Een ex-model wordt nooit
helemaal serieus genomen
Ik ga absoluut niet de Surpriseshow spelen
De binnenkant van
Daphne Deckers
Op zoek
naar het
waarom
25
Ze toonde haar lijf aan de hele
wereld en legt nu haar ziel
bloot in columns en boeken.
Daphne Deckers (32) wil niet meer
gezien, maar gelezen worden. In
haar Engels ingerichte studeerka
mer vreet ze andermans letters en
reserveert ze één plankje voor die
van haarzelf. „Jaren ben ik in de
verdediging geweest. Steeds maar
zeggen dat ik niet dom was. Dat is
natuurlijk het domste wat je kunt
doen."
Deckers: „Het was bij een concert
van Marco Borsato. Ik stond daar
met een vriendin mee te deinen op de
muziek. Lichtjes in de lucht, duizen
den mensen om je heen. En toen wist
ik het. Ik wil allang niet meer in de
schijnwerpers staan. Ik wil dat ene
liedje schrijven dat iedereen mee
zingt. Ik wil geen buitenkant meer, ik
wil binnenkant. Columns schrijven,
boeken, comedy-scripts. Door ID
&DTV ben ik als schrijfster benaderd
voor een televisieprogramma. Dat gaf
me heel veel voldoening. In de auto te
rug naar huis was ik in tranen. Dat
was het punt waar ik tien jaar geleden
had willen zijn."
Tien jaar geleden vloog ze de wereld
over als model. „Als ik had geweten
wat voor gevolgen dat had gehad, zou
ik het niet hebben gedaan. Modelwerk
blijft aan je kont kleven. Wat voor mij
een frivool uitstapje was, daar maak
ten anderen mijn hele ik van. Daphne
het model. PfffffffHet is begonnen
toen ik na acht jaar modellenwerk een
boek had geschreven. Voor mij was
dat niet meer dan normaal. Ik wilde
altijd al teksten schrijven. Ik schreef
al verhalen op de basisschool. Op het
VWO was ik hoofdredacteur van de
schoolkrant en ik rolde het modellen
werk in toen ik als student massacom
municatie een reportage had geschre
ven over modellenbureaus. Ik kon
voor duizend tot twaalfhonderd gul
den per dag beginnen, terwijl ik als
student zeshonderd gulden per
maand had te besteden waarvan de
helft opging aan kamerhuur. Wauw!
Dacht ik. Maar toen ik er na acht jaar
uitstapte was ik geshockeerd over het
imago van modellen. In interviews
naar aanleiding van mijn boek vroe
gen journalisten mij: Wie heeft dat
boek geschreven? En: Heb jij niet acht
jaar van je leven weggegooid? Een
half jaar geleden nog had ik een inter
view met Carp (een tijdschrift voor
hoog opgeleiden, red.). Zegt zo'n
muts: wil jij echt een verhalenbundel
schrijven? Je wordt nooit serieus ge
nomen als ex-model. Ik zou volgens
journalisten moeilijke woorden ge
bruiken om interessant over te ko
men, om te laten merken dat ik niet
van de straat ben. In plaats van 'fuck
you' te zeggen, trok ik het me aan. Ik
heb er altijd veel te fel op gereageerd.
En zoals veel vrouwen, heb ik voort
durend de oorzaak bij mezelf gezocht.
Dan dacht ik: hoe zorg ik dat ik in in
terviews niet meer overkom als een
hysterische Don Quichotte. Jaren ben
ik in de verdediging geweest. Steeds
maar zeggen dat ik niet dom was. Dat
is natuurlijk het domste wat je kunt
doen".
Frêle vrouw met grote blauwe ogen en
een 'g' die zachter wordt naarmate ze
langer praat. ,,Ik heb een te gevoelige
huid om bekend te zijn. Ik ben niet zo
als mijn man (tennisser Richard Kra-
j icek, red.) die teflon om zij n ziel heeft
Maar ik denk niet dat je een schrijver
kunt zijn als je geen dunne huid hebt."
