Huwelijksfeest
Wij waren de rekwisieten
IK!
PZC
Protest van Beamix als voetnoot
Tuttenclub vindt
t een mooi koppel
huwelijk
vooral kinderfeest
Nog één keer
maandag 4februari 2002 w 13
door Miriam van den Broek
MIDDELBURG - Het Nationale Hu
welijksfeest was zaterdag in Middel
burg vooral een feest voor kinderen.
Honderden, misschien zelfs wel dui
zend, jongens en meisjes uit alle delen
van de stad kwamen vanaf hun school
of vanaf thuis naar de Markt. Hoogte
punt van de dag was het optreden van
kabouter Klus.
De dag begint rustig in de Zeeuwse
hoofdstad. Op de Markt is een groot
scherm geplaatst waarop bezoekers
de voltrekking van het burgerlijk hu
welijk en de kerkelijke inzegening
kunnen volgen. Slechts een handjevol
mensen bekijkt vanaf tien uur de ge
hele ceremonie, die plaatsvindt in de
Beurs van Berlage. De meeste mensen
komen aanlopen, blijven even staan
en gaan weer verder. Hooguit dertig
personen kijken, zwijgend, toe als
Willem-Alexander en Maxima elkaar
het jawoord geven. Terwijl in Amster
dam op dat moment de handen op el
kaar gaan, blijven de kijkers op de
Markt onbewogen. Een enkeling
vecht zichtbaar tegen de brok in de
keel.
Sylvia van de Pas en de vijfjarige Dev-
vy zijn bewust naar de Markt geko
men om het huwelijk op het scherm te
zien. ,,Ik doe het vooral voor hem",
zegt ze, wijzend naar Devvy, die een
oranje kroontje van papier op zijn
hoofd heeft staan. Maar Devvy heeft
meer oog voor de mensen om hem heen
dan voor het bruidspaar. „Ik had ge
dacht dat het drukker zou zijn", zegt
Sylvia. „Waarschijnlijk zitten de
meeste mensen liever thuis voor de te
levisie. Toch vind ik het mooi om het
zo te zien. Het bruidspaar ziet er
prachtig uit."
Zwak
Chris en Leo de Raet uit het Belgische
Heist op den Berg zijn toevallig in
Middelburg en houden stil bij het
beeldscherm. „Ik vond het prachtig",
zegt Chris na afloop van het burger
lijk huwelijk. „Het raakte mij. Maar
ik had ook al een zwak voor koningin
Beatrix. Ik vond, dit huwelijk mooier
Feest in de grote tent op de Markt in Middelburg, waar kabouter Plop de scepter zwaait.
foto Lex de Meester
dan dat van prins Filip en Mathilde.
Hier is alles veel spontaner. Ook het
feest gisteravond in de Arena vond ik
erg mooi. We hebben alles op televisie
gevolgd. De trouwerij van vandaag
nemen we op video op."
Ook twee Middelburgse jongens van
vijftien jaar volgen de gebeurtenis op
het scherm. Een vriend met een scoo
ter komt aangereden en blijft even
eens kijken. „Wij hebben alleen het ja
woord gezien", zeggen Wim Gideonse
en Cort de Munk. „Het wordt toch je
koning hè", geven ze als reden voor de
interesse. Als de televisiecamera's in
Amsterdam na afloop van de bal
konscène stoppen met draaien, wordt
het pas echt druk in de Middelburgse
binnenstad. Omstreeks twee uur ver
trekken basisschoolkinderen uit alle
wijken en de Middelburgse dorpen
naar de Markt. Daar wacht een optre
den van kabouter Klus, een van de ka
rakters uit de immens populaire tele
visieserie Kabouter Plop.
Honderden kinderen wurmen zich in
de feesttent en 'al snel blijkt die te
klein. De rest probeext vanaf de bui
tenkant een glimp op te vangen van de
Vlaamse kabouter. En als dat niet
lukt, volgen ze de voorstelling op het
beeldscherm op de Markt. Veel moe
ders wachten buiten de tent met de le
ge buggy's terwijl de vaders binnen
dansen met hun kroost op de schou
ders.
Feilloos zingen de kinderen én hun
ouders de liedjes uit de serie mee. En
als kabouter Klus de kinderen vraagt
wat kabouter Plop ook al weer altijd
zegt, klinkt het uit alle keeltjes tege
lijk: Plopperdeplopperdeplop.
