Oezbekistan gaat weer meetellen
PZC
PZC
Zelfs vluchten is Vechten is het enige werk
in Afghanistan
levensgevaarlijk
Pentagon beheerst de informatiestroom
Bezoek
Geïsoleerd land kan veel winnen met steun aan acties VS
10 oktober 1951
woensdag 10 oktober 2001
door Hendriekus Wiltjer
Washington heeft in de strij d
tegen het terrorisme een
nieuwe bondgenoot gevonden
in Oezbekistan. Een land dat
met ijzeren hand wordt gere
geerd door president Islam Ka-
rimov. Het geïsoleerde land kan
veel winnen door de steun aan
de VS.
Het ruim 24 miljoen zielen tel
lende Oezbekistan heeft sinds
de onafhankelijkheid in 1991 de
oude Sovjetgebruiken nog niet
afgezworen. De oppositie wordt
onderdrukt, vrije verkiezingen
zijn er niet en van onafhankelij
ke media heeft men nog nooit
gehoord.
De 63-jarige Karimov was al ten
tijde van de Sovjetunie presi
dent van de republiek. Na de val
van de communisten in Moskou
in 1991 werd hij tot eerste presi
dent van het onafhankelijke
Oezbekistan gekozen met meer
dan 85 procent van de stemmen.
Het autoritaire staatshoofd
heeft zijn zegereeks in de jaren
daarna voortgezet. Bij de jong
ste presidentsverkiezingen in
2000 stemde meer dan 91 pro
cent op de 'geliefde' leider.
De onderdrukking van elke
vorm van oppositie leidde er on
der meer toe dat mensen hun
toevlucht zochten tot extremis
tische islamitische partijen. De
belangrijkste van deze groepe
ringen is de Islamitische Bewe
ging van Oezbekistan die de
Centraal-Aziatische republie
ken wil omvormen tot een isla
mitische staat. De beweging
kwam in februari 1999 interna
tionaal in het nieuws toen de re
gering haar beschuldigde van
het plegen van bomaanslagen in
de hoofdstad Tasjkent. Presi
dent Karimov zou maar net aan
de dood zijn ontkomen toen een
springlading bij hem in de buurt
ontplofte.
Leger
In de jaren erna heeft de bewe
ging vanuit Afghanistan pogin
gen ondernomen het regime in
Tasjkent omver te werpen. Maar
bang hoeft Karimov niet te zijn.
Hij heeft een goed uitgerust le
ger met bijna 60.000 manschap
pen, terwijl de aanhang van de
beweging wordt geschat op
1000 tot 3000 man. De Oezbeek-
se autoriteiten onderdrukken
de oppositie met harde hand. Zo
werden duizenden leden van de
Hizb ut-Tahrir (Partij van de
Bevrijding) opgepakt, aldus de
mensenrechtenorganisatie Hu-
man Right Watch. De Hizb ut-
Tahrir zegt op een vreedzame
wijze te streven naar de vorming
van een islamitische staat in
Centraal Azië.
Niet alleen op politiek vlak,
maar ook op economisch terrein
wil het niet echt vlotten. Oezbe
kistan behoort tot de vijf be
langrijkste katoenproducenten
in de wereld, maar droogte heeft
tot een crisis geleid. Verderheeft
het land voorraden goud, zilver,
olie en gas. Desondanks heerst
er volgens hulpverleners grote
armoede en is de werkloosheid
enorm.
Liberalisatie van de markt is
uitgebleven. In maart van dit
jaar besloot het Internationaal
Monetair Fonds nog dat zij geen
nieuwe vertegenwoordiger naar
Tasjkent zou sturen wegens het
gebrek aan economische her
vormingen.
Uitschakelen
Oezbekistan kan dus veel win
nen door het steunen van de VS
in zijn strijd tegen Afghanistan.
Belangrijkste winstpunt voor
Karimov, aldus deskundigen,
zou de uitschakeling van de ba
ses van de Islamitische Bewe
ging in Afghanistan zijn. Vol
gens sommige bronnen zou dit
zelfs een voorwaarde van Kari
mov zijn geweest voor het toela
ten in zijn land van duizend
Amerikaanse militairen, die al
leen voor humanitaire- en red
dingsacties mogen worden in
gezet.
De status van Oezbekistan bin
nen de internationale gemeen
schap kan alleen maar groeien
door het nu gekozen beleid.