Kinderen
In oktober presenteert ze haar eerste
kinderboek 'De verschrikkelijke ijs
taart en andere versjes uit de keuken'.
Volgend jaar verschijnt 'De geboorte
van een gezin' (vervolg op 'De geboor
te van een Moeder', waarvan 50.000
exemplaren zijn verkocht en een deel
van de opbrengst bestemd is voor het
alsof ik het niet was. Trouwen. Op de
Bahama's nog wel. Ik dacht, Daphne,
doe nu eens wat raars. De dag na de
bruiloft al had ik spijt. Hij was tien
jaar ouder. Anderhalf jaar later was
ik gescheiden en had ik schulden om
dat hij mijn creditcard veelvuldig ge
bruikte. Eigenlijk wilde ik toen al uit
het vak stappen, maar om de schulden
af te lossen heb ik nog jaren doorge
werkt als model."
Zo gemakkelijk ze haar lichaam toon
de, zo schaamteloos schrijft ze in co
lumns en boeken over vrouwelijk on
gemak, gevoelens en onzekerheden.
,,Ik stel mezelf kwetsbaar op. Dat
werd eens tijd. Ik ben geen iron lady
meer die kakelt dat ze een vijfjaren
plan voor haar carrière heeft. Ik leef
nu van binnen naar buiten in plaats
van andersom. Uiterlijk legt zo'n
schaduw over wie je werkelijk bent. Ik
was 22 jaar toen ik poseerde voor an-
tirimpelcrême. Tweeëntwintig jaar!
En dan ook nog geretoucheerd wor
den. Dat is volks verlakkerij. Nu wil ik
een soort tegenwicht bieden en het
echte leven laten zien. Ik schrijf over
emoties en over zelfonderzoek. Het
geeft mij plezier om uitdrukking te
geven aan mijn gevoelens. Lezers her
kennen zich in die gevoelens en dat
doet hen goed. Polariserende columns
schrijf ik niet. Dat is echt iets voor
mannen. Zwagerman, De Winter, Van
Gogh. Ik zal niet iemand afzeiken.-
Dat is zo gemakkelijk".
Kennis
Sinds ze columns schrijft, leest ze de
schrijfsels van ongeveer alle andere
columnisten in Nederland. Toen ze
graag een kinderboek wilde schrijven
is ze meteen een opleiding kinderlite
ratuur gestart. Voor de publicatie van
'De geboorte van een moeder' heeft ze
tientallen boeken via internet besteld
en op hoofdlijnen gelezen. Als script
schrijfster van afleveringen voor de
comedyserie 'Oppassen' leest ze com
plete draaiboeken van series als Gol
den Girls en Frazier. „Daar kan ik
twee, drie uur mee in bad liggen. Op
papier zie je het hele weefsel. Heel
leerzaam. Ik sta pas aan het begin.
Over tien jaar hoop ik een eigen serie
te schrijven".
Vader is bioloog en moeder kunsthis
toricus. Ze lezen én schrijven boeken.
Ze vernoemden hun dochter naar de
wereldberoemde schrijfster Daphne
du Mauri er en hun zoon naar Clark
Gable. Het modellenwerk van hun
Daphne hebben ze nooit begrepen.
Laat staan het slotakkoord: een bloot
reportage in de Amerikaanse en Ne
derlandse Playboy. „Het is het ergste
wat ik m'n ouders heb aangedaan."
Haar ouders zijn nu apetrots op haar.
