Na De Kus is het pas echt feest
Wij waren de rekwisieten
PZC
Tuttenclub vindt
't een mooi koppel
Oranj e-blanj e-bleu
maandag 4februari 2002 .13
door Wout Bareman
TERNEUZEN - Het is tien uur. De
gasten melden zich in robe en rok bij
de Beurs van Berlage en in de woning
in de binnenstad van Terneuzen wor
den oranje tompoucen van de HEMA
geserveerd. Dat gebeurt met enige
egards, want Sjaan Steketee van de
Tuttenclub (niet officieel geregi
streerd) houdt van decorum. Dus moet
ook haar man, André, eraan geloven.
Weg van de bank; de Tuttenclub wil
ongestoord Het Huwelijk zien.
De Tuttenclub telt vier leden. Ze zijn
inmiddels allemaal de zeventig ge
passeerd. Addy den Hollander is de
oudste. Zij is de enige weduwe, al
meer dan tien jaar. Voor de gelegen
heid heeft ze zich een oranje trui aan
geschaft. Ook Sjaan beweegt zich
voort in een oranje creatie. Andere le
den van de club: Riek van Leuven
(voorzitter en regelnicht) en Rie
Leeuw. Die twee houden zich wat op
de vlakte; Sjaan en Addy schuwen de
discussie niet. Maar eerst wordt An
dré naar elders verwezen. De tutten
club duldt nu eenmaal geen manvolk.
Eens per week komen ze samen. Riek
regelt waar dat plaatsgrijpt. Dan pra
ten ze, roddelen een eind weg, drinken
koffie of een borreltje en als ze niks
meer weten leggen ze een kaartje. An
dré wordt weggestuurd.
Meeleven
Eerst het huwelijk met Cohen, daarna
het gedragen verhaal van dominee Ter
Linden. „Ach, 't is toch zonde", leven
de vier dames mee met prins Claus.
„Hij heeft al z'n krachten opgespaard
om dat huwelijk mee te maken. Zie je
dat wuivende handje?!" Als 'het paar'
verschijnt, wordt het stil. Bewonde
ring alom. „Ze liek wel een bitje zene-
wachtig", stelt de Tuttenclub vast.
Maar de algemene constatering is dat
het een 'mooi koppel' is. Zelfs: „Ze
kunnen van Willem-Alexander zeg
gen wat ze willen, maar 't is toch een
schone vent, zo in dat uniform." Addy
den Hollander zegt het, maar die was
dan ook j aren getrouwd met een leger-
man.
De vrouwen over het enthousiasme,
ook de avond tevoren in de Arena al:
„Wij kunnen toch feesten hè. Ze zeg
gen wel: 'Hoe dichter bij de knoflook,
hoe enthousiaster', maar het is hier
net andersom. Heb je dat huwelijk van
Philippe en Mathilde gezien? Een
aanfluiting." Instemming alom. Be
wondering ook. Voor de jurk van
Maxima. „Eenvoudig en mooi", luidt
het oordeel. De Italiaan Valentino
heeft in zijn creatie de Argentijnse
passie weten te temmen..
De oorbellen van Maxima zijn prach
tig. Trouwens, het diadeem - of is het
nu een kroontje, of een tiara - wordt
ook omschreven als 'oogverblindend'.
Tijdens de plechtigheden in Beurs en
kerk is het doodstil in de kamer. De
dames drinken de woorden in. Maar
als de dominee het heeft, over 'een car
rière ontwikkelen', is het droge com
mentaar van Addy: „Dus: 'Ga maar
werken. Zoek maar een baantje!'
Alexander zegt volgens de vierschaar
wat al te gulzig 'ja'. Hebberig vinden
ze hem. Als het paar en de gasten een
plaspauze uitvoeren, verliezen Addy
en Sjaan zich in een discussie, die net
niet leidt tot porcelein aan scherven.
Of de vader erbij mocht zijn of niet,
daar gaat het over. Rie zet de toon met
„Ik vind het schandalig dat hij en z'n
vrouw er niet zijn." Sjaan: „Ik vind het
wel goed hoor. Voor haar is het erg,
maar als-ie toch was gekomen, was
het hier revolutie geweest." Addy bo
zig: „Ach mens, hier mag toch alles!
