Feest in bunker wordt nachtmerrie Dr Dolittle 2 zit vo!
PZC
Georgische zomerzotheid
Heftige emoties en droge humor in The Goddess
poep-en piesgrappen
The Hole
27 Missing Kisses
iillsiiiff^
i 11 j
Opnieuw verfilming
van roman Giphart
27
donderdag 26 juli 2001
Kelders en zolders
dankzij de horrorfilm
hebben ze al sinds jaar en
dag een slechte naam. Je
kunt er beter niet binnen
gaan, maar die vermaledijde
hoofdpersonen komen er
toch altijd weer terecht. Wes
Craven wist er in 'Scream'
nog een aardige draai aan te
geven met de vraag waar j e je
nou moet verstoppen voor
een moordenaar die zijn hor
rorklassiekers kent: juist
niet op zolder of juist wel,
omdat het zo verschrikkelijk
voor de hand ligt dat de
moordenaar er vast niet gaat
zoeken?
De film The Hole grijpt weer
ongegeneerd terug op deze
oerruimtes van de horrorfilm.
De titel slaat op een flink for
maat kelder, zijnde een onder
aardse bunker uit de Tweede
Wereldoorlog, die zich boven
gronds slechts laat herkennen
aan een goed verstopt luik. De
wonderlijk goed geconserveer
de schuilplek (inclusief wer
kend licht en toilet) ligt in een
bos, vlakbij een kostschool in de
beste Britse traditie.
Vier leerlingen zien in de bunker
hun kans om te ontsnappen aan
een vervelend geacht schooluit-
je naar Wales. Geheel volgens de
regels van de pulphorror mag
daar rustig het verwende zoon
tje (Desmond Harrington) van
een Amerikaanse rockster bij
zitten, die ondergronds meteen
een paar daagjes de roddelpers
kan mijden. Hij is ook de reden
dat het lelijke eendje van de
school Liz Dunn (Thora Birch)
zich in het hol waagt, want zij is
heimelijk verliefd op het goden
zoontje.
Eenmaal in de bunker geeft het
viertal zich over aan borrelen,
joints roken en ander school
De vier hoofdrolspelers in de horrorfilm, vlnr: Laurence Fox, Desmond Harrington, Thora Birch en Keira Knightley.
kampgedrag. Maar het feest is
over wanneer blijkt dat het luik
op slot zit en het maar de vraag
is of ze de ondergrondse ruimte
ooit nog kunnen verlaten. Uit
eindelijk zal alleen Liz het
avontuur overleven en in ver
vuilde staat haar verhaal doen
aan de politie over de geweldda
dige manier waarop haar klas
genoten om het leven zijn geko
men. Maar of dat klopt, is een
tweede.
The Hole is een bewerking van
het boek 'After the Hole' van de
Britse auteur Guy Burt. Recla
memaker met theater-roots
Nick Hamm zag er meteen een
film in, maar moest jaren leuren
alvorens hij het geld bijeen
kreeg. Hij slaagde er uiteinde
lijk in door mee te liften op de
door 'The Blair Witch Project'
ingezette horrorrevival en door
het aantrekken van actrice Tho
ra Birch, met prijzen overladen
voor haar rol in 'American
Beauty'.
Maar ook een actrice als Birch
heeft The Hole niet kunnen red
den. Ondanks de pretentie van
een psychologische thriller is
het een nogal standaard tiener
horrorfilm geworden, die flui
tend de platgetreden paden
bewandeld. Diepgang is ver te
zoeken en het script valt uit el
kaar van cle gaten. Het enige op
merkelijke is de afwezigheid
van een psychopatische gemas
kerde moordenaar, maar je kunt
The Hole desalniettemin om
schrijven als een slasherfilm
zonder slasher.
The Hole is een van de eerste
films die is gemaakt volgens een
Zou het toeval zijn dat Sibyll,
de veertienjarige muze die
in 27 Missing Kisses de bewo
ners van een slaperig Georgisch
bergdorpje het hoofd op hol
brengt net zo'n uitbundige bos
rode krullen heeft als regisseuse
Nana Djordjadze zelf? Het is in
ieder geval recht vanuit het hart
gefilmd, deze lyrische zomer
zotheid vol bitterzoete melan
cholie over de eeuwige grillen
van de liefde met af en toe een
knipoog naar de absurditeiten
van de voorbije Sovjet-tijd.