„Mijn vader zegt dat hij dit altijd voor
zich heeft gezien voor mij. Ik voel me
ook helemaal mezelf. Ik ben weer be
zig met de dingen die mij op de mid
delbare school bezig hielden. Ik ben
m'n schrijverschap aan het ontdek
ken. Je kunt wel denken dat je aan je
genen kunt ontsnappen, maar dat kan
niet. Het zit tot in je vezels. Uiteinde
lijk doe je toch waarvan je ouders
dachten dat je zou gaan doen. Mis
schien was het modellenwerk wel
mijn escapisme. Toch heb ik geen spijt
van mijn frivool uitstapje. Ik heb acht
jaar in totale oppervlakkigheid ge
leefd. Hoogtepunt van de week was de
aanschaf van een Hermes-tas van
achtduizend gulden. Vreselijk. Maar
het is wel goed geweest voor m'n vor
ming. Ik heb lang een kritiekloos le
ven gehad. Op school ging het voor de
wind, ik werd moeiteloos model en
mijn eerste boek werd meteen uitge
geven. Dan is het wel goed dat je een
stamp onder je kont krijgt. Als model
vloog ik de halve wereld over. Ik had
een appartement in New York Dat
geeft een heel metropool gevoel. Maar
toen ik voor het reisprogramma van
Veronica daarna in een tent bij de Hi
malaya verbleef in plaats van in een
suite, dacht ik: ik ben wel overal ge
weest, maar ik heb niets gezien."
Monique de Knegt
zaterdag 30 juni 2001
Daphne Deckers: „Ik heb lang een kritiekloos leven geleid." foto Cees Zorn/GPD
Nationaal Fonds Kinderhulp). Moge
lijk komen haar verfilmde columns
vanaf januari op televisie. Bang voor
kritiek is ze niet meer. „Ik gaf critici
ook wel heel veel pijlen om als ex-mo
del te gaan werken bij Veronica, een
buitenkantomroep. Nu maak ik van
m'n hobby m'n werk. Ik kan kritiek nu
aan. Ik ben gesterkt door het succes
van m'n boeken en veranderd door het
moederschap."
Sinds de kinderen laat ik steeds meer
los. Kwam ik vroeger altijd op tijd, nu
ben ik vaak te laat. Is het geen poep-
luier die je ophoudt, dan wel kots in je
haar, kots in je nek. Ik heb alles mee
gemaakt. Inclusief de spoedopname
van ons zoontje vorige maand met de
zeldzame ziekte van Kawasaki, waar
bij al je aderen zijn ontstoken. Als we
in het ziekenhuis de lift uit stapten
dan was rechts de afdeling kinder
kanker en links intensive care. In het
midden lag onze zoon. Bij de koffie-
automaat ontmoetten we ouders met
gebroken ogen. Ouders van kinderen
met kale hoofden. Allemaal hebben ze
hoop. Wij ook. Het gaat weer goed met
hem."
„Van nature ben ik een controlfreak.
Ik heb nog nooit in m'n leven een siga
retje gerookt, een glas alcohol gedron
ken of een pilletje geslikt. Ik peins er
niet over om dronken te worden en
niet meer te weten wat je doet. Ik heb
helemaal geen behoefte aan escapis
me. Maar als ik in een club om me heen
kijk dan lijkt iedereen wel wat te ge
bruiken. Ik vind dat zó vervelend.
Mensen zijn zichzelf helemaal niet
meer. Daarom vind ik het zo heerlijk
om met een cleane proftennisser ge
trouwd te zijn. Ik heb niets met sport.
Ik kijk met moeite een tenniswed
strijd op het trage gravel uit. Maar als
we op een feestje komen, zeggen ze al
tijd: o, daar heb je die geheelonthou
ders weer. We drinken allebei cola
light."
Haar eerste huwelijk op 19-jarige
leeftijd met iemand die ze vier maan
den kende, lijkt geen afgewogen actie
van een controlfreak. „Ik snap er ook
niets van. Als ik terugkijk is het net
sen die zijn adoptiefouders in Colombia op
vingen en van een mevrouw die hem uitein
delijk overdroeg aan zijn adoptiefmoeder.