Kunstenaar/schrijver Hilarius Hofstede op zijn troon, gebouwd van balen Beamix zandcement.
foto Lex de Meester
door Miriam van den Broek
VLISSINGEN - Een kunstwerk is het
niet, zegt hij zelf. „Het is meer een kri
tische voetnoot", vindt kunstenaar-
/schrijver Hilarius Hofstede. De in
Denemarken wonende kunstenaar
exposeert tot 14 april in de hal van
kunstcentrum deWillem3 in Vlissin-
gen zijn troon, gebouwd van balen Be
amix zandcement.
Achter de stoel draait een oranje be
tonmolen bloed. Daarnaast wordt een
videoband afgespeeld met een uitzen
ding van de IKON over het Videla-re-
gime. De stoel zelf is opgesierd met
mandarijntjes en voor de troon staat
een bord met het opschrift 'Voor ko
ning Asosinas'. Behalve deze installa
tie, ontwierp Hofstede een draagtas
met dezelfde opdruk als de betonzak-
ken, maar extra voorzien van de tekst
'Koningin BEAMIX 0202 - droog op
slaan'.
„Ik wil hiermee niets zeggen over Vi-
dela en zijn regime", zegt Hofstede.
„Dat is een stuk al bijna berechte his
torie. Het gaat mij om de verschuivin
gen in de Nederlandse cultuur. De si
tuatie in Argentinië was in de jaren
zeventig zo ontzettend belangrijk.
Ook hier. Ik was elf, twaalf, dertien
door Wout Bareman
TERNEUZEN - Het is tien uur. De
gasten melden zich in robe en rok bij
de Beurs van Berlage en in de woning
in de binnenstad van Terneuzen wor
den oranje tompoucen van de HEMA
geserveerd.
Dat gebeurt met enige egards, want
Sjaan Steketee van de Tuttenclub
(niet officieel geregistreerd) houdt
van decorum. Dus moet ook haarman,
André, eraan geloven. Weg van de
bank; de Tuttenclub wil ongestoord
Het Huwelijk zien.
De Tuttenclub telt vier leden, alle
maal de zeventig gepasseerd. Addy
den Hollander is de oudste. Voor de
gelegenheid heeft ze zich een oranje
trui aangeschaft. Ook Sjaan beweegt
zich voort in een oranje creatie. Ande
re leden van de club: Riek van Leuven
(voorzitter en regelnicht) en Rie
Leeuw. Die twee houden zich wat op
de vlakte; Sjaan en Addy schuwen de
discussie niet. Maar eerst wordt An
dré naar elders verwezen. De tutten
club duldt nu eenmaal geen manvolk.
Eens per week komen ze samen. Riek
regelt waar dat plaatsgrijpt. Dan pra
ten ze, roddelen een eind weg, drinken
koffie of een borreltje en als ze niks
meer weten leggen ze een kaartje. An
dré wordt weggestuurd.
Eerst het huwelijk met Cohen, daarna
het gedragen verhaal van dominee Ter
Linden. „Ach, 't is toch zonde", leven
de vier dames mee met prins Claus.
„Hij heeft al z'n krachten opgespaard
om dat huwelijk mee te maken. Zie je
dat wuivende handje?!" Als 'het paar'
verschijnt, wordt het stil. Bewonde
ring alom. „Ze liek wel een bitje zene-
wachtig", stelt de Tuttenclub vast.
Maar de algemene constatering is dat
het een 'mooi koppel' is. Zelfs: „Ze
kunnen van Willem-Alexander zeg
gen wat ze willen, maar 't is toch een
schone vent, zo in dat uniform."
Instemming alom. Bewondering
ook. Voor de jurk van Maxima. „Een
voudig en mooi", luidt het oordeel. De
Italiaan Valentino heeft in zijn creatie
de Argentijnse passie weten te tem
men.
De oorbellen van Maxima zijn prach
tig. Trouwens, het diadeem - of is het
nu een kroontje, of een tiara - wordt
ook omschreven als 'oogverblindend'.
Tijdens de plechtigheden in Beurs en
kerk is het doodstil in de kamer. De
dames drinken de woorden in. Maal
ais de dominee het heeft over 'een car
rière ontwikkelen', is het droge com
mentaar van Addy: „Dus: 'Ga maar
werken. Zoek maar een baantje!'