In 27 Missing Kisses komen
merkwaardige rariteiten voor,
zoals een impotente luitenant
die zijn frustraties afreageert
met beschietingen van de plaat
selijke schapenweide. De Fran
se komiek Pierre Richard maakt
onverwacht zijn opwachting in
deze Frans-Duits-Georgische
coproductie als een zwaarmoe
dige kapitein die zijn liefde en
de zee is verloren en nu zijn
schip door een tractor over land
laat slepen. Naar de symboli
sche betekenis durf ik niet te ra
den, en het valt ook niet goed te
rijmen met de rest, maar toch
blijkt het in deze fantasie van
Djordjadze naar een scenario
van haar echtgenoot Iraklij
Kvirikadze gewoon te kunnen.
Intimiteit en sfeergevoel zijn
Djordjadze's geheime wapens.
Je weet dat het een sprookje is,
en toch kan het niet anders of er
moet ergens zo'n dorpje bestaan
met zulke lommerrijke straten
en sluimerende oude huizen
waar Djordjadze het leven als
het ware betrapt. Moeiteloos
zwenkt ze van een bijna docu
mentair moment naar de poëzie
van een wispelturig meisje dat
in haar dunne nachthemdje
door de straten fietst, om ver
volgens de dreigende sentimen
taliteit weer te relativeren met
toch komt ze er mee weg. Iets
dergelij ks zien we wanneer ze de
zoetige plaatjes van Sibyll in
bad en de verliefde jongen die
haar bespiedt toch een oprechte
ondertoon mee weet te geven.
Intussen heeft het meisje zelf,
met de zelfverzekerde onbezon
nenheid die de jeugd eigen is,
besloten haar hart te schenken
aan de vader van de jongen, een
schuchtere weduwnaar die in
opgewekte ironie rond de verto
ning van de fameuze erotische
film 'Emanuelle'. Dit laatste
evenement zal rechtstreeks lei
den tot het groteske hoogtepunt
van 27 Missing Kisses. De strui
se kampioen-arbeidster uit de
plaatselijke fabriek weet met
haar vervaarlijke hogedrukpers
de plaatselijke dekhengst te be
vrijden van een kogellager dat
om zijn gezwollen lid gekneld
zit.
Djordjadze'speelt hilarisch in
op Russische seksobsessies en
de vroegere Sovjet-heroïek. Het
is op het randje van banaal, en
zijn romantische observatorium
naar de sterren kijkt.
De nadrukkelijk onschuldige
dartelheid waarmee Nino
Kuchanidze de rol van Sibyll
speelt wordt misschien iets te
snel een maniertje, maar de ont
knoping van deze zo speels be
gonnen driehoeksverhouding is
er niet minder schrijnend om.
Nog steeds geen happy-ends in
Oost-Europa.
Leo Bankersen
27 Missing Kisses is te zien in het
Schuttershoftheater in Middelburg.
Komiek Eddie Murphy
speelde onlangs voor het
eerst sinds tijden weer eens een
echt leuke rol. Want al is hij inde
geweldige animatiefilm Shrek
alleen te horen en niet te zien, de
opdringerige ezel die hij hierin
neerzet is een van de meest ko
mische pratende dieren die de
laatste tijd hun opwachting
maakten in de Nederlandse bio
scopen. Dat kan helaas niet
worden gezegd van de babbel
zieke honden, apen en beren die
figureren in Dr. Dolittle 2.
Net als in de drie jaar geleden
verschenen voorganger speelt
Eddie Murphy hierin een die
rendokter die met zijn patiënten
kan praten. Die handige vaar
digheid moet hij ditmaal aan
wenden om een door vele dieren
gekoesterd stukje bos te redden
uit de gretige klauwen van een
gemene projectontwikkelaar
die het wil kappen. Om dit te
voorkomen moet Dolittle een
zeldzame berensoort zien te
redden, door een mannelijke
circusbeer van dit ras te koppe
len aan het enige overgebleven
vrouwtjesexemplaar.