Daar moet hij het mee doen aan de start van
de speurtocht. Hij heeft geen idee hoe zijn
moeder er uitziet, heeft zich daar ook geen
beeld van gevormd. „Ik denk wel dat er
overeenkomsten zullen zijn, maar verder
heb ik me daar nooit zo mee beziggehou
den", vertelt hij twee dagen voor zijn ver
trek naar Medellin. Hij weet al precies hoe
hij het gaat aanpakken. Indien hij haar tra
ceert, zal hij een ander vragen contact met
haar op te nemen. „Ik ga absoluut niet de
Surpriseshow spelen. Ze heeft het recht mij
niet te willen zien. Het zal hoe dan ook een
shock voor haar zijn." Hij weet ook precies
hoe hij zal reageren als hij haar voor het
eerst zal zien. „Ik zal een troostend gebaar
maken. Haar zeggen dat er geen schaamte
hoeft te zijn. Ik verwijt haar absoluut niets.
Ik zie het als een tweede kans die ze me heeft
gegeven."
Ook op een mogelijke afwijzing heeft Edu-
ardo zich mentaal voorbereid. „Dat zou heel
vervelend zijn. Maar ik ben koppig, dus ik
zal het nog een keer proberen en nog een
keer. En nog een keer.
Hij wil zich beschermen tegen een over
vloed aan indrukken, zich niet te veel laten
meeslepen. Maar als hij praat over de fami
lie die hij hoopt te vinden en over de band
die hij met hen hoopt te krijgen, breekt de
lach door en gaan zijn ogen echt leven. „Co
lombiaanse gezinnen bestaan soms uit meer
dan tien personen. Ik zou het heerlijk vin
den al die broers en zussen." Over zijn vader
heeft hij het niet. „Misschien zal ik hem la
ter nog eens zien." Hij heeft niet zo snel een
antwoord op de vraag wat zijn eerste vraag
aan zijn moeder zou zijn. Maar na enig na
denken: „Ik zou haar vragen of ze ervoor
openstaat een relatie met me op te bouwen.
Pas veel later zou ik haar vragen waarom ze
me heeft afgestaan."
Hélene Schenk
Het aantal buitenlandse kinderen
dat wordt opgenomen in een Ne
derlands gezin blijft stijgen. Velen van
hen gaan ooit op zoek naar hun biologi
sche ouders. Omdat ze willen weten
vaarom ze 'anders' zijn. Angelica
Cwak wilde aanvankelijk niet, mdar
cwam toch in contact met haar Griekse
moeder: „We hebben een haat/
ief deverhouding, maar ik zou haar niet
jneer willen missen."
Ze zegt: „Ik denk dat het wel liefde is, wat
ik voor haar voel. Maar ik zal nooit be
grip op kunnen brengen voor haar besluit
om mij weg te doenIk voel me zó bij het grof
mil gezet." Angelica Kwak vond na 38 jaar
laar biologische moeder terug in Grieken
land. En ze herinnert zich de eerste ontmoe
ting nog goed. „Ik dachthad je nou écht niet
even wat netters aan kunnen trekken?"
Ze praat anderhalf uur zonder ophouden
over haar familie. Vaak liefdevol, vooral als
het over haar Nederlandse ouders en broer
gaat, soms aangedaan, om niet te zeggen
hoos. Ze heeft overduidelijk een haat/liefd
everhouding met haar biologische moeder.
Objectief gezien is het voor haar de beste
beslissing geweest mij af te staan. Maar
emotioneel gezien denk ik: 'rotwijf, waarom
heb je mij weggedaan en heb je Anna gehou
den.' Eigenlijk ben ik pisnijdig."
Anna is het drie jaar jongere zusje van An
gelica. „De laatste keer dat ik bij haar in
Griekenland was, keken we samen naar een
film. Ik lag zo half tegen haar aan en zij had
haar arm om me heen. Ik wilde zeggen'dit is
een goed gevoel hé, Anna?', maar ik kon het
niet want ik vond zo gauw de Griekse woor
den niet. En toen zei zij het. Heerlijk, dat
zusje-gevoel."