Door de slechte mensenrechten
situatie en het falen van politie
ke en economische hervormin
gen raakte de regering in
Tasjkent steeds verder geïso
leerd.
Wellicht kan Washington een
tegenwicht vormen voor Rus
land, dat de Centraal-Aziati
sche republieken nog steeds als
zijn achtertuin beschouwtANP
De media moeten het doen met wat het Pentagon kwijt wil, zoals beelden van het bewapenen van gevechtsvliegtuigen aan boord van
het vliegdekschip Enterprise. foto AP
door Martijn Delaere
We kijken wel naar de tele
visie, maar we zien niets.
Alleen een webcammetje van
CNN verschaft ons een groe
nig beeld van wat wellicht Ka
boel is. Daar moeten we het
mee doen. Wat een verschil
met de Golfoorlog toen op het
scherm de kruisraketten dooi
de straten van Bagdad vlogen,
of met de breed uitgemeten
aanvallen op Servië.
De oorlog tegen het Al-Qaeda
netwerk van Osama bin Laden
en de Taliban wordt niet op de
tv gevoerd. Er is geen Kaboel
Hilton waar de pers samen
schoolt. Nodigden Saddam
Hoesein en Slobodan Milose
vic nog wel eens cameraploe
gen uit, met die pr-foefjes heb
ben de Taliban niets.
Meer dan ooit controleert het
Pentagon de informatie
stroom. Meer dan ooit wordt
desinformatie gebruikt als
wapen in de strijd. Een strijd
die weliswaar klassiek moest
beginnen met aanvallen op de
luchtverdediging, maar die al
lengs geheimzinniger en on
voorspelbaarder wordt.
Gissen
Minister van Defensie Rums
feld had het over openlijke en
geheime operaties, maar nie
mand vertelt waar die laatste
cruciale categorie uit bestaat.
Laat ze maar gissen.
Amerikaanse bommenwer
pers doen 's avonds in stilte
vanaf afgelegen bases hun
werk. Niemand ziet ze opstij
gen en niemand ziet ze landen.
Alleen aan boord van het
vliegdekschip Carl Vinson in
de Arabische Zee mogen jour
nalisten een gecensureerd
praatje maken met de vliegers.
Verre bases in Oezbekistan
worden gebruikt, afge
schermd van alles en iedereen.
Maar misschien gebruiken de
Amerikanen helemaal geen
bases in Oezbekistan. Wie zal
het zeggen? Het Pentagon niet.
GPD
Moeiteloos wordt in deze herfst de opmaat geno
men tot het huwelijk tussen de Prins van Oran
je en Maxima Zorreguieta op de tweede febru
ari van het volgend jaar. Het is opmerkelijk hoe snel het
debat rond het Argentijnse milieu waaruit Maxima af
komstig is, verstomd geraakt is.
Dat is in niet geringe mate haar verdienste. Bij de be
kendmaking van de verloving met prins Willem-
Alexander wist ze in goed gekozen termen duidelijk te
maken dat ze doordrongen is van de gevoelens die in
Nederland leven over het kwade regime waaraan haar'
vader als bewindsman deelnam. Maxima nam zonder
voorbehoud afstand van dat regime en liet zich van
aanvang af kennen als een welkome en waardige, be
oogde koningin. Zo wordt ze blijkbaar ook gezien tij
dens de kennismakingsbezoeken die het paar in deze
maanden aflegt in de provincies. Men kan in dat ver
band moeilijk spreken van een charme-offensief. In
haar optreden ligt veel bekoorlijkheid besloten, maar
aan een aanval doet het geenszins denken. Maxims
oogt volkomen natuurlijk, ook als ze wordt gefilmd
door televisiecamera's die genadeloos iedere vorm van
veinzerij zouden registreren. Ze verheugt zich zicht
baar in de aanwezigheid van haar toekomstige man, die
de laatste maanden een ontspannen indruk maakt. Wil-
lem-Alexander lijkt minder dan voorheen gebukt te
gaan onder de protocollaire zwarigheden die aan zijn
bestemming kleven.