De keizer van Japan is hier zelfs op be
zoek geweest. En dan mag die vent
hier weer niet komen. Altijd dat ver
domde opgeheven vingertje van ons
Als Hare Maart je via de televisie laat
weten dat Maxima met de huwelijks
voltrekking ook direct Ridder in de
Orde van de Nederlandse Leeuw (het
Grootkruis) is geworden, wordt dat
weggehoond. Rie Leeuw echter, grin
nikend: „Dat heb ik geregeld!
Port, sap en jenever op tafel, 't Is ten
slotte feest. Addy proostend: „En dat
hun kinderen maar rijke ouders mo
gen krijgen." Daarna hummen de vier
van de Tuttenclub gezellig mee met de
gezangen in de kerk. Logisch, ze zaten
op een christelijke school. Behalve re
gelnicht en voorzitter Riek van Leu
ven. Die was 'openbaar'. Er is soep en
er zijn broodjes. De Tuttenclub viert
feest als nooit tevoren. Maar Lof zij de
Heer en het Ave Maria doen de tutten
even zwijgen.
Na de balkonscene breken de dames
op. Het was mooi, heel mooi. En dat
het spektakel ruim 20 miljoen euro
kostte, kan ze ook niks schelen. Addv:
„Ze hebben daar gewoon recht op. Het
eerste het beste bezoek van zo'n vent
als Bush kost aan veiligheidsmaatre
gelen ook een klauw met geld."
En verder vindt ze het nog steeds jam
mer dat ze haar oranje sjerpje niet
heeft omgedaan. Het sjerpje dat ze
ook droeg toen Beatrix werd geboren,
net voor de oorlog.
door René van Stee
TERNEUZEN - Het leek erop dat de
Zeeuws-Vlaamse bevolking zaterdag
massaal aan de buis gekluisterd was
om maar niets te missen van de pracht
en praal tijdens de huwelijksplechtig
heid. Op straat was het net zo rustig
als op een autoloze zondag of een hete
zomerse middag. Sommige winkels
bleven gesloten. In de supermarkten
stonden achter de kassa's geen lange
rijen ongeduldig wachtenden. Ook
sportwedstrijden vonden slechts be
perkt doorgang.
Enkele ogenblikken na de langver
wachte en onvermijdelijke kus op het
balkon van het Paleis op de Dam was
het echter gedaan met de ongebruike
lijke late ochtend- en vroege middag
rust op zaterdag. Het normale dage
lijkse leven kwam weer snel op gang.
In sommige plaatsen waren ter gele
genheid van het koninklijke huwelijk
activiteiten - voornamelijk voor kin
deren- georganiseerd.
Het carnavalsfeest in Hengstdijk
werd opgeluisterd met een verkiezing
van de mooiste Willem en Maxima on
der leerlingen van de plaatselijke ba
sisschool. In een stampvol dorpscen
trum De Schuur gingen Kevin en
Kimberley Baecke met de hoogste eer
strijken. Kevin (10) was gekleed in een
heus trouwpak compleet met hoge
hoed, terwijl Kimberley (9) de show
stal met een sjieke trouwjurk en een
kroontje. Het winnende duo werd ge
completeerd door hun als bruidsmeis
je verklede zusje Michelle (3).
De winnaars toonden zich verheugd
met het behalen van de eerste plaats.
Ook hun moeder en oma deelden in de
feestvreugde. „Het heeft vooral oma
wat heel uurtjes achter de naaimachi
ne gekost om de kinderen er pico bello
uit te laten zien. vertelde de opgeto
gen moeder, Diana Baecke.
In Axel was de gebruikelijke lam
pionoptocht ter gelegenheid van de
verjaardag van koningin Beatrix op
31 januari verplaatst naar de huwe
lijksdag van haar oudste zoon en
schoondochter. Als vanouds was er
een grote opkomst, een kleine twee
honderd kinderen, waarvan het
grootste deel bestond uit peuters en
kleuters. Vergezeld door hun ouders,
opa's en oma of andere belangstellen
den maakten ze vanaf de Markt een
tocht rond het centrum van Axel.