De humor wordt geacht voort te
vloeien uit het gestuntel van de
verwende stadsheer in de vrije
natuur, en de vele gemakzuchti
ge poep- en piesgrappen waar
mee dit gepaard gaat. De filrrj
richt zich daarbij nadrukkelijk
op de categorie kijkers van acht
tot twaalf jaar. Aangezien voor
deze leeftijdsgroep inderdaad
geldt dat een kinderhand gauw
gevuld is, zal er heel wat worden
afgelachen.
Wat bijvoorbeeld te denken van
een beer die gezeten op een men
sentoilet plotseling een aanval
krijgt van diarree? Is dat niet
kostelijk? Jazeker, als je maar
gezegend bent met het gevoel
voor humor en de geestesge
steldheid van een negenjarige.
Fritz de Jong
Dr Dolittle 2 draait in CineCity
Vlissingen, De Koning Hulst en
Roxy Bergen op Zoom.
vorig jaar ingesteld subsidie
stelsel, bedoeld om de Britse
film steviger op de wereldkaart
te zetten. Het tragische is dat
hiermee maar liefst 1,5 miljoen
pond aan Britse publieksgelden
is vergooid aan een dertien in
een dozijn-werkje waar Ameri
ka doorgaans de videotheken
mee vult.
The Hole is te zien in CineCity Vlis
singen.
A
i'wÈÈt~
1
Eddie Murphy speelt de dierendokter die met zijn patiënten kan praten.
Een scène uit de film 27 Missing Kisses.
De roman Phileine Zegt Sor
ry van Ronald Giphart
wordt verfilmd. Giphart teken
de onlangs een contract met re
gisseur Robert-Jan Westdijk en
de producent, Motel Films. De
opnamen gaan in 2002 van start.
De hoofdrol wordt vermoede-
1 ij k gespeeld door Kim van Koo-
ten.
Het is opmerkelijk dat Giphart
zijn werk laat verfilmen, gezien
zijn heftige reacties op de verfil
ming van 'Ik Ook van Jou', eer
der dit jaar. Regisseur Ruud van
Hemert zou van een diepgaande
roman een platte film hebben
gemaakt. „Als ze weer iets van
mij gaan filmen, eis ik meer zeg
genschap", zei de schrijver toen.
Die zeggenschap krijgt Giphart
van regisseur Robert-Jan West-
dijk, die enkele jaren terug furo
re maakte met de film 'Zusje'.
Giphart zal Westdijk met raad
en daad terzijde staan. „Bij ie
dere grote wijziging gaan we
overleggen. Ik ben zijn klank
bord. Maar verder is het een
zaak van goed vertrouwen. We
zijn van dezelfde leeftijd, en
hebben hetzelfde moderne le
vensgevoel. 'Zusje' vond ik al
erg mooi: licht, humoristisch en
toch tragisch."
Essentieel is het 'postmoderne
levensgevoel'. „Mijn karakters
kunnen relativeren. Als ze iets
voelen, wéten ze dat ze iets voe
len. Ze beschikken over ironie,
zelfspot. Die houding ontbreekt
in 'Ik Ook van Jou'; daarin zijn
de personages pathetisch, ge-
exalteerd."
In de roman Phileine Zegt Sorry
trekt het meisje Phileine naar
New York, waar ze overal ruzie
maakt, een toneelstuk met ex
pliciete seksuele handelingen
verstoort en uiteindelijk op
treedt in zowel de David Letter
man Show als - samen met zan
geres Gloria Gaynor - op een
AIDS-gala.
Deze sleutelscènes zullen ook in
de film terug te vinden zijn. Bij
voorkeur met David Letterman
en Gloria Gaynor in hoogst ei
gen persoon. „Ze komen voor in
het boek, dus willen we ze ook in
de film. Waarom niet? We kun
nen op z'n minst probéren om ze
te krijgen."
Jeroen de Valk
Het begin is direct al uitdagend. Japan en
Australië. Schril stadslawaai naast
half abstracte beelden, doorsneden met een
computerconversatie over de verkoop van
een godin. Passie in koele letters. Het tedere
gebaar waarmee een diepvriesmuis met ko
kend water wordt overgoten om als voedsel
voor een slang te dienen.
