Malle Betje? Nooit van r PZC *^3 Verticaal Portret combineert kunst en communicatie Beamholes halen herinneringen op met Dylan en Fleetwood Mac Osaka speelt lambrisering van muren 14 Terneuzenaar moet zitten voor mishandeling en bedreiging Lieneke Dijkzeul in De Stenge GELICHT Sprekende gevel lezers schrijven Koe was gevallen. Toen ik daai' bin Heupfractuur kunst cultuur -i Jo zaterdag 2 februari 2002 TERNEUZEN - Een 41-jarige inwoner van Terneuzen heeft gisteren van politierechter Van Unnik 110 dagen gevangenis straf gekregen, waarvan de helft voorwaardelijk. Tevens kreeg hij tachtig uur werkstraf opge legd. Hij werd veroordeeld voor mishandeling van zijn vriendin en het bedreigen van meerdere personen. Officier van justitie J. de Graaf, achtte daarnaast poging tot zware mishandeling van zijn vriendin (de verdachte zou haar met een aardappelschilmesje hebben gestoken) bewezen. Zij eiste zes maanden gevangenis straf, waarvan twee maanden voorwaardelijk. Hoewel poli tierechter G. van Unnik wel aanwijzingen had voor een po ging tot zware mishandeling, kon hij het bewijs niet hard ma ken. De verdachte bevond zich in een hevige gemoedstoestand toen hij die dag volledig ontspoorde, wat tot een explosie van agres sie en geweld in de Terneuzense binnenstad leidde. Zijn vrien din, die hun relatie dezelfde dag beëindigde, werd herhaaldelijk mishandeld en met de dood be dreigd. Haar moeder viel het zelfde lot ten deel en ook andere buurtbewoners gingen gebukt onder de levensbedreigende scheldpartijen van de man. Ge tuigen hadden hem horen schreeuwen dat hij ze allemaal dood zou maken. De verdachte beweerde dat het allemaal leu gens waren. Hij was immers zelf het slachtoffer geweest, zei hij. HEINKENSZAND - Kinder boekenschrijfster Lieneke Dijkzeul brengt morgen een be zoek aan bibliotheek in De Stenge in Heinkenszand. Dat gebeurt in het kader van 'Lurv op zondag', waarbij kinderende bijeenkomst zelf organiseren. In dit geval gaat om leerlingen van de Franck van Borsseleschool. Dijkzeul heeft een groot aantal kinderboeken op haar naam staan. Vorig jaar verscheen Ei land in de wind. De bijeenkomst begint om 15.00 uur. door Jacques Cats Het idee lijkt een beetje afgekeken van Bergen op Zoom: daar bleek de toren van de Gertrudiskerk, in tijden van carnaval hardnekkig aangeduid met de Peperbus, te kunnen praten. Het gebeurde een paar jaar geleden tijdens het bezoek van de koninklijke familie aan de markiezenstad ter gelegenheid van de viering van Koninginnedag op locatie. Toen het vandaag in het huwelijk tre dende paar Willem-Alexander en Maxima Zorreguieta vorig najaar op de Middelburgse Markt de tournee door Zeeland afsloot, raakte het stadhuis aan de praat. Vol belangstelling luister den het koninklijke gezelschap en het toegestroomde publiek naar de uitleg over kenmerkende onderdelen van het rijk geornamenteerde front dat het ge zicht van de lokale bestuurszetel be paalt. Het is de bedoeling dat het Mid delburgse stadhuis ook in de toekomst vaker op deze wijze van zich zal laten horen. Daar hoeft geen hoog bezoek aan te pas te komen. De sprekende gevel leent zich ook uitstekend als toeristi sche attractie voor het gemene volk. Voor de ingezetenen is het tevens een mooie gelegenheid om de kennis over Madonna houden en denken dat het een kerk is. Ik heb Duitsers gesproken die het over een Katholische Kirche had den." Sijnke stelde een tekst samen waarin bijzonderheden over de stadhuisgevel waren verwerkt. Hij had zich