Over ruim twee weken bezoeken Willem-Alexander en
Maxima Zeeland. Het programma dat voor hen is sa
mengesteld, wordt gekenmerkt door evenwicht. Hei
paar kan kennisnemen van een reeks activiteiten die
voor Zeeland van betekenis zijn: waterbeheer, recrea
tie, visserij. Er is tevens ruimte voor enig contact met
het deel van de bevolking dat gaarne blijk geeft van
aanhankelijkheid en bewondering. Niettemin, ook
over het te verwachten feestelijke bezoek ligt de lange
schaduw van de gruwelijke gebeurtenissen die op 11
september in New York werden ontketend en die hun
vervolg vinden in de oorlog die in Afghanistan moet
worden gevoerd ter beteugeling van het terrorisme. Er
wordt een moment gemarkeerd waarop moeilijk ver
enigbare denkbeelden met elkaar dienen te worden
verenigd. Het begrip van vrijheid, waaraan rond be
langrijke representanten van het vorstenhuis gestalte
wordt gegeven, moet worden omgeven met beperkin
gen die uit overwegingen van veiligheid nodig zijn. Zo
wordt in Middelburg en in Zierikzee de donderdag-
markt verplaatst. Van de autoriteiten die het bezoek in
goede banen moeten leiden, kan wijsheid worden ver
langd. Er lijkt geen reden voor krampachtige maatre
gelen. Daar staat echter tegenover dat niet kan worden
gehandeld alsof de aanslag op het World Trade Center
niet heeft plaatsgevonden. Sinds 11 september zal de
samenleving ermee moeten leven dat ook bij feestelijke
evenementen een mate van behoedzaamheid geboden
is die dit land voorheen niet kende.
door Frank Hendrickx
In Afghanistan wordt zelfs het
vluchten voor de oorlog be
straft. Miljoenen mijnen en an
dere explosieven die verscholen
liggen in het zand van Afghanis
tan, maken van de tocht naar
een armzalig vluchtelingen
kamp een levensgevaarlijke on
derneming
Het was midden in de nacht toen
Abdul Madjid met zijn ezel
recht door de frontlinie liep. Hij
had de weg van het Taliban-ge-
bied naar de regio van de Noor
delijke Alliantie in het noorden
van Afghanistan al talloze ma
len afgelegd, maar ruim veer
tien dagen geleden verdwaalde
hij door oververmoeidheid. Dat
kwam hem duur te staan. Nu
wrijft hij met zijn hand over zijn
rechterbeen en ziet dat er onder
de knie een dik verband zit en
daarna niets meer.
Abdul Madjid stapte op een
landmijn en sindsdien is zijn le
ven verwoest. De oude Afghaan
hield zichzelf in leven door goe
deren van de ene kant van het
front naar de andere kant te
brengen. „Maar wat moet ik
nu", vraagt hij zich hardop af.
„Wat kan ik nog doen met maar
één been." Abdul Madjid is vijf
tig jaar oud, maar met zijn inge
vallen wangen en dunne sik ziet
hij er uit als tachtig. Hij is
broodmager.
Ezel
Het enige bezit van Madjid, zijn
ezel, is bij een vriend onderge
bracht, maar zonder zijn rechter
onderbeen kan hij zijn oude be
roep niet uitoefenen. „Mis
schien kan de regering iets voor
me doen", vraagt hij aan zijn
dokter, maar de arts antwoordt
niet. Afghanistan is een onver
biddelijk land. Mannen met één
been zijn gedoemd. Kunstbenen
zijn niet voorhanden.
Abdul Madjid zal het niet gelo
ven, maar hij heeft nog geluk ge
had. Er sterven in Afghanistan
jaarlijks duizenden mensen
door landmijnen. Bijna nergens
ter wereld zijn zoveel mijnen te
vinden. Na bijna 23 jaar oorlog
die volgden op de Russische in
vasie is het land bovendien be
zaaid met niet geëxplodeerde
raketten, granaten, en bommen.
Ook dat veroorzaakt duizenden
slachtoffers per jaar, mede om
dat straatarme Afghanen het
wapentuig proberen te ontman
telen om de kostbare metalen te
verkopen. In totaal zouden er
tien miljoen mijnen en andere
explosieven verstopt liggen in
het zand van Afghanistan.
„Bijna twintig procent van de
patiënten die we hier krijgen, is
verwond door mijnen", zegt
dokter Said Kamill, die zich
blijft excuseren voor de staat
waarin zijn kleine ziekenhuis in
Khojo Bawdin verkeert. In twee
kamertjes liggen patiënten op
elkaar gepakt. Buiten staan nog
enkele legertenten, waarin
eveneens patiënten liggen. Vlie
gen landen op de gezichten van
de zieken, het beddengoed lijkt
al weken niet meer gewassen.