Alexander zegt volgens de vierschaar
wat al te gulzig 'ja'. Hebberig vinden
ze hem. Als het paar en de gasten een
plaspauze uitvoeren, verliezen Addy
en Sjaan zich in een discussie, die net
niet leidt tot porcelein aan scherven.
Of de vader erbij mocht zijn of niet,
daar gaat het over. Rie zet de toon met
„Ik vind het schandalig dat hij en z'n
vrouw er niet zijn." Sjaan: „Ik vindhet
wel goed hoor. Voor haar is het erg,
maar als-ie toch was gekomen, was
het hier revolutie geweest." Addy bo
zig: „Ach mens, hier mag toch alles!
De keizer van Japan is hier zelf s op be
zoek geweest. En dan mag die vent
hier weer niet komen. Altijd dat ver
domde opgeheven vingertje van ons!
Ridder
Als Hare Maartje via de televisie laat
weten dat Maxima met de huwelijks
voltrekking ook direct Ridder in de
Orde van de Nederlandse Leeuw (het
Grootkruis) is geworden, wordt dat
weggehoond. Rie Leeuw echter, grin
nikend: „Dat heb ik geregeld!
Na de balkonscene breken de dames
op. Het was mooi, heel mooi. En dat
het spektakel ruim 20 miljoen euro
kostte, kan ze ook niks schelen. Addy:
„Ze hebben daar gewoon recht op. Het
eerste het beste bezoek van zo'n vent
als Bush kost aan veiligheidsmaatre
gelen ook een klauw met geld."
jaar en heb dat heel bewust meege
maakt. Argentinië en de junta waren
mijn eerste kwaad in de wereld.
Willem-Alexander is ongeveer van
dezelfde leeftijd als Hofstede. „Het
verbaast me dat hij nu zo naar buiten
treedt. Ik neem het Beatrix kwalijk
dat ze niet ingrijpt en dat hij geen
troonsafstand doet. Als je - zoals het
koningshuis - het constant hebt over
fatsoen, dan weet je dat dit niet kan.
Willem-Alexander moet ook nog eens
Nederland vertegenwoordigen in het
buitenland. Bovendien staat hij voor
een multiculturele samenleving
waarin zaken die niet getolereerd
worden, afgestraft worden. Dan vind
ik dit heel pervers. President Kok, om
nog een voorbeeld te noemen, was
vakbondsleider. In Argentinië werden
die tegen de muur gezet. En toch zingt
Kok in de Arena hard mee. Het gaat
mij om fatsoen, het hart en uiteinde
lijk ook om mensenrechten.
Hofstede geeft toe dat dit heel zwaar
klinkt. „Toch is mijn werk meer luch
tig bedoeld. Als ik écht achter de
Oranjes zou staan, zou Willem-
Alexander afstand moeten doen van
de troon. Dan zou ik dit allemaal veel
erger vinden. Daarom zeg ik: het is
meer een voetnoot."
RITTHEM - Oranjevereniging Oranje Boven in Rittliem hield zaterdagavond
een bijzondere feestavond in het dorpshuis. Alle gasten waren verzocht op deze
speciale dag in hun eigen trouwkleding te verschijnen. Tientallen mensen ga
ven daaraan gehoor. Want zo vaak gebeurt het niet dat vrouwen na hun eigen
huwelijk hun bruidsjurken nog eens buitenshuis kunnen dragen.
foto Lex de Meester
door A.J. Snel
AMSTERDAM - We waren erbij,
maar wat hebben we eigenlijk gezien?
Overwegend achterhoofden en, zo nu
en dan, een glimp van het toekomstige
staatshoofd Willem-Alexander en
diens bruid Maxima. Soms zagen we
ze, heel eventjes, in levenden lijve.
Een enkel ander moment via een vi
deoscherm. Maar van de historische
gebeurtenis zal ons vooral bijblijven
het beeld van met zorg gefriseerde
kapsels, in een aantal gevallen tegen
de adviezen in getooid met een hoed.
Wij waren naar de Beurs van Berlage
gekomen in de naïeve vei'onderstel-
ling dat we gasten zouden zijn. Dat
pakte anders uit. Eén van de leden van
de Zeeuwse delegatie vatte het, toen
we daar gezeten waren, trefzeker sa
men: „Wij zijn de rekwisieten".