vanwege de aard van het bezoek uistluitend ge richt op de beelden van de graven die direct wat met het Huis van Oranje- Nassau te maken hebben gehad..Maai er is over het stadhuis natuurlijk veel meer te vertellen." De reacties op de presentatie tijdens het kennismakingsbezoek van WA en Méxima hebben geleid tot het voorne men om het idee verder uit te werken en meer te perfectioneren. Kabinetchef Els Wisse: „Op tv kwam het beter over in werkelijkheid gebeurde. We wilden eerst met laserlichten aangeven welke beelden zich voorstelden maar dat was gezien het tijdstip niet goed zichtbaar te maken. Maar met de toelichting door loco-burgemeester Bruijnooge was het voor het paar toch goed te volgen." Volgens Sijnke past het initiatief uitste kend in het onlangs besproken plan voor kunst in de openbare ruimte, waarin ook sprekende gevels aan de or de komen. Dat spreekt hem zeer aan.: ,,Ik ben een beetje allergisch voor bord jes. Alles wordt er tegenwoordig mee dichtgetimmerd. Beter is het om een ge bouw op een leuke manier het eigen verhaal zelf te laten vertellen. Een soort klank- en lichtspel dat zich vooral leent voor de avonduren." Maar er is ook iets mee doen in het kader van de seizoens verlenging als in het najaar de dagen wat korter worden. „Dan kun je op het eind van de middag zo'n presentatie verzorgen." Leergierig Tijdens haar rondleidingen door Mid delburg treft stadsgids Magda van Suy- lekom altijd een leergierig publiek, ze ker als ze uitleg geeft over het stadhuis, een staaltje van gotische architectuur van het Vlaamse bouwmeestersge slacht Keldermans. „Daar zou veel meer over te vertellen zijn als er ook meer informatie beschikbaar zou zijn. Zo zitten er bepaalde figuurtjes boven de deur die een bepaalde betekenis heb ben. Maar ik zou niet weten waar ik het moet opzoeken." Het is de stadsgids door vaak naar boven te kijken wel op gevallen dat de toren van het stadhuis ten opzichte van de rest van het gebouw een beetje scheef staat. „Misschien komt dat omdat het stadhuis in etappes is gebouwd." Menig Middelburger heeft er absoluut geen weet van dat de stadhuistoren de bijnaam 'malle Betje' draagt. En wie het wel weet kent vaak het waarom niet. Dat de Abdijtoren Lange Jan wordt genoemd ligt vanwege het 8 5 me ter de lucht in priemende bouwsel voor de hand. De andere bijnaam heeft te maken met de uurslag van de klok in de stadhuistoren. Die loopt net iets achter bij die van de Lange Jan. Sijnke: „De stadhuisklok huppelt er altijd achter aan. Dat is een beetje x-aar. Vandaar: malle Betje. Mooi vei'haal, hè." dit stukje monumentale stedenschoon in eigen omgeving wat bij te spijkei-en. Zelfs voor de in het stadhuis werkende chef kabinet Els Wisse ging er een klei ne wereld open toen de gevel in aanwe zigheid van het verloofde paar op ge dragen toon wetenswaardigheden begon te verkondigen en verschillende beelden zich vooi-stelden. Het was vol- sti-ekt nieuw voor haar te vernemen dat de versteende gestalten in de nis boven in de topgevel van het Vleeshalgedeelte niet de Madonna met kind voorstellen maar Wilhelmina met de jonge Juliana op schoot. Misverstand „Dat levert regelmatig misvei-standen op", weet adjunct-dii-ecteur Peter Sijn ke van het Zeeuws Archief. „Er zijn buitenlandse toeristen die het op de Koninklijke belangstelling voor de sprekende Middelburgse stadhuisgevel. foto Ruben Oreel Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor reacties op in de PZC versche nen redactionele berichten, artikelen