„We hebben geen geld voor be
tere instrumenten", zegt Kamill
als hij de eenvoudige ijzerzaag
laat zien waarmee hij het been
van Abdul Madjid heeft geam
puteerd. „Er is ook een chro
nisch tekort aan medicijnen."
„Misschien krijgen we nu dank
zij de internationale belangstel
ling voor Afghanistan meer bui
tenlandse hulp", hoopt Kamill.
Daar ontbrak het de afgelopen
jaren aan. Tot de terroristische
aanslagen van 11 september
was Afghanistan een door oor
log, droogte en bittere armoede
geteisterd land, van weinig be
lang voor de internationale ge
meenschap. Oude rapporten
van de Verenigde Naties wijzen
er steeds weer op dat projecten
niet uitgevoerd kunnen worden,
omdat de lidstaten geen geld
over hebben voor Afghanistan.
De oorlog maakt geen verschil
tussen jong of oud, soldaat of
burger. In één van de legerten
ten van het ziekenhuis ligt de
11-jarige vluchteling Zabi Ho
la. Zijn buikje zit vol met litte
kens, de tenen van zijn rechter
voet zijn geamputeerd. Zabi
Hola was in het dorpje Kuorogh
bij de frontlinie toen hij slacht
offer werd van een mortierin
slag. „Zijn vader en broer zijn al
dood", zegt de moeder van het
jongetje. „Onze hele familie
heeft geen bron van inkomsten
meer."
Zabi Halo zal in leven blijven,
zegt dokter Kamill, maar nie
mand weet of hij morgen of een
paar maanden later niet weder
om getroffen wordt door het
wrede lot van Afghanistan, een
land waarin zelfs het ontvluch
ten van de oorlog wordt be
straft. „Alleen vrede kan ons
helpen", zegt dokter Kamill.
GPD
De eerste bombardemen
ten door de Verenigde Sta
ten hebben de oppositie
groepen in het noorden
van Afghanistan optimis
tisch gestemd. Massale
aanvallen op de posities
van de Taliban blijven
voorlopig uit, maar de
oorlog bepaalt het dage
lijkse leven in Afghanis
tan. Vechten is het enige
werk dat er is."
door Frank Hendrickx
De zon brandt ongenadig op
de huid, een stofwolk hangt
boven de rivier en op een paar
honderd meter afstand verrij
zen de ruige bergen. Drie solda
ten zijn te paard op wegnaar het
front en maken lachend de laat
ste foto's van elkaar. De Af
ghaanse idylle is compleet, als
op de achtergrond het geluid ar-
tilleriegeschut opklinkt. Het ge
knal van de kanonnen echoot na
tussen de bergen.
Er is weer een nieuwe oorlog be
gonnen in Afghanistan en sol
daat Fasel Achmad is bereid te
sterven in de strijd met de Tali
ban. „We vechten voor,de vrij
heid van ons land", oreert de 32-
jarige soldaat ernstig, als hij van
zijn paard is gestapt. Zijn twee
jongere vrienden in camoufla
gepak knikken instemmend. De
mannen moeten onder het bevel
van generaal Ishaqi Khan van
de Noordelijke Alliantie - de
anti-Talibanoppositie in Af
ghanistan - de strategisch be
langrijke bergketen Kalakata
heroveren.
De eerste bombardementen van
de Amerikanen hebben Ach
mad en zijn vrienden optimis
tisch gestemd. „Ik hoop dat ze
alleen de kampen van terroris
ten raken en militair materiaal
van de Taliban, maar zelfs als er
wel burgers sterven, vind ik dat
niet erg. De Taliban moet hoe
dan ook verdreven worden.
Mijn eigen leven en dat van mijn
familie is niet belangrijk."
Bedelen
Schuilen voor de oorlog lijkt in
Afghanistan niet mogelijk. In
het dorpje Dushte Kala, dat
langs de zwaar beschadigde
weg richting het front ligt, zijn
bijna geen mannen zonder wa
pens te vinden. Het dorp is niet
n^eer dan een verzameling van
met gedroogde modder ge
bouwde hutten en enkele smal
le, hobbelige straatjes waar
onophoudelijk stofwolken
doorheen jagen. Kinderen lopen
Een Afghaanse jongen staat met een mitrailleur naast een oppositiestrijder op het Bagram-vliegveld,
zo'n 30 kilometer van Kaboel. foto Sergej llnitski/EPA
er op blote voeten te bedelen en
vrouwen zijn nauwelijks zicht
baar.