Vanaf kwart voor vijf in de ochtend
treffen de tweeënveertig leden van de
Zeeuwse delegatie voor de voltrek
king van het burgerlijke huwelijk van
WA en Maxima elkaar in de bus. Het
gezelschap wordt bijeengespi'okkeld
te Middelburg, Kapelle en nabij Ber
gen op Zoom. Een afnemende, ruim
halve maan heft tijdens de rit naar de
hoofdstad het duister ten dele op.
De delegatie is samengesteld uit twee
entwintig dames enhex-en die hun best
hebben gedaan om van het kennisma
kingsbezoek van Maxima en Willem-
Alexander aan Zeeland, op 25 oktober
van het vorige jaar, iets moois te ma
ken. Mijn levensgezellin hoorde daar
bij. Ieder mocht zich op de schone dag
van de tweede van de tweede van 2002
doen vergezellen door een partner
naar keuze en zij liet andermaal haar
voox-keur voor mij gelden.
De uitnodiging om in de Beurs van
Berlage aanwezig te zijn, gewerd ons
trapsgewijs. Eerst bereikte ons van de
zijde van het px-ovinciebestuur mon
deling de vraag of wij mee wilden.
Heel verstandig, want zo voorkomt
men weigex-ingen in een te laat stadi
um. En óf wij wilden. Op het bevesti
gende antwoox'd volgde een zeer ele
gant schrijven van Hare Majesteit de
Koningin en Zijne Koninklijke Hoog
heid Prins Claus der Nederlanden. Zij
vonden het een genoegen ons uit te no
digen, schreven ze. De kaait was ver-
sierd met een in reliëf gedrakte gou
den kroon. Wij waren geïmponeeixl en
zeer vereerd. Vrienden, familieleden
en kennissen die we op de hoogte stel
den, stoomden welhaast van jaloezie,
inclusief het enkele republikeinse
wai-hpofd dat zei er echt helemaal
niets in te zien.
Voorschriften
De uitnodiging van de koningin en
haar gade werd gevolgd door missiven
met een iets dwingender karakter. Wij
moesten kopieën van onze paspoorten
inleveren, werd ons meegedeeld. En
later kwam er een brief waarin stond
dat de heren een donker kostuum aan
moesten en zeker geen combinatie
pantalon-colbext. De dames werd
verzocht zich te hullen in een middag
japon dan wel deux-pièces. Zij moch
ten van de medewei'kers van de ge
meente Amsterdam ook wel een
broekpak aan, maar ze werden ge-
waarschuwd: 'het Hof prefereert dit
niet'.
In dezelfde brief werden we bijgelicht
over de vertrektijden. Wie in Middel
burg op de bus wilde stappen, diende
dat uiterlijk te kwart voor vijf te doen.
Op de volgende opstapplaatsen was
dat uiteraard ietsje later maar nog al
tijd heel vx-oeg. We lieten niets merken
van getemperde geestdrift. En geen
der genodigden bleek zich, zo werd
zaterdagmoxgen duidelijk, uit het
veld te hebben laten slaan door de na
dere bepalingen. De monarchie kost
een paar offers, maar dan heb je ook
wat, zo was de heersende stemming in
de bus. Ondanks het vx-oege uur spra
ken de dames uitvoexüg over de siera
den die ze hadden uitgeprobeerd bij
hun veelal nieuwe outfit en waarom
zij een aantal ornamenten hadden
thuisgelaten wegens vloekende kleu
ren dan wel fout wegvallen in de kle
dij. Voorts werd veel gespeculeerd
over de resultaten van de verrichtin
gen van de couturier Valentino: zou
Maxima verschijnen in hoog gesloten
dan wel laag uitgesneden bruidsja
pon? De Zeeuwse delegatie was dus,
voorzover niet ingedut, in opperbeste
stemming, zeker toen reisleidster Illy
Vermaire-Bui-m van het kabinet van
de commissax-is der koningin met gul
le hand koffie plus broodjes sexveerde
en namens de commissaris de brochu
re 'Zeeland in de ban van Oranje' van
de hand van Jacques Cats ten ge
schenke deed. Het kon niet op.
Na een kort oponthoud in de Passen
ger Terminal Amsterdam, kreeg de
dag een glorieus karakter. Per bus
werd de Zeeuwse delegatie naar de
Bexxrs vervoerd en jawel hoor, het ge
mene volk stond reeds langs de route.