of commentaren. De reactietijd beloopt uiterlijk 7 dagen. Plaatsing van bijdragen betekent niet dat de redactie de meningen en stellingen van de inzenders onderschrijft. Open brieven, oproepen, gedichten en anonieme inzendingen worden niet geplaatst. Bijdragen mogen niet langer zijn dan 250 woorden. De re dactie behoudt zich het recht voor inzendingen te bekorten. Over ge weigerde brieven wordt niet gecorrespondeerd. nenkwam om 10.15 uur lag mijn moeder op bed en was de dokter- gewaarschuwd maar nog niet gearriveerd. De dokter kwam om 10.35 uur binnen en consta teerde direct dat er sprake was van een heup fractuur. Mijn moeder moest naar het zieken huis. Hij zei er meteen ook bij dat het wel enige tijd zou duren voordat de ambulance er kon zijn, die was namelijk besteld voor de patiënt waar hij net vandaan kwam. Er zat niets an ders op dan wachten. Dat duur de tot ongeveer 12.15 uur. Toen nog ruim een half uur rij den van Burgh-Haamstede naar Goes. Daar werd mijn moeder afgele verd op de afdeling Spoedeisen de Hulp. Wat een lachertje zeg. Gelukkig werd ze de volgende dag al geopereerd, liefdevol ver pleegd en kon ze na een week weer terugkeren naar haar uit stekende vei-zorgingshuis. Huib Marsman Zeelelieweg 12 Af en toe worden we even met onze neus op de feiten gedrukt. Zo ook afgelopen maandag (28- 01). Op de voorpagina van de PZC prijkt een bijzonder wee moedig kijkende koe die zojuist aan het slachthuis is ontsnapt. Dit is een enkel geval waarmee we eraan herinnerd worden dat vlees van een dier afkomstig is. Dit is slechts één exxkel dier van de vijfhonderd miljoen dieren per jaar die wegkwijnen in de bio-industrie. Dit dier heeft het bloed en de dood geroken en heeft het hazenpad gekozen. Daarmee heeft ze haar leven met veertien dagen kunnen ver lengen, omdat het lichaam vol met verdovingsmiddel en stresshormonen zit. Alsof ze normaal op weg naar het slacht huis niet vol stress zitten. Als ie mand in Amerika de elektrische stoel krijgt en niet komt te over lijden, krijgen ze gratie. Ik zou ook willen pleiten voor een oude dag in Stichting de Leemweg voor deze koe. Je kunt het toch niet over je hart verkrijgen om dit dier alsnog na veertien da gen de kogel te geven? Alle men sen die bij het zien van de foto 'ach en wee' hebben geroepen, kunnen dit misschien over twee weken nogmaals doen als ze voor de vleesvitrine in de super markt staan. Sorry, ik moet echt niet meer. J. W H. Haak Sint Jacobsstraat 18, Vlissingen Hoe lang lezen we al niet over bereikbaarheid van spoedei sende medische zorg? Nu weer een ai-tikel over 'het door de bo dem zakken van ziekenhuis zorg' (PZC, 29-1). Men maakt zich druk, onder meer over het feit dat de vexvoerstijden naar een ziekenhuis, vanaf Schou- wen-Duiveland, buiten alle normen vallen. Hoe de actuele situatie is heb ik gemei"kt. Op een zondagmorgen, enkele we ken geleden, ging ik mijn moe der bezoeken in het verzor gingshuis. Terwijl ik onderweg was had men naar mijn huis ge beld om te waarschuwen dat zij Bonedijkebuurt II Ik bewonder de analyse van Geeraert van de ontwikkelin gen in de Vlissingse Bonedijke buurt (PZC 1-2). Kort en krach tig heeft hij de situatie haarfijn weergegeven. Een kleine aan vulling wil ik echter geven. Voor het plan Middengebied is er een stuurgroep, een projectgroep, een bewonersplatfoim en een overleggroep maatschappelijke oi'ganisaties. Overal hebben ge meente en woningcorpoi'atie een grote vinger in de pap. Dat bewoners nu een heel