Zijn Japanse baasje gaat op reis om in Au
stralië de auto van zijn dromen, de goddelij
ke Citroën DS te kopen. Hij belt aan bij een
uitgebrand huis waar het bloed op de muur
zit. Een blind meisje met vuurrood haar
neemt het heft in handen. De DS staat te
glanzen. Ze stappen in en beginnen aan een
belangrijke reis.
Omdat ze als filmmaakster in het commer
ciële klimaat van Hongkong niet meer kon
aarden vestigde Clara Law zich in Austra
lië. The Goddess of 1967 is de tweede film
die ze in haar nieuwe vaderland maakt. De
eerste was 'Floating Life', over emigratie en
de spanningen die dat oproept. Cultuurver
schillen doken al veel eerder op in haar
werk. Ook de hoofdpersoon van 'Autumn
Moon', een van de mooiste films uit haar
Rikiya Kurokawa gaat op reis om in Australië de auto van zijn dromen, de goddelijke Citroën C
pen.
Hongkong-periode, komt uit Japan. Hij
doet zijn best om een Chinese grootmoeder
en een kat te begrijpen.
In bijna alle films van Clara Law speelt
communicatie een rol. In The Goddess wil
het blinde meisje (Rose Byrne, beste actrice
in Venetië) het gezicht van de jongen (de als
acteur debuterende bokser en fotomodel Ri
kiya Kurokawa) aftasten, maar die vindt
dat aanraken eigenlijk maar eng. Als ze
vraagt hoe Tokio is, moet hij zoeken naar
woorden. 'Als Mars. Nee, niet de planeet,
maar de chocoladereep', legt hij uit met het
accent van een aandoenlijke robot. De
mooiste communicatiescène is zonder
woorden - een bizarre dans op de muziek
van een jukebox in een bar. Een stukje mo
dern theater dat zichzelf loszingt van het
filmverhaal, zoals er wel meer merkwaardi
ge beelden zijn die boven het realisme uit
gaan.
Het geraamte van The Goddess of 1967 is
een roadmovie over twee mensen die ieder
hun eigen doel hebben en in plaats daarvan
elkaar vinden. Of misschien moet ik zeggen:
zichzelf vinden. Want de met symboliek be
zwangerde tocht door die uitzinnige Au
stralische landschappen gaat natuurlijk
niet alleen over een meisje dat wraak op
haar grootvader wil nemen, of over een uit
Tokio gevluchte Japanner die verliefd is op
een auto, maar ook over vervreemding, ma
terialisme en het terugvinden van datgene
wat er werkelijk toe doet The Goddess
nodigt de kijker nadrukkelijk uit er zelf een
invulling aan te geven.
Het is een gedurfde, hier en daar bijna expe
rimentele onderneming, en irritaties en
wrij fpunten horen daar bijal zullen die per
kijker verschillend zijn. Voor ondergete
kende kwam het thema een tikkeltje modi
eus over en had het ook wel zonder die
zwaar opgetuigde incestachtergrond gemo
gen.
Tweemaal is er sprake van vergiffenis. Het
absurdistische tafereeltje met de hagedis
die de Japanse reptielenliefhebber onver
hoeds in zijn vinger bijt werkte wat mij be
treft beter dan de nogal demonstratieve
ontknoping. En kijk, de wijn en de vis, als
dat geen christelijke symbolen zijn. Waarbij
overigens opgemerkt moet worden dat Cla
ra Law zo te zien meer op heeft met een soort
natuurlijke spiritualiteit dan met de geves
tigde religies.
Aan de andere kant is het boeiend om te zien
hoe Law de dissonant als stijlmiddel ge
bruikt, wat ook past bij een film over ver
vreemding en het zoeken naar harmonie. In
de vaak bijzonder krachtige, bijna magi
sche beelden worden heftige emoties ge
combineerd met droge humor, waardoor ge
makkelijke sentimentaliteit doeltreffend
wordt vermeden en er toch ruimte voor ont
roering blijft.
En die auto, die op een bovenaardse manier
door de film zweeft, deed me warempel even
denken aan Robert M Pirsigs klassieker
'Zen and the Art of Motorcycle Maintenan
ce'. De schoonheid en sublieme perfectie
van de machine overstijgen de materialisti
sche symboliek die er ook in schuilt.
Leo Bankersen
The Goddess of 1967 wordt vertoond in het Schut
tershoftheater Middelburg.