In oranje slaapzakken gehuld, zwaai
den ze ons toe en minzaam wuifden
wij terug, een gebaar dat ons zo te zien
door het janhagel in nederige dank
werd afgenomen.
De eufoxie nam nog toe bij aankomst
bij de monumentale cx-eatie van Ber
lage. Een uit twee personen gefor
meerde erewacht hield ter begi-oeting
de sabels pei'fect en zonder scheelkij-
ken voor de neus. Soms kregen we ze
bijna een heel klein beetje aan het la
chen en dat was niet aardig van de
Zeeuwen want erewachten staan
nooit ergens voor de lol.
En toen; toen was het afgelopen met
de vorstelijke bejegening. Aanstonds
bij het betreden van de Beurs werden
de delegaties uit de provincies door
vazallen met badges op de revers de
trouwzaal ingebonjoui'd om dik een
uur lang op plastic zeteltjes te gaan
zitten wachten op de Grote Gebeurte
nis. Niks koffie met iets erbijniks nog
even vertreden. De enkeling die het
waagde de aanwijzingen in de wind te
slaan, oogstte storm. De vazallen, te
gen de rand van overspanning, riepen
tegen ieder die zich maar even verhief:
„Mogen we u verzoeken uw plaatsen
in te nemen?" Er ging te veel dreiging
van uit om het als verzoek te kunnen
horen. „Ze doen zo omwille van de
rust van de organisatie", verklaarde
een expert in onze directe omgeving.
Gezagsgetrouw kleefden we op de
klapstoelen.
De placering pakte voor de Zeeuwse
groep niet bijster gixnstig uit. Blijk
baar was zo'n beetje de vorm van liet
land aangehouden en zo kwam de de
legatie nogal op afstand te zitten, met
alleen de Limburgers op enkele lij en
achter zich. Losse types waren dat
trouwens. „Zijn we helemaal naar
Amsterdam gekomen om naar de tele
visie te kijken", zei zo'n oneerbiedige
zuiderling, wijzend op één van de
beeldschermen die in de galerijen wa
ren geplaatst.
Het lachen zou hem snel vergaan.
Toen de zaal was volgelopen, bleek
vrijwel geen der genodigden iets te
kunnen ontwaren van het bruidspaar,
de andere leden van het vorstenhuis
en burgemeester Job Cohen. Een op
lopende vloer had uitkomst kunnen
bieden, maar wellicht getuigt een sug
gestie van die strekking van een on
ontwikkeld kostenbewustzijn of van
een gebrek aan kennis van het proto
col. De gasten zouden iets hebben
kunnen zien, maar ze zouden ook
hooggezeten zijn en dat was mis
schien wel tegen de regels. Van televi
sie kijken kwam ook maar weinig.
Slechts een enkeling, op een plaatsje
kort bij of op de hoek, had zicht op de
net een half metertje te laag opgehan
gen videoschercnen. Soms week de
menigte even op een manier dat van
het bruidspaar in een flits iets te zien
was. „Hooggesloten", hoorden we tij
dens die schaarse momenten fluiste-
x'en.
Luisteren
Zo werd het dus een half uurtje mas
saal luisteren. Om na afloop van de
burgerlijke voltrekking van Het Hu
welijk in filmzaaltjes van de Beurs in
ongedwongen sfeer via grote beeld-
schermen de verdere ceremoniën te
volgen of in de foyers iets te nuttigen
van de rijke buffetten.
Prachtig weer was het geworden, zo
ervoer de Zeeuwse delegatie op weg
naar de parkeerplaats waar de bus
wachtte. En mooi dat geen van de da
mes die een broek droeg, was berispt
door het Hof. En wat een verrassing,
daar kwamen over het Damrak talrij
ke muziekkorpsen en de Gouden
Koets. Leeg, en met een ongepaste lik
witte verf op het dak, maar evengoed.
In doezelige sferen keerden de geno
digden huiswaarts. Waarbij van te
leurstelling geen blijk werd gegeven.
We zouden ruim op tijd thuis zijn voor
de herhaling op televisie.
En wij hadden toch maar met het
bruidspaar in één ruimte mogen ver
toeven. Dat nam niemand ons nog af.
J V
ggaSAW-
RGAI.U*