klein beetje mogen meepraten heb ben ze zelf moeten afdwingen. Niet echt van harte werd toen een projectgroep en een bewo nersplatform in het leven geroe- pen. Wat die maatschappelijke organisaties moeten doen is nog steeds een raadsel. Wethouder De Keijzer zit in de stuurgroep en is op verzoek voorzitter ge worden van de px-ojectgroep, waar bewoners in de minder heid zijn. Is dat echte inspraak? A. Soplantila Kievietsprenk 42 Vlissingen door Ernst Jan Rozendaal MIDDELBURG - Het is een ex positie met werk van zeventien schilders en tegelijkertijd een installatie van de Rotterdamse kunstenaars Rini Biemans en Tonny van Sommeren. In de Middelburgse Galerie T toont Biemans namelijk schilderijen - allemaal paneeltjes van veertig bij veertig centimeter - van zijn cursisten. „De meeste kunste naars geven met tegenzin een cursus", zegt hij. „Dat beschou wen ze als het uitleggen van hun vak aan sukkels. Ik zie het als een onderdeel van mijn oeuvre." Biemans en Van Sommeren zijn conceptuele kunstenaars. Orga nisatie en communicatie zijn wezenlijke bestanddelen van hun kunst. Een goed voorbeeld is het project Bruidsschat van Van Sommeren, dat is uitge voerd in het kader van Rotter dam Culturele Hoofdstad 2001. Daarvoor werkten 230 vrouwen van verschillende komaf samen aan een groot wandkleed voor de stad. Nieuwe wegen „Een kunstenaar is iemand die nieuwe wegen verkent, ook als het gaat om maatschappelijke problemen", verklaart Bie mans. „Door dat werk aan het wandkleed kwam een betere communicatie op gang dan je ooit krijgt wanneer je bijeen komsten organiseert waarbij Nederlanders en allochtonen met elkaar in gesprek moeten komen." Vorig jaar gaf Biemans vorm aan de Middelburgse Kunst CultuuiToute van de maand fe- bruari onder de noemer 'Analy se Middelburg in Woord en Beeld'. Voor Lia Hector, mede initiatiefneemster van de kunstroute, was dat reden hem dit jaar dekeldeiverdieping van haar galerie te laten vullen. Het pi'oject dat Biemans heeft be dacht voor Galerie T is enigszins vergelijkbaar met Bruidsschat, maar dan meer gericht op de communicatie in de kunstwe- reld. Biemans kwam op het idee van een 'Verticaal Portret'. Hij vroeg zijn Biemans Gx-oep, cursisten die onder zijn leiding schilde ren, drie avonden lang werk te maken voor de Middelburgse expositie. De groep bestaat uit gevorderden die met enige re gelmaat exposei'en, maar ook uit beginners. Him werk is in Galerie T opgehangen zonder naam maar met alleen een num mer. Via een lijst kan de bezoe ker achtei'halen wie wat heeft gemaakt, maar in eerste instan tie is het onduidelijk of het gaat om werk van een amateur of een pi-ofessional. „Allereerst wil ik mensen vro lijk maken", legt Biemans uit. „Dat ze dit werk zien en denken: 'Leuk, ik ga ook schilderen.' Maar ik wil ze ook aanmoedigen een eigen mening te formuleren. In galeries of een instituut als de Vleeshal kan dat gewoonlijk niet, omdat anderen dan al be paald hebben wat mensen be langrijk moeten vinden. Mensen duiven niet te zeggen: 'Dit is le lijk.' Ik wil toe naar een situatie waarbij ze alleen naar het werk kijken en gewoon toegeven of ze het mooi vinden of niet. Voor de cursisten geldt hetzelfde. Ik wil dat ze een eigen stijl ontwikke len, dat ze zich niet schamen voor wat ze maken." Boekwerkje Bij de tentoongestelde schilde rijen hoort een boekwerkje met tekst. Het gaat om conversaties die Van Sommeren heeft opge tekend tijdens de drie cursus avonden. Biemans: „Dat maakt dit tot een