De stoet werd muzikaal begeleid door
drumfanfare Hossanna en showband
Jong Axel. Ook hadden alle kinderen
een vlaggetje gekregen met het geluk
kige echtpaar er op. Voorzitter A. van
Harn van het de organiserende Oran
jevereniging Groot-Axel toonde zich
een tevreden mens met het verloop
van de optocht. „Het was gelukkig
droog en niet al te koud, want dat
moet je in deze tijd van het jaar altijd
maar afwachten", aldus Van Harn. Hij
liet zich na afloop de glühwein goed
smaken.
In Zuiddorpe was er voor het eerst een
lampionoptocht. Ruim vijfentachtig
kinderen liepen hun rondje onder be
geleiding van muziekvereniging
EMM uit Koewacht. Evenals in Axel
had ook hier de moderne tijd zijn in
trede gedaan. In plaats van het oude
vertrouwde kaarsje in de lampion,
was een groot aantal exemplaren uit
gerust met een stok waarin een aan
een batterij verbonden lampje voor
een constante lichtbron zorgde. „Ge
makkelijk en veilig, want zo vliegt
mijn lampion nooit in de fik", ver
klaarde een van de deelnemers aan de
optocht.
Deelnemers aan de verkiezing onder leerlingen van de plaatselijke basisschool in Hengstdijk van de mooiste Willem en Maxima op weg naar de feestzaal.
foto Wim Kooyman
door René van Stee
KLOOSTERZANDE - Ter gelegen
heid van het huwelijk van kroonprins
Willem-Alexander en Maxima werd
zaterdag in Kloosterzande opvallend
veel gevlagd. Niet geheel toevallig
vielen de meeste Nederlandse drie
kleuren met bijbehorende oranje
wimpels te bewonderen aan de gevels
van de huizen in de Willem-Alexan-
derstraat, de Emmastraat en andere
straten met een koninklijk naam
bordje. Ook de ferm draaiende wieken
van de standerdmolen aan de kop van
de Cloosterstraat waren met vlagge
tjes versierd.
Manuel Eijsackers van het plaatselij
ke Oranjecomité noemt de vrolijk ver
sierde straten het succesvolle gevolg
van de vlaggenactie die het comité
eind vorig jaar in Kloosterzande
hield. Toen werden meer dan hon-
derdvij f tig sets bestaande uit een hou
der, een stok en een vlag aan de man
gebracht. „Steeds minder mensen in
het dorp namen de moeite om op Ko
ninginnedag'te vlaggen. We vonden
een vlaggenactie naar aanleiding van
het huwelijk van Willem-Alexander
en Maxima een uitgelezen mogelijk
om de bevolking weer warm te maken
voor het vlaggen tijdens koninklijke
feestelijkheden", verklaart Eijsac
kers het succes. Geïnspireerd door het
positieve effect dat uitging van de
vlaggenactie, wil het Oranjecomité
Kloosterzande in de komende jaren
ook meer werk maken van de straat
versiering op Koninginnedag.
foto Wim Kooyman
door A.J. Snel
AMSTERDAM - We waren erbij,
maar wat hebben we eigenlijk gezien?
Overwegend achterhoofden en, zo nu
en dan, een glimp van het toekomstige
staatshoofd Willem-Alexander en
diens bruid Maxima. Soms zagen we
ze, heel eventjes, in levenden lijve.
Een enkel ander moment via een vi
deoscherm. Maar van de historische
gebeurtenis zal ons vooral bijblijven
het beeld van met zorg gefriseerde
kapsels, in een aantal gevallen tegen
de adviezen in getooid met een hoed.
Wij waren naar de Beurs van Berlage
gekomen in de naïeve veronderstel
ling dat we gasten zouden zijn. Dat
pakte anders uit. Eén van de leden van
de Zeeuwse delegatie vatte het, toen
we daar gezeten waren, trefzeker sa
men: „Wij zijn de rekwisieten".
Vanaf kwart voor vijf in de ochtend
treffen de tweeënveertig leden van de
Zeeuwse delegatie voor de voltrek
king van het burgerlijke huwelijk van
WA en Maxima elkaar in de bus. Het
gezelschap wordt bijeengesprokkeld
te Middelburg, Kapelle en nabij Ber
gen op Zoom. Een afnemende, ruim
halve maan heft tijdens de rit naar de
hoofdstad het duister ten dele op.
