaboel
lijkt de komst van de buitenlanders te steu
nen.
De kinderen van district 8 hebben wel een
vreemde manier om dat te tonen. Een bruta
le jongen gooit als eerste een steen naar de
vertrekkende soldaten., Daarna komt een
regen van stenen op de Nederlandse hoof
den neer. „Kwajongensstreken", zegt een
soldaat vergoelijkend, als de stenengooien
de meute inmiddels op ruime afstand is ge
zet. GPD
Hoofdredactie:
A. L. Oosthoek
D. Bosscher (adjunct)
A. L. Kroon (adjunct)
Centrale redactie:
Ooslsouburgseweg 10
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (01181484000
Fax. (0118) 470102
E-mail: redactie@pzc.nl
Vlissingen:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118)484000
Fax. (0118) 470102
E-mail: redwalch@pzc.nl
Goes: Voorstad 22
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel. (0113) 273000
Fax (0113)273030
E-mail: redgoes@pzc.nl
Terneuzen: Willem Alexanderlaan 45
Postbus 145
4530 AC Terneuzen
Tel. (0115) 645769
Fax. (0115)645741
E-mail: redtern@pzc.nl
Hulst: Baudeloo 16
Postbus 62
4560 AB Hulst
Tel (0114)372776
Fax. (0114)372771
E-mail: redhulst@pzc.nl
Zierikzee: Grachtweg 23a
Postbus 80
4300 AB Zierikzee
Tel. (0111)454647
Fax. (0111)454657
E-mail: redzzee@pzc.nl
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8 00 tot 17.00 uur
Zierikzee. Goes en Hulst:
8.30-17.00 uur
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot 10.30 uur
Internet: www.pzc.nl
Internetredactie:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
E-mail: web@pzc.nl
Bezorgklachten:
0800-0231231
op maandag t/m vrijdag
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 13.30 uur
Overlijdensadvertenties:
tijdens kantooruren en
uitsluitend maandag-
t/m vrijdagavond van 20.30
lot 22.00 uur en zondagavond
van 20.00 tot 22.00 uur:
Tel (0118)484000.
Fax (0118)470100.
Abonnementen
(bij acceptgirobetaling geldt een
toeslag van /.--)
per maand. 19,25
per kwartaal 52.--
perjaar 198.--
Voor toezending per post geldt
een toeslag.
E-mail: abo@pzc.nl
Beëindiging van abonnementen
uitsluitend schriftelijk, 1 maand voor
het einde van de betaalperiode.
Losse nummers per stuk:
maandag t/m vrijdag 1.--
zalerdag 1,50
Alle bedragen zijn inclusief 6% BTW
Bankrelaties
ABN AMRO 47.70.65.597
Postbank 35.93.00
Advertenties
Alle advertentieopdrachten worden
uitgevoerd onder toepassing van
de algemene voorwaarden van
Uitgeverij PZC BV alsmede de
regelen voor het advertentiewezen.
Tarieven kunnen tijdens kantooruren
worden opgevraagd bij
de advertentieorderafdeling.
Tel: 0118-484321
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV is een onderdeel van het Wegener-concern, De door u
aan ons verstrekte gegevens hebben wij opgenomen in een bestand dat wordt gebruikt voor onze
(abonnementen)administratie en om u te (laten) informeren over voor u relevante diensten en pro
ducten van de titels en de werkmaatschappijen van Wegener of door ons zorgvuldig geselecteerde
derden. Als u op deze informatie geen prijs stelt dan kunt u dit schriftelijk melden bij. PZC. aldeling
lezersservice. Postbus 18 4330AA Vlissingen