verticaal portret. Tekst en werk samen geven een beeld van zeventien individuen, hun plezier in het schilderen, maar ook hun manier van com municeren, hun onderling con tact. Dat maakt dit geheel tot een groepsportret." Expositie: Biemans Groep, t/m 23 feb in Galerie T in Middelburg open do t/m za van 11.00-16.00 en komen dezondag van 13.00-17.00 uur. Dan zijn alle kunstenaars ook aanwezig. The Beamholes, met een voorkeur voor muziek uit de jaren zestig en zeventig, treden zondag op in Middelburg, foto Lex de Meester Op de expositie rondom het 'Verticaal Portret' zijn veel portretjes van veertig bij veertig centimeter te zien. foto Lex de Meester doorJan Dirk van Scheyen MIDDELBURG - Het zijn allemaal veertigers, op een 'jonkie' van 34 na, en ze houden allemaal van de popmuziek die in trek was in de periode 1965 tot 1975. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de leden van de Walcherse pop groep The Beamholes een repertoire hebben opgebouwd met muziek uit die tijd. Namen als Neil Young, Bob Dylan, Wishbone Ash en Fleetwood Mac (in de oorspronkelijke bezetting met het ge nie Peter Gx-een) staan prominent op de playlistvan The Beamholes. Niet dat ze allemaal van dezelfde artiesten hou den. Hun muzikale smaken lopen zeer uiteen, vertelt Robbert Jan Swiers, zanger en gitaifst. „Maar we slagen er toch steeds in een gemeenschappelijke muzikale noemer te vinden. Anders heb je geen band." Zondag 3 februari treden The Beamholes op in 't Schut tershof in Middelburg. Ontvankelijk Swiers heeft er wel een verklaring voor dat zijn band zo graag covers uit de ja- ren zestig en zeventig speelt. Die jaren vormden immers voor de meeste band leden de opmaat tot hun volwassen heid, een fase waarin een mens zeer ontvankelijk is voor nieuwe indruk ken. Swiers: „De muziek die je toen hoorde zit dieper in je donder dan de muziek waarmee je op latere leeftijd kennis maakt. Veel liedjes uit die tijd kan ik nu nog steeds van begin tot eind foutloos meezingen. Met de popsongs van te genwoordig lukt me dat niet meer, hoe goed ik ze soms ook vind." De voorkeuren van de afzonderlijke le den van The Beamholes lopen uiteen van Link Wray, Richard Thompson en Frank Zappa tot Camel, Poco en The Flying Burxito Brothers. Swiers: „Maar vroeg of laat stuiten we altijd wel op een nummer dat ogenblikkelijk door alle bandleden tegelijk muzikaal wordt opgepikt. Daar gaan we dan mee aan de slag." The Beamholes (Engels voor: balken- gaten; de oefenruimte van de band staat in Het Balkengat, een Middel burgs achterafstraatje) kozen voor een aanpak waarbij de covers die ze spelen soms een fikse metamorfose onder gaan. Gitarist Peter Urbanus wil nog wel eens een nummer 'opruigen', zoals hij het zelf noemt. Hij deed dat bijvoor beeld met Outlaw Blues van Dylan ('Ik heb het origineel nog nooit gehoord'). Swiers is dan de man die er voor zorgt dat het niet al te veel uit de hand loopt. „We klinken stevig, maar niet snoei hard", aldus Swiers, „en ik vind dat een liedje ook spannend moet blijven. Dat betekent dat er in de opbouw af en toe ook rustige en melodieuze momenten moeten zijn. Zelfs de ruigste haidrock- groep last wel eens een ballad in." De derde gitarist in het gezelschap, Sam Bei-hitu, ooit lid van de bekende Zeeuwse band Melrose Abbey, biedt eveneens tegenwicht aan het gitaarge- weld van Urbanus. „Sam is de virtuoos met de soepele techniek, met een voor keur voor melodieuze countiyrock, en ik ben de man die een hoop herrie maakt", grapt Peter Urbanus. Eigen materiaal Naast covers bestaat hetrepertoix-e van The Beamholes voor ongeveer de helft uit eigen materiaal, geschreven door Robbeit Jan Swiers. S wiei's is afkom stig uit de folkrock-hoek. Jarenlang was hij actief met een eigen band, Swiers Company. „Op de middelbare school schreef ik al liedjes", vertelt hij. „Ik herinner me nog goed dat we een keer op school optraden met een drum mer die zo stoned was dat hij halverwe- ge het optx'eden in slaap viel... 