De delegatie is samengesteld uit twee
entwintig dames en heren die hun best
hebben gedaan om van het kennisma
kingsbezoek van Maxima en Willem-
Alexander aan Zeeland, op 25 oktober
van het vorige jaar, iets moois te ma
ken. Mijn levensgezellin hoorde daar
bij. Ieder mocht zich op de schone dag
van de tweede van de tweede van 2002
doen vergezellen door een partner
naar keuze en zij liet andermaal haar
voorkeur voor mij gelden.
De uitnodiging om in de Beurs van
Berlage aanwezig te zijn, gewerd ons
trapsgewijs. Eerst bereikte ons van de
zijde van het provinciebestuur mon
deling de vraag of wij mee wilden.
Heel verstandig, want zo voorkomt
men weigeringen in een te laat stadi
um. En óf wij wilden. Op het bevesti
gende antwoord volgde een zeer ele
gant schrijven van Hare Majesteit de
Koningin en Zijne Koninklijke Hoog
heid Prins Claus der Nederlanden. Zij
vonden het een genoegen ons uit te no
digen, schreven ze. De kaart was ver
sierd met een in reliëf gedrukte gou
den kroon. Wij waren geïmponeerd en
zeer vereerd. Vrienden, familieleden
en kennissen die we op de hoogte stel
den, stoomden welhaast van jaloezie,
inclusief het enkele republikeinse
warhoofd dat zei er echt helemaal
niets in te zien.
Voorschriften
De uitnodiging van de koningin en
haar gade werd gevolgd door missiven
met een iets dwingender karakter. Wij
moesten kopieën van onze paspoorten
inleveren, werd ons meegedeeld. En
later kwam er een brief waarin stond
dat de heren een donker kostuum aan
moesten en zeker geen combinatie
pantalon-colbert. De dames werd
verzocht zich te hullen in een middag
japon dan weldeux-pièces. Zij moch
ten van de medewerkers van de ge
meente Amsterdam ook wel een
broekpak aan, maar ze werden ge
waarschuwd: 'het Hof prefereert dit
niet'.
In dezelfde brief werden we bijgelicht
over de vertrektijden. Wie in Middel
burg op de bus wilde stappen, diende
dat uiterlijk te kwart voor vijf te doen.
Op de volgende opstapplaatsen was
dat uiteraard ietsje later maar nog al
tijd heel vroeg. We lieten niets merken
van getemperde geestdrift. En geen
der genodigden bleek zich, zo werd
zaterdagmorgen duidelijk, uit het
veld te hebben laten slaan door de na
dere bepalingen. De monarchie kost
een paar offers, maar dan heb je ook
wat, zo was de heersende stemming in
de bus. Ondanks het vroege uur spra
ken de dames uitvoerig over de siera
den die ze hadden uitgeprobeerd bij
hun veelal nieuwe outfit en waarom
zij een aantal ornamenten hadden
thuisgelaten wegens vloekende kleu
ren dan wel fout wegvallen in de kle
dij. Voorts werd veel gespeculeerd
over de resultaten van de verrichtin
gen van de couturier Valentino: zou
Maxima verschijnen in hoog gesloten
dan wel laag uitgesneden bruidsja
pon? De Zeeuwse delegatie was dus,
voorzover niet ingedut, in opperbeste
stemming, zeker toen reisleidster Illy
Vermaire-Burm van het kabinet van
de commissaris der koningin met gul
le hand koffie plus broodjes serveerde
en namens de commissaris de brochu
re 'Zeeland in de ban van Oranje' van
de hand van Jacques Cats ten ge
schenke deed. Het kon niet op.
Na een kort oponthoud in de Passen
ger Terminal Amsterdam, kreeg de
dag een glorieus karakter. Per bus
werd de Zeeuwse delegatie naar de
Beurs vervoerd en jawel hoor, het ge
mene volk stond reeds langs de route.