De bombardementen van de
Amerikanen zijn in het dorpje
het gesprek van de dag. De win
kelier Bozar houdt de mannen
op de hoogte van de laatste ont
wikkelingen. In zijn houten keet
met voornamelijk Arabische
goederen staat een kleine we
reldontvanger. Bozar heeft
gehoord dat in Kaboel het mi
nisterie van Defensie is gebom
bardeerd en dat in de steden
Mazar-i Sherif, Jalalabad en
Khandahar ook grote schade is
aangericht. Ook is hij op de
hoogte van de nog steeds onbe
vestigde berichten dat de Noor
delijke Alliantie oprukt naar
Mazar-i Sherif. „De oorlog is
begonnen", vat winkelier Bozar
de ontwikkelingen kernachtig
samen.
In een theehuis verderop wer
ken enkele mannen een bord
plov naar binnen, terwijl een
Kalasjnikov nonchalant op de
tafel ligt. Achter het theehuis
schiet iemand al vast zijn ge
weer leeg. „Ze zijn aan het oefe
nen", zegt Shahib Mastur, een
student die uit Kaboel is ge
vlucht. „Vechten is tenslotte het
enige werk dat er is", zegt hij.
„Nu er oorlog is, zullen al deze
mannen hier in het theehuis
naar het front gaan."
Mastur heeft heel andere plan
nen. Zoals zoveel hoger opgelei
de jongeren wil hij de chaos en
ellende van Afghanistan achter
zich laten. Mastur wil dokter
worden in Canada, waar zijn
verloofde al woont. „Ik wacht
op mijn visum", zegt hij man
moedig, maar helemaal zeker
van zijn zaak lij kt hij niet. „Mis
schien, als er vrede komt in Af
ghanistan en Kaboel niet langer
bezet wordt door de Taliban,
misschien blijf ik dan wel."
Trillen
Generaal Ishaqu Khan denkt
niet aan een vlucht naar het bui
tenland. De generaal is één van
de vele mannen in Afghanistan
die al meer dan twee decennia
vechten. Het lawaai van het ge
schut doet zijn hoofdkwartier in
het bij het front gelegen dorpje
Kuorogh trillen, maar Khan
lijkt helemaal niets te horen of
te merken van het voor hem ver
trouwde geluid. De schrikreac
tie van zijn bezoekers brengt
een glimlach op de lippen van de
kleine generaal. „Maak je niet
druk, dat zijn mijn mannen die
schieten."
Generaal Khan begint vervol
gens aan een verhaal, dat al we
ken te horen is in noordelijk Af
ghanistan. Het verhaal kan in
één zin samengevat worden: de
ondergang van de Taliban is na
bij. „Ik wacht nu op het bevel
van mijn minister van Defensie.
Maar ik denk dat we binnen en
kele dagen vanaf meerdere kan
ten zullen aanvallen", aldus de
generaal.
Niemand weet echter hoeveel
van de straaljagers, transport
vliegtuigen, stinger- en scudra-
ketten van de Taliban zijn ver
nietigd in de bombardementen.
Ook is onbekend hoeveel van de
ongeveer45.000 strijders van de
Taliban tot het bittere einde
willen vechten. „De laatste da
gen is het aantal overlopers toe
genomen", beweert Khan. „Zij
worden bang en wij willen
graag samenwerken met ieder
een die vrede wil."
Nieuwe strijd
Dat er na een eventuele afgang
van de Taliban een nieuwe strij d
om de macht zal beginnen, ge
looft Khan niet.
„Dat moeten we voorkomen",
zegt de generaal. „Afghanistan
moet een normaal land wor
den." GPD
Diefstal lood
Twee losse werklieden uit
Middelburg moeten zich
voor de rechter verantwoor
den. Zij worden ervan ver
dacht 213 kilo lood te hebben
gestolen in Kasteel Westhove
in Oostkapelle.
Ambachtsschool
De behoefte aan nijverheids
onderwijs is zo groot dat de
Ambachtsschool in Terneu-
zen wordt uitgebreid. Er
komt een vleugel bij die
plaats biedt aan een kantine,
een praktijk- theorie- en te
kenlokalen. Het sousterrain
dient als rijwielbergplaats.