't Is maar goed dat die niet in de muziek is doorgegaan." The Beamholes spelen zondag 3 februari in 'l Schuttershof in Middelburg, aanvang 17.00 uur. Bezetting: Peter Urbanus, gitaar; Robbeit Jan Swiers, gitaar en zang; Sam Berhitu, gi taar en zang; Henlc van Boeijen, drums en zang; Jan Kuipers, bas. MIDDELBURG, Stadsschouwburg Osaka Dadada-Dan Tenko met een Japanse slag werkshow door Douwe Eisenga De stoelen trilden gisteravond in de Middel burgse schouwburg bij het ritmische ge weld van Osaka Dadada-Dan Tenko. De per cussiegroep speelde de lambrisering van de muren in een show waar de muziek het na de pauze won van de theatrale vormgeving. Een aantal jaren geleden was ik in hetzelfde theater getuige van een concert van een Japan se slagwerkgroep. Wat mij toen volkomen ver bijsterde was de ongelofelijke pi-ecieze timing waarmee de mannen op hun enorme trommels sloegen. Zet een willekeurige slagwerkgroep van twintig mensen bij elkaar en laat ze geza menlijk een ritme spelen. Je hoort dan 'brram, broem, broem, briram', waarbij de hoeveel heid 'eri'etjes' verraadt dat de spelers nét niet helemaal gelijk op de vellen slaan. Bij de onge looflijk gedisciplineerde Japanse slagwerkers zijn, als het goed is, alle 'erren' weg. Als één man hanteren ze hun foi'se stokken. Zo ook bij Osaka Dadada-Dan Tenko, de groep die in 1987 opgericht is door Isaya Mondori. Deze choreogx-aaf, die een klassieke Japanse dans- en theateropleiding heeft gevolgd, vei- smelt het Japanse slagwerk met westerse thea terelementen. Beginnend zonder financiële armslag en oefenend op autovelgen heeft de groep inmiddels een wereldwijde bekendheid opgebouwd. Het gezelschap is dus geen traditioneel Japans ensemble, maar brengt een wervelende show waarin aankleding, dans, licht en humor een belangrijke plaats naast de muziek innemen. De vrolijkheid voor de pauze zat 'm vooral in een als soortement tafeltenniswedstrijd ge choreografeerde, spetterende compositie voor zeven slagwerkers. Muzikaalgezien maakte de Maandans, met een overrompelend samen gaan van live-slagwerk en tape de meeste in druk. In de tweede helft van het programma werd de theatrale opsmuk uitgezonderd een schitte rende vondst, waarbij alleen de slagwerkstok- ken zelf in beeld waren, goeddeels weggelaten. En, het moet gezegd worden, daarmee over- tuigden de musici zo mogelijk nog meer dan voor de pauze. In een drietal slagwerkcompo sities lieten de dames en heren van Dadada- Dan horen waar ze werkelijk toe in staat wa ren. Tot op de millimeter synchroon en met een beukende dynamiek sloeg het ensemble zich in het zweet. Het concert sloot af met een overdonderend en oorverdovend Beats for the Future waarvoor het publiek uitbarstte in een enthousiaste blijk van waardering. En dat alles in een bomvolle schouwburg. Of beter gezegd, ineen 'boemvol- le' schouwburg, want 'Dadada-Dan' schijnt Japans te zijn voor niets anders dan 'bam, boem, boem.bam!

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2002 | | pagina 68