In oranje slaapzakken gehuld, zwaai
den ze ons toe en minzaam wuifden
wij terug, een gebaar dat ons zo te zien
door het janhagel in nederige dank
werd afgenomen.
De euforie nam nog toe bij aankomst
bij de monumentale creatie van Ber
lage. Een uit twee personen gefor
meerde erewacht hield ter begroeting
de sabels perfect en zonder scheelkij-
ken voor de neus. Soms kregen we ze
bijna een heel klein beetje aan het la
chen en dat was niet aardig van de
Zeeuwen want erewachten staan
nooit ergens voor de lol.
En toen; toen was het afgelopen met
de vorstelijke bejegening. Aanstonds
bij het beti'eden van de Beurs werden
de delegaties uit de provincies door
vazallen met badges op de revers de
trouwzaal ingebonjourd om dik een
uur lang op plastic zeteltjes te gaan
zitten wachten op de Grote Gebeurte
nis. Niks koffie met iets erbijniks nog
even vertreden. De enkeling die het
waagde de aanwijzingen in de wind te
slaan, oogstte storm. De vazallen, te
gen de rand van overspanning, riepen
tegen ieder die zich maar even verhief:
„Mogen we u verzoeken uw plaatsen
in te nemen?" Er ging te veel dreiging
van uit om het als verzoek te kunnen
horen. „Ze doen zo omwille van de
rust van de organisatie", verklaarde
een expert in onze directe omgeving.
Gezagsgetrouw kleefden we op de
klapstoelen.
De placering pakte voor de Zeeuwse
groep niet bijster gunstig uit. Blijk
baar was zo'n beetje de vorm van het
land aangehouden en zo kwam de de
legatie nogal op afstand te zitten, met
alleen de Limburgers op enkele rijen
achter zich. Losse types waren dat
trouwens. „Zijn we helemaal naar
Amsterdam gekomen om naar de tele
visie te kijken", zei zo'n oneerbiedige
zuiderling, wijzend op één van de
beeldschermen die in de galerijen wa
ren geplaatst.
Het lachen zou hem snel vergaan.
Toen de zaal was volgelopen, bleek
vrijwel geen der genodigden iets te
kunnen ontwaren van het bruidspaar,
de andere leden van het vorstenhuis
en burgemeester Job Cohen. Een op
lopende vloer had uitkomst kunnen
biedenmaar welli cht getuigt een sug
gestie van die strekking van een on
ontwikkeld kostenbewustzijn of van
een gebrek aan kennis van het proto
col. De gasten zouden iets hebben
kunnen zien, maar ze zouden ook
hooggezeten zijn en dat was mis
schien wel tegen de regels. Van televi
sie kijken kwam ook maar weinig.
Slechts een enkeling, op een plaatsje
kort bij of op de hoek, had zicht op de
net een half metertje te laag opgehan
gen videoschermen. Soms week de
menigte even op een manier dat van
het bruidspaar in een flits iets te zien
was. „Hoog gesloten", hoorden we tij
dens die schaarse momenten fluiste
ren.
Luisteren
Zo werd het dus een half uurtje mas
saal luisteren. Om na afloop van de
burgerlijke voltrekking van Het Hu
welijk in filmzaaltjes van de Beurs in
ongedwongen sfeer via grote beeld
schermen de verdere ceremoniën te
volgen of in de foyers iets te nuttigen
van de rijke buffetten.
Prachtig weer was het geworden, zo
ervoer de Zeeuwse delegatie op weg
naar de parkeerplaats waar de bus
wachtte. En mooi dat geen van de da
mes die een broek droeg, was berispt
door het Hof. En wat een verrassing,
daar kwamen over het Damrak talrij
ke muziekkorpsen en de Gouden
Koets. Leeg, en met een ongepaste lik
witte verf op het dak, maar evengoed.
In doezelige sferen keerden de geno
digden huiswaarts. Waarbij van te
leurstelling geen blijk werd gegeven.
We zouden ruim op tijd thuis zijn voor
de herhaling op televisie.
En wij hadden toch maar met het
bruidspaar in één ruimte mogen ver
toeven. Dat nam niemand ons nog af.
foto Peter Nicolai
De leden van de Tuttenclub kijken gespannen naar de tv.