Zodra de uitbreiding een feit
is, zal de schoolplaats bieden
aan 325 leerlingen.
Aanranding
De Goesenaar die ervan
wordt verdacht, een doof
stom meisje te hebben aange
rand, blijft ontkennen. De
feiten spreken desondanks
zeer in zijn nadeel. De koop
man moest het meisje van het
station in Goes naar de
Noordhoek te Kloetinge
brengen. Hij bracht met
meisje inderdaad naar het op
een briefje aangegeven
adres. Onderweg zou hij zijn
passagiere echter hebben
aangerand.
Agrarische Unie
Duitsland heeft meegedeeld
dat het bereid is lid te worden
van een Europese Agrarische
Unie.
Uitgever:
J. C. Boersema
Hoofdredactie:
A L. Oosthoek
D Bosscher (adjunct)
A L. Kroon (adjunct)
Centrale redactie:
Oostsouburgseweg 10
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel. (0118) 484000
Fax:(0118)470102
E-mail: redactie@pzc.nl
Vlissingen:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
Tel (0118)484000
Fax (0118)470102
E-mail: redwatch@pzc nl
Goes: Voorstad 22
Postbus 31
4460 AA Goes
Tel. (0113) 273000
Fax. (0113) 273030
E-mall: redgoes@pzc.nl
Terneuzen: Axelsestraat 16
Postbus 51
4530 AB Terneuzen
Tel. (0115) 686000
Fax. (0115)610724
E-mail: redtern@pzc.nl
Hulst: 's Gravenhofplein 4
4561 AJ Hulst
Tel. (0114)373839
Fax. (0114) 373840
E-mail: redhulst@pzc.nl
Zierikzee: Grachtweg 23a
Postbus 80
4300 AB Zierikzee
Tel (0111)454647
Fax. (0111)454657
E-mail: redzzee@pzc.nl
Opening kantoren:
Maandag t?m vrijdag
van 8.00 tot 17.00 uur
Zierikzee, Goes en Hulst-
8.30-17.00 uur
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot 10 30 uur
Internet: www.pzc.nl
Internetredactie:
Postbus 18
4380 AA Vlissingen
E-mail: web@pzc.nl
Bezorgklachten:
0800-0231231 of maandag
t/m vrijdag op de kantoren
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 13.30 uur
op de kantoren door de klacht in te
spreken op de band of de
verwijzing op te volgen.
Overlijdensadvertenties:
tijdens kantooruren en
uitsluitend maandag-
t/m vrijdagavond van 20.30
tot 22.00 uur en zondagavond
van 20 00 tot 22.00 uur
Tel. (0118) 484000
Fax (0118) 470100.
Abonnementen
(bij acceptgirobetaling geldt een
toeslag van 7,-/ƒ2,21)
per maand 19,25 42,42
per kwartaal: 52,-- f 114,59
per jaar: 198,- - 436,33
Voor toezending per post geldt
een toeslag. E-mail: abo@pzc.nl
Beëindiging van abonnementen
uitsluitend schriftelijk, 1 maand voor
het einde van de betaalperiode
Losse nummers per stuk
maandag t/m vrijdag. ?,- 2,20
zaterdag: 1,50/f 3,30
Alle bedragen zijn inclusief 6% BTW
Bankrelaties
ABN AMRO 47.70.65.597
Postbank 35.93.00
Advertenties
Alle advertentieopdrachten worden
uitgevoerd onder toepassing van
de algemene voorwaarden van
Uitgeverij PZC BV alsmede de
regelen voor het adverteritiewezen.
Tarieven kunnen tijdens kantooruren
worden opgevraagd bij
de advertentieorderafdeling
Tel: 0118-484321
Auteursrechten voorbehouden
Uitgeverij Provinciale Zeeuwse Courant BV is een onderdeel van hel Wegener-concem De door u
aan ons verstrekte gegevens hebben wij opgenomen in een bestand dat wordt gebruikt voor onze
(abonnementen)adrrunistratie en om u te (laten) informeren over voor u relevante diensten en pro
ducten van de titels en de werkmaatschappijen van Wegener of door ons zorgvuldig geselecteerde
1. Als u op deze informatie geen prijs stelt dan kunt u dit schriftelijk melden bij PZC. afdefng
3. Postbus 18.4380 AA Vlissingen