Angelica werd in 1963 geboren op Kreta, in
Heraklion. Al vrij snel na haar geboorte
werd ze afgestaan. Haar biologische moe
der zou later vertellen dat ze de baby had af
gestaan omdat ze niet voor haar kon zorgen.
Als weesmeisje van zestien had ze toen al de
zorg voor vier broertjes en zusjes. De vader
van Angelica was de zoon van haar bazin en
die wilde niet dat het kind bij de ouders
bleef. Het was voor Angelica's moeder van
groot belang haar baan te behouden en dus
stond ze het kind af.
Eigenlijk wilde Angelica helemaal niet her
enigd worden met haar familie. „Wat schiet
ik ermee op, dacht ik. En wat haal ik alle
maal overhoop? Het enige wat ik wilde, was
door een luikje kijken om te zien of ik op
haar leek. Om daarna het luikje voorgoed te
sluiten."
Woede
Het initiatief kwam uiteindelijk van de
moeder van een eveneens geadopteerde
vriend. Die zocht en vond Angelica's moe
der in Griekenland. In maart 1998 zag An
gelica Kwak haar biologische moeder voor
het eerst. De begroeting was van Angelica's
kant niet hartelijk. Er zat nog te veel woede.
De kentering kwam na de tweede ontmoe
ting. „Ik zat voor haar enbenikvreselijkte-
gen haar uitgevallen. Ze reageerde hele
maal niet. Zo van: 'nou, wees maar kwaad'.
Die kwaadheid is nu minder.Ze pakt een
mapje met foto's van haar familie op Kreta.
Ze bladert tot ze de foto vindt die ze zoekt.
Het is een foto van haar moeder achter een
Mevrouw Angelica Kwak: „1
gedekte tafel. „Kijk eens, hoe lief ze naar me
kijkt. Ze is wel iemand geworden die ik niet
meer zou willen missen."
Eduardo Wassenborg uit De Bilt bereidt
zich al een jaar of vijftien voor op de ont
moeting met de vrouw die hem 'het licht
heeft gegeven': Luz Amparo Flórez uit Co
lombia. Hij leerde de taal en zoveel mogelijk
over het land, maar ook emotioneel bereid
de hij zich grondig voor. „Je maakt wel iets
los. Het is wél mijn familie die misschien
ook mijn hulp nodig heeft. En dan moet ik
proberen om mezelf niet te verliezen."
t ik: rotwijf, waarom heb je mij weggedaan."
Eduardo werd op 8 oktober 1975 geboren in
Medellin. Zijn moeder was 16, in haar geval
te jong om een baby te krijgen en dat was
vermoedelijk de reden dat ze de baby
afstond. Hij werd naar een klooster ge
bracht en van daaruit geadopteerd door een
echtpaar uit Nederland. Als jongetje van
tien was Eduardo al volop bezig met Colom
bia. Hij wilde het land leren kennen, de taal,
de cultuur, de inwoners. Zijn spreekbeurten
en verhalen gingen over Colombia. Het land
beheerste zijn gedachten en zijn gevoelens.
Hij volgde een lerarenopleiding Spaans.
foto Roland de Bruin/GPD
Zijn stageperiode bracht hij door in Colom
bia. Hij bleef in totaal tweeënhalve maand.
Hij legde in de periode contacten, maakte
vrienden en hielp andere Colombiaanse
kinderen bij hun zoektocht naar familie. Hij
kan dan ook op alle hulp van anderen reke
nen nu hij zelf de zoektocht naar zijn moe
der begint.
Troostend gebaar
Eduardo kent alleen de naam van zijn biolo
gische moeder. Hij weet in welk klooster hij
is opgevangen en heeft de namen van men-
